Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
vrijdag 30 oktober 2009 om 11:28
quote:Vivabiecht schreef op 29 oktober 2009 @ 18:23:
Reactie op de post van Eleonora, 27-10, 6.41u.
Het stuur omgooien ga ik echt niet doen hoor, maar ik kan niet ontkennen dat de gedachte wel degelijk en meer dan eens in me opkwam. Overigens zou ik het dan wel zo doen dat anderen er geen last van hebben natuurlijk. En ja, ik vertel dit soort dingen ook aan mijn therapeute. De eerste eigenlijk tegen wie ik zoiets eerlijk durf te zeggen. Dat deel komt wel degelijk ook in bod in de therapie.
Schrijven aan mijn kinderen doe ik, al vanaf hun geboorte. In een speciaal boekje.
Lotgenotengroep zie ik niet zitten. Eerder wel gedaan, maar dat helpt mij niet. Dan ben ik alleen maar met anderen bezig ipv met mezelf, waar ik toch voor kwam.
Wat familie betreft: er is teveel kapot, denk ik. Of het is er nooit geweest, het echte contact. Ik denk dit laatste. Ik wil niets met ze, zeker niet in deze tijd. Hierin moet ik nu echt mezelf beschermen.
Zij gaan niet veranderen, ik wel. Het maakt me alleen maar meer duidelijk hoe negatief alles mij beïnvloed heeft. Ik maak nu keuzes die goed voor me zijn en me helpen.
En vooral: ik geef dat beschadigde kind nu eindelijk de ruimte, want die is dus heel lang heel erg wanhopig geweest en wilde hier weg. Tijd dat haar verhaal gehoord wordt, om te beginnen door mezelf. En daar ben ik mee bezig.
Maar wat zeg je nu veel positieve dingen eigenlijk!
Tenminste, als ik ze goed interpreteer. Je bent keihard bezig met jezelf en je geeft nu aan dat je jouw familie daar niet bij wil hebben. Zelf. Het is heel erg dat het zo moet maar je kiest er nu wel zelf voor en dat vind ik dan positief, omdat jij voor jezelf keuzes kunt maken die misschien heel moeilijk zijn maar die wel nodig zijn.
Petje af voor jou.....
Ik hoop heel erg dat het tussen jou en je kinderen goed gaat komen, ik hoop dat je ook daarin de moed niet opgeeft.
Reactie op de post van Eleonora, 27-10, 6.41u.
Het stuur omgooien ga ik echt niet doen hoor, maar ik kan niet ontkennen dat de gedachte wel degelijk en meer dan eens in me opkwam. Overigens zou ik het dan wel zo doen dat anderen er geen last van hebben natuurlijk. En ja, ik vertel dit soort dingen ook aan mijn therapeute. De eerste eigenlijk tegen wie ik zoiets eerlijk durf te zeggen. Dat deel komt wel degelijk ook in bod in de therapie.
Schrijven aan mijn kinderen doe ik, al vanaf hun geboorte. In een speciaal boekje.
Lotgenotengroep zie ik niet zitten. Eerder wel gedaan, maar dat helpt mij niet. Dan ben ik alleen maar met anderen bezig ipv met mezelf, waar ik toch voor kwam.
Wat familie betreft: er is teveel kapot, denk ik. Of het is er nooit geweest, het echte contact. Ik denk dit laatste. Ik wil niets met ze, zeker niet in deze tijd. Hierin moet ik nu echt mezelf beschermen.
Zij gaan niet veranderen, ik wel. Het maakt me alleen maar meer duidelijk hoe negatief alles mij beïnvloed heeft. Ik maak nu keuzes die goed voor me zijn en me helpen.
En vooral: ik geef dat beschadigde kind nu eindelijk de ruimte, want die is dus heel lang heel erg wanhopig geweest en wilde hier weg. Tijd dat haar verhaal gehoord wordt, om te beginnen door mezelf. En daar ben ik mee bezig.
Maar wat zeg je nu veel positieve dingen eigenlijk!
Tenminste, als ik ze goed interpreteer. Je bent keihard bezig met jezelf en je geeft nu aan dat je jouw familie daar niet bij wil hebben. Zelf. Het is heel erg dat het zo moet maar je kiest er nu wel zelf voor en dat vind ik dan positief, omdat jij voor jezelf keuzes kunt maken die misschien heel moeilijk zijn maar die wel nodig zijn.
Petje af voor jou.....
Ik hoop heel erg dat het tussen jou en je kinderen goed gaat komen, ik hoop dat je ook daarin de moed niet opgeeft.
vrijdag 30 oktober 2009 om 12:43
Ik biecht op dat ik geen idee heb hoe ik met mijn moeder kan praten. Ik wil haar laten weten dat ik een heel fijn en lief iemand in m'n leven heb, maar ben zo bang voor haar reactie. Ik ben bang dat ze het kapot maakt door haar zogenaamde enthousiasme. Dat hij niet weet wat hem overkomt.
Ook moet ik opbiechten dat ik niet eerlijk tegen hem ben geweest. Hij denkt nu dat ik een leuk thuis heb terwijl dat niet zo is. Ik durf hem nog niet te vertrouwen. Eigenlijk vertrouw ik mezelf niet. Ik zou niet weten hoe ik hem over mijn situatie kan vertellen zonder te gaan huilen. Ik wil namelijk sterk zijn. Ik wil me niet kwetsbaar opstellen. Ik vind het zo moeilijk om mijn gevoelens uit te spreken. Ik stop ze liever weg. Maar aan de andere kant kan dit nooit meer worden als ik mezelf niet compleet durf te geven. Ik wil dit niet verpesten.
Dit is een hele vage biecht geworden, maar het lucht wel op.
