Psyche
alle pijlers
Definitief geen kinderen..
donderdag 8 december 2016 om 14:03
Wat wil ik met dit topic? Ik zou graag je reactie willen lezen, zodat ik mijn gedachten kan vormen en goed op een rij kan zetten.
Ik heb altijd gezegd "ik wil geen kinderen". Iedereen zei dat verandert nog wel. En nu .. nu twijfel ik inderdaad toch.
Gek genoeg heb ik mijzelf altijd wel omringt gezien met een eigen gezin. Maar ben nog steeds bezig met de wereld aan het ontdekken, waarin ik geen ruimte zie voor een kind. Mijn man en ik hebben gepraat of we wel of niet aan kinderen willen beginnen. Hij legt het eigenlijk bij mij neer. Hij hoeft niet zo nodig en vindt het leven dat we nu leiden prettig. Ik werk en studeer. Als we pas aan kinderen beginnen wanneer ik afstudeer dan vindt hij zichzelf te oud. Dus hij heeft de beslissing gemaakt om zich te laten steriliseren. Dat steekt meer als verwacht. Er is zodadelijk geen keus meer.
Ik heb het onderwerp opnieuw aangekaart en aangegeven dat ik twijfel. Maar hij geeft aan dat hij niet voor zich ziet dat we binnen een beperkt aantal jaar aan kinderen beginnen, dus dan kan de knoop er net zo goed nu in.
De afspraak heeft hij gemaakt. En daar zit ik nu mee. Ik heb twijfels en er wordt nu een beslissing gemaakt voor mij.
Bij gebrek aan een doorslaggevend ja ik wil kinderen of nee ik wil geen kinderen aan jou de vraag.
Hoe heb jij voor jezelf duidelijk gekregen of je kinderen van jezelf wilde?
Ik heb altijd gezegd "ik wil geen kinderen". Iedereen zei dat verandert nog wel. En nu .. nu twijfel ik inderdaad toch.
Gek genoeg heb ik mijzelf altijd wel omringt gezien met een eigen gezin. Maar ben nog steeds bezig met de wereld aan het ontdekken, waarin ik geen ruimte zie voor een kind. Mijn man en ik hebben gepraat of we wel of niet aan kinderen willen beginnen. Hij legt het eigenlijk bij mij neer. Hij hoeft niet zo nodig en vindt het leven dat we nu leiden prettig. Ik werk en studeer. Als we pas aan kinderen beginnen wanneer ik afstudeer dan vindt hij zichzelf te oud. Dus hij heeft de beslissing gemaakt om zich te laten steriliseren. Dat steekt meer als verwacht. Er is zodadelijk geen keus meer.
Ik heb het onderwerp opnieuw aangekaart en aangegeven dat ik twijfel. Maar hij geeft aan dat hij niet voor zich ziet dat we binnen een beperkt aantal jaar aan kinderen beginnen, dus dan kan de knoop er net zo goed nu in.
De afspraak heeft hij gemaakt. En daar zit ik nu mee. Ik heb twijfels en er wordt nu een beslissing gemaakt voor mij.
Bij gebrek aan een doorslaggevend ja ik wil kinderen of nee ik wil geen kinderen aan jou de vraag.
Hoe heb jij voor jezelf duidelijk gekregen of je kinderen van jezelf wilde?
donderdag 8 december 2016 om 15:05
quote:vlinderoogje schreef op 08 december 2016 @ 14:21:
[...]
Precies wat Pantax zegt.
Ik wil ook 'onze mensen' maken met mijn man. We hebben het bewust een paar jaartjes uitgesteld, omdat we ons eerst wilden settelen. Nu ben ik dertig, en we zijn al vier jaar bezig met onze kinderwens.
Wat voor mij geldt, hoeft voor jou niet te gelden natuurlijk, maar ik hoop dat als je de beslissing maakt om kinderen te krijgen, de weg ernaartoe gemakkelijk zal zijn voor jullie.
Voor nu, heel veel succes met het maken van een passend besluit!Dank je wel! Ik wens jullie alle goeds toe en hoop dat jullie in de dichtbije toekomst een prachtig gezin zijn.
[...]
Precies wat Pantax zegt.
Ik wil ook 'onze mensen' maken met mijn man. We hebben het bewust een paar jaartjes uitgesteld, omdat we ons eerst wilden settelen. Nu ben ik dertig, en we zijn al vier jaar bezig met onze kinderwens.
Wat voor mij geldt, hoeft voor jou niet te gelden natuurlijk, maar ik hoop dat als je de beslissing maakt om kinderen te krijgen, de weg ernaartoe gemakkelijk zal zijn voor jullie.
Voor nu, heel veel succes met het maken van een passend besluit!Dank je wel! Ik wens jullie alle goeds toe en hoop dat jullie in de dichtbije toekomst een prachtig gezin zijn.
donderdag 8 december 2016 om 15:09
Dat twijfelen kun je beter niet veel ruimte geven.
Dat doe je, omdat dit de laatste tijd is om terug te komen op je beslissing.
Maar één keer nee ( van je man) zou genoeg indicatie voor je moeten zijn.
Hij maakt zijn nee wel heel erg duidelijk voor je.
Vraag hem om twee maanden uitstel en praat heel veel over de uiteindelijke beslissing.
Twee maanden is voor hem te overzien. Hij wil duidelijkheid lijkt mij.
Dat doe je, omdat dit de laatste tijd is om terug te komen op je beslissing.
Maar één keer nee ( van je man) zou genoeg indicatie voor je moeten zijn.
Hij maakt zijn nee wel heel erg duidelijk voor je.
Vraag hem om twee maanden uitstel en praat heel veel over de uiteindelijke beslissing.
Twee maanden is voor hem te overzien. Hij wil duidelijkheid lijkt mij.
donderdag 8 december 2016 om 15:15
ik snap niet goed dat hij NU die beslissen neemt. Je kan het toch nog even open laten tot je 2-3 jaar verder bent en het echt zeker weet? Dat maakt verder niet zoveel uit toch of hij dat dan nu of over 3 jaar doet? Aan de andere kant ben je nu misschien aan het twijfelen omdat het zo definitief wordt.
Ik heb 2 kinderen en dat heb ik altijd wel geweten dat ik ze wilde. Mijn man nog meer dan ik. Ik kan me op zich wel voorstellen dat als je jong bent, je veel waarde hecht aan je vrijheid, op stap kunnen wanneer je wil, reizen etc, geen slapeloze nachten, de verantwoordelijkheid, krijsende kinderen. Maar als je 'straks' 45 of 50 bent, is dat dan nog steeds belangrijk voor je of zie je jezelf dan wel met een gezin?
