Psyche
alle pijlers
De wondere wereld van ASS
donderdag 26 mei 2022 om 13:17
In de brugklas heeft mijn zoon de diagnose ASS gekregen.
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
zaterdag 28 mei 2022 om 10:38
Dat merk ik ook. De wereld vraagt nu zo veel meer van mijn kind nu hij 14 is in vergelijking met toen hij 6 was.Sjaantje37 schreef: ↑28-05-2022 08:49Het leven en de wereld wordt complexer naarmate je ouder wordt. Qua vaardigheden maar ook de sociaal emotionele kant roert zich meer.
Dit dus, dit is ook een reden waarom ik het topic heb geopend. Toen mijn zoon kleiner was konden we meer samen in een bubbel zitten. Dan was het goed.
Maar nu hij toch echt richting volwassen man gaat, wordt dat steeds moeilijker.
Het enige voordeel daarvan is dat mensen in zijn omgeving zoals zijn opa en oma, zijn autisme serieus beginnen te nemen. Zij merken nu echt goed dat hij heel anders is dan andere kinderen van 14. Tot voor kort werden al onze zorgen de hele tijd weggewuifd. Alsof wij niet snapten hoe een kind zich ontwikkelt. Alsof wij hem te kort deden, nare ouders waren met super lage verwachtingen van een kind. Dat is nu eindelijk voorbij.
zaterdag 28 mei 2022 om 18:11
Wat een treurigheid. Idem voor de ex van SjaantjeLaFleurNoire schreef: ↑27-05-2022 18:48Lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn man en ik zitten wat dat betreft op één lijn, maar mijn schoonouders hebben er ook erg veel moeite mee, waren erg bezig met “de schuldvraag” en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Gelukkig hebben zij geen opvoedrol en hadden de kinderen al snel genoeg van uitjes met en logeren bij opa en oma. Ik vind het vooral zo ontzettend lastig om te zien dat ze van hen niet mogen zijn wie ze zijn. Ze moeten maar “normaal” doen.
zondag 29 mei 2022 om 10:07
Dan is er ook geen begrip. De buitenwereld verwacht van je dat je je gedraagt conform de geldende mores, dat je weet, hoe voor mensen met ASS vaak onbegrijpelijke, subtiele omgangsvormen werken en dat je die toepast. Voor de mensen die dat overduidelijk niet kunnen, de Sheldons, de Rainmannen, is er (meer) begrip, maar voor de “anonieme autist” geldt dat niet. Die moet gewoon maar normaal doen.
Mijn schoonouders zijn die mening ook toegedaan. Toen onze zoon van de basisschool naar het gymnasium ging, zeiden ze dat het fijn was dat “het” nu over was, want hij deed nu immers normaal.
Mijn schoonouders zijn die mening ook toegedaan. Toen onze zoon van de basisschool naar het gymnasium ging, zeiden ze dat het fijn was dat “het” nu over was, want hij deed nu immers normaal.
zondag 29 mei 2022 om 22:06
Ik twijfelde om in dit topic te reageren. Ik herken het gevoel van weerstand om je in ASS te verdiepen omdat het zo veel is. Waar moet je beginnen en wat kun je dien aan hulp.
Ik heb/had nog geen enkel werkend handvaat gevonden dat helpt om het te begrijpen of beter gezegd er mee om te gaan.
Ik heb een volwassen zoon met ASS en daarnaast ook depressief. Dat maakt het nog erger en zwaarder.
Het is moeilijk en verdrietig en twijfelde om hier te reageren. Ik zit tussen 2 generaties (zoon en moeder) in wb psychisch lijden en ik moet ervoor waken om er zelf niet aan onder door te gaan.
Ik heb mijn zoon altijd aangespoord om deel te nemen aan diverse activiteiten, sport en andere clubs. Altijd zijn verjaardagen gevierd met vriendjes uit zijn klas. Vriendjes meegenomen naar pretparken of bioscoop.
Naarmate hij ouder wordt heeft hij steeds minder behoefte aan contact. Ook met mij. Als ik hem niet eens in de zoveel weken of maanden bel (teveel is verstikkend voor hem) dan hoor ik hem niet. Hij komt ook nooit langs en de laatste keer dat ik bij hem ben geweest is een jaar geleden. En ik schrok me rot van de puinzooi. Ik ben dagen van slag geweest. Ik kan hem hier ook niet bij helpen want dat werkt averechts. Hij krijgt hulp, 3x per week bij het huishouden (ahum), administratie en om zijn leven in een bepaald ritme te houden.
Het is erg verdrietig allemaal en ik vrees dat dit nooit meer gaat veranderen. Mijn moeder is ook zwaar depressief en heeft ook verschillende psychische aandoeningen en dit is haar hele leven al zo.
Waar ik veel uit haal en en hoe stom het ook klinkt 'godzijdank het is herkenbaar, mijn zoon heeft autistisme (wel helaas) maar veel hoort erbij' dat is de schrijvende autist op Instagram.
Zij verwoord exact wat ik mij zoon vaak hoor zeggen, denken en doen.
Het is zwaar en ik ben bang dat de wereld voor veel mensen die autisme hebben alleen nog maar zwaarder wordt. Deze groep wordt vaak vergeten. Klagen niet, je hoort ze niet, zitten in hun eigen bubbel. In een ander topic schreef ik ook hoe belangrijk het is dat deze groep behoefte heeft aan een prikkelarme omgeving wat natuurlijk steeds onmogelijker wordt.
Misschien heb je niets aan mijn post, ik zit inmiddels met een volwassen zoon met nog meer issues dan alleen autisme.
Maar de schrijvende autist op insta daar heb je denk ik wel wat aan om hem te begrijpen.
Ik heb/had nog geen enkel werkend handvaat gevonden dat helpt om het te begrijpen of beter gezegd er mee om te gaan.
Ik heb een volwassen zoon met ASS en daarnaast ook depressief. Dat maakt het nog erger en zwaarder.
