Psyche
alle pijlers
Denkbeeldig leven ? Ben ik de enigste die dit doet ?
zondag 18 oktober 2020 om 02:29
Als kind had ik best veel vrienden en vriendinnen ,als puber ook op beide leeftijden hoorde ik tot "het populaire groepje" en ook als volwassene ben ik gezegend met een leuke vriendengroep .
En een grote fantasie ! Als kind begon ik te fantaseren dat ik 4 broertjes had . Dat waren allemaal kinderen die ik kende en leuk vond. Soms deed ik alsof ik speelde met hun en soms deed ik alsof ik de moeder van het gezin was. Ik was toen denk ik 7 of 8 jaar toen dat begon. We zijn een keer verhuisd en in mijn nieuwe buurt vertelde ik ook doodleuk dat ik zoveel broertjes had,ik viel daar natuurlijk bij door de mand want ik had er maar 1 . Later ging ik "spelen" dat ik bevriend was met kinderen die in een film meespeelden , filmfiguren of waarvan de ouders beroemd waren . Ik vertelde aan mijn vriendjes en vriendinnen dat ik deze kinderen in het echt kon , zei vaak dat een kind dat ik leuk vond een neefje of nichtje was van mij wat helemaal niet waar was : leugens. Ik wist wel goed dat ik fantaseerde over een leven dat ik graag zou willen . Ik weet niet waarom ik dat deed ,ik had wel genoeg vriendinnen en ook neefjes en nichtjes om mee te spelen .
tegen het eind van de basisschool fantaseerde ik dat ik beroemd was en meedeed in films en een bekende zangeres /sporter was ,ik heb met elke band die ik goed vind opgetreden . Ik was zelfs het enige meisje en minderjarig die meedeed in het Nederlands elftal
.In mijn pubertijd deed ik er eigenlijk niets meer mee. Als volwassene "ontvlucht ik weer mijn echte leven" in een soort fantasie leven of droombeeld. Ik ben weer een bekendheid ,ik ben van alle markten thuis : zingen ,acteren , heb huizen in Hollywood , ik heb Disneyland opgekocht , heb parken gemaakt met allemaal leuke dingen noem maar op . Ik geef mensen spullen , ik help mensen die het niet zo goed hebben.Laat ziekenhuizen bouwen in derde wereldlanden. .Als ik alleen ben "praat ik dan ook wel met mijn fantasie vrienden of ik geef een interview op televisie bijvoorbeeld" . Ook als er een ramp is gebeurd doe ik alsof ik er bij was en "vertel mijn verhaal op televisie " ik schaam me in deze wel voor want ik besef goed dat die mensen dat echt meemaken . Ik vraag me af of hier een benaming (behalve je bent knetter , want als ik dat zelf allemaal bedenk en ook hier schrijf ,denk ik dat zelf ) voor is en of meer mensen dit doen ?
Ik heb het nooit tegen iemand verteld of gevraagd of meer mensen dit hebben
Ik ken de term imaginary friend . Maar ik ben een volwassen vrouw is dit dan ook nog "normaal"? Ik begrijp niet waarom ik dit doe . Ik praat niet hardop in mezelf als er andere mensen in de buurt zijn.
En dat deed ik als kind ook niet !! Ik hield mijn verzonnen wereldje voor mezelf .Op het liegen na dat iemand mijn vriendin of nicht was .
Verder ben ik heel normaal hoor .Ook niet onder invloed van het een of ander
Gezin , werk ,huisje boompje beestje : gewoon een doorsnee leven .
Ik heb er ook geen "last" van ,functioneer gewoon , ik vraag me af of ik de enige ben ? Ik ben benieuwd .
