Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
zaterdag 19 september 2009 om 09:23
Ik wil nog even benadrukken dat anoniem reageren op biechts niet toegestaan is.
Ik vermoed dat iemand nog ingelogd stond als vivabiecht en zich daarna om die reden niet alsnog bekend kon maken als plaatser van de anonieme reactie, maar nogmaals: dit is niet de bedoeling. Mocht het vaker (gaan) voorkomen, dan zal ik de betreffende nick er achter er op moeten aanspreken.
Maar... ik ga er vanuit dat het niet nodig is!
Biecht-ze!
Ik vermoed dat iemand nog ingelogd stond als vivabiecht en zich daarna om die reden niet alsnog bekend kon maken als plaatser van de anonieme reactie, maar nogmaals: dit is niet de bedoeling. Mocht het vaker (gaan) voorkomen, dan zal ik de betreffende nick er achter er op moeten aanspreken.
Maar... ik ga er vanuit dat het niet nodig is!
Biecht-ze!
zondag 20 september 2009 om 12:40
zondag 20 september 2009 om 17:20
@biecht van 12.40: de enige manier om daar vanaf te komen is door een nick aan te maken en het te proberen! Vrijwel iedereen is hier eigenlijk anoniem toch? Klik dan op een topic waar je een mening over hebt en reageer. Wie weet zitten we juist wél op jouw mening te wachten! Ik hoop echt dat je het probeert, het kan maar zo zijn dat je erachter komt dat je mening er wel degelijk toe doet en dat mensen je wel de moeite waard vinden... ik weet het eigenlijk wel zeker.
maandag 21 september 2009 om 07:42
quote:Vivabiecht schreef op 20 september 2009 @ 12:40:
Ik biecht op dat ik veel te onzeker ben. Ik denk dat anderen mij toch niet de moeite waard vinden en niemand zit te wachten op mijn mening. Het is zelfs zo erg dat ik hier op het forum niks durf te posten en al maanden alleen maar meelees...
Kom je anders even dag zeggen op het 'Klets mee met Lé' topic op overige?
Kom je gewoon bij mij in het topic 'oefenen'
Maak je geen zorgen, je hoeft niks, het mag en het is leuk. Je moet er gewoon even inkomen.
Zie ik je daar?
Ik biecht op dat ik veel te onzeker ben. Ik denk dat anderen mij toch niet de moeite waard vinden en niemand zit te wachten op mijn mening. Het is zelfs zo erg dat ik hier op het forum niks durf te posten en al maanden alleen maar meelees...
Kom je anders even dag zeggen op het 'Klets mee met Lé' topic op overige?
Kom je gewoon bij mij in het topic 'oefenen'
Maak je geen zorgen, je hoeft niks, het mag en het is leuk. Je moet er gewoon even inkomen.
Zie ik je daar?
maandag 21 september 2009 om 12:32
Ik biecht op dat ik mijn respect voor mensen aan het verliezen ben. Ik bevind me in een omgeving zowel prive als op het werk met ruggengraatloze mensen. Met mensen die leven op schijn, kick en niet verder kijken dan de eerste lusten. Het lijkt alsof een groot deel van de wereld hier alleen maar uit bestaat. Mensen lijken zo dom. Ik kan hier niets aan doen. Het is mijn ervaring. Het is zo triest. Ik wil een andere blik op de wereld. Ik wil me weer op kunnen trekken aan iemand. Zien dat mensen verder kijken dan hun neus lang is. Ik zou graag zien dat men kijkt naar een geheel en verder nadenkt.
maandag 21 september 2009 om 17:35
Ik biecht op dat ik een veel betere band heb met mijn ene kind. Ik houd precies even veel van allebei, maar met de ene voel ik me veel meer verbonden. En ik neem mezelf dat ontzettend kwalijk. Ik doe erg mijn best om te zorgen dat ze het niet merken, maar ben bang dat het toch op de een of andere manier 'voelbaar' is.
maandag 21 september 2009 om 20:21
Ik biecht op dat ik die nieuwe leuke jongen op het werk niet uit mijn hoofd kan krijgen hoe hard ik het ook probeer.