Het is moeilijk en verdrietig en twijfelde om hier te reageren. Ik zit tussen 2 generaties (zoon en moeder) in wb psychisch lijden en ik moet ervoor waken om er zelf niet aan onder door te gaan.
Ik heb mijn zoon altijd aangespoord om deel te nemen aan diverse activiteiten, sport en andere clubs. Altijd zijn verjaardagen gevierd met vriendjes uit zijn klas. Vriendjes meegenomen naar pretparken of bioscoop.
Naarmate hij ouder wordt heeft hij steeds minder behoefte aan contact. Ook met mij. Als ik hem niet eens in de zoveel weken of maanden bel (teveel is verstikkend voor hem) dan hoor ik hem niet. Hij komt ook nooit langs en de laatste keer dat ik bij hem ben geweest is een jaar geleden. En ik schrok me rot van de puinzooi. Ik ben dagen van slag geweest. Ik kan hem hier ook niet bij helpen want dat werkt averechts. Hij krijgt hulp, 3x per week bij het huishouden (ahum), administratie en om zijn leven in een bepaald ritme te houden.
Het is erg verdrietig allemaal en ik vrees dat dit nooit meer gaat veranderen. Mijn moeder is ook zwaar depressief en heeft ook verschillende psychische aandoeningen en dit is haar hele leven al zo.
Waar ik veel uit haal en en hoe stom het ook klinkt 'godzijdank het is herkenbaar, mijn zoon heeft autistisme (wel helaas) maar veel hoort erbij' dat is de schrijvende autist op Instagram.
Zij verwoord exact wat ik mij zoon vaak hoor zeggen, denken en doen.
Het is zwaar en ik ben bang dat de wereld voor veel mensen die autisme hebben alleen nog maar zwaarder wordt. Deze groep wordt vaak vergeten. Klagen niet, je hoort ze niet, zitten in hun eigen bubbel. In een ander topic schreef ik ook hoe belangrijk het is dat deze groep behoefte heeft aan een prikkelarme omgeving wat natuurlijk steeds onmogelijker wordt.
Misschien heb je niets aan mijn post, ik zit inmiddels met een volwassen zoon met nog meer issues dan alleen autisme.
Maar de schrijvende autist op insta daar heb je denk ik wel wat aan om hem te begrijpen.
zondag 29 mei 2022 om 23:16
Familieleden die het niet willen begrijpen vind ik lastig te handelen. Mijn dochter is erg gehecht aan haar privacy, ze heeft ook weinig tot niets met mijn ouders. Mijn vader gaf vaak sneren over dat ze stil was, ‘is ze nou verlegen of gewoon onopgevoed?’, terwijl hij heus wel wist van de diagnose. Of ‘vroeger was het zo’n spontane meid’, terwijl dochter gewoon nooit een luchtig spontaan meisje is geweest. Ze staat op alle foto’s breed lachend omdat ze al snel had aangeleerd dat foto betekent dat je moet lachen. Daarna dook ze weer in haar eigen bubbel. Achteraf bezien had ik haar niet zo vaak tegen haar wil moeten meeslepen naar opa. Van die man gaat ook weinig uit en zelfs als ik eens teveel uitlegde (van ASS een angststoornis en een depressie word je meestal niet heel gezellig), zei hij alleen maar ‘ik zie wat ik zie en heb ook recht op een mening.’LaFleurNoire schreef: ↑29-05-2022 10:07Dan is er ook geen begrip. De buitenwereld verwacht van je dat je je gedraagt conform de geldende mores, dat je weet, hoe voor mensen met ASS vaak onbegrijpelijke, subtiele omgangsvormen werken en dat je die toepast. Voor de mensen die dat overduidelijk niet kunnen, de Sheldons, de Rainmannen, is er (meer) begrip, maar voor de “anonieme autist” geldt dat niet. Die moet gewoon maar normaal doen.
Mijn schoonouders zijn die mening ook toegedaan. Toen onze zoon van de basisschool naar het gymnasium ging, zeiden ze dat het fijn was dat “het” nu over was, want hij deed nu immers normaal.
Over mijn vader schrijf ik in verleden tijd. Ik heb het contact wat op een laag pitje gezet omdat ik er niets uithaal behalve ergernis.
maandag 30 mei 2022 om 05:50
Wij hebben mede daardoor een aantal jaar geen contact gehad met mijn schoonouders. We hebben ze meegesleept naar voorlichtingsavonden over autisme, op allerlei manieren geprobeerd te laten inzien dat je schoondochter een “kille, koude moeder” noemen en dáár de oorzaak van het gedrag leggen niet bepaald de juiste manier was en nog wat andere zaken die bepaald niet sfeerverhogend werkten, maar ze bleven maar vasthouden aan die schuldvraag, die natuurlijk volslagen irrelevant is.
Dochter wil niet geknuffeld worden, het liefst helemaal niet aangeraakt, tenzij het puur praktisch is, maar daar hadden ze lak aan, elke keer moest er gekust en geknuffeld worden. Pas een paar jaar geleden viel het kwartje en nu laten ze haar gelukkig en zéggen ze gewoon gedag. Maar die band, die ze zo graag met hun kleinkinderen wilden, die is nooit gekomen en ik kan ook niet zeggen dat ik me verheug op bezoekjes van en aan, dat is een pure verplichting. En dat is jammer.
