Psyche
alle pijlers
Denkbeeldig leven ? Ben ik de enigste die dit doet ?
zondag 18 oktober 2020 om 02:29
Als kind had ik best veel vrienden en vriendinnen ,als puber ook op beide leeftijden hoorde ik tot "het populaire groepje" en ook als volwassene ben ik gezegend met een leuke vriendengroep .
En een grote fantasie ! Als kind begon ik te fantaseren dat ik 4 broertjes had . Dat waren allemaal kinderen die ik kende en leuk vond. Soms deed ik alsof ik speelde met hun en soms deed ik alsof ik de moeder van het gezin was. Ik was toen denk ik 7 of 8 jaar toen dat begon. We zijn een keer verhuisd en in mijn nieuwe buurt vertelde ik ook doodleuk dat ik zoveel broertjes had,ik viel daar natuurlijk bij door de mand want ik had er maar 1 . Later ging ik "spelen" dat ik bevriend was met kinderen die in een film meespeelden , filmfiguren of waarvan de ouders beroemd waren . Ik vertelde aan mijn vriendjes en vriendinnen dat ik deze kinderen in het echt kon , zei vaak dat een kind dat ik leuk vond een neefje of nichtje was van mij wat helemaal niet waar was : leugens. Ik wist wel goed dat ik fantaseerde over een leven dat ik graag zou willen . Ik weet niet waarom ik dat deed ,ik had wel genoeg vriendinnen en ook neefjes en nichtjes om mee te spelen .
tegen het eind van de basisschool fantaseerde ik dat ik beroemd was en meedeed in films en een bekende zangeres /sporter was ,ik heb met elke band die ik goed vind opgetreden . Ik was zelfs het enige meisje en minderjarig die meedeed in het Nederlands elftal
.In mijn pubertijd deed ik er eigenlijk niets meer mee. Als volwassene "ontvlucht ik weer mijn echte leven" in een soort fantasie leven of droombeeld. Ik ben weer een bekendheid ,ik ben van alle markten thuis : zingen ,acteren , heb huizen in Hollywood , ik heb Disneyland opgekocht , heb parken gemaakt met allemaal leuke dingen noem maar op . Ik geef mensen spullen , ik help mensen die het niet zo goed hebben.Laat ziekenhuizen bouwen in derde wereldlanden. .Als ik alleen ben "praat ik dan ook wel met mijn fantasie vrienden of ik geef een interview op televisie bijvoorbeeld" . Ook als er een ramp is gebeurd doe ik alsof ik er bij was en "vertel mijn verhaal op televisie " ik schaam me in deze wel voor want ik besef goed dat die mensen dat echt meemaken . Ik vraag me af of hier een benaming (behalve je bent knetter , want als ik dat zelf allemaal bedenk en ook hier schrijf ,denk ik dat zelf ) voor is en of meer mensen dit doen ?
Ik heb het nooit tegen iemand verteld of gevraagd of meer mensen dit hebben
Ik ken de term imaginary friend . Maar ik ben een volwassen vrouw is dit dan ook nog "normaal"? Ik begrijp niet waarom ik dit doe . Ik praat niet hardop in mezelf als er andere mensen in de buurt zijn.
En dat deed ik als kind ook niet !! Ik hield mijn verzonnen wereldje voor mezelf .Op het liegen na dat iemand mijn vriendin of nicht was .
Verder ben ik heel normaal hoor .Ook niet onder invloed van het een of ander
Gezin , werk ,huisje boompje beestje : gewoon een doorsnee leven .
Ik heb er ook geen "last" van ,functioneer gewoon , ik vraag me af of ik de enige ben ? Ik ben benieuwd .
En een grote fantasie ! Als kind begon ik te fantaseren dat ik 4 broertjes had . Dat waren allemaal kinderen die ik kende en leuk vond. Soms deed ik alsof ik speelde met hun en soms deed ik alsof ik de moeder van het gezin was. Ik was toen denk ik 7 of 8 jaar toen dat begon. We zijn een keer verhuisd en in mijn nieuwe buurt vertelde ik ook doodleuk dat ik zoveel broertjes had,ik viel daar natuurlijk bij door de mand want ik had er maar 1 . Later ging ik "spelen" dat ik bevriend was met kinderen die in een film meespeelden , filmfiguren of waarvan de ouders beroemd waren . Ik vertelde aan mijn vriendjes en vriendinnen dat ik deze kinderen in het echt kon , zei vaak dat een kind dat ik leuk vond een neefje of nichtje was van mij wat helemaal niet waar was : leugens. Ik wist wel goed dat ik fantaseerde over een leven dat ik graag zou willen . Ik weet niet waarom ik dat deed ,ik had wel genoeg vriendinnen en ook neefjes en nichtjes om mee te spelen .
