Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
maandag 18 januari 2010 om 20:16
quote:Sarah Scott schreef op 18 januari 2010 @ 11:32:
[...]
Wil je aandacht op dit forum, of thuis? Of allebei? Misschien kan je een topic openen? Desnoods met een nieuwe nick.....niet blijven zitten met gevoelens die er uit moeten hoor Dankjewel, Sarah. Het gaat om aandacht thuis. Niemand ziet dat het niet goed gaat of misschien wil niemand het zien..? Als het goed gaat of als ik de 'goede verhalen' vertel, dan is er aandacht. Als ik probeer te vertellen dat het niet zo goed gaat, dat ik steeds hoofdpijn heb, me niet kan concentreren, dat het afgelopen jaar me niet in de koude kleren is gaan zitten, dan wordt dit genegeerd. "Neem een paracetamolletje". Waarschijnlijk breng ik het ook niet goed. Ik weet het niet.
Gelukkig gebeurde er gisteren iets, wat me goed deed. Een vriendin waar ik het niet van verwacht had, zei "Ja praat er maar overheen, dit grap je niet zomaar weg". En dat was fijn.
[...]
Wil je aandacht op dit forum, of thuis? Of allebei? Misschien kan je een topic openen? Desnoods met een nieuwe nick.....niet blijven zitten met gevoelens die er uit moeten hoor Dankjewel, Sarah. Het gaat om aandacht thuis. Niemand ziet dat het niet goed gaat of misschien wil niemand het zien..? Als het goed gaat of als ik de 'goede verhalen' vertel, dan is er aandacht. Als ik probeer te vertellen dat het niet zo goed gaat, dat ik steeds hoofdpijn heb, me niet kan concentreren, dat het afgelopen jaar me niet in de koude kleren is gaan zitten, dan wordt dit genegeerd. "Neem een paracetamolletje". Waarschijnlijk breng ik het ook niet goed. Ik weet het niet.
Gelukkig gebeurde er gisteren iets, wat me goed deed. Een vriendin waar ik het niet van verwacht had, zei "Ja praat er maar overheen, dit grap je niet zomaar weg". En dat was fijn.
maandag 18 januari 2010 om 20:49
quote:Vivabiecht schreef op 18 januari 2010 @ 20:16:
[...]
Dankjewel, Sarah. Het gaat om aandacht thuis. Niemand ziet dat het niet goed gaat of misschien wil niemand het zien..? Als het goed gaat of als ik de 'goede verhalen' vertel, dan is er aandacht. Als ik probeer te vertellen dat het niet zo goed gaat, dat ik steeds hoofdpijn heb, me niet kan concentreren, dat het afgelopen jaar me niet in de koude kleren is gaan zitten, dan wordt dit genegeerd. "Neem een paracetamolletje". Waarschijnlijk breng ik het ook niet goed. Ik weet het niet.
Gelukkig gebeurde er gisteren iets, wat me goed deed. Een vriendin waar ik het niet van verwacht had, zei "Ja praat er maar overheen, dit grap je niet zomaar weg". En dat was fijn.
Oh dat is vervelend zeg...
Ik herken het wel in (hele) lichte mate, mijn moeder heeft er nogal een handje van om langs me heen te denderen en alleen te vragen naar de kinderen en te vertellen over zichzelf. Gelukkig heb ik dan wel anderen bij wie ik mijn ei kwijt kan.
Heel fijn dat je vriendin het dus blijkbaar wel in de gaten heeft! Maar onthou ook dat "men" niet kan zien wat jij nodig hebt als jij dat niet aangeeft... Vráág om hulp hoor als je dat nodig hebt, of een luisterend oor, vrienden en familie zullen dat toch niet als een last ervaren
[...]
Dankjewel, Sarah. Het gaat om aandacht thuis. Niemand ziet dat het niet goed gaat of misschien wil niemand het zien..? Als het goed gaat of als ik de 'goede verhalen' vertel, dan is er aandacht. Als ik probeer te vertellen dat het niet zo goed gaat, dat ik steeds hoofdpijn heb, me niet kan concentreren, dat het afgelopen jaar me niet in de koude kleren is gaan zitten, dan wordt dit genegeerd. "Neem een paracetamolletje". Waarschijnlijk breng ik het ook niet goed. Ik weet het niet.