Dochter wil niet geknuffeld worden, het liefst helemaal niet aangeraakt, tenzij het puur praktisch is, maar daar hadden ze lak aan, elke keer moest er gekust en geknuffeld worden. Pas een paar jaar geleden viel het kwartje en nu laten ze haar gelukkig en zéggen ze gewoon gedag. Maar die band, die ze zo graag met hun kleinkinderen wilden, die is nooit gekomen en ik kan ook niet zeggen dat ik me verheug op bezoekjes van en aan, dat is een pure verplichting. En dat is jammer.
maandag 30 mei 2022 om 05:56
Juliette, wat naar om te lezen en ontzettend vervelend dat je zo machteloos staat in zo’n situatie. Als ze eenmaal volwassen zijn kun je niets meer als ze niet zelf willen, dat is ook wel mijn angst bij dochter. Zoon is inmiddels volwassen en studeert, woont op kamers, hij doet het echt ontzettend goed en ik vertrouw er wel op dat hij in ieder geval bij ons aanklopt als hij ergens vastloopt, maar dochter is een heel ander verhaal.
maandag 30 mei 2022 om 15:26
Fijn dat je toch hebt gereageerd. Ik wist echt dat ik niet de enige ouder op deze aardbol ben die zich zo voelt, maar om het te lezen geeft mij een stuk van troost. Het is echt zo ontzettend moeilijk.Juliette schreef: ↑29-05-2022 22:06Ik twijfelde om in dit topic te reageren. Ik herken het gevoel van weerstand om je in ASS te verdiepen omdat het zo veel is. Waar moet je beginnen en wat kun je dien aan hulp.
Ik heb/had nog geen enkel werkend handvaat gevonden dat helpt om het te begrijpen of beter gezegd er mee om te gaan.
Ik heb een volwassen zoon met ASS en daarnaast ook depressief. Dat maakt het nog erger en zwaarder.
Het is moeilijk en verdrietig en twijfelde om hier te reageren. Ik zit tussen 2 generaties (zoon en moeder) in wb psychisch lijden en ik moet ervoor waken om er zelf niet aan onder door te gaan.
Ik heb mijn zoon altijd aangespoord om deel te nemen aan diverse activiteiten, sport en andere clubs. Altijd zijn verjaardagen gevierd met vriendjes uit zijn klas. Vriendjes meegenomen naar pretparken of bioscoop.
Naarmate hij ouder wordt heeft hij steeds minder behoefte aan contact. Ook met mij. Als ik hem niet eens in de zoveel weken of maanden bel (teveel is verstikkend voor hem) dan hoor ik hem niet. Hij komt ook nooit langs en de laatste keer dat ik bij hem ben geweest is een jaar geleden. En ik schrok me rot van de puinzooi. Ik ben dagen van slag geweest. Ik kan hem hier ook niet bij helpen want dat werkt averechts. Hij krijgt hulp, 3x per week bij het huishouden (ahum), administratie en om zijn leven in een bepaald ritme te houden.
Het is erg verdrietig allemaal en ik vrees dat dit nooit meer gaat veranderen. Mijn moeder is ook zwaar depressief en heeft ook verschillende psychische aandoeningen en dit is haar hele leven al zo.
Waar ik veel uit haal en en hoe stom het ook klinkt 'godzijdank het is herkenbaar, mijn zoon heeft autistisme (wel helaas) maar veel hoort erbij' dat is de schrijvende autist op Instagram.
Zij verwoord exact wat ik mij zoon vaak hoor zeggen, denken en doen.
Het is zwaar en ik ben bang dat de wereld voor veel mensen die autisme hebben alleen nog maar zwaarder wordt. Deze groep wordt vaak vergeten. Klagen niet, je hoort ze niet, zitten in hun eigen bubbel. In een ander topic schreef ik ook hoe belangrijk het is dat deze groep behoefte heeft aan een prikkelarme omgeving wat natuurlijk steeds onmogelijker wordt.
Misschien heb je niets aan mijn post, ik zit inmiddels met een volwassen zoon met nog meer issues dan alleen autisme.
Maar de schrijvende autist op insta daar heb je denk ik wel wat aan om hem te begrijpen.
maandag 30 mei 2022 om 15:29
Afgelopen zaterdag de verjaardag van mijn zoon gevierd en nu ben ik eens anders gaan kijken dan normaal naar hem en er vielen weer een hoop kwartjes.
Dit is dan ook de laatste keer dat ik het in deze setting gevierd hebt. Mijn zoon gaf gelukkig wel aan op een gegeven moment dat hij totaal overprikkeld was toen ik hem ging opzoeken in zijn kamer. Ik heb hem gevraagd wat hij op dat moment nodig had en hij gaf aan rust en dat heb ik hem ook gegeven.
Hij komt naar beneden, neemt de felicitaties in ontvangst, zeg dank je en gaat weer naar boven.
Behalve toen zijn vader er even was daar ging hij bij zitten, is veilig voor hem maar ik dacht echt jongen wat heb ik jou aangedaan al die verjaardagen.
Dit is dan ook de laatste keer dat ik het in deze setting gevierd hebt. Mijn zoon gaf gelukkig wel aan op een gegeven moment dat hij totaal overprikkeld was toen ik hem ging opzoeken in zijn kamer. Ik heb hem gevraagd wat hij op dat moment nodig had en hij gaf aan rust en dat heb ik hem ook gegeven.
Hij komt naar beneden, neemt de felicitaties in ontvangst, zeg dank je en gaat weer naar boven.
Behalve toen zijn vader er even was daar ging hij bij zitten, is veilig voor hem maar ik dacht echt jongen wat heb ik jou aangedaan al die verjaardagen.
maandag 30 mei 2022 om 22:32
Sjaantje37 schreef: ↑30-05-2022 15:29Afgelopen zaterdag de verjaardag van mijn zoon gevierd en nu ben ik eens anders gaan kijken dan normaal naar hem en er vielen weer een hoop kwartjes.
Dit is dan ook de laatste keer dat ik het in deze setting gevierd hebt. Mijn zoon gaf gelukkig wel aan op een gegeven moment dat hij totaal overprikkeld was toen ik hem ging opzoeken in zijn kamer. Ik heb hem gevraagd wat hij op dat moment nodig had en hij gaf aan rust en dat heb ik hem ook gegeven.
Hij komt naar beneden, neemt de felicitaties in ontvangst, zeg dank je en gaat weer naar boven.
