Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
zondag 26 juli 2009 om 22:54
Hij doet t...
Ik voel me zo ontzettend verdrietig. Ik ben al erg lang bezig met een relatie die teleurstellend is. Ik weet zelf niet meer waar ik de motivatie nog vandaan haal.
Hij is stapelgek op me, houdt van me. Maar het is niet gelijkwaardig. Ik hou van hem maar we klikken niet op emotioneel gebied. Ik weet niet meer of dat normaal is , dat het gewoonweg aan mij ligt , dat ik teveeleisend ben. De relatie zelf is nogal losjes te noemen. Omdat het steeds zo snel escaleerd naar ruzie en dan wil ik hem een tijd niet zien. Na een tijd komt het weer min of meer 'goed' en hebben we weer samen eventjes een leuke tijd.
De omgang met mijn vrienden en vrienden verloopt niet gecompliceerd. Ik weet niet waarom dat met hem wel zo is. Mijn vrienden waar ik vaak aan terug koppel mbt de conflicten tussen mij en hem waarschuwen mij steeds weer dat hij niet veranderd.
Ik word hier zo verdrietig van omdat ik vast lijk te lopen. Ik word gedeprimeerd naar mate de tijd verstrijkt dat ik met hem omga. Ik neem me na een breuk steeds voor NOOIT weer met hem te proberen. Ik hou me daar niet aan want mijn gevoelens laaien weer op na een lange tijd. Steeds sta ik op het punt of serieus met hem verder gaan, of stoppen. Het is tot nu toe elke keer stoppen geweest. Ik word gek van deze situatie. Ik ben lange periodes alleen, en dat gaat altijd goed. Maar ergens zit er een stemmetje dat zegt dat het nooit wat met hem gaat worden en er een veeeel leukere man voor mij is weggelegd in de toekomst. Het is altijd zo'n gevecht met hem , op emotioneel gebied, het te doen laten klikken. Hij kan zich heel moeilijk uiten en verwoorden. Ik moet hem daarbij helpen. Ik word daar zo moe van. Het lijkt allemaal zo om hem te draaien, en daar word ik boos van. Hij met zijn problemen, altijd problemen. Ik wil ook weleens op iemand kunnen leunen. Ik wil in ieder geval dat gevoel weleens willen ervaren, dat ik terecht kan bij de ander, als dat nodig is. Dat gevoel heb ik niet bij hem. Als ik duidelijk maak dat ik hem nodig heb ( wat ik sporadisch doe) trekt hij zich onmiddellijk terug. Waarom is dat?
Fijn om even te biechten, wat een klaagzang Ik weet het gewoon even niet meer!
Ik voel me zo ontzettend verdrietig. Ik ben al erg lang bezig met een relatie die teleurstellend is. Ik weet zelf niet meer waar ik de motivatie nog vandaan haal.
Hij is stapelgek op me, houdt van me. Maar het is niet gelijkwaardig. Ik hou van hem maar we klikken niet op emotioneel gebied. Ik weet niet meer of dat normaal is , dat het gewoonweg aan mij ligt , dat ik teveeleisend ben. De relatie zelf is nogal losjes te noemen. Omdat het steeds zo snel escaleerd naar ruzie en dan wil ik hem een tijd niet zien. Na een tijd komt het weer min of meer 'goed' en hebben we weer samen eventjes een leuke tijd.
De omgang met mijn vrienden en vrienden verloopt niet gecompliceerd. Ik weet niet waarom dat met hem wel zo is. Mijn vrienden waar ik vaak aan terug koppel mbt de conflicten tussen mij en hem waarschuwen mij steeds weer dat hij niet veranderd.
