Psyche
alle pijlers
De gevolgen van pesten
dinsdag 18 maart 2008 om 12:04
Hoi Dubbelfriss, allereerst gefeliciteerd dat je toch bijna, ondanks een traumatisch pestverleden, je hbo-opleiding hebt afgerond! Daar mag je best trots op zijn. Heb je je mentor ingelicht over de oorzaak van het 'van je af bijten'? Kun je dat op je stage aangeven? Zo laat je ook je zachtere kant zien, en zul je merken dat er ook mensen zijn die je kunt vertrouwen, en die je niet zullen pesten. Misschien kun je tegelijkertijd hulp zoeken om je pestverleden af te sluiten? Als je dan bij je mentor en op je stage laat weten dat je werkt aan je 'problemen' zullen ze mogelijk soepeler zijn met jouw aandachtspunten momenteel.
Ikzelf ben een jaar lang vreselijk gepest. Dat begon pas op mijn 16e. Ik wist totaal niet hoe ik van me af moest bijten (kan ik nog steeds niet zo goed in groepen, met collega's, vrienden), en ik vond ook dat ik het best verdiende want de reden waarom was best logisch. Iemand had genante dingen over mij doorverteld, die genante (menselijke) dingen, tja die had ik kunnen voorkomen. Dus was het ergens wel logisch dat andere mensen mij er mee pestten, zo was mijn (onterechte!) redenatie.
Vreselijk als je ten prooi valt aan gemene mensen. Niemand verdient dat! Gelukkig ben ik zelf nooit gemeen geworden. Maar ik zit er maar wel mooi mee. Sterkte en succes met je stage! Niet opgeven hoor!
Ikzelf ben een jaar lang vreselijk gepest. Dat begon pas op mijn 16e. Ik wist totaal niet hoe ik van me af moest bijten (kan ik nog steeds niet zo goed in groepen, met collega's, vrienden), en ik vond ook dat ik het best verdiende want de reden waarom was best logisch. Iemand had genante dingen over mij doorverteld, die genante (menselijke) dingen, tja die had ik kunnen voorkomen. Dus was het ergens wel logisch dat andere mensen mij er mee pestten, zo was mijn (onterechte!) redenatie.
Vreselijk als je ten prooi valt aan gemene mensen. Niemand verdient dat! Gelukkig ben ik zelf nooit gemeen geworden. Maar ik zit er maar wel mooi mee. Sterkte en succes met je stage! Niet opgeven hoor!
dinsdag 18 maart 2008 om 14:22
Klopt, ik herkende mijn zus ook in je verhaal. De studie psycholoog van de Universiteit dat werkte niet voor mijn zus, deze luisterde niet naar haar verleden (pesten&onzekerheid) Ze studeerde toen rechten en de psycholoog adviseerde haar serieus te overwegen als zij wel het type was voor een rechtenstudie. Ze was niet hard, assertief ect.
Nu gaat het kwa werk en studie al wat beter, maar nog merkt ze dat bij sollicitaties haar onzekerheid en introvertheid een blokkade zijn. Ze heeft nu een baan (icm studie) Make up is trouwens te rigoureus voor haar, dit voelt niet echt vind ze. En dat mag ze natuurlijk ook vinden, maar omdat je met een net fris kapsel en geëpileerde wenkbrauwen er meteen een stuk anders uit ziet gaan mijn moeder en ik proberen haar een dagje uit te nemen en dit te bewerkstelligen. Wordt ze wat zelfverzekerder en kan ze dit ook meer uitstralen bij haar sollicitaties. Ik zal haar vertellen dat viva een leuk forum heeft, kan ze hier mee kletsen.
vrijdag 21 maart 2008 om 18:04
Als mensen vroeger de ernst van het pesten hadden ingezien ipv het weg te wuiven en te bagatelliseren, dan had ik het allang verwerkt. Was ik allang uit het dal geklommen. Door onbegrip van heel veel mensen ben ik jarenlang in dat dal GEDUWD. Probeer er dan nog maar uit te komen.
Pesten kan ontzettend veel gevolgen hebben. Er is ook een verband getoond tussen pesten en ptss. Post Traumatisch Stress Syndroom. Een syndroom dat voorkomt bij mensen die traumatische ervaringen meemaken zoals een kaping e.d. Maar ook militairen die lange tijd in oorlogsgebied verblijven.
