Psyche
alle pijlers
De wondere wereld van ASS
donderdag 26 mei 2022 om 13:17
In de brugklas heeft mijn zoon de diagnose ASS gekregen.
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
Er vielen best wat kwartjes en de middelbare school was niet makkelijk omdat ze hem vanaf de tweede klas naar het speciaal onderwijs wilde verwijzen maar na een aantal gesprekken met zowel het speciaal onderwijs als het reguliere onderwijs en ook de wens van mijn zoon zelf heeft hij de middelbare school afgemaakt en zijn diploma gehaald.
Het was hard buffelen maar daar tegenover had hij wel een klein groepje vrienden waar hij mee optrok weliswaar op school want hij wilde nooit iemand thuis ontvangen, teveel prikkels na een schooldag.
Hij zit nu op het MBO wat redelijk goed gaat en loopt ook stage wat ook goed gaat maar het echt zelfstandige werken vind hij lastig. Zijn vriendschappen met de kinderen op het middelbare onderwijs zijn aan het verwateren en bestaan alleen nog maar online.
Als ik nu zeker wist dat het hem niets deed en dat hij zo wel gelukkig is alleen op zijn kamer waar hij de meeste tijd doorbrengt maar vaak geeft hij aan dat hij het toch wel leuk zou vinden bijvoorbeeld een D&D groep met daar irl. Ik zie hem ook altijd opbloeien als hij bijvoorbeeld op excursie is geweest met zijn school ondanks dat hij niet zoveel heeft met zijn klasgenoten, zegt hij zelf.
Ik zelf heb een tijd lang geworsteld met zijn diagnose, niet omdat ik het erg vind dat hij ASS heeft maar meer de omgeving erom heen en hoe ik er zelf mee om moet gaan om hem te kunnen begrijpen. Ik heb hier ook begeleiding in gehad en de relatie tussen hem en mij is echt verbeterd.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mij nu pas echt ga verdiepen in ASS omdat ik er een tijdlang een soort weerstand tegen heb gevoeld, ik weet ook niet waar dit vandaan kwam. Ik denk dat het ontstaan is uit een gevoel van machteloosheid omdat ik het zelf heel moeilijk vind om het gevoelsleven van mijn zoon te benaderen omdat hij zichzelf verzet tegen alles wat met autisme te maken heeft.
De serie Love on the Spectrum op netflix opende mijn ogen want de meeste dingen zijn zo herkenbaar en ook wat de ouders meemaken.
Hij is nu 18 jaar geworden en er gaat veel meer van hem verwacht worden, meer zelfstandigheid en dat is echt lastig voor hem.
Ik wil hem zo graag helpen ook om contact te leggen. Ik zou hem graag willen stimuleren en ben nu hard op zoek op het internet naar tips en eventuele ontmoetingsplekken voor jong volwassenen met ASS.
Want als hij eenmaal contact gelegd heeft dan zie je ineens een hele andere jongen.
Ik ben lid van het NVA.
Ik hoop wat ik al eerder schreef tips en tricks te vinden.
Ik heb mij inmiddels aangemeld bij een praatgroep en een persoonlijk gesprek
donderdag 2 juni 2022 om 08:58
Herkenbaar Mermedina! Over mijn zoon met autisme maak ik me eigenlijk het minst zorgen van onze 4 kinderen, hij is de meest zelfstandige van de 4, studeert, woont op kamers, werkt, geniet van het studentenleven, heeft vrienden en laat zich de kaas niet van het brood eten, wie hij ook voor zich heeft. Hij weet precies waar hij naartoe wil en zorgt er wel voor dat hij weet hoe hij daar moet komen. Dat hij daardoor nogal drammerig kan zijn en alles op zijn voorwaarden moet wordt hem over het algemeen vergeven. Toen hij als 2,5-jarige zijn diagnose kreeg had werkelijk niemand verwacht dat hij zo ver zou komen. Er werd gesproken over een instelling, hooguit begeleid wonen leek haalbaar.
Of dochter zelfstandig kan gaan worden is de vraag. Zelfde diagnose, wereld van verschil. Wederkerigheid kent en kan ze wel, maar alleen naar een heel select aantal mensen en daar behoren wij niet bij. Ik grap wel eens dat ik van mijn verstandelijk beperkte cliënten meer liefde en knuffels krijg dan ik ooit van haar heb gehad, maar het is wel de waarheid.
