Psyche
alle pijlers
De wondere wereld van ASS
donderdag 26 mei 2022 om 13:17
In de brugklas heeft mijn zoon de diagnose ASS gekregen.
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
vrijdag 27 mei 2022 om 11:37
LaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 11:23Dat kan. Maar het is ook niet wenselijk dat de andere persoon zich onprettig voelt bij wat de één voldoening geeft. Ook niet uit het oogpunt van zelfstandiger worden.
Nou precies, en dat mag TO dan ook gewoon aangeven! Maar het is belangrijk om dat dan uit te leggen, en niet het probleem bij hem te leggen, want feitelijk is het niet zijn probleem.
vrijdag 27 mei 2022 om 11:42
Ik vond dat altijd heel lastig. Toen ze jong was, basisschool, ving ik nog wel eens iets op van onderlinge communicatie en kon ik wat bijsturen. Ze reageerde bijvoorbeeld heel erg bot op afzeggen van afspraken. Op de middelbare werd dat al lastiger, en als je dan ook nog te maken hebt met meidenvenijn, weet ik ook niet zo goed wat dan de juiste manier is. Inmiddels is ze volwassen en is het alleen nog maar lastiger, ook omdat ik vooral de tranen te zien krijg als er weer eens iets niet goed loopt.LaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 11:36Mijn dochter heeft dat ook, ze wil zoveel mogelijk tijd met vriendin(nen) doorbrengen, met als gevolg dat er een groepje meiden constant op elkaars lip zat. Dochter herkent de nuances van de ingewikkelde omgangsvormen niet of niet goed, ze leert sociale omgangsvormen toe te passen door observatie, mist zo nog al eens wat en wil iedereen te vriend houden, waardoor ze voor karretjes werd gespannen. Dat resulteerde er laatst in dat ze dus flinke klappen kreeg van een vriendin met blijkbaar nogal last van een gebrek aan woedebeheersing die haar beschuldigde van roddelen en konkelen. Dat heeft ze ongetwijfeld ook gedaan, maar die hele groep hangt van geroddel en gekonkel aan elkaar. Die vriendinnen is ze nu dus kwijt en ze zitten ook nog bij haar in de klas waar via social media de rest van de klas ook lekker opgehitst werd.
Sneu en een harde leerschool.
vrijdag 27 mei 2022 om 11:53
Ik zie en hoor er nu ook niet veel van hoor. Ze is niet heel erg openhartig zeg maar, en we dienen ons zo weinig mogelijk te bemoeien met haar, maar toen ze helemaal overstuur opbelde, pluk haar uit haar hoofd getrokken, helix uit haar oor gescheurd, tand door haar lip en overal schaafwonden, toen was het wel overduidelijk dat het een en ander flink mis was gegaan.
vrijdag 27 mei 2022 om 12:00
LaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 11:41Ja, dat is het wel. Want híj is degene die graag contact met andere mensen wil maken, TO schrijft zelf dat zij zich niet druk zou maken als hij volkomen gelukkig met zijn online contacten op zijn kamer zou zitten.
Tja zo kan je blijven pingpongen. Hij kan op zijn manier invulling geven aan zijn behoefte aan contact. Het is echt net hoe je er naar kijkt hoor.
Maar de mensen met de ‘afwijking’ moeten zich altijd al aanpassen aan de meerderheid.
Je had voor mij alle contacten van de wereld kunnen initiëren, en ik had het met terugwerkende kracht echt heel graag gewild, en vooral willen kunnen. Maar ik kon - en kan - het niet onderhouden zoals anderen dat op een vanzelfsprekende manier doen.
Dus zocht ik op mijn manier contacten, en ja dat was afwijkend, maar voor mij was het goed (en natuurlijk moeten anderen daarin wel hun persoonlijke grenzen bewaken!).
vrijdag 27 mei 2022 om 12:02
En daar heeft hij moeite mee en daar vraagt zijn moeder nu dus hulp/tips mee/voor.OohBoy schreef: ↑27-05-2022 12:00Tja zo kan je blijven pingpongen. Hij kan op zijn manier invulling geven aan zijn behoefte aan contact. Het is echt net hoe je er naar kijkt hoor.
Maar de mensen met de ‘afwijking’ moeten zich altijd al aanpassen aan de meerderheid.
Je had voor mij alle contacten van de wereld kunnen initiëren, en ik had het met terugwerkende kracht echt heel graag gewild, en vooral willen kunnen. Maar ik kon - en kan - het niet onderhouden zoals anderen dat op een vanzelfsprekende manier doen.
