Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
zaterdag 24 oktober 2009 om 20:22
Vanmiddag reed ik in de auto en ik dacht: één ruk aan het stuur en alles is over. Ik kan het gewoon niet meer verdragen, dat ik me zoooo ontzettend waardeloos voel, zo'n niets, zo vies. Het is een ontzettend gevecht om hier te blijven. Kind wil weg. Volwassene houdt vol en gaat naar therapie. Maar voelt daardoor steeds meer van al het verdrongen gevoel van dat kind van toen. En dat is niet te verdragen.
Ergste is dat ik zelf kinderen heb, die door omstandigheden niet bij mij wonen, en dat ik denk: het is maar goed zo. Beter zo. Dan worden ze tenminste niet beïnvloed door mijn gekte. Ik geef ze geen goed voorbeeld, niets waar ze iets aan hebben, want ik kan zelf nauwelijks leven als vrouw en als moeder. Wat voor moeder was ik, en zou ik nu voor ze zijn? Moeten ze ook zo verknipt opgroeien? Gelukkig blijft ze dat bespaard. Beter voor ze. Misschien ben ik ooit een persoon op wie ze trots kunnen zijn. Maar nu moet ik een ietsje eigenwaarde nog vanuit de diepste krochten bij elkaar schrapen. Dit rotgevoel is zo allesoverheersend. Ik moet gewoon geen enkel contact meer met familie hebben, geen enkel. Daar kan het kind in mij nog helemaal niet tegen.
Ergste is dat ik zelf kinderen heb, die door omstandigheden niet bij mij wonen, en dat ik denk: het is maar goed zo. Beter zo. Dan worden ze tenminste niet beïnvloed door mijn gekte. Ik geef ze geen goed voorbeeld, niets waar ze iets aan hebben, want ik kan zelf nauwelijks leven als vrouw en als moeder. Wat voor moeder was ik, en zou ik nu voor ze zijn? Moeten ze ook zo verknipt opgroeien? Gelukkig blijft ze dat bespaard. Beter voor ze. Misschien ben ik ooit een persoon op wie ze trots kunnen zijn. Maar nu moet ik een ietsje eigenwaarde nog vanuit de diepste krochten bij elkaar schrapen. Dit rotgevoel is zo allesoverheersend. Ik moet gewoon geen enkel contact meer met familie hebben, geen enkel. Daar kan het kind in mij nog helemaal niet tegen.
zondag 25 oktober 2009 om 11:27
vivabiecht dat klinkt als een heftige therapie. Misschien kun je beter even wachten met het kind omdat je er nog niet aan toe bent. Therapie kan een hoop losmaken en daarvoor moet je wel stevig in je schoenen staan.
Wat betreft je kinderen, ik denk dat zij iemand zien die heel hard aan het vechten is en niet opgeeft. Lijkt mij dat dat iets is waar zij heel trots op zijn.
Wat betreft je kinderen, ik denk dat zij iemand zien die heel hard aan het vechten is en niet opgeeft. Lijkt mij dat dat iets is waar zij heel trots op zijn.
maandag 26 oktober 2009 om 10:15
maandag 26 oktober 2009 om 15:29
maandag 26 oktober 2009 om 15:35
Ik biecht op dat ik vandaag thuis heel veel aan mijn werk had moeten doen voor de komende week, maar dat ik geen ene fuck heb gedaan, ben wel naar de zonnebank geweest en boodschapje gedaan, afwas, administratie etc.......gewoon een dag verspild ....( en ik had al een week vakantie hiervoor...) ....en dat ik het feit dat het uit is met mijn relatie als excuus gebruik om een " off-day" te hebben, zo van; " Ik heb het nu gewoon even niet makkelijk...." pffffff hihi
maandag 26 oktober 2009 om 15:58
Een biecht van mij:
Hoewel ik altijd van de daken schreeuw dat ik zo'n gepassioneerde carrierevrouw ben, en zoveel uit het leven wil halen met cursussen hier en reizen daar...." interessante mensen" om me heen verzamel en er altijd tip top ( lees: verzorgd) uitzie, is mijn grootste verlangen op dit moment eigelijk diep van binnen:
Gewoon een huisvrouw te zijn, die kookt en zich met kinderen baren en verzorgen bezighoudt.....
NIEMAND zou dit ooit van mij denken, juist omdat ik ook vaak afgeef op " van die huisvrouwtjes.....puh, je moet je talenten benutten..."......
