Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
maandag 1 februari 2010 om 21:20
dinsdag 2 februari 2010 om 00:16
Oke, ik biecht op dat ik het helemaal gehad heb met mijn collega's en leidinggevenden. Te stom om voor de duvel te dansen maar zogenaamd weten ze alles beter en ondertussen flikkeren ze alles waar ze niet meer uitkomen op mijn bord. Ik ben het zat en heb ontzettend veel zin om de hele boel maar eens lekker in de soep te laten lopen. Het liefst zou ik me ziek melden, maar ik ben niet ziek dus dat gaat niet (kan nou eenmaal niet goed liegen). Maar waar ligt eigenlijk de grens waar (jarenlang) te veel stress overgaat in overspannen worden of een burnout krijgen?
Ik ben al maanden alleen nog maar negatief, humeurig en doodmoe. Maar ook zó boos! Heb het al honderd keer geprobeerd aan te geven en uit te praten maar het helpt niets. Ik moet daar weg, maar zolang ik me zo negatief voel zal ik nooit ergens anders aangenomen worden, want dat merken ze natuurlijk meteen bij een sollicitatiegesprek.
Nou, dat was mijn biecht. Hopelijk ben ik het nu even kwijt en kan ik het vannacht in elk geval even loslaten en rustig slapen.
Ik ben al maanden alleen nog maar negatief, humeurig en doodmoe. Maar ook zó boos! Heb het al honderd keer geprobeerd aan te geven en uit te praten maar het helpt niets. Ik moet daar weg, maar zolang ik me zo negatief voel zal ik nooit ergens anders aangenomen worden, want dat merken ze natuurlijk meteen bij een sollicitatiegesprek.
Nou, dat was mijn biecht. Hopelijk ben ik het nu even kwijt en kan ik het vannacht in elk geval even loslaten en rustig slapen.
dinsdag 2 februari 2010 om 07:48
Biecht van 00.16 uur;
Waarom zou men elders merken dat je negatief bent?
Bij een sollicitatiegesprek ga je toch niet negatief doen over je huidige baas?
Je wil je vleugels uitslaan, verder, anders, meer, beter en je vindt dat je dat kunt en verdient.
Zie dat, het feit dat je in jezelf wil investeren en dóór wil, op een positieve manier, dan als iets goeds wat je voor jezelf doet.
Dus niet mokken dat je tóch wel niet zal worden aangenomen elders maar je tanden in je toekomst zetten, je schouders rechten, je kin in de lucht, borst vooruit en op zoek naar iets wat beter bij je past.
Kom op vrouw, jij moet het doen voor jou, niemand anders doet het. Laat je niet leiden door je wrevel en je irritatie maar door je wil om iets beters voor jezelf te vinden.
Voor jou gaat dit gezegde goed op vind ik:
'Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven'
Bombardeer dit tot je mantra en herhaal het de hele dag door, vrolijk, positief, met je mondhoeken naar boven, want dit, wat je nu doet, gaat ophouden, je gaat voor iets beters en anders. Huppekee!
Maak er iets van!
Waarom zou men elders merken dat je negatief bent?
Bij een sollicitatiegesprek ga je toch niet negatief doen over je huidige baas?
Je wil je vleugels uitslaan, verder, anders, meer, beter en je vindt dat je dat kunt en verdient.
Zie dat, het feit dat je in jezelf wil investeren en dóór wil, op een positieve manier, dan als iets goeds wat je voor jezelf doet.
Dus niet mokken dat je tóch wel niet zal worden aangenomen elders maar je tanden in je toekomst zetten, je schouders rechten, je kin in de lucht, borst vooruit en op zoek naar iets wat beter bij je past.
Kom op vrouw, jij moet het doen voor jou, niemand anders doet het. Laat je niet leiden door je wrevel en je irritatie maar door je wil om iets beters voor jezelf te vinden.
Voor jou gaat dit gezegde goed op vind ik:
'Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven'
Bombardeer dit tot je mantra en herhaal het de hele dag door, vrolijk, positief, met je mondhoeken naar boven, want dit, wat je nu doet, gaat ophouden, je gaat voor iets beters en anders. Huppekee!
