Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
maandag 29 juni 2009 om 16:02
quote:Vivabiecht schreef op 29 juni 2009 @ 11:27:
Wij waren ook zo, voor er een kind kwam. Twee handen op één buik, soulmates. Eeneiige tweeling, noemden ze ons. Alles samen doen, nooit ruzie, elke avond na het werk een omhelzing alsof we elkaar een half jaar niet hadden gezien. Onze nieuwe rol als ouders is ons zwaar gevallen. Gisteravond kwam ik tot de schokkende ontdekking dat ik helemaal niets meer voor hem voel. Hij is een vreemde man die door mijn huis loopt. Erger zelfs: ik ben iemand die in het huis van een vreemde rondloopt. Ik heb me kapot gehuild toen ik besefte dat ik in gedachten allang afscheid heb genomen van dit huis, van de spullen die erin staan, alsof ik in gedachten al ergens anders woon. Ik snap niet hoe het zo ver heeft kunnen komen, en aan de andere kant weet ik precies waar het aan schort. Ik weet niet hoe ik ooit het gevoel voor hem weer terug moet vinden.
Ik schrik heel erg van dit bericht. Mijn vriend en ik zijn ook zo gelukkig samen en we krijgen een baby in december. Het is mijn grootste angst dat dat geluk ineens voorbij kan zijn.
Hoe lang is dit al gaande bij jullie? Doe je iets om je relatie te redden?
Wij waren ook zo, voor er een kind kwam. Twee handen op één buik, soulmates. Eeneiige tweeling, noemden ze ons. Alles samen doen, nooit ruzie, elke avond na het werk een omhelzing alsof we elkaar een half jaar niet hadden gezien. Onze nieuwe rol als ouders is ons zwaar gevallen. Gisteravond kwam ik tot de schokkende ontdekking dat ik helemaal niets meer voor hem voel. Hij is een vreemde man die door mijn huis loopt. Erger zelfs: ik ben iemand die in het huis van een vreemde rondloopt. Ik heb me kapot gehuild toen ik besefte dat ik in gedachten allang afscheid heb genomen van dit huis, van de spullen die erin staan, alsof ik in gedachten al ergens anders woon. Ik snap niet hoe het zo ver heeft kunnen komen, en aan de andere kant weet ik precies waar het aan schort. Ik weet niet hoe ik ooit het gevoel voor hem weer terug moet vinden.
Ik schrik heel erg van dit bericht. Mijn vriend en ik zijn ook zo gelukkig samen en we krijgen een baby in december. Het is mijn grootste angst dat dat geluk ineens voorbij kan zijn.
Hoe lang is dit al gaande bij jullie? Doe je iets om je relatie te redden?
maandag 29 juni 2009 om 18:40
Vivabiecht van 11.27 uur, wat erg voor jullie. Is er echt niks meer aan te doen denk je?
Biecht van 16.02 uur; Het hóeft echt niet zo te gaan. Bij mijn man en mij is het alleen nog maar leuker geworden. Het wás al leuk maar zo samen vader en moeder zijn van onze dochter is helemaal geweldig.
Blijf lekker dingen samen doen. Regel oppas, zo nu en dan een logeerpartij en ga uit eten, naar de film, maak tijd voor elkaar, ook als je vader en moeder bent geworden en steun elkaar. Bij ons gaat het fantastisch en wij zijn ook een siamese tweeling.
Biecht van 16.02 uur; Het hóeft echt niet zo te gaan. Bij mijn man en mij is het alleen nog maar leuker geworden. Het wás al leuk maar zo samen vader en moeder zijn van onze dochter is helemaal geweldig.
Blijf lekker dingen samen doen. Regel oppas, zo nu en dan een logeerpartij en ga uit eten, naar de film, maak tijd voor elkaar, ook als je vader en moeder bent geworden en steun elkaar. Bij ons gaat het fantastisch en wij zijn ook een siamese tweeling.
maandag 29 juni 2009 om 21:32
Hier is de biechtster van 11.27 weer. Dankjulliewel voor de hug en zo, en sorry dat ik je ongerust heb gemaakt.
Bij ons speelde er meer dan enkel het krijgen van een kind (wat al een enorme verandering van je leven is), o.a. beiden ons werk verloren resp. tijdens de zwangerschap en een jaar erna, en een burnout van mijn kant waarvan we eerst dachten dat het een PPD was, geen ouders op wie we terug konden vallen om eens samen wat te ondernemen. Tel daarbij op dat mijn man een binnenvetter is en je kunt je misschien een beetje voorstellen dat ik al vijf jaar op eieren loop. Ik kan nergens meer met hem over praten, alles betrekt hij op zichzelf, behalve als ik iets met hem wil delen dat echt mij alleen raakt, dan is het steevaste antwoord 'doe toch niet zo moeilijk'. Ik weet dat ik na mijn burnout heel erg veranderd ben (ik moest wel, wilde ik niet in die negatieve spiraal blijven hangen) maar ik had een tijdlang het idee dat hij daar zijn weg in had gevonden (dat heeft hij zelf ook gezegd). Nu spelen er weer dingen (buiten ons gezin maar die ons wel zwaar raken) en heb ik het idee dat de nieuwe fundamenten waarop we onze relatie hadden herbouwd in de modder beginnen weg te zakken. Ik weet echt niet hoe ik hier nog uit moet komen. Communiceren met hem zou de meest voor de hand liggende weg zijn maar zoals het er nu voorstaat krijg ik het idee dat hij nergens voor open staat en zichzelf liever zand in de ogen strooit dat het best meevalt allemaal.
