Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
dinsdag 7 juli 2009 om 21:25
woensdag 8 juli 2009 om 11:21
Ik wil ook iets opbiechten.
Ik voel me mislukt.
Ben 37 jarige vrouw, moeder, alleenstaand.
En waarom mislukt ? Geen opleiding afgemaakt, wel een leuke baan. Maar zo'n 8 jaar geleden mijn huis uit gezet wegens huurachterstand. Daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van. Sta nergens ingeschreven als woonadres, wel postadres. Woon dus overal en nergens. Kind bij ouders. Kind zie ik wel vaak hoor, zo ontaard ben ik ook weer niet.
Niemand weet van mijn situatie, behalve een collega, die zag dat er wat aan de hand was.
Word moedeloos hiervan.
Daarbij ook geweldig minderwaardigheidscomplex. Ben te dik, ben klein, ben lelijk. Zie het dus niet meer zo zitten. Maar wil niet dood, dat echt niet.
Positieve is, dat ik nu aan het lijnen ben. Ik probeer het gezond te doen, maar dat lukt niet elke dag.
En andere positieve is, dat ik verliefd ben. Of verliefd ? Kan dat met een muur om je heen ? Maar zoals elke keer, op een onbereikbare man, waarom doe ik mezelf dit aan ?
Kortom, ik baal van mezelf. Had vroeger gedacht, dat je rond je 30e wel je leven voor elkaar had. Ik dus niet.
Thanx voor het lezen.
Ik voel me mislukt.
Ben 37 jarige vrouw, moeder, alleenstaand.
En waarom mislukt ? Geen opleiding afgemaakt, wel een leuke baan. Maar zo'n 8 jaar geleden mijn huis uit gezet wegens huurachterstand. Daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van. Sta nergens ingeschreven als woonadres, wel postadres. Woon dus overal en nergens. Kind bij ouders. Kind zie ik wel vaak hoor, zo ontaard ben ik ook weer niet.
Niemand weet van mijn situatie, behalve een collega, die zag dat er wat aan de hand was.
Word moedeloos hiervan.
Daarbij ook geweldig minderwaardigheidscomplex. Ben te dik, ben klein, ben lelijk. Zie het dus niet meer zo zitten. Maar wil niet dood, dat echt niet.
Positieve is, dat ik nu aan het lijnen ben. Ik probeer het gezond te doen, maar dat lukt niet elke dag.
En andere positieve is, dat ik verliefd ben. Of verliefd ? Kan dat met een muur om je heen ? Maar zoals elke keer, op een onbereikbare man, waarom doe ik mezelf dit aan ?
Kortom, ik baal van mezelf. Had vroeger gedacht, dat je rond je 30e wel je leven voor elkaar had. Ik dus niet.
Thanx voor het lezen.
woensdag 8 juli 2009 om 15:47
woensdag 8 juli 2009 om 17:25
quote:Vivabiecht schreef op 08 juli 2009 @ 11:21:
Ik wil ook iets opbiechten.
Ik voel me mislukt.
Ben 37 jarige vrouw, moeder, alleenstaand.
En waarom mislukt ? Geen opleiding afgemaakt, wel een leuke baan. Maar zo'n 8 jaar geleden mijn huis uit gezet wegens huurachterstand. Daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van. Sta nergens ingeschreven als woonadres, wel postadres. Woon dus overal en nergens. Kind bij ouders. Kind zie ik wel vaak hoor, zo ontaard ben ik ook weer niet.
Niemand weet van mijn situatie, behalve een collega, die zag dat er wat aan de hand was.
Word moedeloos hiervan.
Daarbij ook geweldig minderwaardigheidscomplex. Ben te dik, ben klein, ben lelijk. Zie het dus niet meer zo zitten. Maar wil niet dood, dat echt niet.
Positieve is, dat ik nu aan het lijnen ben. Ik probeer het gezond te doen, maar dat lukt niet elke dag.