Maak er iets van!
dinsdag 2 februari 2010 om 10:26
Ik biecht op dat ik verliefd ben op mijn (getrouwde) baas terwijl ik zelf een ontzettend leuke man heb!
Ik vind het verwarrend en kan door mijn werk geen afstand nemen.
Er is niks gebeurd en dat gaat er ook niet gebeuren.
Ik weet dat hij gelukkig getrouwd is, maar toch blijft het door mn hoofd spoken
Ik ben de laatste tijd een ontzettende warhoofd omdat het me allemaal zo bezig houd.....ik wil dit helemaal niet voelen....help!!
Ik vind het verwarrend en kan door mijn werk geen afstand nemen.
Er is niks gebeurd en dat gaat er ook niet gebeuren.
Ik weet dat hij gelukkig getrouwd is, maar toch blijft het door mn hoofd spoken
Ik ben de laatste tijd een ontzettende warhoofd omdat het me allemaal zo bezig houd.....ik wil dit helemaal niet voelen....help!!
dinsdag 2 februari 2010 om 11:41
Hoe moeten we helpen?
Wat wil je horen?
Het gaat over, als je het geen kans geeft maar dat zal niet meevallen.
Misschien dat je je extra op je man moet focussen en jezelf inprenten hoe gelukkig je met hem bent. Of betrek hem er bij, je man, bij je gevoelens, maar alleen als je merkt dat je er niet meer omheen kunt en dat er écht iets aan de hand is. Zo niet, laat hem er dan lekker buiten en realiseer je dat het overgaat, zo lang je de boel niet voedt.
Het gras is aan de andere kant van de heuvel vaak helemaal niet zo groen als je zou denken.
Velen kunnen je daarover vertellen, de relatiepijler staat er vol mee.
Of zijn er andere dingen die je wil horen of bespreken?
Wat wil je horen?
Het gaat over, als je het geen kans geeft maar dat zal niet meevallen.
Misschien dat je je extra op je man moet focussen en jezelf inprenten hoe gelukkig je met hem bent. Of betrek hem er bij, je man, bij je gevoelens, maar alleen als je merkt dat je er niet meer omheen kunt en dat er écht iets aan de hand is. Zo niet, laat hem er dan lekker buiten en realiseer je dat het overgaat, zo lang je de boel niet voedt.
Het gras is aan de andere kant van de heuvel vaak helemaal niet zo groen als je zou denken.
Velen kunnen je daarover vertellen, de relatiepijler staat er vol mee.
Of zijn er andere dingen die je wil horen of bespreken?
dinsdag 2 februari 2010 om 12:37
pfoe....
eigenlijk had ik tegen mezelf gezegd nog niet toe te zijn aan een relatie. Eerst maar eens voor mezelf zorgen en wat issues aankaarten. Dat ging en gaat goed, zit aan medicatie die goed aanslaat.
En dan, dan komt er opeens iemand in mijn omgeving binnengewandeld. Iemand waar het goed mee klikt en waar ik bij mezelf merk dat ik hem op termijn(!) toe zou kunnen en willen laten. Natuurlijk pas als ik zelf wat beter in mijn vel zit en steviger in mijn schoenen sta. Zonder op iemand anders daarvoor te hoeven leunen.
Oftewel, rustig aan doen en mezelf niet mee laten slepen door mijn gevoelens. Gewoon omdat de kans groot is dat die gevoelens me af willen leiden van wat IK voel.
Maar nu heeft hij net te horen gekregen dat hij kanker heeft. En het raakt me zo erg, ondanks dat ik hem helemaal nog niet zo lang ken.
ik biecht op dat ik erover denk om me weer van hem af te sluiten. Ik moet zijn problemen er niet bij willen hebben. Daar voel ik me rot over. Maar toegeven, voelt als wegrennen voor mijn eigen problemen.
Zonder de diagnose had hij nog een kans gehad. Of hij die had gekregen, daar valt over te speculeren.
Het voelt zo rot en slecht om op basis van een ziekte iemand buiten te sluiten.
ps. op 29 jan 13.40 deed ik ook een biecht. toen wist ik nog van niks...
eigenlijk had ik tegen mezelf gezegd nog niet toe te zijn aan een relatie. Eerst maar eens voor mezelf zorgen en wat issues aankaarten. Dat ging en gaat goed, zit aan medicatie die goed aanslaat.
