Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
dinsdag 26 mei 2009 om 11:05
ik zou toch ook wel gek zijn als ik dit voor me lol zou verzinnen of niet...
misbruik door vrouwen, óók door moeders, komt veel meer voor dan men zich realiseert. Was voor mij fijn om achter te komen, dat ik niet de enige ben, echter het is een nare wetenschap.
Over een tijdje komt er een artikel met mijn verhaal in een tijdschrift (niet viva). ik ben daar al 5 maanden mee bezig samen met een journaliste. omdat ik graag wil dat mensen weten wat er in de wereld gebeurt. maar moeilijk wel.
x
misbruik door vrouwen, óók door moeders, komt veel meer voor dan men zich realiseert. Was voor mij fijn om achter te komen, dat ik niet de enige ben, echter het is een nare wetenschap.
Over een tijdje komt er een artikel met mijn verhaal in een tijdschrift (niet viva). ik ben daar al 5 maanden mee bezig samen met een journaliste. omdat ik graag wil dat mensen weten wat er in de wereld gebeurt. maar moeilijk wel.
x
dinsdag 26 mei 2009 om 11:28
donderdag 28 mei 2009 om 11:10
Ik biecht op dat ik stiekem rook voor mijn vriend, hij wil niet dat ik rook, maar het lukt me maar niet om te stoppen met roken, en hij is niet echt behulpzaam met mij te laten stoppen met roken.
Ik biecht op dat ik er even helemaal doorheen zit, al een poos eigenlijk.
Degene die ervan weten, denken dat het allemaal wel mee valt, zo erg kan het hier thuis toch niet zijn?
Maar dat is het dus wel, ik woon hier thuis met mijn ouders en zus, maar het voelt net of woon ik gewoon samen in een huis met 3 andere mensen die ik helemaal niet aardig vind.
Ik kan het niet meer hier, altijd dat gezeik.
Toen ik 4 was, ging mijn moeder weer werken.
Elke keer als ik samen met mijn zus het huis in liep, hoopte ik dat mijn moeder daar zat, met een koekje en een kopje thee, maar dat was niet zo, ook al was ze thuis, dan had ze nog niet een kopje thee en een koekje erbij.
Natuurlijk was ik de stoerste van de klas, omdat ik altijd alleen thuis was, maar ik vond het helemaal niet leuk.
Van kinds af aan heb ik het ''huishouden'' gedaan, omdat moeder met haar baan van 24uur in de week het daar ''te druk voor had'
Ik wil niet in een goor ranzig huis wonen, dus deed ik het zelf maar.
Alles netjes gestofzuigd, gedweild, afgestoft, afwas weg, wasmachine aan, maar nooit een bedankje, dat het zo netjes is, of lief dat ik dat gedaan heb, helemaal niks.
En nu ben ik er klaar me, ik kan het niet meer, ik wil zó graag een leuke band met mijn moeder opbouwen, gezellig een dagje winkelen. Maar dan zit ik alleen maar in spanning af te wachten wanneer ze begint met haar commentaar op mij, over mij, over mijn vriend.
Ik kan er niets aan doen dat ik geen Cup C heb, ik kan er niks aan doen dat ik maar 55kilo weeg bij een lengte van 180, waarom zit ze er dan zo inmens lang commentaar op te geven?
Mijn vriend weet ervan, maar ik geloof niet dat hij inziet dat ik het écht niet meer hebben kan.
Ook al ben ik nog jong, ik ben al druk aan het sparen voor een eigen huisje, het liefst natuurlijk samen met mijn vriend, alleen hij vind het wel lekker thuis, met een super lieve moeder!
( Zo, dat lucht op!)
Ik biecht op dat ik er even helemaal doorheen zit, al een poos eigenlijk.
Degene die ervan weten, denken dat het allemaal wel mee valt, zo erg kan het hier thuis toch niet zijn?
Maar dat is het dus wel, ik woon hier thuis met mijn ouders en zus, maar het voelt net of woon ik gewoon samen in een huis met 3 andere mensen die ik helemaal niet aardig vind.
Ik kan het niet meer hier, altijd dat gezeik.
Toen ik 4 was, ging mijn moeder weer werken.