Misschien dat ik nogal verbitterd klink. Dat ben ik ook. Vanaf mijn 6e zoek ik al hulp. Dat is er gewoon niet voldoende. In ieder geval niet voor mij. En ik ben toch al op heel wat plaatsen geweest dus graag geen verwijten van mensen dat ik niet geholpen wil worden. Dat dal, daar hang ik al meer dan 20 jaar in. Het zal voorlopig nog wel zo blijven. Ik voel me ontzettend *** over mezelf, en dat allemaal veroorzaakt door mensen die het te veel moeite vonden om mij met respect te behandelen.
vrijdag 21 maart 2008 om 18:41
@Elske
Ik begrijp volledig dat het vreselijk moeilijk is om uit dat dal te komen. Maar je bent nu volwassen en het ligt in jouw handen. Niemand kan jou uit jouw dal helpen, alleen jij. En als dat je eenmaal lukt, dan voel je je waarschijnlijk ook snel beter over jezelf. Realiseer je dat jouw basis klote is geweest en dat je daar niets aan kunt doen, maar dat jij wel nu zelf een nieuwe basis kunt leggen. Sta het niet toe dat die etterbakken nu, 20 jaar later, nog steeds jouw leven regeren. Want dat is wat je doet...
Mijn broertje werd ook gepest, dus ik weet heel goed wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Hij zat ook altijd in net zo'n dal als jij nu nog steeds zit. En ook hij legde de schuld van zijn ellendige gevoelens bij het verleden. Maar toen overkwam hem plotseling iets vreselijks en daardoor besefte hij zich opeens hoe goed zijn wereld nu eigenlijk is. Sindsdien geniet hij nu opeens veel meer van het leven, kijkt hij veel meer naar de goede dingen in plaats van alleen maar naar de slechte. En hij realiseert zich nu ook dat het leven voor een groot deel wordt bepaald door wat je er zelf van maakt.
Laat het voor jou alstjeblieft niet nodig zijn om ook eerst iets verschrikkelijks mee te moeten maken om tot dat soort conclusies te kunnen komen!!!
Er zijn vast ook heel goede dingen in jouw leven. Misschien je familie, vriend(inn)en, je werk, je opleiding, je huisdieren, je hobby, je buren, je... vul maar in. Probeer je daar meer op te focussen en realiseer je dat jij zelf voor een groot deel verantwoordelijk bent voor je eigen geluk.
Ik begrijp volledig dat het vreselijk moeilijk is om uit dat dal te komen. Maar je bent nu volwassen en het ligt in jouw handen. Niemand kan jou uit jouw dal helpen, alleen jij. En als dat je eenmaal lukt, dan voel je je waarschijnlijk ook snel beter over jezelf. Realiseer je dat jouw basis klote is geweest en dat je daar niets aan kunt doen, maar dat jij wel nu zelf een nieuwe basis kunt leggen. Sta het niet toe dat die etterbakken nu, 20 jaar later, nog steeds jouw leven regeren. Want dat is wat je doet...
Mijn broertje werd ook gepest, dus ik weet heel goed wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Hij zat ook altijd in net zo'n dal als jij nu nog steeds zit. En ook hij legde de schuld van zijn ellendige gevoelens bij het verleden. Maar toen overkwam hem plotseling iets vreselijks en daardoor besefte hij zich opeens hoe goed zijn wereld nu eigenlijk is. Sindsdien geniet hij nu opeens veel meer van het leven, kijkt hij veel meer naar de goede dingen in plaats van alleen maar naar de slechte. En hij realiseert zich nu ook dat het leven voor een groot deel wordt bepaald door wat je er zelf van maakt.
Laat het voor jou alstjeblieft niet nodig zijn om ook eerst iets verschrikkelijks mee te moeten maken om tot dat soort conclusies te kunnen komen!!!
