Psyche
alle pijlers
Controlfreak wil loslaten!
maandag 16 april 2018 om 09:57
EDIT: Een paar maanden geleden heb ik dit gepost. Toen werd er door meerderen gezegd dat ik wel eens obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis kon hebben. Ik vond dit overdreven en schreef dit af omdat het 'hartstikke goed gaat'. Maar gisteren klikte er ineens iets. En mijn zelfbeeld is ineens compleet veranderd
Hallo allemaal!
Ik ben een beetje een controlfreak. Op het werk kan ik het goed loslaten, thuis wat minder. Ik heb een aantal jaren last gehad van een gegeneraliseerde angsstoornis en PTSS. Dit is al een tijd geleden, en het gaat ontzettend goed met me. Ik heb wel het idee dat ik hieraan een haast obsessieve drang heb om mijn hele leven uit te plannen.
Nu ondervind ik er niet echt zwaar last van, maar ik zou het wel fijn vinden om dingen los te laten. Zo word ik namelijk zwaar geirriteerd als mijn partner 2 minuten later klaar is dan we hadden afgesproken om weg te gaan. Ik ben heel erg op tijd gericht, maak overal lijstjes voor. Zelfs mijn vrije tijd plan ik uit. Mijn eten, mijn sport, wanneer ik een boek lees. Ik ben bijna bang geld uit te geven, een aantal jaren geleden hadden we het niet breed en ik ben op de rekeningen gaan zitten als een draak die het goud beschermd.
Het heeft me ook veel goede dingen gebracht, ik heb goede vooruitgang gemaakt in mijn carrière, we hebben ondanks dat het even financieel zwaar was daarna alles opgepakt, zijn getrouwd, hebben een leuk huis gekocht. Ik zit goed in mijn vel, wat misschien nog wel het belangrijkste is!
De keerzijde is dat spontaan iets doen er haast niet bij is. Als mijn partner voorstelt om uit eten te gaan, gaan er bij mij allerlei radertjes draaien. Het is net alsof ik ga berekenen wat voor invloed dit heeft op de rest van de avond, week, maand. Waardoor ik moeilijk enthousaist wordt, terwijl ik het eigenlijk superleuk vind dat hij dit voorstelt.
Daarnaast vind ik het lastig om geld uit te geven en heb ik hier best wel veel stress door, terwijl dit echt ECHT niet nodig is, rationeel gezien.
Ik zou het zo fijn vinden om de dingen wat meer op zijn beloop te laten, spontaan weg te gaan, dingen te doen, niet alles uit te plannen. Als ik dat niet doe zit ik meestal mijn vrije middag maar een beetje op de laptop waar ik totaal geen voldoening uit haal, financieel schiet ik in de stress als we geld uit geven/moeten geven wat ik niet gepland had.
Daarnaast vind ik het vaak vervelend tegenover mijn partner, die hierin echt compleet tegenovergesteld is: Gat in zijn hand, kijkt nooit ook maar 2 minuten vooruit (tegenpolen dus). Ik vind het daarom ook moeilijk om bepaalde beslissingen, vn financiele, aan hem over te laten. We hebben misschien beide wat van elkaar te leren, haha..
En dan ook nog de blik op de toekomst; we hebben een kinderwens. En ik besef me heel goed dat een complete dagplanning met kinderen waarschijnlijk niet zo goed werkt.
Dus, tips? Van andere 'controlfreaks' of juist van de loslaters?
Hallo allemaal!
Ik ben een beetje een controlfreak. Op het werk kan ik het goed loslaten, thuis wat minder. Ik heb een aantal jaren last gehad van een gegeneraliseerde angsstoornis en PTSS. Dit is al een tijd geleden, en het gaat ontzettend goed met me. Ik heb wel het idee dat ik hieraan een haast obsessieve drang heb om mijn hele leven uit te plannen.
