Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
donderdag 6 augustus 2009 om 23:30
quote:Vivabiecht schreef op 06 augustus 2009 @ 20:52:
@Eleonora. Ik vind je aanbod erg aardig, heb er ook over nagedacht, maar ik kan het niet. Ik heb geleerd mijn gevoelens voor me te houden en aan de buitenwereld een mooi plaatje voor te schotelen. Ik schaam me dood als ik mijn ware ik moet laten zien. Verstandelijk gezien is mijn ware ik niet fout, maar gevoelsmatig wel.
Een topic openen zal ik nooit doen onder de nick waaronder ik bekend ben. Dat heeft dan weinig zin.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik jouw reactie las, omdat jij, iemand van het forum de moeite wil nemen om naar mijn verhaal te luisteren. Bedankt daarvoor.
Vivabiecht 5-8 14.39
Vrouw (of man) het aanbod staat en je hoeft voor mij ook niet te onthullen wie je bent op het forum. Dat maakt me helemaal niks uit. Ik wil je graag lezen. Kijk jij maar of je er (ooit) gebruik van maakt ok?
@Eleonora. Ik vind je aanbod erg aardig, heb er ook over nagedacht, maar ik kan het niet. Ik heb geleerd mijn gevoelens voor me te houden en aan de buitenwereld een mooi plaatje voor te schotelen. Ik schaam me dood als ik mijn ware ik moet laten zien. Verstandelijk gezien is mijn ware ik niet fout, maar gevoelsmatig wel.
Een topic openen zal ik nooit doen onder de nick waaronder ik bekend ben. Dat heeft dan weinig zin.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik jouw reactie las, omdat jij, iemand van het forum de moeite wil nemen om naar mijn verhaal te luisteren. Bedankt daarvoor.
Vivabiecht 5-8 14.39
Vrouw (of man) het aanbod staat en je hoeft voor mij ook niet te onthullen wie je bent op het forum. Dat maakt me helemaal niks uit. Ik wil je graag lezen. Kijk jij maar of je er (ooit) gebruik van maakt ok?
donderdag 6 augustus 2009 om 23:31
quote:domnaiefmutsje schreef op 06 augustus 2009 @ 20:55:
Lieve vivabiecht van 20.52
Neem het aanbod van Leo alsjeblieft aan. Mail haar desnoods met weer een andere naam want je hebt dit zo nodig. Neem dan de tijd voor je jezelf bekend maakt tot je vertrouwen hebt maar bij haar kan je echt terecht. Bij veel mensen maar er is er maar een als Eleonora. Het is heel warm, zacht en vertrouwd bij haar. Dat beloof ik je
Kanonne, wat een mooi bericht, ben er stil van.....
Lieve vivabiecht van 20.52
Neem het aanbod van Leo alsjeblieft aan. Mail haar desnoods met weer een andere naam want je hebt dit zo nodig. Neem dan de tijd voor je jezelf bekend maakt tot je vertrouwen hebt maar bij haar kan je echt terecht. Bij veel mensen maar er is er maar een als Eleonora. Het is heel warm, zacht en vertrouwd bij haar. Dat beloof ik je
Kanonne, wat een mooi bericht, ben er stil van.....
vrijdag 7 augustus 2009 om 00:01
De hele avond zit ik al na te denken of ik het durf, hier neerzetten wat mij zo dwars zit. Maar ik MOET het kwijt...
Met man en kind woon ik in een grote stad, bijna 2 uur rijden van het dorp waar ik ben opgegroeid vandaan. Bijna 2 uur rijden van mijn ouders vandaan. Man is hier geboren en opgegroeid, kind idem tot dusver.
Onze relatie is goed, 2e lustrum al gevierd en er gaan er nog veel komen.
We zijn allebei noodgedwongen hele dagen thuis, ik gehandicapt door een ongeval, man ziek door de gevolgen van een hersenbloeding. Voor ons allebei is herstel niet onmogelijk, maar moeilijk en niet zeker. Ik heb van revalidatiekliniek naar dokter gelopen en ben al veel opgeknapt. Nu afgekeurd maar heb hoop ooit weer aan de slag te kunnen.