Dus zocht ik op mijn manier contacten, en ja dat was afwijkend, maar voor mij was het goed (en natuurlijk moeten anderen daarin wel hun persoonlijke grenzen bewaken!).
vrijdag 27 mei 2022 om 12:14
vrijdag 27 mei 2022 om 12:16
Dat dus. Kijk, wat jij wel of niet had gedaan is helemaal geen issue hier, zoals je weet is geen enkele autist hetzelfde. Mijn zoon met autisme is hartstikke zelfstandig en prima in staat vriendschappen te initiëren en te onderhouden, mijn dochter kan dat ook, maar heeft dan weer moeite om ze te behouden omdat ze niet goed wijs kan worden uit de subtiliteiten en onderlinge verhoudingen die gepaard gaan met meidenvriendschappen en dat resulteert in ruzie en afwijzingen.
vrijdag 27 mei 2022 om 12:23
Dat is hier dus helemaal mis gegaan, althans vanuit mijn visie. Doordat ze vaak zo hard is afgewezen, is ze nu een enorme pleaser geworden. Soms wordt ze echt niet aardig behandeld, dat kan iedereen zien, maar ze wil dan toch die vriendschap niet kwijt omdat dat gelijk haar hele sociale kring is. Het jammere is dat ze vanuit haar ouders ook niet echt ‘goede’ voorbeelden kent. Haar vader heeft ook ASS en ik heb geen vrienden omdat ik de inspanningen niet kan/wil leveren om vriendschappen te onderhouden. Aangezien ik een partner heb, is de noodzaak er ook niet zo.LaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 12:16Dat dus. Kijk, wat jij wel of niet had gedaan is helemaal geen issue hier, zoals je weet is geen enkele autist hetzelfde. Mijn zoon met autisme is hartstikke zelfstandig en prima in staat vriendschappen te initiëren en te onderhouden, mijn dochter kan dat ook, maar heeft dan weer moeite om ze te behouden omdat ze niet goed wijs kan worden uit de subtiliteiten en onderlinge verhoudingen die gepaard gaan met meidenvriendschappen en dat resulteert in ruzie en afwijzingen.
vrijdag 27 mei 2022 om 12:46
Je vult nu voor mij in dat ik geïrriteerd ben, wat niet zo is.
Net als dat jullie invullen dat de zoon van TO een probleem heeft.
Maar goed. Prima. Ik kan niet beter uit leggen hoe zoiets in een ASS hoofd kan (En dus niet persé so hoeft te) werken dan ik heb gedaan.
vrijdag 27 mei 2022 om 17:55
En dat vind ik het dubbele aan mijn zoon, aan de ene kant merk ik dat hij het wel best vindt zo met zijn moeder maar aan de andere kant als hij dan een keer wordt uitgenodigd op een feestje dan moet daar alles voor wijken en dan zie je hem helemaal opleven. Want hij werd ook vaak niet uitgenodigd omdat ze bang waren dat hij de activiteit niet aankon die gepland stond, leg dat maar iedere keer uit aan je zoon, dat buitengesloten worden omdat je autisme hebt.KamilleT schreef: ↑27-05-2022 12:23Dat is hier dus helemaal mis gegaan, althans vanuit mijn visie. Doordat ze vaak zo hard is afgewezen, is ze nu een enorme pleaser geworden. Soms wordt ze echt niet aardig behandeld, dat kan iedereen zien, maar ze wil dan toch die vriendschap niet kwijt omdat dat gelijk haar hele sociale kring is. Het jammere is dat ze vanuit haar ouders ook niet echt ‘goede’ voorbeelden kent. Haar vader heeft ook ASS en ik heb geen vrienden omdat ik de inspanningen niet kan/wil leveren om vriendschappen te onderhouden. Aangezien ik een partner heb, is de noodzaak er ook niet zo.
Ik heb een keer met hem meegemaakt dat hij uitgenodigd werd op een feestje van een vriend waarmee hij op de middelbare school had gezeten. Hij was echt zo blij.
Ik ging met hem mee omdat hij het overstappen in het OV nog niet helemaal begreep (nu gelukkig wel). Bleek dat zijn vriend het verkeerde adres had doorgegeven, dus eindelijk op het opgegeven adres werd er door een vreemde opengedaan.
Mijn zoon probeerde die vriend te bellen en te appen, maar vriend deed best raar nam niet op en stuurde verwarrende en vervelende boodschappen dus ik raakte best geïrriteerd want we stonden daar maar en wisten nog geen adres. Ik had het allang opgegeven maar mijn zoon bleef die vriend bellen. Uiteindelijk heb ik contact gezocht met de moeder van die vriend en het adres was in een andere woonplaats.