Elke keer als ik samen met mijn zus het huis in liep, hoopte ik dat mijn moeder daar zat, met een koekje en een kopje thee, maar dat was niet zo, ook al was ze thuis, dan had ze nog niet een kopje thee en een koekje erbij.
Natuurlijk was ik de stoerste van de klas, omdat ik altijd alleen thuis was, maar ik vond het helemaal niet leuk.
Van kinds af aan heb ik het ''huishouden'' gedaan, omdat moeder met haar baan van 24uur in de week het daar ''te druk voor had'
Ik wil niet in een goor ranzig huis wonen, dus deed ik het zelf maar.
Alles netjes gestofzuigd, gedweild, afgestoft, afwas weg, wasmachine aan, maar nooit een bedankje, dat het zo netjes is, of lief dat ik dat gedaan heb, helemaal niks.
En nu ben ik er klaar me, ik kan het niet meer, ik wil zó graag een leuke band met mijn moeder opbouwen, gezellig een dagje winkelen. Maar dan zit ik alleen maar in spanning af te wachten wanneer ze begint met haar commentaar op mij, over mij, over mijn vriend.
Ik kan er niets aan doen dat ik geen Cup C heb, ik kan er niks aan doen dat ik maar 55kilo weeg bij een lengte van 180, waarom zit ze er dan zo inmens lang commentaar op te geven?
Mijn vriend weet ervan, maar ik geloof niet dat hij inziet dat ik het écht niet meer hebben kan.
Ook al ben ik nog jong, ik ben al druk aan het sparen voor een eigen huisje, het liefst natuurlijk samen met mijn vriend, alleen hij vind het wel lekker thuis, met een super lieve moeder!
( Zo, dat lucht op!)
vrijdag 29 mei 2009 om 12:00
Ik biecht op dat ik in mijn relatie (+/-6jr) een korte affaire heb gehad met een collega.
Hoewel ik zelf absoluut geen voorstander ben van vreemdgaan heeft deze man mij enorm geholpen met het probleem tussen mij en mijn nu ex bloot te leggen. Ik biecht op dat de sex destijds de beste was die ik ooit gehad heb. Het gevoel niet twee maar een te worden, het compleet in elkaar opgaan. Echt aangeraakt kunnen worden, in plaats van drukken op de juiste knopjes. Ik hoop dat ooit weer te mogen ervaren.
Tussen mijn ex en mij was er geen passie, geen klik, geen chemie en naarmate de relatie verstreek voelde ik steeds meer weerstand om hem aan te raken. Hoewel ik echt van mijn ex gehouden heb, hij was mijn maatje, zat er diep in mij een afkeer om intiem te zijn met hem. Waarom dat is weet ik niet. Ik weet alleen dat elke seksueel getinte aanraking van zijn kant, als een irritante kriebel overkwam. Mijn huid kon zijn aanraking niet verdragen, was er hypergevoelig onder. Ex mocht me ook niet stelen, dat kon ik absoluut niet hebben, de kriebel/irritatie was echt ondragelijk. Alsof je vreselijk onder je voet gekriebeld wordt, maar die gevoeligheid over je hele lichaam zit.
Mijn mooiste herinnering met minnaar was dat hij me voor het eerste over mijn rug streelde en ik die irritatie/kriebel voelde, zoals bij mij ex. Mijn lichaam rilde en ik zei hem; "Streel me maar niet". Hij was zich van geen kwaad bewust en streelde me nogmaals over dezelfde gevoelige plek... En de gevoeligheid verdween! Hij mocht mijn huid daar wel aanraken! Hij mocht mij wel masseren en strelen. Het voelde alsof hij een dun laagje huid legde over een open wond. Dit klinkt misschien zo suf, maar het was voor mij een openbaring. Dat mijn hypergevoeligheid persoonsgebonden was.. Dat het niet alleen aan mij lag en dat echte intimiteit dus iets heel anders was dan dat ik dusver had ervaren.
