Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
dinsdag 25 augustus 2009 om 05:43
quote:Vivabiecht schreef op 25 augustus 2009 @ 01:27:
mijn biecht:
Ik heb sinds een tijdje het vermoeden dat ik manisch-depressief ben (Bi-polaire stoornis is volgens mij de huidige term). Ik heb al zo lang als ik het me kan herinneren last van vreselijke moodswings waar periodes van ongekende zelfverzekerdheid zich afwisselen met periodes waar ik bang ben om de straat op te gaan omdat ik me zo afzichtelijk en dom voel.
Alhoewel ik het nooit heb doorgezet, heb ik al verschillende keren afscheidsbrieven geschreven, met de bedoeling om er een punt achter te zetten. Ik ben er nu wel achter dat ik het nooit zelf zou doen, maar dat neemt niet weg dat ik vaak naar bed ga met de gedachte dat het toch wel prettig zou zijn als ik 's morgens niet meer wakker zou worden.
De keerzijde is dat ik in goede periodes geweldige dingen heb bereikt. Ik heb dan bergen energie, hoef niet meer dan 3 tot 4 uur slaap per nacht en ben ontzettend creatief.
Ik weet dat het niet normaal is maar ik ben bang om naar de huisarts te gaan voor een verwijzing om me te laten testen. Ik heb altijd al een gecompliceerde verhouding met m'n ouders gehad en zij hebben, toen ik een jaar of 9 was, herhaaldelijke malen tegen me gezegd dat ik niet normaal was, dat ik gek was en dat ik naar de psychiater moest. Ik wil niet dat ze gelijk krijgen.
Ik biecht op dat ik dit geschreven zou kunnen hebben - dit is precies zoals ik me voel. En desondanks lijk ik het blijkbaar voor iedereen (behalve mezelf dan) zo voor elkaar te hebben. Geen idee hoe ik dat uitstraal, maar zelfs mijn psycholoog, tegen wie ik dacht zo open te zijn, merkte laatst op dat ik op mijn dieptepunt een tijdje terug nog zo sterk was. Tja, al die jankbuien zag ze dan ook niet. Daar doe ik de deur wel even voor dicht, ja.
Nu gaat het beter. Te goed eigenlijk. Ondanks dat mijn leven op springen staat, heb ik bergen energie. Die ik vervolgens dan weer niet in de juiste dingen steek. Ik heb een baan waarbij evenwicht belangrijk is. Nadat ik dit evenwicht overduidelijk kwijt was, word ik nu naar mijn idee extra in de gaten gehouden. Logisch natuurlijk. Een soort van tweede kans. Ik ben zo bang dat ik het ga verprutsen. Waar er eerst niks uit mijn handen kwam omdat ik me te moe voelde, komt er nu niks uit mijn handen omdat ik chaotisch nieuwe ideeën gelijk moet uitvoeren. Ik snap mezelf niet meer.
Ik ben bang voor wat er komen gaat. Ik wil geen etiket en eigenlijk ook geen medicijnen. En als mijn psycholoog niet het idee heeft dat het extreem slecht gaat, dan zal dat toch ook wel niet? Maar tegelijkertijd voelt het alsof ik met die redenering m'n kop in het zand steek.
En sowieso. Hoe gaat dat dan? "Hoi dokter, ik denk dat ik weleens manisch depressief zou kunnen zijn. Ik heb me erin verdiept en na enige zelfassessment denk ik zomaar dat dat de diagnose zou kunnen zijn." Ik bedoel, ik kan het dan wel dénken, maar dat maakt me toch niet etiketplakkenkundig? Wie weet zijn die moodschommelingen wel niet meer dan ieder ander ze heeft en maak ik mezelf anders dan ik ben door dit uit te spreken.
Om het antwoord maar alvast voor te zijn: ja, al dat metadenken maakt me gek. Soms wilde ik dat ik wat minder dacht.
mijn biecht:
Ik heb sinds een tijdje het vermoeden dat ik manisch-depressief ben (Bi-polaire stoornis is volgens mij de huidige term). Ik heb al zo lang als ik het me kan herinneren last van vreselijke moodswings waar periodes van ongekende zelfverzekerdheid zich afwisselen met periodes waar ik bang ben om de straat op te gaan omdat ik me zo afzichtelijk en dom voel.