Ik word hier zo verdrietig van omdat ik vast lijk te lopen. Ik word gedeprimeerd naar mate de tijd verstrijkt dat ik met hem omga. Ik neem me na een breuk steeds voor NOOIT weer met hem te proberen. Ik hou me daar niet aan want mijn gevoelens laaien weer op na een lange tijd. Steeds sta ik op het punt of serieus met hem verder gaan, of stoppen. Het is tot nu toe elke keer stoppen geweest. Ik word gek van deze situatie. Ik ben lange periodes alleen, en dat gaat altijd goed. Maar ergens zit er een stemmetje dat zegt dat het nooit wat met hem gaat worden en er een veeeel leukere man voor mij is weggelegd in de toekomst. Het is altijd zo'n gevecht met hem , op emotioneel gebied, het te doen laten klikken. Hij kan zich heel moeilijk uiten en verwoorden. Ik moet hem daarbij helpen. Ik word daar zo moe van. Het lijkt allemaal zo om hem te draaien, en daar word ik boos van. Hij met zijn problemen, altijd problemen. Ik wil ook weleens op iemand kunnen leunen. Ik wil in ieder geval dat gevoel weleens willen ervaren, dat ik terecht kan bij de ander, als dat nodig is. Dat gevoel heb ik niet bij hem. Als ik duidelijk maak dat ik hem nodig heb ( wat ik sporadisch doe) trekt hij zich onmiddellijk terug. Waarom is dat?
Fijn om even te biechten, wat een klaagzang Ik weet het gewoon even niet meer!
maandag 27 juli 2009 om 14:55
Ik heb met mijn baas afgesproken dat ik een proefschrift ga schrijven over het onderwerp waar ik nu onderzoek naar doe. Maar ik kan nergens enige motivatie vandaan halen (en surf dus maar op viva forum rond).
Begin ook steeds meer te twijfelen of ik echt wel wil (en kan!?) promoveren. Eigenlijk denk ik dat ik niet slim genoeg ben en dat niemand op een proefschrift van mijn hand zit te wachten...
Het lijkt me allemaal heel veel en hard werken, terwijl ik ook zin heb om andere dingen te doen in mijn leven.
Begin ook steeds meer te twijfelen of ik echt wel wil (en kan!?) promoveren. Eigenlijk denk ik dat ik niet slim genoeg ben en dat niemand op een proefschrift van mijn hand zit te wachten...
Het lijkt me allemaal heel veel en hard werken, terwijl ik ook zin heb om andere dingen te doen in mijn leven.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:22
Mijn opa wil niet meer leven. Ik snap het wel Hij is oud en word verward enzo maar is nog bij de tijd genoeg om het te beseffen. Ik zag het al aankomen, geen interesse meer in nieuwigheidjes terwijl hij met zijn 90 jaar nog behoorlijk met een compu over weg kan. Tien ik 18 werd wou hij de ins en outs weten van mijn nieuwe mobieltje. Hij was toen 80. Ik hou van hem en ik ben er zo trots op dat hij mijn opa is. Nu zit ik hier aan de andere kant van het land op het werk uit te rusten van de verhuizing naar mijn nieuwe huis wat ik hem (en mijn oma) nog zo graag wil laten zien maar ik ben bang dat dat nooit gaat gebeuren. Ik word het liefst morgen nog zwanger om hen te kunnen vertellen dat ze een achterkleinkind krijgen. Opa ik mis je nu al.
woensdag 5 augustus 2009 om 12:31
Het gaat niet goed op m'n werk. Ik heb een nieuwe functie binnen de organisatie en werk er nu bijna een half jaar. Ik zou meer buiten de deur moeten netwerken en actiever contacten moeten onderhouden maar ik weet niet hoe. Morgen ga ik het gesprek aan met mijn baas want ik heb er al een paar nachten slecht van geslapen.
Ik ben single sinds eind vorig jaar en voel me ontzettend alleen en ik heb een gebrek aan zelfwaardering. Behalve contact met mijn naaste familie heb ik eigenlijk geen sociaal leven. Ik heb 2 vriendinnen. De een heeft nauwelijks oog voor mij vanwege haar drukke gezin en de ander heeft een psychische aandoening waardoor ze een beetje wereldvreemd is en zichzelf het liefste in haar huis opsluit. Op mijn werk is iedereen getrouwd en heeft een gezin en daardoor voel ik me een buitenbeentje. Ik ben begin dertig en ben bang om 'altijd' alleen te zullen blijven maar ik durf niet te gaan daten.
Mijn kat is in juni overleden en ik mis haar vreselijk. Mijn huis en mijn hart zijn leeg.
Ik wil afleiding zoeken in de vorm van bijv. vrijwilligerswerk maar ik ben bang dat mensen me niet leuk zullen vinden.