Ook moet ik opbiechten dat ik niet eerlijk tegen hem ben geweest. Hij denkt nu dat ik een leuk thuis heb terwijl dat niet zo is. Ik durf hem nog niet te vertrouwen. Eigenlijk vertrouw ik mezelf niet. Ik zou niet weten hoe ik hem over mijn situatie kan vertellen zonder te gaan huilen. Ik wil namelijk sterk zijn. Ik wil me niet kwetsbaar opstellen. Ik vind het zo moeilijk om mijn gevoelens uit te spreken. Ik stop ze liever weg. Maar aan de andere kant kan dit nooit meer worden als ik mezelf niet compleet durf te geven. Ik wil dit niet verpesten.
Dit is een hele vage biecht geworden, maar het lucht wel op.
vrijdag 30 oktober 2009 om 13:10
vrijdag 30 oktober 2009 om 13:14
@ Vivabiecht 12:43
Het valt me op dat je heel druk bent met voor anderen in te vullen wat ze denken en hoe ze zullen reageren... Daar heb je ongetwijfeld je redenen voor of een verklaring hoe dat zo gekomen is.
Maar het is toch bere-vermoeiend om voor anderen te denken? Dat kunnen die anderen toch prima zelf? Dat kun jij zelf toch ook, voor jezelf denken? Probeer eens met anderen het vertrouwen te geven dat ze zelf na kunnen denken. Probeer eens op te houden met die aannames die je doet over wat anderen vinden. Want weet je wat? Hoe lang JIJ ook nadenkt over wat een ander denkt... je zit er nagenoeg altijd naast! En uiteindelijk blijkt vaak dat dàt hetgeen is dat iets verpest... Aannames die mensen doen, en niet hoe iemand zelf ìs.
Die iemand in je leven die heel fijn en lief is, die heeft vast een goede kop op de schouders zitten waar mee nagedacht kan worden. Laat die iemand de eigen mening vormen, en als je dat durft te laten gebeuren kun je meer en meer jezelf zijn en je zult zien dat diegene die lief en fijn is ook begrip voor jouw situatie en gevoel op kan brengen...
Het valt me op dat je heel druk bent met voor anderen in te vullen wat ze denken en hoe ze zullen reageren... Daar heb je ongetwijfeld je redenen voor of een verklaring hoe dat zo gekomen is.
Maar het is toch bere-vermoeiend om voor anderen te denken? Dat kunnen die anderen toch prima zelf? Dat kun jij zelf toch ook, voor jezelf denken? Probeer eens met anderen het vertrouwen te geven dat ze zelf na kunnen denken. Probeer eens op te houden met die aannames die je doet over wat anderen vinden. Want weet je wat? Hoe lang JIJ ook nadenkt over wat een ander denkt... je zit er nagenoeg altijd naast! En uiteindelijk blijkt vaak dat dàt hetgeen is dat iets verpest... Aannames die mensen doen, en niet hoe iemand zelf ìs.
Die iemand in je leven die heel fijn en lief is, die heeft vast een goede kop op de schouders zitten waar mee nagedacht kan worden. Laat die iemand de eigen mening vormen, en als je dat durft te laten gebeuren kun je meer en meer jezelf zijn en je zult zien dat diegene die lief en fijn is ook begrip voor jouw situatie en gevoel op kan brengen...
Iets anders
vrijdag 30 oktober 2009 om 13:38
@ Babsjuh, je hebt een punt. Ik denk heel vaak voor anderen en ben er al mee bezig dit te veranderen. Het blijft echter een valkuil voor me. Op zich doe ik dat al veel minder dan 'vroeger'.
Het is ook heel dubbel. Als iemand mij zou vertellen over zijn situatie, zou ik daar naar luisteren en proberen te helpen. Maar zelf ben ik bang die ruimte te nemen. Bang dat het mensen wegjaagt of dat het ze niet interesseert. Ik weet dat ik dan voor die ander ga denken. Maar ik vind het zo lastig om dat niet te doen. Het komt ook omdat ik, als ik over mijn gedoe praat, dan ga huilen. En dat wil ik niet. Maar ik moet inderdaad proberen mensen een beetje toe te laten. Al is dat wel heel moeilijk!
Het is ook heel dubbel. Als iemand mij zou vertellen over zijn situatie, zou ik daar naar luisteren en proberen te helpen. Maar zelf ben ik bang die ruimte te nemen. Bang dat het mensen wegjaagt of dat het ze niet interesseert. Ik weet dat ik dan voor die ander ga denken. Maar ik vind het zo lastig om dat niet te doen. Het komt ook omdat ik, als ik over mijn gedoe praat, dan ga huilen. En dat wil ik niet. Maar ik moet inderdaad proberen mensen een beetje toe te laten. Al is dat wel heel moeilijk!
vrijdag 30 oktober 2009 om 13:51
Misschien vindt die lieve fijnerd het wel helemaal zo'n groot probleem niet als jij moet huilen als je over je gedoe praat...
Is dat geen idee, om éérst te vertellen dat je snel moet huilen als je over voor jou emotionele dingen praat, om te kijken hoe lieve fijnerd daar op reageert? Dat je de volgorde omdraait zeg maar?
Want volgens mij probeer je nu alles op te lossen zodàt je niet hoeft te huilen... Maar als dat huilen nu eens zomaar mag en kan bij lieve fijnerd... Dat lieve fijnerd niet gillend wegrent als bij jou de sluizen open gaan... Als dat zo is (en verrassend vaak blijkt dat zo te zijn!) dan kun je lieve fijnerd over jouw gedoe vertellen, inclusief bijbehorende huilbui en hoef je je geen buikpijn meer daarover te maken... En misschien hoef je dan ook niet zo heel hard te huilen, gewoon omdat je weet dat je màg huilen...
Is dat geen idee, om éérst te vertellen dat je snel moet huilen als je over voor jou emotionele dingen praat, om te kijken hoe lieve fijnerd daar op reageert? Dat je de volgorde omdraait zeg maar?