En andere positieve is, dat ik verliefd ben. Of verliefd ? Kan dat met een muur om je heen ? Maar zoals elke keer, op een onbereikbare man, waarom doe ik mezelf dit aan ?
Kortom, ik baal van mezelf. Had vroeger gedacht, dat je rond je 30e wel je leven voor elkaar had. Ik dus niet.
Thanx voor het lezen.
Biecht, kom op, dit kan toch opgelost worden?
Het is al acht jaar geleden, hoe kun je daar nu dan nog de gevolgen van ondervinden? Snap ik niet. Heb je nog een schuld?
Kun je niet eens met een maatschappelijk werker gaan praten, of bij een bureau van rechtshulp, om te kijken hoe jouw situatie kan worden aangepakt?
Je wilt toch samenwonen met je kind neem ik aan?
Kom op meid, aan de slag, dit moet toch uit de wereld geholpen kunnen worden?
Ik wil ook iets opbiechten.
Ik voel me mislukt.
Ben 37 jarige vrouw, moeder, alleenstaand.
En waarom mislukt ? Geen opleiding afgemaakt, wel een leuke baan. Maar zo'n 8 jaar geleden mijn huis uit gezet wegens huurachterstand. Daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van. Sta nergens ingeschreven als woonadres, wel postadres. Woon dus overal en nergens. Kind bij ouders. Kind zie ik wel vaak hoor, zo ontaard ben ik ook weer niet.
Niemand weet van mijn situatie, behalve een collega, die zag dat er wat aan de hand was.
Word moedeloos hiervan.
Daarbij ook geweldig minderwaardigheidscomplex. Ben te dik, ben klein, ben lelijk. Zie het dus niet meer zo zitten. Maar wil niet dood, dat echt niet.
Positieve is, dat ik nu aan het lijnen ben. Ik probeer het gezond te doen, maar dat lukt niet elke dag.
En andere positieve is, dat ik verliefd ben. Of verliefd ? Kan dat met een muur om je heen ? Maar zoals elke keer, op een onbereikbare man, waarom doe ik mezelf dit aan ?
Kortom, ik baal van mezelf. Had vroeger gedacht, dat je rond je 30e wel je leven voor elkaar had. Ik dus niet.
Thanx voor het lezen.
Biecht, kom op, dit kan toch opgelost worden?
Het is al acht jaar geleden, hoe kun je daar nu dan nog de gevolgen van ondervinden? Snap ik niet. Heb je nog een schuld?
Kun je niet eens met een maatschappelijk werker gaan praten, of bij een bureau van rechtshulp, om te kijken hoe jouw situatie kan worden aangepakt?
Je wilt toch samenwonen met je kind neem ik aan?
Kom op meid, aan de slag, dit moet toch uit de wereld geholpen kunnen worden?
woensdag 8 juli 2009 om 18:37
Tuurlijk gaat dit opgelost worden. Maar vind de stap nemen zo moeilijk.
Ben druk aan het reageren op een huisje voor ons twee. En dat hoeft geen paleis te zijn, zelfs niet in dezelfde woonplaats als mijn ouders. Als ik maar samen kan zijn.
Maar wat ik te horen krijg is : "mevrouw, u krijgt geen urgentie-verklaring" want uw kind heeft een dak boven het hoofd. En voor uzelf : gaat u naar het Leger des Heils". Jemig, daar ben ik mee geholpen.
Het is een groot schaamtegevoel. Mijn ouders weten van niets. Post komt daar gewoon, van officiele instanties enzo.
Nee, trouwens over die schulden, die heb ik niet. Heb alleen al die tijd geen aangifte van belasting gedaan. Dus dat zou een probleem kunnen worden, daar ben ik wel bang voor.
Maar goed, Ik ben echt bezig. Nu eerst even vakantie. Kan ik alles op een rijtje zetten. En dan na de vakantie naar MW en kijken wat ik verder kan doen.
Ben druk aan het reageren op een huisje voor ons twee. En dat hoeft geen paleis te zijn, zelfs niet in dezelfde woonplaats als mijn ouders. Als ik maar samen kan zijn.