Nu ondervind ik er niet echt zwaar last van, maar ik zou het wel fijn vinden om dingen los te laten. Zo word ik namelijk zwaar geirriteerd als mijn partner 2 minuten later klaar is dan we hadden afgesproken om weg te gaan. Ik ben heel erg op tijd gericht, maak overal lijstjes voor. Zelfs mijn vrije tijd plan ik uit. Mijn eten, mijn sport, wanneer ik een boek lees. Ik ben bijna bang geld uit te geven, een aantal jaren geleden hadden we het niet breed en ik ben op de rekeningen gaan zitten als een draak die het goud beschermd.
Het heeft me ook veel goede dingen gebracht, ik heb goede vooruitgang gemaakt in mijn carrière, we hebben ondanks dat het even financieel zwaar was daarna alles opgepakt, zijn getrouwd, hebben een leuk huis gekocht. Ik zit goed in mijn vel, wat misschien nog wel het belangrijkste is!
De keerzijde is dat spontaan iets doen er haast niet bij is. Als mijn partner voorstelt om uit eten te gaan, gaan er bij mij allerlei radertjes draaien. Het is net alsof ik ga berekenen wat voor invloed dit heeft op de rest van de avond, week, maand. Waardoor ik moeilijk enthousaist wordt, terwijl ik het eigenlijk superleuk vind dat hij dit voorstelt.
Daarnaast vind ik het lastig om geld uit te geven en heb ik hier best wel veel stress door, terwijl dit echt ECHT niet nodig is, rationeel gezien.
Ik zou het zo fijn vinden om de dingen wat meer op zijn beloop te laten, spontaan weg te gaan, dingen te doen, niet alles uit te plannen. Als ik dat niet doe zit ik meestal mijn vrije middag maar een beetje op de laptop waar ik totaal geen voldoening uit haal, financieel schiet ik in de stress als we geld uit geven/moeten geven wat ik niet gepland had.
Daarnaast vind ik het vaak vervelend tegenover mijn partner, die hierin echt compleet tegenovergesteld is: Gat in zijn hand, kijkt nooit ook maar 2 minuten vooruit (tegenpolen dus). Ik vind het daarom ook moeilijk om bepaalde beslissingen, vn financiele, aan hem over te laten. We hebben misschien beide wat van elkaar te leren, haha..
En dan ook nog de blik op de toekomst; we hebben een kinderwens. En ik besef me heel goed dat een complete dagplanning met kinderen waarschijnlijk niet zo goed werkt.
Dus, tips? Van andere 'controlfreaks' of juist van de loslaters?
anoniem_352673 wijzigde dit bericht op 08-06-2018 08:45
Reden: Andere inzichten waardoor het topic een andere lading heeft
Reden: Andere inzichten waardoor het topic een andere lading heeft
5.78% gewijzigd
vrijdag 8 juni 2018 om 09:09
Ik denk dat het zeker niet realistisch is dat je dit voor altijd gaat volhouden. Zeker niet als je kinderen krijgt, dan heb je minder tijd en energie, en als de lat dan nog steeds zo hoog voor jezelf ligt ben ik bang dat je daar echt in gaat vastlopen.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt bij de dokter. Mijn tip is om goed duidelijk te maken hoe erg het is, dat je er echt last van hebt. Want ik lees tussen de regels door dat het voor jou tegleijkertijd een last is én iets waar je ook wel veel trots en voldoening uithaalt
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt bij de dokter. Mijn tip is om goed duidelijk te maken hoe erg het is, dat je er echt last van hebt. Want ik lees tussen de regels door dat het voor jou tegleijkertijd een last is én iets waar je ook wel veel trots en voldoening uithaalt
vrijdag 8 juni 2018 om 09:13
Dat is ook helemaal waar. Het voelt nu echt even alsof ik in complete ontkenning was. Ik was ook totaal niet angstig, behalve als er iets echt even helemaal anders liep financieel (hoge onverwachte kosten). Ik had alles naar mijn idee zo goed gepland, alles wat onverwacht kon gebeuren geanticipeerd, ik was overal op voorbereid en stond niets anders toe dan de lijn die ik had uitgezet.
Ik weet alleen niet hoe ik zonder moet, want dit doe ik al zo sinds ik zo ongeveer volwassen ben geworden, al wordt het steeds erger.