Alhoewel ik het nooit heb doorgezet, heb ik al verschillende keren afscheidsbrieven geschreven, met de bedoeling om er een punt achter te zetten. Ik ben er nu wel achter dat ik het nooit zelf zou doen, maar dat neemt niet weg dat ik vaak naar bed ga met de gedachte dat het toch wel prettig zou zijn als ik 's morgens niet meer wakker zou worden.
De keerzijde is dat ik in goede periodes geweldige dingen heb bereikt. Ik heb dan bergen energie, hoef niet meer dan 3 tot 4 uur slaap per nacht en ben ontzettend creatief.
Ik weet dat het niet normaal is maar ik ben bang om naar de huisarts te gaan voor een verwijzing om me te laten testen. Ik heb altijd al een gecompliceerde verhouding met m'n ouders gehad en zij hebben, toen ik een jaar of 9 was, herhaaldelijke malen tegen me gezegd dat ik niet normaal was, dat ik gek was en dat ik naar de psychiater moest. Ik wil niet dat ze gelijk krijgen.
Ik biecht op dat ik dit geschreven zou kunnen hebben - dit is precies zoals ik me voel. En desondanks lijk ik het blijkbaar voor iedereen (behalve mezelf dan) zo voor elkaar te hebben. Geen idee hoe ik dat uitstraal, maar zelfs mijn psycholoog, tegen wie ik dacht zo open te zijn, merkte laatst op dat ik op mijn dieptepunt een tijdje terug nog zo sterk was. Tja, al die jankbuien zag ze dan ook niet. Daar doe ik de deur wel even voor dicht, ja.
Nu gaat het beter. Te goed eigenlijk. Ondanks dat mijn leven op springen staat, heb ik bergen energie. Die ik vervolgens dan weer niet in de juiste dingen steek. Ik heb een baan waarbij evenwicht belangrijk is. Nadat ik dit evenwicht overduidelijk kwijt was, word ik nu naar mijn idee extra in de gaten gehouden. Logisch natuurlijk. Een soort van tweede kans. Ik ben zo bang dat ik het ga verprutsen. Waar er eerst niks uit mijn handen kwam omdat ik me te moe voelde, komt er nu niks uit mijn handen omdat ik chaotisch nieuwe ideeën gelijk moet uitvoeren. Ik snap mezelf niet meer.
Ik ben bang voor wat er komen gaat. Ik wil geen etiket en eigenlijk ook geen medicijnen. En als mijn psycholoog niet het idee heeft dat het extreem slecht gaat, dan zal dat toch ook wel niet? Maar tegelijkertijd voelt het alsof ik met die redenering m'n kop in het zand steek.
En sowieso. Hoe gaat dat dan? "Hoi dokter, ik denk dat ik weleens manisch depressief zou kunnen zijn. Ik heb me erin verdiept en na enige zelfassessment denk ik zomaar dat dat de diagnose zou kunnen zijn." Ik bedoel, ik kan het dan wel dénken, maar dat maakt me toch niet etiketplakkenkundig? Wie weet zijn die moodschommelingen wel niet meer dan ieder ander ze heeft en maak ik mezelf anders dan ik ben door dit uit te spreken.
Om het antwoord maar alvast voor te zijn: ja, al dat metadenken maakt me gek. Soms wilde ik dat ik wat minder dacht.
dinsdag 25 augustus 2009 om 08:06
quote:Vivabiecht schreef op 25 augustus 2009 @ 01:22:
Ja, en het is makkelik oordelen natuurlijk, snap ik wel. Als men hier eens wist wat ik allemaal heb gedaan qua stappen ondernemen. Sorry, ik vertrouw mensen niet die de heeeele wereld een geweeeeeldig leven gunnen. Ik geloof niet in altruisme. En iedereen heeft fouten, iedereen kent walging en haat.
Maar goed, er is altijd een nieuwe dag. Maar snap de behoefte van het reageren niet op iemand die geen reacties wenst, alleen maar gewoon dit kwijt wil. Ik hoef geen meelij. Geen medeleven. Geen heilswensen. Echt niet.
Ik vertrouw mensen niet die anderen met oprechte goede bedoelingen niet vertrouwen. Wantrouwende mensen, vind ik eng.
En natuurlijk wil je wel reacties en meelij, in ieder geval wil je aandacht, anders zet je je posting niet neer. Er wordt hier namelijk heel vaak gereageerd op wat mensen schrijven en dat wist jij ook wel.