Want volgens mij probeer je nu alles op te lossen zodàt je niet hoeft te huilen... Maar als dat huilen nu eens zomaar mag en kan bij lieve fijnerd... Dat lieve fijnerd niet gillend wegrent als bij jou de sluizen open gaan... Als dat zo is (en verrassend vaak blijkt dat zo te zijn!) dan kun je lieve fijnerd over jouw gedoe vertellen, inclusief bijbehorende huilbui en hoef je je geen buikpijn meer daarover te maken... En misschien hoef je dan ook niet zo heel hard te huilen, gewoon omdat je weet dat je màg huilen...
Iets anders
vrijdag 30 oktober 2009 om 15:16
@ Babsjuh, dat maakt het waarschijnlijk al wat minder beladen inderdaad. Ik denk dat ik dat ga proberen. Nee, ik ga het doen.
Door steeds zo krampachtig te proberen niet te huilen wordt alleen maar erger als ik ook daadwerkelijk huil. Door het eerst te zeggen zal het minder beladen worden.
Ik moet bekennen, ik zit tenslotte op de biechtstoel, dat ik nu ook zit te huilen. Omdat je zo lief reageert, en dat terwijl ik je niet eens persoonlijk ken. Dank je wel
Het feit dat ik mag huilen, dat vind ik moeilijk te geloven. Maar ik ga het doen dank je wel!!
Door steeds zo krampachtig te proberen niet te huilen wordt alleen maar erger als ik ook daadwerkelijk huil. Door het eerst te zeggen zal het minder beladen worden.
Ik moet bekennen, ik zit tenslotte op de biechtstoel, dat ik nu ook zit te huilen. Omdat je zo lief reageert, en dat terwijl ik je niet eens persoonlijk ken. Dank je wel
Het feit dat ik mag huilen, dat vind ik moeilijk te geloven. Maar ik ga het doen dank je wel!!
vrijdag 30 oktober 2009 om 15:20
ik biecht dat ik veel moeite heb met mijn jongste kind. Eigenlijk was ik ''klaar'' na de oudsten maar met een nieuwe relatie nog een kindje gekregen het voelt alsof de jongste inbreuk maakt op het leven dat ik met de oudsten had en soms geniet ik van de rust als de kleine naar de opvang is en geniet ik van tijd alleen met de oudsten. Dit is niet bespreekbaar met mijn man, hij houd van alle kids en klaar. Geweldig en ik houd ook van allemaal maar voel gewoon minder voor de jongste en ik vind het verschrikkelijk erg. Ik heb gewoon het gevoel dat ik weer helemaal opnieuw moet beginnen en eigenlijk wil ik dat niet.
vrijdag 30 oktober 2009 om 16:05
vrijdag 30 oktober 2009 om 23:48
@ Artemis, dat hakt er ook in. Dat je, juist door het tonen van emotie, niet zwak bent. Ik heb net aan fijne lieverd (wat een mooie term) laten weten dat ik zo blij ben met hem. Dat voelde al als een enorme opluchting. Nu nog over al het gedoe thuis... Ik ben moed aan het verzamelen. Het blijft wel moeilijk hoor. Maar de eerste stap is gezet.
zaterdag 31 oktober 2009 om 21:11
Iedere dag sta ik op met drie opties in mijn hoofd; ga ik proberen nog meer af te vallen, zal ik proberen redelijk te eten om iig op gewicht te blijven of ga ik de strijd aan en ga ik "normaal"eten met uiteindelijk een "normaal" gewicht.
Iedere ochtend kies ik de laatste optie, iedere avond kan ik concluderen dat het me niet lukt alleen.
Ik zeg tegen al mijn vrienden dat ik het onder controle heb en dat ik me red.
Ik schaam me kapot dat het me niet lukt om gewoon normaal te eten en ik ben bang dat ik het helemaal niet ga redden.
Iedere ochtend kies ik de laatste optie, iedere avond kan ik concluderen dat het me niet lukt alleen.
Ik zeg tegen al mijn vrienden dat ik het onder controle heb en dat ik me red.
Ik schaam me kapot dat het me niet lukt om gewoon normaal te eten en ik ben bang dat ik het helemaal niet ga redden.
zondag 1 november 2009 om 15:10
Ik denk terug aan mijn vader, die hevig teleurgesteld is geraakt in het leven en de liefde, depressief en alcoholist is geworden en zichzelf hiermee kapot gemaakt heeft. Ik begin me steeds meer hetzelfde te voelen.. Afgezien van het alcohol gedeelte, want daar begin ik niet aan en dat is ook geen oplossing.
Ik ben wel ontzettend ontevreden met mijn leven nu, voel me vaak eenzaam en verdrietig. Ik ben ongelukkig in mijn saaie kantoorbaan en ongelukkig als ik nutteloos en werkeloos thuis zit. Ik overweeg een nieuwe studie, maar ben alleen en weet niet hoe ik dit praktisch en financieel gezien op moet gaan lossen.
Waar zijn die 'vrienden'? Waar zijn die mensen die zich interesseren voor mij? Liefde? Iemand die je opbelt om een kopje koffie te gaan drinken? Ik kan goed alleen zijn en vind het fijn om af en toe alleen te zijn, maar ik voel me de laatste tijd zo eenzaam.
Ik probeer leuke plannen te maken, maar ik wil niet overal alleen naartoe moeten gaan, weer die energie opbrengen om er in je eentje wat leuks van te maken. Ik ga graag op wereldreis, maar is dit niet gewoon vluchtgedrag en uitstel? Ik verdoe momenteel uren en dagen starend achter mijn computerscherm, terwijl ik het liefst buiten wil zijn.
Ik voel me passief, verdrietig en alleen op de wereld. En ik weet niet hoe ik hier verandering in kan brengen.
Ik word nu al verdrietig van sinterklaas (want: vroeger toen ik klein was, had ik al deze zorgen en gedachten nog niet), ik kijk op tegen kerst (want: familiefeest en ik heb geen close familie), vier mijn verjaardag bijna nooit (want: ik heb niet veel mensen om uit te nodigen en driekwart komt standaard niet opdagen, en met alleen mijn moeder voel ik me nog eenzamer).