Hoewel de affaire inmiddels enkele jaren geleden is, heeft het me toch geholpen de relatie kort geleden te beeindigen. Ik was er klaar mee om hem af te wijzen en mezelf daar schuldig over te voelen. Ik was er klaar mee om die irritatie kriebels te voelen elke keer als hij me aanraakte, wetende dat het ook anders kan. Ik wist ook door de affaire dat het niet alleen aan mij lag, maar aan mij en ex. Het was ons probleem en ik vind het jammer dat hij nu nog steeds denkt dat het mijn probleem was en dat ik eraan moest gaan werken. Ik vind het jammer dat hij niet inziet dat ik al die jaren mijn allerbest heb gedaan, omdat ik van hem hield.
Ik biecht op dat hoewel het moreel gezien niet okee is, de affaire een van de beste dingen is die mij is overkomen. Hij heeft er mede voor gezorgd dat ik me seksueel durf te uiten. Dat ik me niet hoef te schamen voor wat ik voel of niet voel. Dat je ook echt van sex ook echt kunt genieten.
Na een lange stilte heeft minnaar van de week ineens contact met me opgenomen en we hebben afgesproken om samen wat te gaan drinken. Ik ben erg benieuwd of ik nog iets voor hem voel als ik hem ga zien. Ik vind het leuk dat hij nu weer in mijn leven is. En ik ben hem erg dankbaar voor alles wat ik met hem heb mogen ervaren jaren geleden.
Hoewel ik zelf absoluut geen voorstander ben van vreemdgaan heeft deze man mij enorm geholpen met het probleem tussen mij en mijn nu ex bloot te leggen. Ik biecht op dat de sex destijds de beste was die ik ooit gehad heb. Het gevoel niet twee maar een te worden, het compleet in elkaar opgaan. Echt aangeraakt kunnen worden, in plaats van drukken op de juiste knopjes. Ik hoop dat ooit weer te mogen ervaren.
Tussen mijn ex en mij was er geen passie, geen klik, geen chemie en naarmate de relatie verstreek voelde ik steeds meer weerstand om hem aan te raken. Hoewel ik echt van mijn ex gehouden heb, hij was mijn maatje, zat er diep in mij een afkeer om intiem te zijn met hem. Waarom dat is weet ik niet. Ik weet alleen dat elke seksueel getinte aanraking van zijn kant, als een irritante kriebel overkwam. Mijn huid kon zijn aanraking niet verdragen, was er hypergevoelig onder. Ex mocht me ook niet stelen, dat kon ik absoluut niet hebben, de kriebel/irritatie was echt ondragelijk. Alsof je vreselijk onder je voet gekriebeld wordt, maar die gevoeligheid over je hele lichaam zit.
Mijn mooiste herinnering met minnaar was dat hij me voor het eerste over mijn rug streelde en ik die irritatie/kriebel voelde, zoals bij mij ex. Mijn lichaam rilde en ik zei hem; "Streel me maar niet". Hij was zich van geen kwaad bewust en streelde me nogmaals over dezelfde gevoelige plek... En de gevoeligheid verdween! Hij mocht mijn huid daar wel aanraken! Hij mocht mij wel masseren en strelen. Het voelde alsof hij een dun laagje huid legde over een open wond. Dit klinkt misschien zo suf, maar het was voor mij een openbaring. Dat mijn hypergevoeligheid persoonsgebonden was.. Dat het niet alleen aan mij lag en dat echte intimiteit dus iets heel anders was dan dat ik dusver had ervaren.
Hoewel de affaire inmiddels enkele jaren geleden is, heeft het me toch geholpen de relatie kort geleden te beeindigen. Ik was er klaar mee om hem af te wijzen en mezelf daar schuldig over te voelen. Ik was er klaar mee om die irritatie kriebels te voelen elke keer als hij me aanraakte, wetende dat het ook anders kan. Ik wist ook door de affaire dat het niet alleen aan mij lag, maar aan mij en ex. Het was ons probleem en ik vind het jammer dat hij nu nog steeds denkt dat het mijn probleem was en dat ik eraan moest gaan werken. Ik vind het jammer dat hij niet inziet dat ik al die jaren mijn allerbest heb gedaan, omdat ik van hem hield.
Ik biecht op dat hoewel het moreel gezien niet okee is, de affaire een van de beste dingen is die mij is overkomen. Hij heeft er mede voor gezorgd dat ik me seksueel durf te uiten. Dat ik me niet hoef te schamen voor wat ik voel of niet voel. Dat je ook echt van sex ook echt kunt genieten.