Ja, en het is makkelik oordelen natuurlijk, snap ik wel. Als men hier eens wist wat ik allemaal heb gedaan qua stappen ondernemen. Sorry, ik vertrouw mensen niet die de heeeele wereld een geweeeeeldig leven gunnen. Ik geloof niet in altruisme. En iedereen heeft fouten, iedereen kent walging en haat.
Maar goed, er is altijd een nieuwe dag. Maar snap de behoefte van het reageren niet op iemand die geen reacties wenst, alleen maar gewoon dit kwijt wil. Ik hoef geen meelij. Geen medeleven. Geen heilswensen. Echt niet.
Ik vertrouw mensen niet die anderen met oprechte goede bedoelingen niet vertrouwen. Wantrouwende mensen, vind ik eng.
En natuurlijk wil je wel reacties en meelij, in ieder geval wil je aandacht, anders zet je je posting niet neer. Er wordt hier namelijk heel vaak gereageerd op wat mensen schrijven en dat wist jij ook wel.
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:05
quote:Vivabiecht schreef op 25 augustus 2009 @ 08:11:
Er wordt veel te veel gereageerd op de biechts. En geoordeeld. Was toch niet de bedoeling? Wie of wat ook waarom en met welke reden biecht, het is aan degene die biecht!
Een hart onder de riem steken mag toch wel? Ik vind het moeilijk om iets te lezen van iemand die het ontzettend moeilijk heeft en dan niet te reageren, terwijl ik wel iets wil zeggen.
Als iemand aangeeft geen reacties te willen: prima. In de andere gevallen hoop ik dat iemand zich een heeeeel klein beetje gesteund voelt door begrip.
Er wordt veel te veel gereageerd op de biechts. En geoordeeld. Was toch niet de bedoeling? Wie of wat ook waarom en met welke reden biecht, het is aan degene die biecht!
Een hart onder de riem steken mag toch wel? Ik vind het moeilijk om iets te lezen van iemand die het ontzettend moeilijk heeft en dan niet te reageren, terwijl ik wel iets wil zeggen.
Als iemand aangeeft geen reacties te willen: prima. In de andere gevallen hoop ik dat iemand zich een heeeeel klein beetje gesteund voelt door begrip.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 25 augustus 2009 om 15:09
quote:eleonora schreef op 23 augustus 2009 @ 13:11:
[...]
Wat erg. Voor jou. Ik neem aan dat je dochter het nooit zal weten, hoe je je écht voelt. Het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk om met je partner te bespreken. Kun je zeggen waarin zich je gevoel uit? Ben je ongelukkig? In paniek? Depressief?
Een tweede kind, nee, natuurlijk niet zou ik bijna zeggen. Als je je bij je dochter al zo voelt.
Maak je man dat wel heel duidelijk, dat hij er ook geen hoop meer op heeft, dat is namelijk niet eerlijk (vind ik).Het gevoel uit zich in zo enorm terugverlangen naar toen we nog geen kind hadden, dat ik het werkelijk niet kan hebben als ze aandacht vraagt of nodig heeft (en dat heeft een dreumes veel en vaak). Het is niet zo dat ik haar niet kan liefhebben. En ik ben echt niet 24/7 thuis met haar, sterker, ik werk fulltime en mijn vriend zorgt net zoveel voor haar als ik, dus het heeft niets te maken met overbelasting ofzo. Het is ook echt een lief kindje zonder problemen. Mensen zeggen ook altijd dat ze zoveel terugkrijgen van hun kind, en dat is ook zo. Maar ik weet niet of dat genoeg is.
[...]
Wat erg. Voor jou. Ik neem aan dat je dochter het nooit zal weten, hoe je je écht voelt. Het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk om met je partner te bespreken. Kun je zeggen waarin zich je gevoel uit? Ben je ongelukkig? In paniek? Depressief?
Een tweede kind, nee, natuurlijk niet zou ik bijna zeggen. Als je je bij je dochter al zo voelt.