Gelukkig gebeurde er gisteren iets, wat me goed deed. Een vriendin waar ik het niet van verwacht had, zei "Ja praat er maar overheen, dit grap je niet zomaar weg". En dat was fijn.
Oh dat is vervelend zeg...
Ik herken het wel in (hele) lichte mate, mijn moeder heeft er nogal een handje van om langs me heen te denderen en alleen te vragen naar de kinderen en te vertellen over zichzelf. Gelukkig heb ik dan wel anderen bij wie ik mijn ei kwijt kan.
Heel fijn dat je vriendin het dus blijkbaar wel in de gaten heeft! Maar onthou ook dat "men" niet kan zien wat jij nodig hebt als jij dat niet aangeeft... Vráág om hulp hoor als je dat nodig hebt, of een luisterend oor, vrienden en familie zullen dat toch niet als een last ervaren
maandag 18 januari 2010 om 22:08
quote:eleonora schreef op 17 januari 2010 @ 08:08:
[...]
Ik ben zoals gezegd, zelf dik, dus ik kan deze vraag ook aan mezelf stellen maar;' als het je zó dwars zit, waarom werk je er dan niet aan?' Is dat bij jou, net als bij mij iets waarvan je je bewust bent maar er ie íets wat je tegenhoudt?
Obesitas zit voor een deel (waarschijnlijk het grootste) inderdaad tussen je oren. Ik voor mij weet waarom ik dik ben, ik ben gewoon niet zuinig op mezelf. Ergens, heel diep van binnen, is iets stuk gemaakt, al heel vroeg in mijn leven, waardoor ik onverschillig sta tegenover hoe het met mij gaat, fysiek. Het kan me niet genoeg schelen om veel zuiniger en voorzichtiger met mezelf te zijn.
Ik heb inmiddels mijn hele metabolisme naar God geholpen door extreem te lijnen, te hongeren en dan weer 'gewoon' te gaan eten, en dat met een bourgondische inslag (ben geen binch eater of zo en heb nog nooit een vreetbui gehad). De laatste 6 jaar heb ik nauwelijks serieus aan mijn lijf gewerkt. Ik laat me inspireren door een topic hier op het forum maar het ontbreekt me aan de wil om er écht mee aan de slag te gaan.
Waarom?
Ik weet het wel maar ik snap het niet want ik hou zeker wel van mezelf en van mijn man en kind. Ik heb álle redenen van de wereld om zuinig op mij te zijn en om heel oud te willen worden en toch vind ik mezelf niet genoeg waard om dat werkelijk te doen.
Ik laat mij, in mijn onderbewuste, koud. Omdat ik ooit, op zeer jonge leeftijd, afstand heb genomen van mezelf, ik heb mezelf, heel lang geleden opgedeeld in twee personen en die ene, die heel diep zit, daar kan ik niet meer bij maar dat is er wel een die heel veel invloed heeft op mijn leven. Die me kapot kan maken, dood kan laten gaan.
Maar tóch denk ik dat het anders kan en het zal ook wel moeten want als ik zo doorga dan leg ik heel snel het loodje. Maar ik weet dus hoe ontzettend moeilijk het is en ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Misschien lijkt jouw verhaal wel op het mijne.
Herken je er iets in?
Nogmaals, dat hoeft niet hier, je mag me mailen als je wil, of misschien heb je dat al gedaan, dat weet ik niet, ik weet alleen dat je hier vivabiecht heet.Leo, ik las dit en ik ben gisteravond gaan slapen met deze post in mijn hoofd. En toen ben ik midden in de nacht opgestaan om mijn tanden te gaan poetsen, dat had ik niet gedaan voor ik naar bed ging. Om deze post, omdat ik erdoor overtuigd raakte dat het mijn plicht is om voor mezelf te zorgen. En vandaag heb ik een dure tandenborstel gekocht. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar jouw post inspireerde me ertoe. Wilde het graag even zeggen.
[...]