En dan, dan komt er opeens iemand in mijn omgeving binnengewandeld. Iemand waar het goed mee klikt en waar ik bij mezelf merk dat ik hem op termijn(!) toe zou kunnen en willen laten. Natuurlijk pas als ik zelf wat beter in mijn vel zit en steviger in mijn schoenen sta. Zonder op iemand anders daarvoor te hoeven leunen.
Oftewel, rustig aan doen en mezelf niet mee laten slepen door mijn gevoelens. Gewoon omdat de kans groot is dat die gevoelens me af willen leiden van wat IK voel.
Maar nu heeft hij net te horen gekregen dat hij kanker heeft. En het raakt me zo erg, ondanks dat ik hem helemaal nog niet zo lang ken.
ik biecht op dat ik erover denk om me weer van hem af te sluiten. Ik moet zijn problemen er niet bij willen hebben. Daar voel ik me rot over. Maar toegeven, voelt als wegrennen voor mijn eigen problemen.
Zonder de diagnose had hij nog een kans gehad. Of hij die had gekregen, daar valt over te speculeren.
Het voelt zo rot en slecht om op basis van een ziekte iemand buiten te sluiten.
ps. op 29 jan 13.40 deed ik ook een biecht. toen wist ik nog van niks...
vivabiecht wijzigde dit bericht op 02-02-2010 12:38
Reden: als het rommelig overkomt: zo zit het ook in mijn hoofd
Reden: als het rommelig overkomt: zo zit het ook in mijn hoofd
% gewijzigd
woensdag 3 februari 2010 om 16:07
Kanker is een heel nare ziekte,ook mentaal is het erg zwaar,zit je dus over dat mentale erg in dat je dat niet aankan momenteel snap ik het ook wel,dat je het niet aankan
Van de andere kant wil kanker hoe ernstig het ook is,en ik niet weet hoe ernstig je vriend het heeft,niet meteen zeggen dat zijn doodvonnis al getekend is,en dat je er ook veel van kunt opsteken hoe iemand anderes met zeer ernstige problemen hiermee omgaat.
in ieder geval wens ik je succes met je keuze en sterkte
Van de andere kant wil kanker hoe ernstig het ook is,en ik niet weet hoe ernstig je vriend het heeft,niet meteen zeggen dat zijn doodvonnis al getekend is,en dat je er ook veel van kunt opsteken hoe iemand anderes met zeer ernstige problemen hiermee omgaat.
in ieder geval wens ik je succes met je keuze en sterkte
woensdag 3 februari 2010 om 17:04
Ik biecht:
Een tijdje geleden heb ik met mijn ouders gebroken.
Mijn moeder is nooit een echte moeder voor me geweest.
Ze heeft me nooit begrepen of gesteund. Ze heeft me belachelijk gemaakt, vernederd en misbruikt.
Mijn moeder is een narcist, een hypochonder, altijd ziek zwak en misselijk.
Na jaren mijn best te hebben gedaan een goede dochter te zijn, maar steeds weer kritiek te krijgen op alles wat ik deed en op iedereen waarmee ik omging heb, kon ik de hypocrisie niet meer opbrengen om te doen alsof ze me nog wat kon schelen.
En ik biecht dat ik me alleen maar opgelucht voel.
Zelfs mijn vader, waarvoor ik eigenlijk alleen nog contact hield, heeft me de laatste tijd ontzettend teleurgesteld. Nooit nam hij het eens voor mij op, altijd schaarde hij zich achter haar om zijn eigen hachje te redden.
Vorige week heb ik gehoord dat een ouder iemand waar ik heel veel om geef, bijna een vaderfiguur voor me is, kanker heeft.
Als de onderzoeken volgende week uitwijzen dat er uitzaaiingen zijn, dan geven de dokters hem nog twee jaar te leven.
En ik biecht dat ik wilde dat niet deze persoon ziek was, maar dat het om iemand anders ging.
Want hij mag nog lang niet dood. Hem wil en kan ik nog niet missen.