Er zijn vast ook heel goede dingen in jouw leven. Misschien je familie, vriend(inn)en, je werk, je opleiding, je huisdieren, je hobby, je buren, je... vul maar in. Probeer je daar meer op te focussen en realiseer je dat jij zelf voor een groot deel verantwoordelijk bent voor je eigen geluk.
vrijdag 21 maart 2008 om 18:47
@MDF
Die vanzelfsprekendheid voor jou om dat voor je vriend te doen, dat herken ik wel. Ik zou het precies zo doen en ook zo reageren op complimentjes.
Je zegt dat je op het forum meer tijd hebt voor reacties en dat dit voor jou een enorm verschil uitmaakt. Wat echter kan, is jezelf die tijd in het dagelijks leven ook gunnen. Wat is er mis mee om te reageren met "ik weet even niet wat ik hier nu op moet zeggen/van moet denken, ik kom hier later even bij je op terug"? Ik doe dat regelmatig als ik tijd nodig heb om mijn reactie te overdenken en dat werkt eigenlijk prima. Ook is er niets mis mee om op een eerdere reactie terug te komen. "Ik zei toen .... , maar ik heb er daarna nog eens goed over nagedacht en eigenlijk vind ik ... "
Misschien is het een idee om jezelf daarin te trainen? Probeer het eens uit in situaties waarin je niet echt onderuit kunt gaan en dan met onderwerpen die niet erg gevoelig liggen. Als je oefent en je gaandeweg merkt dat mensen daar goed op reageren, dan durf je vanzelf grotere stappen te zetten op dit gebied. (Echt waar hoor, ik spreek uit ervaring, ik was ook nooit zo assertief. Maar als je daarin oefent en succes ermee hebt, dan wordt het vanzelf echt leuk om te doen omdat je elke keer trots op jezelf kunt zijn als het weer gelukt is en dat geeft je een heel goed gevoel).
Die vanzelfsprekendheid voor jou om dat voor je vriend te doen, dat herken ik wel. Ik zou het precies zo doen en ook zo reageren op complimentjes.
Je zegt dat je op het forum meer tijd hebt voor reacties en dat dit voor jou een enorm verschil uitmaakt. Wat echter kan, is jezelf die tijd in het dagelijks leven ook gunnen. Wat is er mis mee om te reageren met "ik weet even niet wat ik hier nu op moet zeggen/van moet denken, ik kom hier later even bij je op terug"? Ik doe dat regelmatig als ik tijd nodig heb om mijn reactie te overdenken en dat werkt eigenlijk prima. Ook is er niets mis mee om op een eerdere reactie terug te komen. "Ik zei toen .... , maar ik heb er daarna nog eens goed over nagedacht en eigenlijk vind ik ... "
Misschien is het een idee om jezelf daarin te trainen? Probeer het eens uit in situaties waarin je niet echt onderuit kunt gaan en dan met onderwerpen die niet erg gevoelig liggen. Als je oefent en je gaandeweg merkt dat mensen daar goed op reageren, dan durf je vanzelf grotere stappen te zetten op dit gebied. (Echt waar hoor, ik spreek uit ervaring, ik was ook nooit zo assertief. Maar als je daarin oefent en succes ermee hebt, dan wordt het vanzelf echt leuk om te doen omdat je elke keer trots op jezelf kunt zijn als het weer gelukt is en dat geeft je een heel goed gevoel).
vrijdag 21 maart 2008 om 19:06
Familie. Ik wil best iets over mijn familie vertellen. Ik had een moeder die mij van kleins af aan vertelde dat ze me liever niet gehad had. Dat ik toch niks zou bereiken. Dat ze me had gemaakt en dat ze me ook weer zou breken. Dat ze de hond belangrijker vond. Dat het een feest was dat toen ik op kamers ging. Enz enz. Ik heb al 6 jaar geen contact meer met haar.
Nu heb ik een lieve en leuke vriend. Maar die heeft ook familie. Als we daar op bezoek zijn gaat het ongeveer zo: mijn vriend, midden 30, krijgt van zijn moeder de wind van voren met veel geschreeuw hoe hij zich moet gedragen, kleden, waar hij over moet praten. Als ze bij ons op bezoek zijn hebben we dit en dat niet goed opgehangen/neergezet. Onze vrienden zijn ook niks en ons werk ook niet. Als we op verjaardagen zijn praat bijna niemand met ons.
Ik word in mijn geval niet bijster gelukkig van het onderwerp familie.