Situatie: Ik heb een fijne relatie en zou mijn vriend absoluut niet kwijt willen. Ik ben niet verliefd op die nieuwe jongen, zou geen relatie met hem willen of willen zoenen / vreemdgaan oid. Ik kan hem alleen niet uit mn hoofd krijgen en daar erger ik me nu dood aan. Hij is qua uiterlijk helemaal mijn type, hij leest me als een open boek, heeft veel humor, is erg gevat en gezellig.... helemaal super combi voor moi. Ik merkte aan hem dat hij ook duidelijk interesse in mij als persoon had. En dit laatste schrijf ik op in verleden tijd, want beide hebben we een fijne relatie en beide weten we van elkaar eigenlijk wel dat we geen interesse in elkaar moeten hebben. Daardoor heb ik nu minimale contact met hem, maar ik merk gewoon aan me dat ik kribbig op hem reageer omdat hij (onbewust) toch aldoor in mn hoofd spookt. Hoe kom ik hier van af? Terwijl je iemand elke dag ziet lopen.. (gelukkig geen directe collega's)....
Situatie: Ik heb een fijne relatie en zou mijn vriend absoluut niet kwijt willen. Ik ben niet verliefd op die nieuwe jongen, zou geen relatie met hem willen of willen zoenen / vreemdgaan oid. Ik kan hem alleen niet uit mn hoofd krijgen en daar erger ik me nu dood aan. Hij is qua uiterlijk helemaal mijn type, hij leest me als een open boek, heeft veel humor, is erg gevat en gezellig.... helemaal super combi voor moi. Ik merkte aan hem dat hij ook duidelijk interesse in mij als persoon had. En dit laatste schrijf ik op in verleden tijd, want beide hebben we een fijne relatie en beide weten we van elkaar eigenlijk wel dat we geen interesse in elkaar moeten hebben. Daardoor heb ik nu minimale contact met hem, maar ik merk gewoon aan me dat ik kribbig op hem reageer omdat hij (onbewust) toch aldoor in mn hoofd spookt. Hoe kom ik hier van af? Terwijl je iemand elke dag ziet lopen.. (gelukkig geen directe collega's)....
maandag 21 september 2009 om 20:36
quote:Vivabiecht schreef op 19 september 2009 @ 00:52:
Ik biecht op dat ik niet in deze maatschapij thuis hoor, ik heb nu geen baan meer, geen vrienden, geen partner. Niemand die mij wil als werknemer, vriendin, geliefde en geen sexleven. Wat ik ook doe, hoe leuk en lief en aangepast ik ook probeer te zijn, ik blijf altijd dat vreemde eendje al 31 jaar lang. Of het nou op school is, of op het werk of op een groepsreis. Het is altijd hetzelfde. Ik vraag mij af of ik het wel waard ben om van te houden. Waarom heb ik dit leven nu? Ik ben niet kattig of gemeen. Ben alleen wat verlegen, onzeker en heb inmiddels een muurtje om mij heen gebouwd maar is er is niemand die dat muurtje wil afbreken.
Zo zit deze maatschapij helaas niet in elkaar. Je word alleen leuk gevonden als je vlot, hyp, dynamisch en vooral ook spontaan bent en je meteen extravert op stelt en een goede baan hebt. Als je dat niet hebt dan word je door deze maatschapij uitgekost. Ik zou graag een relatie willen maar wie wil er nou met mij een relatie? Ik heb geen ex vriendjes, scharrels of wat dan ook. Ik ben gedoemd om altijd alleen te blijven ben ik bang. Dat eeuwige "vreemde" eendje. Iedereen zou liefde en vriendschap moeten verdienen maar niet iedereen krijgt het. Ik weet niet zo goed wat ik hieraan moet doen, durf ook niet aan anderen te vragen wat ze echt over mij denken. Te bang voor het antwoord. Ik moest dit gewoon even kwijt.
Wat jammer dat je je zo voelt. Zelf heb ik juist helemaal niks met mensen die vlot, hip en dynamisch zijn, Mijn vrienden zijn juist allemaal mensen die eigenlijk niet echt voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Jammer dat je nog geen mensen bent tegen gekomen die er net zo over denken.. Want ze zijn er wel hoor!