Ik vind troost in verhalen op het forum omdat mijn situatie in het niet valt bij de problemen van veel anderen maar het is zo anoniem allemaal.
Ik ben single sinds eind vorig jaar en voel me ontzettend alleen en ik heb een gebrek aan zelfwaardering. Behalve contact met mijn naaste familie heb ik eigenlijk geen sociaal leven. Ik heb 2 vriendinnen. De een heeft nauwelijks oog voor mij vanwege haar drukke gezin en de ander heeft een psychische aandoening waardoor ze een beetje wereldvreemd is en zichzelf het liefste in haar huis opsluit. Op mijn werk is iedereen getrouwd en heeft een gezin en daardoor voel ik me een buitenbeentje. Ik ben begin dertig en ben bang om 'altijd' alleen te zullen blijven maar ik durf niet te gaan daten.
Mijn kat is in juni overleden en ik mis haar vreselijk. Mijn huis en mijn hart zijn leeg.
Ik wil afleiding zoeken in de vorm van bijv. vrijwilligerswerk maar ik ben bang dat mensen me niet leuk zullen vinden.
Ik vind troost in verhalen op het forum omdat mijn situatie in het niet valt bij de problemen van veel anderen maar het is zo anoniem allemaal.
woensdag 5 augustus 2009 om 13:08
Vivabiecht van 12.31: als je zélf steun wilt, open dan je eigen topic. Dat is veel minder anoniem en je kunt er echt, oprecht veel steun aan hebben (spreek ik uit ervaring).
Dus stop met je eigen problemen kleiner te maken dan die van anderen en maak je eigen plek hier op het forum én in het echte leven.
Ik hoop je te lezen in je eigen topic!
Dus stop met je eigen problemen kleiner te maken dan die van anderen en maak je eigen plek hier op het forum én in het echte leven.
Ik hoop je te lezen in je eigen topic!
woensdag 5 augustus 2009 om 13:25
Ik biecht op dat ik echt een hele grote hekel heb aan de zussen van mijn vriend! Ik doe alleen maar aardig tegen hun omdat ze de zussen zijn van mijn vriend, al lukt dàt zelfs soms niet meer!
Ik vind het echt kutwijven die zo een leeg leven hebben dat ze 3-5 keer per week moeten gaan shoppen. (Dat zelfs mijn vriendinnen zich afvragen wat je zo vaak in de stad kan/moet doen?) Get a life, zoek vriendinnen waar je leuke dingen mee kunt gaan doen! Ze poetsen zich ook helemaal de tering en hun huis is echt net een showroom, zo perfect! Behalve dan de gezelligheid, die is er echt ver te zoeken. Verder hebben ze ook een lichte vorm van anorexia. Doen ze of ze alles en heel veel kunnen eten maar vreten alles niemand kijkt helemaal niks. En buiten dat alles zijn ze ook nog eens zo ontzettend lelijk door enorme plamuurlaag make-up die ze altijd dragen. (Als ik met hun ga sporten vraagt iedereen zich af of ze daarna nog naar een feest/gala/oid moeten omdat ze zelfs dan de dikke make-up er nog op hebben zitten!)
Zo wat heb ik een hekel aan hun en wat lucht het op om dit te zeggen!
Ik vind het echt kutwijven die zo een leeg leven hebben dat ze 3-5 keer per week moeten gaan shoppen. (Dat zelfs mijn vriendinnen zich afvragen wat je zo vaak in de stad kan/moet doen?) Get a life, zoek vriendinnen waar je leuke dingen mee kunt gaan doen! Ze poetsen zich ook helemaal de tering en hun huis is echt net een showroom, zo perfect! Behalve dan de gezelligheid, die is er echt ver te zoeken. Verder hebben ze ook een lichte vorm van anorexia. Doen ze of ze alles en heel veel kunnen eten maar vreten alles niemand kijkt helemaal niks. En buiten dat alles zijn ze ook nog eens zo ontzettend lelijk door enorme plamuurlaag make-up die ze altijd dragen. (Als ik met hun ga sporten vraagt iedereen zich af of ze daarna nog naar een feest/gala/oid moeten omdat ze zelfs dan de dikke make-up er nog op hebben zitten!)