Ik biecht dat ik me schaam voor mijn gedachten.
Want je mag toch zelfs je ergste vijand zoiets ergs niet toewensen?
Een tijdje geleden heb ik met mijn ouders gebroken.
Mijn moeder is nooit een echte moeder voor me geweest.
Ze heeft me nooit begrepen of gesteund. Ze heeft me belachelijk gemaakt, vernederd en misbruikt.
Mijn moeder is een narcist, een hypochonder, altijd ziek zwak en misselijk.
Na jaren mijn best te hebben gedaan een goede dochter te zijn, maar steeds weer kritiek te krijgen op alles wat ik deed en op iedereen waarmee ik omging heb, kon ik de hypocrisie niet meer opbrengen om te doen alsof ze me nog wat kon schelen.
En ik biecht dat ik me alleen maar opgelucht voel.
Zelfs mijn vader, waarvoor ik eigenlijk alleen nog contact hield, heeft me de laatste tijd ontzettend teleurgesteld. Nooit nam hij het eens voor mij op, altijd schaarde hij zich achter haar om zijn eigen hachje te redden.
Vorige week heb ik gehoord dat een ouder iemand waar ik heel veel om geef, bijna een vaderfiguur voor me is, kanker heeft.
Als de onderzoeken volgende week uitwijzen dat er uitzaaiingen zijn, dan geven de dokters hem nog twee jaar te leven.
En ik biecht dat ik wilde dat niet deze persoon ziek was, maar dat het om iemand anders ging.
Want hij mag nog lang niet dood. Hem wil en kan ik nog niet missen.
Ik biecht dat ik me schaam voor mijn gedachten.
Want je mag toch zelfs je ergste vijand zoiets ergs niet toewensen?
woensdag 3 februari 2010 om 17:18
Ik wil zo graag een kindje, maar ik ben [nog] vrijgezel. Op zich, qua financiën, zou het kunnen. Ik weet in ieder geval zeker dat ik het graag wil. En dat ik het veel liefde zal geven. Ik wil eigenlijk niet wachten op de ware jacob. Wie weet hoelang dat duurt, voordat hij op zijn witte paard voor mijn deur staat.
donderdag 4 februari 2010 om 00:09
@ Biecht 17:04. Het is misschien niet 'sociaal wenselijk' om zo te denken, maar je wenst die ander waarschijnlijk geen ziekte toe. Maar hebt ergens het idee: als het dan iemand moet treffen, dan niet hem maar die ander.
Als het echt een of-die-of-die situatie was, dan is het toch helemaal niet vreemd dat je wenst dat het niet degene is die het dichtst bij je staat? Niets om je voor te schamen.
Helaas zit het zo niet in elkaar. Het is geen keuze. Het is botte pech.
Veel sterkte!
Als het echt een of-die-of-die situatie was, dan is het toch helemaal niet vreemd dat je wenst dat het niet degene is die het dichtst bij je staat? Niets om je voor te schamen.
Helaas zit het zo niet in elkaar. Het is geen keuze. Het is botte pech.
Veel sterkte!
\'Ach, en als ik wat minder wil internetten, dan zet ik gewoon een gewas in dat wat langzamer groeit!\'
donderdag 4 februari 2010 om 08:16
donderdag 4 februari 2010 om 08:21
@Vivabiecht van 08.16u: een hele dikke knuffel vanaf hier. Je bent geen kutwijf, je maakt een keuze die voor jou het beste voelt en dat is wat je altijd moet blijven doen in je leven.
Er is veel lef voor nodig om die stap te zetten, dus ik vind het juist heel knap van je. Ook een goede reactie van je man, wees blij dat het niet op ruzie uitdraait, dat zou zonde zijn van jullie (hopelijk)mooie jaren samen.
Heel veel sterkte de komende tijd..
Er is veel lef voor nodig om die stap te zetten, dus ik vind het juist heel knap van je. Ook een goede reactie van je man, wees blij dat het niet op ruzie uitdraait, dat zou zonde zijn van jullie (hopelijk)mooie jaren samen.