En een grote fantasie ! Als kind begon ik te fantaseren dat ik 4 broertjes had . Dat waren allemaal kinderen die ik kende en leuk vond. Soms deed ik alsof ik speelde met hun en soms deed ik alsof ik de moeder van het gezin was. Ik was toen denk ik 7 of 8 jaar toen dat begon. We zijn een keer verhuisd en in mijn nieuwe buurt vertelde ik ook doodleuk dat ik zoveel broertjes had,ik viel daar natuurlijk bij door de mand want ik had er maar 1 . Later ging ik "spelen" dat ik bevriend was met kinderen die in een film meespeelden , filmfiguren of waarvan de ouders beroemd waren . Ik vertelde aan mijn vriendjes en vriendinnen dat ik deze kinderen in het echt kon , zei vaak dat een kind dat ik leuk vond een neefje of nichtje was van mij wat helemaal niet waar was : leugens. Ik wist wel goed dat ik fantaseerde over een leven dat ik graag zou willen . Ik weet niet waarom ik dat deed ,ik had wel genoeg vriendinnen en ook neefjes en nichtjes om mee te spelen .
tegen het eind van de basisschool fantaseerde ik dat ik beroemd was en meedeed in films en een bekende zangeres /sporter was ,ik heb met elke band die ik goed vind opgetreden . Ik was zelfs het enige meisje en minderjarig die meedeed in het Nederlands elftal
.In mijn pubertijd deed ik er eigenlijk niets meer mee. Als volwassene "ontvlucht ik weer mijn echte leven" in een soort fantasie leven of droombeeld. Ik ben weer een bekendheid ,ik ben van alle markten thuis : zingen ,acteren , heb huizen in Hollywood , ik heb Disneyland opgekocht , heb parken gemaakt met allemaal leuke dingen noem maar op . Ik geef mensen spullen , ik help mensen die het niet zo goed hebben.Laat ziekenhuizen bouwen in derde wereldlanden. .Als ik alleen ben "praat ik dan ook wel met mijn fantasie vrienden of ik geef een interview op televisie bijvoorbeeld" . Ook als er een ramp is gebeurd doe ik alsof ik er bij was en "vertel mijn verhaal op televisie " ik schaam me in deze wel voor want ik besef goed dat die mensen dat echt meemaken . Ik vraag me af of hier een benaming (behalve je bent knetter , want als ik dat zelf allemaal bedenk en ook hier schrijf ,denk ik dat zelf ) voor is en of meer mensen dit doen ?Ik heb het nooit tegen iemand verteld of gevraagd of meer mensen dit hebben
Ik ken de term imaginary friend . Maar ik ben een volwassen vrouw is dit dan ook nog "normaal"? Ik begrijp niet waarom ik dit doe . Ik praat niet hardop in mezelf als er andere mensen in de buurt zijn.
En dat deed ik als kind ook niet !! Ik hield mijn verzonnen wereldje voor mezelf .Op het liegen na dat iemand mijn vriendin of nicht was .
Verder ben ik heel normaal hoor .Ook niet onder invloed van het een of ander
Gezin , werk ,huisje boompje beestje : gewoon een doorsnee leven .
Ik heb er ook geen "last" van ,functioneer gewoon , ik vraag me af of ik de enige ben ? Ik ben benieuwd .
Rombertus Horlepiep, zo heet ik officieel.
Dat is beter dan Jan Jansen.Want zo heten er zo veel.
zondag 18 oktober 2020 om 15:35
Je vraagt het niet aan mij, maar ik heb daar eigenlijk geen last vanpoppetje2006 schreef: ↑18-10-2020 12:48Ja maar krijg je dan erna niet een leeg verdrietig gevoel, omdat je weet dat het nooit uit zal komen? Heb ik wel.
zondag 18 oktober 2020 om 15:36
Nee, het heeft namelijk niets te maken met mijn echte leven, het gaat meer over wie ik zou willen zijn dan wie ik echt ben. In het echte leven ben ik rijkelijk toebedeelt (vind ik) maar een droomwereld is een heerlijke vorm van ontspanning, het één heeft niets te maken met het ander. Ik heb een creatief beroep en ik ben hoogbegaafd, mijn hersens staan nooit stil en dat is soms stressvol, wegdromen is alles behalve stressvol, ik hoe namelijk niet achter die dromen aan of ze te verwezenlijken.poppetje2006 schreef: ↑18-10-2020 12:48Ja maar krijg je dan erna niet een leeg verdrietig gevoel, omdat je weet dat het nooit uit zal komen? Heb ik wel.