Man is een ander verhaal. Heeft een hekel aan dokters, zo bang voor naalden dat hij inderdaad flauw valt, claustrofobisch dus doet alles om onder een MRI uit te komen. Heeft flink overgewicht maar hoe gezonde maaltijden ik ook op tafel zet, 's-nachts vreet hij de koelkast leeg. Hij rookt en blowt. Dat blowen is pijnstilling, want de medicijnen die er voor zijn aandoening zijn werken niet of belasten zijn maag teveel. Hij beweegt amper, ligt in bed of zit achter zijn computer. Kan geen fel licht verdragen en gebruikt dat als excuus om altijd maar binnen te blijven.
Hoe moet iemand zo ooit beter worden? Sterker nog: hoe lang overleeft iemand dit?
Ik heb heimwee naar het dorp waar ik ben opgegroeid, mijn ouders komen af en toe ons helpen want mijn schoonouders (die wel hier in de stad wonen) doen niks anders als kritiek hebben en roepen dat ze altijd willen helpen maar als ik dan vraag om iets moet dat eerst overlegd worden en uitgekauwd en waarom en hoe en drie weken later kan er dan misschien een overhemd gestreken worden. Om dan de dag daarna te horen dat m'n wasmiddel niet goed is, het overhemd wel erg verwassen en de knoopjes wel heel los zitten.
Denk wel eens bij mezelf dat de heimwee vooral zit in de hulp van mijn ouders, maar dan als ik in mijn dorp ben en al die bekende gezichten weer zie... Ik heb geen vrienden in deze stad. Ook niet meer in mijn dorp, maar daar kèn ik tenminste nog mensen.. Nee, er is meer achter die heimwee.
Man heeft toen ik hier kwam wonen beloofd dat we naar mijn dorp verhuizen als ik heimwee krijg. Maar we kunnen hier niet weg... Ik hoef het hem niet te vragen, het kan gewoon niet. We hebben enorme schulden, die we amper kunnen afbetalen, zeker nu we allebei ziek zijn. We hebben zo vaak achter gelopen met de huur dat zo'n verklaring waar nieuwe verhuurders tegenwoordig om vragen er voor ons niet in zit. En waarom we geen hypotheek kunnen krijgen voor een koophuis hoef ik vast niet uit te leggen.
Het afbetalen van die schulden gaat een stuk beter als er niet zoveel geld naar het blowen gaat iedere maand. Maar moet ik "nee" zeggen als mijn man me met van pijn behuilde wangen smeekt om wiet te gaan halen? Als hij zo'n pijn heeft dat hij het liefst met z'n hoofd tegen de muur loopt? Mediwiet heeft geen zin, wordt vaak niet vergoed en al helemaal niet in de hoeveelheden die in dit huis er doorheen gaan.
Die schulden zijn trouwens niet van de wehkamp of een nieuwe auto. Een paar failliete werkgevers, eigen bedrijf dat op de fles is gegaan, nog eentje, en nu dan twee bedrijven (we hadden er allebei een) met flink verlies van de hand moeten doen omdat we klanten niet eens meer te woord konden staan, laat staan dat we konden factureren. Ja we hebben die schulden zelf gemaakt want zelf de handtekening gezet. En ja we hebben iedere intentie die schulden tot de laatste cent af te lossen.
Als er niet gauw iets veranderd in onze financiele situatie gaan we failliet.
Als mijn man niet gauw iets veranderd aan zijn levensstijl gaat hij dood.
Ik stik van de heimwee maar we kunnen niet verhuizen.
Ik ben zelf gehandicapt, heb grote problemen met mijn korte termijngeheugen en heb ook veel pijn (maar goddank niet zoveel als mijn man).
Ons kind, die wordt zo het kind van de rekening. Het gaat goed met ons kind hoor, op school en met vriendjes en zo. Hij is gelukkig wel gezond. Maar we kunnen zoveel niet als gezin.
En ik? Heb het gevoel dat ik overal wat aan moet doen, de kar moet trekken, m'n man moet verbieden maar ik kan niet meer...
Met man en kind woon ik in een grote stad, bijna 2 uur rijden van het dorp waar ik ben opgegroeid vandaan. Bijna 2 uur rijden van mijn ouders vandaan. Man is hier geboren en opgegroeid, kind idem tot dusver.
Onze relatie is goed, 2e lustrum al gevierd en er gaan er nog veel komen.