Ik ben zoals gezegd, zelf dik, dus ik kan deze vraag ook aan mezelf stellen maar;' als het je zó dwars zit, waarom werk je er dan niet aan?' Is dat bij jou, net als bij mij iets waarvan je je bewust bent maar er ie íets wat je tegenhoudt?
Obesitas zit voor een deel (waarschijnlijk het grootste) inderdaad tussen je oren. Ik voor mij weet waarom ik dik ben, ik ben gewoon niet zuinig op mezelf. Ergens, heel diep van binnen, is iets stuk gemaakt, al heel vroeg in mijn leven, waardoor ik onverschillig sta tegenover hoe het met mij gaat, fysiek. Het kan me niet genoeg schelen om veel zuiniger en voorzichtiger met mezelf te zijn.
Ik heb inmiddels mijn hele metabolisme naar God geholpen door extreem te lijnen, te hongeren en dan weer 'gewoon' te gaan eten, en dat met een bourgondische inslag (ben geen binch eater of zo en heb nog nooit een vreetbui gehad). De laatste 6 jaar heb ik nauwelijks serieus aan mijn lijf gewerkt. Ik laat me inspireren door een topic hier op het forum maar het ontbreekt me aan de wil om er écht mee aan de slag te gaan.
Waarom?
Ik weet het wel maar ik snap het niet want ik hou zeker wel van mezelf en van mijn man en kind. Ik heb álle redenen van de wereld om zuinig op mij te zijn en om heel oud te willen worden en toch vind ik mezelf niet genoeg waard om dat werkelijk te doen.
Ik laat mij, in mijn onderbewuste, koud. Omdat ik ooit, op zeer jonge leeftijd, afstand heb genomen van mezelf, ik heb mezelf, heel lang geleden opgedeeld in twee personen en die ene, die heel diep zit, daar kan ik niet meer bij maar dat is er wel een die heel veel invloed heeft op mijn leven. Die me kapot kan maken, dood kan laten gaan.
Maar tóch denk ik dat het anders kan en het zal ook wel moeten want als ik zo doorga dan leg ik heel snel het loodje. Maar ik weet dus hoe ontzettend moeilijk het is en ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Misschien lijkt jouw verhaal wel op het mijne.
Herken je er iets in?
Nogmaals, dat hoeft niet hier, je mag me mailen als je wil, of misschien heb je dat al gedaan, dat weet ik niet, ik weet alleen dat je hier vivabiecht heet.Leo, ik las dit en ik ben gisteravond gaan slapen met deze post in mijn hoofd. En toen ben ik midden in de nacht opgestaan om mijn tanden te gaan poetsen, dat had ik niet gedaan voor ik naar bed ging. Om deze post, omdat ik erdoor overtuigd raakte dat het mijn plicht is om voor mezelf te zorgen. En vandaag heb ik een dure tandenborstel gekocht. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar jouw post inspireerde me ertoe. Wilde het graag even zeggen.
dinsdag 19 januari 2010 om 14:17
Ik biecht op dat ik het allemaal zo zat ben.. ik heb er zo genoeg van om altijd maar door te moeten gaan, om alles alleen te moeten doen, om vrijwel geen eigen leven te hebben, maar steeds maar overal rekening mee moet houden (mensen/activiteiten), dat het zoveel moeite kost als ik eens iets voor mezelf wil, dat alles op mij neerkomt, dat ik bij tijden bakken vol kritiek en verwijten over me heen krijg. Om ondertussen maar gewoon door te moeten gaan (er moet immers brood op de plank en mijn kind moet ook gewoon door met zijn leven). Het voelt soms zo alleen.
Ik mis iemand om me heen, mis steun en warmte, troost, aandacht, begrip.
Voor de buitenwereld ben ik een 'sterke vrouw' die het af en toe niet makkelijk heeft, maar die het toch wel steeds redt.
Nou... soms toch echt niet en weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Voel me dan zo verdomd alleen en onbegrepen. Vreselijk onbegrepen...
En iedereen die maar zegt: ja, het is ook niet makkelijk, moeilijk voor je, knap hoe je overeind blijft.
En ondertussen zou ik het wel uit willen schreeuwen: jullie hebben géén idee.. Echt, werkelijk géén idee..