Na een lange stilte heeft minnaar van de week ineens contact met me opgenomen en we hebben afgesproken om samen wat te gaan drinken. Ik ben erg benieuwd of ik nog iets voor hem voel als ik hem ga zien. Ik vind het leuk dat hij nu weer in mijn leven is. En ik ben hem erg dankbaar voor alles wat ik met hem heb mogen ervaren jaren geleden.
zondag 31 mei 2009 om 18:32
Vivabiecht 11.10:
Dat is de reden waarom ik zo graag wil dat mijn moeder eindelijk eens de pijp uitgaat. Je hoort zo vaak tegenwoordig dat mensen zo vroeg overlijden (als ze midden 50 zijn) waarom mijn moeder dan niet?
Dan ben ik eindelijk van het gezeik van haar af. Mijn moeder heeft continue opmerkingen, meestal over mijn lichaam. Ik ben niet dik, zij heeft haast anorexia volgens mij. Ze nemen ons niet zoals we zijn. Waarom doe je je kind dat aan? Zien ze dan echt niet dat het pijn doet, die opmerkingen elke keer?
Dat is de reden waarom ik zo graag wil dat mijn moeder eindelijk eens de pijp uitgaat. Je hoort zo vaak tegenwoordig dat mensen zo vroeg overlijden (als ze midden 50 zijn) waarom mijn moeder dan niet?
Dan ben ik eindelijk van het gezeik van haar af. Mijn moeder heeft continue opmerkingen, meestal over mijn lichaam. Ik ben niet dik, zij heeft haast anorexia volgens mij. Ze nemen ons niet zoals we zijn. Waarom doe je je kind dat aan? Zien ze dan echt niet dat het pijn doet, die opmerkingen elke keer?
zondag 31 mei 2009 om 23:09
vivabiecht 18.32
Ja ik weet t niet... heb wel eens zitten denken hoe het zou zijn als ze bijv. onderweg naar vakantie een ongeluk kregen ofzo...
Ik weet niet wat het met mn moeder is, ze heeft 2 kinderen gekregen, maar waarom? mijn zus is alles, is perfect en doet niets fout, terwijl ze niks doet.. en ik.. ik heb geen idee eigenlijk waarom ze mij gekregen heeft.. ze heeft me uitgepoept en 3 weken later ging ze 3 weken op vakantie...
Maargoed, het zal allemaal wel, k doe mijn ding, ik werk, ik kom thuis, ik eet, ruim mn rotzooi op, ga slapen.. en zo de week door... Ga wel eens weg natuurlijk naar vriendinnen enzo, en naar mn vriend dus dat scheelt weer...
Ook met jou komt het vast allemaal wel goed!
Mocht je privé willen praten, dan hoor ik het wel he?!
Ja ik weet t niet... heb wel eens zitten denken hoe het zou zijn als ze bijv. onderweg naar vakantie een ongeluk kregen ofzo...
Ik weet niet wat het met mn moeder is, ze heeft 2 kinderen gekregen, maar waarom? mijn zus is alles, is perfect en doet niets fout, terwijl ze niks doet.. en ik.. ik heb geen idee eigenlijk waarom ze mij gekregen heeft.. ze heeft me uitgepoept en 3 weken later ging ze 3 weken op vakantie...
Maargoed, het zal allemaal wel, k doe mijn ding, ik werk, ik kom thuis, ik eet, ruim mn rotzooi op, ga slapen.. en zo de week door... Ga wel eens weg natuurlijk naar vriendinnen enzo, en naar mn vriend dus dat scheelt weer...
Ook met jou komt het vast allemaal wel goed!