Wat een kutleven heb ik eigenlijk!
Ik ben wel ontzettend ontevreden met mijn leven nu, voel me vaak eenzaam en verdrietig. Ik ben ongelukkig in mijn saaie kantoorbaan en ongelukkig als ik nutteloos en werkeloos thuis zit. Ik overweeg een nieuwe studie, maar ben alleen en weet niet hoe ik dit praktisch en financieel gezien op moet gaan lossen.
Waar zijn die 'vrienden'? Waar zijn die mensen die zich interesseren voor mij? Liefde? Iemand die je opbelt om een kopje koffie te gaan drinken? Ik kan goed alleen zijn en vind het fijn om af en toe alleen te zijn, maar ik voel me de laatste tijd zo eenzaam.
Ik probeer leuke plannen te maken, maar ik wil niet overal alleen naartoe moeten gaan, weer die energie opbrengen om er in je eentje wat leuks van te maken. Ik ga graag op wereldreis, maar is dit niet gewoon vluchtgedrag en uitstel? Ik verdoe momenteel uren en dagen starend achter mijn computerscherm, terwijl ik het liefst buiten wil zijn.
Ik voel me passief, verdrietig en alleen op de wereld. En ik weet niet hoe ik hier verandering in kan brengen.
Ik word nu al verdrietig van sinterklaas (want: vroeger toen ik klein was, had ik al deze zorgen en gedachten nog niet), ik kijk op tegen kerst (want: familiefeest en ik heb geen close familie), vier mijn verjaardag bijna nooit (want: ik heb niet veel mensen om uit te nodigen en driekwart komt standaard niet opdagen, en met alleen mijn moeder voel ik me nog eenzamer).
Wat een kutleven heb ik eigenlijk!
zondag 1 november 2009 om 15:22
Ik biecht op dat ik van mezelf walg. Dat ik mezelf de moeite niet waard vind en dat ik mezelf alleen maar meer de put in praat.
Na 11 jaar een relatie te hebben gehad ben ik weer alleen. Ik heb niemand op wie ik terug kan vallen en die mij begrijpt. Ik ben boos op mijn ex die zijn leven rustig oppakt terwijl ik gebroken ben. Mijn hele relatie stond in het teken van hem en ik deed alles voor hem. Mezelf cijferde ik weg.
Ik ben boos omdat zijn familie mijn familie was geworden en ik met de breuk ook hen kwijt ben. Ik walg van mezelf dat ik het niet uit kan staan alleen te zijn met mezelf. Dat ik passief de uren langzaam laat weg tikken. Dat ik niet van mezelf en mijn leven kan genieten. Dat ik niet weet hoe ik uit dit zwart gat kan komen.
Ik biecht op dat ik het leven al heel lang niet meer zie zitten en ik er het liefst een einde aan maak. Ik ben boos op de mensen die altijd bij mij aankloppen als ze problemen hebben en ik ze altijd welwillend help. Maar zodra ik in de put zit hebben ze daar geen belangstelling voor.
Ik ben verslagen. Sta er alleen voor, geld om leuke dingen te doen heb ik niet. Een leuke baan waar ik me goed in voel heb ik niet. Ik weet niet waar mijn talenten, ambities of passies liggen. Ik voel me leeg. Elk aspect van mijn leven stelt niks voor.
Ik voel me KL*TE, eenzaam en de dood lijkt alleen maar steeds meer welkom.
Na 11 jaar een relatie te hebben gehad ben ik weer alleen. Ik heb niemand op wie ik terug kan vallen en die mij begrijpt. Ik ben boos op mijn ex die zijn leven rustig oppakt terwijl ik gebroken ben. Mijn hele relatie stond in het teken van hem en ik deed alles voor hem. Mezelf cijferde ik weg.
Ik ben boos omdat zijn familie mijn familie was geworden en ik met de breuk ook hen kwijt ben. Ik walg van mezelf dat ik het niet uit kan staan alleen te zijn met mezelf. Dat ik passief de uren langzaam laat weg tikken. Dat ik niet van mezelf en mijn leven kan genieten. Dat ik niet weet hoe ik uit dit zwart gat kan komen.
Ik biecht op dat ik het leven al heel lang niet meer zie zitten en ik er het liefst een einde aan maak. Ik ben boos op de mensen die altijd bij mij aankloppen als ze problemen hebben en ik ze altijd welwillend help. Maar zodra ik in de put zit hebben ze daar geen belangstelling voor.
Ik ben verslagen. Sta er alleen voor, geld om leuke dingen te doen heb ik niet. Een leuke baan waar ik me goed in voel heb ik niet. Ik weet niet waar mijn talenten, ambities of passies liggen. Ik voel me leeg. Elk aspect van mijn leven stelt niks voor.
Ik voel me KL*TE, eenzaam en de dood lijkt alleen maar steeds meer welkom.
zondag 1 november 2009 om 15:43
quote:Vivabiecht schreef op 01 november 2009 @ 15:10:
Ik denk terug aan mijn vader, die hevig teleurgesteld is geraakt in het leven en de liefde, depressief en alcoholist is geworden en zichzelf hiermee kapot gemaakt heeft. Ik begin me steeds meer hetzelfde te voelen.. Afgezien van het alcohol gedeelte, want daar begin ik niet aan en dat is ook geen oplossing.
Ik ben wel ontzettend ontevreden met mijn leven nu, voel me vaak eenzaam en verdrietig. Ik ben ongelukkig in mijn saaie kantoorbaan en ongelukkig als ik nutteloos en werkeloos thuis zit. Ik overweeg een nieuwe studie, maar ben alleen en weet niet hoe ik dit praktisch en financieel gezien op moet gaan lossen.