Hoewel ik altijd van de daken schreeuw dat ik zo'n gepassioneerde carrierevrouw ben, en zoveel uit het leven wil halen met cursussen hier en reizen daar...." interessante mensen" om me heen verzamel en er altijd tip top ( lees: verzorgd) uitzie, is mijn grootste verlangen op dit moment eigelijk diep van binnen:
Gewoon een huisvrouw te zijn, die kookt en zich met kinderen baren en verzorgen bezighoudt.....
NIEMAND zou dit ooit van mij denken, juist omdat ik ook vaak afgeef op " van die huisvrouwtjes.....puh, je moet je talenten benutten..."......
maandag 26 oktober 2009 om 22:41
Hier komt mijn biecht;
Ik baal ervan dat ik op 28 jarige leeftijd het moet doen met veel minder geld en mogelijkheden dan ik zou willen!!
Heb hard gestudeerd, niet per se om rijk te worden. Maar om lekker te leven. Niet om het elke maand net te redden. Om lekker elk jaar op vakantie te gaan. Om een financiele toekomst op te kunnen bouwen die me zekerheid geeft.
Dat dit niet gelukt is omdat ik alleen woon en ik nog een studieschuld van dik 20.000 euro af moet betalen voelt als falen!
Is dit volwassen zijn!!??
Je zit overal aan vast en hebt veel minder mogelijkheden dan ik dacht.
Volwassen en verantwoordelijk zijn zuigt als je het mij vraagt!
Ik baal ervan dat ik op 28 jarige leeftijd het moet doen met veel minder geld en mogelijkheden dan ik zou willen!!
Heb hard gestudeerd, niet per se om rijk te worden. Maar om lekker te leven. Niet om het elke maand net te redden. Om lekker elk jaar op vakantie te gaan. Om een financiele toekomst op te kunnen bouwen die me zekerheid geeft.
Dat dit niet gelukt is omdat ik alleen woon en ik nog een studieschuld van dik 20.000 euro af moet betalen voelt als falen!
Is dit volwassen zijn!!??
Je zit overal aan vast en hebt veel minder mogelijkheden dan ik dacht.
Volwassen en verantwoordelijk zijn zuigt als je het mij vraagt!
dinsdag 27 oktober 2009 om 06:41
quote:Vivabiecht schreef op 24 oktober 2009 @ 20:22:
Vanmiddag reed ik in de auto en ik dacht: één ruk aan het stuur en alles is over.
Dit, wat jij nu beschrijft, is mijn grootste nachtmerrie, dat ik iemand tegenkom op de weg die doet wat jij dacht. Hopelijk zul je het nooit echt doen.
Ik weet hoe het is om zó diep te zitten dat je werkelijk geen hand voor ogen meer ziet trouwens, misschien is het crisiscentrum de beste plaats voor je momenteel?
quote:Ik kan het gewoon niet meer verdragen, dat ik me zoooo ontzettend waardeloos voel, zo'n niets, zo vies. Het is een ontzettend gevecht om hier te blijven. Kind wil weg. Volwassene houdt vol en gaat naar therapie. Maar voelt daardoor steeds meer van al het verdrongen gevoel van dat kind van toen. En dat is niet te verdragen.
Rare vraag misschien maar vertel je dat ook aan je therapeut? Dat een deel van jou krijst om aandacht en dat dat niet aan bod komt in de therapie?
quote:Ergste is dat ik zelf kinderen heb, die door omstandigheden niet bij mij wonen, en dat ik denk: het is maar goed zo. Beter zo. Dan worden ze tenminste niet beïnvloed door mijn gekte. Ik geef ze geen goed voorbeeld, niets waar ze iets aan hebben, want ik kan zelf nauwelijks leven als vrouw en als moeder. Wat voor moeder was ik, en zou ik nu voor ze zijn? Moeten ze ook zo verknipt opgroeien? Gelukkig blijft ze dat bespaard. Beter voor ze.