Of dochter zelfstandig kan gaan worden is de vraag. Zelfde diagnose, wereld van verschil. Wederkerigheid kent en kan ze wel, maar alleen naar een heel select aantal mensen en daar behoren wij niet bij. Ik grap wel eens dat ik van mijn verstandelijk beperkte cliënten meer liefde en knuffels krijg dan ik ooit van haar heb gehad, maar het is wel de waarheid.
donderdag 2 juni 2022 om 09:19
Solomio schreef: ↑02-06-2022 07:02Hij weet dus heel goed wat hij wil, alleen het komt niet overeen met wat jij wilt.
Ik lees bij jou veel teleurstelling: teleurstelling in je zoon, teleurstelling in de hulpverlening, teleurstelling in andere mensen.
En hoewel ik vrijwel alles herken wat je schrijft ben ik het tegenovergestelde van teleurgesteld, want tegenover elk onbegrip staat ook wel iemand met begrip.
Ja, ik ken ook mensen die het allemaal niet begrijpen en ik ken ook hulpverleners die het eerder erger dan beter maken.
Maar er zijn ook juist die mensen die je wel willen steunen en hulpverleners die wel de juiste dingen zeggen en doen.
Mijn zoons hebben allebei een Wajong, werken zie ik ze niet doen. Mijn jongste wil eigenlijk vooral rust aan zijn hoofd.
En dat is dan ook het enige dat we voor hem kunnen doen: zorgen dat hij die rust krijgt, met de restrictie dat ie wel een soort minimum aan hulp bij zelfzorg accepteert.
Nee dat inzicht en die gedachte heb ik los moeten laten. Niet meer teleurgesteld in zoon, wel hoe het leven kan lopen en waarom dit op je bord geschoven wordt. Daarbij heb ik niemand, niemand dus die het begrijpt of mij kan ondersteunen.
Had je deze dik gedrukte opmerking niet achterwege kunnen laten? Ik dacht in een topic mee te kunnen schrijven waarin anderen open over hun gevoel konden praten. Jij zorgt er juist voor dat deze schuldgevoelens weer naar boven komen.
donderdag 2 juni 2022 om 09:32
Maar teleurstelling mag toch ook gewoon. Teleurstelling is een hele normale menselijke emotie. Ik ben ook regelmatig teleurgesteld en ja, ook wel eens in mijn kind(eren).
Als je op een forum meeschrijft in een topic, is het natuurlijk niet zo dat iedereen het met je eens is of alleen maar met je mee praat. Soms kan een andere visie wel verhelderend werken, ook al voelt het rot om te lezen.
Je kunt toch ondersteuning voor jezelf zoeken? Iemand bij wie je op regelmatige basis je ei kwijt kunt? Een POH, een psycholoog, ik noem maar wat. Als je helemaal in je eentje moet dealen met een depressief, volwassen kind met autisme waar je dus zelf helemaal niets aan kunt doen, kun je iemand die je hierbij ondersteunt heel goed gebruiken.
Als je op een forum meeschrijft in een topic, is het natuurlijk niet zo dat iedereen het met je eens is of alleen maar met je mee praat. Soms kan een andere visie wel verhelderend werken, ook al voelt het rot om te lezen.
Je kunt toch ondersteuning voor jezelf zoeken? Iemand bij wie je op regelmatige basis je ei kwijt kunt? Een POH, een psycholoog, ik noem maar wat. Als je helemaal in je eentje moet dealen met een depressief, volwassen kind met autisme waar je dus zelf helemaal niets aan kunt doen, kun je iemand die je hierbij ondersteunt heel goed gebruiken.
donderdag 2 juni 2022 om 09:52
Ik heb dit topic inderdaad geopend om over ons gevoel te praten zonder oordeel. Ik vind jouw bijdrage zeer waardevol. Ik heb inmiddels ook de schrijvende autist op instagram gevonden. Dank je wel daarvoor.Juliette schreef: ↑02-06-2022 09:19Nee dat inzicht en die gedachte heb ik los moeten laten. Niet meer teleurgesteld in zoon, wel hoe het leven kan lopen en waarom dit op je bord geschoven wordt. Daarbij heb ik niemand, niemand dus die het begrijpt of mij kan ondersteunen.