We zijn allebei noodgedwongen hele dagen thuis, ik gehandicapt door een ongeval, man ziek door de gevolgen van een hersenbloeding. Voor ons allebei is herstel niet onmogelijk, maar moeilijk en niet zeker. Ik heb van revalidatiekliniek naar dokter gelopen en ben al veel opgeknapt. Nu afgekeurd maar heb hoop ooit weer aan de slag te kunnen.
Man is een ander verhaal. Heeft een hekel aan dokters, zo bang voor naalden dat hij inderdaad flauw valt, claustrofobisch dus doet alles om onder een MRI uit te komen. Heeft flink overgewicht maar hoe gezonde maaltijden ik ook op tafel zet, 's-nachts vreet hij de koelkast leeg. Hij rookt en blowt. Dat blowen is pijnstilling, want de medicijnen die er voor zijn aandoening zijn werken niet of belasten zijn maag teveel. Hij beweegt amper, ligt in bed of zit achter zijn computer. Kan geen fel licht verdragen en gebruikt dat als excuus om altijd maar binnen te blijven.
Hoe moet iemand zo ooit beter worden? Sterker nog: hoe lang overleeft iemand dit?
Ik heb heimwee naar het dorp waar ik ben opgegroeid, mijn ouders komen af en toe ons helpen want mijn schoonouders (die wel hier in de stad wonen) doen niks anders als kritiek hebben en roepen dat ze altijd willen helpen maar als ik dan vraag om iets moet dat eerst overlegd worden en uitgekauwd en waarom en hoe en drie weken later kan er dan misschien een overhemd gestreken worden. Om dan de dag daarna te horen dat m'n wasmiddel niet goed is, het overhemd wel erg verwassen en de knoopjes wel heel los zitten.
Denk wel eens bij mezelf dat de heimwee vooral zit in de hulp van mijn ouders, maar dan als ik in mijn dorp ben en al die bekende gezichten weer zie... Ik heb geen vrienden in deze stad. Ook niet meer in mijn dorp, maar daar kèn ik tenminste nog mensen.. Nee, er is meer achter die heimwee.
Man heeft toen ik hier kwam wonen beloofd dat we naar mijn dorp verhuizen als ik heimwee krijg. Maar we kunnen hier niet weg... Ik hoef het hem niet te vragen, het kan gewoon niet. We hebben enorme schulden, die we amper kunnen afbetalen, zeker nu we allebei ziek zijn. We hebben zo vaak achter gelopen met de huur dat zo'n verklaring waar nieuwe verhuurders tegenwoordig om vragen er voor ons niet in zit. En waarom we geen hypotheek kunnen krijgen voor een koophuis hoef ik vast niet uit te leggen.
Het afbetalen van die schulden gaat een stuk beter als er niet zoveel geld naar het blowen gaat iedere maand. Maar moet ik "nee" zeggen als mijn man me met van pijn behuilde wangen smeekt om wiet te gaan halen? Als hij zo'n pijn heeft dat hij het liefst met z'n hoofd tegen de muur loopt? Mediwiet heeft geen zin, wordt vaak niet vergoed en al helemaal niet in de hoeveelheden die in dit huis er doorheen gaan.
Die schulden zijn trouwens niet van de wehkamp of een nieuwe auto. Een paar failliete werkgevers, eigen bedrijf dat op de fles is gegaan, nog eentje, en nu dan twee bedrijven (we hadden er allebei een) met flink verlies van de hand moeten doen omdat we klanten niet eens meer te woord konden staan, laat staan dat we konden factureren. Ja we hebben die schulden zelf gemaakt want zelf de handtekening gezet. En ja we hebben iedere intentie die schulden tot de laatste cent af te lossen.
Als er niet gauw iets veranderd in onze financiele situatie gaan we failliet.
Als mijn man niet gauw iets veranderd aan zijn levensstijl gaat hij dood.
Ik stik van de heimwee maar we kunnen niet verhuizen.
Ik ben zelf gehandicapt, heb grote problemen met mijn korte termijngeheugen en heb ook veel pijn (maar goddank niet zoveel als mijn man).
Ons kind, die wordt zo het kind van de rekening. Het gaat goed met ons kind hoor, op school en met vriendjes en zo. Hij is gelukkig wel gezond. Maar we kunnen zoveel niet als gezin.