Mocht je privé willen praten, dan hoor ik het wel he?!
maandag 1 juni 2009 om 21:25
Ik biecht op dat ik me soms zo erger aan het gehinnik gelach mijn buren met een verstandelijke handicap dat ik hoop dat ze er in stikken. Ik weet dat ze er niets aan kunnen doen en dat ik het fijn moet vinden dat ze plezier hebben, maar het is zo overheersend hard en irritant dat het overal in doordringt. Niet te negeren, een hard, gillend gelach waar ze in blijven hangen. Zeker nu het weer mooi weer is en ze veel vaker buiten zitten. Het overstemt alles, de televisie, een boek, een gesprek. Meestal vlucht ik maar naar binnen omdat het te irritant is om buiten te blijven zitten, maar met de deur open is het nog steeds aanwezig. En dan wil ik wel eens gillen Hou Toch Jullie Koppen Dicht. Maar ja, dat doe je dan weer niet,
maandag 1 juni 2009 om 21:30
Ik biecht op dat ik echt een fobie heb voor teken. Een paar weken geleden aaide ik mijn hond en zag ineens iets grijs. Ik ga beter kijken en haalde vriend erbij. Bleek die dus een teek te hebben. Heeft die nog nooit eerder gehad.
Bij controle bleek dat hij 5! teken had. Helemaal al vol met bloed.
Zaterdag had hij weer 2 teken en weer vond ik de eerste.
Ik wordt er zo misselijk van. Met het schrijven van dit voel ik al de rillingen. Ik durf mijn hond nu niet meer te aaien en ook uitlaten vindt ik eng (tenslotte vallen buiten die teken)
Morgen ga ik naar de dierenwinkel om spul te halen om te zorgen dat hij ze niet meer kan hebben. Ik hoop maar dat dit werkt, want op deze manier kan het niet langer.
Bij controle bleek dat hij 5! teken had. Helemaal al vol met bloed.
Zaterdag had hij weer 2 teken en weer vond ik de eerste.
Ik wordt er zo misselijk van. Met het schrijven van dit voel ik al de rillingen. Ik durf mijn hond nu niet meer te aaien en ook uitlaten vindt ik eng (tenslotte vallen buiten die teken)
Morgen ga ik naar de dierenwinkel om spul te halen om te zorgen dat hij ze niet meer kan hebben. Ik hoop maar dat dit werkt, want op deze manier kan het niet langer.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 2 juni 2009 om 22:10
Ik biecht op dat ik jaren geleden eens sex heb gehad met de ex van mijn zus... het was toen net uit tussen hen.
Ik biecht op dat ik in mijn vorige relatie vaak ben vreemdgegaan. (eigenlijk is dit geen echte biecht, want ik heb het mijn ex verteld)
Ik biecht op dat ik mijn ex een watje vond, omdat hij me vergaf en bij me wilde blijven.
Ik biecht op dat ik een ontzettende hekel heb aan mijn lijf.
Ik voel me moddervet, terwijl ik maat 38 heb.
Ik biecht op dat ik op mijn werk vaak doe alsof ik 't druk heb, terwijl dat eigenlijk best wel mee valt.
Ik biecht op dat ik in mijn vorige relatie vaak ben vreemdgegaan. (eigenlijk is dit geen echte biecht, want ik heb het mijn ex verteld)
Ik biecht op dat ik mijn ex een watje vond, omdat hij me vergaf en bij me wilde blijven.
Ik biecht op dat ik een ontzettende hekel heb aan mijn lijf.
Ik voel me moddervet, terwijl ik maat 38 heb.
Ik biecht op dat ik op mijn werk vaak doe alsof ik 't druk heb, terwijl dat eigenlijk best wel mee valt.
dinsdag 2 juni 2009 om 23:40
Ik biecht op dat ik veel meer rook dan mijn omgeving weet, en daar baal ik enorm van. Ik zeg dat ik alleen rook met uitgaan enzo, maar hoe meer ik dat vertel (niet uit mezelf maar als mensen ernaar vragen), hoe meer ik vervolgens thuis ga roken. Na elke stoppoging wordt het alleen maar erger. En maar sprayen met al die meuk die de rookgeur weg moeten halen thuis. En wat nog het ergste is, mijn rokende vrienden vinden het allemaal "knap" van mij dat ik het zo kan doceren, en zeggen dat ook regelmatig. En ik neem die "complimenten" dan graag in ontvangst, echt zo stom, en ik schaam me dat ik niet eerlijk tegen hen ben.