Ach ja, het is vast een kul argument voor mensen die geen kinderen willen hoor. Genoeg tegenargumenten te verzinnen. Maar als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk, de kinderen zijn het huis uit, ze hebben zelf genoeg vrienden en familie om tijd mee door te brengen, maar toch zijn de kinderen ook wel een groot deel van hun leven. Op visite komen, zij hier, of wij bij hun, Kerst samen vieren, Sinterklaas, de kleinkinderen, een uitstapje samen, elkaar gewoon spreken/telefonisch/app. Wat is zeg, het is vast een kul argument, want je weet natuurlijk nooit of je je kinderen nog ziet als je 50 bent, ruzies dit ruzies dat. En je kan je leven ook invullen zonder kinderen/kleinkinderen, met vrienden en familie. Maar toch, als ik om me heen kijk, ook bij schoonouders, kinderen allemaal het huis uit, maar ook nu beleven ze veel plezier nog aan de kinderen en kleinkinderen. Wat ik wil zeggen is: mis je dat niet als je 50-60 bent.
oergevoel, kan niet zeggen dat ik dat zo sterk had hoor, ik wilde ze wel, dat wist ik, maar stond ook niet heel erg te springen op HET moment, vond het best eng, de zwangerschap, bevalling, hoe zou dat allemaal gaan. Maar zag het wel voor me dat ik met zo'n klein kindje bij mn ouders op bezoek zou gaan enzo, had daar echt zo'n beeld van. Ik wilde ze en ik ging ervoor. En bevalt heel goed
Of dat je kinderen uit de omgeving niet leuk vindt.. Dat heb ik ook niet, ik vind mijn kinderen uiteraard erg leuk, maar kinderen in de familie of in de omgeving? Ik heb er weinig mee hoor. De reden dat ik kinderen wilde was niet omdat ik in de omgeving zoveel schattige meisjes/jongetjes zag en dat ook wilde. Een kind van jezelf is echt heel erg anders dan een kind van een ander.
Ik heb 2 kinderen en dat heb ik altijd wel geweten dat ik ze wilde. Mijn man nog meer dan ik. Ik kan me op zich wel voorstellen dat als je jong bent, je veel waarde hecht aan je vrijheid, op stap kunnen wanneer je wil, reizen etc, geen slapeloze nachten, de verantwoordelijkheid, krijsende kinderen. Maar als je 'straks' 45 of 50 bent, is dat dan nog steeds belangrijk voor je of zie je jezelf dan wel met een gezin?
Ach ja, het is vast een kul argument voor mensen die geen kinderen willen hoor. Genoeg tegenargumenten te verzinnen. Maar als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk, de kinderen zijn het huis uit, ze hebben zelf genoeg vrienden en familie om tijd mee door te brengen, maar toch zijn de kinderen ook wel een groot deel van hun leven. Op visite komen, zij hier, of wij bij hun, Kerst samen vieren, Sinterklaas, de kleinkinderen, een uitstapje samen, elkaar gewoon spreken/telefonisch/app. Wat is zeg, het is vast een kul argument, want je weet natuurlijk nooit of je je kinderen nog ziet als je 50 bent, ruzies dit ruzies dat. En je kan je leven ook invullen zonder kinderen/kleinkinderen, met vrienden en familie. Maar toch, als ik om me heen kijk, ook bij schoonouders, kinderen allemaal het huis uit, maar ook nu beleven ze veel plezier nog aan de kinderen en kleinkinderen. Wat ik wil zeggen is: mis je dat niet als je 50-60 bent.
oergevoel, kan niet zeggen dat ik dat zo sterk had hoor, ik wilde ze wel, dat wist ik, maar stond ook niet heel erg te springen op HET moment, vond het best eng, de zwangerschap, bevalling, hoe zou dat allemaal gaan. Maar zag het wel voor me dat ik met zo'n klein kindje bij mn ouders op bezoek zou gaan enzo, had daar echt zo'n beeld van. Ik wilde ze en ik ging ervoor. En bevalt heel goed
Of dat je kinderen uit de omgeving niet leuk vindt.. Dat heb ik ook niet, ik vind mijn kinderen uiteraard erg leuk, maar kinderen in de familie of in de omgeving? Ik heb er weinig mee hoor. De reden dat ik kinderen wilde was niet omdat ik in de omgeving zoveel schattige meisjes/jongetjes zag en dat ook wilde. Een kind van jezelf is echt heel erg anders dan een kind van een ander.
donderdag 8 december 2016 om 15:17
quote:poppie0022 schreef op 08 december 2016 @ 14:23:
Geeft je huidige leven de komende 30 jaar ook nog de zelfde voldoening?
Of gaat het na een x aantal jaren voelen als "been there, done that" en alweer iets meer van hetzelfde?
Op dit moment in jullie leven voelt het prettig om zo te leven, maar blijft dit leven zo prettig of moet er dan weer iets anders voor in de plaats komen om een leegte te vervullen?
Toen mijn vriend en ik elkaar tegenkwamen (half/eind 30) was het wel duidelijk dat we allebei kinderen wilden. Mijn vriend had voor zichzelf altijd als grens gesteld om voor zijn veertigste vader te zijn en daarna hoefde het voor hem niet meer (dit was voor hij mij leerde kennen). Onze dochter is uiteindelijk een paar weken voor zijn 40ste verjaardag geboren.....
We hebben allebei ons leven geleid met allerlei verre reizen maken, met werken..... en inmiddels twee kinderen en dat is best zwaar (hoe doen anderen dat??), en ipv verre reizen zitten we nu op bungalow parken omdat het ons niet zo leuk lijkt om met de kinderen overal heen te sjouwen.
Maar zo zijn er wel mensen die nog, als de kinderen klein genoeg zijn, gewoon die wereldreis van een x aantal maanden gaan ondernemen, met kind erbij. Dus tja, het is maar hoe je het leven met kind ook gaat invullen.
Hoe lang duurt het nog voor je afstudeert? En wat zouden eventuele regelingen zijn qua studie tijdens een eventuele zwangerschap?
Kun jij bij je man niet gewoon eisen dat jij nog een half jaar bedenktijd krijgt en dat hij dus geen sterilisatie laat uitvoeren voordat die bedenktijd is afgelopen?
Wat fijn dat je wist dat je kinderen wilde en dat het zo mooi voor jullie uit pakte. We leven een heel fijn leven en heb geen gevoel van leegte. Ook niet iets dat ik op moet vullen. Er is zoveel te doen, te leren en te zien in de wereld dat ik me geen moment verveel. Ik blijf ontdekken en vind de wereld fascinerend. Maar ik mis het oer gevoel dat ik moeder moet worden. Het lijkt me wel heel bijzonder en mooi om het mee te maken. Ik zie voors en tegens. Maar wil graag zelf een bewuste keuze maken en niet doordat het niet meer kan.
We zijn gelukkig niet in beton gegoten, vind je idee wel goed om er een bedenktijd met datum op te plaatsen. Het was vanuit zijn oogpunt meer praktisch bedoeld.
Geeft je huidige leven de komende 30 jaar ook nog de zelfde voldoening?
Of gaat het na een x aantal jaren voelen als "been there, done that" en alweer iets meer van hetzelfde?