Maar goed, ik moet wel door. Ik heb een kind voor wie ik overeind moet blijven. Dus...masker maar weer op en verder..
Maar mèn, wat voel ik me bij tijden eenzaam en onbegrepen..
Ik mis iemand om me heen, mis steun en warmte, troost, aandacht, begrip.
Voor de buitenwereld ben ik een 'sterke vrouw' die het af en toe niet makkelijk heeft, maar die het toch wel steeds redt.
Nou... soms toch echt niet en weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Voel me dan zo verdomd alleen en onbegrepen. Vreselijk onbegrepen...
En iedereen die maar zegt: ja, het is ook niet makkelijk, moeilijk voor je, knap hoe je overeind blijft.
En ondertussen zou ik het wel uit willen schreeuwen: jullie hebben géén idee.. Echt, werkelijk géén idee..
Maar goed, ik moet wel door. Ik heb een kind voor wie ik overeind moet blijven. Dus...masker maar weer op en verder..
Maar mèn, wat voel ik me bij tijden eenzaam en onbegrepen..
dinsdag 19 januari 2010 om 19:15
quote:Vivabiecht schreef op 16 januari 2010 @ 20:15:
Die woede is, zoals je zegt, totaal niet constructief.
Woede kan wel degelijk constructief zijn. Door je woede te voelen, kun je bij je kracht komen en daarmee een eind maken aan de wanhoop.
Ik hoop niet dat het al te vaag klinkt. Ik ben zelf niet zo goed in boosheid en heb het echt moeten leren. Ik bedoel niet dat je tegen mensen moet gaan schreeuwen, maar probeer het eens uit als je in je eentje bent: flink schreeuwen, schoppen en desnoods dingen kapot maken. Als je altijd je woede negeert, voel je ook nooit je kracht. Denk ik.
Die woede is, zoals je zegt, totaal niet constructief.
Woede kan wel degelijk constructief zijn. Door je woede te voelen, kun je bij je kracht komen en daarmee een eind maken aan de wanhoop.
Ik hoop niet dat het al te vaag klinkt. Ik ben zelf niet zo goed in boosheid en heb het echt moeten leren. Ik bedoel niet dat je tegen mensen moet gaan schreeuwen, maar probeer het eens uit als je in je eentje bent: flink schreeuwen, schoppen en desnoods dingen kapot maken. Als je altijd je woede negeert, voel je ook nooit je kracht. Denk ik.
dinsdag 19 januari 2010 om 19:38
Ik ben de Vivabiecht van de woede en ik ben wel degelijk blij dat je gereageerd hebt. Inderdaad, die woede wil ik niet voelen, ik stop het weg, schaam me ervoor, vind dat het niet mag (ook erg mee opgevoed: je gedraagt je netjes!)
Maar het lijkt me eigenlijk best lekker het in mijn eentje eens lekker af te reageren. Heeft niemand er last van en wie weet wat het me oplevert.
Maar het lijkt me eigenlijk best lekker het in mijn eentje eens lekker af te reageren. Heeft niemand er last van en wie weet wat het me oplevert.
vrijdag 22 januari 2010 om 14:15
Ik haat de vriend van mijn vriend. Hij heeft een verkeerde invloed op mijn vriend en ik zit steeds weer met de gevolgen. Mijn diepste wens is dat hij verdwijnt, uit ons leven. Mijn vriend ziet dit zelf niet, maar deze persoon is echt slecht.
Geen wonder dat hij nooit een vriendin heeft en dat veel dingen die hij heeft ondernomen zijn mislukt. Ik vind het net goed als ik eerlijk ben.
Geen wonder dat hij nooit een vriendin heeft en dat veel dingen die hij heeft ondernomen zijn mislukt. Ik vind het net goed als ik eerlijk ben.
vrijdag 22 januari 2010 om 14:20
Er is een verwijdering gekomen tussen wat eerst een goede vriendin was en mij. Ik heb ontdekt dat zij jaloers is op mij. Nu vermijd ik het contact zoveel mogelijk en vertel haar geen vertrouwelijke dingen meer. Hoe minder ze van me weet, hoe beter. Ze maakt vaak opmerkingen, steken onder water. Daardoor kwam ik erachter. Wat ik met deze bekentenis wil weet ik niet. Niets denk ik. Ik wilde het gewoon even kwijt.
vrijdag 22 januari 2010 om 16:00
Ach ja, vriendschappen...