zondag 18 oktober 2020 om 15:38
Dit doe ik ook. Sommige dingen schrijf ik daadwerkelijk op.CHL schreef: ↑18-10-2020 09:08Ik "schrijf" een boek in mijn hoofd, maar dan gewoon in beelden/gevoelens enzo. Maar het is niet zo dat het al mijn hele leven een ongoing verhaal is, het gaat ergens over en uiteindelijk komt er ook een eind aan het verhaal of ik loop vast en richt mijn aandacht op een ander verhaal waar ik mee bezig ben. Het is ergens wel een vorm van creativiteit denk ik. Helaas lukt het me niet echt om de verhalen te schrijven, ik heb gewoon geen talent om leuk en pakkend te schrijven. Stephen King heeft gewoon een heel universum verzonnen in zijn hoofd, waar al zijn verhalen zich afspelen, geniaal vind ik dat!
zondag 18 oktober 2020 om 15:43
Ja en nee. Soms fantaseren over dingen die ik graag zou willen die voortkomen in het "grotere verhaal" maar de meeste dingen echt niet.poppetje2006 schreef: ↑18-10-2020 12:48Ja maar krijg je dan erna niet een leeg verdrietig gevoel, omdat je weet dat het nooit uit zal komen? Heb ik wel.
Verdriet komt alleen bij zo iets naar boven bij een thema zoals gemis van ouders of grootouders. Niet bij onrealistische dingen zoals nooit een draken doder kunnen zijn (ik zeg maar wat).
zondag 18 oktober 2020 om 17:52
Dit precies, behalve het creatieve beroep en de hoogbegaafdheid. De rest kan ik me precies in vinden.Geronimo2 schreef: ↑18-10-2020 15:36Nee, het heeft namelijk niets te maken met mijn echte leven, het gaat meer over wie ik zou willen zijn dan wie ik echt ben. In het echte leven ben ik rijkelijk toebedeelt (vind ik) maar een droomwereld is een heerlijke vorm van ontspanning, het één heeft niets te maken met het ander. Ik heb een creatief beroep en ik ben hoogbegaafd, mijn hersens staan nooit stil en dat is soms stressvol, wegdromen is alles behalve stressvol, ik hoe namelijk niet achter die dromen aan of ze te verwezenlijken.
maandag 19 oktober 2020 om 00:07
Ik ben verrast en blij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Ik had deze reacties echt niet verwacht !
Blijkbaar is het toch een redelijk normaal iets .
Jaren terug had ik iets met een bekende nederlander , die was toen voor mij eigenlijk onbekend maar die stem en zijn uitstraling..
Natuurlijk las ik ergens dat hij getrouwd was , jammer maar in mijn fantasie was hij dat niet .
Tot hij vreemd ging met zijn echte vrouw en ik daarna ook las dat het niet zijn eerste huwelijk was,wat een afknapper
Ik had deze reacties echt niet verwacht !
Blijkbaar is het toch een redelijk normaal iets .
Jaren terug had ik iets met een bekende nederlander , die was toen voor mij eigenlijk onbekend maar die stem en zijn uitstraling..
Natuurlijk las ik ergens dat hij getrouwd was , jammer maar in mijn fantasie was hij dat niet .Tot hij vreemd ging met zijn echte vrouw en ik daarna ook las dat het niet zijn eerste huwelijk was,wat een afknapper
Rombertus Horlepiep, zo heet ik officieel.
Dat is beter dan Jan Jansen.Want zo heten er zo veel.
maandag 19 oktober 2020 om 08:13
Om je topicvraag te beantwoorden: ja, dagelijks - altijd al gedaan en zal het altijd blijven doen 
Ik vind het echte leven doorgaans weinig prikkelend, dit jaar al helemaal. Ik red me mentaal net in het werken-eten-slapen ritme, vind er eigenlijk niks aan maar ben ook niet dapper genoeg om het om te gooien.
Dus ik 'vlucht' regelmatig in fantasieën, die meestal ook echt fantasie zijn en niets met de echte wereld te maken hebben (lees: echt fantasy). Ik fantaseer eigenlijk zelden over mezelf in een andere situatie of in een ander leven, omdat ik dan een soort katerig gevoel krijg als ik weer in het echte leven terug kom. Ook is mijn echte leven helemaal niet zo vervelend qua omstandigheden (baan, woning, vrienden etc), mag best in m'n handjes knijpen.