Waar zijn die 'vrienden'? Waar zijn die mensen die zich interesseren voor mij? Liefde? Iemand die je opbelt om een kopje koffie te gaan drinken? Ik kan goed alleen zijn en vind het fijn om af en toe alleen te zijn, maar ik voel me de laatste tijd zo eenzaam.
Ik probeer leuke plannen te maken, maar ik wil niet overal alleen naartoe moeten gaan, weer die energie opbrengen om er in je eentje wat leuks van te maken. Ik ga graag op wereldreis, maar is dit niet gewoon vluchtgedrag en uitstel? Ik verdoe momenteel uren en dagen starend achter mijn computerscherm, terwijl ik het liefst buiten wil zijn.
Ik voel me passief, verdrietig en alleen op de wereld. En ik weet niet hoe ik hier verandering in kan brengen.
Ik word nu al verdrietig van sinterklaas (want: vroeger toen ik klein was, had ik al deze zorgen en gedachten nog niet), ik kijk op tegen kerst (want: familiefeest en ik heb geen close familie), vier mijn verjaardag bijna nooit (want: ik heb niet veel mensen om uit te nodigen en driekwart komt standaard niet opdagen, en met alleen mijn moeder voel ik me nog eenzamer).
Wat een kutleven heb ik eigenlijk!Misschien een goed idee om je op die wereldreis te concentreren? Dat is zeker mogelijk, en zeker geen vluchtgedrag.
Ik denk terug aan mijn vader, die hevig teleurgesteld is geraakt in het leven en de liefde, depressief en alcoholist is geworden en zichzelf hiermee kapot gemaakt heeft. Ik begin me steeds meer hetzelfde te voelen.. Afgezien van het alcohol gedeelte, want daar begin ik niet aan en dat is ook geen oplossing.
Ik ben wel ontzettend ontevreden met mijn leven nu, voel me vaak eenzaam en verdrietig. Ik ben ongelukkig in mijn saaie kantoorbaan en ongelukkig als ik nutteloos en werkeloos thuis zit. Ik overweeg een nieuwe studie, maar ben alleen en weet niet hoe ik dit praktisch en financieel gezien op moet gaan lossen.
Waar zijn die 'vrienden'? Waar zijn die mensen die zich interesseren voor mij? Liefde? Iemand die je opbelt om een kopje koffie te gaan drinken? Ik kan goed alleen zijn en vind het fijn om af en toe alleen te zijn, maar ik voel me de laatste tijd zo eenzaam.
Ik probeer leuke plannen te maken, maar ik wil niet overal alleen naartoe moeten gaan, weer die energie opbrengen om er in je eentje wat leuks van te maken. Ik ga graag op wereldreis, maar is dit niet gewoon vluchtgedrag en uitstel? Ik verdoe momenteel uren en dagen starend achter mijn computerscherm, terwijl ik het liefst buiten wil zijn.
Ik voel me passief, verdrietig en alleen op de wereld. En ik weet niet hoe ik hier verandering in kan brengen.
Ik word nu al verdrietig van sinterklaas (want: vroeger toen ik klein was, had ik al deze zorgen en gedachten nog niet), ik kijk op tegen kerst (want: familiefeest en ik heb geen close familie), vier mijn verjaardag bijna nooit (want: ik heb niet veel mensen om uit te nodigen en driekwart komt standaard niet opdagen, en met alleen mijn moeder voel ik me nog eenzamer).
Wat een kutleven heb ik eigenlijk!Misschien een goed idee om je op die wereldreis te concentreren? Dat is zeker mogelijk, en zeker geen vluchtgedrag.
maandag 2 november 2009 om 01:47
Ik biecht op dat ik me zelfs in een "stampvol cafe" omringd door vrienden en kennissen ontzettend eenzaam voel. Zelfs binnen een relatie voel ik mij alleen. Er zit een leegte in mij dat nooit opgevuld kan worden. Ik denk anders, doe anders en ben anders dan anderen. Alsof ik door het raam naar binnen kijk waar iedereen het leuk heeft met elkaar maar ik er net niet bij kan en niet mee kan doen. En de leegte wordt steeds groter, ben soms bang dat ik er in ga verdwijnen.
maandag 2 november 2009 om 03:20
Vivabiecht 01:47,
Herkenbaar. Jarenlang hetzelfde gehad. Ik kon avondenlang met vrienden in een café hangen, maar me ontzettend eenzaam voelen. Iedereen die het leuk had, maar het was alsof ik erbuiten stond, niet meedeed. En weet je? Die leegte kan ook niet opgevuld worden door anderen. Maar wél door jezelf.
Kort gezegd: ik had altijd het idee dat ik mezelf niet kon zijn. Ik voelde me anders dan anderen en probeerde te zijn zoals de rest. Maar weet je: het is zo vermoeiend je anders voor te doen dan je bent. Ik kon het niet meer. Langzaamaan ben ik meer en meer naar mezelf gaan luisteren. En ik kreeg er eigenlijk alleen maar positieve reacties op: ik ben opener, zit niet de halve avond stil voor me uit te kijken en vraag mezelf niet honderd keer per avond af wat anderen van me denken. Voor mij was die leegte een gevolg van weinig zelfvertrouwen. Van de sociale druk die ik voelde, maar die er eigenlijk niet was. Of het voor jou hetzelfde is, kan ik natuurlijk niet zeggen. Maar echt: jezelf accepteren doet veel. En waarom zou je ook hetzelfde willen zijn als de rest?
Herkenbaar. Jarenlang hetzelfde gehad. Ik kon avondenlang met vrienden in een café hangen, maar me ontzettend eenzaam voelen. Iedereen die het leuk had, maar het was alsof ik erbuiten stond, niet meedeed. En weet je? Die leegte kan ook niet opgevuld worden door anderen. Maar wél door jezelf.