Had je deze dik gedrukte opmerking niet achterwege kunnen laten? Ik dacht in een topic mee te kunnen schrijven waarin anderen open over hun gevoel konden praten. Jij zorgt er juist voor dat deze schuldgevoelens weer naar boven komen.
sjaantje37 wijzigde dit bericht op 02-06-2022 09:53
0.07% gewijzigd
donderdag 2 juni 2022 om 09:55
Klopt, ook irl heb ik best weleens een spiegel voor gekregen wat betreft mijn omgang met mijn zoon, maar je bent zo zoekende.LaFleurNoire schreef: ↑02-06-2022 09:32Maar teleurstelling mag toch ook gewoon. Teleurstelling is een hele normale menselijke emotie. Ik ben ook regelmatig teleurgesteld en ja, ook wel eens in mijn kind(eren).
Als je op een forum meeschrijft in een topic, is het natuurlijk niet zo dat iedereen het met je eens is of alleen maar met je mee praat. Soms kan een andere visie wel verhelderend werken, ook al voelt het rot om te lezen.
Je kunt toch ondersteuning voor jezelf zoeken? Iemand bij wie je op regelmatige basis je ei kwijt kunt? Een POH, een psycholoog, ik noem maar wat. Als je helemaal in je eentje moet dealen met een depressief, volwassen kind met autisme waar je dus zelf helemaal niets aan kunt doen, kun je iemand die je hierbij ondersteunt heel goed gebruiken.
donderdag 2 juni 2022 om 11:20
LaFleurNoire schreef: ↑02-06-2022 09:32Maar teleurstelling mag toch ook gewoon. Teleurstelling is een hele normale menselijke emotie. Ik ben ook regelmatig teleurgesteld en ja, ook wel eens in mijn kind(eren).
Als je op een forum meeschrijft in een topic, is het natuurlijk niet zo dat iedereen het met je eens is of alleen maar met je mee praat. Soms kan een andere visie wel verhelderend werken, ook al voelt het rot om te lezen.
Je kunt toch ondersteuning voor jezelf zoeken? Iemand bij wie je op regelmatige basis je ei kwijt kunt? Een POH, een psycholoog, ik noem maar wat. Als je helemaal in je eentje moet dealen met een depressief, volwassen kind met autisme waar je dus zelf helemaal niets aan kunt doen, kun je iemand die je hierbij ondersteunt heel goed gebruiken.
Dat is het hem juist. Het is geen andere visie maar een stap terug (voor mij). Deze emotie heb ik gehad en achter mij gelaten omdat het juist heel pijnlijk was. Maar heb daardoor ook andere inzichten gekregen. Het gaat er niet om dat een ander geen andere mening mag hebben, natuurlijk mag dat wel. Alleen wil ik vooruit kijken en niet terug gaan in de periode van teleurstelling, vnl in mezelf en het leven of wat dan ook.
Ik ben geen beginner wat autisme betreft en ik weet dat teleurstelling daarbij hoort en het gemis van een lach, en knuffel, enthousiasme. Betekent niet meer dat ik teleurgesteld ben in mijn zoon maar eerder in het leven. Hij is zoals hij is, geboren met autisme. En daarbij heeft hij heel veel goede kanten.
Wat betreft hulp, ik ben bij de Poh geweest maar ook dat is maar tijdelijk. Voor de GGZ zijn wachtlijsten. En eerlijk gezegd heb ik zoveel, want ook moeder met dementie, licht schizofreen, stemmingswisselingen en zwaar depressief dat ik nooit weet waar ikmoet beginnen en het is teveel om daar een uur voor in de 2 weken naar toe te gaan. Na dat uur ga ik naar huis en door alles op te rakelen heb ik daar dagen last van.
Ik snap dat je het goed bedoelt hoor.
donderdag 2 juni 2022 om 11:22
Sjaantje37 schreef: ↑02-06-2022 09:52Ik heb dit topic inderdaad geopend om over ons gevoel te praten zonder oordeel. Ik vind jouw bijdrage zeer waardevol. Ik heb inmiddels ook de schrijvende autist op instagram gevonden. Dank je wel daarvoor.