Ik heb dus over twee weken afspraak bij de huisarts, dan zien we wel verder. Ik denk dat ik deze pagina gewoon uitprint en meeneem
Ik weet alleen niet hoe ik zonder moet, want dit doe ik al zo sinds ik zo ongeveer volwassen ben geworden, al wordt het steeds erger.
Ik heb dus over twee weken afspraak bij de huisarts, dan zien we wel verder. Ik denk dat ik deze pagina gewoon uitprint en meeneem
vrijdag 8 juni 2018 om 09:14
Wat een verdrietig verhaal.
En volkomen logisch om dan te proberen om alles te regelen en te plannen waar jij maar invloed op hebt.
Want eigenlijk vind jij dat je jezelf toen in de steek hebt gelaten.
Hulp bij het loslaten van deze strategie zorgt ervoor dat je weer lucht krijgt. Dat je je weer kunt ontspannen. Ik ben ook nog altijd van de lijstjes, stiptheid, deadlines halen en eerst werk en dan ontspanning, maar dat is eits wat altijd al in mij zat. En ook in jou. Daarom sla jij / sloeg ik erin door vanuit angst en onzekerheid.
Dus wees gerust, je zal nooit een luie donder worden als je de controle freak in je laat varen. Je laat alleen de gezonde controller in je vrij. Maar het 'freak' gedeelte (wat veel mensen als positief ervaren) dat laat je gaan. Die heb je dan niet meer nodig.
Ga erheen, pak je freak aan en geef jezelf de ruimte!
En volkomen logisch om dan te proberen om alles te regelen en te plannen waar jij maar invloed op hebt.
Want eigenlijk vind jij dat je jezelf toen in de steek hebt gelaten.
Hulp bij het loslaten van deze strategie zorgt ervoor dat je weer lucht krijgt. Dat je je weer kunt ontspannen. Ik ben ook nog altijd van de lijstjes, stiptheid, deadlines halen en eerst werk en dan ontspanning, maar dat is eits wat altijd al in mij zat. En ook in jou. Daarom sla jij / sloeg ik erin door vanuit angst en onzekerheid.
Dus wees gerust, je zal nooit een luie donder worden als je de controle freak in je laat varen. Je laat alleen de gezonde controller in je vrij. Maar het 'freak' gedeelte (wat veel mensen als positief ervaren) dat laat je gaan. Die heb je dan niet meer nodig.
Ga erheen, pak je freak aan en geef jezelf de ruimte!
vrijdag 8 juni 2018 om 16:00
Je bericht van gisteren half 6 maakt me ontzettend benauwd. Wat een hoop eisen!
Een deel herken ik, dat van de rampscenario's maken vooral, dat is echt je angststoornis nog, hoor.
Ik weet niet of dit klopt, hoor, maar heb je het gevoel dat je dat jaar "niksdoen" toen je intern zat nog steeds moet inhalen of goedmaken nu?
(Het was natuurlijk niet niksdoen wat je deed, dat is alsof je zegt dat iemand die revalideert na een zware operatie aan het niksen is, maar je noemt het wel zo in je bericht.)
Een deel herken ik, dat van de rampscenario's maken vooral, dat is echt je angststoornis nog, hoor.
Ik weet niet of dit klopt, hoor, maar heb je het gevoel dat je dat jaar "niksdoen" toen je intern zat nog steeds moet inhalen of goedmaken nu?
(Het was natuurlijk niet niksdoen wat je deed, dat is alsof je zegt dat iemand die revalideert na een zware operatie aan het niksen is, maar je noemt het wel zo in je bericht.)
zaterdag 9 juni 2018 om 00:02
Ja ik weet dus ook niet meer wat nou wat is. Ik ben nooit meer angstig, omdat ik alles voor ben nu, denk ik.
Dat jaar 'niks doen' was in de periode voor ik opgenomen werd, de wachttijd was 10 maanden... De opname zelf heb ik als positief ervaren, ik heb niet zozeer het idee dat dat (het therapiegedeelte) me nou echt helemaal uit de put heeft geholpen, het heeft me eerder de pauze gegeven die ik nodig had, structuur, wat sociaal contact.