Ik biecht op dat ik vaak moe ben van mijn eigen pseudo psychologische geanalyseer, dat toch nergens toe leidt. Dat ik vaak in een cirkeltje zit van gedachten die ik niet stop kan zetten. Een voorbeeld, ik had een jaar geleden een dvd van een vriendin geleend, die in het buitenland woont. Ik stuurde die dvd per post terug. Ik had wel een mailtje verwacht als het aangekomen was, maar ik kreeg geen reactie en dacht dat de dvd misschien verdwenen was.
Ik schreef zelf een paar maanden later weer een mailtje waarin ik schreef dat ik de dvd gestuurd had, en als hij niet aangekomen was zou ik wel een nieuwe kopen en die opsturen. Ook hierop geen reaktie. Ik kreeg wel een paar maanden later een kerstkaart met de standaard wensen "fijne kerst enz." Dat was trouwens een digitaal kaartje. Heb zelf een ouderwetse papieren kaart gestuurd met ook de beste wensen enz. Ik vraag me dus af of die vriendin onze vriendschap bewust aan het verwateren laat.
Een mailtje sturen is zo gebeurt, zeker omdat ze de hele dag achter de computer werkt. Ik heb natuurlijk ook geen zin om te vragen of ze bewust geen mailtje gestuurd heeft en geen vriendinnen meer wil zijn of zo. Dat is veel te claimerig.
Ik baal er van dat dit soort dingen me zo bezig houden, ik vind het eigenlijk erg puberaal, terwijl ik de veertig al voorbij ben. Zeker omdat ik me begin af te vragen wat ik eigenlijk te bieden heb in een vriendschap. ( voor de duidelijkheid: ik ben niet te verlegen of zo om contakten met mensen te zoeken en kan over de meeste dingen gewoon meepraten net als jan en alleman, )
Als ik denk dat dit mijn 'beste vriendin ' is, voel ik me toch wel teleurgesteld, zeker ook omdat , als je zo om je heen kijkt, je vaak veel mensen ziet die gewoon er wel in slagen om goede vriendschappen op te bouwen, samen uitgaan , leuke dingen doen enz. ( dat lijkt me tenminste zo.) Terwijl ik gewoon geen vrienden heb en daardoor dit soort dingen op een forum schrijf, in plaats van het gezellig in een kroeg te bepraten met iemand.
Ik biecht op dat ik vaak moe ben van mijn eigen pseudo psychologische geanalyseer, dat toch nergens toe leidt. Dat ik vaak in een cirkeltje zit van gedachten die ik niet stop kan zetten. Een voorbeeld, ik had een jaar geleden een dvd van een vriendin geleend, die in het buitenland woont. Ik stuurde die dvd per post terug. Ik had wel een mailtje verwacht als het aangekomen was, maar ik kreeg geen reactie en dacht dat de dvd misschien verdwenen was.
Ik schreef zelf een paar maanden later weer een mailtje waarin ik schreef dat ik de dvd gestuurd had, en als hij niet aangekomen was zou ik wel een nieuwe kopen en die opsturen. Ook hierop geen reaktie. Ik kreeg wel een paar maanden later een kerstkaart met de standaard wensen "fijne kerst enz." Dat was trouwens een digitaal kaartje. Heb zelf een ouderwetse papieren kaart gestuurd met ook de beste wensen enz. Ik vraag me dus af of die vriendin onze vriendschap bewust aan het verwateren laat.
Een mailtje sturen is zo gebeurt, zeker omdat ze de hele dag achter de computer werkt. Ik heb natuurlijk ook geen zin om te vragen of ze bewust geen mailtje gestuurd heeft en geen vriendinnen meer wil zijn of zo. Dat is veel te claimerig.