Ik biecht op dat ik niet in deze maatschapij thuis hoor, ik heb nu geen baan meer, geen vrienden, geen partner. Niemand die mij wil als werknemer, vriendin, geliefde en geen sexleven. Wat ik ook doe, hoe leuk en lief en aangepast ik ook probeer te zijn, ik blijf altijd dat vreemde eendje al 31 jaar lang. Of het nou op school is, of op het werk of op een groepsreis. Het is altijd hetzelfde. Ik vraag mij af of ik het wel waard ben om van te houden. Waarom heb ik dit leven nu? Ik ben niet kattig of gemeen. Ben alleen wat verlegen, onzeker en heb inmiddels een muurtje om mij heen gebouwd maar is er is niemand die dat muurtje wil afbreken.
Zo zit deze maatschapij helaas niet in elkaar. Je word alleen leuk gevonden als je vlot, hyp, dynamisch en vooral ook spontaan bent en je meteen extravert op stelt en een goede baan hebt. Als je dat niet hebt dan word je door deze maatschapij uitgekost. Ik zou graag een relatie willen maar wie wil er nou met mij een relatie? Ik heb geen ex vriendjes, scharrels of wat dan ook. Ik ben gedoemd om altijd alleen te blijven ben ik bang. Dat eeuwige "vreemde" eendje. Iedereen zou liefde en vriendschap moeten verdienen maar niet iedereen krijgt het. Ik weet niet zo goed wat ik hieraan moet doen, durf ook niet aan anderen te vragen wat ze echt over mij denken. Te bang voor het antwoord. Ik moest dit gewoon even kwijt.
Wat jammer dat je je zo voelt. Zelf heb ik juist helemaal niks met mensen die vlot, hip en dynamisch zijn, Mijn vrienden zijn juist allemaal mensen die eigenlijk niet echt voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Jammer dat je nog geen mensen bent tegen gekomen die er net zo over denken.. Want ze zijn er wel hoor!
maandag 21 september 2009 om 20:55
..
Ik biecht dat ik te veel denk aan een vrouw met wie ik een affaire heb gehad. ( Nee, geen vreemdgaan).
Zou er wat voor over hebben om een goed gesprek met haar te hebben, haar de hand te schudden en haar het beste te wensen, ( en hetzelfde van haar kant.) zodat er niet zo'n ontzettende, totaal onnodige, puinhoop zou blijven, wat dus nu het geval is. Ach ja, de eeuwige gebrekkige communicatie tussen mensen.
Ik biecht dat ik...mmm kan wel even doorgaan maar laat ik het hier maar bij laten.
Ik biecht dat ik te veel denk aan een vrouw met wie ik een affaire heb gehad. ( Nee, geen vreemdgaan).
Zou er wat voor over hebben om een goed gesprek met haar te hebben, haar de hand te schudden en haar het beste te wensen, ( en hetzelfde van haar kant.) zodat er niet zo'n ontzettende, totaal onnodige, puinhoop zou blijven, wat dus nu het geval is. Ach ja, de eeuwige gebrekkige communicatie tussen mensen.
Ik biecht dat ik...mmm kan wel even doorgaan maar laat ik het hier maar bij laten.
woensdag 23 september 2009 om 18:08
[quote]Vivabiecht schreef op 19 september 2009 @ 00:52:
. Wat ik ook doe, hoe leuk en lief en aangepast ik ook probeer te zijn, ik blijf altijd dat vreemde eendje al 31 jaar lang.
Misschien ben je wel te aangepast, en moet je iets, of een stuk, egoistischer zijn (in de juiste zin van het woord uiteraard)
. Wat ik ook doe, hoe leuk en lief en aangepast ik ook probeer te zijn, ik blijf altijd dat vreemde eendje al 31 jaar lang.