Ik had graag nog EMDR gedaan, maar daar was geen tijd meer voor in de behandeling. Daarna heb ik zelf de draad weer opgepakt, weer een terugval gehad en toch weer doorgegaan.
Ik heb toch maar de afspraak vroeger gezet, heb hem nu dinsdagochtend. Heb echt een enorme rotdag gehad vandaag
Ben alsnog redelijk vroeg naar het werk gegaan omdat ik helemaal niks kon doen, niks lukte, ben allang blij dat ik 2 boterhammen heb gegeten. Heb met wat leden van mijn team erover gesproken dat het niet zo lekker ging en ze waren heel begripvol, dus dat was wel heel fijn. Ze hebben ook aangeboden om voor me in te vallen als het even niet gaat, terwijl dat ver boven hun verantwoordelijkheden ligt. Echt een heel fijn team!
Dat jaar 'niks doen' was in de periode voor ik opgenomen werd, de wachttijd was 10 maanden... De opname zelf heb ik als positief ervaren, ik heb niet zozeer het idee dat dat (het therapiegedeelte) me nou echt helemaal uit de put heeft geholpen, het heeft me eerder de pauze gegeven die ik nodig had, structuur, wat sociaal contact.
Ik had graag nog EMDR gedaan, maar daar was geen tijd meer voor in de behandeling. Daarna heb ik zelf de draad weer opgepakt, weer een terugval gehad en toch weer doorgegaan.
Ik heb toch maar de afspraak vroeger gezet, heb hem nu dinsdagochtend. Heb echt een enorme rotdag gehad vandaag
Ben alsnog redelijk vroeg naar het werk gegaan omdat ik helemaal niks kon doen, niks lukte, ben allang blij dat ik 2 boterhammen heb gegeten. Heb met wat leden van mijn team erover gesproken dat het niet zo lekker ging en ze waren heel begripvol, dus dat was wel heel fijn. Ze hebben ook aangeboden om voor me in te vallen als het even niet gaat, terwijl dat ver boven hun verantwoordelijkheden ligt. Echt een heel fijn team!
zaterdag 9 juni 2018 om 11:01
Goed zo dat je de afspraak hebt vervroegd.
Je staat nu continue in de aanvalspositie. Dag en nacht, op je werk en thuis.
Dat hou je maar zolang vol. In je hoofd is het altijd oorlog. Altijd moet je op je hoede zijn, want altijd kan er maar zo iets gebeuren wat zorgt dat je al je zekerheden en je hele leven kwijt laat raken. En kostte wat kost zal jij ervoor zorgen dat dit NIET zal gebeuren!
Maar vrouw, wát een energie kost dat. Je kunt niet 100% van de tijd in aanvalsmodus zitten. Daar zijn we niet voor gemaakt.
Laat dit topic lezen dinsdag, of lees er stukken uit voor. Je bent echt heel duidelijk. En als je dezelfde huisarts hebt als ten tijde van de opname, dan zal de huisarts begrijpen dat er nog wat zaken moeten worden afgehandeld.
Succes dinsdag!
Je staat nu continue in de aanvalspositie. Dag en nacht, op je werk en thuis.
Dat hou je maar zolang vol. In je hoofd is het altijd oorlog. Altijd moet je op je hoede zijn, want altijd kan er maar zo iets gebeuren wat zorgt dat je al je zekerheden en je hele leven kwijt laat raken. En kostte wat kost zal jij ervoor zorgen dat dit NIET zal gebeuren!
Maar vrouw, wát een energie kost dat. Je kunt niet 100% van de tijd in aanvalsmodus zitten. Daar zijn we niet voor gemaakt.
Laat dit topic lezen dinsdag, of lees er stukken uit voor. Je bent echt heel duidelijk. En als je dezelfde huisarts hebt als ten tijde van de opname, dan zal de huisarts begrijpen dat er nog wat zaken moeten worden afgehandeld.