Kort gezegd: ik had altijd het idee dat ik mezelf niet kon zijn. Ik voelde me anders dan anderen en probeerde te zijn zoals de rest. Maar weet je: het is zo vermoeiend je anders voor te doen dan je bent. Ik kon het niet meer. Langzaamaan ben ik meer en meer naar mezelf gaan luisteren. En ik kreeg er eigenlijk alleen maar positieve reacties op: ik ben opener, zit niet de halve avond stil voor me uit te kijken en vraag mezelf niet honderd keer per avond af wat anderen van me denken. Voor mij was die leegte een gevolg van weinig zelfvertrouwen. Van de sociale druk die ik voelde, maar die er eigenlijk niet was. Of het voor jou hetzelfde is, kan ik natuurlijk niet zeggen. Maar echt: jezelf accepteren doet veel. En waarom zou je ook hetzelfde willen zijn als de rest?
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 2 november 2009 om 14:30
Ik ben met vlagen geen goede moeder voor mijn dochters. Ik schaam me rot. Ze kunnen zich dit later allemaal herinneren... Ik ben bekaf, kan het geruzie en gezeur soms echt niet erbij hebben en kan dan vreselijk uit m'n slof schieten. Echt heel zielig voor ze en telkens neem ik me voor alles rustiger te benaderen. Ze op een wat meer rationele manier te vertellen dat ik het niet goed vind (ruzie maken, springen op de bank,) zodat ze nooit meer een woedende mama hoeven te zien.
Maar het lukt me niet. Ik heb het gevoel alsof ik tien jongleerballen tegelijk in de lucht moet houden. Drukke baan, twee kinderen met school en opvang, huis moet nog opgeknapt worden, ik moet afvallen (kleren te strak), en ik kom er vanochtend achter dat dochters echt nieuwe kleren nodig hebben en dan schiet ik meteen weer in de stress: wanneer moet ik dat nu weer gaan regelen.. zie echt door de bomen het bos niet meer en zit regelmatig jankend op de fiets.
Ben net een week op vakantie geweest. Heel luxe zonder de kinderen.. voor de vakantie voelde ik me zo slecht, in de vakantie best goed en ik hoopte dat goede, uitgeruste gevoel vast te houden. Maar dat is dus na drie dagen als weer mis gelopen.
Ik wil gewoon rust aan m'n hoofd!!!
Maar het lukt me niet. Ik heb het gevoel alsof ik tien jongleerballen tegelijk in de lucht moet houden. Drukke baan, twee kinderen met school en opvang, huis moet nog opgeknapt worden, ik moet afvallen (kleren te strak), en ik kom er vanochtend achter dat dochters echt nieuwe kleren nodig hebben en dan schiet ik meteen weer in de stress: wanneer moet ik dat nu weer gaan regelen.. zie echt door de bomen het bos niet meer en zit regelmatig jankend op de fiets.
Ben net een week op vakantie geweest. Heel luxe zonder de kinderen.. voor de vakantie voelde ik me zo slecht, in de vakantie best goed en ik hoopte dat goede, uitgeruste gevoel vast te houden. Maar dat is dus na drie dagen als weer mis gelopen.
Ik wil gewoon rust aan m'n hoofd!!!
maandag 2 november 2009 om 16:43
quote:Vivabiecht schreef op 02 november 2009 @ 14:30:
Ik ben met vlagen geen goede moeder voor mijn dochters. Ik schaam me rot. Ze kunnen zich dit later allemaal herinneren... Ik ben bekaf, kan het geruzie en gezeur soms echt niet erbij hebben en kan dan vreselijk uit m'n slof schieten. Echt heel zielig voor ze en telkens neem ik me voor alles rustiger te benaderen. Ze op een wat meer rationele manier te vertellen dat ik het niet goed vind (ruzie maken, springen op de bank,) zodat ze nooit meer een woedende mama hoeven te zien.
Maar het lukt me niet. Ik heb het gevoel alsof ik tien jongleerballen tegelijk in de lucht moet houden. Drukke baan, twee kinderen met school en opvang, huis moet nog opgeknapt worden, ik moet afvallen (kleren te strak), en ik kom er vanochtend achter dat dochters echt nieuwe kleren nodig hebben en dan schiet ik meteen weer in de stress: wanneer moet ik dat nu weer gaan regelen.. zie echt door de bomen het bos niet meer en zit regelmatig jankend op de fiets.
Ben net een week op vakantie geweest. Heel luxe zonder de kinderen.. voor de vakantie voelde ik me zo slecht, in de vakantie best goed en ik hoopte dat goede, uitgeruste gevoel vast te houden. Maar dat is dus na drie dagen als weer mis gelopen.
Ik wil gewoon rust aan m'n hoofd!!!
Waar is hulp voor jou?
Heb je een man?
Op school kun je als het goed is terecht met opvoedingsvragen, manieren om te leren omgaan met op de bank springen e.d.
Op de school van mijn dochter (en op haar vorige school ook trouwens) waren opvoedspreekuren.
Anders kan dat bij het consultatiebureau, tenminste, dat was zo in mijn oude gemeente.
* En eens praten met maatschappelijk werk? Via de huisarts?
* Kijken of je een time management cursus kunt doen?
* Iemand waarmee je het halen en brengen van de kinderen naar clubjes en zo deelt?
* Samen met een andere (alleenstaande) moeder/vriendin/buurvrouw een vaste avond afspreken waarop de kinderen bij jou of haar slapen zodat er een avond is voor jullie alleen. Zij geholpen, jij geholpen?
* Jouw ouders eens inschakelen, misschien ook op een vast moment in de week?
Dit zijn allemaal of/of suggesties hoor, niet dat je denkt dat ik vind dat je 7 dagen per week de kinderen moet gaan uitbesteden. Maar zo nu en dan even afstand kan zóveel rust geven. Een vast moment per week wat helemaal van jou is, waarop je kunt doen wat jíj wil. Meid, dat is in jouw leven een ongekende luxe en zal je waarschijnlijk energie gaan geven waar je U tegen zegt.