Ik heb een deels-creatief beroep, wat ik ooit hoop om te toveren tot een volledig creatief beroep. Als kind zat ik ook altijd te dromen en kon ik me helemaal verliezen in het bedenken van verhaaltjes, al dan niet met poppetjes en willekeurige objecten die ik omdoopte tot iemand anders. Ik ben eigenlijk altijd al een dromer geweest. Zodra ik ergens niet actief hoef op te letten, ben ik mentaal al op reis. Het is een soort uitlaatklep. Dan kan ik m'n brein even op volle toeren laten uitratelen nadat ik me een hele dag heb moeten focussen.
Ik vind het echte leven doorgaans weinig prikkelend, dit jaar al helemaal. Ik red me mentaal net in het werken-eten-slapen ritme, vind er eigenlijk niks aan maar ben ook niet dapper genoeg om het om te gooien. Dus ik 'vlucht' regelmatig in fantasieën, die meestal ook echt fantasie zijn en niets met de echte wereld te maken hebben (lees: echt fantasy). Ik fantaseer eigenlijk zelden over mezelf in een andere situatie of in een ander leven, omdat ik dan een soort katerig gevoel krijg als ik weer in het echte leven terug kom. Ook is mijn echte leven helemaal niet zo vervelend qua omstandigheden (baan, woning, vrienden etc), mag best in m'n handjes knijpen.
Ik heb een deels-creatief beroep, wat ik ooit hoop om te toveren tot een volledig creatief beroep. Als kind zat ik ook altijd te dromen en kon ik me helemaal verliezen in het bedenken van verhaaltjes, al dan niet met poppetjes en willekeurige objecten die ik omdoopte tot iemand anders. Ik ben eigenlijk altijd al een dromer geweest. Zodra ik ergens niet actief hoef op te letten, ben ik mentaal al op reis. Het is een soort uitlaatklep. Dan kan ik m'n brein even op volle toeren laten uitratelen nadat ik me een hele dag heb moeten focussen.
dinsdag 20 oktober 2020 om 01:44
dinsdag 20 oktober 2020 om 06:48
Wat grappig en boeiend om te lezen dat zovelen zich hierin herkennen!
Ik had als kind al een rijke fantasie en kon helemaal opgaan in een toneelspel met mezelf op mijn kamer of als ik naar bed ging. Ik heb in mijn tienerjaren een wilde fascinatie gehad voor alles wat met ziekenhuizen of ambulances te maken had; dan 'speelde' ik (in mijn hoofd, of soms letterlijk in mijn bed voor het slapen gaan) dat ik betrokken was bij een complex ongeluk en dat ik gered werd door heldhaftige hulpverleners. Terwijl een echt ongeluk natuurlijk vreselijk zou zijn en totaal geen wens! Misschien een soort van in het middelpunt van de aandacht willen staan in mijn fantasie, juist omdat ik een vrij introverte, soms wat onzekere puber was?
Ook nu nog kan mijn fantasie heerlijk aan de haal gaan, als ik alleen op lange hikes ga in de bergen (woon in Canada), kan ik mezelf heerlijk verliezen en dagdromen over een boerderijtje met dieren (inclusief namen voor alle dieren, inrichting van m'n boerderij etc) of hoe ik tijdens een hike een woest aantrekkelijke man tegenkom en we moeten schuilen in een cabin voor een storm
Ik zie het als een heerlijke gave, zolang het je dagelijks leven niet beinvloed en je inmiddels als volwassene geen leugens meer vertelt, is er niets aan de hand toch
Ik had als kind al een rijke fantasie en kon helemaal opgaan in een toneelspel met mezelf op mijn kamer of als ik naar bed ging. Ik heb in mijn tienerjaren een wilde fascinatie gehad voor alles wat met ziekenhuizen of ambulances te maken had; dan 'speelde' ik (in mijn hoofd, of soms letterlijk in mijn bed voor het slapen gaan) dat ik betrokken was bij een complex ongeluk en dat ik gered werd door heldhaftige hulpverleners. Terwijl een echt ongeluk natuurlijk vreselijk zou zijn en totaal geen wens! Misschien een soort van in het middelpunt van de aandacht willen staan in mijn fantasie, juist omdat ik een vrij introverte, soms wat onzekere puber was?