We waren toen al twee uur verder. Hij was zo teleurgesteld en begreep ook niet dat we niet zomaar naar die andere woonplaats konden gaan.
En dat zijn de momenten dat mijn hart breekt ook hoe respectloos die vriend tegenover hem was en ik dat probeerde uit te leggen maar mijn zoon werd alleen maar bozer en op een gegeven moment ook op mij. Hij klampt zich dan helemaal vast aan dat ene contact.
En zo heb ik nog wel wat voorbeelden.
vrijdag 27 mei 2022 om 17:56
Echt verschrikkelijk om te lezen. Je wilt je kind beschermen maar op een gegeven moment gaat dan niet meer omdat ze volwassen worden.LaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 11:53Ik zie en hoor er nu ook niet veel van hoor. Ze is niet heel erg openhartig zeg maar, en we dienen ons zo weinig mogelijk te bemoeien met haar, maar toen ze helemaal overstuur opbelde, pluk haar uit haar hoofd getrokken, helix uit haar oor gescheurd, tand door haar lip en overal schaafwonden, toen was het wel overduidelijk dat het een en ander flink mis was gegaan.
vrijdag 27 mei 2022 om 18:01
Omdat het een natuurlijk proces is dat een kind zich op een gegeven moment los gaat maken van de ouder. In dit geval gebeurd dat niet en ik kan niet alles voor hem zijn. Ik ben zijn moeder.
Je vertelt tegen je vrienden andere dingen dan tegen je moeder. Onze band is heel intens maar soms te intens, ik moet ook ademen. Dus ergens heb jij ook wel gelijk dat het mes aan twee kanten snijdt. Ik heb het ook nodig dat hij contacten legt met zijn peers.
Het is alleen verdomd ingewikkeld want hij wil niet aan zijn autisme, wil wel contact maar niet met andere mensen met autisme maar met in zijn ogen normale mensen.
En wat iemand anders hier ook al opmerkte, ik kan niet alles met hem delen, ook ik heb andere interesses.
vrijdag 27 mei 2022 om 18:05
Zo herkenbaar dit. Moeilijk he?Sjaantje37 schreef: ↑27-05-2022 18:01Omdat het een natuurlijk proces is dat een kind zich op een gegeven moment los gaat maken van de ouder. In dit geval gebeurd dat niet en ik kan niet alles voor hem zijn. Ik ben zijn moeder.
Je vertelt tegen je vrienden andere dingen dan tegen je moeder. Onze band is heel intens maar soms te intens, ik moet ook ademen. Dus ergens heb jij ook wel gelijk dat het mes aan twee kanten snijdt. Ik heb het ook nodig dat hij contacten legt met zijn peers.
Het is alleen verdomd ingewikkeld want hij wil niet aan zijn autisme, wil wel contact maar niet met andere mensen met autisme maar met in zijn ogen normale mensen.
En wat iemand anders hier ook al opmerkte, ik kan niet alles met hem delen, ook ik heb andere interesses.
vrijdag 27 mei 2022 om 18:25
Ja heel moeilijk en ik merk dat ik het er steeds moeilijker mee krijg, dat ik echt denk dadelijk ben ik er niet meer en dan?
Wat het ook nog lastiger maakt is dat zijn vader er niet aan wil, aan zijn diagnose en zegt dat het in mijn hoofd leeft, hij zegt dan gewoon waar mijn zoon bij staat, het is toch geen debiel?
Denk ook dat de weerstand die mijn zoon heeft tegen zijn autisme daar vandaan komt. Hij wil voor zijn vader zo normaal mogelijk zijn.
Zijn vader heeft zich nooit zo met hem bemoeit. Ik was eraan gewend geraakt dat ik alleen voor mijn zoon zorgde op alle gebieden ook financieel en dat hij 1x in de twee weken een weekend bij zijn vader is. Wat ook niet altijd vlekkeloos verliep. Maar nu ineens het laatste jaar is hij volop in ons leven wat zowel voor mijn zoon en voor mij verwarrend is. Maar mijn zoon geniet natuurlijk wel van die aandacht, begrijpelijk het is zijn vader.
Maar vader neemt hem mee naar feesten, mijn zoon stapt dan na 30 minuten op omdat hij het niet trekt, en dan zegt zijn vader hij had het niet zo naar zijn zin...nee gek he? Totaal overprikkeld.