En ik? Heb het gevoel dat ik overal wat aan moet doen, de kar moet trekken, m'n man moet verbieden maar ik kan niet meer...
vrijdag 7 augustus 2009 om 00:07
vrijdag 7 augustus 2009 om 01:30
vivabiecht 00-01
Misschien niet als vivabiecht maar met een anonieme naam een topic plaatsen? Veel mensen hier hebben veel kennis over heel wat onderwerpen. Misschien zijn er oplossingen waar je nog niet aan gedacht hebt (b.v. schuldsanering)......
Misschien niet als vivabiecht maar met een anonieme naam een topic plaatsen? Veel mensen hier hebben veel kennis over heel wat onderwerpen. Misschien zijn er oplossingen waar je nog niet aan gedacht hebt (b.v. schuldsanering)......
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 7 augustus 2009 om 12:57
Ik zit al 11 jaar in een relatie met een lieve man waar ik veel van houd. Het is zeker geen makkelijke relatie. We hebben vaak lange en heftige ruzies.
Bij die ruzies raak ik vaak totaal gefrustreerd omdat ik er niks van snap. Ten eerste vaak niet waarom hij (zo) boos is en vervolgens weet ik niet hoe ik het moet oplossen.
Uit frustratie ga ik mezelf soms bijten. Dat is gelukkig nu minder dan de afgelopen jaren (ik kon vaak geen korte mouwen aan omdat ik vol bijtplekken zat.. bizar eigenlijk als ik daar zo aan denk), maar de ruzies zijn nog hetzelfde.
Hij kan dagen boos zijn, bijna niet met me praten.. me alleen boos aankijken en zeggen dat hij wacht op dat ik het goed maak (hij maakt het ook heel vaak goed, maar soms heeft hij in z'n hoofd dat ik de oorzaak ben en dan wil hij dat ik het oplos). Maar dat lukt me dan niet. Ik probeer wel vanalles, maar ik lijk steeds de foute dingen te zeggen/doen. En dan na dagen ruzie (zwijgen, boze blikken), kom ik thuis uit het werk en kijkt hij vrolijk. Geen idee wat er dan aan mij zo anders is dan de dagen ervoor?
Oftewel: ik heb er totaal geen grip op en dat maakt me doodsbang.
Bij die ruzies raak ik vaak totaal gefrustreerd omdat ik er niks van snap. Ten eerste vaak niet waarom hij (zo) boos is en vervolgens weet ik niet hoe ik het moet oplossen.
Uit frustratie ga ik mezelf soms bijten. Dat is gelukkig nu minder dan de afgelopen jaren (ik kon vaak geen korte mouwen aan omdat ik vol bijtplekken zat.. bizar eigenlijk als ik daar zo aan denk), maar de ruzies zijn nog hetzelfde.
Hij kan dagen boos zijn, bijna niet met me praten.. me alleen boos aankijken en zeggen dat hij wacht op dat ik het goed maak (hij maakt het ook heel vaak goed, maar soms heeft hij in z'n hoofd dat ik de oorzaak ben en dan wil hij dat ik het oplos). Maar dat lukt me dan niet. Ik probeer wel vanalles, maar ik lijk steeds de foute dingen te zeggen/doen. En dan na dagen ruzie (zwijgen, boze blikken), kom ik thuis uit het werk en kijkt hij vrolijk. Geen idee wat er dan aan mij zo anders is dan de dagen ervoor?
Oftewel: ik heb er totaal geen grip op en dat maakt me doodsbang.
vrijdag 7 augustus 2009 om 18:08
Vivabiecht 00:01
Meid, wat een rotsituatie! Ik leef erg met je mee.
Mijn ex had ook chronische pijn (zenuwpijn) vanwege beschadigd ruggemerg na een ongeluk. Hij blowde ook heel veel maar kreeg dit via de apotheek. Dat is veel zuiverder spul dan wat je bij de koffieshop haalt. Hij had altijd ruim 60 gram wiet in huis. Zoek hulp via je huisarts, en ook voor jullie schulden. Je raakt opgebrand op deze manier.
Veel sterkte!
Meid, wat een rotsituatie! Ik leef erg met je mee.