Fijn, ik vind haar IG een eyeopener. Ook dat je weet dat bepaalde dingen echt bij het autisme horen gaf mij soort van 'geruststelling'.
donderdag 2 juni 2022 om 11:58
Juliette, ik merk dat de mening van andere mensen over mijn keuzes omtrent de opvoeding wel wat kunnen oprakelen. Soms is het moeilijk om te denken “well, that’s just like, your opinion”.
Ik krijg hulp van een psycholoog (na wachtlijst) en ik had de eerste twee uur nodig om alle life events van de afgelopen jaren te vertellen. Bij het derde bezoek was net mijn zus overleden en hoppa daar was mijn “life event” voor dit jaar en daar kwamen mijn jeugdherinneringen weer boven. Bezoek 4 ging over mijn narcistische vader en agressieve, verslaafde zus.
Ik vraag me wel eens af of er nou mensen zijn die nooit zulke dingen meemaken, of ik misschien getraumatiseerd ben en er daardoor zwaarder aan til, of dat er dus in een mensenleven niet zoveel ellende achter elkaar komt als in het mijne.
Ik krijg hulp van een psycholoog (na wachtlijst) en ik had de eerste twee uur nodig om alle life events van de afgelopen jaren te vertellen. Bij het derde bezoek was net mijn zus overleden en hoppa daar was mijn “life event” voor dit jaar en daar kwamen mijn jeugdherinneringen weer boven. Bezoek 4 ging over mijn narcistische vader en agressieve, verslaafde zus.
Ik vraag me wel eens af of er nou mensen zijn die nooit zulke dingen meemaken, of ik misschien getraumatiseerd ben en er daardoor zwaarder aan til, of dat er dus in een mensenleven niet zoveel ellende achter elkaar komt als in het mijne.
donderdag 2 juni 2022 om 12:25
Ik denk dat iedereen zo zijn life events heeft. De één wat meer dan de ander en de één kan er ook beter mee dealen dan de ander. Je belastbaarheid hangt ook af van wat er allemaal in je leven speelt. Als life events keurig één voor één komen met genoeg tijd om zaken te verwerken en je privésituatie, je werk etc. zijn allemaal oké en stabiel, dan heb je de tijd om het te verwerken. Zit dat alles niet goed en krijg je ook nog weer een drama over je heen, dan loopt je emmer over.
Mijn vader overleed volslagen onverwacht toen wij midden in het diagnosetraject zaten voor dochter. Dus zaten wij de uitslagen van de onderzoeken te bespreken bij de psychiater terwijl we ondertussen een crematie aan het regelen waren in mijn ouderlijk huis, waar mijn vader opgebaard lag en het wemelde van het bezoek en kinderen en kleinkinderen die opa af en toe een aai of een kus kwamen geven.
Mijn zus was er niet. Zij is bipolair en zat tegen een manische fase aan en geloofde niet dat hij overleden was. Ze heeft dus helemaal geen afscheid genomen en dat besef kwam pas toen ze maanden later eindelijk gedwongen opgenomen werd en haar medicatie weer ging gebruiken. Dat moet ze dus ook nog met haar psych een plekje zien te geven.
Maar die hulp, die is toch fijn? Het helpt om te kunnen ventileren en handvatten te kunnen krijgen.
Mijn vader overleed volslagen onverwacht toen wij midden in het diagnosetraject zaten voor dochter. Dus zaten wij de uitslagen van de onderzoeken te bespreken bij de psychiater terwijl we ondertussen een crematie aan het regelen waren in mijn ouderlijk huis, waar mijn vader opgebaard lag en het wemelde van het bezoek en kinderen en kleinkinderen die opa af en toe een aai of een kus kwamen geven.
Mijn zus was er niet. Zij is bipolair en zat tegen een manische fase aan en geloofde niet dat hij overleden was. Ze heeft dus helemaal geen afscheid genomen en dat besef kwam pas toen ze maanden later eindelijk gedwongen opgenomen werd en haar medicatie weer ging gebruiken. Dat moet ze dus ook nog met haar psych een plekje zien te geven.
Maar die hulp, die is toch fijn? Het helpt om te kunnen ventileren en handvatten te kunnen krijgen.
donderdag 2 juni 2022 om 17:17
Ik wil ook graag degene die de tip van De Schrijvende Autist deelde bedanken.