Wat zou ik het fijn vinden voor jou als je zou weten dat je kinderen van je houden zoals je bent. Kinderen doen dat namelijk, die nemen een mens zoals 'ie is en zeker hun moeder. Schrijf je ook aan je kinderen? Misschien een dagboek, weekboek, maandboek? Om ze te zeggen dat je zoveel van ze houdt als je doet, waarin je de mooie dingen die je voelt (voor de kinderen) opschrijft?
quote:Misschien ben ik ooit een persoon op wie ze trots kunnen zijn. Maar nu moet ik een ietsje eigenwaarde nog vanuit de diepste krochten bij elkaar schrapen. Dit rotgevoel is zo allesoverheersend. Ik moet gewoon geen enkel contact meer met familie hebben, geen enkel. Daar kan het kind in mij nog helemaal niet tegen.
Mag ik vragen hoe je dat gaat bewerkstelligen? Die trots? Want ik hoop het ook voor je namelijk en ik ben benieuwd welke stappen je gaat nemen. Is een lotgenotengroep iets voor je denk je? Mensen die ook diep zitten, die ook last hebben van hun jeugd/gedachten. Of is er een ziektebeeld bij jou wat bestreden kan worden?
Kun je je familie weer in je leven betrekken denk je? Of is er te veel kapot? Helpt het als jij contact zoekt, je verhaal doet, je ziel laat zien? Of kennen ze dat inmiddels en is het daarom juist zoals het is?
Nogmaals, ik weet hoe het is om alleen nog duisternis te zien en ik kwam er uit, op mijn manier, ik ben benieuwd naar jouw manier. Wie weet kan ik je een handje toesteken?
Ik hoop dat je reageert.
Vanmiddag reed ik in de auto en ik dacht: één ruk aan het stuur en alles is over.
Dit, wat jij nu beschrijft, is mijn grootste nachtmerrie, dat ik iemand tegenkom op de weg die doet wat jij dacht. Hopelijk zul je het nooit echt doen.
Ik weet hoe het is om zó diep te zitten dat je werkelijk geen hand voor ogen meer ziet trouwens, misschien is het crisiscentrum de beste plaats voor je momenteel?
quote:Ik kan het gewoon niet meer verdragen, dat ik me zoooo ontzettend waardeloos voel, zo'n niets, zo vies. Het is een ontzettend gevecht om hier te blijven. Kind wil weg. Volwassene houdt vol en gaat naar therapie. Maar voelt daardoor steeds meer van al het verdrongen gevoel van dat kind van toen. En dat is niet te verdragen.
Rare vraag misschien maar vertel je dat ook aan je therapeut? Dat een deel van jou krijst om aandacht en dat dat niet aan bod komt in de therapie?
quote:Ergste is dat ik zelf kinderen heb, die door omstandigheden niet bij mij wonen, en dat ik denk: het is maar goed zo. Beter zo. Dan worden ze tenminste niet beïnvloed door mijn gekte. Ik geef ze geen goed voorbeeld, niets waar ze iets aan hebben, want ik kan zelf nauwelijks leven als vrouw en als moeder. Wat voor moeder was ik, en zou ik nu voor ze zijn? Moeten ze ook zo verknipt opgroeien? Gelukkig blijft ze dat bespaard. Beter voor ze.
Wat zou ik het fijn vinden voor jou als je zou weten dat je kinderen van je houden zoals je bent. Kinderen doen dat namelijk, die nemen een mens zoals 'ie is en zeker hun moeder. Schrijf je ook aan je kinderen? Misschien een dagboek, weekboek, maandboek? Om ze te zeggen dat je zoveel van ze houdt als je doet, waarin je de mooie dingen die je voelt (voor de kinderen) opschrijft?
quote:Misschien ben ik ooit een persoon op wie ze trots kunnen zijn. Maar nu moet ik een ietsje eigenwaarde nog vanuit de diepste krochten bij elkaar schrapen. Dit rotgevoel is zo allesoverheersend. Ik moet gewoon geen enkel contact meer met familie hebben, geen enkel. Daar kan het kind in mij nog helemaal niet tegen.
Mag ik vragen hoe je dat gaat bewerkstelligen? Die trots? Want ik hoop het ook voor je namelijk en ik ben benieuwd welke stappen je gaat nemen. Is een lotgenotengroep iets voor je denk je? Mensen die ook diep zitten, die ook last hebben van hun jeugd/gedachten. Of is er een ziektebeeld bij jou wat bestreden kan worden?
Kun je je familie weer in je leven betrekken denk je? Of is er te veel kapot? Helpt het als jij contact zoekt, je verhaal doet, je ziel laat zien? Of kennen ze dat inmiddels en is het daarom juist zoals het is?