Je doet nu zoveel tegelijk, het is gewoon te zwaar om er ook nog eens fulltime moeder bij te zijn.
Als je een dagdeel/avond per week 'vrij' hebt om naar uit te kijken dan is dat je vluchtheuvel en kun je de rest van de week hopelijk beter aan.
Hoe is het met de rust en regelmaat gesteld bij jou thuis?
Vaste tijden voor sommige dingen?
Ontbijten, huiswerk maken (indien van toepassing) avondeten, naar bed en zo?
Ook dat kan heel goed werken als je zo moe bent. De dag volgens een vast schema indelen. Er vanaf wijken kan maar probeer je er aan te houden, het geeft structuur en ik denk dat je dat nodig hebt.
Bij bomen en bos en niet meer zien is meestal de structuur ver te zoeken en wie weet, als je dat op orde hebt, als je je tijd strakker indeelt en momenten inruimt waarop niks hoeft, je ook weer lekkerder in je vel komt te zitten.
Ik heb natuurlijk geen idee van jouw omstandigheden, ik denk dus ook maar gewoon mee, maar misschien heb je iets aan mijn meedenkerij?
Sterkte, je bent geen slechte moeder, je bent gewoon mens en een moe mens.
Ga daaraan werken, aan die vermoeidheid, dan komt de zin om aan jezelf te werken (afvallen, sporten e.d.) ook weer. Niet alles tegelijk meisje, dat gaat je niet lukken. Eerst het één, dan het ander, ok?
Liefs!
Ik ben met vlagen geen goede moeder voor mijn dochters. Ik schaam me rot. Ze kunnen zich dit later allemaal herinneren... Ik ben bekaf, kan het geruzie en gezeur soms echt niet erbij hebben en kan dan vreselijk uit m'n slof schieten. Echt heel zielig voor ze en telkens neem ik me voor alles rustiger te benaderen. Ze op een wat meer rationele manier te vertellen dat ik het niet goed vind (ruzie maken, springen op de bank,) zodat ze nooit meer een woedende mama hoeven te zien.
Maar het lukt me niet. Ik heb het gevoel alsof ik tien jongleerballen tegelijk in de lucht moet houden. Drukke baan, twee kinderen met school en opvang, huis moet nog opgeknapt worden, ik moet afvallen (kleren te strak), en ik kom er vanochtend achter dat dochters echt nieuwe kleren nodig hebben en dan schiet ik meteen weer in de stress: wanneer moet ik dat nu weer gaan regelen.. zie echt door de bomen het bos niet meer en zit regelmatig jankend op de fiets.
Ben net een week op vakantie geweest. Heel luxe zonder de kinderen.. voor de vakantie voelde ik me zo slecht, in de vakantie best goed en ik hoopte dat goede, uitgeruste gevoel vast te houden. Maar dat is dus na drie dagen als weer mis gelopen.
Ik wil gewoon rust aan m'n hoofd!!!
Waar is hulp voor jou?
Heb je een man?
Op school kun je als het goed is terecht met opvoedingsvragen, manieren om te leren omgaan met op de bank springen e.d.
Op de school van mijn dochter (en op haar vorige school ook trouwens) waren opvoedspreekuren.
Anders kan dat bij het consultatiebureau, tenminste, dat was zo in mijn oude gemeente.
* En eens praten met maatschappelijk werk? Via de huisarts?
* Kijken of je een time management cursus kunt doen?
* Iemand waarmee je het halen en brengen van de kinderen naar clubjes en zo deelt?
* Samen met een andere (alleenstaande) moeder/vriendin/buurvrouw een vaste avond afspreken waarop de kinderen bij jou of haar slapen zodat er een avond is voor jullie alleen. Zij geholpen, jij geholpen?
* Jouw ouders eens inschakelen, misschien ook op een vast moment in de week?
Dit zijn allemaal of/of suggesties hoor, niet dat je denkt dat ik vind dat je 7 dagen per week de kinderen moet gaan uitbesteden. Maar zo nu en dan even afstand kan zóveel rust geven. Een vast moment per week wat helemaal van jou is, waarop je kunt doen wat jíj wil. Meid, dat is in jouw leven een ongekende luxe en zal je waarschijnlijk energie gaan geven waar je U tegen zegt.
Je doet nu zoveel tegelijk, het is gewoon te zwaar om er ook nog eens fulltime moeder bij te zijn.
Als je een dagdeel/avond per week 'vrij' hebt om naar uit te kijken dan is dat je vluchtheuvel en kun je de rest van de week hopelijk beter aan.
Hoe is het met de rust en regelmaat gesteld bij jou thuis?
Vaste tijden voor sommige dingen?
Ontbijten, huiswerk maken (indien van toepassing) avondeten, naar bed en zo?
Ook dat kan heel goed werken als je zo moe bent. De dag volgens een vast schema indelen. Er vanaf wijken kan maar probeer je er aan te houden, het geeft structuur en ik denk dat je dat nodig hebt.
Bij bomen en bos en niet meer zien is meestal de structuur ver te zoeken en wie weet, als je dat op orde hebt, als je je tijd strakker indeelt en momenten inruimt waarop niks hoeft, je ook weer lekkerder in je vel komt te zitten.
Ik heb natuurlijk geen idee van jouw omstandigheden, ik denk dus ook maar gewoon mee, maar misschien heb je iets aan mijn meedenkerij?
Sterkte, je bent geen slechte moeder, je bent gewoon mens en een moe mens.
Ga daaraan werken, aan die vermoeidheid, dan komt de zin om aan jezelf te werken (afvallen, sporten e.d.) ook weer. Niet alles tegelijk meisje, dat gaat je niet lukken. Eerst het één, dan het ander, ok?
Liefs!
maandag 2 november 2009 om 17:27
@eleonora:
Dank je voor alle adviezen.. ik heb er echt wat aan.