Maar wat ik te horen krijg is : "mevrouw, u krijgt geen urgentie-verklaring" want uw kind heeft een dak boven het hoofd. En voor uzelf : gaat u naar het Leger des Heils". Jemig, daar ben ik mee geholpen.
Het is een groot schaamtegevoel. Mijn ouders weten van niets. Post komt daar gewoon, van officiele instanties enzo.
Nee, trouwens over die schulden, die heb ik niet. Heb alleen al die tijd geen aangifte van belasting gedaan. Dus dat zou een probleem kunnen worden, daar ben ik wel bang voor.
Maar goed, Ik ben echt bezig. Nu eerst even vakantie. Kan ik alles op een rijtje zetten. En dan na de vakantie naar MW en kijken wat ik verder kan doen.
woensdag 8 juli 2009 om 19:44
Traumatische dingen meegemaakt vroeger die ik nu aan het verwerken ben, maar wat is het zwaar om al die emoties te voelen, die ik als kind gevoeld moet hebben. Ik kan geluiden van hoesten, zware ademhaling, kuchen, om maar wat te noemen, niet verdragen. De kapper en de tandarts, beiden gewoon vanuit hun beroep bezig met mij, kan ik wel een klap of een schop verkopen en het uitschreeuwen: raak me niet aan, blijf van mijn lijf af. Vroeger kon ik dit niet zeggen en nu zou ik het willen uitschreeuwen. En tegelijkertijd wil ik vastgehouden worden door een beschermende, koesterende moeder die me troost, zo eentje die ik nooit gehad heb, want alles was onveilig vroeger. Niet gek dat ik me zo ver in mezelf moest terugtrekken en het zo lang verdringen totdat ik het 'vergeten' was, dat ik nu pas in staat ben om dit onder ogen te zien. Wat is dit moeilijk en zwaar en wat ben ik moe.
donderdag 9 juli 2009 om 09:27
Ik moet het gewoon even kwijt, maar ik wil er zo graag niet meer zijn. Ik wil niet meer leven, telkens al die tegenslagen, ik trek het niet meer. Net als het weer een beetje beter gaat dan komt er wel weer iets waardoor ik weer wegzak. Ik hoor hier niet te zijn. Ik ben niet goed genoeg voor deze wereld. Ik kan niets ik ben niets. Het enigste wat ik wil gebeurd toch nooit. Ik zal toch nooit zwanger worden. Ik ben daar niet goed genoeg voor. Ik wil gewoon een baantje hebben, trouwen met mijn vriend en een kleintje van ons samen, meer hoef ik niet maar zelfs dit lukt niet.
Ik probeer elke dag mijn zegeningen te tellen, maar na zoveel jaar positief proberen te blijven lukt dat soms gewoon niet meer. En ik weet best dat er mensen zijn met ergere problemen, dus ik heb ook eigenlijk het recht niet om te zeuren.
Was ik er maar gewoon niet, dan was ik overal vanaf en hoefde ik nergens meer over na te denken. Pas geleden was ik er door ziekte bijna niet meer geweest en ik vraag me zo vaak af waarom ze me toen niet gewoon hebben meegenomen.
Zelfmoord plegen kan ik niet, zelfs daar ben ik te stom voor. Ik kan mijn ouders en mijn vriend die pijn niet aan doen.
Ik probeer elke dag mijn zegeningen te tellen, maar na zoveel jaar positief proberen te blijven lukt dat soms gewoon niet meer. En ik weet best dat er mensen zijn met ergere problemen, dus ik heb ook eigenlijk het recht niet om te zeuren.
Was ik er maar gewoon niet, dan was ik overal vanaf en hoefde ik nergens meer over na te denken. Pas geleden was ik er door ziekte bijna niet meer geweest en ik vraag me zo vaak af waarom ze me toen niet gewoon hebben meegenomen.