Zo wat heb ik een hekel aan hun en wat lucht het op om dit te zeggen!
woensdag 5 augustus 2009 om 14:39
Ik biecht op dat ik bang ben dat ik weer depressief word. Ik voel me de laatste tijd steeds minder goed, onderneem minder, sociale contacten onderhouden kost me meer en meer moeite.
Het erge is dat iedereen denkt dat mijn leven zo op orde is en dat het goed met me gaat, ik kom zelfverzekerd over en ik doe er niks aan om deze indruk te veranderen. Ik heb veel moeite met hulp vragen en mijn ware ik te tonen. Daardoor loop ik eigenlijk altijd op mijn tenen en nog is het niet goed genoeg. Ik voel me altijd minder dan een ander en zo lijkt het ook. Ik schrijf al jaren op het forum mee, maar het lijkt wel of niemand zich echt voor mij interesseert. Ik heb een lieve vriend, maar hij is wel iemand die heel moeilijk is en ik vraag me af of wij wel echt bij elkaar passen. Hij is ook een van de weinigen die alles van me weet, als ik hem niet zou hebben zou ik nooit meer een relatie willen. Soms voel ik me zo verdrietig dat ik er helemaal geen zin meer in heb, tegelijkertijd schaam ik me voor die gevoelen, want ik ben gezond en heb eigenlijk alle ingredienten om me gelukkig te moeten voelen. Zo gaat het eigenlijk mijn hele leven al. Ik ben opgegroeid met een geheim, iets dat ik van mijn moeder moest verzwijgen, iets wat helemaal niet erg is (dat zie ik nu ik volwassen ben), maar iets waar ik me altijd voor zal schamen. Daardoor zal ik me ook nooit gelijkwaardig voelen aan een ander. Ik heb geleerd om hier mee te leven en acteren is mijn 2e natuur geworden, maar soms als ik mezelf aanzie, dan zie ik dat het meer overleven is.
Het erge is dat iedereen denkt dat mijn leven zo op orde is en dat het goed met me gaat, ik kom zelfverzekerd over en ik doe er niks aan om deze indruk te veranderen. Ik heb veel moeite met hulp vragen en mijn ware ik te tonen. Daardoor loop ik eigenlijk altijd op mijn tenen en nog is het niet goed genoeg. Ik voel me altijd minder dan een ander en zo lijkt het ook. Ik schrijf al jaren op het forum mee, maar het lijkt wel of niemand zich echt voor mij interesseert. Ik heb een lieve vriend, maar hij is wel iemand die heel moeilijk is en ik vraag me af of wij wel echt bij elkaar passen. Hij is ook een van de weinigen die alles van me weet, als ik hem niet zou hebben zou ik nooit meer een relatie willen. Soms voel ik me zo verdrietig dat ik er helemaal geen zin meer in heb, tegelijkertijd schaam ik me voor die gevoelen, want ik ben gezond en heb eigenlijk alle ingredienten om me gelukkig te moeten voelen. Zo gaat het eigenlijk mijn hele leven al. Ik ben opgegroeid met een geheim, iets dat ik van mijn moeder moest verzwijgen, iets wat helemaal niet erg is (dat zie ik nu ik volwassen ben), maar iets waar ik me altijd voor zal schamen. Daardoor zal ik me ook nooit gelijkwaardig voelen aan een ander. Ik heb geleerd om hier mee te leven en acteren is mijn 2e natuur geworden, maar soms als ik mezelf aanzie, dan zie ik dat het meer overleven is.
donderdag 6 augustus 2009 om 13:30
donderdag 6 augustus 2009 om 13:35
quote:Vivabiecht schreef op 06 augustus 2009 @ 13:30:
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......
Wellicht overbodig te melden het niet te doen? Hou op met spelletjes spelen waar andere diep ongelukkig van worden. Geef je zo weinig om andere dat het je niets uitmaakt dat je andere zo kapot maakt?
Maar 1 woord voor ....
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......
Wellicht overbodig te melden het niet te doen? Hou op met spelletjes spelen waar andere diep ongelukkig van worden. Geef je zo weinig om andere dat het je niets uitmaakt dat je andere zo kapot maakt?
Maar 1 woord voor ....