Nogmaals, ik weet hoe het is om alleen nog duisternis te zien en ik kwam er uit, op mijn manier, ik ben benieuwd naar jouw manier. Wie weet kan ik je een handje toesteken?
Ik hoop dat je reageert.
dinsdag 27 oktober 2009 om 06:48
quote:Vivabiecht schreef op 26 oktober 2009 @ 15:58:
Een biecht van mij:
Hoewel ik altijd van de daken schreeuw dat ik zo'n gepassioneerde carrierevrouw ben, en zoveel uit het leven wil halen met cursussen hier en reizen daar...." interessante mensen" om me heen verzamel en er altijd tip top ( lees: verzorgd) uitzie, is mijn grootste verlangen op dit moment eigelijk diep van binnen:
Gewoon een huisvrouw te zijn, die kookt en zich met kinderen baren en verzorgen bezighoudt.....
NIEMAND zou dit ooit van mij denken, juist omdat ik ook vaak afgeef op " van die huisvrouwtjes.....puh, je moet je talenten benutten..."......
Als je daar nu eens mee ophoudt, met minderwaardig doen over anderen en hun keuzes? Dat scheelt al een hoop (voor jezelf).
Je kunt terugkomen op wat je altijd roept hoor. Je kunt een stokpaard ook in de gang zetten op een gegeven moment. Dat heb ik zelf gemerkt, omdat ik dat wat jij riep ook altijd rondbazuinde maar nu werk ik freelance en ook wel eens een tijdje niet en ik zie het geenszins als verloren tijd. Wat ik doe als ik niet werk, is heel nuttig namelijk en iedereen die dat niet met me eens is kan mijn rug op.
Heel bevrijdend werkt dat, gewoon staan voor wat je écht voelt. Dan blijkt ineens dat je helemaal niet zo veel hoeft uit te leggen en te verklaren als je dacht.
Een aanrader!
Een biecht van mij:
Hoewel ik altijd van de daken schreeuw dat ik zo'n gepassioneerde carrierevrouw ben, en zoveel uit het leven wil halen met cursussen hier en reizen daar...." interessante mensen" om me heen verzamel en er altijd tip top ( lees: verzorgd) uitzie, is mijn grootste verlangen op dit moment eigelijk diep van binnen:
Gewoon een huisvrouw te zijn, die kookt en zich met kinderen baren en verzorgen bezighoudt.....
NIEMAND zou dit ooit van mij denken, juist omdat ik ook vaak afgeef op " van die huisvrouwtjes.....puh, je moet je talenten benutten..."......
Als je daar nu eens mee ophoudt, met minderwaardig doen over anderen en hun keuzes? Dat scheelt al een hoop (voor jezelf).
Je kunt terugkomen op wat je altijd roept hoor. Je kunt een stokpaard ook in de gang zetten op een gegeven moment. Dat heb ik zelf gemerkt, omdat ik dat wat jij riep ook altijd rondbazuinde maar nu werk ik freelance en ook wel eens een tijdje niet en ik zie het geenszins als verloren tijd. Wat ik doe als ik niet werk, is heel nuttig namelijk en iedereen die dat niet met me eens is kan mijn rug op.
Heel bevrijdend werkt dat, gewoon staan voor wat je écht voelt. Dan blijkt ineens dat je helemaal niet zo veel hoeft uit te leggen en te verklaren als je dacht.
Een aanrader!
dinsdag 27 oktober 2009 om 09:08
Ik biecht op dat ik iedereen die op dit topic zich reddeloos verloren voelt alle kracht en liefde toewens en het in zichzelf gaat vinden.
Ik biecht op dat ik mezelf soms ook reddeloos verloren voel. Dan lees ik hier en zie ik dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Ik heb geleerd dat ik dit soort gevoelens liever omzeil, dan het onder ogen te komen. Dit heeft mij helaas niet geholpen sterker nog het heeft mij alleen maar geremd. Ik heb ervaren dat het lucht geeft om over mijn gevoelens te praten, de schaamte opzij te zetten. Hierdoor merkte ik dat het minder zwaar voelde en dat andere mensen ook deze gevoelens kunnen hebben, wat een openbaring! Van een apart geval hoe ik mezelf bestempelde naar een mens......Delen troost. Goed voor jezelf zorgen , jezelf liefde geven troost ook. Het verleden is niet meer uit te wissen maar elke dag kan je je kans pakken. Omdat nu het heden is.