Behalve toen zijn vader er even was daar ging hij bij zitten, is veilig voor hem maar ik dacht echt jongen wat heb ik jou aangedaan al die verjaardagen.
Dat schuldgevoel herken ik wel. De verjaardagen, feestdagen, de sportclubs en andere activiteiten. Per seizoen 2. Ik heb mijn zoon alleen opgevoed en ik wilde hem niets tekort doen maar laten ontdekken.
Achteraf was het gewoon teveel. Hoewel hij van mij zelf mocht kiezen. Dat was dan een sport icm een tekencursus. Of zwemmen icm een timmerclub.
En achteraf dacht ik ook kind wat heb ik gedaan. Hij wilde het liefst zeker vanaf zijn 14e ongeveer alleen op zijn kamer zitten. En ik pushte hem ga leuke dingen doen en zorg dat je onder de mensen komt en blijft.
Uit angst dat hij eenzaam zou worden en geen vrienden zou krijgen, zeker op die leeftijd omdat ik zag dat hij zich steeds meer ging terug trekken
Maar het was teveel. Enerzijds door overprikkeling, anderzijds omdat het aanpassen van sociaal wenselijk gedrag hem teveel werd.
Want ja als hij zich niet gedroeg dan kreeg hij dat ook te horen. Niet alleen van mij, ook van anderen. Waarom kun je niet beleefd antwoord geven, waarom zeg je niets als je iets wordt gevraagd etc Wat moet hij eenzaam geweest zijn, misschien zelfs het gevoel gehad hebben van gefaald te hebben.
Wist ik veel. Die diagnose kwam rond zijn 15e. Toen ben ik ook veel gaan afzeggen. Niet meer naar verjaardagen toe. Met als gevolg dat mijn eigen sociale leven ook op zijn gat lag.
Ik heb geen familie en had veel kennissen maar daar was weinig van over.
Het heeft grote impact gehad, op hem en op mij.
Als ik zie wat ass voor ons heeft betekend vind ik het soms wel jammer want we hebben beiden hier door veel gemist.
Als ik verhalen hoor(de) over vakanties, dagje pretpark, familiefeestjes, spontaan gaan winkelen, het enthousiasme van een blij kind of gewoon simpelweg geknuffeld worden dan is het best een groot gemis geweest.
Ik had een moord gedaan als ik mijn kind enthousiast en ergens blij van had zien worden. Ik zou hem graag eens zien lachen, gewoon gelukkig zien. Het was en is nog steeds oppervlakkig. Gewoon 0 emotie.
Maar dit is ons verhaal hè. Ik ken ook mensen met ASS die een relatie hebben met een andere ASS er en die elkaar juist aanvullen. Het hangt er ook vanaf wat het leven brengt en wie er op je pad komt. Geldt voor ons allemaal alleen gun ik dit nog meer voor kwetsbare mensen, dat ze iemand in hun leven zullen ontmoeten waar ze gelukkig mee worden.
woensdag 1 juni 2022 om 11:53
Juliette jij beschrijft hier precies wat ik al heel lang voel en waar ik heel lang niet mijn vinger op kon leggen totdat zijn diagnose kwam, nu wist ik waardoor het kwam maar hoe er mee om te gaan. Ik raakte ook verdwaald in de informatiestroom over ASS, ook omdat het zo breed spectrum is.Juliette schreef: ↑30-05-2022 22:32Dat schuldgevoel herken ik wel. De verjaardagen, feestdagen, de sportclubs en andere activiteiten. Per seizoen 2. Ik heb mijn zoon alleen opgevoed en ik wilde hem niets tekort doen maar laten ontdekken.
Achteraf was het gewoon teveel. Hoewel hij van mij zelf mocht kiezen. Dat was dan een sport icm een tekencursus. Of zwemmen icm een timmerclub.
En achteraf dacht ik ook kind wat heb ik gedaan. Hij wilde het liefst zeker vanaf zijn 14e ongeveer alleen op zijn kamer zitten. En ik pushte hem ga leuke dingen doen en zorg dat je onder de mensen komt en blijft.
Uit angst dat hij eenzaam zou worden en geen vrienden zou krijgen, zeker op die leeftijd omdat ik zag dat hij zich steeds meer ging terug trekken
Maar het was teveel. Enerzijds door overprikkeling, anderzijds omdat het aanpassen van sociaal wenselijk gedrag hem teveel werd.
Want ja als hij zich niet gedroeg dan kreeg hij dat ook te horen. Niet alleen van mij, ook van anderen. Waarom kun je niet beleefd antwoord geven, waarom zeg je niets als je iets wordt gevraagd etc Wat moet hij eenzaam geweest zijn, misschien zelfs het gevoel gehad hebben van gefaald te hebben.
Wist ik veel. Die diagnose kwam rond zijn 15e. Toen ben ik ook veel gaan afzeggen. Niet meer naar verjaardagen toe. Met als gevolg dat mijn eigen sociale leven ook op zijn gat lag.
Ik heb geen familie en had veel kennissen maar daar was weinig van over.
Het heeft grote impact gehad, op hem en op mij.
Als ik zie wat ass voor ons heeft betekend vind ik het soms wel jammer want we hebben beiden hier door veel gemist.
Als ik verhalen hoor(de) over vakanties, dagje pretpark, familiefeestjes, spontaan gaan winkelen, het enthousiasme van een blij kind of gewoon simpelweg geknuffeld worden dan is het best een groot gemis geweest.
Ik had een moord gedaan als ik mijn kind enthousiast en ergens blij van had zien worden. Ik zou hem graag eens zien lachen, gewoon gelukkig zien. Het was en is nog steeds oppervlakkig. Gewoon 0 emotie.
Maar dit is ons verhaal hè. Ik ken ook mensen met ASS die een relatie hebben met een andere ASS er en die elkaar juist aanvullen. Het hangt er ook vanaf wat het leven brengt en wie er op je pad komt. Geldt voor ons allemaal alleen gun ik dit nog meer voor kwetsbare mensen, dat ze iemand in hun leven zullen ontmoeten waar ze gelukkig mee worden.