Blijf alsjeblieft communiceren allemaal, want dat is echt de sleutel. Ik ben hiermee grandioos de fout in gegaan door hem omwille van de lieve vrede maar niet telkens lastig te willen vallen met kleine ergernisjes. Die ergernisjes groeiden als onweerswolken uit tot iets enorms dat nu allemaal tussen ons in is komen te staan en door hun formaat en de lange duur totaal onbespreekbaar is geworden.
Bij ons speelde er meer dan enkel het krijgen van een kind (wat al een enorme verandering van je leven is), o.a. beiden ons werk verloren resp. tijdens de zwangerschap en een jaar erna, en een burnout van mijn kant waarvan we eerst dachten dat het een PPD was, geen ouders op wie we terug konden vallen om eens samen wat te ondernemen. Tel daarbij op dat mijn man een binnenvetter is en je kunt je misschien een beetje voorstellen dat ik al vijf jaar op eieren loop. Ik kan nergens meer met hem over praten, alles betrekt hij op zichzelf, behalve als ik iets met hem wil delen dat echt mij alleen raakt, dan is het steevaste antwoord 'doe toch niet zo moeilijk'. Ik weet dat ik na mijn burnout heel erg veranderd ben (ik moest wel, wilde ik niet in die negatieve spiraal blijven hangen) maar ik had een tijdlang het idee dat hij daar zijn weg in had gevonden (dat heeft hij zelf ook gezegd). Nu spelen er weer dingen (buiten ons gezin maar die ons wel zwaar raken) en heb ik het idee dat de nieuwe fundamenten waarop we onze relatie hadden herbouwd in de modder beginnen weg te zakken. Ik weet echt niet hoe ik hier nog uit moet komen. Communiceren met hem zou de meest voor de hand liggende weg zijn maar zoals het er nu voorstaat krijg ik het idee dat hij nergens voor open staat en zichzelf liever zand in de ogen strooit dat het best meevalt allemaal.
Blijf alsjeblieft communiceren allemaal, want dat is echt de sleutel. Ik ben hiermee grandioos de fout in gegaan door hem omwille van de lieve vrede maar niet telkens lastig te willen vallen met kleine ergernisjes. Die ergernisjes groeiden als onweerswolken uit tot iets enorms dat nu allemaal tussen ons in is komen te staan en door hun formaat en de lange duur totaal onbespreekbaar is geworden.
dinsdag 30 juni 2009 om 12:00
Ik biecht op; ik ben sex verslaafd. Vrouw, begin 50, al weer zes jaar in een stabiele relatie met een wat jongere man, twee grote succesvolle kids, hoog opgeleid, zware leiding gevende functie en door iedereen om mij heen beschouwd als een succes verhaal.
Heb een voorbeeld functie, waar ik regelmatig, ook publiekelijk, op wordt aangesproken, maar ben dus ondertussen verslaafd aan echt gore, vulgaire sex. Eerst via parenclubs wat rond geneusd, maar had daar niet voldoende aan. Pas toen ik door mijn vriend in aanraking kwam met porno bioscopen, parkeerplaatsen, afwerkplekken en louche hotels, vond ik wat ik zocht. Gewoon echt gore, platte sex. Liefst zo goedkoop en vulgair mogelijk.
Mijn omgeving ziet mij als een keurige, onkreukbare zakenvrouw en ik ben ergens bang ooit door de mand te vallen, maar ik kan het gewoon niet laten.
Ongeveer één keer per maand, soms gaat er een wat langere periode overheen, begint het te kriebelen, wordt ik onrustig en bouwt zich een spanning op die ik niet kan negeren. Mijn vriend merkt het altijd vrij snel en organiseert dan het een en ander. Ik weet van niets en laat mij die avond of middag helemaal door hem leiden.
De spanning van de voorbereidingen, maar vooral het gevoel achteraf, mij te realiseren wat ik allemaal heb gedaan of heb laten doen, geeft mij een heerlijk en machtig gevoel. Een vergadering voor te zitten en al die uitgestreken koppen te zien, terwijl ik dat weekend compleet misbruikt ben, is voor mij een absolute kick die ik niet wil en op het ogenblik niet kan missen.
Ik ben jaloers op mijn beste vriendin die wel die rust heeft die ik ook zo graag zou willen hebben.
Heb een voorbeeld functie, waar ik regelmatig, ook publiekelijk, op wordt aangesproken, maar ben dus ondertussen verslaafd aan echt gore, vulgaire sex. Eerst via parenclubs wat rond geneusd, maar had daar niet voldoende aan. Pas toen ik door mijn vriend in aanraking kwam met porno bioscopen, parkeerplaatsen, afwerkplekken en louche hotels, vond ik wat ik zocht. Gewoon echt gore, platte sex. Liefst zo goedkoop en vulgair mogelijk.
Mijn omgeving ziet mij als een keurige, onkreukbare zakenvrouw en ik ben ergens bang ooit door de mand te vallen, maar ik kan het gewoon niet laten.
Ongeveer één keer per maand, soms gaat er een wat langere periode overheen, begint het te kriebelen, wordt ik onrustig en bouwt zich een spanning op die ik niet kan negeren. Mijn vriend merkt het altijd vrij snel en organiseert dan het een en ander. Ik weet van niets en laat mij die avond of middag helemaal door hem leiden.