Ik biecht op dat ik door deze inzichten los kom van mijn ex, iets wat ik voor onmogelijk hield. Iets wat niemand meer verwacht , inclusief mijn ex, is aan het sluimeren in mij. Ik schreeuw het niet van de daken, ik geniet stilletjes wat er in mij aan het gebeuren is. Het gaat heel langzaam , maar ik geniet. Ik biecht op dat ik mijn eenzame gevoelens op hem geprojecteerd heb. Dat is wat mij zo lang heeft vast gehouden aan hem. Dat is niet zijn schuld, dat staat buiten hem. Ik biecht op dat dit een bevrijdende gedachte is.
Ik biecht op dat ik mezelf soms ook reddeloos verloren voel. Dan lees ik hier en zie ik dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Ik heb geleerd dat ik dit soort gevoelens liever omzeil, dan het onder ogen te komen. Dit heeft mij helaas niet geholpen sterker nog het heeft mij alleen maar geremd. Ik heb ervaren dat het lucht geeft om over mijn gevoelens te praten, de schaamte opzij te zetten. Hierdoor merkte ik dat het minder zwaar voelde en dat andere mensen ook deze gevoelens kunnen hebben, wat een openbaring! Van een apart geval hoe ik mezelf bestempelde naar een mens......Delen troost. Goed voor jezelf zorgen , jezelf liefde geven troost ook. Het verleden is niet meer uit te wissen maar elke dag kan je je kans pakken. Omdat nu het heden is.
Ik biecht op dat ik door deze inzichten los kom van mijn ex, iets wat ik voor onmogelijk hield. Iets wat niemand meer verwacht , inclusief mijn ex, is aan het sluimeren in mij. Ik schreeuw het niet van de daken, ik geniet stilletjes wat er in mij aan het gebeuren is. Het gaat heel langzaam , maar ik geniet. Ik biecht op dat ik mijn eenzame gevoelens op hem geprojecteerd heb. Dat is wat mij zo lang heeft vast gehouden aan hem. Dat is niet zijn schuld, dat staat buiten hem. Ik biecht op dat dit een bevrijdende gedachte is.
dinsdag 27 oktober 2009 om 15:34
Ik biecht op,dat ik altijd doe alsof ik erover heen ben,eroverheen dat ik geen echte borsten meer heb,ik ben er ook werkelijk niet echt verdrietig meer over,maar toch wel onzeker.
Ik ben best een mooie vrouw,dat zegt iedereen,en ook aardig.
Nu sta ik op het punt mijn relatie te verbeken,het gaat gewoon niet meer.en denk aan hoe het zal zijn,een andere man,ik heb nog nooit een ander gehad nl,en dan ik heb geen borsten
Het ziet er wel zo uit alsof,ik ze heb,maar het zijn silleconen onder de spier,met getatoeerde tepels,en er lopen litkekens overheen.Begrijp mij niet verkeerd,ik ben blij dat dit alles mogelijk was,alleen onzeker,hoe een andere man het zou ervaren,die onbewegelijke harde neptietten.
Hoewel ik het niet graag toegeef,houdt me dat toch wel bezig.
Ik ben best een mooie vrouw,dat zegt iedereen,en ook aardig.
Nu sta ik op het punt mijn relatie te verbeken,het gaat gewoon niet meer.en denk aan hoe het zal zijn,een andere man,ik heb nog nooit een ander gehad nl,en dan ik heb geen borsten
Het ziet er wel zo uit alsof,ik ze heb,maar het zijn silleconen onder de spier,met getatoeerde tepels,en er lopen litkekens overheen.Begrijp mij niet verkeerd,ik ben blij dat dit alles mogelijk was,alleen onzeker,hoe een andere man het zou ervaren,die onbewegelijke harde neptietten.
Hoewel ik het niet graag toegeef,houdt me dat toch wel bezig.
dinsdag 27 oktober 2009 om 15:51
Lieve Vivabiecht,
ik heb hetzelfde meegemaakt en ook een dubbele reconstructie.
Ook ik dacht dat ik nooit meer een man tegen zou komen die het zou accepteren, maar het is goed gekomen: ik heb een hele lieve man en hij heeft nooit, maar dan ook nooit een probleem gemaakt van mijn borsten.