Misschien ben je wel te aangepast, en moet je iets, of een stuk, egoistischer zijn (in de juiste zin van het woord uiteraard)
dinsdag 29 september 2009 om 21:05
Of het echt een biecht is weet ik niet. Ik ben zo ontzettend moe. Ik leef al jaren onder hoogspanning en kan de druk gewoon niet meer aan. Als iemand vraagt hoe het gaat, schiet ik meteen vol. Ik wil rust, orde in de chaos. Hulp voor de oorzaken van de druk is onderweg (wachtlijst) maar dan nog. Ik laat mezelf niet van deze kant zien aan de hulpverleners. Ik ben de sterke vrouw die alles kan dragen en aankan. Ik zeg niet hoe ik me echt voel. Wat ik echt wil of denk, wat ik echt nodig heb. Ik speel al zo lang deze rol, dat ik niet meer weet wie ik ben of hoe ik voor mijzelf moet zorgen. Hoe doorbreek ik dit patroon? Hoe neem ik de tijd en de ruimte voor mijzelf? Hoe vraag je om hulp voor jezelf als iedereen om je heen je zo hard nodig heeft. Hoe?
woensdag 30 september 2009 om 09:50
Vivvabiecht van 21:05 : Ik zit met het zelfde probleem. Ik wacht hier ook maar op tips Ik ben wel al begonnen met dit patroon te doorbreken dus heb mss wel wat tips voor jou. Voor jou is er bijna een einde je grote last als ik het goed begrijp. En nu weet je zelf niet meer waar te beginnen. Ik denk dat dat vanzelf wel komt, als de druk die je ervaart echt afgesloten kan worden en achter de rug is. Wat ik doe is nadenken over wat ik nodig heb ( daar mag ik nu eindelijk over nadenken) en stapje voor stapje mezelf geven waar ik behoefte aan heb. En dat kunnen heel uiteenlopende dingen zijn . Ik ontdekte dat ik de behoefte had bijvoorbeeld te praten met iemand , over mezelf. Ik vond dat ik dat nu wel verdiende dus ben ik dat gaan doen. Helemaal iets voor mezelf. Die tijd en ruimte neem ik nu, omdat het nu kan. Omdat ik nu pas vind ( echt vanuit mijn tenen) dat ik zelf ook belangrijk ben. Ook denk ik nu na over de dingen die ik leuk vind om te doen , die ik nu in mijn leven ga inpassen. Ik ben al een beetje begonnen hiermee ook, en ik kan je vertellen dat doet me zo goed. Het is even je hele systeem omgooien dus niet makkelijk. Maar jij bent de enige die die stap kan maken en de enige die voor jou zal zorgen.
maandag 5 oktober 2009 om 21:49
Sommige zullen misschien meteen mijn echte nick herkennen, geeft niet, maar op deze manier kan ik toch even mijn gedachten opschrijven en wellicht wat feedback ontvangen zonder dat ik bang hoef te zijn dat RL betrokkenen het verhaal zullen vinden.
Ik ben jaren geleden zwanger geworden van iemand die het kind niet wilde. Alleen heb ik mijn kind op de wereld gezet, alleen heb ik de laatste jaren mijn kind opgevoed. Maar al die tijd heb ik gevochten voor mijn kind, voor het recht van mijn kind om zijn vader te kennen. Ik heb gerechtelijke procedures gehad om het vaderschap officieel vast te stellen zodat hij het nooit zou kunnen ontkennen, ik heb alimentatie afgedwongen zodat ik een spaarpotje voor mijn kind kon opstarten en ik heb gemaild. Eindeloos leek het wel, volslagen nutteloos, maar iedere 2 maanden stuurde ik een mail naar de vader over het wel en wee van mijn kind. Zodat mijn kind levend bleef, niet verdween naar de achtergrond als iets uit het verleden. Omdat mijn kind, ieder kind recht heeft op een vader. Omdat ik weet dat een kind uiteindelijk wil weten waar het vandaan komt, wie de andere helft van de genen heeft geleverd. En dus hield ik vol, voor mijn kind. En met succes.
De vader heeft contact gezocht, heeft kind inmiddels gezien, twee maal en nu nu zit ik hier ineens angstig te zijn. Vader is echt niet het type dat kind in huis zou willen nemen, dat kind ook maar te logeren zou willen hebben. Voorlopig wil hij kind zelfs niet zien zonder dat ik er bij ben. En terecht, kind is bijna kleuter, die laat ik niet zomaar mee gaan met iemand die het niet echt kent. Maar kind noemt vader nu wel pappa, kind is dolenthousiast. Vader wil contact houden, regelmatig, zijn kind leren kennen.