Ik vond wat je heb geschreven lief van jou. Ik heb het momenteel alleen heel moeilijk met dit soort dingen. Ik zit echt in een enorme dip door dit soort dingen. Het is heel moeilijk om je erover heen te zetten en verder te gaan. Het blijft gewoon pijn doen.
vrijdag 21 maart 2008 om 19:45
@Elske
Ik begrijp je pijn heel goed en wil het ook zeker niet doen voorkomen alsof het onzin zou zijn en jij je "er maar even overheen moet zetten". Natuurlijk werkt dat niet zo eenvoudig, want dan had je dat allang al gedaan.
Ik heb aan jou geschreven omdat ik hoop dat ik misschien iets bij je los kan maken dat je zelf nog niet zag. Soms kun je door een opmerking van een ander geraakt worden en kan dat er voor zorgen dat je de wereld opeens even vanuit een andere hoek bekijkt. Kennelijk is dat niet gelukt met wat ik schreef, maar misschien dat je het over een paar dagen nog eens leest en opeens wel die klik maakt. Of dat je er nog eens aan terug denkt en het op je in laat werken.
De belangrijkste persoon in jouw leven ben jij. Wat anderen van jou vinden is helemaal niet belangrijk. Hou van jezelf!
Je hebt een lieve vriend, schrijf je. Als je de andere topics hier eens doorleest, dan zul je zien dat een lieve vriend helemaal niet vanzelfsprekend is en dat je dit best als een stukje geluk kunt aanmerken.
En als ik bijv. het verhaal over je moeder lees, dan vind ik dat veel meer over haar zeggen dan over jou! Sorry hoor, maar een moeder die zo tegen haar kind praat, die spoort gewoon niet! Er is dus ook geen enkele reden om op welke manier dan ook serieus te nemen wat zij jou verteld heeft.
Je schoonouders... tuurlijk is dat lastig want je krijgt ze er automatisch bij. Maar is dat wel zo? Wat nou als jij eens zou zeggen "tot hier en niet verder". Als je bijvoorbeeld weigert om de tirades van je schoonmoeder aan te horen en als je jouw schoonmoeder vertelt dat ze alleen nog maar welkom is in jouw huis als zij haar opmerkingen voor zich houdt? Je hoeft jouw vriend het contact met zijn familie natuurlijk niet te ontzeggen, dat is zijn keuze, maar je kunt wel eisen dat ze jou met respect behandelen. En als ze dat niet willen of kunnen, dan kun je er voor kiezen om verder geen contact meer met hen te onderhouden.
Laat zien dat jij bent wie je bent en dat jij er ook mag wezen. Dat jouw mening er ook toe doet en dat jij respectvol behandeld dient te worden. Hoe lullig het misschien ook klinkt, mensen kunnen jou alleen slecht behandelen als jij hen toestaat om dat te doen...
Ik begrijp je pijn heel goed en wil het ook zeker niet doen voorkomen alsof het onzin zou zijn en jij je "er maar even overheen moet zetten". Natuurlijk werkt dat niet zo eenvoudig, want dan had je dat allang al gedaan.
Ik heb aan jou geschreven omdat ik hoop dat ik misschien iets bij je los kan maken dat je zelf nog niet zag. Soms kun je door een opmerking van een ander geraakt worden en kan dat er voor zorgen dat je de wereld opeens even vanuit een andere hoek bekijkt. Kennelijk is dat niet gelukt met wat ik schreef, maar misschien dat je het over een paar dagen nog eens leest en opeens wel die klik maakt. Of dat je er nog eens aan terug denkt en het op je in laat werken.
De belangrijkste persoon in jouw leven ben jij. Wat anderen van jou vinden is helemaal niet belangrijk. Hou van jezelf!
Je hebt een lieve vriend, schrijf je. Als je de andere topics hier eens doorleest, dan zul je zien dat een lieve vriend helemaal niet vanzelfsprekend is en dat je dit best als een stukje geluk kunt aanmerken.
En als ik bijv. het verhaal over je moeder lees, dan vind ik dat veel meer over haar zeggen dan over jou! Sorry hoor, maar een moeder die zo tegen haar kind praat, die spoort gewoon niet! Er is dus ook geen enkele reden om op welke manier dan ook serieus te nemen wat zij jou verteld heeft.