Heel veel sterkte de komende tijd..
donderdag 4 februari 2010 om 08:38
Als iemand boos wordt, kun je 'makkelijker' uit elkaar gaan. Dan heb je een 'reden'.. Maar die reden heb je nu ook al, vergeet dat niet! Je hebt deze beslissing niet zomaar genomen, ik neem aan dat je daar goed over na hebt gedacht en dat daar tijd overheen is gegaan?
Niets is erger dan iemand volkomen verslagen en verdrietig te zien. Ik heb ooit hetzelfde meegemaakt en mijn ex reageerde net als jou man. Verschrikkelijk om aan te zien. Mijn ex bleef ook maar huilen, het was zo zielig. Toch heb ik toen doorgezet. Uiteindelijk is hij er natuurlijk bovenop gekomen en dat gaat bij jou man ook gebeuren. Probeer in je hoofd te houden dat hij nu heel diep gaat, maar dat het daarna elke dag een stukje beter met hem zal gaan. Jij moet nu kiezen voor jezelf (als je tenminste zeker weet dat dit is wat je wilt) en laat je niet beinvloeden door zijn verdriet. Het is normaal, het hoort erbij..
Mijn ex en ik zijn inmiddels hele goede vrienden en zullen elkaar nooit echt kwijt raken. En misschien was dat wel gebeurd als we bij elkaar waren gebleven.
Niets is erger dan iemand volkomen verslagen en verdrietig te zien. Ik heb ooit hetzelfde meegemaakt en mijn ex reageerde net als jou man. Verschrikkelijk om aan te zien. Mijn ex bleef ook maar huilen, het was zo zielig. Toch heb ik toen doorgezet. Uiteindelijk is hij er natuurlijk bovenop gekomen en dat gaat bij jou man ook gebeuren. Probeer in je hoofd te houden dat hij nu heel diep gaat, maar dat het daarna elke dag een stukje beter met hem zal gaan. Jij moet nu kiezen voor jezelf (als je tenminste zeker weet dat dit is wat je wilt) en laat je niet beinvloeden door zijn verdriet. Het is normaal, het hoort erbij..
Mijn ex en ik zijn inmiddels hele goede vrienden en zullen elkaar nooit echt kwijt raken. En misschien was dat wel gebeurd als we bij elkaar waren gebleven.
donderdag 4 februari 2010 om 08:49
Tja, ik hoop dat wij er uiteindelijk ook zo uit gaan komen.
Hij is eigenlijk heel zijn leven nog nooit gelukkig geweest, tot hij mij leerde kennen.
Nu blijkt dat hij de afgelopen 4 jaar al niet meer gelukkig is, hij kon er met mij niet over praten, wilde mij dat niet aandoen.
Daardoor is hij andere uitwegen gaan zoeken en is het allemaal een puinhoop geworden.
Ik leefde in de illusie dat we allebei gelukkig waren, terwijl dat dus niet zo was. Mijn vertrouwen in hem is verdwenen, de liefde niet.
Dat maakt het nu zo moeilijk.
Ik hou zielsveel van hem, maar ga er nu aan onderdoor, kan het allemaal niet meer aan. De problemen zijn te groot geworden, niet meer op te lossen.
Het is zuur dat het door zijn liefde voor mij fout is gelopen...
Hij is eigenlijk heel zijn leven nog nooit gelukkig geweest, tot hij mij leerde kennen.
Nu blijkt dat hij de afgelopen 4 jaar al niet meer gelukkig is, hij kon er met mij niet over praten, wilde mij dat niet aandoen.
Daardoor is hij andere uitwegen gaan zoeken en is het allemaal een puinhoop geworden.
Ik leefde in de illusie dat we allebei gelukkig waren, terwijl dat dus niet zo was. Mijn vertrouwen in hem is verdwenen, de liefde niet.
Dat maakt het nu zo moeilijk.
Ik hou zielsveel van hem, maar ga er nu aan onderdoor, kan het allemaal niet meer aan. De problemen zijn te groot geworden, niet meer op te lossen.
Het is zuur dat het door zijn liefde voor mij fout is gelopen...
donderdag 4 februari 2010 om 08:57
Jeetje, dat klinkt erg heftig en ook erg moeilijk. Hij heeft jou dus willen behoeden voor zijn ongelukkige gevoel? Begrijp ik dat goed?