Maak je man dat wel heel duidelijk, dat hij er ook geen hoop meer op heeft, dat is namelijk niet eerlijk (vind ik).Het gevoel uit zich in zo enorm terugverlangen naar toen we nog geen kind hadden, dat ik het werkelijk niet kan hebben als ze aandacht vraagt of nodig heeft (en dat heeft een dreumes veel en vaak). Het is niet zo dat ik haar niet kan liefhebben. En ik ben echt niet 24/7 thuis met haar, sterker, ik werk fulltime en mijn vriend zorgt net zoveel voor haar als ik, dus het heeft niets te maken met overbelasting ofzo. Het is ook echt een lief kindje zonder problemen. Mensen zeggen ook altijd dat ze zoveel terugkrijgen van hun kind, en dat is ook zo. Maar ik weet niet of dat genoeg is.
dinsdag 25 augustus 2009 om 17:01
Als mijn man zich naar voelt, reageert hij zich vaak op mij af. Als hij zich bv slecht voelt omdat hij teveel gegeten heeft (hij wil afvallen), roept hij dat wij altijd zoveel vreten en dat we zo vreselijk vieze vette varkens zijn zonder discipline.
Dit is een voorbeeld. Maar zo kan ik een boek vol schrijven.
Als hij zich rot voelt, voel ik me bijna automatisch ook rot. Zodra ik dan weg ben van huis, valt er een last van mijn schouders.
Als hij zich goed voelt, is hij de liefste en leukste man van de hele wereld...
Dit is een voorbeeld. Maar zo kan ik een boek vol schrijven.
Als hij zich rot voelt, voel ik me bijna automatisch ook rot. Zodra ik dan weg ben van huis, valt er een last van mijn schouders.
Als hij zich goed voelt, is hij de liefste en leukste man van de hele wereld...
dinsdag 25 augustus 2009 om 21:49
Ik biecht op dat ik een peperdure reis heb geboekt (samen met vriend, mijn initiatief) waar ik als een berg tegenop zie. De gedachte alleen al bezorgt me het gevoel dat er een rotsblok op mijn borst ligt. Ik zit allesbehalve lekker in mijn vel (wordt aan gewerkt!) maar de reis is nog een dikke maand weg en zorgt ervoor dat ik 's nachts wakker lig. En als ik nu al niet slaap, slaap ik ook op die (vrij pittige) reis niet (zit me daar nu al enorm over op te fokken..), en kan ik het niet volhouden, moet ik afhaken, en dan zit ik daar in een ver, weinig ontwikkeld land...wordt ik gek....etc... Deze gedachten malen constant door mijn hoofd. Ik lig 's nachts kokend van woede mezelf te vervloeken hoe ik zo stom kon zijn in een tijd als deze (ben psychisch niet stabiel) een dergelijke uitdaging aan te gaan. Heb geboekt toen het allemaal nog beter ging, ben gestopt mijn mijn AD. Ik herken de viceuze cirkel waar ik in zit (me druk maken over het druk maken en daardoor niet slapen, me ellendig voelen) maar heb geen manier gevonden om dit te doorbreken.
woensdag 26 augustus 2009 om 00:20
Ik biecht dat ik eigenlijk dagelijks met deze wereld bezig ben en dat het aan mij vreet dat wij 'westerlingen' zo'n bevooroordeelde positie hebben en ik zit ermee dat het grootste deel van de wereld lijdt aan honger, verkrachtingen en armoede...daaraan vast MOET ik hier ooit weg, niet om de wereld te redden...maar omdat ik een mens ben met handen en voeten en iets kan betekenen.
woensdag 26 augustus 2009 om 00:32
Ik biecht ook op dat ik eigenlijk dat ik een muurtje op me heen heb. Ik vind dat ik bijna geen eigen mening heb (bang om afgewezen te worden), dat ik weinig creatieve humor kan opbrengen en dat ik over weinig dingen mee kan praten. Ik doe hiervoor ook niet mijn best hoor, heel veel interesseert me ook niet.
Ik heb altijd het gevoel dat ik wel iets willen zeggen of doen, maar dat niet doe en dat ik daardoor altijd niet meekom. Maar ik moet mezelf gewoon accepteren en dan durf ik misschien OOOOIT meer van mezelf te laten zien, want als ik op mijn gemak ben (zelden bij groepen of mensen die ik niet goed ken), dan kan ik best leuk zijn.
Ik heb altijd het gevoel dat ik wel iets willen zeggen of doen, maar dat niet doe en dat ik daardoor altijd niet meekom. Maar ik moet mezelf gewoon accepteren en dan durf ik misschien OOOOIT meer van mezelf te laten zien, want als ik op mijn gemak ben (zelden bij groepen of mensen die ik niet goed ken), dan kan ik best leuk zijn.
woensdag 26 augustus 2009 om 14:42
Mijn beurt...
Ik biecht op dat hoewel ik de liefste vriend heb die je je maar kunt wensen en waar ik heel veel van houd ik toch al 2,5 jaar verliefd ben op een ander.