Daarbij drink ik ook teveel. Niet dat ik elke avond een fles wijn leeg drink, maar qua gezondheid drink ik meer dan goed voor me is. Terwijl ik er prima van buiten kan, maar als ik alleen ben dan is een wijntje zo opengemaakt.
Zo. Is het eindelijk een keer zwart op wit.
Daarbij drink ik ook teveel. Niet dat ik elke avond een fles wijn leeg drink, maar qua gezondheid drink ik meer dan goed voor me is. Terwijl ik er prima van buiten kan, maar als ik alleen ben dan is een wijntje zo opengemaakt.
Zo. Is het eindelijk een keer zwart op wit.
woensdag 3 juni 2009 om 10:42
Ik biecht op dat ik mezelf best wel een loser vind. Voor andere mensen lijkt het of mijn leven hartstikke leuk is en als je het objectief bekijkt is dat denk ik ook wel zo, maar ik vind dat ik mijn talenten heb vergooid. Ik was altijd erg goed op school, maar heb er niks mee gedaan, nauwelijks gestudeerd en ik heb ook geen carriere. Het ergste is dat ik mezelf vergelijk die het veel beter doen dan ik, die wel een flitsende carriere hebben en dan voel ik me zo klein worden.
woensdag 3 juni 2009 om 11:18
Ik biecht op dat op dit moment vooral bij mijn vriend blijf om het geld, terwijl ik hem, m'n vrienden en ouders in de waan laat dat hij mijn grote liefde is.
Hij heeft een goedbetaalde baan, ik moet om bepaalde redenen (die ik ivm herkenbaarheid liever niet post) voor het einde van de zomer afstuderen, wat een meer-dan fulltime taak is. Met een bijbaan van voldoende uren om in m'n upje van rond te komen is dat niet te combineren. Recht op stufi of een studielening heb ik ook niet. Nu teer ik op zijn zak.
En dat terwijl ik elke dag sterker merk dat ik me niet meer tot hem aangetrokken voel. Ik houd van hem als van een vriend, ik wens hem al het beste, we hebben lol samen, maar als ik me voorstel dat we de rest van ons leven samenblijven knijpt mijn keel zich dicht. En toch blijf ik bij hem en laat hem betalen voor m'n studie, m'n sportclub, m'n eten en het dak boven m'n hoofd.
Hij is een schat. Maar ik???
Hij heeft een goedbetaalde baan, ik moet om bepaalde redenen (die ik ivm herkenbaarheid liever niet post) voor het einde van de zomer afstuderen, wat een meer-dan fulltime taak is. Met een bijbaan van voldoende uren om in m'n upje van rond te komen is dat niet te combineren. Recht op stufi of een studielening heb ik ook niet. Nu teer ik op zijn zak.
En dat terwijl ik elke dag sterker merk dat ik me niet meer tot hem aangetrokken voel. Ik houd van hem als van een vriend, ik wens hem al het beste, we hebben lol samen, maar als ik me voorstel dat we de rest van ons leven samenblijven knijpt mijn keel zich dicht. En toch blijf ik bij hem en laat hem betalen voor m'n studie, m'n sportclub, m'n eten en het dak boven m'n hoofd.
Hij is een schat. Maar ik???
donderdag 4 juni 2009 om 16:08
Ik biecht op dat ik mezelf een viezerik en een gluurder vind. Ik heb een lange relatie met een man gehad, maar seksueel voel ik me eigenlijk veel meer tot vrouwen aangetrokken. Ik denk niet dat ik snel een relatie met een vrouw zou willen (waarschijnlijk omdat ik dat van mezelf niet zou accepteren, ik wil niet anders zijn), maar ik kan mijn ogen niet van mooie vrouwen afhouden. Vroeger zwom ik veel en in de kleedkamer probeerde ik mijn ogen van die vrouwen af te houden, maar soms lukte dat niet. Ik voelde me daar heel schuldig over, omdat vrouwen verwachten dat er in een vrouwenkleedkamer niet naar ze gegluurd wordt. Maar dat gebeurde dus wel, door mij 
donderdag 4 juni 2009 om 16:17
Ik biecht op dat ik niet zo goed weet wat ik met mezelf aan moet/wil. Ik heb vele dromen maar alles lijkt zover van me af te staan en ben bang dat ik nooit word wat ik wil worden.