Op dit moment in jullie leven voelt het prettig om zo te leven, maar blijft dit leven zo prettig of moet er dan weer iets anders voor in de plaats komen om een leegte te vervullen?
Toen mijn vriend en ik elkaar tegenkwamen (half/eind 30) was het wel duidelijk dat we allebei kinderen wilden. Mijn vriend had voor zichzelf altijd als grens gesteld om voor zijn veertigste vader te zijn en daarna hoefde het voor hem niet meer (dit was voor hij mij leerde kennen). Onze dochter is uiteindelijk een paar weken voor zijn 40ste verjaardag geboren.....
We hebben allebei ons leven geleid met allerlei verre reizen maken, met werken..... en inmiddels twee kinderen en dat is best zwaar (hoe doen anderen dat??), en ipv verre reizen zitten we nu op bungalow parken omdat het ons niet zo leuk lijkt om met de kinderen overal heen te sjouwen.
Maar zo zijn er wel mensen die nog, als de kinderen klein genoeg zijn, gewoon die wereldreis van een x aantal maanden gaan ondernemen, met kind erbij. Dus tja, het is maar hoe je het leven met kind ook gaat invullen.
Hoe lang duurt het nog voor je afstudeert? En wat zouden eventuele regelingen zijn qua studie tijdens een eventuele zwangerschap?
Kun jij bij je man niet gewoon eisen dat jij nog een half jaar bedenktijd krijgt en dat hij dus geen sterilisatie laat uitvoeren voordat die bedenktijd is afgelopen?
Wat fijn dat je wist dat je kinderen wilde en dat het zo mooi voor jullie uit pakte. We leven een heel fijn leven en heb geen gevoel van leegte. Ook niet iets dat ik op moet vullen. Er is zoveel te doen, te leren en te zien in de wereld dat ik me geen moment verveel. Ik blijf ontdekken en vind de wereld fascinerend. Maar ik mis het oer gevoel dat ik moeder moet worden. Het lijkt me wel heel bijzonder en mooi om het mee te maken. Ik zie voors en tegens. Maar wil graag zelf een bewuste keuze maken en niet doordat het niet meer kan.
We zijn gelukkig niet in beton gegoten, vind je idee wel goed om er een bedenktijd met datum op te plaatsen. Het was vanuit zijn oogpunt meer praktisch bedoeld.
donderdag 8 december 2016 om 15:17
quote:S-Groot schreef op 08 december 2016 @ 14:17:
Ik zou dat toch ook wel heftig vinden hoor, dat je man nu besluit er een knoop in te leggen enkel omdat hij het de komende jaren niet meer ziet gebeuren. Waarom niet die komende jaren het nog open laten? Ik vind zijn redenatie vreemd, dat hij het de komende jaren nog wel zou willen eventueel, maar het toch maar nu al dichtgooit. Heb jij dit stuk helder kunnen krijgen van hem? Heb jij hem aangegeven dat je het graag deze komende jaren nog openlaat?Eens. Vind het ook raar.
Ik zou dat toch ook wel heftig vinden hoor, dat je man nu besluit er een knoop in te leggen enkel omdat hij het de komende jaren niet meer ziet gebeuren. Waarom niet die komende jaren het nog open laten? Ik vind zijn redenatie vreemd, dat hij het de komende jaren nog wel zou willen eventueel, maar het toch maar nu al dichtgooit. Heb jij dit stuk helder kunnen krijgen van hem? Heb jij hem aangegeven dat je het graag deze komende jaren nog openlaat?Eens. Vind het ook raar.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 8 december 2016 om 15:23
Ik denk dat als ik geen kinderen zou hebben ik nu ook echt wel een prima leven zou hebben. Ik zou nog fulltime werken (werk nu parttime) en we zouden dan vaker uit eten gaan verwacht ik/ of naar de film, of op stap. We zouden onze tijd absoluut doorkomen. Ik weet ook niet of ik dan een gevoel van leegte zou hebben, omdat je natuurlijk niet eens weet hoe het anders zou zijn.
Maar toch, nu met 2 kinderen, heb ik ook een heel fijn leven. Heel anders natuurlijk. Maar ik werk gewoon, ben echt niet alleen moeder, en als we 's avonds weg willen kan je een oppas regelen (gaat alleen maar makkelijker nu vind ik naar mate ze ouder worden) en wij zijn niet zulke reizigers, maar ook dat zou nog prima kunnen.
Dus denk dat je dat ook niet zo duidelijk kan zeggen: ik wil ze niet omdat we nu een prima leven hebben en geen leegte voelen. Kan natuurlijk wel, maar denk dat er ook wel andere factoren zijn waardoor je weet of je wel/geen kinderen wil. Vrienden die kinderen hebben. Jouw blik naar de toekomst. Etc.
Maar toch, nu met 2 kinderen, heb ik ook een heel fijn leven. Heel anders natuurlijk. Maar ik werk gewoon, ben echt niet alleen moeder, en als we 's avonds weg willen kan je een oppas regelen (gaat alleen maar makkelijker nu vind ik naar mate ze ouder worden) en wij zijn niet zulke reizigers, maar ook dat zou nog prima kunnen.
Dus denk dat je dat ook niet zo duidelijk kan zeggen: ik wil ze niet omdat we nu een prima leven hebben en geen leegte voelen. Kan natuurlijk wel, maar denk dat er ook wel andere factoren zijn waardoor je weet of je wel/geen kinderen wil. Vrienden die kinderen hebben. Jouw blik naar de toekomst. Etc.
donderdag 8 december 2016 om 15:28
quote:lunaleeflang schreef op 08 december 2016 @ 14:24:
Tja, ik ben 24 en ik weet al mijn hele leven 200% zeker dat ik later kinderen wil. Dat uit zich in heel veel dingen.
Ik denk dat als je twijfelt deze keuze nooit makkelijk wordt. Je weet namelijk niet waar je ja op zegt, dat weet je pas als het eenmaal zover is. Moeilijk. Volg je gevoel en meer kan ik je niet aanraden.Bedankt voor je berichtje. Ik probeer ook door alle reacties bij mijn gevoel te komen, zodat ik zelf een keuze kan maken waar ik achter kan staan.
Tja, ik ben 24 en ik weet al mijn hele leven 200% zeker dat ik later kinderen wil. Dat uit zich in heel veel dingen.
Ik denk dat als je twijfelt deze keuze nooit makkelijk wordt. Je weet namelijk niet waar je ja op zegt, dat weet je pas als het eenmaal zover is. Moeilijk. Volg je gevoel en meer kan ik je niet aanraden.Bedankt voor je berichtje. Ik probeer ook door alle reacties bij mijn gevoel te komen, zodat ik zelf een keuze kan maken waar ik achter kan staan.
donderdag 8 december 2016 om 15:28
Ik vind je OP een beetje tegenstrijdig: je zegt dat je man de keuze eigenlijk bij jou neerlegt, maar tegelijkertijd heeft hij een afspraak gemaakt voor sterilisatie zonder dat jij daar helemaal achter staat. Dan maakt híj uiteindelijk de keuze toch en niet jij?