En dat ik ook meerdere keren vreemd ben gegaan met die ander.
En dat een deel van mij alleen nog maar die ander wil en ik droom van een toekomst met hem, terwijl mijn verstand roept dat hij niet de stabiele factor is die ik graag heb ik mijn leven.
En dat een ander deel van mij niet durft/kan. Ik heb een leuk leven, en dat, inclusief vriend, wil ik niet kwijt.
En dat geld (of eigenlijk voor mij belangrijke dingen kunnen betalen) hierin ook meespeelt. Waar ik me voor schaam, maar het zijn dingen die voor mij mede bepalend zijn voor mijn geluk.
Heb nog wel wat meer op mijn kerfstok, maar laat het hier bij...
Ik biecht op dat hoewel ik de liefste vriend heb die je je maar kunt wensen en waar ik heel veel van houd ik toch al 2,5 jaar verliefd ben op een ander.
En dat ik ook meerdere keren vreemd ben gegaan met die ander.
En dat een deel van mij alleen nog maar die ander wil en ik droom van een toekomst met hem, terwijl mijn verstand roept dat hij niet de stabiele factor is die ik graag heb ik mijn leven.
En dat een ander deel van mij niet durft/kan. Ik heb een leuk leven, en dat, inclusief vriend, wil ik niet kwijt.
En dat geld (of eigenlijk voor mij belangrijke dingen kunnen betalen) hierin ook meespeelt. Waar ik me voor schaam, maar het zijn dingen die voor mij mede bepalend zijn voor mijn geluk.
Heb nog wel wat meer op mijn kerfstok, maar laat het hier bij...
vivabiecht wijzigde dit bericht op 26-08-2009 14:49
Reden: 2,5 moest 2,5 jaar zijn...
Reden: 2,5 moest 2,5 jaar zijn...
% gewijzigd
woensdag 26 augustus 2009 om 17:59
Ik biecht op dat ik net Hans Teeuwen'n show " Dat dan weer wel" heb gekeken en dat ik dacht:
Ik herken zoooveel in zijn " gestoorde" uitspraken en gedachten....die had ik gewoon letterlijk welleens zo bedacht ....ik ben van binnen net zo gestoord als hij, alleen hij heeft er uiting aan kunnen geven en is er beroemd mee geworden...
En daarbij kwam de gedachten: Er is NIEMAND die dit van mij zou verwachten, dat ik zo " zwartgallig, gestoord depressief" kan denken:
Want: ik ben een jonge, knappe en levendige, artistieke jonge dame........en ik was even
heel even
bang dat ik ,omdat ik niet de kans heb om het er op een podium uit te gooien, ik nog weleens echt goed gestoord kan worden....
Ik herken zoooveel in zijn " gestoorde" uitspraken en gedachten....die had ik gewoon letterlijk welleens zo bedacht ....ik ben van binnen net zo gestoord als hij, alleen hij heeft er uiting aan kunnen geven en is er beroemd mee geworden...
En daarbij kwam de gedachten: Er is NIEMAND die dit van mij zou verwachten, dat ik zo " zwartgallig, gestoord depressief" kan denken:
Want: ik ben een jonge, knappe en levendige, artistieke jonge dame........en ik was even
heel even
bang dat ik ,omdat ik niet de kans heb om het er op een podium uit te gooien, ik nog weleens echt goed gestoord kan worden....
woensdag 26 augustus 2009 om 18:17
Ik heb ook iets op te biechten...ik heb vorige maand een abortus ondergaan. Op dat moment kon ik een zwangerschap niet aan, ik was (volgens mij) zwaar depressief. Ik weet dat ik NU niet objectief naar de situatie van TOEN kan kijken omdat ik nu niet zwanger ben...maar het doet pijn!!! Waarom was ik tot zoiets in staat???? Ik die altijd nog graag een kindje had gehad...het moeilijkst vind ik het om dat te accepteren. Dat ik die keus heb gemaakt, ook al voelde dat op dat moment als de beste oplossing...Overigens steunt mijn vriend me in alles gelukkig.
woensdag 26 augustus 2009 om 20:51
quote:Vivabiecht schreef op 26 augustus 2009 @ 18:17:
Ik heb ook iets op te biechten...ik heb vorige maand een abortus ondergaan. Op dat moment kon ik een zwangerschap niet aan, ik was (volgens mij) zwaar depressief. Ik weet dat ik NU niet objectief naar de situatie van TOEN kan kijken omdat ik nu niet zwanger ben...maar het doet pijn!!! Waarom was ik tot zoiets in staat???? Ik die altijd nog graag een kindje had gehad...het moeilijkst vind ik het om dat te accepteren. Dat ik die keus heb gemaakt, ook al voelde dat op dat moment als de beste oplossing...Overigens steunt mijn vriend me in alles gelukkig.