Ook wat het met je eigen sociale leven doet, ik had soms het gevoel een dubbelleven te hebben. En voelde mij daar dan vervolgens weer schuldig over. Schuldgevoel is een lange tijd een rode draad geweest, nu wordt het gelukkig iets minder. Toch kan ik soms nog wakker liggen en mij echt ontzettend kut voelen omdat ik mij gefaald voel als moeder omdat ik niet begreep en soms nog steeds niet wat hij nodig heeft.
Ik heb een persoonlijk gesprek aangevraagd via NVA omdat ik het gevoel heb helemaal vast te zitten in dit proces.
Dank je wel voor dit bericht, doet mij goed. Heb al veel tranen gelaten tijdens het schrijven in dit topic.
woensdag 1 juni 2022 om 13:07
Oh, dat gevoel van falen herken ik hoor. Slapeloze nachten ook. Ik weet ook niet wat dochter wil en wat ze nodig heeft op dit moment. Binnenkort gaat ze op buitenlandreis met school en waar ze zoveel zin in had is volledig omgeslagen want haar voormalige bestie heeft de enige vriendin in de klas die ze nog over heeft onder druk gezet om háár te kiezen om mee op de hotelkamer te gaan en niet dochter. Die durft niks meer te zeggen of te doen uit angst dat ze ook nog mot krijgt met die vriendin en die vriendin is weer bang voor ruzie met de voormalige bestie. Ze gaat nu waarschijnlijk ingedeeld worden bij meiden die ze niet kent en dat is een enorme spanningsbron voor haar, laat staan wat het doet met haar positie in de klas, want dat is natuurlijk van levensbelang.
Ik heb gevraagd wat ik kon doen voor haar, of we samen een oplossing kunnen bedenken, of ik haar kan helpen, maar ze wil niks, ik mag het er niet over hebben, ik mag niet overleggen met de mentor of begeleiding (niet dat zij er iets aan kunnen doen, maar ze zijn dan wel op de hoogte en kunnen een extra oogje in het zeil houden). Ik zou haar zó graag eens flink willen knuffelen, maar dat is zo ongeveer het ergste wat ik haar zou kunnen aan doen.
En dan heeft ze morgen ook nog een schoolfeest dat me ook niet lekker zit. Voor hetzelfde geld wordt ze weer belaagd, in een hoekje van de gymzaal of zo, en ik heb er weinig vertrouwen in dat er medepubers zijn die het voor haar opnemen of hulp in roepen, want dat gebeurde ook niet toen ze in elkaar werd gemept en er een aantal pubers gewoon toekeken zonder een poot uit te steken, waaronder haar bestie. Ze zegt zelf dat ik me vreselijk aanstel en dat er heus niks gaat gebeuren en dat ze toch echt gaat, maar ik zou een gat in de lucht springen als ze thuis zou willen blijven en gewoon op haar kamer zou zitten gamen.
Ik heb gevraagd wat ik kon doen voor haar, of we samen een oplossing kunnen bedenken, of ik haar kan helpen, maar ze wil niks, ik mag het er niet over hebben, ik mag niet overleggen met de mentor of begeleiding (niet dat zij er iets aan kunnen doen, maar ze zijn dan wel op de hoogte en kunnen een extra oogje in het zeil houden). Ik zou haar zó graag eens flink willen knuffelen, maar dat is zo ongeveer het ergste wat ik haar zou kunnen aan doen.
En dan heeft ze morgen ook nog een schoolfeest dat me ook niet lekker zit. Voor hetzelfde geld wordt ze weer belaagd, in een hoekje van de gymzaal of zo, en ik heb er weinig vertrouwen in dat er medepubers zijn die het voor haar opnemen of hulp in roepen, want dat gebeurde ook niet toen ze in elkaar werd gemept en er een aantal pubers gewoon toekeken zonder een poot uit te steken, waaronder haar bestie. Ze zegt zelf dat ik me vreselijk aanstel en dat er heus niks gaat gebeuren en dat ze toch echt gaat, maar ik zou een gat in de lucht springen als ze thuis zou willen blijven en gewoon op haar kamer zou zitten gamen.
woensdag 1 juni 2022 om 22:25
Autisme is zo ontzettend complex. Je kan niet zeggen iedereen met autisme voldoet aan een x aantal criteria dus voor ons als ouder is het ontzettend moeilijk. Daarbij ook nog eens de depressiviteit dat er bij komt. En dat maakt het nog een graad erger. Ik kan mijn zoon niet helpen.
Iemand die in de put zit kun je blij maken met een cadeautje, even eruit gaan, een wandeling of een simpele knuffel. Dit werkt niet voor mijn zoon. Mijn zoon is nooit blij, ziet nooit de zon schijnen, alles is negatief.
Hij is sinds kort ook nog zijn baan kwijt hierdoor. Hij heeft bij dit bedrijf bijna 10 jaar gewerkt maar het ging gewoon niet meer. Hij heeft alle kansen daar gekregen.
Hij kan niet samenwerken, zijn depressieve houding, zijn autisme. Dat hij daar zo lang heeft gewerkt kwam echt door zijn loyaliteit, geen dag te laat of niet op komen dagen en hij zorgde dat zijn werk af was. Hij is erg gedisciplineerd. Maar het brak hem op met alle gevolgen op de werkvloer.
Hij is door het UWV destijds voor ong 50% arbeidsvermogend verklaard. En ik ben blij dat het UWV dit heeft vastgesteld. Hij zal toch weer aan de slag moeten en ik ga er van uit dat hij daar bij geholpen gaat worden en ze een passende baan voor hem vinden.
Ik wil jullie nogmaals wijzen op het IG account van de schrijvende autist. Door haar quotes zul je je kind beter leren begrijpen, lezen wat er in hun omgaat en van daaruit kun je misschien handelen en weet je beter ermee om te gaan.