Ik baal er van dat dit soort dingen me zo bezig houden, ik vind het eigenlijk erg puberaal, terwijl ik de veertig al voorbij ben. Zeker omdat ik me begin af te vragen wat ik eigenlijk te bieden heb in een vriendschap. ( voor de duidelijkheid: ik ben niet te verlegen of zo om contakten met mensen te zoeken en kan over de meeste dingen gewoon meepraten net als jan en alleman, )
Als ik denk dat dit mijn 'beste vriendin ' is, voel ik me toch wel teleurgesteld, zeker ook omdat , als je zo om je heen kijkt, je vaak veel mensen ziet die gewoon er wel in slagen om goede vriendschappen op te bouwen, samen uitgaan , leuke dingen doen enz. ( dat lijkt me tenminste zo.) Terwijl ik gewoon geen vrienden heb en daardoor dit soort dingen op een forum schrijf, in plaats van het gezellig in een kroeg te bepraten met iemand.
zaterdag 23 januari 2010 om 15:44
Ik word soms zo moe van al het geklaag van mensen. Iedereen klaagt wel ergens over. Als ik naar de beelden kijk van de ramp op Haiti erger ik me nog meer aan die ontevreden mensen met hun problemen en hun geklaag. Haiti heeft het zwaar. Ik kan het geklaag en gezeur niet meer hóren van sommige mensen. Te weinig geld, te veel werk, te moe, dit is te duur, dat is te duur, depressief,overwerkt......... Wees blij dat je in Nederland geboren bent en niet in een arm land.
zaterdag 23 januari 2010 om 15:48
maandag 25 januari 2010 om 09:13
Ik biecht op dat ik niet in een groep kan functioneren. Zelfs op het forum niet. Zodra ik ik rattig gedrag ervaar bevind ik me in een spagaat, want hoe kan ik sociaal zijn zonder mezelf te verloochenen. Het is voor mij kiezen of delen en zo vergal ik mijn eigen plezier op het forum.
Het lukt me niet om dat te veranderen.
Het lukt me niet om dat te veranderen.
maandag 25 januari 2010 om 09:25
Ik biecht op dat ik een minnaar heb en het liefst alles achter zou laten om met hem verder te gaan
Ik biecht op dat ik altijd mijn zin krijg ook al hebben de meeste mensen om me heen dat niet in de gaten
Ik biecht op dat ik steeds meer afval en eigenlijk zo weinig eet dat je het wel anorexia kan noemen , maar dit ontken tegenover mijn familie
Ik biecht op dat ik mezelf soms echt niet aardig vind doen tegen mijn man en kids en dat ik soms het liefst weg zou lopen omdat ik hen een betere vrouw en moeder toewens
Ik biecht op dat ik altijd mijn zin krijg ook al hebben de meeste mensen om me heen dat niet in de gaten
Ik biecht op dat ik steeds meer afval en eigenlijk zo weinig eet dat je het wel anorexia kan noemen , maar dit ontken tegenover mijn familie
Ik biecht op dat ik mezelf soms echt niet aardig vind doen tegen mijn man en kids en dat ik soms het liefst weg zou lopen omdat ik hen een betere vrouw en moeder toewens
maandag 25 januari 2010 om 10:19
quote:Vivabiecht schreef op 22 januari 2010 @ 16:00:
Ach ja, vriendschappen...
Ik biecht op dat ik vaak moe ben van mijn eigen pseudo psychologische geanalyseer, dat toch nergens toe leidt. Dat ik vaak in een cirkeltje zit van gedachten die ik niet stop kan zetten. Een voorbeeld, ik had een jaar geleden een dvd van een vriendin geleend, die in het buitenland woont. Ik stuurde die dvd per post terug. Ik had wel een mailtje verwacht als het aangekomen was, maar ik kreeg geen reactie en dacht dat de dvd misschien verdwenen was.
Ik schreef zelf een paar maanden later weer een mailtje waarin ik schreef dat ik de dvd gestuurd had, en als hij niet aangekomen was zou ik wel een nieuwe kopen en die opsturen. Ook hierop geen reaktie. Ik kreeg wel een paar maanden later een kerstkaart met de standaard wensen "fijne kerst enz." Dat was trouwens een digitaal kaartje. Heb zelf een ouderwetse papieren kaart gestuurd met ook de beste wensen enz. Ik vraag me dus af of die vriendin onze vriendschap bewust aan het verwateren laat.