Zelfmoord plegen kan ik niet, zelfs daar ben ik te stom voor. Ik kan mijn ouders en mijn vriend die pijn niet aan doen.
donderdag 9 juli 2009 om 14:52
quote:Vivabiecht schreef op 08 juli 2009 @ 18:37:
Tuurlijk gaat dit opgelost worden. Maar vind de stap nemen zo moeilijk.
Ben druk aan het reageren op een huisje voor ons twee. En dat hoeft geen paleis te zijn, zelfs niet in dezelfde woonplaats als mijn ouders. Als ik maar samen kan zijn.
Maar wat ik te horen krijg is : "mevrouw, u krijgt geen urgentie-verklaring" want uw kind heeft een dak boven het hoofd. En voor uzelf : gaat u naar het Leger des Heils". Jemig, daar ben ik mee geholpen.
Het is een groot schaamtegevoel. Mijn ouders weten van niets. Post komt daar gewoon, van officiele instanties enzo.
Nee, trouwens over die schulden, die heb ik niet. Heb alleen al die tijd geen aangifte van belasting gedaan. Dus dat zou een probleem kunnen worden, daar ben ik wel bang voor.
Maar goed, Ik ben echt bezig. Nu eerst even vakantie. Kan ik alles op een rijtje zetten. En dan na de vakantie naar MW en kijken wat ik verder kan doen.
Goed van je!
Vraag om hulp als je dat nodig hebt, ook voor die belastingtoestanden. Echt doen hoor. Je bent niet de enige met geldproblemen en het is werkelijk geen schande als je je laat helpen als je het zelf niet kunt.
Tuurlijk gaat dit opgelost worden. Maar vind de stap nemen zo moeilijk.
Ben druk aan het reageren op een huisje voor ons twee. En dat hoeft geen paleis te zijn, zelfs niet in dezelfde woonplaats als mijn ouders. Als ik maar samen kan zijn.
Maar wat ik te horen krijg is : "mevrouw, u krijgt geen urgentie-verklaring" want uw kind heeft een dak boven het hoofd. En voor uzelf : gaat u naar het Leger des Heils". Jemig, daar ben ik mee geholpen.
Het is een groot schaamtegevoel. Mijn ouders weten van niets. Post komt daar gewoon, van officiele instanties enzo.
Nee, trouwens over die schulden, die heb ik niet. Heb alleen al die tijd geen aangifte van belasting gedaan. Dus dat zou een probleem kunnen worden, daar ben ik wel bang voor.
Maar goed, Ik ben echt bezig. Nu eerst even vakantie. Kan ik alles op een rijtje zetten. En dan na de vakantie naar MW en kijken wat ik verder kan doen.
Goed van je!
Vraag om hulp als je dat nodig hebt, ook voor die belastingtoestanden. Echt doen hoor. Je bent niet de enige met geldproblemen en het is werkelijk geen schande als je je laat helpen als je het zelf niet kunt.
donderdag 9 juli 2009 om 16:09
Het is nu al zo'n 7 jaar geleden dat ik een flirt had met een collega, het was liefde op het eerste gezicht. Zij een typische verpleegkundige; blond, slank en spontaan. We spraken soms met elkaar, luchtig en met humor. Maar ik had het lef niet om haar uit te vragen, terwijl ze met haar kijkgedrag duidelijk liet merken dat ze mij zag zitten. Dat duurde dik 1,5 jaar lang en ik was smoorverliefd op haar. Toen ik haar medisch dossier in handen kreeg ging er een enorme verbazing door mij heen en wist ik plots vele (intieme) gegevens van haar. Naast haar uitgebreide medisch verleden dat ze in die tijd samenwoonde en pas verhuisd was. Ze is nu getrouwd, heeft kinderen en werkt op een andere afdeling. Zo heel af en toe kom ik haar tegen. Ik denk nog vaak aan haar en kan haar maar niet vergeten.
donderdag 16 juli 2009 om 11:44
Bij mijn buren was een kind geslaagd, dus vlag uit en schooltas er aan gehangen. Prima hoor.
