Psyche
alle pijlers
De juiste keuze gemaakt, maar toch verward.
maandag 14 november 2016 om 11:44
Een aantal weken geleden heb ik mijn relatie verbroken. Hoewel ik weet en voel dat het de juiste beslissing is ben ik er nog behoorlijk van in de war.
Gisteren las ik een topic over een man met schulden en werd door veel forummers geadviseerd de relatie te verbreken. Voor mij veel herkenning in wat de topic starter schreef. En de reacties waren voor mij een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Maar toch ben ik er nog steeds behoorlijk van in verwarring.
Ik was stapelgek op mijn ex alleen ging ik er beetje bij beetje aan onderdoor hoe langer de relatie duurde. Na 2 jaar kon ik echt niet meer.
Zijn problemen hadden teveel negatieve invloed op mijn leven.
Hij heeft een verslavingsprobleem, grote schulden en ondanks meerdere malen aan geven dat ik hier grote moeite mee heb deed hij hier weinig mee.
Het begon mij steeds meer energie te kosten en had steeds meer invloed op mijn functioneren. Op mijn financiën en met name het er echt zijn voor mijn kinderen. Vooral dat laatste was voor mij de grote wake up call. (Voor de duidelijkheid, mijn grootste prioriteit en liefde en geluksgevoel zijn en blijven altijd mijn kinderen, ik begon alleen de laatste tijd te merken dat ik afwezig was en veel in mijn eigen hoofd zat. En dat vond ik nogal een signaal, want ik wil er echt voor ze zijn en niet maar voor de helft).
Nadat ik de relatie heb verbroken heeft hij me verbaal compleet met de grond gelijk gemaakt. En voor de meest vreselijke dingen uitgemaakt.
Hier ben ik even ontzettend van van slag geweest. Maar heb mezelf snel herpakt en ik het wel bolwerken.
En toch blijft het rondspoken in mijn hoofd. Ben ik dan echt zo'n vreselijk mens? Moet ik na alle gesprekken en kansen hem nog een kans geven? Dat ga ik niet doen, dat is niet goed voor mijzelf en mijn kinderen. En toch blijft het knagen.
Hij heeft nog wel contact gezocht en beterschap belooft, na alle vreselijke berichten ben ik nu weer de meest fantastische vrouw die er is.
Ik wil zo graag dat het me niks doet, maar toch begin ik er weer over na te denken.
Ik heb hem verteld dat het voor mij echt klaar is. En dat is het ook echt. Desondanks voelt het soms toch rot dat ik hem niet de kans geef nu het kwartje bij hem echt gevallen is.
Want, je moet elk mens toch de kans geven? Maar hoeveel kansen dan?
Ik zit in een rollercoaster van emoties, en er zijn momenten dat ik in kringetjes blijf denken. Nu ook weer. En daarom heb ik dit topic geopend. Ik wil mijn vriendinnen niet steeds 'lastigvallen'.
Inmiddels ben ik wel gestart met gesprekken met een therapeut. Omdat ik de signalen die er wel waren genegeerd heb. Mezelf voorbij ben gelopen. En nog wel wat te leren heb.
Steviger in mijn schoenen staan, en onrustige gevoelens en alarmbellen niet automatisch wegstoppen. Zoals ik mezelf heb aangeleerd.
Op dit moment kost het me nog veel om de dagen goed door te komen. Ik slaap slecht en eten is ook moeilijk. Werken lukt wel, hoewel het veel van me vergt, het is ook een welkome afleiding.
De meeste energie gaat naar mijn kinderen, zoals altijd. Maar nu ben ik er weer veel bewuster mee bezig. Het belangrijkste is dat het goed met hen gaat. En ik merk nu ik (uiterlijk) een stuk rustiger ben en heel bewust aandacht aan hen besteed ze allebei ook een stuk relaxter zijn. En daar kan ik het meeste van genieten. Daar put ik veel energie uit. Voor mijn kinderen is dit zeker de juiste beslissing geweest.