Een mailtje sturen is zo gebeurt, zeker omdat ze de hele dag achter de computer werkt. Ik heb natuurlijk ook geen zin om te vragen of ze bewust geen mailtje gestuurd heeft en geen vriendinnen meer wil zijn of zo. Dat is veel te claimerig.
Ik baal er van dat dit soort dingen me zo bezig houden, ik vind het eigenlijk erg puberaal, terwijl ik de veertig al voorbij ben. Zeker omdat ik me begin af te vragen wat ik eigenlijk te bieden heb in een vriendschap. ( voor de duidelijkheid: ik ben niet te verlegen of zo om contakten met mensen te zoeken en kan over de meeste dingen gewoon meepraten net als jan en alleman, )
Als ik denk dat dit mijn 'beste vriendin ' is, voel ik me toch wel teleurgesteld, zeker ook omdat , als je zo om je heen kijkt, je vaak veel mensen ziet die gewoon er wel in slagen om goede vriendschappen op te bouwen, samen uitgaan , leuke dingen doen enz. ( dat lijkt me tenminste zo.) Terwijl ik gewoon geen vrienden heb en daardoor dit soort dingen op een forum schrijf, in plaats van het gezellig in een kroeg te bepraten met iemand.
Ik mag toch quoten of niet? Nouja, anders merk ik het wel.
Vivabiecht, heb je zin om (onder een nieuwe nick?) nog even verder te praten op mijn topic? Ik herken namelijk veel in wat je schrijft.
Van burcht naar....?
Ach ja, vriendschappen...
Ik biecht op dat ik vaak moe ben van mijn eigen pseudo psychologische geanalyseer, dat toch nergens toe leidt. Dat ik vaak in een cirkeltje zit van gedachten die ik niet stop kan zetten. Een voorbeeld, ik had een jaar geleden een dvd van een vriendin geleend, die in het buitenland woont. Ik stuurde die dvd per post terug. Ik had wel een mailtje verwacht als het aangekomen was, maar ik kreeg geen reactie en dacht dat de dvd misschien verdwenen was.
Ik schreef zelf een paar maanden later weer een mailtje waarin ik schreef dat ik de dvd gestuurd had, en als hij niet aangekomen was zou ik wel een nieuwe kopen en die opsturen. Ook hierop geen reaktie. Ik kreeg wel een paar maanden later een kerstkaart met de standaard wensen "fijne kerst enz." Dat was trouwens een digitaal kaartje. Heb zelf een ouderwetse papieren kaart gestuurd met ook de beste wensen enz. Ik vraag me dus af of die vriendin onze vriendschap bewust aan het verwateren laat.
Een mailtje sturen is zo gebeurt, zeker omdat ze de hele dag achter de computer werkt. Ik heb natuurlijk ook geen zin om te vragen of ze bewust geen mailtje gestuurd heeft en geen vriendinnen meer wil zijn of zo. Dat is veel te claimerig.
Ik baal er van dat dit soort dingen me zo bezig houden, ik vind het eigenlijk erg puberaal, terwijl ik de veertig al voorbij ben. Zeker omdat ik me begin af te vragen wat ik eigenlijk te bieden heb in een vriendschap. ( voor de duidelijkheid: ik ben niet te verlegen of zo om contakten met mensen te zoeken en kan over de meeste dingen gewoon meepraten net als jan en alleman, )
Als ik denk dat dit mijn 'beste vriendin ' is, voel ik me toch wel teleurgesteld, zeker ook omdat , als je zo om je heen kijkt, je vaak veel mensen ziet die gewoon er wel in slagen om goede vriendschappen op te bouwen, samen uitgaan , leuke dingen doen enz. ( dat lijkt me tenminste zo.) Terwijl ik gewoon geen vrienden heb en daardoor dit soort dingen op een forum schrijf, in plaats van het gezellig in een kroeg te bepraten met iemand.
Ik mag toch quoten of niet? Nouja, anders merk ik het wel.
Vivabiecht, heb je zin om (onder een nieuwe nick?) nog even verder te praten op mijn topic? Ik herken namelijk veel in wat je schrijft.
Van burcht naar....?