Door mijn ASS is actief meedoen op het forum erg lastig maar ik ben al jaren een actieve meelezer. Ben halverwege de 40 en nu pas begin ik mezelf een klein beetje te begrijpen. Ik omschreef mezelf altijd als een buitenaards wezen in een mensenpak, dat werkelijk niks van deze wereld begrijpt. Ik kan me zo goed voorstellen hoe zwaar het moet zijn als je kind is zoals ik (was). En je als neurotypische ouder dat complexe brein moet zien te doorgronden.
Het IG account heeft me tot tranen toe geroerd en ik kon maar niet stoppen met over mezelf te lezen. Ik ben geen mislukkeling, ik heb ASS.
Door mijn ASS is actief meedoen op het forum erg lastig maar ik ben al jaren een actieve meelezer. Ben halverwege de 40 en nu pas begin ik mezelf een klein beetje te begrijpen. Ik omschreef mezelf altijd als een buitenaards wezen in een mensenpak, dat werkelijk niks van deze wereld begrijpt. Ik kan me zo goed voorstellen hoe zwaar het moet zijn als je kind is zoals ik (was). En je als neurotypische ouder dat complexe brein moet zien te doorgronden.
Het IG account heeft me tot tranen toe geroerd en ik kon maar niet stoppen met over mezelf te lezen. Ik ben geen mislukkeling, ik heb ASS.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
donderdag 2 juni 2022 om 17:41
Je schrijft net zelf dat iedereen zijn eigen beleving en ervaring heeft en vervolgens scheer je alle autisten over 1 kam?Juliette schreef: ↑01-06-2022 23:12Hoe kun je dit weten als mensen met autisme zich niet uiten en in hun eigen bubbel zitten. Mijn zoon verdween in zijn pubertijd op vrijdagmiddag in zijn kamer om er op zondagavond heel even uit te komen. Op de vraag wat hij wilde was zijn antwoord: op mijn kamer blijven, rust.
Het hele weekend zag ik hem niet, af en toe op de gang of in de keuken. We woonden op een flat van het 50m2 maar leefden volledig langs elkaar heen.
Hier verderop in de straat woont een gezin, moeder met 2 puberzonen, alle 3 met autisme. Ik spreek haar man weleens en hij vond dit ook herkenbaar toen ik zei dat mijn zoon en ik toendertijd langs elkaar heen leefden. Hij ervaart dit precies zo. En hij weet ook niet wat te doen met zijn gezin wb hulp. Hij heeft ook het gevoel te falen in alle opzichten.
Je moet een heel sterk netwerk hebben van mensen die het wel begrijpen en die het gezin af en toe kan opvangen zodat je als ouder wat afstand kan nemen en tijd voor jezelf zodat het allemaal wat minder geforceerd moet. Ik snap de wanhoop.
donderdag 2 juni 2022 om 17:43
Dit.Solomio schreef: ↑02-06-2022 07:02Hij weet dus heel goed wat hij wil, alleen het komt niet overeen met wat jij wilt.
Ik lees bij jou veel teleurstelling: teleurstelling in je zoon, teleurstelling in de hulpverlening, teleurstelling in andere mensen.
En hoewel ik vrijwel alles herken wat je schrijft ben ik het tegenovergestelde van teleurgesteld, want tegenover elk onbegrip staat ook wel iemand met begrip.
Ja, ik ken ook mensen die het allemaal niet begrijpen en ik ken ook hulpverleners die het eerder erger dan beter maken.
Maar er zijn ook juist die mensen die je wel willen steunen en hulpverleners die wel de juiste dingen zeggen en doen.
Mijn zoons hebben allebei een Wajong, werken zie ik ze niet doen. Mijn jongste wil eigenlijk vooral rust aan zijn hoofd.
En dat is dan ook het enige dat we voor hem kunnen doen: zorgen dat hij die rust krijgt, met de restrictie dat ie wel een soort minimum aan hulp bij zelfzorg accepteert.
donderdag 2 juni 2022 om 17:44
LaFleurNoire schreef: ↑02-06-2022 08:41Dat is het ook. Lichtpuntje is dat ze vandaag te kennen gaf dat ze er iets aan wil doen in plaats van lijdzaam afwachten tot ze nog verder gefileerd wordt. De enige vriendin die ze nog over heeft in de klas is er vandaag niet en nu durfde ze echt niet meer naar school. Ik heb haar afgemeld, maar wel als voorwaarde dat het zo niet kan blijven. Mentor is geappt en ook een eventuele overstap naar een andere school stuitte niet meer op een woedende muur van weerstand.