Dus blijf erin geloven, als de liefde aanklopt worden je borsten voor lief genomen!
ik heb hetzelfde meegemaakt en ook een dubbele reconstructie.
Ook ik dacht dat ik nooit meer een man tegen zou komen die het zou accepteren, maar het is goed gekomen: ik heb een hele lieve man en hij heeft nooit, maar dan ook nooit een probleem gemaakt van mijn borsten.
Dus blijf erin geloven, als de liefde aanklopt worden je borsten voor lief genomen!
donderdag 29 oktober 2009 om 18:23
Reactie op de post van Eleonora, 27-10, 6.41u.
Het stuur omgooien ga ik echt niet doen hoor, maar ik kan niet ontkennen dat de gedachte wel degelijk en meer dan eens in me opkwam. Overigens zou ik het dan wel zo doen dat anderen er geen last van hebben natuurlijk. En ja, ik vertel dit soort dingen ook aan mijn therapeute. De eerste eigenlijk tegen wie ik zoiets eerlijk durf te zeggen. Dat deel komt wel degelijk ook in bod in de therapie.
Schrijven aan mijn kinderen doe ik, al vanaf hun geboorte. In een speciaal boekje.
Lotgenotengroep zie ik niet zitten. Eerder wel gedaan, maar dat helpt mij niet. Dan ben ik alleen maar met anderen bezig ipv met mezelf, waar ik toch voor kwam.
Wat familie betreft: er is teveel kapot, denk ik. Of het is er nooit geweest, het echte contact. Ik denk dit laatste. Ik wil niets met ze, zeker niet in deze tijd. Hierin moet ik nu echt mezelf beschermen.
Zij gaan niet veranderen, ik wel. Het maakt me alleen maar meer duidelijk hoe negatief alles mij beïnvloed heeft. Ik maak nu keuzes die goed voor me zijn en me helpen.
En vooral: ik geef dat beschadigde kind nu eindelijk de ruimte, want die is dus heel lang heel erg wanhopig geweest en wilde hier weg. Tijd dat haar verhaal gehoord wordt, om te beginnen door mezelf. En daar ben ik mee bezig.
Het stuur omgooien ga ik echt niet doen hoor, maar ik kan niet ontkennen dat de gedachte wel degelijk en meer dan eens in me opkwam. Overigens zou ik het dan wel zo doen dat anderen er geen last van hebben natuurlijk. En ja, ik vertel dit soort dingen ook aan mijn therapeute. De eerste eigenlijk tegen wie ik zoiets eerlijk durf te zeggen. Dat deel komt wel degelijk ook in bod in de therapie.
Schrijven aan mijn kinderen doe ik, al vanaf hun geboorte. In een speciaal boekje.
Lotgenotengroep zie ik niet zitten. Eerder wel gedaan, maar dat helpt mij niet. Dan ben ik alleen maar met anderen bezig ipv met mezelf, waar ik toch voor kwam.
Wat familie betreft: er is teveel kapot, denk ik. Of het is er nooit geweest, het echte contact. Ik denk dit laatste. Ik wil niets met ze, zeker niet in deze tijd. Hierin moet ik nu echt mezelf beschermen.
Zij gaan niet veranderen, ik wel. Het maakt me alleen maar meer duidelijk hoe negatief alles mij beïnvloed heeft. Ik maak nu keuzes die goed voor me zijn en me helpen.
En vooral: ik geef dat beschadigde kind nu eindelijk de ruimte, want die is dus heel lang heel erg wanhopig geweest en wilde hier weg. Tijd dat haar verhaal gehoord wordt, om te beginnen door mezelf. En daar ben ik mee bezig.
vrijdag 30 oktober 2009 om 11:21
quote:Vivabiecht schreef op 06 augustus 2009 @ 13:30:
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......Ehh??? Ook al zou ze niet aardig en leuk zijn, wat is dit voor een vals spelletje? Gewoon entertainment voor jou en je minnaar?
Ik ga een gezellige avond doorbrengen met de onbekende vrouw van mijn minnaar en ze weet niet dat dit een vooropgezet plan is van haar man. en ik werk eraan mee en nu ben ik hardstikke bang dat ze aardig en leuk is. Ze heeft al aangegeven graag nieuwe vriendinnen te willen......Ehh??? Ook al zou ze niet aardig en leuk zijn, wat is dit voor een vals spelletje? Gewoon entertainment voor jou en je minnaar?