Hoeveel je ook van iemand houdt...als jij aan de situatie onderdoor gaat, dan is het tijd om voor jezelf te kiezen.
Ik neem aan dat je dan ook al echt wel hebt geprobeerd er samen uit te komen.. En dan nog, als het echtzo iets heftigs is, dan heb jij alle recht om voor jezelf te kiezen. Jij bepaald jouw geluk, en als je het gevoel hebt dat je gelukkiger kan zijn zonder hem, dan moet je daarvoor gaan..
Hoeveel je ook van iemand houdt...als jij aan de situatie onderdoor gaat, dan is het tijd om voor jezelf te kiezen.
Ik neem aan dat je dan ook al echt wel hebt geprobeerd er samen uit te komen.. En dan nog, als het echtzo iets heftigs is, dan heb jij alle recht om voor jezelf te kiezen. Jij bepaald jouw geluk, en als je het gevoel hebt dat je gelukkiger kan zijn zonder hem, dan moet je daarvoor gaan..
donderdag 4 februari 2010 om 09:09
Dat heb je goed begrepen.
We hebben geprobeerd er uit te komen. hij deed en doet ook echt zijn best, het ging met hem juist heel goed, maar mijn vertrouwen is weg.
Ik heb er geen vertrouwen in dat hij niet terug gaat vallen in zijn oude gedrag.
Ik heb de laatste tijd veel moeite gehad mijn echte gevoelens te laten zien aan hem, omdat die meestal negatief waren. Doordat het met hem zo goed ging, dit wilde ik niet teniet doen. Eigenlijk ging ik dus hetzelfde doen als hij, ik deed alsof het goed was, terwijl het voor mij niet goed voelde.
We hebben geprobeerd er uit te komen. hij deed en doet ook echt zijn best, het ging met hem juist heel goed, maar mijn vertrouwen is weg.
Ik heb er geen vertrouwen in dat hij niet terug gaat vallen in zijn oude gedrag.
Ik heb de laatste tijd veel moeite gehad mijn echte gevoelens te laten zien aan hem, omdat die meestal negatief waren. Doordat het met hem zo goed ging, dit wilde ik niet teniet doen. Eigenlijk ging ik dus hetzelfde doen als hij, ik deed alsof het goed was, terwijl het voor mij niet goed voelde.
donderdag 4 februari 2010 om 09:20
Ik wil ook wel wat biechten.
Ik kan heel slecht tegen mensen die al dan niet anoniem afgeven op mensen die ze helemaal niet kennen, dat er al vooroordelen klaar liggen zonder dat ze de mensen ook maar kennen. En ik wil niet zeggen dat ik dat nooit doe (ik ben natuurlijk ook maar een mens ), maar ik probeer me in ieder geval altijd eerst nog zelf te verdiepen in iemand voordat ik zomaar een vooroordeel overneem.
Ik kan heel slecht tegen mensen die iemand bij voorbaat al vies of irritant of een zeur noemen, zeker als ze zichzelf ook nog eens geweldig, mooi, gaaf en grappig vinden.
Ik kan met recht zeggen dat mijn haren daarvan overeind gaan staan en dat ik walg van dit soort mensen (hoewel ik dat in de praktijk nooit zal laten blijken en ook open zal staan voor dit soort mensen...) die zichzelf beter voelen dan anderen.
@Vivabiecht 1-2 om 18:53 Ik weet een beetje wat je bedoelt, ook ik heb niet zoveel echte vrienden. Ik heb wel eens via een ander forum een stel meiden leren kennen waar ik regelmatig (maar niet vaak) mee optrek. Ik zie ze niet echt als vriendinnen, maar daar kennen we elkaar ook (nog) niet lang genoeg voor... Het klikt in ieder geval wel en we doen ook wel leuke dingen samen.
Misschien is het inderdaad een idee om een topic te openen onder je/een eigen nickname en dan zo langzamerhand naar vriendschappen toe te werken.