Succes dinsdag!
zaterdag 9 juni 2018 om 11:18
maandag 11 juni 2018 om 08:12
Weekend was op zich wel redelijk. Ik was zaterdag en zondag vrij, dus dat was wel heel fijn. Ik was aan het proberen mezelf uit te dagen dingen anders te doen en dat ging redelijk goed, maar het was ook heel lastig om te doen. Ik ben me ineens zo bewust over alles wat ik zeg of doe, welke keuzes ik maak en vraag me continue af of ik het 'nu wel goed doe'.
Gisterenavond zat ik er enorm tegenop te hikken om te douchen, al realiseerde ik me op dat moment niet waarom. Uiteindelijk met mijn man naar boven gelopen en ik kon even niet anders dan in bed kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken, ik wilde me gewoon verstoppen, weg.
Ik heb mezelf streng toegesproken dat dit niet meer hoeft, dat ik er met mijn man over kan praten en dat heb ik toen ook gedaan. Wel begon ik een angstaanval/hyperventilatie te ontwikkelen. Dit heb ik tegen kunnen houden, omdat ik het vroeg genoeg herkende.
Het eerste wat ik zei tegen mijn man (al huilend) was: Ik wil niet gaan douchen want dan is het weekend voorbij en dan moet ik weer werken.
Ik ben helemaal op. Ik denk dat ik overspannen ben ofzo. Ik vind het heel moeilijk en heb de stap gezet om me ziek te melden bij mijn team, heb nog vervanging geregeld. Ik moet me alleen ook ziek gaan melden bij MIJN leiddinggevende, die ik de afgelopen maanden nauwelijks gezien, laat staan gesproken heb. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen aangezien ik morgen pas naar de huisarts ga en nog geen uitspraken wil doen. Ik vind het heel moeilijk.
Ik zit er aan te denken een laffe mail te sturen zodat ik niet in gesprek moet. Ik weet zelf ook nog niet wat er allemaal aan de hand is, wel dat ik in deze toestand niet moet werken.
Ik heb daar zo enorm veel schuldgevoelens over.
Gisterenavond zat ik er enorm tegenop te hikken om te douchen, al realiseerde ik me op dat moment niet waarom. Uiteindelijk met mijn man naar boven gelopen en ik kon even niet anders dan in bed kruipen en de dekens over mijn hoofd trekken, ik wilde me gewoon verstoppen, weg.
Ik heb mezelf streng toegesproken dat dit niet meer hoeft, dat ik er met mijn man over kan praten en dat heb ik toen ook gedaan. Wel begon ik een angstaanval/hyperventilatie te ontwikkelen. Dit heb ik tegen kunnen houden, omdat ik het vroeg genoeg herkende.
Het eerste wat ik zei tegen mijn man (al huilend) was: Ik wil niet gaan douchen want dan is het weekend voorbij en dan moet ik weer werken.
Ik ben helemaal op. Ik denk dat ik overspannen ben ofzo. Ik vind het heel moeilijk en heb de stap gezet om me ziek te melden bij mijn team, heb nog vervanging geregeld. Ik moet me alleen ook ziek gaan melden bij MIJN leiddinggevende, die ik de afgelopen maanden nauwelijks gezien, laat staan gesproken heb. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen aangezien ik morgen pas naar de huisarts ga en nog geen uitspraken wil doen. Ik vind het heel moeilijk.
Ik zit er aan te denken een laffe mail te sturen zodat ik niet in gesprek moet. Ik weet zelf ook nog niet wat er allemaal aan de hand is, wel dat ik in deze toestand niet moet werken.
Ik heb daar zo enorm veel schuldgevoelens over.
dinsdag 12 juni 2018 om 10:51
Ik denk dat ik het goed heb gedaan tot nu toe vandaag.
Net bij de huisarts geweest. Het is een terugval. Heb natuurlijk eerder psychische problemen gehad... vanaf mijn zesde. Maar het leek nu 6 jaar lang goed te gaan, dus dat is even een bittere pil om te slikken.
Afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner, weer zo'n stomme vragenlijst invullen. Voelt enerzijds alsof ik terug ben bij af, anderzijds zie ik hoop en weet ik dat ik er weer uit ga komen. Het is alleen weer hard werken, en het vooruitzicht dat dit waarschijnlijk steeds weer gaat gebeuren is gewoon klote. Maar goed, ik krabbel wel weer op uiteindelijk.
Heb daarna meteen iedereen gebeld ivm werk. Ik heb mijn assistent manager gebeld. Mijn leidinggevende gebeld en voicemail ingesproken want hij is pas vanaf 15u bereikbaar. En de verantwoordelijke voor de vier weken dat ik in het buitenland zou zitten.
Ik voel schuldgevoelens, heel veel, want hoe moet het nu met mijn team. We waren al onderbezet en nu leg ik alle verantwoordelijkheid bij hem neer. Ik voel me schuldig tegenover mijn leidinggevende, want hij had net alles zo ongeveer rond en nu mist hij weer een manager, hoe moet hij dat oplossen. Aan de andere kant ben ik ook pissig op hem en de organisatie, want ik ben niet de eerste die dit jaar thuis komt te zitten. Het was niet alleen voor mij te veel. En die vier weken in het buitenland, daar waren honderden aanmeldingen voor, ik kom door de rondes heen en ik mag gaan. Vliegtickets en alles is al geboekt. Kosten.. en heel veel regelen.
Maar ik ben me er bewust van dat ik me niet schuldig moet voelen. Ik kies hier niet voor, ik ben ziek. Dat zei mijn assistent manager ook. Ik heb het zo nodig dat mensen me vertellen dat het oké is om ziek te zijn, omdat ik het mezelf niet toelaat. Maar daar word ik nu al steeds iets beter in.
Ik heb gewoon gezegd dat mijn huisarts zei dat ik sowieso voorlopig niet moet werken (wat ze ook heeft gezegd). Dus dat ik voorlopig niet kom. Morgen moet ik verzuim weer bellen, dan zien we wel verder.
Ik kies nu echt even voor mezelf, ik doe het, ik twijfel niet of het de juiste keuze is voor mijzelf. Ik voel me alleen schuldig.
Net bij de huisarts geweest. Het is een terugval. Heb natuurlijk eerder psychische problemen gehad... vanaf mijn zesde. Maar het leek nu 6 jaar lang goed te gaan, dus dat is even een bittere pil om te slikken.
Afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner, weer zo'n stomme vragenlijst invullen. Voelt enerzijds alsof ik terug ben bij af, anderzijds zie ik hoop en weet ik dat ik er weer uit ga komen. Het is alleen weer hard werken, en het vooruitzicht dat dit waarschijnlijk steeds weer gaat gebeuren is gewoon klote. Maar goed, ik krabbel wel weer op uiteindelijk.
Heb daarna meteen iedereen gebeld ivm werk. Ik heb mijn assistent manager gebeld. Mijn leidinggevende gebeld en voicemail ingesproken want hij is pas vanaf 15u bereikbaar. En de verantwoordelijke voor de vier weken dat ik in het buitenland zou zitten.
Ik voel schuldgevoelens, heel veel, want hoe moet het nu met mijn team. We waren al onderbezet en nu leg ik alle verantwoordelijkheid bij hem neer. Ik voel me schuldig tegenover mijn leidinggevende, want hij had net alles zo ongeveer rond en nu mist hij weer een manager, hoe moet hij dat oplossen. Aan de andere kant ben ik ook pissig op hem en de organisatie, want ik ben niet de eerste die dit jaar thuis komt te zitten. Het was niet alleen voor mij te veel. En die vier weken in het buitenland, daar waren honderden aanmeldingen voor, ik kom door de rondes heen en ik mag gaan. Vliegtickets en alles is al geboekt. Kosten.. en heel veel regelen.
Maar ik ben me er bewust van dat ik me niet schuldig moet voelen. Ik kies hier niet voor, ik ben ziek. Dat zei mijn assistent manager ook. Ik heb het zo nodig dat mensen me vertellen dat het oké is om ziek te zijn, omdat ik het mezelf niet toelaat. Maar daar word ik nu al steeds iets beter in.