Maar ze haalden het niet meer binnen: na 5 weken hing het ding er nog altijd. Dat is nogal slordig, volgens de vlag etiquette moet je de vlag 's avonds binnenhalen. Heeft met respekt voor de vlag te maken.
Dat wisten ze blijkbaar niet dus ik heb de vlagregels even opgezocht, uitgeprint en daar door de bus gegooid.
Dat beviel ze blijkbaar allerminst: de volgende dag kreeg de hele straat een uiterst pissig briefje waarin van alles wat ze blijkbaar dwars zat erbij werd gehaald. En dat ze er niet over piekerden om die vlag binnen te halen.
Toen hebben hogere machten ingegrepen: vorige week waaide het flink en toen heeft de plastic vlaggemasthouder het begeven, die brak gewoon van de muur af dus vlaggestok, vlag en schooltas lagen opeens op de grond.
Misschien niet aardig maar toch: ik heb stiekem flink staan lachen.
Maar ze haalden het niet meer binnen: na 5 weken hing het ding er nog altijd. Dat is nogal slordig, volgens de vlag etiquette moet je de vlag 's avonds binnenhalen. Heeft met respekt voor de vlag te maken.
Dat wisten ze blijkbaar niet dus ik heb de vlagregels even opgezocht, uitgeprint en daar door de bus gegooid.
Dat beviel ze blijkbaar allerminst: de volgende dag kreeg de hele straat een uiterst pissig briefje waarin van alles wat ze blijkbaar dwars zat erbij werd gehaald. En dat ze er niet over piekerden om die vlag binnen te halen.
Toen hebben hogere machten ingegrepen: vorige week waaide het flink en toen heeft de plastic vlaggemasthouder het begeven, die brak gewoon van de muur af dus vlaggestok, vlag en schooltas lagen opeens op de grond.
Misschien niet aardig maar toch: ik heb stiekem flink staan lachen.
donderdag 16 juli 2009 om 20:46
Met name de buurvrouw is nogal een agressieve ma Tokkie die het regelmatig aan de stok heeft met mensen uit de straat.
Iets tegen haar zeggen leidt geheid tot niets, hoogstens tot ruzie en geschreeuw. Niet luisteren, meteen schelden, dat soort werk.
Ik heb wekenlang niets gedaan, gedacht dat ze die vlag toch ooit wel een keertje zouden binnenhalen. Niet dus.
Vlag hing al een week of 5, was al aan 1 kant losgegaan en hing er bij als een vod. Dat is een schandelijke manier om om te gaan met ons nationale symbool. Ik wist vooraf dat er kans was dat die regels ook niet in goede aarde zouden vallen maar helemaal niets doen deed ik al wekenlang.
Enfin, door ingrijpen van hogere machten is het nu toch opgelost. Of door materiaalmoeheid van een goedkope plastic vlaggenhouder van de Blokker.
De nationale vlag uithangen vanwege een schoolexamen is al apart vind ik. Daar is de vlag niet echt voor bedoeld. Maar als je het dan toch doet doe het dan tenminste met enig respekt.
Iets tegen haar zeggen leidt geheid tot niets, hoogstens tot ruzie en geschreeuw. Niet luisteren, meteen schelden, dat soort werk.
Ik heb wekenlang niets gedaan, gedacht dat ze die vlag toch ooit wel een keertje zouden binnenhalen. Niet dus.
Vlag hing al een week of 5, was al aan 1 kant losgegaan en hing er bij als een vod. Dat is een schandelijke manier om om te gaan met ons nationale symbool. Ik wist vooraf dat er kans was dat die regels ook niet in goede aarde zouden vallen maar helemaal niets doen deed ik al wekenlang.
Enfin, door ingrijpen van hogere machten is het nu toch opgelost. Of door materiaalmoeheid van een goedkope plastic vlaggenhouder van de Blokker.
De nationale vlag uithangen vanwege een schoolexamen is al apart vind ik. Daar is de vlag niet echt voor bedoeld. Maar als je het dan toch doet doe het dan tenminste met enig respekt.
donderdag 16 juli 2009 om 22:22
Hier komt mijn biecht.