Buiten dat vind ik kinderen krijgen iets waar je samen helemaal achter moet staan, dus als hij geen 'oude' vader wil worden kan je hem moeilijk dwingen, maar gezien jouw leeftijd hebben jullie op zich nog voldoende tijd om een andere keuze te maken en vind ik nu al steriliseren wel erg definitief. Door leeftijdsverschil, een tijd niet weten of we kinderen wilden en daarna het zwanger worden wat helaas niet zo snel ging is mijn man ook een wat oudere vader (40+). Nu zegt hij dat hij graag eerder kinderen had gekregen, maar zo loopt het leven nu eenmaal niet altijd. En hij is er echt geen minder leuke vader om.
Buiten dat vind ik kinderen krijgen iets waar je samen helemaal achter moet staan, dus als hij geen 'oude' vader wil worden kan je hem moeilijk dwingen, maar gezien jouw leeftijd hebben jullie op zich nog voldoende tijd om een andere keuze te maken en vind ik nu al steriliseren wel erg definitief. Door leeftijdsverschil, een tijd niet weten of we kinderen wilden en daarna het zwanger worden wat helaas niet zo snel ging is mijn man ook een wat oudere vader (40+). Nu zegt hij dat hij graag eerder kinderen had gekregen, maar zo loopt het leven nu eenmaal niet altijd. En hij is er echt geen minder leuke vader om.
donderdag 8 december 2016 om 15:30
quote:Dalit schreef op 08 december 2016 @ 14:15:
Bij mij kwam er geen moedergevoel.
Ik heb veel opgepast op kinderen van 0-15 jaar en gewerkt met pubers. Ik kan intuïtief makkelijk met kinderen omgaan, maar ik voelde dat ik niet 24/7 de opvoeder wilde zijn.Dat vind ik wel plausibel, ik ken er heel veel die er zo over denken.
Bij mij kwam er geen moedergevoel.
Ik heb veel opgepast op kinderen van 0-15 jaar en gewerkt met pubers. Ik kan intuïtief makkelijk met kinderen omgaan, maar ik voelde dat ik niet 24/7 de opvoeder wilde zijn.Dat vind ik wel plausibel, ik ken er heel veel die er zo over denken.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
donderdag 8 december 2016 om 15:35
quote:vivagirl schreef op 08 december 2016 @ 14:33:
Waar twijfel je over?
Ik lees in je post niet dat je graag kinderen wil.
Ik denk dat de twijfel komt omdat je vriend nu dit heeft besloten.
Ik zelf twijfel niet. Ik weet dat ik geen kinderen wel. Dat maakt het natuurlijk wel makkelijk.
Ik ben nu eind 30, en ik heb het altijd zeker geweten.
Ex wilde wel kinderen. Maar is toch bij mij gebleven. Relatie is om andere redenen over gegaan. En ik voel me niet schuldig dat hij nu geen kinderen heeft.
Ik vind het idee van alles nog even 6 maanden uit te stellen wel een goed idee.
Even de tijd nemen.
Maar als je twijfelt maakt dat het wel moeilijk. Zeker omdat er natuurlijk wel een soort van 'deadline' is. Je blijft niet eeuwig vruchtbaar.
Op een gegeven moment wordt de keuze voor je gemaakt......
Zie jij jezelf echt met kinderen? Lijkt het je leuk?
Niet iedereen heeft dat oergevoel, en begint toch aan kinderen. Voor de meesten pakt dat wel goed uit.
Maar ik zou liever spijt hebben dat ik ze niet gekregen heb, als spijt hebben dat ik ze wel heb.Ik kan mij heel goed een leven voorstellen met kinderen als zonder kinderen, waarin ik mezelf beide heel gelukkig zie. Het komt ook doordat ik nog geen besluit heb genomen wat ik eigenlijk met mijn leven wil. Het oer gevoel mist, maar het lijkt me heel bijzonder. Ik wil graag zelf een besluit nemen voordat er een keuze voor mij word gemaakt. Ik zoek in mijzelf de trigger die me zegt ja we gaan er voor of nee we gaan er niet voor. Fijn dat je zo scherp in je bewoording bent.
Waar twijfel je over?
Ik lees in je post niet dat je graag kinderen wil.
Ik denk dat de twijfel komt omdat je vriend nu dit heeft besloten.
Ik zelf twijfel niet. Ik weet dat ik geen kinderen wel. Dat maakt het natuurlijk wel makkelijk.
Ik ben nu eind 30, en ik heb het altijd zeker geweten.
Ex wilde wel kinderen. Maar is toch bij mij gebleven. Relatie is om andere redenen over gegaan. En ik voel me niet schuldig dat hij nu geen kinderen heeft.
Ik vind het idee van alles nog even 6 maanden uit te stellen wel een goed idee.
Even de tijd nemen.
Maar als je twijfelt maakt dat het wel moeilijk. Zeker omdat er natuurlijk wel een soort van 'deadline' is. Je blijft niet eeuwig vruchtbaar.
Op een gegeven moment wordt de keuze voor je gemaakt......
Zie jij jezelf echt met kinderen? Lijkt het je leuk?
Niet iedereen heeft dat oergevoel, en begint toch aan kinderen. Voor de meesten pakt dat wel goed uit.
Maar ik zou liever spijt hebben dat ik ze niet gekregen heb, als spijt hebben dat ik ze wel heb.Ik kan mij heel goed een leven voorstellen met kinderen als zonder kinderen, waarin ik mezelf beide heel gelukkig zie. Het komt ook doordat ik nog geen besluit heb genomen wat ik eigenlijk met mijn leven wil. Het oer gevoel mist, maar het lijkt me heel bijzonder. Ik wil graag zelf een besluit nemen voordat er een keuze voor mij word gemaakt. Ik zoek in mijzelf de trigger die me zegt ja we gaan er voor of nee we gaan er niet voor. Fijn dat je zo scherp in je bewoording bent.
donderdag 8 december 2016 om 15:43
24/7 de opvoeder zijn klinkt wel vermoeiend hoor In de praktijk valt dat ook wel weer mee. Neem nu mijn dag vandaag. Vanmorgen half 8 uit bed. Eten met de kinderen. Daarna kinderen naar school en psz brengen. Ik ga terug naar huis, ruim wat op, zit nog even achter de computer. Daarna half uur hardgelopen. Kwart voor 12 zoon ophalen psz, dochter komt zelf uit school. Samen eten en om 13.00 uur dochter naar school brengen. Zoon gaat naar bed tot 16.00 uur (slaapkop). Ik heb tijd om het huishouden te doen maar ook tijd voor mezelf en heb nog wat gewerkt. 15.30 uur dochter komt uit school. Samen wat drinken. Daarna spelen zoon en dochter, ik rommel wat in huis en ga op den duur koken. Man komt thuis 17.30 uur, samen eten. Kinderen kijken nog wat tv, we doen een spelletje en 19.30 uur liggen ze in bed. Ik heb de avond voor mezelf, met man.