Ook nu nog kan mijn fantasie heerlijk aan de haal gaan, als ik alleen op lange hikes ga in de bergen (woon in Canada), kan ik mezelf heerlijk verliezen en dagdromen over een boerderijtje met dieren (inclusief namen voor alle dieren, inrichting van m'n boerderij etc) of hoe ik tijdens een hike een woest aantrekkelijke man tegenkom en we moeten schuilen in een cabin voor een storm
Ik zie het als een heerlijke gave, zolang het je dagelijks leven niet beinvloed en je inmiddels als volwassene geen leugens meer vertelt, is er niets aan de hand toch
dinsdag 20 oktober 2020 om 07:08
dinsdag 20 oktober 2020 om 07:24
Eén van mijn dagdromen gaat over dat ik in Canada woon en lekler regelmatig de bergen in gafromfebruary schreef: ↑20-10-2020 06:48Ook nu nog kan mijn fantasie heerlijk aan de haal gaan, als ik alleen op lange hikes ga in de bergen (woon in Canada),
(-)
Geweldig, fantastisch land
dinsdag 20 oktober 2020 om 22:05
Ik had het als kind al, wanneer ik met de trein terug naar huis moest (ik woonde ver van school): dan waren er op bepaalde plekken van het traject tuinen of randen van natuur met boerenerven er langs ofzo, waar ik in mijn hoofd een geheime hut had.
Ik had altijd heel erg behoefde aan een veilige geheime plek voor mezelf. Ik fantaseerde ook dat ik een hele grote knuffel had waar ik stiekem in kon, en dat ik dan een kamertje vol kussens had in zijn buik.
Nu heb ik bij straten waar ik vaak doorheen wandel nog steeds wel favoriete huizen die ik in gedachten koop of krijg, en dan denk ik na hoe ik mijn atelier ga inrichten etc.
Verder werd ik als kind weinig “gezien”, en leek het mij heerlijke als ik ziek of hulpbehoevend zou worden, dat iemand dan liefdevol voor me ging zorgen. Ik vond boeken waarin kinderen ineens blind werden ofzo ook heel erg interessant.
Tegenwoordig heb ik dat allemaal niet meer zo.
Ik kan wel soms nog heel erg ontroerd raken van mooie, gevoelige liedjes waarvan ik me voorstel hoe ze overkomen op de nabestaanden als ze op mijn begrafenis gedraaid worden... Maar dat is dan oprecht bedoeld als troost voor ze; niet dat mensen mij dan heel erg moeten missen ofzo.
Ik had altijd heel erg behoefde aan een veilige geheime plek voor mezelf. Ik fantaseerde ook dat ik een hele grote knuffel had waar ik stiekem in kon, en dat ik dan een kamertje vol kussens had in zijn buik.
Nu heb ik bij straten waar ik vaak doorheen wandel nog steeds wel favoriete huizen die ik in gedachten koop of krijg, en dan denk ik na hoe ik mijn atelier ga inrichten etc.
Verder werd ik als kind weinig “gezien”, en leek het mij heerlijke als ik ziek of hulpbehoevend zou worden, dat iemand dan liefdevol voor me ging zorgen. Ik vond boeken waarin kinderen ineens blind werden ofzo ook heel erg interessant.
Tegenwoordig heb ik dat allemaal niet meer zo.
Ik kan wel soms nog heel erg ontroerd raken van mooie, gevoelige liedjes waarvan ik me voorstel hoe ze overkomen op de nabestaanden als ze op mijn begrafenis gedraaid worden... Maar dat is dan oprecht bedoeld als troost voor ze; niet dat mensen mij dan heel erg moeten missen ofzo.
dinsdag 20 oktober 2020 om 23:03
Yes! In mijn basisschooltijd was ik helemaal gek van Disney. Onder saaie lessen zat ik dan een Disney avontuur te fantaseren. Als kleuter had ik een fantasie vriendje die ik ook "verzorgde". Daar maakte ik bijhorende bewegingen bij. Zoals hem aankleden, hem duwen op de schommel. En er tegen praten in de "wij-vorm".