De spanning van de voorbereidingen, maar vooral het gevoel achteraf, mij te realiseren wat ik allemaal heb gedaan of heb laten doen, geeft mij een heerlijk en machtig gevoel. Een vergadering voor te zitten en al die uitgestreken koppen te zien, terwijl ik dat weekend compleet misbruikt ben, is voor mij een absolute kick die ik niet wil en op het ogenblik niet kan missen.
Ik ben jaloers op mijn beste vriendin die wel die rust heeft die ik ook zo graag zou willen hebben.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:39
Ik ben over het algemeen genomen erg zelfverzekerd.. Alleen mijn zwakke punt is dat wanneer ik hoor dat mijn vriend iemand een "lekker wijf" vind of dat hij in het verleden rond riep dat hij van blonde vrouwen hield met een flinke buste en mooie ronde billen dan zakt de grond onder mijn voeten vandaan omdat ik vind dat ik daar niet tegenop kan met mn platte kont, mn buikje, mn bruine/rooie haar. Ik heb het hier al wel eerder moeilijk mee gehad omdat hij het nodig vond verschillende vrouwen te moeten noemen aan mij die zooo "lekker" zijn, maar ik ben natuurlijk wel de allermooiste van de hele wereld. Jaja.
Alleen dit laat ik niet naar de buitenwereld merken, want ik heb zooooveel zelfvertrouwen.
Zuch, dit lucht best op.
Alleen dit laat ik niet naar de buitenwereld merken, want ik heb zooooveel zelfvertrouwen.
Zuch, dit lucht best op.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:49
Ik biecht op dat ik zo onzeker ben, dat ik mezelf soms helemaal kapot en gek maak....
Ben nog steeds samen met mijn vriend, alhoewel hij 2 jaar geleden heeft aangegeven dat hij twijfelt. Nu is zijn vader overleden, moeder al jaren geleden gestorven. Geen broers/zussen, dus ik heb hem bij alles geholpen en gesteund. Hij zegt ook tegen iedereen dat ik zo'n enorme steun ben, en ik loop met een gevoel rond dat ik hem nu wel kwijt zal raken, dat hij door zijn verdriet alles wil laten vallen, ergens opnieuw wil beginnen zonder mij. In elke vrouw zie ik een bedreiging, terwijl ik "vroeger" helemaal niet zo was, want hij hoorde bij mij...
De laatste weken en maanden zijn zo ontzettend zwaar voor ons geweest, ik denk nu alles voorbij is en er wellicht eindelijk wat rust komt, hij mij zal verlaten....
Vaak heeft hij tegen z'n vader in de laatste tijd gezegd dat hij van hem houdt, en ik kreeg 's avonds een bedankje voor de steun, dat deed pijn, hoe egoistisch dat ook mag klinken...
Terwijl hij gister zei, dat hij van me houdt.... voor het eerst sinds maanden, ik huilen.... kan ik dat vertrouwen?
En vandaag deed hij afstandelijk aan de telefoon, waardoor ik nog onzekerder word... alles betrek ik op mijn eigen onzekerheid.....
Ben nog steeds samen met mijn vriend, alhoewel hij 2 jaar geleden heeft aangegeven dat hij twijfelt. Nu is zijn vader overleden, moeder al jaren geleden gestorven. Geen broers/zussen, dus ik heb hem bij alles geholpen en gesteund. Hij zegt ook tegen iedereen dat ik zo'n enorme steun ben, en ik loop met een gevoel rond dat ik hem nu wel kwijt zal raken, dat hij door zijn verdriet alles wil laten vallen, ergens opnieuw wil beginnen zonder mij. In elke vrouw zie ik een bedreiging, terwijl ik "vroeger" helemaal niet zo was, want hij hoorde bij mij...
De laatste weken en maanden zijn zo ontzettend zwaar voor ons geweest, ik denk nu alles voorbij is en er wellicht eindelijk wat rust komt, hij mij zal verlaten....
Vaak heeft hij tegen z'n vader in de laatste tijd gezegd dat hij van hem houdt, en ik kreeg 's avonds een bedankje voor de steun, dat deed pijn, hoe egoistisch dat ook mag klinken...
Terwijl hij gister zei, dat hij van me houdt.... voor het eerst sinds maanden, ik huilen.... kan ik dat vertrouwen?
En vandaag deed hij afstandelijk aan de telefoon, waardoor ik nog onzekerder word... alles betrek ik op mijn eigen onzekerheid.....
woensdag 1 juli 2009 om 00:01
Dit topic komt op als geroepen.
Ik biecht op dat ik drastische maatregelen ga nemen omdat mijn sexleven op het moment beroerd is. Mijn vriend en ik wonen niet samen en sinds enkele maanden zelfs weer in verschillende steden. Daarvoor ging het bij vlagen al beroerd maar op het moment is het verschrikkelijk. Afgelopen week was op doorreis van 'ergens' naar mijn huis en had prima in zijn stad kunnen uitstappen om bij hem te slapen en heb dat niet gedaan omdat ik bang was voor een 'samen in bed, hij friemelen, ik afwijzen'-scene.