Nu moet het voor mezelf nog echt zo gaan voelen. Het voelt zelfs een beetje als een mislukking... Dat ik een relatie ben aangegaan en die niet in stand heb kunnen houden. Dat ik de fout in ben gegaan. Dat ik signalen niet serieus genoeg heb genomen. Want het voelde allemaal zo goed. Dat ik te lang heb doorgemodderd nadat de roze bril verdwenen was. Dat ik nu ook de mooie dingen overboord heb gegooid.
Feedback, meningen en tips zijn allemaal welkom. Om de chaos in mijn hoofd hopelijk een beetje op een rijtje te kunnen zetten...
Gisteren las ik een topic over een man met schulden en werd door veel forummers geadviseerd de relatie te verbreken. Voor mij veel herkenning in wat de topic starter schreef. En de reacties waren voor mij een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Maar toch ben ik er nog steeds behoorlijk van in verwarring.
Ik was stapelgek op mijn ex alleen ging ik er beetje bij beetje aan onderdoor hoe langer de relatie duurde. Na 2 jaar kon ik echt niet meer.
Zijn problemen hadden teveel negatieve invloed op mijn leven.
Hij heeft een verslavingsprobleem, grote schulden en ondanks meerdere malen aan geven dat ik hier grote moeite mee heb deed hij hier weinig mee.
Het begon mij steeds meer energie te kosten en had steeds meer invloed op mijn functioneren. Op mijn financiën en met name het er echt zijn voor mijn kinderen. Vooral dat laatste was voor mij de grote wake up call. (Voor de duidelijkheid, mijn grootste prioriteit en liefde en geluksgevoel zijn en blijven altijd mijn kinderen, ik begon alleen de laatste tijd te merken dat ik afwezig was en veel in mijn eigen hoofd zat. En dat vond ik nogal een signaal, want ik wil er echt voor ze zijn en niet maar voor de helft).
Nadat ik de relatie heb verbroken heeft hij me verbaal compleet met de grond gelijk gemaakt. En voor de meest vreselijke dingen uitgemaakt.
Hier ben ik even ontzettend van van slag geweest. Maar heb mezelf snel herpakt en ik het wel bolwerken.
En toch blijft het rondspoken in mijn hoofd. Ben ik dan echt zo'n vreselijk mens? Moet ik na alle gesprekken en kansen hem nog een kans geven? Dat ga ik niet doen, dat is niet goed voor mijzelf en mijn kinderen. En toch blijft het knagen.
Hij heeft nog wel contact gezocht en beterschap belooft, na alle vreselijke berichten ben ik nu weer de meest fantastische vrouw die er is.
Ik wil zo graag dat het me niks doet, maar toch begin ik er weer over na te denken.
Ik heb hem verteld dat het voor mij echt klaar is. En dat is het ook echt. Desondanks voelt het soms toch rot dat ik hem niet de kans geef nu het kwartje bij hem echt gevallen is.
Want, je moet elk mens toch de kans geven? Maar hoeveel kansen dan?
Ik zit in een rollercoaster van emoties, en er zijn momenten dat ik in kringetjes blijf denken. Nu ook weer. En daarom heb ik dit topic geopend. Ik wil mijn vriendinnen niet steeds 'lastigvallen'.
Inmiddels ben ik wel gestart met gesprekken met een therapeut. Omdat ik de signalen die er wel waren genegeerd heb. Mezelf voorbij ben gelopen. En nog wel wat te leren heb.
Steviger in mijn schoenen staan, en onrustige gevoelens en alarmbellen niet automatisch wegstoppen. Zoals ik mezelf heb aangeleerd.
Op dit moment kost het me nog veel om de dagen goed door te komen. Ik slaap slecht en eten is ook moeilijk. Werken lukt wel, hoewel het veel van me vergt, het is ook een welkome afleiding.
De meeste energie gaat naar mijn kinderen, zoals altijd. Maar nu ben ik er weer veel bewuster mee bezig. Het belangrijkste is dat het goed met hen gaat. En ik merk nu ik (uiterlijk) een stuk rustiger ben en heel bewust aandacht aan hen besteed ze allebei ook een stuk relaxter zijn. En daar kan ik het meeste van genieten. Daar put ik veel energie uit. Voor mijn kinderen is dit zeker de juiste beslissing geweest.