tegen het eind van de basisschool fantaseerde ik dat ik beroemd was en meedeed in films en een bekende zangeres /sporter was ,ik heb met elke band die ik goed vind opgetreden . Ik was zelfs het enige meisje en minderjarig die meedeed in het Nederlands elftal
.In mijn pubertijd deed ik er eigenlijk niets meer mee. Als volwassene "ontvlucht ik weer mijn echte leven" in een soort fantasie leven of droombeeld. Ik ben weer een bekendheid ,ik ben van alle markten thuis : zingen ,acteren , heb huizen in Hollywood , ik heb Disneyland opgekocht , heb parken gemaakt met allemaal leuke dingen noem maar op . Ik geef mensen spullen , ik help mensen die het niet zo goed hebben.Laat ziekenhuizen bouwen in derde wereldlanden. .Als ik alleen ben "praat ik dan ook wel met mijn fantasie vrienden of ik geef een interview op televisie bijvoorbeeld" . Ook als er een ramp is gebeurd doe ik alsof ik er bij was en "vertel mijn verhaal op televisie " ik schaam me in deze wel voor want ik besef goed dat die mensen dat echt meemaken . Ik vraag me af of hier een benaming (behalve je bent knetter , want als ik dat zelf allemaal bedenk en ook hier schrijf ,denk ik dat zelf ) voor is en of meer mensen dit doen ?Ik heb het nooit tegen iemand verteld of gevraagd of meer mensen dit hebben
Ik ken de term imaginary friend . Maar ik ben een volwassen vrouw is dit dan ook nog "normaal"? Ik begrijp niet waarom ik dit doe . Ik praat niet hardop in mezelf als er andere mensen in de buurt zijn.
En dat deed ik als kind ook niet !! Ik hield mijn verzonnen wereldje voor mezelf .Op het liegen na dat iemand mijn vriendin of nicht was .
Verder ben ik heel normaal hoor .Ook niet onder invloed van het een of ander
Gezin , werk ,huisje boompje beestje : gewoon een doorsnee leven .
Ik heb er ook geen "last" van ,functioneer gewoon , ik vraag me af of ik de enige ben ? Ik ben benieuwd .
Rombertus Horlepiep, zo heet ik officieel.
Dat is beter dan Jan Jansen.Want zo heten er zo veel.
donderdag 22 oktober 2020 om 17:45
wow!!
not all who wander are lost
donderdag 22 oktober 2020 om 18:55
Bij mij heeft het ook met mijn ASS te maken. In een eigen wereldje leven. Een traumatische gebeurtenis kan het wel versterkt hebben. Ik had op de basisschool 2 jaar een akelige juf die mij kleineerde. In groep 1 en 5. Het bewust fantaseren is in groep 5 begonnen. In de jaren daarvoor als ik wegdroomde, overkwam het me.
Ik denk dat ik echt wel meer fantaseerde en dromeriger was dan mijn klasgenoten. Regelmatig miste ik informatie die zij wel wisten. Ik voelde me dan dom. Terwijl mijn cijfers gemiddeld tot goed waren. Het ging vooral om dingen die alleen mondeling verteld waren. Die vragen wist ik dan ook meestal niet op het proefwerk. Gelukkig waren die in de minderheid.
Ik denk dat ik echt wel meer fantaseerde en dromeriger was dan mijn klasgenoten. Regelmatig miste ik informatie die zij wel wisten. Ik voelde me dan dom. Terwijl mijn cijfers gemiddeld tot goed waren. Het ging vooral om dingen die alleen mondeling verteld waren. Die vragen wist ik dan ook meestal niet op het proefwerk. Gelukkig waren die in de minderheid.
vrijdag 23 oktober 2020 om 08:29
Ik kan echt niet zingen. Gewoon echt niet. Doe ik het wel komt het douchegordijn echt met rail en al naar beneden. Maar als ik boven lekker met mijn koptelefoon muziek luister BEN ik gewoon echt een van de Pointer Sisters hoor. Of Tina Turner. Heus wel. Ik bedank mijn ´publiek´ ook met een enorme buiging en zwaai naar ze.