Vanavond keek ik 40 dagen zonder sex.... en dacht... waarom niet 40 dagen mét sex?? Is het met sex niet zo dat hoe meer je het doet, hoe meer je er zin in hebt? Mensen raken tenslotte ook verslaafd als ze zich teveel op sex richten? Nu is het zo dat vriend en ik elkaar weinig zien, en als we elkaar zien wil ik eerst 'weer vertrouwd raken, goede gesprekken, veilige knuffels etc etc' vóórdat we sex hebben. Maar veilige knuffels zijn weer lastig want ik voel ook 'druk', we zien elkaar immers maar weinig dus dan 'moet het wel gebeuren'.
Ik ga dus de komende 40 dagen (?? :s of zolang ik het volhou, er zit immers vakantie (met familie) in de komende 40 dagen) dagelijks iets met sex doen. Met mijn vriend of 'met mezelf'. Als ik masturbeer moet ik van mezelf wel ook aan mijn vriend denken.. het gaat er tenslotte om onze relatie een boost te geven, niet om van mezelf een nymphomane te maken
Vanavond al de daad bij het woord gevoegd. Het was wel heel behoorlijk fijn. Nu maar hopen dat dit een beetje werkt zoals ik verwacht. Ik vind het ergens een gevaarlijk experiment en ik ben bang voor wat ik zoal tegen ga komen aan gevoelens (schaamte, boosheid weet ik het wat).
Dat is mijn biecht.
Ik biecht op dat ik drastische maatregelen ga nemen omdat mijn sexleven op het moment beroerd is. Mijn vriend en ik wonen niet samen en sinds enkele maanden zelfs weer in verschillende steden. Daarvoor ging het bij vlagen al beroerd maar op het moment is het verschrikkelijk. Afgelopen week was op doorreis van 'ergens' naar mijn huis en had prima in zijn stad kunnen uitstappen om bij hem te slapen en heb dat niet gedaan omdat ik bang was voor een 'samen in bed, hij friemelen, ik afwijzen'-scene.
Vanavond keek ik 40 dagen zonder sex.... en dacht... waarom niet 40 dagen mét sex?? Is het met sex niet zo dat hoe meer je het doet, hoe meer je er zin in hebt? Mensen raken tenslotte ook verslaafd als ze zich teveel op sex richten? Nu is het zo dat vriend en ik elkaar weinig zien, en als we elkaar zien wil ik eerst 'weer vertrouwd raken, goede gesprekken, veilige knuffels etc etc' vóórdat we sex hebben. Maar veilige knuffels zijn weer lastig want ik voel ook 'druk', we zien elkaar immers maar weinig dus dan 'moet het wel gebeuren'.
Ik ga dus de komende 40 dagen (?? :s of zolang ik het volhou, er zit immers vakantie (met familie) in de komende 40 dagen) dagelijks iets met sex doen. Met mijn vriend of 'met mezelf'. Als ik masturbeer moet ik van mezelf wel ook aan mijn vriend denken.. het gaat er tenslotte om onze relatie een boost te geven, niet om van mezelf een nymphomane te maken
Vanavond al de daad bij het woord gevoegd. Het was wel heel behoorlijk fijn. Nu maar hopen dat dit een beetje werkt zoals ik verwacht. Ik vind het ergens een gevaarlijk experiment en ik ben bang voor wat ik zoal tegen ga komen aan gevoelens (schaamte, boosheid weet ik het wat).
Dat is mijn biecht.
woensdag 1 juli 2009 om 11:00
Vivabiecht van 16:02 (29-6) hier weer.
Vivabiecht van 11.27/21.32 (29-6) - Ik hoop oprecht dat jullie een manier vinden om weer dichter bij elkaar te komen. Hebben jullie ooit relatiethearapie overwogen?
Dank je wel Leo! Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn in een relatie als ik nu ben. Ik hou enorm veel van mijn vriend en we hebben het al weer 6 jaar heel leuk samen. (Hiervoor hebben we beide nooit een gezonde relatie gehad... vielen op 'foute types' en we weten dus heel goed wat we te verliezen hebben). Ik zie er ook heel erg naar uit om samen ouders te worden. Soms bekruipt me echter de angst dat we ons geluk zullen verliezen... Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo veel geluk verdien... Een gevoel van 'dit is zo goed, het moet wel tijdelijk zijn'.
Vivabiecht van 11.27/21.32 (29-6) - Ik hoop oprecht dat jullie een manier vinden om weer dichter bij elkaar te komen. Hebben jullie ooit relatiethearapie overwogen?
Dank je wel Leo! Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn in een relatie als ik nu ben. Ik hou enorm veel van mijn vriend en we hebben het al weer 6 jaar heel leuk samen. (Hiervoor hebben we beide nooit een gezonde relatie gehad... vielen op 'foute types' en we weten dus heel goed wat we te verliezen hebben). Ik zie er ook heel erg naar uit om samen ouders te worden. Soms bekruipt me echter de angst dat we ons geluk zullen verliezen... Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo veel geluk verdien... Een gevoel van 'dit is zo goed, het moet wel tijdelijk zijn'.
woensdag 1 juli 2009 om 11:46
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 11:00:
Dank je wel Leo! Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn in een relatie als ik nu ben. Ik hou enorm veel van mijn vriend en we hebben het al weer 6 jaar heel leuk samen. (Hiervoor hebben we beide nooit een gezonde relatie gehad... vielen op 'foute types' en we weten dus heel goed wat we te verliezen hebben). Ik zie er ook heel erg naar uit om samen ouders te worden. Soms bekruipt me echter de angst dat we ons geluk zullen verliezen... Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo veel geluk verdien... Een gevoel van 'dit is zo goed, het moet wel tijdelijk zijn'.