Nu moet het voor mezelf nog echt zo gaan voelen. Het voelt zelfs een beetje als een mislukking... Dat ik een relatie ben aangegaan en die niet in stand heb kunnen houden. Dat ik de fout in ben gegaan. Dat ik signalen niet serieus genoeg heb genomen. Want het voelde allemaal zo goed. Dat ik te lang heb doorgemodderd nadat de roze bril verdwenen was. Dat ik nu ook de mooie dingen overboord heb gegooid.
Feedback, meningen en tips zijn allemaal welkom. Om de chaos in mijn hoofd hopelijk een beetje op een rijtje te kunnen zetten...
maandag 14 november 2016 om 11:50
Je doet het goed. Goed dat je van hem af bent, dat je je eigen geluk en dat van je kinderen voorop hebt gezet. Goed dat je niet zwicht voor zijn manipulatie. Goed dat je ziet dat je hem genoeg kansen hebt gegeven. Goed dat je naar een therapeut gaat.
Natuurlijk voel je je nu rot. Het zal wat tijd kosten. Maar echt: je doet het goed.
Natuurlijk voel je je nu rot. Het zal wat tijd kosten. Maar echt: je doet het goed.
maandag 14 november 2016 om 12:01
Ja je doet het goed. Blijven praten met je therapeute.
Deze man moet zo snel mogelijk uit je systeem.
En tuurlijk maakte hij je uit voor rotte vis, Hij voelde zich aangevallen. Wat had hij misdaan.
In zin ogen waarschijnlijk weinig.
Hij zag jou niet weg kwijnen. ZIjn belangen stonden voor aan.
Logisch dat je verward bent en je zelf zoveel vragen stelt.
Dit heeft tijd nodig.
Als je hem de zogenaamde kans weer wilt geven, zal het misschien 4 weken goed gaan, daarna vervalt hij weer gewoon in zijn oude vertrouwde patroon.
Zulke mannen zin niet te helpen, mits ze zelf professionele hulp krijgen.
Maar dan nog. Vertrouwen is weg. Je blijft op je tenen lopen.
Nee je keuze is goed..... Weg met die ellende. Probeer als het mogelijk is, zoveel mogelijk contakt te vermijden.
Weet niet of de kinderen ook van hem zijn.
Ik wens je alle sterkte die mogelijk is.
Je komt er wel.
Deze man moet zo snel mogelijk uit je systeem.
En tuurlijk maakte hij je uit voor rotte vis, Hij voelde zich aangevallen. Wat had hij misdaan.
In zin ogen waarschijnlijk weinig.
Hij zag jou niet weg kwijnen. ZIjn belangen stonden voor aan.
Logisch dat je verward bent en je zelf zoveel vragen stelt.
Dit heeft tijd nodig.
Als je hem de zogenaamde kans weer wilt geven, zal het misschien 4 weken goed gaan, daarna vervalt hij weer gewoon in zijn oude vertrouwde patroon.
Zulke mannen zin niet te helpen, mits ze zelf professionele hulp krijgen.
Maar dan nog. Vertrouwen is weg. Je blijft op je tenen lopen.
Nee je keuze is goed..... Weg met die ellende. Probeer als het mogelijk is, zoveel mogelijk contakt te vermijden.
Weet niet of de kinderen ook van hem zijn.
Ik wens je alle sterkte die mogelijk is.
Je komt er wel.
maandag 14 november 2016 om 12:46
Dankjewel
Het zal inderdaad wel tijd kosten... en die moet ik mezelf ook gunnen.
Wil graag m'n schouders eronder zetten en weer door!
En dat lukt in zekere zin wel. Alleen dat weer door gaat minder snel en soepel dan ik wil.
@leclair, nee hij is niet de vader van mijn kinderen. Mijn kinderen hebben hem wel leren kennen. Achter af was dat denk ik ook te snel. Maar ja, daar kan ik niks meer aan veranderen. Alleen een wijze les voor de toekomst.
Het zal inderdaad wel tijd kosten... en die moet ik mezelf ook gunnen.
Wil graag m'n schouders eronder zetten en weer door!