Ik kan niet zeggen dat ik het heel zwaar heb haha op een dag dat ik thuis ben. Tuurlijk maken ze ook wel ruzie of zijn ze soms ziek en dan is het wel zwaarder. Maar toch..
In de praktijk valt dat ook wel weer mee. Neem nu mijn dag vandaag. Vanmorgen half 8 uit bed. Eten met de kinderen. Daarna kinderen naar school en psz brengen. Ik ga terug naar huis, ruim wat op, zit nog even achter de computer. Daarna half uur hardgelopen. Kwart voor 12 zoon ophalen psz, dochter komt zelf uit school. Samen eten en om 13.00 uur dochter naar school brengen. Zoon gaat naar bed tot 16.00 uur (slaapkop). Ik heb tijd om het huishouden te doen maar ook tijd voor mezelf en heb nog wat gewerkt. 15.30 uur dochter komt uit school. Samen wat drinken. Daarna spelen zoon en dochter, ik rommel wat in huis en ga op den duur koken. Man komt thuis 17.30 uur, samen eten. Kinderen kijken nog wat tv, we doen een spelletje en 19.30 uur liggen ze in bed. Ik heb de avond voor mezelf, met man. Ik kan niet zeggen dat ik het heel zwaar heb haha op een dag dat ik thuis ben. Tuurlijk maken ze ook wel ruzie of zijn ze soms ziek en dan is het wel zwaarder. Maar toch..
donderdag 8 december 2016 om 15:46
quote:tulpje21 schreef op 08 december 2016 @ 15:15:
ik snap niet goed dat hij NU die beslissen neemt. Je kan het toch nog even open laten tot je 2-3 jaar verder bent en het echt zeker weet? Dat maakt verder niet zoveel uit toch of hij dat dan nu of over 3 jaar doet? Aan de andere kant ben je nu misschien aan het twijfelen omdat het zo definitief wordt.
Ik heb 2 kinderen en dat heb ik altijd wel geweten dat ik ze wilde. Mijn man nog meer dan ik. Ik kan me op zich wel voorstellen dat als je jong bent, je veel waarde hecht aan je vrijheid, op stap kunnen wanneer je wil, reizen etc, geen slapeloze nachten, de verantwoordelijkheid, krijsende kinderen. Maar als je 'straks' 45 of 50 bent, is dat dan nog steeds belangrijk voor je of zie je jezelf dan wel met een gezin?
Ach ja, het is vast een kul argument voor mensen die geen kinderen willen hoor. Genoeg tegenargumenten te verzinnen. Maar als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk, de kinderen zijn het huis uit, ze hebben zelf genoeg vrienden en familie om tijd mee door te brengen, maar toch zijn de kinderen ook wel een groot deel van hun leven. Op visite komen, zij hier, of wij bij hun, Kerst samen vieren, Sinterklaas, de kleinkinderen, een uitstapje samen, elkaar gewoon spreken/telefonisch/app. Wat is zeg, het is vast een kul argument, want je weet natuurlijk nooit of je je kinderen nog ziet als je 50 bent, ruzies dit ruzies dat. En je kan je leven ook invullen zonder kinderen/kleinkinderen, met vrienden en familie. Maar toch, als ik om me heen kijk, ook bij schoonouders, kinderen allemaal het huis uit, maar ook nu beleven ze veel plezier nog aan de kinderen en kleinkinderen. Wat ik wil zeggen is: mis je dat niet als je 50-60 bent.
oergevoel, kan niet zeggen dat ik dat zo sterk had hoor, ik wilde ze wel, dat wist ik, maar stond ook niet heel erg te springen op HET moment, vond het best eng, de zwangerschap, bevalling, hoe zou dat allemaal gaan. Maar zag het wel voor me dat ik met zo'n klein kindje bij mn ouders op bezoek zou gaan enzo, had daar echt zo'n beeld van. Ik wilde ze en ik ging ervoor. En bevalt heel goed
Of dat je kinderen uit de omgeving niet leuk vindt.. Dat heb ik ook niet, ik vind mijn kinderen uiteraard erg leuk, maar kinderen in de familie of in de omgeving? Ik heb er weinig mee hoor. De reden dat ik kinderen wilde was niet omdat ik in de omgeving zoveel schattige meisjes/jongetjes zag en dat ook wilde. Een kind van jezelf is echt heel erg anders dan een kind van een ander.
Kul inderdaad
Ik hebt nog steeds veel waarde aan tijd voor mezelf, vrijheid en slaap.
Er zitten voor en nadelen aan beide keuzes. Het is maar net welke zwaarder wegen.
Iedereen weet dat als je kinderen hebt, dat je andere keuzes in het leven moet gaan maken, en even zwart-wit gezegd 'dat het leven om de kinderen draait'. Hun schema (slapen, school, sporten, vriendjes). Iemand die kinderen wil, heeft dat er voor over, iemand die geen kinderen wil niet.
'Je krijgt er zoveel voor terug', de onvoorwaardelijke liefde. Iemand met kinderen doet het daar voor, iemand zonder kinderen mist het niet.
Ik heb ook dat oer gevoel. Oer gevoel dat ik ze niet wil!
ik snap niet goed dat hij NU die beslissen neemt. Je kan het toch nog even open laten tot je 2-3 jaar verder bent en het echt zeker weet? Dat maakt verder niet zoveel uit toch of hij dat dan nu of over 3 jaar doet? Aan de andere kant ben je nu misschien aan het twijfelen omdat het zo definitief wordt.
Ik heb 2 kinderen en dat heb ik altijd wel geweten dat ik ze wilde. Mijn man nog meer dan ik. Ik kan me op zich wel voorstellen dat als je jong bent, je veel waarde hecht aan je vrijheid, op stap kunnen wanneer je wil, reizen etc, geen slapeloze nachten, de verantwoordelijkheid, krijsende kinderen. Maar als je 'straks' 45 of 50 bent, is dat dan nog steeds belangrijk voor je of zie je jezelf dan wel met een gezin?