Ook ben ik net begonnen met Saxofoonlessen en kan er net aan geluid uit krijgen. Maar hele saxsolos speel ik ook helemaal echt met sax en al mee.
Waarom niet. Toch lekker. Niemand die het ziet. Mij helpt het om mijn hoofd even lekker leeg te maken.
Ook ben ik net begonnen met Saxofoonlessen en kan er net aan geluid uit krijgen. Maar hele saxsolos speel ik ook helemaal echt met sax en al mee.
Waarom niet. Toch lekker. Niemand die het ziet. Mij helpt het om mijn hoofd even lekker leeg te maken.
vrijdag 23 oktober 2020 om 11:57
Ik doe dit ook. Altijd al gedaan. Niks mis mee, zolang je je bewust bent dat het om fantasie gaat. Vind het gewoon een leuke aanvulling op het gewone dagelijkse leven. En het helpt inderdaad ook om helder te krijgen hoe je over dingen denkt. Ik werk met zieke kinderen en dan kan fantasie een heel krachtig middel zijn. Met een 3D bril kunnen we ze een heel ander wereld laten zien, als je die bril op hebt voelt het net alsof je ergens anders bent.
vrijdag 23 oktober 2020 om 12:19
pommetjehorlepiep schreef: ↑19-10-2020 00:07Ik ben verrast en blij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Ik had deze reacties echt niet verwacht !
Blijkbaar is het toch een redelijk normaal iets .
Jaren terug had ik iets met een bekende nederlander , die was toen voor mij eigenlijk onbekend maar die stem en zijn uitstraling..Natuurlijk las ik ergens dat hij getrouwd was , jammer maar in mijn fantasie was hij dat niet .
Tot hij vreemd ging met zijn echte vrouw en ik daarna ook las dat het niet zijn eerste huwelijk was,wat een afknapper
Oh dit kan ik niet. Als ik weet dat iemand in het echt een vriendin heeft / getrouwd is of zelfs homo is, dan wordt mijn fantasie gelijk een stuk ingewikkelder. Dus meestal probeer ik het daadwerkelijk googelen van iemand zo lang mogelijk uit te stellen. De fantasie moet namelijk wel altijd kloppen met de werkelijkheid en daarmee zo realistisch mogelijk zijn. Dat ik op een verre vakantie ga, en dat die ene acteur dan net precies in het hutje naast mij zit en ohhh wat worden we verliefd samen. Als die acteur dan getrouwd blijkt te zijn dan moet ik er een hele scheiding bij fantaseren....lastig.
Ik heb wel m'n hele leven geweten dat het nep was en het ook nooit aan anderen verteld. Op mijn vorige werk was er een vrouw die haar fantasie als de waarheid presenteerde en echt heeeeel ver hierin ging (tot aan het rondsturen van trouwuitnodigingen en het benoemen van getuigen aantoe). Dat was....bijzonder.
vrijdag 23 oktober 2020 om 12:33
Je vertelt het komisch, wellicht ook uit schaamte?pommetjehorlepiep schreef: ↑18-10-2020 02:29Als kind had ik best veel vrienden en vriendinnen ,als puber ook op beide leeftijden hoorde ik tot "het populaire groepje" en ook als volwassene ben ik gezegend met een leuke vriendengroep .
En een grote fantasie ! Als kind begon ik te fantaseren dat ik 4 broertjes had . Dat waren allemaal kinderen die ik kende en leuk vond. Soms deed ik alsof ik speelde met hun en soms deed ik alsof ik de moeder van het gezin was. Ik was toen denk ik 7 of 8 jaar toen dat begon. We zijn een keer verhuisd en in mijn nieuwe buurt vertelde ik ook doodleuk dat ik zoveel broertjes had,ik viel daar natuurlijk bij door de mand want ik had er maar 1 . Later ging ik "spelen" dat ik bevriend was met kinderen die in een film meespeelden , filmfiguren of waarvan de ouders beroemd waren . Ik vertelde aan mijn vriendjes en vriendinnen dat ik deze kinderen in het echt kon , zei vaak dat een kind dat ik leuk vond een neefje of nichtje was van mij wat helemaal niet waar was : leugens. Ik wist wel goed dat ik fantaseerde over een leven dat ik graag zou willen . Ik weet niet waarom ik dat deed ,ik had wel genoeg vriendinnen en ook neefjes en nichtjes om mee te spelen .
tegen het eind van de basisschool fantaseerde ik dat ik beroemd was en meedeed in films en een bekende zangeres /sporter was ,ik heb met elke band die ik goed vind opgetreden . Ik was zelfs het enige meisje en minderjarig die meedeed in het Nederlands elftal
Ik heb het nooit tegen iemand verteld of gevraagd of meer mensen dit hebben
Ik ken de term imaginary friend . Maar ik ben een volwassen vrouw is dit dan ook nog "normaal"? Ik begrijp niet waarom ik dit doe . Ik praat niet hardop in mezelf als er andere mensen in de buurt zijn.