Ik biecht op dat ik het allerliefste ga trouwen met mijn ex.
Mijn ex die nog steeds verliefd op mij is en ik op hem. We zijn allebei na al die jaren nog single. We hebben een kind samen. Zo 1 x in de 2 jaar proberen we het weer samen. Dat duurt altijd maar even het eindigd steeds weer omdat hij er niet aan toe is. Hij krijgt zijn eigen leven maar niet op orde. Hij durft het niet aan, een gezin samen onderhouden. Elke keer krijg ik weer een klap. Hij regelt het zo dat ik wel een grote hekel aan hem krijg, vervolgens stop ik alles. Omdat hij gewoonweg over mijn grenzen gaat. Hij heeft een alcoholprobleem wat hij ontkent. Dan beloof ik mezelf nooit meer met hem te beginnen en raap ik mezelf weer bij elkaar. Om na een lange tijd weer het te proberen. Omdat ik van hem hou , of omdat ik gewoon zelf gek ben
Ik heb mijn eigen leven, met mijn kind samen. Veel vriendinnen, goede baan. Ik ben degene die alles regelt en organiseert rondom ons kind. Hij is af en toe een aanvulling. Hij is niet capabel en dat vind ik verdrietig. Ik zou het zo graag anders willen zien. Hij heeft het nu heel moeilijk omdat ik weer een grens heb moeten trekken. Ik vind het heel rot voor hem, maar ik voel me eerlijk gezegd sterk. Ik hou van hem maar ik laat zijn problemen bij hem. Ik ga vooruit voel ik want ik voel me er boven staan, maar ook vergevend en accepterend. Hij zal nooit veranderen denk ik, maar ik mag mijn houden van erkennen van mezelf. Ik trek mijn eigen plan, mijn leven gaat verder.
Zo dat lucht even op.
Ik biecht op dat ik het allerliefste ga trouwen met mijn ex.
Mijn ex die nog steeds verliefd op mij is en ik op hem. We zijn allebei na al die jaren nog single. We hebben een kind samen. Zo 1 x in de 2 jaar proberen we het weer samen. Dat duurt altijd maar even het eindigd steeds weer omdat hij er niet aan toe is. Hij krijgt zijn eigen leven maar niet op orde. Hij durft het niet aan, een gezin samen onderhouden. Elke keer krijg ik weer een klap. Hij regelt het zo dat ik wel een grote hekel aan hem krijg, vervolgens stop ik alles. Omdat hij gewoonweg over mijn grenzen gaat. Hij heeft een alcoholprobleem wat hij ontkent. Dan beloof ik mezelf nooit meer met hem te beginnen en raap ik mezelf weer bij elkaar. Om na een lange tijd weer het te proberen. Omdat ik van hem hou , of omdat ik gewoon zelf gek ben
Ik heb mijn eigen leven, met mijn kind samen. Veel vriendinnen, goede baan. Ik ben degene die alles regelt en organiseert rondom ons kind. Hij is af en toe een aanvulling. Hij is niet capabel en dat vind ik verdrietig. Ik zou het zo graag anders willen zien. Hij heeft het nu heel moeilijk omdat ik weer een grens heb moeten trekken. Ik vind het heel rot voor hem, maar ik voel me eerlijk gezegd sterk. Ik hou van hem maar ik laat zijn problemen bij hem. Ik ga vooruit voel ik want ik voel me er boven staan, maar ook vergevend en accepterend. Hij zal nooit veranderen denk ik, maar ik mag mijn houden van erkennen van mezelf. Ik trek mijn eigen plan, mijn leven gaat verder.
Zo dat lucht even op.
zaterdag 18 juli 2009 om 02:18
quote:Vivabiecht schreef op 16 juli 2009 @ 20:46:
Met name de buurvrouw is nogal een agressieve ma Tokkie die het regelmatig aan de stok heeft met mensen uit de straat.
Iets tegen haar zeggen leidt geheid tot niets, hoogstens tot ruzie en geschreeuw. Niet luisteren, meteen schelden, dat soort werk.