Ach ja, het is vast een kul argument voor mensen die geen kinderen willen hoor. Genoeg tegenargumenten te verzinnen. Maar als ik bijvoorbeeld naar mijn ouders kijk, de kinderen zijn het huis uit, ze hebben zelf genoeg vrienden en familie om tijd mee door te brengen, maar toch zijn de kinderen ook wel een groot deel van hun leven. Op visite komen, zij hier, of wij bij hun, Kerst samen vieren, Sinterklaas, de kleinkinderen, een uitstapje samen, elkaar gewoon spreken/telefonisch/app. Wat is zeg, het is vast een kul argument, want je weet natuurlijk nooit of je je kinderen nog ziet als je 50 bent, ruzies dit ruzies dat. En je kan je leven ook invullen zonder kinderen/kleinkinderen, met vrienden en familie. Maar toch, als ik om me heen kijk, ook bij schoonouders, kinderen allemaal het huis uit, maar ook nu beleven ze veel plezier nog aan de kinderen en kleinkinderen. Wat ik wil zeggen is: mis je dat niet als je 50-60 bent.
oergevoel, kan niet zeggen dat ik dat zo sterk had hoor, ik wilde ze wel, dat wist ik, maar stond ook niet heel erg te springen op HET moment, vond het best eng, de zwangerschap, bevalling, hoe zou dat allemaal gaan. Maar zag het wel voor me dat ik met zo'n klein kindje bij mn ouders op bezoek zou gaan enzo, had daar echt zo'n beeld van. Ik wilde ze en ik ging ervoor. En bevalt heel goed
Of dat je kinderen uit de omgeving niet leuk vindt.. Dat heb ik ook niet, ik vind mijn kinderen uiteraard erg leuk, maar kinderen in de familie of in de omgeving? Ik heb er weinig mee hoor. De reden dat ik kinderen wilde was niet omdat ik in de omgeving zoveel schattige meisjes/jongetjes zag en dat ook wilde. Een kind van jezelf is echt heel erg anders dan een kind van een ander.
Kul inderdaad
Ik hebt nog steeds veel waarde aan tijd voor mezelf, vrijheid en slaap.
Er zitten voor en nadelen aan beide keuzes. Het is maar net welke zwaarder wegen.
Iedereen weet dat als je kinderen hebt, dat je andere keuzes in het leven moet gaan maken, en even zwart-wit gezegd 'dat het leven om de kinderen draait'. Hun schema (slapen, school, sporten, vriendjes). Iemand die kinderen wil, heeft dat er voor over, iemand die geen kinderen wil niet.
'Je krijgt er zoveel voor terug', de onvoorwaardelijke liefde. Iemand met kinderen doet het daar voor, iemand zonder kinderen mist het niet.
Ik heb ook dat oer gevoel. Oer gevoel dat ik ze niet wil!
donderdag 8 december 2016 om 15:56
quote:sjoko schreef op 08 december 2016 @ 15:28:
Ik vind je OP een beetje tegenstrijdig: je zegt dat je man de keuze eigenlijk bij jou neerlegt, maar tegelijkertijd heeft hij een afspraak gemaakt voor sterilisatie zonder dat jij daar helemaal achter staat. Dan maakt híj uiteindelijk de keuze toch en niet jij?
Buiten dat vind ik kinderen krijgen iets waar je samen helemaal achter moet staan, dus als hij geen 'oude' vader wil worden kan je hem moeilijk dwingen, maar gezien jouw leeftijd hebben jullie op zich nog voldoende tijd om een andere keuze te maken en vind ik nu al steriliseren wel erg definitief. Door leeftijdsverschil, een tijd niet weten of we kinderen wilden en daarna het zwanger worden wat helaas niet zo snel ging is mijn man ook een wat oudere vader (40+). Nu zegt hij dat hij graag eerder kinderen had gekregen, maar zo loopt het leven nu eenmaal niet altijd. En hij is er echt geen minder leuke vader om.
Klopt, de keus werd eerst bij mij gelegd. We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. Dus hij heeft nav onze gesprekken aangegeven dat hij denkt dat sterilisatie de beste keuze is. Dus de beslissing naar zichzelf toe getrokken. Ik snap dat ook wel. Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook. Vandaar dat ik graag even ongezouten meningen wil horen en voora ervaringen van anderen, zodat ik wakker word geschud en zelf eens een beslissing maak.
Vind het mooi om te lezen dat als er eenmaal gekozen is voor kinderen dat er vaak word gezegd hadden we dat maar eerder gedaan.
Ik vind je OP een beetje tegenstrijdig: je zegt dat je man de keuze eigenlijk bij jou neerlegt, maar tegelijkertijd heeft hij een afspraak gemaakt voor sterilisatie zonder dat jij daar helemaal achter staat. Dan maakt híj uiteindelijk de keuze toch en niet jij?
Buiten dat vind ik kinderen krijgen iets waar je samen helemaal achter moet staan, dus als hij geen 'oude' vader wil worden kan je hem moeilijk dwingen, maar gezien jouw leeftijd hebben jullie op zich nog voldoende tijd om een andere keuze te maken en vind ik nu al steriliseren wel erg definitief. Door leeftijdsverschil, een tijd niet weten of we kinderen wilden en daarna het zwanger worden wat helaas niet zo snel ging is mijn man ook een wat oudere vader (40+). Nu zegt hij dat hij graag eerder kinderen had gekregen, maar zo loopt het leven nu eenmaal niet altijd. En hij is er echt geen minder leuke vader om.
Klopt, de keus werd eerst bij mij gelegd. We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. Dus hij heeft nav onze gesprekken aangegeven dat hij denkt dat sterilisatie de beste keuze is. Dus de beslissing naar zichzelf toe getrokken. Ik snap dat ook wel. Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook. Vandaar dat ik graag even ongezouten meningen wil horen en voora ervaringen van anderen, zodat ik wakker word geschud en zelf eens een beslissing maak.
Vind het mooi om te lezen dat als er eenmaal gekozen is voor kinderen dat er vaak word gezegd hadden we dat maar eerder gedaan.
donderdag 8 december 2016 om 15:58
quote:tulpje21 schreef op 08 december 2016 @ 15:43:
24/7 de opvoeder zijn klinkt wel vermoeiend hoor In de praktijk valt dat ook wel weer mee. Neem nu mijn dag vandaag. Vanmorgen half 8 uit bed. Eten met de kinderen. Daarna kinderen naar school en psz brengen. Ik ga terug naar huis, ruim wat op, zit nog even achter de computer. Daarna half uur hardgelopen. Kwart voor 12 zoon ophalen psz, dochter komt zelf uit school. Samen eten en om 13.00 uur dochter naar school brengen. Zoon gaat naar bed tot 16.00 uur (slaapkop). Ik heb tijd om het huishouden te doen maar ook tijd voor mezelf en heb nog wat gewerkt. 15.30 uur dochter komt uit school. Samen wat drinken. Daarna spelen zoon en dochter, ik rommel wat in huis en ga op den duur koken. Man komt thuis 17.30 uur, samen eten. Kinderen kijken nog wat tv, we doen een spelletje en 19.30 uur liggen ze in bed. Ik heb de avond voor mezelf, met man.
Ik kan niet zeggen dat ik het heel zwaar heb haha op een dag dat ik thuis ben. Tuurlijk maken ze ook wel ruzie of zijn ze soms ziek en dan is het wel zwaarder. Maar toch..
En dat is ook met net hoe je er naar kijkt. En dit bedoel ik niet als aanval hoor
Ik lees dit en het lijkt me vermoeiend. Je bent toch heel veel met de kinderen bezig en zit aan hun tijdschema vast.
(En dan zeker niet de andere topics hier op het forum gaan lezen....... dan zou niemand meer kinderen willen).