Laat dat los, laat dat los, laat dat lossssssss!!!
Stap af van geloven in karma en voorbestemming en lot en weet ik het allemaal. Als het goed voelt, als het er goed uitziet, als het goed ruikt, loopt enzovoort, dan zal het wel goed zijn en het is echt pure kolder om te denken dat het weer op zal houden puur omdat jij aan het genieten bent.
Mens(jelief) durf te leven!
Dank je wel Leo! Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn in een relatie als ik nu ben. Ik hou enorm veel van mijn vriend en we hebben het al weer 6 jaar heel leuk samen. (Hiervoor hebben we beide nooit een gezonde relatie gehad... vielen op 'foute types' en we weten dus heel goed wat we te verliezen hebben). Ik zie er ook heel erg naar uit om samen ouders te worden. Soms bekruipt me echter de angst dat we ons geluk zullen verliezen... Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo veel geluk verdien... Een gevoel van 'dit is zo goed, het moet wel tijdelijk zijn'.
Laat dat los, laat dat los, laat dat lossssssss!!!
Stap af van geloven in karma en voorbestemming en lot en weet ik het allemaal. Als het goed voelt, als het er goed uitziet, als het goed ruikt, loopt enzovoort, dan zal het wel goed zijn en het is echt pure kolder om te denken dat het weer op zal houden puur omdat jij aan het genieten bent.
Mens(jelief) durf te leven!
woensdag 1 juli 2009 om 11:59
woensdag 1 juli 2009 om 15:00
Leo en Freda, jullie hebben helemaal gelijk!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden. En dat we onze relatie als stevige basis zien, maar niet als een vanzelfsprekendheid. En dat we elkaar daarom heel regelmatig vertellen hoe blij we met elkaar zijn
En dat mijn vriend me nu nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
En dat ik gewoon mág genieten van dit alles!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden. En dat we onze relatie als stevige basis zien, maar niet als een vanzelfsprekendheid. En dat we elkaar daarom heel regelmatig vertellen hoe blij we met elkaar zijn
En dat mijn vriend me nu nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
En dat ik gewoon mág genieten van dit alles!
woensdag 1 juli 2009 om 15:04
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 15:00:
Leo en Freda, jullie hebben helemaal gelijk!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden.
En dat mijn vriend me nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
Leo en Freda, jullie hebben helemaal gelijk!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden.
En dat mijn vriend me nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
woensdag 1 juli 2009 om 16:33
quote:Vivabiecht schreef op 23 juni 2009 @ 20:06:
Ik ben begin dertig en single en ik heb niets met kinderen.
Op het werk gaat het vaak over kinderen en ik probeer altijd geïnteresseerd te zijn in collega's en hun gezin, maar het kost me veel moeite. Eigenlijk interesseert het me helemaal niet of ze de avondvierdaagse hebben gelopen of dat de kinderopvang een zomerfeest organiseert. Het is niet mijn wereld. En mijn collega's zijn erg aardig, maar echt doorvragen over mijn hobby's enz. doen ze niet. Mijn leven is niet erg interessant, denk ik. Een vriendin van mij heeft een dochtertje van 1 jaar, ik vind het leuk voor haar maar voor mij hoeft het niet. Als ik zie hoe druk ze er mee is dan denk ik; voor mij niet please.
Het lijkt zo vanzelfsprekend dat iedereen kinderen heeft of krijgt. Ik voel me een buitenbeentje en daardoor voel ik me vaak erg eenzaam.
Dit is toch niet zo vreselijk dat je het anoniem moet opbiechten? Zelfs hier op het forum zijn genoeg gelijkgestemden, waaronder ik zelf.
Accepteer van jezelf dat jij je eigen koers vaart en dat er in jouw leven geen ruimte is voor kinderen. Dat is helemaal niet erg!
Ik ben begin dertig en single en ik heb niets met kinderen.
Op het werk gaat het vaak over kinderen en ik probeer altijd geïnteresseerd te zijn in collega's en hun gezin, maar het kost me veel moeite. Eigenlijk interesseert het me helemaal niet of ze de avondvierdaagse hebben gelopen of dat de kinderopvang een zomerfeest organiseert. Het is niet mijn wereld. En mijn collega's zijn erg aardig, maar echt doorvragen over mijn hobby's enz. doen ze niet. Mijn leven is niet erg interessant, denk ik. Een vriendin van mij heeft een dochtertje van 1 jaar, ik vind het leuk voor haar maar voor mij hoeft het niet. Als ik zie hoe druk ze er mee is dan denk ik; voor mij niet please.
Het lijkt zo vanzelfsprekend dat iedereen kinderen heeft of krijgt. Ik voel me een buitenbeentje en daardoor voel ik me vaak erg eenzaam.
Dit is toch niet zo vreselijk dat je het anoniem moet opbiechten? Zelfs hier op het forum zijn genoeg gelijkgestemden, waaronder ik zelf.
Accepteer van jezelf dat jij je eigen koers vaart en dat er in jouw leven geen ruimte is voor kinderen. Dat is helemaal niet erg!
woensdag 1 juli 2009 om 16:41
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 15:00:
Leo en Freda, jullie hebben helemaal gelijk!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden. En dat we onze relatie als stevige basis zien, maar niet als een vanzelfsprekendheid. En dat we elkaar daarom heel regelmatig vertellen hoe blij we met elkaar zijn
En dat mijn vriend me nu nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
En dat ik gewoon mág genieten van dit alles!