Je wilt zo graag dat je kind gelukkig is, of op z’n minst niet óngelukkig, maar hoe ouder ze worden, hoe minder je daar invloed op hebt.
donderdag 2 juni 2022 om 17:52
Dat was Juliette, ben ook heel blij dat ze deze tip gaf!Vitamini schreef: ↑02-06-2022 17:17Ik wil ook graag degene die de tip van De Schrijvende Autist deelde bedanken.
Door mijn ASS is actief meedoen op het forum erg lastig maar ik ben al jaren een actieve meelezer. Ben halverwege de 40 en nu pas begin ik mezelf een klein beetje te begrijpen. Ik omschreef mezelf altijd als een buitenaards wezen in een mensenpak, dat werkelijk niks van deze wereld begrijpt. Ik kan me zo goed voorstellen hoe zwaar het moet zijn als je kind is zoals ik (was). En je als neurotypische ouder dat complexe brein moet zien te doorgronden.
Het IG account heeft me tot tranen toe geroerd en ik kon maar niet stoppen met over mezelf te lezen. Ik ben geen mislukkeling, ik heb ASS.
vrijdag 3 juni 2022 om 08:22
Toen mijn bonuszoon op zijn 6e de diagnose ASS kreeg, was dat onze grootste zorg: hoe weten we hoe het met hem gaat?Juliette schreef: ↑01-06-2022 23:12Hoe kun je dit weten als mensen met autisme zich niet uiten en in hun eigen bubbel zitten. Mijn zoon verdween in zijn pubertijd op vrijdagmiddag in zijn kamer om er op zondagavond heel even uit te komen. Op de vraag wat hij wilde was zijn antwoord: op mijn kamer blijven, rust.
Ik ben toen begonnen met hem elke avond voor het slapen gaan dezelfde vraag te stellen: Is er nog iets waar het over wil hebben? Dit vaste rustmoment heeft ontelbaar veel leuke, goede, grappige en verhelderende gesprekken opgeleverd. En vaak ook helemaal niets natuurlijk.
Hij is inmiddels 14 en ik ga nog steeds bij hem langs als hij naar bed gaat. Om te praten. Hij geeft dat ook zelf aan: “Kom je zo nog?” De onderwerpen zijn door je jaren heen veranderd, maar het vaste moment is er nog steeds. Ik hoop dat het blijft. Dat hij ook op zijn 18e en daarna met mij de dag en zijn zielenroerselen wil doornemen.
vrijdag 3 juni 2022 om 08:32
Wat goed! Ik heb dat met mijn zoon als we een stuk gaan wandelen dan komt er van alles los bij hem. Ik dring dan ook niet aan op een gesprek, meestal begint hij zelf.kindrebel schreef: ↑03-06-2022 08:22Toen mijn bonuszoon op zijn 6e de diagnose ASS kreeg, was dat onze grootste zorg: hoe weten we hoe het met hem gaat?
Ik ben toen begonnen met hem elke avond voor het slapen gaan dezelfde vraag te stellen: Is er nog iets waar het over wil hebben? Dit vaste rustmoment heeft ontelbaar veel leuke, goede, grappige en verhelderende gesprekken opgeleverd. En vaak ook helemaal niets natuurlijk.
Hij is inmiddels 14 en ik ga nog steeds bij hem langs als hij naar bed gaat. Om te praten. Hij geeft dat ook zelf aan: “Kom je zo nog?” De onderwerpen zijn door je jaren heen veranderd, maar het vaste moment is er nog steeds. Ik hoop dat het blijft. Dat hij ook op zijn 18e en daarna met mij de dag en zijn zielenroerselen wil doornemen.
vrijdag 3 juni 2022 om 12:12
kindrebel schreef: ↑03-06-2022 08:22Toen mijn bonuszoon op zijn 6e de diagnose ASS kreeg, was dat onze grootste zorg: hoe weten we hoe het met hem gaat?
Ik ben toen begonnen met hem elke avond voor het slapen gaan dezelfde vraag te stellen: Is er nog iets waar het over wil hebben? Dit vaste rustmoment heeft ontelbaar veel leuke, goede, grappige en verhelderende gesprekken opgeleverd. En vaak ook helemaal niets natuurlijk.