Nu gaat hij hem een dag meenemen naar een festival, ik laat het gaan maar hou mijn hart vast hoe dat gaat verlopen.
vrijdag 27 mei 2022 om 18:44
Sjaantje37 schreef: ↑27-05-2022 18:01Omdat het een natuurlijk proces is dat een kind zich op een gegeven moment los gaat maken van de ouder. In dit geval gebeurd dat niet en ik kan niet alles voor hem zijn. Ik ben zijn moeder.
Je vertelt tegen je vrienden andere dingen dan tegen je moeder. Onze band is heel intens maar soms te intens, ik moet ook ademen. Dus ergens heb jij ook wel gelijk dat het mes aan twee kanten snijdt. Ik heb het ook nodig dat hij contacten legt met zijn peers.
Het is alleen verdomd ingewikkeld want hij wil niet aan zijn autisme, wil wel contact maar niet met andere mensen met autisme maar met in zijn ogen normale mensen.
En wat iemand anders hier ook al opmerkte, ik kan niet alles met hem delen, ook ik heb andere interesses.
Iets wat een natuurlijk proces hoort te zijn maar door ASS niet gebeurt, kun je niet afdwingen. Daar heeft niemand schuld aan en het ís ook verdomd lastig - voor alle partijen.
Ik herken dat gevoel van ook erbij willen horen en die normale vrienden willen hebben op een normale manier, maar wat niet is, is niet. Dat is ook een beetje acceptatie en meebewegen en dat heeft ook tijd nodig. (Scheelt misschien dat ik destijds nog de diagnose niet had en het dus niet daar aan kon koppelen, en nu pas dingen op hun plek vallen).
vrijdag 27 mei 2022 om 18:48
Lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn man en ik zitten wat dat betreft op één lijn, maar mijn schoonouders hebben er ook erg veel moeite mee, waren erg bezig met “de schuldvraag” en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Gelukkig hebben zij geen opvoedrol en hadden de kinderen al snel genoeg van uitjes met en logeren bij opa en oma. Ik vind het vooral zo ontzettend lastig om te zien dat ze van hen niet mogen zijn wie ze zijn. Ze moeten maar “normaal” doen.
vrijdag 27 mei 2022 om 18:59
Mijn zoon heeft geen enkele moeite met zijn autisme, hij heeft een vriendengroep waarin mensen zitten met en zonder autisme, maar doet wel een studie waarbij een significant aantal studiegenoten ook autisme hebben. Zij gaan dus idd vaak samen “nerderige” dingen doen. Als je even verder kijkt dan je neus lang is, merk je het ook wel.
Dochter hangt het niet aan de grote klok, ik denk dat haar vriendinnen het ook niet weten. Het is niet zo dat ze per se niet wil dat ze het weten, het is voor haar geen issue, gewoon niet nodig om het te vertellen.
Dochter hangt het niet aan de grote klok, ik denk dat haar vriendinnen het ook niet weten. Het is niet zo dat ze per se niet wil dat ze het weten, het is voor haar geen issue, gewoon niet nodig om het te vertellen.
zaterdag 28 mei 2022 om 08:32
Bij ons kwam de diagnose toen mijn bonuszoon 5 was. Ik heb het opvoeden van een kind met zijn mate van autisme sindsdien ervaren als constant de balans zoeken tussen iets laten omdat hij ‘nou eenmaal zo is’ en hem stimuleren en soms ook pushen om grenzen te verleggen. Je bent constant aan het uitvogelen hoe zijn brein ‘gewired’ is. Als een complexe machine zonder handleiding.
Hij is nu 14 en ik realiseer me heel goed dat het gepuzzel nog niet klaar is. Sterker nog, het wordt moeilijker. Het leven en de wereld wordt complexer naarmate je ouder wordt. Qua vaardigheden maar ook de sociaal emotionele kant roert zich meer.
Hij is nu 14 en ik realiseer me heel goed dat het gepuzzel nog niet klaar is. Sterker nog, het wordt moeilijker. Het leven en de wereld wordt complexer naarmate je ouder wordt. Qua vaardigheden maar ook de sociaal emotionele kant roert zich meer.
zaterdag 28 mei 2022 om 08:49
Het leven en de wereld wordt complexer naarmate je ouder wordt. Qua vaardigheden maar ook de sociaal emotionele kant roert zich meer.
Dit dus, dit is ook een reden waarom ik het topic heb geopend. Toen mijn zoon kleiner was konden we meer samen in een bubbel zitten. Dan was het goed.
Maar nu hij toch echt richting volwassen man gaat, wordt dat steeds moeilijker.
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik sommige dingen groter maak dan ze zijn, zoals nu weer zijn verjaardagsfeestje. Ik ben daar meer mee bezig dan hem.