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 6 augustus 2009 om 14:58
quote:Vivabiecht schreef op 06 augustus 2009 @ 13:30:
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......Ehm, waarom? Wat is het idee achter dit plannetje van haar man?
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......Ehm, waarom? Wat is het idee achter dit plannetje van haar man?
donderdag 6 augustus 2009 om 15:55
quote:Vivabiecht schreef op 05 augustus 2009 @ 14:39:
Ik schrijf al jaren op het forum mee, maar het lijkt wel of niemand zich echt voor mij interesseert.
Stel je je open voor de mensen op het forum? Ik heb gemerkt dat als je dat doet er een wereld voor je opengaat. Dat was althans voor mij zo. Ik hoop eigenlijk dat jij dat ook mee mag maken maar dan is het openen van een eigen topic misschien een aanrader in plaats van hier, omdat we in dit topic niet weten met welke forummer we te maken hebben.
Durf je me te laten weten wie je bent?
Ik wil er graag met je over praten. Misschien dat ik je een zetje in de goede richting kan geven?
Als jij dat ook wil is dit mijn mailadres: eleonora-vandebeo@live.nl
Ik schrijf al jaren op het forum mee, maar het lijkt wel of niemand zich echt voor mij interesseert.
Stel je je open voor de mensen op het forum? Ik heb gemerkt dat als je dat doet er een wereld voor je opengaat. Dat was althans voor mij zo. Ik hoop eigenlijk dat jij dat ook mee mag maken maar dan is het openen van een eigen topic misschien een aanrader in plaats van hier, omdat we in dit topic niet weten met welke forummer we te maken hebben.
Durf je me te laten weten wie je bent?
Ik wil er graag met je over praten. Misschien dat ik je een zetje in de goede richting kan geven?
Als jij dat ook wil is dit mijn mailadres: eleonora-vandebeo@live.nl
donderdag 6 augustus 2009 om 16:01
quote:Vivabiecht schreef op 06 augustus 2009 @ 13:30:
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......
Spannennnddddddd!
Jullie maken je eigen soap. Creatief hoor. Gaat iemand aan het eind van die dolgezellige middag onthullen dat jij de minnares bent van de meneer die dit bedacht heeft? Of draaf ik nu door? Maakt het wel extra heftig natuurlijk, zo naar een climax toewerken......Ik zie dat huwelijk en jouw verhouding met de aanstichter van dit alles al met één doffe klap in stukken vallen. Lachen!
Maar goed, dat zal wel niet gebeuren. Lekker stiekem blijven doen, gelijk heb je!
Kom nog even vertellen hoe het afgelopen is en hoe het is om iemand zo te belazeren midden in haar gezicht. Hou het niet voor jezelf. Vinden wij ook leuk om te lezen.
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......
Spannennnddddddd!
Jullie maken je eigen soap. Creatief hoor. Gaat iemand aan het eind van die dolgezellige middag onthullen dat jij de minnares bent van de meneer die dit bedacht heeft? Of draaf ik nu door? Maakt het wel extra heftig natuurlijk, zo naar een climax toewerken......Ik zie dat huwelijk en jouw verhouding met de aanstichter van dit alles al met één doffe klap in stukken vallen. Lachen!
Maar goed, dat zal wel niet gebeuren. Lekker stiekem blijven doen, gelijk heb je!
Kom nog even vertellen hoe het afgelopen is en hoe het is om iemand zo te belazeren midden in haar gezicht. Hou het niet voor jezelf. Vinden wij ook leuk om te lezen.
donderdag 6 augustus 2009 om 18:28
Ik voel me ongelooflijk gedeprimeerd nu ik erachter kom dat ik me diep van binnen eigenlijk, ondanks alles wat ik presteer, nog steeds waardeloos voel, minderwaardig aan iedereen.
Ik overschreeuw het door de leiding te nemen, of ik onderwerp me in hierarchische situaties, maar nooit is er een gevoel van gelijkwaardigheid.
En ik weet waar dit gevoel vandaan komt, maar er kan geen rationeel denken meer tegenop.
Ik weet niet hoe ik dit diepe gevoel van waardeloosheid ooit weg zal kunnen krijgen. En ja, ik ben al met therapie bezig..