Maar gek genoeg zit ik al in een luxe positie: mijn man is veel thuis. Ik breng de kinderen en hij haalt de oudste op. Alhoewl, regelmatig kan het toch ineens niet (uit herkenbaarheid laat ik de reden even vaag) en moet ik heen en weer rennen vanuit mijn werk of een dag vanuit huis werken. Die onzekerheid vreet aan me. Ik werk 40 uur, maar heb er niet de rust voor omdat er telkens de kans is dat ik ook voor de kids moet zorgen.
Daar zit 'm denk ik het probleem: rust en regelmaat zijn ver te zoeken (en ook dat vind ik slecht van mezelf, want die rust, reinheid en regelmaat zijn juist voor kinderen zo belangrijk). Maar door mijn geren van hot naar hen ben ik al blij als ik uberhaupt, op welke manier dan ook, de avond haal.
Vlak na mijn biecht ben ik ook naar school van dochterlief geraced. Ik baalde, had het koud en zag toen ook nog alle mama's en papa's vrolijk kletsend op het plein staan.. jeetje.. ik voelde me als van een andere planeet. Totaal opgefokt (wel op tijd!
)
Ik zal je bericht nog 's rustig nalezen.. moet nu de jongste ophalen van de opvang (ben nog op 't werk) ik denk erover of ik je ook even zal mailen. Ik laat nog van me horen.
Liefs..
Dank je voor alle adviezen.. ik heb er echt wat aan.
Maar gek genoeg zit ik al in een luxe positie: mijn man is veel thuis. Ik breng de kinderen en hij haalt de oudste op. Alhoewl, regelmatig kan het toch ineens niet (uit herkenbaarheid laat ik de reden even vaag) en moet ik heen en weer rennen vanuit mijn werk of een dag vanuit huis werken. Die onzekerheid vreet aan me. Ik werk 40 uur, maar heb er niet de rust voor omdat er telkens de kans is dat ik ook voor de kids moet zorgen.
Daar zit 'm denk ik het probleem: rust en regelmaat zijn ver te zoeken (en ook dat vind ik slecht van mezelf, want die rust, reinheid en regelmaat zijn juist voor kinderen zo belangrijk). Maar door mijn geren van hot naar hen ben ik al blij als ik uberhaupt, op welke manier dan ook, de avond haal.
Vlak na mijn biecht ben ik ook naar school van dochterlief geraced. Ik baalde, had het koud en zag toen ook nog alle mama's en papa's vrolijk kletsend op het plein staan.. jeetje.. ik voelde me als van een andere planeet. Totaal opgefokt (wel op tijd!
)Ik zal je bericht nog 's rustig nalezen.. moet nu de jongste ophalen van de opvang (ben nog op 't werk) ik denk erover of ik je ook even zal mailen. Ik laat nog van me horen.
Liefs..
maandag 2 november 2009 om 17:55
O meid toch, die rust en die regelmaat en zo, ook voor jou zijn die belangrijk. Tenminste, als ik naar mezelf kijk, ik heb ze zeker nodig.
Met je man om de tafel?
Jouw gevoel eens bespreekbaar maken? Kijken of jullie samen wat meer aan time-management kunnen doen?
Dat heeft ook z'n weerslag op de kinderen, dat kan ik je verzekeren.
Als jij (ik zeg maar wat) om kwart over drie met de theepot onder de muts kunt klaarzitten en dan een uur met die meiden bezig zijn, dan kun je ze gerust (vind ik) daarna even lekker voor een DVD zetten, of een kleurplaat in laten kleuren, of, in hun kamer laten spelen. Heb jij tot pakweg 17.00 uur, 17.15 uur om de Viva te lezen of een sudoku te maken voor je aan de kook moet. Een keer per week brood en één keer per week bakplaatpizza (zo klaar) en dat scheelt je weer tijd.
Ik zeg nu zo maar even wat dingen hoor. Het zal misschien niet dé oplossing zijn, ik wil alleen aangeven dat het 'm soms in kleine aanpassingen zit die toch voor meer tijd en rust zorgen.
Zie maar wat je er mee doet ok?
Als je één op één wil mailen kan dat ook hoor, kijk maar.
eleonora-vandebeo@live.nl
Met je man om de tafel?
Jouw gevoel eens bespreekbaar maken? Kijken of jullie samen wat meer aan time-management kunnen doen?
Dat heeft ook z'n weerslag op de kinderen, dat kan ik je verzekeren.
Als jij (ik zeg maar wat) om kwart over drie met de theepot onder de muts kunt klaarzitten en dan een uur met die meiden bezig zijn, dan kun je ze gerust (vind ik) daarna even lekker voor een DVD zetten, of een kleurplaat in laten kleuren, of, in hun kamer laten spelen. Heb jij tot pakweg 17.00 uur, 17.15 uur om de Viva te lezen of een sudoku te maken voor je aan de kook moet. Een keer per week brood en één keer per week bakplaatpizza (zo klaar) en dat scheelt je weer tijd.
Ik zeg nu zo maar even wat dingen hoor. Het zal misschien niet dé oplossing zijn, ik wil alleen aangeven dat het 'm soms in kleine aanpassingen zit die toch voor meer tijd en rust zorgen.
Zie maar wat je er mee doet ok?
Als je één op één wil mailen kan dat ook hoor, kijk maar.
eleonora-vandebeo@live.nl
maandag 2 november 2009 om 18:00
Mijn puberkind gaat bij mijn ex wonen. Ik ben opgelucht en verdrietig tegelijk. Opgelucht omdat het echt niet meer ging en we geen energie meer hebben om de situatie aan te kunnen. Ik ben zo moe en zo ontzettend leeg. Verdrietig omdat mijn kind zo jong al de deur uit gaat (bij mij dan), zo had het niet moeten gaan...... Ik heb zoveel liefde te geven, maar mijn puberkind wil het niet hebben. Oh, wat doet dat pijn!