Ik slaap lekker uit. Kopje thee en ontbijt terwijl ik even het nieuws kijk.
Beetje opruimen, is in 10 minuten gedaan, want ik heb weinig rommelen, want geen kinderen.
Sporten. Werken (ik werk vanuit huis regelmatig).
Lunch.
Boodschappen doen. Lekker goedkoop, want voor 1 persoon. Geen wensen van 'die lust dit niet, en die lust dat niet'.
Nog een beetje werken.
Avond eten. Ga ik koken of haal ik iets op?
Telefoon. Of ik mee ga een drankje doen/naar de bios/uit eten ga. En binnen 2 minuten sta ik buiten.
Ik bedoel hier alleen maar mee te zeggen dat het er echt aan ligt of je wel of geen kinderen wil. Als je ze niet wil is alles al snel te veel. Als je ze wel wil, klinkt dit als een heerlijk dagje.
Ik bedoel het niet negatief of als aanval.
Ik geniet van een kindvrij leven.
Mijn vrienden hebben allemaal kinderen, mijn broer en zus ook. Ik maak het van dichtbij mee. En het lijkt me hel op aarde.........voor een ander is het hemels.
En dat komt allemaal weer bij dat gevoel terug of je ze wel of niet wil.
24/7 de opvoeder zijn klinkt wel vermoeiend hoor
In de praktijk valt dat ook wel weer mee. Neem nu mijn dag vandaag. Vanmorgen half 8 uit bed. Eten met de kinderen. Daarna kinderen naar school en psz brengen. Ik ga terug naar huis, ruim wat op, zit nog even achter de computer. Daarna half uur hardgelopen. Kwart voor 12 zoon ophalen psz, dochter komt zelf uit school. Samen eten en om 13.00 uur dochter naar school brengen. Zoon gaat naar bed tot 16.00 uur (slaapkop). Ik heb tijd om het huishouden te doen maar ook tijd voor mezelf en heb nog wat gewerkt. 15.30 uur dochter komt uit school. Samen wat drinken. Daarna spelen zoon en dochter, ik rommel wat in huis en ga op den duur koken. Man komt thuis 17.30 uur, samen eten. Kinderen kijken nog wat tv, we doen een spelletje en 19.30 uur liggen ze in bed. Ik heb de avond voor mezelf, met man. Ik kan niet zeggen dat ik het heel zwaar heb haha op een dag dat ik thuis ben. Tuurlijk maken ze ook wel ruzie of zijn ze soms ziek en dan is het wel zwaarder. Maar toch..
En dat is ook met net hoe je er naar kijkt. En dit bedoel ik niet als aanval hoor
Ik lees dit en het lijkt me vermoeiend. Je bent toch heel veel met de kinderen bezig en zit aan hun tijdschema vast.
(En dan zeker niet de andere topics hier op het forum gaan lezen....... dan zou niemand meer kinderen willen).
Ik slaap lekker uit. Kopje thee en ontbijt terwijl ik even het nieuws kijk.
Beetje opruimen, is in 10 minuten gedaan, want ik heb weinig rommelen, want geen kinderen.
Sporten. Werken (ik werk vanuit huis regelmatig).
Lunch.
Boodschappen doen. Lekker goedkoop, want voor 1 persoon. Geen wensen van 'die lust dit niet, en die lust dat niet'.
Nog een beetje werken.
Avond eten. Ga ik koken of haal ik iets op?
Telefoon. Of ik mee ga een drankje doen/naar de bios/uit eten ga. En binnen 2 minuten sta ik buiten.
Ik bedoel hier alleen maar mee te zeggen dat het er echt aan ligt of je wel of geen kinderen wil. Als je ze niet wil is alles al snel te veel. Als je ze wel wil, klinkt dit als een heerlijk dagje.
Ik bedoel het niet negatief of als aanval.
Ik geniet van een kindvrij leven.
Mijn vrienden hebben allemaal kinderen, mijn broer en zus ook. Ik maak het van dichtbij mee. En het lijkt me hel op aarde.........voor een ander is het hemels.
En dat komt allemaal weer bij dat gevoel terug of je ze wel of niet wil.
donderdag 8 december 2016 om 15:59
donderdag 8 december 2016 om 16:03
Ik zal niet iedereen quoten, maar wil jullie wel allemaal bedanken voor jullie eigen verhaal. Je keuze voor wel of geen kinderen. Impact die het heeft of juist niet in je leven. Ik hoop dat er meerdere mensen zijn die getwijfeld hebben en ongeacht je de keuze je verhaal met mij willen delen. Hoe heb jij voor jezelf duidelijk gekregen of je kinderen van jezelf wilde?
Het geeft me wat meer rust om een eigen verhaal te gaan vormen. Ik ga in ieder geval opnieuw om de tafel zitten en mijzelf een deadline geven.
Het geeft me wat meer rust om een eigen verhaal te gaan vormen. Ik ga in ieder geval opnieuw om de tafel zitten en mijzelf een deadline geven.
donderdag 8 december 2016 om 16:32
quote:Phileinezegt schreef op 08 december 2016 @ 15:35:
[...]
Ik wil graag zelf een besluit nemen voordat er een keuze voor mij word gemaakt.
Dit herken ik heel goed. Ik heb nooit een kinderwens gevoeld, maar wel de mogelijkheid open gehouden dat dat ooit zou kunnen veranderen. Toen de 35 in zicht kwam wilde ik toch graag zélf actief een besluit nemen in plaats van me door de tijd te laten inhalen.
In plaats van hier steeds de twijfeltopics te lezen, ben ik eens een topic gaan meelezen op de zwangerschapspijler Misschien ook een idee voor jou?
Niet dat het nou de doorslag heeft gegeven, maar ik zag wel duidelijker dat ik me totaal niet herkende in die verlangens van de dames die daar schreven.
[...]
Ik wil graag zelf een besluit nemen voordat er een keuze voor mij word gemaakt.
Dit herken ik heel goed. Ik heb nooit een kinderwens gevoeld, maar wel de mogelijkheid open gehouden dat dat ooit zou kunnen veranderen. Toen de 35 in zicht kwam wilde ik toch graag zélf actief een besluit nemen in plaats van me door de tijd te laten inhalen.
In plaats van hier steeds de twijfeltopics te lezen, ben ik eens een topic gaan meelezen op de zwangerschapspijler Misschien ook een idee voor jou?
Niet dat het nou de doorslag heeft gegeven, maar ik zag wel duidelijker dat ik me totaal niet herkende in die verlangens van de dames die daar schreven.
donderdag 8 december 2016 om 16:41
quote:slekire schreef op 08 december 2016 @ 15:27:
Als ik 33 was en twijfel dan zou ik dit echt een paar jaar uitstellen.
To moet ook rekening houden met de leeftijd van man.
Bovendien is to inmiddels ook oud genoeg om een keus te maken. Volwassener dan dit gaat ze niet woeden.