En dat lukt in zekere zin wel. Alleen dat weer door gaat minder snel en soepel dan ik wil.
@leclair, nee hij is niet de vader van mijn kinderen. Mijn kinderen hebben hem wel leren kennen. Achter af was dat denk ik ook te snel. Maar ja, daar kan ik niks meer aan veranderen. Alleen een wijze les voor de toekomst.
maandag 14 november 2016 om 12:56
Dit overkomt veel exen van verslaafden.
Je reactie is in feite dus normaal.
Het zal te maken hebben met het feit dat verslaafden in ontkenning leven en de neiging hebben hun omgeving naar hun hand te zetten.
Manipulatie, vandaar dat je je nu verward voelt.
Het kost even tijd om er overheen te komen, maar met hulp zal het je zeker lukken.
Heel goed dat je voor je kinderen een grens hebt kunnen trekken. Jij komt er wel.
Je reactie is in feite dus normaal.
Het zal te maken hebben met het feit dat verslaafden in ontkenning leven en de neiging hebben hun omgeving naar hun hand te zetten.
Manipulatie, vandaar dat je je nu verward voelt.
Het kost even tijd om er overheen te komen, maar met hulp zal het je zeker lukken.
Heel goed dat je voor je kinderen een grens hebt kunnen trekken. Jij komt er wel.
maandag 21 november 2016 om 11:45
Hoi Daantje,
Ik herken een aantal dingen uit jouw verhaal en durf je te zeggen dat je de goede keuze hebt gemaakt!
Je hebt je kwetsbaar opgesteld en opgesteld voor iemand die je lief had, maar vraag jezelf af of dit vice versa is gebeurd. Heeft hij geïnvesteerd in jou of jullie relatie? En vind je niet voor jezelf dat je iemand verdient die in jou, jullie relatie en uiteindelijk jouw kinderen wil investeren? Zoals je het beschrijft denk ik dat hij jou voor lief heeft genomen..
Ik heb zelf te maken gehad met manipulatie in een relatie en ik kan je vertellen dat dit in je systeem zit, je anticipeert en houdt rekening met de ander. En dat is ongezond, in een relatie moet er ruimte zijn voor twee en niet 1,5... Het kost dan ook tijd en doorzettingsvermogen om dit uit je systeem te halen en voor jezelf te kiezen en met jezelf (en jekinderen) rekening te houden. Door deze beslissing te maken ben je denk ik al goed op weg.
Tijd heelt alle wonden en probeer zijn situatie niet te rechtvaardigen. Hij heeft de verantwoordelijkheid voor zijn leven en jij voor dat van jou. Jij hebt dat genomen en hij laat het liggen (door zo te reageren o.a.) Je verdient iemand die in jou investeert, niet alleen met woorden maar ook met daden. Sterkte
Ik herken een aantal dingen uit jouw verhaal en durf je te zeggen dat je de goede keuze hebt gemaakt!
Je hebt je kwetsbaar opgesteld en opgesteld voor iemand die je lief had, maar vraag jezelf af of dit vice versa is gebeurd. Heeft hij geïnvesteerd in jou of jullie relatie? En vind je niet voor jezelf dat je iemand verdient die in jou, jullie relatie en uiteindelijk jouw kinderen wil investeren? Zoals je het beschrijft denk ik dat hij jou voor lief heeft genomen..
Ik heb zelf te maken gehad met manipulatie in een relatie en ik kan je vertellen dat dit in je systeem zit, je anticipeert en houdt rekening met de ander. En dat is ongezond, in een relatie moet er ruimte zijn voor twee en niet 1,5... Het kost dan ook tijd en doorzettingsvermogen om dit uit je systeem te halen en voor jezelf te kiezen en met jezelf (en jekinderen) rekening te houden. Door deze beslissing te maken ben je denk ik al goed op weg.
Tijd heelt alle wonden en probeer zijn situatie niet te rechtvaardigen. Hij heeft de verantwoordelijkheid voor zijn leven en jij voor dat van jou. Jij hebt dat genomen en hij laat het liggen (door zo te reageren o.a.) Je verdient iemand die in jou investeert, niet alleen met woorden maar ook met daden. Sterkte