Ik overschreeuw het door de leiding te nemen, of ik onderwerp me in hierarchische situaties, maar nooit is er een gevoel van gelijkwaardigheid.
En ik weet waar dit gevoel vandaan komt, maar er kan geen rationeel denken meer tegenop.
Ik weet niet hoe ik dit diepe gevoel van waardeloosheid ooit weg zal kunnen krijgen. En ja, ik ben al met therapie bezig..
donderdag 6 augustus 2009 om 20:37
Vivabiecht 18:28: sterkte.
Ik heb iets wat er een beetje op lijkt, voel me zo rot, heb weer een laffe poging tot zelfbeschadiging gedaan (ook het gevoel erbij van: godver, nog steeds??!). Het stelt niks voor, maar de intentie was er. Ik baal er van. Ik baal ervan dat ik al zoveel aan m'n hoofd had en nu weet ik het allemaal niet meer door de spreekwoordelijke druppel: ex die een nieuw projectje heeft. Had ik niet zo snel verwacht. We hebben het er wel over gehad, ook over 'ons', en tja dan zegt hij zulke lieve dingen dat ik denk: wat heb ik gedaaaan? Maar ik kon niet anders meer. En ik neem aan (hoop) dat dat gevoel ook wel weer terugkomt, maar nu?
Ik heb iets wat er een beetje op lijkt, voel me zo rot, heb weer een laffe poging tot zelfbeschadiging gedaan (ook het gevoel erbij van: godver, nog steeds??!). Het stelt niks voor, maar de intentie was er. Ik baal er van. Ik baal ervan dat ik al zoveel aan m'n hoofd had en nu weet ik het allemaal niet meer door de spreekwoordelijke druppel: ex die een nieuw projectje heeft. Had ik niet zo snel verwacht. We hebben het er wel over gehad, ook over 'ons', en tja dan zegt hij zulke lieve dingen dat ik denk: wat heb ik gedaaaan? Maar ik kon niet anders meer. En ik neem aan (hoop) dat dat gevoel ook wel weer terugkomt, maar nu?
donderdag 6 augustus 2009 om 20:52
@Eleonora. Ik vind je aanbod erg aardig, heb er ook over nagedacht, maar ik kan het niet. Ik heb geleerd mijn gevoelens voor me te houden en aan de buitenwereld een mooi plaatje voor te schotelen. Ik schaam me dood als ik mijn ware ik moet laten zien. Verstandelijk gezien is mijn ware ik niet fout, maar gevoelsmatig wel.
Een topic openen zal ik nooit doen onder de nick waaronder ik bekend ben. Dat heeft dan weinig zin.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik jouw reactie las, omdat jij, iemand van het forum de moeite wil nemen om naar mijn verhaal te luisteren. Bedankt daarvoor.
Vivabiecht 5-8 14.39
Een topic openen zal ik nooit doen onder de nick waaronder ik bekend ben. Dat heeft dan weinig zin.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik jouw reactie las, omdat jij, iemand van het forum de moeite wil nemen om naar mijn verhaal te luisteren. Bedankt daarvoor.
Vivabiecht 5-8 14.39
donderdag 6 augustus 2009 om 20:55
Lieve vivabiecht van 20.52
Neem het aanbod van Leo alsjeblieft aan. Mail haar desnoods met weer een andere naam want je hebt dit zo nodig. Neem dan de tijd voor je jezelf bekend maakt tot je vertrouwen hebt maar bij haar kan je echt terecht. Bij veel mensen maar er is er maar een als Eleonora. Het is heel warm, zacht en vertrouwd bij haar. Dat beloof ik je
Neem het aanbod van Leo alsjeblieft aan. Mail haar desnoods met weer een andere naam want je hebt dit zo nodig. Neem dan de tijd voor je jezelf bekend maakt tot je vertrouwen hebt maar bij haar kan je echt terecht. Bij veel mensen maar er is er maar een als Eleonora. Het is heel warm, zacht en vertrouwd bij haar. Dat beloof ik je
donderdag 6 augustus 2009 om 21:23
Ben ik weer (vervolg 20.37)... het is niet helemaal eerlijk op deze wijze en ik zal er wel weer uitkomen, maar voel me nu zo klote, weet niet waar ik het zoeken moet. Heb net als wat ik meer lees hier vroeger ook veel depressies gehad en heb het gevoel dat ik nu dusdanig overstroomd ben dat ik weer wegzak. Ben geneigd weg te lopen, maar ja ik wil denk ik niet stoppen en er is hier iemand en dan komt het alleen maar pathetisch over, wil niet meer pathetisch zijn. Gatverdamme. Ik weet dat ik niet alleen ben, maar ben het echt even helemaal kwijt. En het volwassen zijn beu. Oei, dat is lang geleden :-s
donderdag 6 augustus 2009 om 22:25
Ik biecht op dat ik eigenlijk een hekel heb aan een goede vriendin van mij.