Ik werd gek van de info van therapeuten, kwam ik thuis was ik alles alweer vergeten. Boeken lezen, het dringt niet tot mij door. De schrijvende autist (Auri) is kort met haar quotes en duidelijk. Jullie zullen er veel aan hebben.
Iemand die in de put zit kun je blij maken met een cadeautje, even eruit gaan, een wandeling of een simpele knuffel. Dit werkt niet voor mijn zoon. Mijn zoon is nooit blij, ziet nooit de zon schijnen, alles is negatief.
Hij is sinds kort ook nog zijn baan kwijt hierdoor. Hij heeft bij dit bedrijf bijna 10 jaar gewerkt maar het ging gewoon niet meer. Hij heeft alle kansen daar gekregen.
Hij kan niet samenwerken, zijn depressieve houding, zijn autisme. Dat hij daar zo lang heeft gewerkt kwam echt door zijn loyaliteit, geen dag te laat of niet op komen dagen en hij zorgde dat zijn werk af was. Hij is erg gedisciplineerd. Maar het brak hem op met alle gevolgen op de werkvloer.
Hij is door het UWV destijds voor ong 50% arbeidsvermogend verklaard. En ik ben blij dat het UWV dit heeft vastgesteld. Hij zal toch weer aan de slag moeten en ik ga er van uit dat hij daar bij geholpen gaat worden en ze een passende baan voor hem vinden.
Ik wil jullie nogmaals wijzen op het IG account van de schrijvende autist. Door haar quotes zul je je kind beter leren begrijpen, lezen wat er in hun omgaat en van daaruit kun je misschien handelen en weet je beter ermee om te gaan.
Ik werd gek van de info van therapeuten, kwam ik thuis was ik alles alweer vergeten. Boeken lezen, het dringt niet tot mij door. De schrijvende autist (Auri) is kort met haar quotes en duidelijk. Jullie zullen er veel aan hebben.
woensdag 1 juni 2022 om 22:54
Het vervelende van alles is ook dat je weinig begrip krijgt van de omgeving. Maar ook weinig herkenning want iedere ouder ervaart het opvoeden of later de relatie met het kind anders.
Dat vond en vind ik ook zo jammer dat ik eigenlijk geen mensen in mijn leven heb met wie ik dit kan delen.
Ik ben wel eens naar een auti café geweest waar ook ouders welkom waren. Ik zag in gedachten al mijn kenniskring uitbreiden!! Bleek best een tegenvaller want er was niemand met autisme waar ik iets van herkende in mijn zoon. Ook niet in de gesprekken met de ouders, iedereen had zijn eigen beleving en ervaring.
Eigenlijk hadden wij als ouder ook maar 1 belang op die avonden, iedereen was wanhopig op zoek naar herkenning en misschien oplossingen.
De overeenkomsten waren het niet doordringen bij het kind en de oppervlakkigheid en gebrek aan wederkerigheid. De knuffel die je zo graag een keer wilt, de lach op het gezicht. Verder had iedereen weer andere ervaringen en daarbij liep ook de leeftijd nogal uiteen. Ouders van jonge kinderen, prepubers en ouders van volwassen kinderen. Dat was best jammer.
Dat vond en vind ik ook zo jammer dat ik eigenlijk geen mensen in mijn leven heb met wie ik dit kan delen.
Ik ben wel eens naar een auti café geweest waar ook ouders welkom waren. Ik zag in gedachten al mijn kenniskring uitbreiden!! Bleek best een tegenvaller want er was niemand met autisme waar ik iets van herkende in mijn zoon. Ook niet in de gesprekken met de ouders, iedereen had zijn eigen beleving en ervaring.
Eigenlijk hadden wij als ouder ook maar 1 belang op die avonden, iedereen was wanhopig op zoek naar herkenning en misschien oplossingen.
De overeenkomsten waren het niet doordringen bij het kind en de oppervlakkigheid en gebrek aan wederkerigheid. De knuffel die je zo graag een keer wilt, de lach op het gezicht. Verder had iedereen weer andere ervaringen en daarbij liep ook de leeftijd nogal uiteen. Ouders van jonge kinderen, prepubers en ouders van volwassen kinderen. Dat was best jammer.
woensdag 1 juni 2022 om 23:12
Sjaantje37 schreef: ↑01-06-2022 11:53Juliette jij beschrijft hier precies wat ik al heel lang voel en waar ik heel lang niet mijn vinger op kon leggen totdat zijn diagnose kwam, nu wist ik waardoor het kwam maar hoe er mee om te gaan. Ik raakte ook verdwaald in de informatiestroom over ASS, ook omdat het zo breed spectrum is.
Ook wat het met je eigen sociale leven doet, ik had soms het gevoel een dubbelleven te hebben. En voelde mij daar dan vervolgens weer schuldig over. Schuldgevoel is een lange tijd een rode draad geweest, nu wordt het gelukkig iets minder. Toch kan ik soms nog wakker liggen en mij echt ontzettend kut voelen omdat ik mij gefaald voel als moeder omdat ik niet begreep en soms nog steeds niet wat hij nodig heeft.
Ik heb een persoonlijk gesprek aangevraagd via NVA omdat ik het gevoel heb helemaal vast te zitten in dit proces.
Dank je wel voor dit bericht, doet mij goed. Heb al veel tranen gelaten tijdens het schrijven in dit topic.
Hoe kun je dit weten als mensen met autisme zich niet uiten en in hun eigen bubbel zitten. Mijn zoon verdween in zijn pubertijd op vrijdagmiddag in zijn kamer om er op zondagavond heel even uit te komen. Op de vraag wat hij wilde was zijn antwoord: op mijn kamer blijven, rust.
Het hele weekend zag ik hem niet, af en toe op de gang of in de keuken. We woonden op een flat van het 50m2 maar leefden volledig langs elkaar heen.