En zo is het!
Á-mén zeg ik zuster Vivabiecht, ááááá-mén!
Leo en Freda, jullie hebben helemaal gelijk!
Ik biecht op dat ik me al zes jaar iedere dag weer realiseer hoe ontzettend veel ik van mijn vriend houdt en hoe gelukkig ik met hem ben. En dat ik zo geniet van hetgeen we samen hebben opgebouwd en hoe we elkaar gestimuleerd hebben om het beste in onszelf naar boven te halen, waardoor ons leven er niet alleen op relatiegebied totaal anders uitziet dan 6 jaar geleden. En dat we onze relatie als stevige basis zien, maar niet als een vanzelfsprekendheid. En dat we elkaar daarom heel regelmatig vertellen hoe blij we met elkaar zijn
En dat mijn vriend me nu nog gelukkiger maakt doordat hij nu al zo betrokken is bij ons kindje, dat hij 'mijn buik soms nog eerder kust dan mij' als we elkaar na het werk weer zien .
En dat ik gewoon mág genieten van dit alles!
En zo is het!
Á-mén zeg ik zuster Vivabiecht, ááááá-mén!
woensdag 1 juli 2009 om 16:51
Ik biecht op dat ik me na mijn periode in het buitenland me niet meer helemaal thuis voel ik Nederland en dat ik het gevoel heb er niet helemaal meer bij te horen. Maar in het buitenland was ik ook een buitenstaander.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.
woensdag 1 juli 2009 om 17:26
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 16:51:
Ik biecht op dat ik me na mijn periode in het buitenland me niet meer helemaal thuis voel ik Nederland en dat ik het gevoel heb er niet helemaal meer bij te horen. Maar in het buitenland was ik ook een buitenstaander.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.Herkenbaar hoor. Heb dat zelf ook gehad. Toen ik terug was in Nederland, was ik letterlijk ziek van heimwee. Uiteindelijk werd het minder. Maar ja, daar heb je nu niets aan. Sterkte.
Ik biecht op dat ik me na mijn periode in het buitenland me niet meer helemaal thuis voel ik Nederland en dat ik het gevoel heb er niet helemaal meer bij te horen. Maar in het buitenland was ik ook een buitenstaander.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.Herkenbaar hoor. Heb dat zelf ook gehad. Toen ik terug was in Nederland, was ik letterlijk ziek van heimwee. Uiteindelijk werd het minder. Maar ja, daar heb je nu niets aan. Sterkte.
woensdag 1 juli 2009 om 21:26
Hier ook mij biecht:
Ik was vroeger heel hecht met mijn moeder, maar nu kan ik haar niet meer uitstaan. Begrijp me niet verkeerd ze heeft vroeger echt veel opgegeven voor mij (mijn vader had geen actieve rol, ook financieel gezien niet) maar sinds ze tegen mij heeft zonder blikken of blozen heeft verteld dat: Als ze het over kon doen mij waarschijnlijk niet weer had willen krijgen. Deze woorden hebben mij echt heel erg geraakt Voel me sinds dien alleen maar ongewenst. Haar houding naar mij is ook veranderd, ik kan niets goed doen punt. Er valt alleen met haar te praten als het over HAAR gaat. Ze zal niet meer vragen hoe het echt met mij gaat oid. Als ik wat vertel is het alleen een diepe zucht en een: uhuh, weetje wat mij is overkomen?? etc.
Alles irriteer ik me aan bij haar.. haar manier van doen zoals ze een telefoneert met een vriendin: Ja en dan gaan we naar amsterdam en dan gaan we kroegen en zuipen etc. En ik begrijp dat de wereld niet aan mijn maatstaf kan doen dat heb ik nu wel door. Ik heb zooooo druk.
Ik mis mijn moeder gewoon.. al ben ik 20.
Ik was vroeger heel hecht met mijn moeder, maar nu kan ik haar niet meer uitstaan. Begrijp me niet verkeerd ze heeft vroeger echt veel opgegeven voor mij (mijn vader had geen actieve rol, ook financieel gezien niet) maar sinds ze tegen mij heeft zonder blikken of blozen heeft verteld dat: Als ze het over kon doen mij waarschijnlijk niet weer had willen krijgen. Deze woorden hebben mij echt heel erg geraakt Voel me sinds dien alleen maar ongewenst. Haar houding naar mij is ook veranderd, ik kan niets goed doen punt. Er valt alleen met haar te praten als het over HAAR gaat. Ze zal niet meer vragen hoe het echt met mij gaat oid. Als ik wat vertel is het alleen een diepe zucht en een: uhuh, weetje wat mij is overkomen?? etc.
Alles irriteer ik me aan bij haar.. haar manier van doen zoals ze een telefoneert met een vriendin: Ja en dan gaan we naar amsterdam en dan gaan we kroegen en zuipen etc. En ik begrijp dat de wereld niet aan mijn maatstaf kan doen dat heb ik nu wel door. Ik heb zooooo druk.