En dat deed ik als kind ook niet !! Ik hield mijn verzonnen wereldje voor mezelf .Op het liegen na dat iemand mijn vriendin of nicht was .
Verder ben ik heel normaal hoor .Ook niet onder invloed van het een of ander
Gezin , werk ,huisje boompje beestje : gewoon een doorsnee leven .
Ik heb er ook geen "last" van ,functioneer gewoon , ik vraag me af of ik de enige ben ? Ik ben benieuwd .
Maar zoals ik je verhaal interpreteer, heb je na de mh17 ramp (ik noem maar wat) in je hoofd gedaan alsof je hier als slachtoffer of nabestaande bij betrokken was. En jouw verhaal gedeeld op televisie? Zoiets?
Ik zeg niet dat je knetter bent. Maar ik vraag me wel af waarom je het doet?
Als mijn partner dit aan mij zou vertellen zou ik er wel van schrikken. Niet in de zin van, wow hij/zij is schizofreen maar meer van goh, waarom betrek je een gruwelijke ramp zo op jouzelf ?? Wat haal je hier uit ? Maar ook: hey kom je iets tekort (bij mij) waardoor dit met je gebeurt?
Ik hoop niet dat je je veroordeeld voelt door deze kritische noot. Maar het lijkt alsof iedereen hier het als heel normaal beschouwt. Ik ken het als iets wat kinderen doen maar voor volwassenen is het toch wel een beetje gek. En dan doel ik dus specifiek op de fantasie over je slachtofferverhaal aan de televisie vertellen wanneer er een daadwerkelijke ramp gebeurd is.
vrijdag 23 oktober 2020 om 12:47
Avage dat met die fantasie over het slachtofferverhaal dat heeft to volgens mij niet echt op tv vertelt maar in gedachte, in haar fantasie. Daar gaan alle verhalen hier over, niet over het vertellen van onwaarheden. Mensen die dat doen die leiden aan pseudologia fantastica en dat is iets ziekelijks inderdaad.
vrijdag 23 oktober 2020 om 17:25
Ja dat begrijp ik wel idd, niet handig verwoord van me.
Dat in acht nemende vind ik het alsnog wel gek en vraag ik me af wat de drijfveer erachter is.
Ik had als kind wel zulke fantasieën, of over mijn uitvaart en dat mijn familie eindelijk zou beseffen hoe lief ik eigenlijk was enzo. Maar dat heb ik nu helemaal niet meer.
Wel dagdromen dat mijn bedrijf succesvol is of dat ik basgitaar speel in een band. Maar dat zie ik wel als haalbare doelen waar ik ook naartoe werk. Niet dat ik in een stadion sta te rocken en applaus hoeft ook al niet eens eigenlijk.
Niet dat iets per se gek is omdat ik het niet heb. Maar dat van slachtoffer spelen voor tv vind ik een hele aparte fantasie die ook niet positief is lijkt me. Of je moet daar op kicken om als slachtoffer in de belangstelling te staan? Ik weet niet zo goed hoe ik het kan plaatsen.
Dat in acht nemende vind ik het alsnog wel gek en vraag ik me af wat de drijfveer erachter is.
Ik had als kind wel zulke fantasieën, of over mijn uitvaart en dat mijn familie eindelijk zou beseffen hoe lief ik eigenlijk was enzo. Maar dat heb ik nu helemaal niet meer.
Wel dagdromen dat mijn bedrijf succesvol is of dat ik basgitaar speel in een band. Maar dat zie ik wel als haalbare doelen waar ik ook naartoe werk. Niet dat ik in een stadion sta te rocken en applaus hoeft ook al niet eens eigenlijk.
Niet dat iets per se gek is omdat ik het niet heb. Maar dat van slachtoffer spelen voor tv vind ik een hele aparte fantasie die ook niet positief is lijkt me. Of je moet daar op kicken om als slachtoffer in de belangstelling te staan? Ik weet niet zo goed hoe ik het kan plaatsen.