Om door eindeloos uitstel en twijfel gedrag je kind op tw schepen met een vade de die zich dan te oud bo eed lt om vader te zijn is ook zo wat.
Als ik 33 was en twijfel dan zou ik dit echt een paar jaar uitstellen.
To moet ook rekening houden met de leeftijd van man.
Bovendien is to inmiddels ook oud genoeg om een keus te maken. Volwassener dan dit gaat ze niet woeden.
Om door eindeloos uitstel en twijfel gedrag je kind op tw schepen met een vade de die zich dan te oud bo eed lt om vader te zijn is ook zo wat.
donderdag 8 december 2016 om 16:46
quote:Phileinezegt schreef op 08 december 2016 @ 15:56:
[...]
Klopt, de keus werd eerst bij mij gelegd. We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. Dus hij heeft nav onze gesprekken aangegeven dat hij denkt dat sterilisatie de beste keuze is. Dus de beslissing naar zichzelf toe getrokken. Ik snap dat ook wel. Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook. Vandaar dat ik graag even ongezouten meningen wil horen en voora ervaringen van anderen, zodat ik wakker word geschud en zelf eens een beslissing maak.
Vind het mooi om te lezen dat als er eenmaal gekozen is voor kinderen dat er vaak word gezegd hadden we dat maar eerder gedaan.
Ik begrijp dit echt niet. Waarom moet er NU definitief beslist worden? Wat verandert dat aan de komende jaren dan? Gaan jullie dan ineens meer geld uitgeven? Ineens meer reizen? Ik zie echt geen reden om die beslissing zo te pushen terwijl jullie er in feite allebei nog een paar jaar voor open staan.
Als je man het echt niet meer wil, maar dan dus ook niet binnen een bijvoorbeeld een jaar nog wel, dan is het zijn goed recht om dat aan te geven en daarnaar te handelen. Maar zoals jij het nu stelt vind ik het persoonlijk echt onzin om die beslissing nu geforceerd te gaan maken terwijl er totaal geen nood is aan die definitieve beslissing nu.
[...]
Klopt, de keus werd eerst bij mij gelegd. We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. Dus hij heeft nav onze gesprekken aangegeven dat hij denkt dat sterilisatie de beste keuze is. Dus de beslissing naar zichzelf toe getrokken. Ik snap dat ook wel. Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook. Vandaar dat ik graag even ongezouten meningen wil horen en voora ervaringen van anderen, zodat ik wakker word geschud en zelf eens een beslissing maak.
Vind het mooi om te lezen dat als er eenmaal gekozen is voor kinderen dat er vaak word gezegd hadden we dat maar eerder gedaan.
Ik begrijp dit echt niet. Waarom moet er NU definitief beslist worden? Wat verandert dat aan de komende jaren dan? Gaan jullie dan ineens meer geld uitgeven? Ineens meer reizen? Ik zie echt geen reden om die beslissing zo te pushen terwijl jullie er in feite allebei nog een paar jaar voor open staan.
Als je man het echt niet meer wil, maar dan dus ook niet binnen een bijvoorbeeld een jaar nog wel, dan is het zijn goed recht om dat aan te geven en daarnaar te handelen. Maar zoals jij het nu stelt vind ik het persoonlijk echt onzin om die beslissing nu geforceerd te gaan maken terwijl er totaal geen nood is aan die definitieve beslissing nu.
donderdag 8 december 2016 om 16:47
quote:Phileinezegt schreef op 08 december 2016 @ 15:56:
[...]We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. ..
...Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook.
Ik denk dat dit een keuze is waar je moeilijk duidelijkheid in kunt 'maken'. Ik (begin 30) heb absoluut geen kinderwens en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat ooit ga krijgen. Maar toch vind ik het moeilijk om te zeggen: nooit. Als ik om me heen kijk zie ik meerdere vriendinnen die halverwege/eind 30 uit het niets ineens een enorme kinderwens kregen, terwijl ze tot de pakweg 35 riepen absoluut geen kinderen te willen. Hormonen kunnen rare dingen met je doen en dat kun je gewoon niet sturen.
Maar ja, als jouw man geen oudere vader wilt worden is dat zijn keus en recht. Je kan niet van hem verwachten dat hij maar een beetje gaat zitten wachten tot jouw hormonen een keer besluiten iets te gaan doen.... Maar samen een deadline afstemmen (als we bij die leeftijd nog geen kinderen willen dan...) o.i.d. zou misschien wel fijner zijn voor jou.
[...]We hebben hier al over veel langere tijd over gepraat, maar ik blijf twijfelen. Dus praktisch als hij is moet er nu eindelijk eens een beslissing gaan komen. ..
...Hij wil duidelijkheid en ik wil dat voor mijzelf ook.
Ik denk dat dit een keuze is waar je moeilijk duidelijkheid in kunt 'maken'. Ik (begin 30) heb absoluut geen kinderwens en ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat ooit ga krijgen. Maar toch vind ik het moeilijk om te zeggen: nooit. Als ik om me heen kijk zie ik meerdere vriendinnen die halverwege/eind 30 uit het niets ineens een enorme kinderwens kregen, terwijl ze tot de pakweg 35 riepen absoluut geen kinderen te willen. Hormonen kunnen rare dingen met je doen en dat kun je gewoon niet sturen.
Maar ja, als jouw man geen oudere vader wilt worden is dat zijn keus en recht. Je kan niet van hem verwachten dat hij maar een beetje gaat zitten wachten tot jouw hormonen een keer besluiten iets te gaan doen.... Maar samen een deadline afstemmen (als we bij die leeftijd nog geen kinderen willen dan...) o.i.d. zou misschien wel fijner zijn voor jou.
donderdag 8 december 2016 om 17:08
Ik wist pas dat ik een kind wilde toen ik mijn huidige man leerde kennen. Toen pas zag ik het plaatje compleet. In eerdere ralaties zag ik dit niet.
Mijn man wilde wel altijd wel kinderen. Voor mij was wel heel duidelijk dat ik er maar 1 wil. Hier heb ik mijn man vooraf voor gewaarschuwd dat dit niet zal veranderen dus dat als hij een groot gezin wilde hij niet bij mij moest wezen. En gelukkig vindt hij 1 kind ook prima.
Wij hebben beide drukke hobby's. Mijn man werkt heel veel en we houden beide van reizen. Met 1 kind is het voor ons makkelijker om dit allemaal te blijven doen. Zeker nu kind ouder wordt.
Mijn man wilde wel altijd wel kinderen. Voor mij was wel heel duidelijk dat ik er maar 1 wil. Hier heb ik mijn man vooraf voor gewaarschuwd dat dit niet zal veranderen dus dat als hij een groot gezin wilde hij niet bij mij moest wezen. En gelukkig vindt hij 1 kind ook prima.
Wij hebben beide drukke hobby's. Mijn man werkt heel veel en we houden beide van reizen. Met 1 kind is het voor ons makkelijker om dit allemaal te blijven doen. Zeker nu kind ouder wordt.