En ik ben bang, wat als kind vader straks leuker vind als mij, wat als ik straks ineens dingen in de opvoeding samen moet gaan beslissen. Het is wel MIJN kind, ik heb het gedragen, alleen, ik heb het op de wereld gezet, alleen, ik ben ruim een jaar iedere nacht mijn bed uit geweest, alleen, ik zat bij de spoedpost, alleen, ik heb hem leren lopen, alleen, ik heb hem leren praten, alleen en nu, nu is vader er ben ik bang dat ik mijn positie ineens veel meer moet delen als dat ik wil.
Was het stom en naïef, om contact tussen kind en vader te willen en nu te twijfelen of dit wel echt is wat IK wil. Het is het beste voor kind, daar ben ik van overtuigd, zonder enige twijfel. Maar ergens wil ik egoïstisch zijn, en wil ik kind helemaal niet delen met iemand die zoveel jaar het heeft laten afweten.
Ik ben jaren geleden zwanger geworden van iemand die het kind niet wilde. Alleen heb ik mijn kind op de wereld gezet, alleen heb ik de laatste jaren mijn kind opgevoed. Maar al die tijd heb ik gevochten voor mijn kind, voor het recht van mijn kind om zijn vader te kennen. Ik heb gerechtelijke procedures gehad om het vaderschap officieel vast te stellen zodat hij het nooit zou kunnen ontkennen, ik heb alimentatie afgedwongen zodat ik een spaarpotje voor mijn kind kon opstarten en ik heb gemaild. Eindeloos leek het wel, volslagen nutteloos, maar iedere 2 maanden stuurde ik een mail naar de vader over het wel en wee van mijn kind. Zodat mijn kind levend bleef, niet verdween naar de achtergrond als iets uit het verleden. Omdat mijn kind, ieder kind recht heeft op een vader. Omdat ik weet dat een kind uiteindelijk wil weten waar het vandaan komt, wie de andere helft van de genen heeft geleverd. En dus hield ik vol, voor mijn kind. En met succes.
De vader heeft contact gezocht, heeft kind inmiddels gezien, twee maal en nu nu zit ik hier ineens angstig te zijn. Vader is echt niet het type dat kind in huis zou willen nemen, dat kind ook maar te logeren zou willen hebben. Voorlopig wil hij kind zelfs niet zien zonder dat ik er bij ben. En terecht, kind is bijna kleuter, die laat ik niet zomaar mee gaan met iemand die het niet echt kent. Maar kind noemt vader nu wel pappa, kind is dolenthousiast. Vader wil contact houden, regelmatig, zijn kind leren kennen.
En ik ben bang, wat als kind vader straks leuker vind als mij, wat als ik straks ineens dingen in de opvoeding samen moet gaan beslissen. Het is wel MIJN kind, ik heb het gedragen, alleen, ik heb het op de wereld gezet, alleen, ik ben ruim een jaar iedere nacht mijn bed uit geweest, alleen, ik zat bij de spoedpost, alleen, ik heb hem leren lopen, alleen, ik heb hem leren praten, alleen en nu, nu is vader er ben ik bang dat ik mijn positie ineens veel meer moet delen als dat ik wil.
Was het stom en naïef, om contact tussen kind en vader te willen en nu te twijfelen of dit wel echt is wat IK wil. Het is het beste voor kind, daar ben ik van overtuigd, zonder enige twijfel. Maar ergens wil ik egoïstisch zijn, en wil ik kind helemaal niet delen met iemand die zoveel jaar het heeft laten afweten.
maandag 5 oktober 2009 om 22:52
Ik biecht op dat ik geen kinderen wil. Niet omdat ik het een te grote inbreuk in mijn leven vind, niet omdat ik denk dat ik geen goede moeder zou zijn, niet omdat ik mijn vrijheid niet zou willen opgeven. Die redenen geef ik aan mijn vrienden en familie.
Maar mijn eigen moeder is heel jong overleden aan borstkanker. Ik was pas twee jaar toen ze ziek werd en het al duidelijk was dat de kans op uitzaaiingen aanwezig was. Een paar jaar daarna was de kanker terug. Uitgezaaid. Ze is twee jaar ziek geweest, ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Uiteindelijk is ze overleden toen ik 10 jaar was.