Ik heb gewoon gezegd dat mijn huisarts zei dat ik sowieso voorlopig niet moet werken (wat ze ook heeft gezegd). Dus dat ik voorlopig niet kom. Morgen moet ik verzuim weer bellen, dan zien we wel verder.
Ik kies nu echt even voor mezelf, ik doe het, ik twijfel niet of het de juiste keuze is voor mijzelf. Ik voel me alleen schuldig.
dinsdag 12 juni 2018 om 11:52
Je bent niet terug bij af, want je hebt eerder dingen geleerd en die ga je straks ook weer kunnen. En je bent nu weer wat ouder en sinds de eerdere hulp heb je ook weer dingen geleerd.
Over schuldgevoel, misschien voelt je team zich wel schuldig dat ze bij jou geen aanwijzingen zagen. Misschien voelt je leidinggevende zich wel schuldig dat hij jou blijkbaar te veel heeft laten werken. Maar ja, je hebt er niks aan, zo'n schuldgevoel.
Als er honderden aanmeldingen waren, staan er vast heel veel mensen in de rij die in jouw plaats kunnen gaan.
Je doet het hartstikke goed.
Wat ga je doen ter ontspanning vandaag? Een beetje op de bank hangen of zo?
Over schuldgevoel, misschien voelt je team zich wel schuldig dat ze bij jou geen aanwijzingen zagen. Misschien voelt je leidinggevende zich wel schuldig dat hij jou blijkbaar te veel heeft laten werken. Maar ja, je hebt er niks aan, zo'n schuldgevoel.
Als er honderden aanmeldingen waren, staan er vast heel veel mensen in de rij die in jouw plaats kunnen gaan.
Je doet het hartstikke goed.
Wat ga je doen ter ontspanning vandaag? Een beetje op de bank hangen of zo?
dinsdag 12 juni 2018 om 17:32
Er is een oudcollega langsgekomen, had een hele lunch meegenomen en is er de hele middag geweest. Wel heel fijn, wat afleiding maar ik kon ook gewoon zeggen wat me bezig hield.
Dus verder eigenlijk niks gedaan. Morgen misschien een beetje rommelen in mijn kledingkamer om alles een nieuw plekje te geven, maar dat probeer ik al een paar dagen en heb er totaal geen overzicht over op dit moment....
Ter ontspanning kan ik altijd mijn harry potter boek erbij pakken, maar met deze concentratieproblemen is het vaak makkelijker om gewoon een serietje te kijken, dus denk dat ik dat ga doen.
Met mijn leidinggevende afgesproken dat ik begin volgende week weer contact heb
Dus verder eigenlijk niks gedaan. Morgen misschien een beetje rommelen in mijn kledingkamer om alles een nieuw plekje te geven, maar dat probeer ik al een paar dagen en heb er totaal geen overzicht over op dit moment....
Ter ontspanning kan ik altijd mijn harry potter boek erbij pakken, maar met deze concentratieproblemen is het vaak makkelijker om gewoon een serietje te kijken, dus denk dat ik dat ga doen.
Met mijn leidinggevende afgesproken dat ik begin volgende week weer contact heb
dinsdag 12 juni 2018 om 20:59
Wat leuk van je oud-collega. En dan heb je meteen ook gegeten.
Rommelen klinkt goed. Je hoeft niet alles een nieuw plekje te geven, he, je kunt ook één plank doen of een stoel pakken en gewoon eens bedenken wat een handige indeling zou kunnen zijn. Of inderdaad lekker je boek of een serie doen.
Mooi dat je de rest van de week in elk geval van werkverplichtingen bent verlost.
Rommelen klinkt goed. Je hoeft niet alles een nieuw plekje te geven, he, je kunt ook één plank doen of een stoel pakken en gewoon eens bedenken wat een handige indeling zou kunnen zijn. Of inderdaad lekker je boek of een serie doen.
Mooi dat je de rest van de week in elk geval van werkverplichtingen bent verlost.