Je schoonouders... tuurlijk is dat lastig want je krijgt ze er automatisch bij. Maar is dat wel zo? Wat nou als jij eens zou zeggen "tot hier en niet verder". Als je bijvoorbeeld weigert om de tirades van je schoonmoeder aan te horen en als je jouw schoonmoeder vertelt dat ze alleen nog maar welkom is in jouw huis als zij haar opmerkingen voor zich houdt? Je hoeft jouw vriend het contact met zijn familie natuurlijk niet te ontzeggen, dat is zijn keuze, maar je kunt wel eisen dat ze jou met respect behandelen. En als ze dat niet willen of kunnen, dan kun je er voor kiezen om verder geen contact meer met hen te onderhouden.
Laat zien dat jij bent wie je bent en dat jij er ook mag wezen. Dat jouw mening er ook toe doet en dat jij respectvol behandeld dient te worden. Hoe lullig het misschien ook klinkt, mensen kunnen jou alleen slecht behandelen als jij hen toestaat om dat te doen...
zaterdag 5 april 2008 om 11:30
Herkenbaar verhaal. Ik ben zelf ook gepest, en bij mij is ook ongeveer in groep 3 begonnen. De gevolgen daarvan zijn dat ik heel teruggetrokken ben. Ik gooi niet zomaar iets in een groep, tenzij ik die heel goed ken. Doordat al dat pesten ben ik stil geworden en zal ik niet zomaar iets in een klas zeggen. En heb ik dus ook niet geleerd om op school met veel klasgenootjes om te gaan, als je gepest wordt gaat dat moeilijk. Buiten school, met vrienden kan ik het wel, maar in school/werk situaties ben ik redelijk teruggetrokken en stil.
Ik heb er zelf eigenlijk geen last van, maar nu op me stage merk ik toch dat het lastig is. Doordat ik zo ben en niet duidelijk aanwezig ben heb ik veel onvoldoendes gekregen, en als het zo door gaat haal ik mijn laatste stage niet. Op me vorige stage ook last van gehad maar die heb ik gelukkig wel gehaald.
Ze hebben mij ook gevraagd hoe ze me konden helpen. Maar ik weet het niet, ik voel me nu niet meer verlegen, het is alleen dat ik die dingen nooit heb geleerd, en doordat ik er zelf geen last van heb is het voor mij moeilijk om het te veranderen.
Ik heb er zelf eigenlijk geen last van, maar nu op me stage merk ik toch dat het lastig is. Doordat ik zo ben en niet duidelijk aanwezig ben heb ik veel onvoldoendes gekregen, en als het zo door gaat haal ik mijn laatste stage niet. Op me vorige stage ook last van gehad maar die heb ik gelukkig wel gehaald.
Ze hebben mij ook gevraagd hoe ze me konden helpen. Maar ik weet het niet, ik voel me nu niet meer verlegen, het is alleen dat ik die dingen nooit heb geleerd, en doordat ik er zelf geen last van heb is het voor mij moeilijk om het te veranderen.
zaterdag 5 april 2008 om 17:26
Je hebt pesten en pesten.
Als het als volwassene doorgaat vind ik het niet meer onder de noemer pesten vallen.
Bij mij heeft het dus mijn hele leven geduurd (bijna 40) (ga er verder niet over uitwijden anders word het verhaal te lang)
en loop nu bij stichting ex-6.
De hele pshychiatrie heb ik inmidels wel van binnen en buiten gezien...
Blij dat stichting ex-6 er is, anders was ik er niet meer.
Als het als volwassene doorgaat vind ik het niet meer onder de noemer pesten vallen.
Bij mij heeft het dus mijn hele leven geduurd (bijna 40) (ga er verder niet over uitwijden anders word het verhaal te lang)
en loop nu bij stichting ex-6.
De hele pshychiatrie heb ik inmidels wel van binnen en buiten gezien...
Blij dat stichting ex-6 er is, anders was ik er niet meer.
zaterdag 5 april 2008 om 18:02
Ik kom ook maar even binnenvallen als jullie het niet erg vinden.
Ik ben nooit echt gepest in de zin van dat ik uitgescholden werd of geslagen etc ik werd gewoon genegeerd..