Ik ben bevriend met haar geraakt toen ik nog zeer weinig zelfwaardering had. Ik was zo blij dat iemand bevriend met mij wilde zijn. Maar eigenlijk heb ik haar vanaf het begin niet gemogen. Ik heb dit jaren en jaren weggedrukt, want ik mocht van mezelf niet voelen wat ik werkelijk voelde. Want anders zou ze mij in de steek laten en zou ik weer alleen zijn.
Deze vriendschap is uitgegroeid tot een zeer intieme vriendschap. En ik bleef ontkennen voor mezelf dat ik haar eigenlijk helemaal niet mocht. Maar iedere keer als ze belde, als we een afspraak hadden, voelde ik zo'n weerstand. Wat ik dan ook weer wegdrukte, want ik moest niet zo zeuren.
In de loop der tijd is mijn zelfwaardering gegroeid. Hierdoor kan ik sinds een paar weken niet meer voor mezelf ontkennen dat ik eigenlijk een hekel aan haar heb. Ik heb al weken geen contact meer met haar opgenomen, beantwoord haar mails niet en neem de telefoon niet op als zij het is. Ik word letterllijk misselijk bij het idee dat ik haar moet spreken of zien.
En nu voel ik me zo schuldig, en zo in- en inslecht. Hoe kan ik nu haar, en mezelf, bijna 8 jaar lang voorwenden dat we beste vriendinnen zijn? Hoe kan ik mijn eigen gevoelens zo ontkennen en hier zo lang mee door gaan? Hoeveel tekort heb ik haar gedaan, en ook mezelf?
En wat moet ik nu doen? Een gesprek aangaan? Het laten verwateren?
Ik hoop dat ik ooit met mezelf in het reine kan komen hierover.
Ik ben bevriend met haar geraakt toen ik nog zeer weinig zelfwaardering had. Ik was zo blij dat iemand bevriend met mij wilde zijn. Maar eigenlijk heb ik haar vanaf het begin niet gemogen. Ik heb dit jaren en jaren weggedrukt, want ik mocht van mezelf niet voelen wat ik werkelijk voelde. Want anders zou ze mij in de steek laten en zou ik weer alleen zijn.
Deze vriendschap is uitgegroeid tot een zeer intieme vriendschap. En ik bleef ontkennen voor mezelf dat ik haar eigenlijk helemaal niet mocht. Maar iedere keer als ze belde, als we een afspraak hadden, voelde ik zo'n weerstand. Wat ik dan ook weer wegdrukte, want ik moest niet zo zeuren.
In de loop der tijd is mijn zelfwaardering gegroeid. Hierdoor kan ik sinds een paar weken niet meer voor mezelf ontkennen dat ik eigenlijk een hekel aan haar heb. Ik heb al weken geen contact meer met haar opgenomen, beantwoord haar mails niet en neem de telefoon niet op als zij het is. Ik word letterllijk misselijk bij het idee dat ik haar moet spreken of zien.
En nu voel ik me zo schuldig, en zo in- en inslecht. Hoe kan ik nu haar, en mezelf, bijna 8 jaar lang voorwenden dat we beste vriendinnen zijn? Hoe kan ik mijn eigen gevoelens zo ontkennen en hier zo lang mee door gaan? Hoeveel tekort heb ik haar gedaan, en ook mezelf?
En wat moet ik nu doen? Een gesprek aangaan? Het laten verwateren?
Ik hoop dat ik ooit met mezelf in het reine kan komen hierover.