Hij vindt het fijn als de familie een bak koffie komt drinken met een stukje taart. Hij wil vooral zijn cadeautjes..hahahaha...
Ik heb voor vandaag iets georganiseerd en er zeggen veel mensen af en dan ben ik eerder teleurgesteld dan hij.
Ik ga dit volgend jaar dan helemaal anders doen. Want ik heb het gevoel dat ik hem eigenlijk een feestje opdring omdat het zo heurt....18 speciale leeftijd enzo.
Dit dus, dit is ook een reden waarom ik het topic heb geopend. Toen mijn zoon kleiner was konden we meer samen in een bubbel zitten. Dan was het goed.
Maar nu hij toch echt richting volwassen man gaat, wordt dat steeds moeilijker.
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik sommige dingen groter maak dan ze zijn, zoals nu weer zijn verjaardagsfeestje. Ik ben daar meer mee bezig dan hem.
Hij vindt het fijn als de familie een bak koffie komt drinken met een stukje taart. Hij wil vooral zijn cadeautjes..hahahaha...
Ik heb voor vandaag iets georganiseerd en er zeggen veel mensen af en dan ben ik eerder teleurgesteld dan hij.
Ik ga dit volgend jaar dan helemaal anders doen. Want ik heb het gevoel dat ik hem eigenlijk een feestje opdring omdat het zo heurt....18 speciale leeftijd enzo.
zaterdag 28 mei 2022 om 09:10
Ik denk dat je dit misschien te snel wil? Autisme is een ontwikkelingsstoornis. Hij ontwikkelt zich anders dan andere kinderen van 18. Onze zoon is inmiddels 21 en is nu pas instaat om deze stappen zelf te zetten.. 3 jaar geleden deed hij ook nog alles met ons. Ik heb vooral geleerd niet te ver vooruit te kijken met onze zoon. Waar ik jaar geleden nog dacht dat dingen nooit zou kunnen/doen (terwijl leeftijdsgenoten dat allang doen), doet hij het ineens toch. Zo studeert hij ineens af deze maand! Al zie ik hem bijvoorbeeld voorlopig nog niet zelfstandig wonen.Sjaantje37 schreef: ↑27-05-2022 18:01Omdat het een natuurlijk proces is dat een kind zich op een gegeven moment los gaat maken van de ouder. In dit geval gebeurd dat niet en ik kan niet alles voor hem zijn. Ik ben zijn moeder.
Je vertelt tegen je vrienden andere dingen dan tegen je moeder. Onze band is heel intens maar soms te intens, ik moet ook ademen. Dus ergens heb jij ook wel gelijk dat het mes aan twee kanten snijdt. Ik heb het ook nodig dat hij contacten legt met zijn peers.
Het is alleen verdomd ingewikkeld want hij wil niet aan zijn autisme, wil wel contact maar niet met andere mensen met autisme maar met in zijn ogen normale mensen.
En wat iemand anders hier ook al opmerkte, ik kan niet alles met hem delen, ook ik heb andere interesses.
Wij hebben wel het geluk dat hij al jaren op G-voetbal in een leuk team speelt. Dit team is met elkaar meegegroeid en is zo’n leuke mix van jongeren dat hij daar helemaal zichzelf kan zijn. En dat gun ik jou zoon ook.
zaterdag 28 mei 2022 om 09:38
Ik denk dus dat dat niet verschilt (of niet zou moeten verschillen) met de opvoeding van een 'normaal' kind.kindrebel schreef: ↑28-05-2022 08:32Bij ons kwam de diagnose toen mijn bonuszoon 5 was. Ik heb het opvoeden van een kind met zijn mate van autisme sindsdien ervaren als constant de balans zoeken tussen iets laten omdat hij ‘nou eenmaal zo is’ en hem stimuleren en soms ook pushen om grenzen te verleggen. Je bent constant aan het uitvogelen hoe zijn brein ‘gewired’ is. Als een complexe machine zonder handleiding.
Hij is nu 14 en ik realiseer me heel goed dat het gepuzzel nog niet klaar is. Sterker nog, het wordt moeilijker. Het leven en de wereld wordt complexer naarmate je ouder wordt. Qua vaardigheden maar ook de sociaal emotionele kant roert zich meer.
Iedereen heeft sterke en zwakke kanten en in de opvoeding is het altijd zaak om die balans te vinden.
Bij kinderen zonder diagnose wordt makkelijker aangenomen dat ze alles zouden moeten kunnen leren, maar daar is dat net zo goed riskant.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