Ik mis mijn moeder gewoon.. al ben ik 20.
woensdag 1 juli 2009 om 21:33
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 16:51:
Ik biecht op dat ik me na mijn periode in het buitenland me niet meer helemaal thuis voel ik Nederland en dat ik het gevoel heb er niet helemaal meer bij te horen. Maar in het buitenland was ik ook een buitenstaander.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.Heel herkenbaar. Het slijt maar het heeft bij mij jaren geduurd. Ik hoef maar foto's te zien en ik krijg een brok in mijn keel en wil alleen maar terug. Maar ik ben ook weer blij geworden hier. Toch he, zo stiekem in mijn achterhoofd... ooit... enz .
Ik biecht op dat ik me na mijn periode in het buitenland me niet meer helemaal thuis voel ik Nederland en dat ik het gevoel heb er niet helemaal meer bij te horen. Maar in het buitenland was ik ook een buitenstaander.
Dus nu ben ik weer veilig en vertrouwd in Nederland en weet ik dat ik thuis ben maar eigenlijk heb ik enorme heimwee.
Dit is een biecht omdat ik natuurlijk zo enthousiast mogelijk probeer te doen om mijn lieve familie en vrienden weer te zien die mij hebben gemist, en die ik ook wel gemist heb, maar dat verandert niets aan het feit dat ik me nu rot voel van heimwee.
En ik weet dat ik niet terug kan omdat alles daar dan ook anders zal zijn.
Ik hoop dat ik hier mijn weg in zal vinden.Heel herkenbaar. Het slijt maar het heeft bij mij jaren geduurd. Ik hoef maar foto's te zien en ik krijg een brok in mijn keel en wil alleen maar terug. Maar ik ben ook weer blij geworden hier. Toch he, zo stiekem in mijn achterhoofd... ooit... enz .
woensdag 1 juli 2009 om 21:38
Aansluitend op vivabiecht 16:51
Ik vind mijzelf een leuk mens, heb mijn goede en slechte kanten geaccepteerd, probeer de slechte kanten bij te schaven waar ik kan, maar ben over het algemeen tevreden en gelukkig in dit leven.
Er is echter een ding waar ik niet mee overweg kan en dat is mijn eeuwige twijfelgedrag over zaken die echt belangrijk zijn in het leven, en dan met name over of ik terug zal gaan naar Nederland. Ik woon in het buitenland en heb het goed voor elkaar. Maar ik heb ook heimwee naar NL. Ik moet een beslissing maken: blijven of teruggaan. Ik weet dat ik in allebei de landen gelukkig kan worden, maar in welk van de twee ik ook ben, ik zal altijd heimwee naar de ander hebben. En daardoor blijf ik maar besluiteloos hangen en wacht totdat de keuze me uit handen genomen word.
Bleeeeh. Ik baal van mezelf.
Ik vind mijzelf een leuk mens, heb mijn goede en slechte kanten geaccepteerd, probeer de slechte kanten bij te schaven waar ik kan, maar ben over het algemeen tevreden en gelukkig in dit leven.
Er is echter een ding waar ik niet mee overweg kan en dat is mijn eeuwige twijfelgedrag over zaken die echt belangrijk zijn in het leven, en dan met name over of ik terug zal gaan naar Nederland. Ik woon in het buitenland en heb het goed voor elkaar. Maar ik heb ook heimwee naar NL. Ik moet een beslissing maken: blijven of teruggaan. Ik weet dat ik in allebei de landen gelukkig kan worden, maar in welk van de twee ik ook ben, ik zal altijd heimwee naar de ander hebben. En daardoor blijf ik maar besluiteloos hangen en wacht totdat de keuze me uit handen genomen word.
Bleeeeh. Ik baal van mezelf.
woensdag 1 juli 2009 om 22:10
quote:Feliciaatje schreef op 01 juli 2009 @ 21:33:
[...]
Heel herkenbaar. Het slijt maar het heeft bij mij jaren geduurd. Ik hoef maar foto's te zien en ik krijg een brok in mijn keel en wil alleen maar terug. Maar ik ben ook weer blij geworden hier. Toch he, zo stiekem in mijn achterhoofd... ooit... enz .
Ook voor mij erg herkenbaar. Maar zoals Feliciaatje al schrijft, de heimwee wordt minder en uiteindelijk wen je ook weer aan het leven hier. Maar dat duurt even. En een gevoel van nostalgie zal wel altijd blijven.
Ik hield me ook altijd vast aan het idee, dat als ik terug zou gaan naar daar, het toch nooit zo leuk meer kon worden. Veel vrienden zijn weg daar en de situatie is ook veranderd.
[...]
Heel herkenbaar. Het slijt maar het heeft bij mij jaren geduurd. Ik hoef maar foto's te zien en ik krijg een brok in mijn keel en wil alleen maar terug. Maar ik ben ook weer blij geworden hier. Toch he, zo stiekem in mijn achterhoofd... ooit... enz .
Ook voor mij erg herkenbaar. Maar zoals Feliciaatje al schrijft, de heimwee wordt minder en uiteindelijk wen je ook weer aan het leven hier. Maar dat duurt even. En een gevoel van nostalgie zal wel altijd blijven.