Ik hoorde er niet bij en had ook niet echt vriendinnetjes op school.
Op het schoolplein werd er wel tegen mij gesproken maar na schooltijd had ik nooit iemand om mee te spelen.
Kinderen mochten niet met mij omgaan...
Ik kom uit een klein stadje en mijn ouders waren gescheiden en mijn vader was/is alcoholist...
Voor verjaardagsfeestjes werd ik nooit gevraagd...
Ik heb zelf wel eens een feestje gegeven maar niemand kwam,de volgende dag zeiden ze : we wilden wel komen maar mochten niet..
Nu ik dit zo schrijf voel ik nog de pijn en het verdriet wat ik toen voelde..
In de pubertijd veranderde er niet veel...
Toen alle meiden van mijn leeftijd op zaterdagavond gingen stappen zat ik alleen thuis bij mijn moeder want ik had niemand.
Ik heb vele nachten mijzelf in slaap gehuild.
Ik werd een teruggetrokken iemand die weinig mensen vertrouwde..
Vanaf mijn 18e ging ik af en toe wel eens met een paar meiden om maar als die dan een vriendje kregen dan was ik weer alleen.
Ik was wel vaak verliefd maar ook de jongens zagen mij niet staan.
Op mijn 20 ben ik naar een andere stad 100 km verderop verhuisd want ik wilde een nieuw leven beginnen..
Ik kreeg een vriend waar ik ook een dochter van heb maar die relatie ging na 7 jaar voorbij..
Nu ben ik al weer zo'n 7 jaar alleen en ik durf het gewoon niet aan om ooit nog weer aan een relatie te beginnen..
Ik ga mannen ook bewust uit de weg...
groetjes shenya...
Ik ben nooit echt gepest in de zin van dat ik uitgescholden werd of geslagen etc ik werd gewoon genegeerd..
Ik hoorde er niet bij en had ook niet echt vriendinnetjes op school.
Op het schoolplein werd er wel tegen mij gesproken maar na schooltijd had ik nooit iemand om mee te spelen.
Kinderen mochten niet met mij omgaan...
Ik kom uit een klein stadje en mijn ouders waren gescheiden en mijn vader was/is alcoholist...
Voor verjaardagsfeestjes werd ik nooit gevraagd...
Ik heb zelf wel eens een feestje gegeven maar niemand kwam,de volgende dag zeiden ze : we wilden wel komen maar mochten niet..
Nu ik dit zo schrijf voel ik nog de pijn en het verdriet wat ik toen voelde..
In de pubertijd veranderde er niet veel...
Toen alle meiden van mijn leeftijd op zaterdagavond gingen stappen zat ik alleen thuis bij mijn moeder want ik had niemand.
Ik heb vele nachten mijzelf in slaap gehuild.
Ik werd een teruggetrokken iemand die weinig mensen vertrouwde..
Vanaf mijn 18e ging ik af en toe wel eens met een paar meiden om maar als die dan een vriendje kregen dan was ik weer alleen.
Ik was wel vaak verliefd maar ook de jongens zagen mij niet staan.
Op mijn 20 ben ik naar een andere stad 100 km verderop verhuisd want ik wilde een nieuw leven beginnen..
Ik kreeg een vriend waar ik ook een dochter van heb maar die relatie ging na 7 jaar voorbij..
Nu ben ik al weer zo'n 7 jaar alleen en ik durf het gewoon niet aan om ooit nog weer aan een relatie te beginnen..
Ik ga mannen ook bewust uit de weg...
groetjes shenya...
woensdag 16 april 2008 om 19:29
Wat herkenbaar dit...
Ikzelf ben vroeger ook heel veel en best wel vergaand gepest. En heb er ook veel last van (gehad); sociale angst, anorexia, negatief zelfbeeld, onzeker.
Ik ben lang in therapie geweest (jaar ambulant, jaar opname, aantal maanden deeltijd) en ben toen langzaam gaan inzien dat ik net zoveel waard ben als ieder ander. Ik was ervan overtuigd dat ik waardeloos en stom was, maar ik zie nu steeds meer in dat dit niet klopt. Het is een lang proces, pesten kan echt heel veel invloed hebben! :(
Ikzelf ben vroeger ook heel veel en best wel vergaand gepest. En heb er ook veel last van (gehad); sociale angst, anorexia, negatief zelfbeeld, onzeker.