Mijn ex had ook chronische pijn (zenuwpijn) vanwege beschadigd ruggemerg na een ongeluk. Hij blowde ook heel veel maar kreeg dit via de apotheek. Dat is veel zuiverder spul dan wat je bij de koffieshop haalt. Hij had altijd ruim 60 gram wiet in huis. Zoek hulp via je huisarts, en ook voor jullie schulden. Je raakt opgebrand op deze manier.
Veel sterkte!
vrijdag 7 augustus 2009 om 20:11
Ik biecht op dat ik graag beroemd wil zijn. Ik durf het tegen niemand te zeggen omdat ik denk dat mensen dat raar vinden. Ik zou ook niet weten hoe ik beroemd zou kunnen worden. Heb nooit iets van acteerles of zangles gehad. Heb eigenlijk voor zover ik weet helemaal geen talenten in huis die nodig zijn om beroemd te worden. Ach, nu ben ik waarschijnlijk al te oud. Maar soms dagdroom ik er nog wel over.
zaterdag 8 augustus 2009 om 01:46
quote:Vivabiecht schreef op 07 augustus 2009 @ 20:11:
Ik biecht op dat ik graag beroemd wil zijn. Ik durf het tegen niemand te zeggen omdat ik denk dat mensen dat raar vinden. Ik zou ook niet weten hoe ik beroemd zou kunnen worden. Heb nooit iets van acteerles of zangles gehad. Heb eigenlijk voor zover ik weet helemaal geen talenten in huis die nodig zijn om beroemd te worden. Ach, nu ben ik waarschijnlijk al te oud. Maar soms dagdroom ik er nog wel over.
Heb ik ook hoor,dat ik in een kroeg bijv een microfoon in handen krijg en iedereen in shock is over mijn geweldige stem.......
Maar goed,het resultaat is vaak tegenovergesteld,geven ze me 10 euro om mijn bek te houden
Ik biecht op dat ik graag beroemd wil zijn. Ik durf het tegen niemand te zeggen omdat ik denk dat mensen dat raar vinden. Ik zou ook niet weten hoe ik beroemd zou kunnen worden. Heb nooit iets van acteerles of zangles gehad. Heb eigenlijk voor zover ik weet helemaal geen talenten in huis die nodig zijn om beroemd te worden. Ach, nu ben ik waarschijnlijk al te oud. Maar soms dagdroom ik er nog wel over.
Heb ik ook hoor,dat ik in een kroeg bijv een microfoon in handen krijg en iedereen in shock is over mijn geweldige stem.......
Maar goed,het resultaat is vaak tegenovergesteld,geven ze me 10 euro om mijn bek te houden
zaterdag 8 augustus 2009 om 08:01
dinsdag 11 augustus 2009 om 09:46
Ik biecht op dat ik me zo intens verdrietig en ongelukkig voel. Mijn grote liefde heeft het vorige week uitgemaakt. Hij twijfelt heel erg of wij wel een toekomst hebben. We waren ruim 3 jaar samen. Het kwam zo plotseling voor me. Hij wil er over nadenken en zichzelf terug vinden. Vind het zo moeilijk om deze breuk te verwerken. Voel me de hele dag verdoofd, kan niet slapen en eten. Kan er ook niet met iemand over praten. Lijkt wel of mijn stem me op dat punt in de steek laat. Ben ook zo bang dat ik nooit over mijn liefdesverdriet heen kom. Iedereen zegt van wel, maar ben toch bang dat het bij mij anders is. Stom he.
donderdag 13 augustus 2009 om 17:27
donderdag 13 augustus 2009 om 17:29
quote:Vivabiecht schreef op 13 augustus 2009 @ 17:27:
Mijn biecht.... heb een bloedhekel aan kinderen! Overal zijn ze en overal lopen ze je in de weg en dan heb ik het nog niet eens gehad over de ouders die het alleen maar overhun kind kunnen hebben. Ik ben een groot voorstander van kindvrije dagen in bijvoorbeeld zwembaden en dierentuinen!Nou, nou Elninjo, je had het ook wel onder je echte nick kunnen posten
Mijn biecht.... heb een bloedhekel aan kinderen! Overal zijn ze en overal lopen ze je in de weg en dan heb ik het nog niet eens gehad over de ouders die het alleen maar overhun kind kunnen hebben. Ik ben een groot voorstander van kindvrije dagen in bijvoorbeeld zwembaden en dierentuinen!Nou, nou Elninjo, je had het ook wel onder je echte nick kunnen posten