Ik kan heel slecht tegen mensen die al dan niet anoniem afgeven op mensen die ze helemaal niet kennen, dat er al vooroordelen klaar liggen zonder dat ze de mensen ook maar kennen. En ik wil niet zeggen dat ik dat nooit doe (ik ben natuurlijk ook maar een mens ), maar ik probeer me in ieder geval altijd eerst nog zelf te verdiepen in iemand voordat ik zomaar een vooroordeel overneem.
Ik kan heel slecht tegen mensen die iemand bij voorbaat al vies of irritant of een zeur noemen, zeker als ze zichzelf ook nog eens geweldig, mooi, gaaf en grappig vinden.
Ik kan met recht zeggen dat mijn haren daarvan overeind gaan staan en dat ik walg van dit soort mensen (hoewel ik dat in de praktijk nooit zal laten blijken en ook open zal staan voor dit soort mensen...) die zichzelf beter voelen dan anderen.
@Vivabiecht 1-2 om 18:53 Ik weet een beetje wat je bedoelt, ook ik heb niet zoveel echte vrienden. Ik heb wel eens via een ander forum een stel meiden leren kennen waar ik regelmatig (maar niet vaak) mee optrek. Ik zie ze niet echt als vriendinnen, maar daar kennen we elkaar ook (nog) niet lang genoeg voor... Het klikt in ieder geval wel en we doen ook wel leuke dingen samen.
Misschien is het inderdaad een idee om een topic te openen onder je/een eigen nickname en dan zo langzamerhand naar vriendschappen toe te werken.
zondag 7 februari 2010 om 01:10
Ik vraag me af of het ooit weer goed komt met mij.
Ik voel me verloren en zwak.
Twee jaar geleden zag alles er zo rooskleuring uit. Een man waar ik van hield, een kindje op komst, een eigen huis.
Er kwam een eind aan toen mijn man me verliet voor een ander, toen ik mijn huis moest verkopen en plots alleenstaande moeder werd.
Nu zit ik hier in een nieuwe relatie waarvan ik weet dat het nooit kan blijven duren. Ik ben bij hem ingetrokken bij gebrek aan een andere korte termijns oplossing. Ik heb mijn kindje hierin meegesleurd en voel me er zo schuldig over. Ik wou een stabiele thuis voor mijn kind, maar dat mocht niet zo zijn. En nu lijk ik het alleen maar erger te maken met mijn eigen stommiteiten. Waarom ben ik in godsnaam zo snel meegezogen in deze relatie waarvan ik altijd heb geweten dat ze me niet gelukkig zou maken?
Ik zit hier nu alleen, hij gaat zijn gang en ik voel me al weer in de steek gelaten en verraden. Hoe kan ik twee keer op korte tijd in dezelfde val lopen? Ik begrijp mezelf niet.
Nu zou ik voor mezelf moeten opkomen en niet met me laten sollen, ik zou een woonplaats voor mij en mijn zoontje moeten zoeken en weggaan. Maar ik ben zo bang... Kan ik mijn kind geven wat hij nodig heeft alleen? Ben ik sterk genoeg om alweer die 'nieuwe start' op te geven?
Ik dacht dat dit anders ging zijn. Dat hij me graag zag en me respecteerde, maar hij negeert mijn verdriet en laat me nog meer alleen.
Hoe ben ik in deze situatie terecht gekomen? Waarom is mijn sprookje van twee jaar geleden beëindigd?
Ik voel me verloren en zwak.
Twee jaar geleden zag alles er zo rooskleuring uit. Een man waar ik van hield, een kindje op komst, een eigen huis.
Er kwam een eind aan toen mijn man me verliet voor een ander, toen ik mijn huis moest verkopen en plots alleenstaande moeder werd.
Nu zit ik hier in een nieuwe relatie waarvan ik weet dat het nooit kan blijven duren. Ik ben bij hem ingetrokken bij gebrek aan een andere korte termijns oplossing. Ik heb mijn kindje hierin meegesleurd en voel me er zo schuldig over. Ik wou een stabiele thuis voor mijn kind, maar dat mocht niet zo zijn. En nu lijk ik het alleen maar erger te maken met mijn eigen stommiteiten. Waarom ben ik in godsnaam zo snel meegezogen in deze relatie waarvan ik altijd heb geweten dat ze me niet gelukkig zou maken?