Vreselijk, abortus en dan spijt, lijkt me een van de ergste dingen die je kan doormaken als mens.
Sterkte!
Ik heb ook iets op te biechten...ik heb vorige maand een abortus ondergaan. Op dat moment kon ik een zwangerschap niet aan, ik was (volgens mij) zwaar depressief. Ik weet dat ik NU niet objectief naar de situatie van TOEN kan kijken omdat ik nu niet zwanger ben...maar het doet pijn!!! Waarom was ik tot zoiets in staat???? Ik die altijd nog graag een kindje had gehad...het moeilijkst vind ik het om dat te accepteren. Dat ik die keus heb gemaakt, ook al voelde dat op dat moment als de beste oplossing...Overigens steunt mijn vriend me in alles gelukkig.
Vreselijk, abortus en dan spijt, lijkt me een van de ergste dingen die je kan doormaken als mens.
Sterkte!
woensdag 26 augustus 2009 om 21:56
Ik biecht op dat ik soms hele scenario´s in mijn hoofd aan het halen ben hoe ik de ex van mijn vriend op haar nummer kan zetten.
Tot ziekelijks aan toe..
Dan voel ik mij zo goed en leef ik mij helemaal in de situatie in.
Gelukkig kom ik wel weer terug op aarde en besef ik dat het beter is dat ik mij rustig en kalm hou.
Maar oh wat zou ik die bitch graag is een keer willen pakken!
Tot ziekelijks aan toe..
Dan voel ik mij zo goed en leef ik mij helemaal in de situatie in.
Gelukkig kom ik wel weer terug op aarde en besef ik dat het beter is dat ik mij rustig en kalm hou.
Maar oh wat zou ik die bitch graag is een keer willen pakken!
donderdag 27 augustus 2009 om 09:03
quote:eleonora schreef op 26 augustus 2009 @ 20:51:
[...]
Vreselijk, abortus en dan spijt, lijkt me een van de ergste dingen die je kan doormaken als mens.
Sterkte!
Dankjewel voor je reactie! Echt fijn zo'n reactie i.p.v. een veroordeling.
Het is en was een onmneselijke beslissing en het ik had me nooit voorgesteld dat die zo zwaar zou zijn, zowel de beslissing zelf als de tijd die volgt.....
Nogmaals dank!
[...]
Vreselijk, abortus en dan spijt, lijkt me een van de ergste dingen die je kan doormaken als mens.
Sterkte!
Dankjewel voor je reactie! Echt fijn zo'n reactie i.p.v. een veroordeling.
Het is en was een onmneselijke beslissing en het ik had me nooit voorgesteld dat die zo zwaar zou zijn, zowel de beslissing zelf als de tijd die volgt.....
Nogmaals dank!
donderdag 27 augustus 2009 om 09:22
quote:Vivabiecht schreef op 27 augustus 2009 @ 09:03:
[...]
Dankjewel voor je reactie! Echt fijn zo'n reactie i.p.v. een veroordeling.
Het is en was een onmneselijke beslissing en het ik had me nooit voorgesteld dat die zo zwaar zou zijn, zowel de beslissing zelf als de tijd die volgt.....
Nogmaals dank!
Goh, dat grijpt me best aan wat je schrijft. Was je bang voor een veroordeling? Is dat ook de reden dat je dit anoniem post? Ik snap het hoor maar wat triest eigenlijk dat je in je verdriet ook nog vreest voor het oordeel van anderen. Vind ik erg voor je.
Ik hoop dat je je beslissing een plaats kunt geven op den duur.....
[...]
Dankjewel voor je reactie! Echt fijn zo'n reactie i.p.v. een veroordeling.
Het is en was een onmneselijke beslissing en het ik had me nooit voorgesteld dat die zo zwaar zou zijn, zowel de beslissing zelf als de tijd die volgt.....
Nogmaals dank!