Hier verderop in de straat woont een gezin, moeder met 2 puberzonen, alle 3 met autisme. Ik spreek haar man weleens en hij vond dit ook herkenbaar toen ik zei dat mijn zoon en ik toendertijd langs elkaar heen leefden. Hij ervaart dit precies zo. En hij weet ook niet wat te doen met zijn gezin wb hulp. Hij heeft ook het gevoel te falen in alle opzichten.
Je moet een heel sterk netwerk hebben van mensen die het wel begrijpen en die het gezin af en toe kan opvangen zodat je als ouder wat afstand kan nemen en tijd voor jezelf zodat het allemaal wat minder geforceerd moet. Ik snap de wanhoop.
woensdag 1 juni 2022 om 23:18
Wij leven in een co-ouderschap-situatie en dat is echt een verademing. Wij kunnen elke week weer opladen.
donderdag 2 juni 2022 om 07:02
Hij weet dus heel goed wat hij wil, alleen het komt niet overeen met wat jij wilt.Juliette schreef: ↑01-06-2022 23:12Hoe kun je dit weten als mensen met autisme zich niet uiten en in hun eigen bubbel zitten. Mijn zoon verdween in zijn pubertijd op vrijdagmiddag in zijn kamer om er op zondagavond heel even uit te komen. Op de vraag wat hij wilde was zijn antwoord: op mijn kamer blijven, rust.
Het hele weekend zag ik hem niet, af en toe op de gang of in de keuken. We woonden op een flat van het 50m2 maar leefden volledig langs elkaar heen.
Ik lees bij jou veel teleurstelling: teleurstelling in je zoon, teleurstelling in de hulpverlening, teleurstelling in andere mensen.
En hoewel ik vrijwel alles herken wat je schrijft ben ik het tegenovergestelde van teleurgesteld, want tegenover elk onbegrip staat ook wel iemand met begrip.
Ja, ik ken ook mensen die het allemaal niet begrijpen en ik ken ook hulpverleners die het eerder erger dan beter maken.
Maar er zijn ook juist die mensen die je wel willen steunen en hulpverleners die wel de juiste dingen zeggen en doen.
Mijn zoons hebben allebei een Wajong, werken zie ik ze niet doen. Mijn jongste wil eigenlijk vooral rust aan zijn hoofd.
En dat is dan ook het enige dat we voor hem kunnen doen: zorgen dat hij die rust krijgt, met de restrictie dat ie wel een soort minimum aan hulp bij zelfzorg accepteert.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 2 juni 2022 om 07:19
Hier ook een dochter met ASS. Het gaat op het moment redelijk goed met haar. Ze woont bij mij (ben gescheiden) vader heeft wat minder begrip voor/ feeling met, autisme.
Ze heeft net eindexamen gedaan.
Het hele weekend op haar kamer zitten; check. Nu dat ze niet naar school hoeft, hele dagen. Herkenbaar
Ik laat haar dat doen maar blijf regelmatig checken of ze eet, drinkt en voor zichzelf zorgt. Even naar buiten voor een frisse neus, even beneden aan tafel eten. Douchen. Dat soort dingen.
Ze heeft een paar vriendinnen en doet vrijwilligerswerk, ik denk dat het prima gaat zo.
Wel haar hele schooltijd, basis en middelbare, het niet geaccepteerd worden door klasgenoten, maar ze heeft zichzelf in het lhbt dinges hokje en het alto hokje geplaats en daar vind ze wel aansluiting gelukkig. Ze blijft liefst ver weg van alle mensen die "kut" zijn.
Ze heeft net eindexamen gedaan.
Het hele weekend op haar kamer zitten; check. Nu dat ze niet naar school hoeft, hele dagen. Herkenbaar
Ik laat haar dat doen maar blijf regelmatig checken of ze eet, drinkt en voor zichzelf zorgt. Even naar buiten voor een frisse neus, even beneden aan tafel eten. Douchen. Dat soort dingen.
Ze heeft een paar vriendinnen en doet vrijwilligerswerk, ik denk dat het prima gaat zo.
Wel haar hele schooltijd, basis en middelbare, het niet geaccepteerd worden door klasgenoten, maar ze heeft zichzelf in het lhbt dinges hokje en het alto hokje geplaats en daar vind ze wel aansluiting gelukkig. Ze blijft liefst ver weg van alle mensen die "kut" zijn.
donderdag 2 juni 2022 om 08:21
Wat verdrietig om te lezen, voor je dochter maar ook voor jou als moederLaFleurNoire schreef: ↑01-06-2022 13:07Oh, dat gevoel van falen herken ik hoor. Slapeloze nachten ook. Ik weet ook niet wat dochter wil en wat ze nodig heeft op dit moment. Binnenkort gaat ze op buitenlandreis met school en waar ze zoveel zin in had is volledig omgeslagen want haar voormalige bestie heeft de enige vriendin in de klas die ze nog over heeft onder druk gezet om háár te kiezen om mee op de hotelkamer te gaan en niet dochter. Die durft niks meer te zeggen of te doen uit angst dat ze ook nog mot krijgt met die vriendin en die vriendin is weer bang voor ruzie met de voormalige bestie. Ze gaat nu waarschijnlijk ingedeeld worden bij meiden die ze niet kent en dat is een enorme spanningsbron voor haar, laat staan wat het doet met haar positie in de klas, want dat is natuurlijk van levensbelang.
Ik heb gevraagd wat ik kon doen voor haar, of we samen een oplossing kunnen bedenken, of ik haar kan helpen, maar ze wil niks, ik mag het er niet over hebben, ik mag niet overleggen met de mentor of begeleiding (niet dat zij er iets aan kunnen doen, maar ze zijn dan wel op de hoogte en kunnen een extra oogje in het zeil houden). Ik zou haar zó graag eens flink willen knuffelen, maar dat is zo ongeveer het ergste wat ik haar zou kunnen aan doen.