Nu fantaseer ik vaak over mijn eigen leven. Ik kan elke leeftijd en uiterlijk hebben. Van peuter tot nu. Fantaseren over mijn basisschooltijd, speelafspraken met degenen waar ik toen bevriend mee was, hun verjaardagen. In mijn volwassen fantasieleven heb ik vaak een andere baan, woonplaats en huisdier(en). Dan ben ik schooljuf, dan winkeljuffrouw, dan ijscoboer, tandartsassistente dan weer iets anders. Het kan ook zo zijn dat ik in de ochtend mijn huidige leeftijd heb en 's middags weer kind/tiener ben. Of andersom. En mijn ouders zijn nog altijd bij elkaar en wonen nog in mijn ouderlijk huis. De feestdagen breng ik daar dan ook door. In de zomer zit ik weer bij onze vijvers met groene kikkers en we doen een buurt bbq. En ik doe elk jaar een denkbeeldige vliegreis naar Griekenland of Spanje. Naar hotels die me echt aanspreken. Kortom, over dingen die ik nu niet heb, niet haalbaar zijn of niet meer kunnen.
Nu fantaseer ik vaak over mijn eigen leven. Ik kan elke leeftijd en uiterlijk hebben. Van peuter tot nu. Fantaseren over mijn basisschooltijd, speelafspraken met degenen waar ik toen bevriend mee was, hun verjaardagen. In mijn volwassen fantasieleven heb ik vaak een andere baan, woonplaats en huisdier(en). Dan ben ik schooljuf, dan winkeljuffrouw, dan ijscoboer, tandartsassistente dan weer iets anders. Het kan ook zo zijn dat ik in de ochtend mijn huidige leeftijd heb en 's middags weer kind/tiener ben. Of andersom. En mijn ouders zijn nog altijd bij elkaar en wonen nog in mijn ouderlijk huis. De feestdagen breng ik daar dan ook door. In de zomer zit ik weer bij onze vijvers met groene kikkers en we doen een buurt bbq. En ik doe elk jaar een denkbeeldige vliegreis naar Griekenland of Spanje. Naar hotels die me echt aanspreken. Kortom, over dingen die ik nu niet heb, niet haalbaar zijn of niet meer kunnen.
woensdag 21 oktober 2020 om 20:19
Hier hetzelfde. Ik heb het nodig om mijn gedachten te ordenen en om informatie te 'verwerken'. Ik kan ook het beste nadenken als ik alleen ben met mijn gedachten, en verder niets om me heen. Inmiddels weet ik dat van mezelf en geef ik ook steeds vaker aan, als het nodig is, dat ik er even 'een nachtje over moet slapen'. Gewoon om alles eens een plek te kunnen geven en op een rijtje te zetten. En naast het 'nuttige' gepraat met mezelf, vind ik het verder ook heel gezellig met mijzelf.dansenindewind schreef: ↑20-10-2020 07:08
Voor mij is het een manier om gedachten te ordenen. Om erachter te komen hoe ík over iets denk. Ik praat ook graag in of tegen mijzelf. Ik vind mezelf dan ook altijd aangenaam gezelschap.
donderdag 22 oktober 2020 om 08:27
Ben jij mij?Liv8 schreef: ↑21-10-2020 20:19Hier hetzelfde. Ik heb het nodig om mijn gedachten te ordenen en om informatie te 'verwerken'. Ik kan ook het beste nadenken als ik alleen ben met mijn gedachten, en verder niets om me heen. Inmiddels weet ik dat van mezelf en geef ik ook steeds vaker aan, als het nodig is, dat ik er even 'een nachtje over moet slapen'. Gewoon om alles eens een plek te kunnen geven en op een rijtje te zetten. En naast het 'nuttige' gepraat met mezelf, vind ik het verder ook heel gezellig met mijzelf.
Precies wat jij schrijft dus
donderdag 22 oktober 2020 om 09:21
Het boek Kees de Jongen gaat hier trouwens over. Persoonlijk vond ik het een afschuwelijk boek omdat ik me steeds plaatsvervangend zat de schamen voor wat Kees allemaal wel niet over zichzelf dacht. Achteraf komt dat denk ik ook omdat er in mijn gezin vreselijk werd afgegeven op dat soort onbevangen gedrag.
Maar de fantasie is dus van alle tijden... Het boek is uit 1923.
Maar de fantasie is dus van alle tijden... Het boek is uit 1923.
donderdag 22 oktober 2020 om 16:07
Ah leuk topic want erg herkenbaar.