Hij is inmiddels 14 en ik ga nog steeds bij hem langs als hij naar bed gaat. Om te praten. Hij geeft dat ook zelf aan: “Kom je zo nog?” De onderwerpen zijn door je jaren heen veranderd, maar het vaste moment is er nog steeds. Ik hoop dat het blijft. Dat hij ook op zijn 18e en daarna met mij de dag en zijn zielenroerselen wil doornemen.
Hier 16 en zie dat voorlopig nog niet stoppen. Als het sowieso stopt.
vrijdag 3 juni 2022 om 14:26
Echt vertellen hoe het gaat en wat er in haar omgaat doet dochter nooit, soms heb ik het idee dat het niet goed gaat en stel ik vragen maar dat ervaart ze eerder als aanval dan als poging tot hulp, dat vind ik best lastig. Als ze enthousiast over iets is vertelt ze soms wel spontaan iets. Maar haar stemming is meestal wel te peilen adhv haar gedrag, spanning, stress en overprikkeling leidt vaak tot boosheid en agressie.
Wat voor mij de grootste uitdaging is en dat ik 2 kinderen heb die totaal tegenovergesteld zijn, en beiden heel verschillende behoeften. Dochter wil rust, niet te veel plannen en ondernemen, geen herrie, en zoon is druk wil graag vaak mensen over de vloer, veel geluid, heel aanwezig en niet bewust vd grenzen van andere mensen. Dat botst soms enorm. Hoe rot ook voor hem, ik moet hem toch regelmatig vragen rekening met haar te houden en dat vindt hij dan niet eerlijk, het idee dat zij zich minder makkelijk aanpast wil er bij hem niet in.
Ook ex vindt vaak "dat ze maar normaal moet doen" en is/was behoorlijk negatief over haar. Ik vrees dat zoon de mening van ex iets te veel heeft overgenomen.
Dat is echt een spagaat soms.
Ik leg ook dochter uit dat mensen over de vloer erbij hoort en dat zoon ook wel eens geluid maakt en dat ze moet overleggen als dingen haar irriteren maar het knalt dan toch nog vaak.
Wat voor mij de grootste uitdaging is en dat ik 2 kinderen heb die totaal tegenovergesteld zijn, en beiden heel verschillende behoeften. Dochter wil rust, niet te veel plannen en ondernemen, geen herrie, en zoon is druk wil graag vaak mensen over de vloer, veel geluid, heel aanwezig en niet bewust vd grenzen van andere mensen. Dat botst soms enorm. Hoe rot ook voor hem, ik moet hem toch regelmatig vragen rekening met haar te houden en dat vindt hij dan niet eerlijk, het idee dat zij zich minder makkelijk aanpast wil er bij hem niet in.
Ook ex vindt vaak "dat ze maar normaal moet doen" en is/was behoorlijk negatief over haar. Ik vrees dat zoon de mening van ex iets te veel heeft overgenomen.
Dat is echt een spagaat soms.
Ik leg ook dochter uit dat mensen over de vloer erbij hoort en dat zoon ook wel eens geluid maakt en dat ze moet overleggen als dingen haar irriteren maar het knalt dan toch nog vaak.
vrijdag 3 juni 2022 om 16:06
Te vinden op Instagram, als zoekopdracht de schrijvende autist invullen en dan komt het account te voorschijn.
woensdag 22 juni 2022 om 14:01
Ik heb eindelijk een reactie gekregen nadat ik het NVA had aangeschreven voor ondersteuning.
Ik ga in gesprek met een moeder die ook een zoon van 18 heeft, ben benieuwd hoe dat gaat zijn. Ik merk wel dat ik er echt behoefte aan heb.
Zat de laatste tijden bijzonder slecht in mijn vel qua dit, gaat nu inmiddels wel weer beter maar hoop dat dit het begin is van het echt verdiepen in ASS.
Ik ga in gesprek met een moeder die ook een zoon van 18 heeft, ben benieuwd hoe dat gaat zijn. Ik merk wel dat ik er echt behoefte aan heb.
Zat de laatste tijden bijzonder slecht in mijn vel qua dit, gaat nu inmiddels wel weer beter maar hoop dat dit het begin is van het echt verdiepen in ASS.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