Ook ben ik met ouders in het buitenland tig maal gelukkiger en meer mezelf dan toen ze in NL zaten. Maar ik ben het spuugzat met mijn zus te wonen... Wat een sloddervos is dat kind!
Ik biecht op dat ik met een lengte van 1.73 en een gewicht van 57 kilo mezelf eigenlijk te zwaar vind, maar niet durf af te vallen omdat ik bang ben dat mensen het opvalt. En ik wil geen moeite hebben met eten of met mijn lichaam...
Ik biecht op dat ik blij ben dat ik knapper ben dan de nieuwe vriendin van mijn ex. Al heb ik de neiging haar te vermelden wat voor klootzak hij is. Wat ben ik blij dat ik van hem af ben.
Ook ben ik met ouders in het buitenland tig maal gelukkiger en meer mezelf dan toen ze in NL zaten. Maar ik ben het spuugzat met mijn zus te wonen... Wat een sloddervos is dat kind!
Ik biecht op dat ik met een lengte van 1.73 en een gewicht van 57 kilo mezelf eigenlijk te zwaar vind, maar niet durf af te vallen omdat ik bang ben dat mensen het opvalt. En ik wil geen moeite hebben met eten of met mijn lichaam...
Ik biecht op dat ik blij ben dat ik knapper ben dan de nieuwe vriendin van mijn ex. Al heb ik de neiging haar te vermelden wat voor klootzak hij is. Wat ben ik blij dat ik van hem af ben.
zondag 7 juni 2009 om 12:33
Ik biecht op dat ik me vreselijk ongelukkig voel. Ik ben zo ontevreden met mezelf, voel me een ontzettende mislukkeling.
Door een pestverleden voel ik me zo snel minderwaardig.
Ik wil het wel veranderen, maar ik weet niet hoe.
De buitenwereld zal niet zo snel iets aan me merken, maar thuis ben ik gesloten en heb ik ontzettend veel tijd voor mezelf nodig. Daardoor kan ik er niet altijd zijn voor mijn vriend en voor mijn zoon. Weer een reden om me minder goed te voelen.
En zo zijn er een heleboel dingen waardoor ik me elke dag iets slechter voel.
Ik weet en wil er iets aan doen. Ik kan alleen niet bedenken wat helpt, wat goed werkt voor mij. Ik vind het ook ontzettend moeilijk om hierover te praten met anderen, dus een goede beslissing maken om de juiste hulp te zoeken is hierdoor ook moeilijk.
En door dit alles baal ik van mezelf en dat verbetert het ook niet.
Door een pestverleden voel ik me zo snel minderwaardig.
Ik wil het wel veranderen, maar ik weet niet hoe.
De buitenwereld zal niet zo snel iets aan me merken, maar thuis ben ik gesloten en heb ik ontzettend veel tijd voor mezelf nodig. Daardoor kan ik er niet altijd zijn voor mijn vriend en voor mijn zoon. Weer een reden om me minder goed te voelen.
En zo zijn er een heleboel dingen waardoor ik me elke dag iets slechter voel.
Ik weet en wil er iets aan doen. Ik kan alleen niet bedenken wat helpt, wat goed werkt voor mij. Ik vind het ook ontzettend moeilijk om hierover te praten met anderen, dus een goede beslissing maken om de juiste hulp te zoeken is hierdoor ook moeilijk.
En door dit alles baal ik van mezelf en dat verbetert het ook niet.
vrijdag 12 juni 2009 om 07:11
Ik biecht op dat ik heel lang geleden iemands minnares was en ervoor gezorgd heb dat zijn toenmalige vriendin achter de affaire kwam.
Heel veel later heb ik weer wat met dezelfde man gekregen en toen heb ik zo zitten liegen dat hij denkt dat ik dat destijds nooit gedaan kan hebben. Hij heeft me zelfs zijn excuses aangeboden.
Heel veel later heb ik weer wat met dezelfde man gekregen en toen heb ik zo zitten liegen dat hij denkt dat ik dat destijds nooit gedaan kan hebben. Hij heeft me zelfs zijn excuses aangeboden.