Ik ben lang in therapie geweest (jaar ambulant, jaar opname, aantal maanden deeltijd) en ben toen langzaam gaan inzien dat ik net zoveel waard ben als ieder ander. Ik was ervan overtuigd dat ik waardeloos en stom was, maar ik zie nu steeds meer in dat dit niet klopt. Het is een lang proces, pesten kan echt heel veel invloed hebben! :(
dinsdag 22 april 2008 om 20:58
Ja, er zijn ontzettend veel mensen die na zoveel jaar nog altijd lijden onder de gevolgen van pesten. Dat is ontzettend erg.
Vroeger, toen het pesten aan de gang was, heb ik zo ontzettend vaak hulp gevraagd bij bv leerkrachten. Maar die hulp kwam er nooit. Het lag altijd aan mijzelf dat ik gepest werd. Of ik kreeg te horen dat het erbij hoorde. Het was altijd 1 van die 2. De kinderen uit mijn klas konden met mij doen wat ze wilden. Wilden ze mij slaan, dan deden ze dat. Wilden ze mij uitschelden voor van alles en nog wat, uitlachen, buitensluiten, opwachten, onderspugen, spullen van mij kapot maken, dan deden ze dat. Want zij kregen toch nooit straf. Ze werden niets een aangesproken op hun gedrag. Nu, 20 jaar later heb ik nog altijd last van de manier waarop ik toen behandeld ben. Erg achterdochtig, geen vertrouwen in mijzelf en andere mensen, denken dat je niks waard bent, moeilijk voor jezelf op kunnen komen, enz enz. Al moet ik wel zeggen dat ik nu therapie heb gevonden die echt werkt. Dus ik geloof er wel weer in dat ik er weer bovenop kom. Maar dat heeft me dan wel 20 jaar van mijn leven gekost.
Ik ben van mening dat er een wetswijziging moet komen, waardoor het mogelijk moet worden om pesters aan te klagen/te vervolgen. Laat ze maar betalen voor psychische schade, laat ze de kosten maar betalen van een psychiater, laat ze maar de uitkering betalen voor mensen die door pesterijen noodgedwongen thuis zitten. Misschien ben ik te hard, maar dit vind ik echt. Ik denk dat het onderwerp pesten dan ineens een stuk serieuzer wordt genomen.
MDF heel veel sterkte.
Vroeger, toen het pesten aan de gang was, heb ik zo ontzettend vaak hulp gevraagd bij bv leerkrachten. Maar die hulp kwam er nooit. Het lag altijd aan mijzelf dat ik gepest werd. Of ik kreeg te horen dat het erbij hoorde. Het was altijd 1 van die 2. De kinderen uit mijn klas konden met mij doen wat ze wilden. Wilden ze mij slaan, dan deden ze dat. Wilden ze mij uitschelden voor van alles en nog wat, uitlachen, buitensluiten, opwachten, onderspugen, spullen van mij kapot maken, dan deden ze dat. Want zij kregen toch nooit straf. Ze werden niets een aangesproken op hun gedrag. Nu, 20 jaar later heb ik nog altijd last van de manier waarop ik toen behandeld ben. Erg achterdochtig, geen vertrouwen in mijzelf en andere mensen, denken dat je niks waard bent, moeilijk voor jezelf op kunnen komen, enz enz. Al moet ik wel zeggen dat ik nu therapie heb gevonden die echt werkt. Dus ik geloof er wel weer in dat ik er weer bovenop kom. Maar dat heeft me dan wel 20 jaar van mijn leven gekost.
Ik ben van mening dat er een wetswijziging moet komen, waardoor het mogelijk moet worden om pesters aan te klagen/te vervolgen. Laat ze maar betalen voor psychische schade, laat ze de kosten maar betalen van een psychiater, laat ze maar de uitkering betalen voor mensen die door pesterijen noodgedwongen thuis zitten. Misschien ben ik te hard, maar dit vind ik echt. Ik denk dat het onderwerp pesten dan ineens een stuk serieuzer wordt genomen.
MDF heel veel sterkte.