Ik heb wekenlang niets gedaan, gedacht dat ze die vlag toch ooit wel een keertje zouden binnenhalen. Niet dus.
Vlag hing al een week of 5, was al aan 1 kant losgegaan en hing er bij als een vod. Dat is een schandelijke manier om om te gaan met ons nationale symbool. Ik wist vooraf dat er kans was dat die regels ook niet in goede aarde zouden vallen maar helemaal niets doen deed ik al wekenlang.
Enfin, door ingrijpen van hogere machten is het nu toch opgelost. Of door materiaalmoeheid van een goedkope plastic vlaggenhouder van de Blokker.
De nationale vlag uithangen vanwege een schoolexamen is al apart vind ik. Daar is de vlag niet echt voor bedoeld. Maar als je het dan toch doet doe het dan tenminste met enig respekt.
Je lijkt wel die moeder uit de film ''serial mom''
Leeft de buuv nog?
Met name de buurvrouw is nogal een agressieve ma Tokkie die het regelmatig aan de stok heeft met mensen uit de straat.
Iets tegen haar zeggen leidt geheid tot niets, hoogstens tot ruzie en geschreeuw. Niet luisteren, meteen schelden, dat soort werk.
Ik heb wekenlang niets gedaan, gedacht dat ze die vlag toch ooit wel een keertje zouden binnenhalen. Niet dus.
Vlag hing al een week of 5, was al aan 1 kant losgegaan en hing er bij als een vod. Dat is een schandelijke manier om om te gaan met ons nationale symbool. Ik wist vooraf dat er kans was dat die regels ook niet in goede aarde zouden vallen maar helemaal niets doen deed ik al wekenlang.
Enfin, door ingrijpen van hogere machten is het nu toch opgelost. Of door materiaalmoeheid van een goedkope plastic vlaggenhouder van de Blokker.
De nationale vlag uithangen vanwege een schoolexamen is al apart vind ik. Daar is de vlag niet echt voor bedoeld. Maar als je het dan toch doet doe het dan tenminste met enig respekt.
Je lijkt wel die moeder uit de film ''serial mom''
Leeft de buuv nog?
woensdag 22 juli 2009 om 15:40
ik biecht op dat ik na de uitzending 'vel over probleem' van de KRO weer erg veel terug moet denken aan de periode waarin ik in de greep was van mijn eetstoornis.. Ik weet nog goed hoe ellendig ik me voelde al die jaren.. hoe ik helemaal 'uit de running' was toen er ook paniekaanvallen bij kwamen. Maar... ik was wel dun. En juist die gedachte nu maakt me bang. Ik voel me nog altijd dik, kan totaal niet inschatten hoe ik er uitzie (zien mensen me als dik? dun? mollig? slank? geen idee). Verstop nog steeds snoep om het dan snel en stiekem op te eten als ik even de kans krijg. Niet vaak hoor, maar zo nu en dan. En ik besef nu weer dat dat helemaal niet zo normaal is als ik het gemaakt het voor mezelf.
Toch weet ik hoe ver ik al gekomen ben. Maar na die uitzending dus ook dat ik er eigenlijk nog niet helemaal van af ben. Ik denk nog steeds dat ik me fijner voel / gelukkiger ben als ik 5 kg minder weeg..
Toch weet ik hoe ver ik al gekomen ben. Maar na die uitzending dus ook dat ik er eigenlijk nog niet helemaal van af ben. Ik denk nog steeds dat ik me fijner voel / gelukkiger ben als ik 5 kg minder weeg..
zaterdag 25 juli 2009 om 22:01
Vanavond viel ineens het kwartje; mijn vriend ziet onze toekomst anders dan ik. Daar waar ik dacht dat we linksaf gingen en we daar beiden hetzelfde onder verstonden, blijkt dit toch niet zo te zijn. Ja, we zijn nog samen, maar eigenlijk ga ik alleen verder (ook al ziet hij het anders). Ik ben ineens zo verdrietig.