En dan heeft ze morgen ook nog een schoolfeest dat me ook niet lekker zit. Voor hetzelfde geld wordt ze weer belaagd, in een hoekje van de gymzaal of zo, en ik heb er weinig vertrouwen in dat er medepubers zijn die het voor haar opnemen of hulp in roepen, want dat gebeurde ook niet toen ze in elkaar werd gemept en er een aantal pubers gewoon toekeken zonder een poot uit te steken, waaronder haar bestie. Ze zegt zelf dat ik me vreselijk aanstel en dat er heus niks gaat gebeuren en dat ze toch echt gaat, maar ik zou een gat in de lucht springen als ze thuis zou willen blijven en gewoon op haar kamer zou zitten gamen.
donderdag 2 juni 2022 om 08:40
Wat een fijn topic, ik heb twee dochters met ASS (een-eiige tweeling) en alles wat jullie schrijven is zó herkenbaar.
Hele dagen op de kamer: check. Eén dochter woont in een familiehuis, de ander zit in het proces om begeleid te gaan wonen.
Daar had ik het laatst met mijn vriend over. Ik had voor dochter die uit huis ging mijn best gedaan om haar twee kamers leuk in te richten. Een slaapkamer en een kleine woonkamer. Maar ze zit dus alleen maar in haar bed. Thuis deed ze dat ook al en daar nog steeds. De andere kamer gebruikt ze niet.
En toch ben ik blij dat ik het voor haar heb gedaan, voor andere dochter ga ik dat weer doen ook al weet ik wel dat die liefst in haar bed zit. Ik kan al zo weinig voor ze doen. Ik moet altijd ‘minder’ doen. Minder willen praten, knuffelen, samen ergens heen, minder, minder, altijd minder dan ik zou willen.
Haar verjaardag was ze na een uurtje ook wel zat. Wij waren bij haar op bezoek dus we zijn na een niet zo stille hint weer weggegaan. Ik was al blij dat ik haar even kon zien want ze is boos op mij geweest en heeft mij een tijdje geblokkeerd op whatsapp, ons enige communicatiekanaal nog.
Vooral vanaf de puberteit werd het lastiger. De laatste tijd ben ik stikjaloers op mensen die met rollende ogen hun “puberproblemen” delen. Ik ben dan meestal stil want ik had hele andere problemen op te lossen.
Het aller-, allermoeilijkste vind ik dat ze zich niet losmaken van mij en dat ik ze moet duwen naar stappen tot een zelfstandig leven. Toch doe ik dat, want ik kan niet altijd voor ze blijven zorgen. Vorig jaar kreeg ik daarover grote zorgen toen ik zelf ernstig ziek werd. Iemand moet de zorg overnemen.
En heel eerlijk: het minimale contact dat we hebben, vind ik alleen maar verdrietig. Ik kan mijn liefde niet aan haar kwijt zoals ik zou willen. Dus doen we het zoals zij wil, maar dat kan prima als ze niet thuiswoont en dat is dan weer beter voor mij.
Hele dagen op de kamer: check. Eén dochter woont in een familiehuis, de ander zit in het proces om begeleid te gaan wonen.
Daar had ik het laatst met mijn vriend over. Ik had voor dochter die uit huis ging mijn best gedaan om haar twee kamers leuk in te richten. Een slaapkamer en een kleine woonkamer. Maar ze zit dus alleen maar in haar bed. Thuis deed ze dat ook al en daar nog steeds. De andere kamer gebruikt ze niet.
En toch ben ik blij dat ik het voor haar heb gedaan, voor andere dochter ga ik dat weer doen ook al weet ik wel dat die liefst in haar bed zit. Ik kan al zo weinig voor ze doen. Ik moet altijd ‘minder’ doen. Minder willen praten, knuffelen, samen ergens heen, minder, minder, altijd minder dan ik zou willen.
Haar verjaardag was ze na een uurtje ook wel zat. Wij waren bij haar op bezoek dus we zijn na een niet zo stille hint weer weggegaan. Ik was al blij dat ik haar even kon zien want ze is boos op mij geweest en heeft mij een tijdje geblokkeerd op whatsapp, ons enige communicatiekanaal nog.
Vooral vanaf de puberteit werd het lastiger. De laatste tijd ben ik stikjaloers op mensen die met rollende ogen hun “puberproblemen” delen. Ik ben dan meestal stil want ik had hele andere problemen op te lossen.
Het aller-, allermoeilijkste vind ik dat ze zich niet losmaken van mij en dat ik ze moet duwen naar stappen tot een zelfstandig leven. Toch doe ik dat, want ik kan niet altijd voor ze blijven zorgen. Vorig jaar kreeg ik daarover grote zorgen toen ik zelf ernstig ziek werd. Iemand moet de zorg overnemen.
En heel eerlijk: het minimale contact dat we hebben, vind ik alleen maar verdrietig. Ik kan mijn liefde niet aan haar kwijt zoals ik zou willen. Dus doen we het zoals zij wil, maar dat kan prima als ze niet thuiswoont en dat is dan weer beter voor mij.
donderdag 2 juni 2022 om 08:41
Dat is het ook. Lichtpuntje is dat ze vandaag te kennen gaf dat ze er iets aan wil doen in plaats van lijdzaam afwachten tot ze nog verder gefileerd wordt. De enige vriendin die ze nog over heeft in de klas is er vandaag niet en nu durfde ze echt niet meer naar school. Ik heb haar afgemeld, maar wel als voorwaarde dat het zo niet kan blijven. Mentor is geappt en ook een eventuele overstap naar een andere school stuitte niet meer op een woedende muur van weerstand.Purplepeanut schreef: ↑02-06-2022 08:21Wat verdrietig om te lezen, voor je dochter maar ook voor jou als moeder
Je wilt zo graag dat je kind gelukkig is, of op z’n minst niet óngelukkig, maar hoe ouder ze worden, hoe minder je daar invloed op hebt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