Vroeger dacht ik dat ik wel een beetje gek was, want ik ging er ook helemaal in op. Ik was een soort van niet meer op de 'gewone wereld'. Ik had wel eens aan vriendinnetjes gevraagd of zij dat ook hadden, maar ze zeiden van niet dus dacht ik dat het afwijkend was. Later heb ik trouwens wel eens gelezen dat het ook kan ontstaan bij kinderen vanwege traumatische gebeurtenissen/geen veilige omgeving wat bij mij wel het geval was, een soort verstopplek. Maar als ik hier lees denk ik dat dat niet persé hoeft.
Nu heb ik het vooral als ik in bed lig of als ik fiets of wandel. Ik denk vaak aan alledaagse gebeurtenissen of personen die ik ken, maar dan maak ik er zelf scenario's omheen. Soms wordt ik mij opeens bewust van de gedachtes en is het gewoon gênant want in mijn gedachte vindt iedereen mij natuurlijk leuk, zeg ik grappige dingen, ben ik gevat, heb ik hoge posities. 'Zo kan 'ie wel weer' denk ik dan
Gelukkig kan niemand nog gedachte lezen
Vroeger dacht ik dat ik wel een beetje gek was, want ik ging er ook helemaal in op. Ik was een soort van niet meer op de 'gewone wereld'. Ik had wel eens aan vriendinnetjes gevraagd of zij dat ook hadden, maar ze zeiden van niet dus dacht ik dat het afwijkend was. Later heb ik trouwens wel eens gelezen dat het ook kan ontstaan bij kinderen vanwege traumatische gebeurtenissen/geen veilige omgeving wat bij mij wel het geval was, een soort verstopplek. Maar als ik hier lees denk ik dat dat niet persé hoeft.
Nu heb ik het vooral als ik in bed lig of als ik fiets of wandel. Ik denk vaak aan alledaagse gebeurtenissen of personen die ik ken, maar dan maak ik er zelf scenario's omheen. Soms wordt ik mij opeens bewust van de gedachtes en is het gewoon gênant want in mijn gedachte vindt iedereen mij natuurlijk leuk, zeg ik grappige dingen, ben ik gevat, heb ik hoge posities. 'Zo kan 'ie wel weer' denk ik dan
Gelukkig kan niemand nog gedachte lezen
donderdag 22 oktober 2020 om 16:15
Oh ja echt wel! Vind het ook ontspanning als ik even heerlijk weg kan dromen. Ieder liedje wat ik luister heeft zo ook z'n eigen 'scènes' en zo. Niks mis mee, toch? Anders ben ik ook gek. 
Ik denk dat hier niets mis mee is zolang het in je hoofd blijft en je niet daadwerkelijk als volwassene dit als waarheid gaat verkondigen aan anderen of er écht zelf in gaat geloven.
Ik denk dat hier niets mis mee is zolang het in je hoofd blijft en je niet daadwerkelijk als volwassene dit als waarheid gaat verkondigen aan anderen of er écht zelf in gaat geloven.
donderdag 22 oktober 2020 om 16:18
zeer herkenbaar.
Al heel mijn leven "vlucht" ik weg in een fantasiewereld. Ik word er rustig van. Ik ben wel nooit beroemd en/of mooi en ik doe geen spectaculaire dingen. Gewoon andere dingen dan in mijn dagelijks leven, soms dingen die ik had kunnen doen maar nooit gedaan heb. Ik denk niet dat het ooit ophoudt. En dat wil ik ook niet.
Al heel mijn leven "vlucht" ik weg in een fantasiewereld. Ik word er rustig van. Ik ben wel nooit beroemd en/of mooi en ik doe geen spectaculaire dingen. Gewoon andere dingen dan in mijn dagelijks leven, soms dingen die ik had kunnen doen maar nooit gedaan heb. Ik denk niet dat het ooit ophoudt. En dat wil ik ook niet.
not all who wander are lost
donderdag 22 oktober 2020 om 16:46
Jammer joh, ik kan echt prachtig zingen in mijn hoofdknolselder schreef: ↑22-10-2020 16:18zeer herkenbaar.
Al heel mijn leven "vlucht" ik weg in een fantasiewereld. Ik word er rustig van. Ik ben wel nooit beroemd en/of mooi en ik doe geen spectaculaire dingen.