Ik hield me ook altijd vast aan het idee, dat als ik terug zou gaan naar daar, het toch nooit zo leuk meer kon worden. Veel vrienden zijn weg daar en de situatie is ook veranderd.
maandag 6 juli 2009 om 00:54
quote:Vivabiecht schreef op 01 juli 2009 @ 21:26:
Hier ook mij biecht:
Ik was vroeger heel hecht met mijn moeder, maar nu kan ik haar niet meer uitstaan. Begrijp me niet verkeerd ze heeft vroeger echt veel opgegeven voor mij (mijn vader had geen actieve rol, ook financieel gezien niet) maar sinds ze tegen mij heeft zonder blikken of blozen heeft verteld dat: Als ze het over kon doen mij waarschijnlijk niet weer had willen krijgen. Deze woorden hebben mij echt heel erg geraakt Voel me sinds dien alleen maar ongewenst. Haar houding naar mij is ook veranderd, ik kan niets goed doen punt. Er valt alleen met haar te praten als het over HAAR gaat. Ze zal niet meer vragen hoe het echt met mij gaat oid. Als ik wat vertel is het alleen een diepe zucht en een: uhuh, weetje wat mij is overkomen?? etc.
Alles irriteer ik me aan bij haar.. haar manier van doen zoals ze een telefoneert met een vriendin: Ja en dan gaan we naar amsterdam en dan gaan we kroegen en zuipen etc. En ik begrijp dat de wereld niet aan mijn maatstaf kan doen dat heb ik nu wel door. Ik heb zooooo druk.
Ik mis mijn moeder gewoon.. al ben ik 20. Wat naar dat je je nu ongewenst voelt. Ik herken toch in zekere zin deze uitspraak wel van je moeder. Heb je al eens een serieus gesprek gehad met haar over je gevoelens hierbij en haar veranderde houding? Ook al was je 40, het is zonde om met het gevoel te lopen dat je je moeder mist.
Hier ook mij biecht:
Ik was vroeger heel hecht met mijn moeder, maar nu kan ik haar niet meer uitstaan. Begrijp me niet verkeerd ze heeft vroeger echt veel opgegeven voor mij (mijn vader had geen actieve rol, ook financieel gezien niet) maar sinds ze tegen mij heeft zonder blikken of blozen heeft verteld dat: Als ze het over kon doen mij waarschijnlijk niet weer had willen krijgen. Deze woorden hebben mij echt heel erg geraakt Voel me sinds dien alleen maar ongewenst. Haar houding naar mij is ook veranderd, ik kan niets goed doen punt. Er valt alleen met haar te praten als het over HAAR gaat. Ze zal niet meer vragen hoe het echt met mij gaat oid. Als ik wat vertel is het alleen een diepe zucht en een: uhuh, weetje wat mij is overkomen?? etc.
Alles irriteer ik me aan bij haar.. haar manier van doen zoals ze een telefoneert met een vriendin: Ja en dan gaan we naar amsterdam en dan gaan we kroegen en zuipen etc. En ik begrijp dat de wereld niet aan mijn maatstaf kan doen dat heb ik nu wel door. Ik heb zooooo druk.
Ik mis mijn moeder gewoon.. al ben ik 20. Wat naar dat je je nu ongewenst voelt. Ik herken toch in zekere zin deze uitspraak wel van je moeder. Heb je al eens een serieus gesprek gehad met haar over je gevoelens hierbij en haar veranderde houding? Ook al was je 40, het is zonde om met het gevoel te lopen dat je je moeder mist.
dinsdag 7 juli 2009 om 18:35
Wat valt mij dit zwaar zeg....
Ik biecht dat ik zolang ik me kan herinneren een onbestemd gevoel heb. Alsof ik niet hoor in deze wereld. Ik voel me een nobody en als ik er niet meer was, dan zou niemand mij missen.....Dit terwijl ik een hele lieve vriend heb en warme banden met vrienden en broertje en zusje.
Ik denk dagelijks hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Het kan me niet schelen dat ze zoveel verdriet zouden hebben, eigenlijk.
Veel mensen vinden mij een leuke meid met een fijne persoonlijkheid, ietwat neurotisch. Ik wou dat ik mijzelf zo leuk vond. Want ik blijf me altijd vergelijken met anderen vrouwen en denk altijd wanneer het geluk in mijn leven komt, terwijl ik niks te klagen heb. Als ik naar de vriendin van mijn zwager kijk, dan krijg ik zo'n een minderwaardigheidscomplex dat ik soms zin heb om een mes te pakken en in mijn buik te steken (probleemzone).
Als ik dit typ, dan heb ik gelijk zin om met mijn hoofd tegen de betonnen muur te bonken....Lekker gezond dit.
Waarom is iedereen zo succesvol in het leven, behalve ik??
Ik biecht dat ik zolang ik me kan herinneren een onbestemd gevoel heb. Alsof ik niet hoor in deze wereld. Ik voel me een nobody en als ik er niet meer was, dan zou niemand mij missen.....Dit terwijl ik een hele lieve vriend heb en warme banden met vrienden en broertje en zusje.
Ik denk dagelijks hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Het kan me niet schelen dat ze zoveel verdriet zouden hebben, eigenlijk.
Veel mensen vinden mij een leuke meid met een fijne persoonlijkheid, ietwat neurotisch. Ik wou dat ik mijzelf zo leuk vond. Want ik blijf me altijd vergelijken met anderen vrouwen en denk altijd wanneer het geluk in mijn leven komt, terwijl ik niks te klagen heb. Als ik naar de vriendin van mijn zwager kijk, dan krijg ik zo'n een minderwaardigheidscomplex dat ik soms zin heb om een mes te pakken en in mijn buik te steken (probleemzone).
Als ik dit typ, dan heb ik gelijk zin om met mijn hoofd tegen de betonnen muur te bonken....Lekker gezond dit.
Waarom is iedereen zo succesvol in het leven, behalve ik??