Ik zit hier nu alleen, hij gaat zijn gang en ik voel me al weer in de steek gelaten en verraden. Hoe kan ik twee keer op korte tijd in dezelfde val lopen? Ik begrijp mezelf niet.
Nu zou ik voor mezelf moeten opkomen en niet met me laten sollen, ik zou een woonplaats voor mij en mijn zoontje moeten zoeken en weggaan. Maar ik ben zo bang... Kan ik mijn kind geven wat hij nodig heeft alleen? Ben ik sterk genoeg om alweer die 'nieuwe start' op te geven?
Ik dacht dat dit anders ging zijn. Dat hij me graag zag en me respecteerde, maar hij negeert mijn verdriet en laat me nog meer alleen.
Hoe ben ik in deze situatie terecht gekomen? Waarom is mijn sprookje van twee jaar geleden beëindigd?
maandag 8 februari 2010 om 00:11
Ik ben niet gelukkig. Als ik mijn leven een cijfer moet geven blijf ik steken op een 5.
Ik heb geen leuke jeugd gehad, ik ben verlegen, eenzaam en loop vast in tijdelijke banen. Geen doelen, ambities.
Omdat ik simpelweg geen zelfvertrouwen heb en denk dat ik toch niets kan.
Ik zit in de fase waarin mensen een huis kopen, vaste baan krijgen. Iedereen lijkt succesvoller en gelukkiger te zijn dan ik. Mensen die ieder weekend vol hebben staan met de wildste plannen, samen met de 20 vrienden die ze hebben.
Soms kijk ik wat profielen op hyves van oud klasgenoten. Dan lees ik weer over de zoveelste promotie, uitstapje, nieuwe baan, vrolijke krabbels.
Ik ben stikjaloers op die mensen. Verstandelijk kan ik best wel relativeren maar toch blijft dit gevoel.
Ik wou dat ik een ander mens was. Spontaan, vrolijk, met goede eigenschappen, talenten, doelen, vrienden, een warme familie, ouders, een leuke baan, een eigen mening.
Ik voel me nutteloos, ik wil gewoon iemand anders zijn.
Ik heb geen leuke jeugd gehad, ik ben verlegen, eenzaam en loop vast in tijdelijke banen. Geen doelen, ambities.
Omdat ik simpelweg geen zelfvertrouwen heb en denk dat ik toch niets kan.
Ik zit in de fase waarin mensen een huis kopen, vaste baan krijgen. Iedereen lijkt succesvoller en gelukkiger te zijn dan ik. Mensen die ieder weekend vol hebben staan met de wildste plannen, samen met de 20 vrienden die ze hebben.
Soms kijk ik wat profielen op hyves van oud klasgenoten. Dan lees ik weer over de zoveelste promotie, uitstapje, nieuwe baan, vrolijke krabbels.
Ik ben stikjaloers op die mensen. Verstandelijk kan ik best wel relativeren maar toch blijft dit gevoel.
Ik wou dat ik een ander mens was. Spontaan, vrolijk, met goede eigenschappen, talenten, doelen, vrienden, een warme familie, ouders, een leuke baan, een eigen mening.
Ik voel me nutteloos, ik wil gewoon iemand anders zijn.
maandag 8 februari 2010 om 12:07
Vivabiecht van 0.11 uur, denk je echt dat mensen 20 vrienden hebben?
Dat is ontzettend druk hoor. Daar heb je een dagtaak aan.
Vergis je niet, vriendengroepjes zijn leuk maar vaak ook oppervlakkig. Een of twee goede vrienden, fijne buren, goede collega's daar kun je meer aan hebben dan 20 'mooi weer' vrienden.
Tel je ook wel eens wat je wél hebt in plaats van je blindstaren op wat je niet hebt?
Dat is ontzettend druk hoor. Daar heb je een dagtaak aan.
Vergis je niet, vriendengroepjes zijn leuk maar vaak ook oppervlakkig. Een of twee goede vrienden, fijne buren, goede collega's daar kun je meer aan hebben dan 20 'mooi weer' vrienden.
Tel je ook wel eens wat je wél hebt in plaats van je blindstaren op wat je niet hebt?