Inmiddels ben ik 25. Ik weet inmiddels dat de kans aanwezig is dat ik erfelijk belast ben omdat mijn moeder zo jong was. Ik weet nog niet of ik wil laten onderzoeken of dat ook zo is. Maar zelfs al zou ik het gen niet hebben…ik wil geen kinderen omdat ik het idee dat ik een kind zou krijgen en zelf dood zou gaan te verschrikkelijk vind. En ik weet dat het geen kans is om rekening mee te houden, voor hetzelfde geld krijg ik een auto-ongeluk, val ik verkeerd van de trap of gebeurt er helemaal niks en word ik 102 jaar oud. Maar als ik terug kijk op mijn jeugd, hoezeer het me gevormd heeft, hoe lang het ondanks een lieve vader, familie en vrienden geduurd heeft voordat ik me gewoon weer een beetje normaal voelde, dan weet ik dat ik het niet zou kunnen verdragen een kind op de wereld te zetten met het risico dat mijn kind hetzelfde door zou moeten maken.
Maar mijn eigen moeder is heel jong overleden aan borstkanker. Ik was pas twee jaar toen ze ziek werd en het al duidelijk was dat de kans op uitzaaiingen aanwezig was. Een paar jaar daarna was de kanker terug. Uitgezaaid. Ze is twee jaar ziek geweest, ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Uiteindelijk is ze overleden toen ik 10 jaar was.
Inmiddels ben ik 25. Ik weet inmiddels dat de kans aanwezig is dat ik erfelijk belast ben omdat mijn moeder zo jong was. Ik weet nog niet of ik wil laten onderzoeken of dat ook zo is. Maar zelfs al zou ik het gen niet hebben…ik wil geen kinderen omdat ik het idee dat ik een kind zou krijgen en zelf dood zou gaan te verschrikkelijk vind. En ik weet dat het geen kans is om rekening mee te houden, voor hetzelfde geld krijg ik een auto-ongeluk, val ik verkeerd van de trap of gebeurt er helemaal niks en word ik 102 jaar oud. Maar als ik terug kijk op mijn jeugd, hoezeer het me gevormd heeft, hoe lang het ondanks een lieve vader, familie en vrienden geduurd heeft voordat ik me gewoon weer een beetje normaal voelde, dan weet ik dat ik het niet zou kunnen verdragen een kind op de wereld te zetten met het risico dat mijn kind hetzelfde door zou moeten maken.
vrijdag 9 oktober 2009 om 21:32
Ik wil zo vreselijk graag kwijt wat er gisteren is gebeurd, dat ik het zo doe.. ik ben verliefd, ontzettend erg verliefd en het is wederzijds ook nog. Hij is een prachtige man, sexy lief lekker slim, en gebonden. Ik zelf ook. We kennen elkaar al heel lang en heel goed, en ineens zag ik hem met andere ogen. We hebben twee maanden lang met elkaar gemaild, op een nieuwe manier, het moest er wel van komen. Gisteren heeft hij overdag een hotelkamer gehuurd. Zo cheap, maar zo heerlijk. We begonnen met een flesje vodka, om de schaamte voorbij te komen en we hebben deze helemaal leeggedronken, van elkaars lichaam gelikt, uit elkaars mond gedronken. Elkaar ingesmeerd met massageolie, heel lang gezoend, gebeft gepijpt heel lang geneukt ook anaal, hij is twee keer klaargekomen in me en i loved it, ik hou van hem geloof ik. Daarna gedouched en gelachen en geknuffeld en gekust. Hij is zo lief, nu ik weet hoe hard en lekker hij is ben ik nog gekker op hem. Het duurde 4,5 uur en ik ben helemaal gebroken. Ik heb overal pijn maar ik voel me zo heerlijk.. Ik mis hem, ik wil bij hem zijn. Hij stuurde me vandaag dat dat ook wederzijds is. Ik stuurde iets, met 'love' als afsluiting en hij schreef 'I love you too'. En we houden allebei ook van onze partners en weten dat we niet weg zullen gaan. Is dit nu ineens een 'GM'?? Zo voelt het niet..... ik voel me niet eens schuldig... toch sorry.