Goh, dat grijpt me best aan wat je schrijft. Was je bang voor een veroordeling? Is dat ook de reden dat je dit anoniem post? Ik snap het hoor maar wat triest eigenlijk dat je in je verdriet ook nog vreest voor het oordeel van anderen. Vind ik erg voor je.
Ik hoop dat je je beslissing een plaats kunt geven op den duur.....
donderdag 27 augustus 2009 om 13:44
quote:eleonora schreef op 27 augustus 2009 @ 09:22:
[...]
Goh, dat grijpt me best aan wat je schrijft. Was je bang voor een veroordeling? Is dat ook de reden dat je dit anoniem post? Ik snap het hoor maar wat triest eigenlijk dat je in je verdriet ook nog vreest voor het oordeel van anderen. Vind ik erg voor je.
Ik hoop dat je je beslissing een plaats kunt geven op den duur.....
het lijkt of het tegenwoordig allemaal erg geaccepteerd is maar als je zoals ik al 2 (jonge) kinderen hebt dan is het toch niet echt vanzelfsprekend....wel als je verkracht bent, 16 jaar bent of weet ik veel wat. Ik denk dat er in mijn omgeving weinig begrip zal zijn vandaar anoniem.
anyway dank voor je lieve woorden en ik kom er wel, maar soms is het even heel moeilijk
[...]
Goh, dat grijpt me best aan wat je schrijft. Was je bang voor een veroordeling? Is dat ook de reden dat je dit anoniem post? Ik snap het hoor maar wat triest eigenlijk dat je in je verdriet ook nog vreest voor het oordeel van anderen. Vind ik erg voor je.
Ik hoop dat je je beslissing een plaats kunt geven op den duur.....
het lijkt of het tegenwoordig allemaal erg geaccepteerd is maar als je zoals ik al 2 (jonge) kinderen hebt dan is het toch niet echt vanzelfsprekend....wel als je verkracht bent, 16 jaar bent of weet ik veel wat. Ik denk dat er in mijn omgeving weinig begrip zal zijn vandaar anoniem.
anyway dank voor je lieve woorden en ik kom er wel, maar soms is het even heel moeilijk
donderdag 27 augustus 2009 om 13:54
Ik biecht op dat ik voor de derde keer verliefd ben op een getrouwde man. De eerste heb ik geen contact meer mee.
Van de tweede hou ik nog steeds heel veel en daar heb ik ook nog veel contact mee voor zover mogelijk.
En ja die derde.....het is zo'n schatje. En verliefd worden op hem maakt het alleen maar zoveel lastiger. Er mee stoppen is voorlopig geen optie. Maar het probleem met hem is ook dat hij lang niet zo stevig in zijn huwelijk staat als nr2. Dus ik ben als de dood dat hij nog een keertje op de stoep staat met zijn koffertje.
Dat wil ik dus echt niet.
Bij nr2 heb ik die angst gelukkig nooit gehad; die was heel duidelijk dat hij nooit bij zijn vrouw zou weggaan. Dat geeft wel rust.
Maar het is wel weer heerlijk om verliefd te zijn.
Van de tweede hou ik nog steeds heel veel en daar heb ik ook nog veel contact mee voor zover mogelijk.
En ja die derde.....het is zo'n schatje. En verliefd worden op hem maakt het alleen maar zoveel lastiger. Er mee stoppen is voorlopig geen optie. Maar het probleem met hem is ook dat hij lang niet zo stevig in zijn huwelijk staat als nr2. Dus ik ben als de dood dat hij nog een keertje op de stoep staat met zijn koffertje.
Dat wil ik dus echt niet.
Bij nr2 heb ik die angst gelukkig nooit gehad; die was heel duidelijk dat hij nooit bij zijn vrouw zou weggaan. Dat geeft wel rust.
Maar het is wel weer heerlijk om verliefd te zijn.
donderdag 27 augustus 2009 om 13:55
Ik biecht op dat ik weer verliefd ben op iemand die ik waarschijnlijk niet kan krijgen. Alle 8 verkeringen die ik heb gehad (van flings in tienerjaren tot lange relaties) heb ik uitgemaakt, genoeg mannen dingen naar mijn hand en ik word alleen maar verliefd op onbereikbare mannen.
Ik biecht op dat ik weet dat ik mijn standards moet verlagen, maar dat ik hier nog niet aan toe ben.
Ik biecht op dat ik weet dat ik mijn standards moet verlagen, maar dat ik hier nog niet aan toe ben.
donderdag 27 augustus 2009 om 18:10
