Depressie/burnout, zo moeilijk om vol te houden.

Ik heb geen ervaring en wil niet iets geks zeggen, maar misschien kun je begeleiding vragen bij je idee dat je altijd een masker zou moeten dragen?
Ik heb met zoveel verschillende mensen gewerkt die ongegeneerd zichzelf zijn, dat ik denk dat je jezelf misschien iets oplegt daarin wat niet hoeft.
Misschien ook het anders framen: je verbergt jezelf niet, je deelt niet alles met iedereen en je beschermt jezelf. Dus niet voor de ander een masker, maar voor jezelf een schildje?
De mensen om je heen maskeren zo te horen ook niks tbv van jou en aanpassen komt van 2 kanten, misschien vraag je daarin te weinig en kun je daarin begeleiding vragen?
Maar misschien zeg ik iets ongepaste, dan mijn excuses.
In ieder geval veel sterkte.

Dat je weet wat de oorzaak is, is juist erg fijn! Je geeft aan dat het niet te repareren is, maar juist doordat je weet hoe het zit, kun je er makkelijker mee om leren gaan.

Het is ook niet zo dat er nu wat veranderen gaat doordat je dit nu weet, want gevoelig en hoogbegaafd was je dan altijd al.
In plaats van je altijd anders te voelen, weet je waarom dat is en daardoor kun je milder naar jezelf worden. Je hoeft de dingen niet te doen als een ander.

Het is niet morgen ineens beter en het kost tijd, maar met elke stap die je nu in die richting zet, is er 1 voorwaarts en draagt bij aan fijner bestaan voor jou.
En in principe werkt dat niet anders dan een praktisch probleem oplossen.

Een burn-out is ook niet niks. Neem de tijd voor jezelf!

Je bent uitgeblust, dan zie je alles zwaarder. Geef het tijd en probeer iets te vinden waar je blij van wordt.

Tijdens mijn burn-out ben ik gaan naaien. Elke dag een half uurtje: kussenhoesjes.

Waarom zou je HB willen oplossen?
Voor mij was het juist een verademing om ein-de-lijk te begrijpen waarom ik de wereld zo slecht snapte. ik leerde mezelf eindelijk kennen, ik begreep nu veel meer, in het licht van HB en er is inmiddels een heleboel 'aanpassen aan de wereld'-last van mijn schouders gevallen.

Ik weet nu waarom dingen die andere energie géven, mij alleen hard werken opleveren. Ik weet nu dat ik veel zaken veel sneller en eerder zie dan de rest en heb geleerd te wachten tot de rest ook zover is, zonder de frustratie die daarbij komt kijken.

Ik heb veel aan de youtoube video's van Tessa Kieboom gehad. Bij voorbeeld deze https://www.youtube.com/watch?v=1BbTcy4 ... Vlaanderen

Je hoeft helemaal geen masker te dragen als gevoelige hoogbegaafde. Juist niet meer aanpassen, maar zaken passend voor jezelf maken is wat hierin de kunst is. En als jij leert hoe het precies bij jou werkt, is dat voor jou echt een peuleschil.

Mijn inbox staat wel open, wil je meer weten.

Je mentale weerstand is nu minder. Goed dat je de buitenwereld accepteert zoals die is en parkeer die even voor later. Dat er geen vonk is toch helemaal niet erg. Je zit in herstel. Je gedachten bevragen is ook goed. Zelfkastijding misschien minder, maar is wel herkenbaar. Je moet je grenzen herdefiniëren en koppelen aan je draagkracht, maar je worstelt met verwachtingen die misschien niet van jezelf zijn. Nutteloos is maar een woord hè. Het is jouw invulling die de lading geeft en bijbehorende gevoel. Sterkte.

Geen idee of dit op jou van toepassing is, maar ik herken wel de zoektocht dat je nog 'in de mal lijkt te passen'.

Ik blijk hoogsensitief sensatiezoekend (HSSS) te zijn: moet afwisseling hebben, kan niet tegen onrechtvaardigheid, werk aan 100 dingen tegelijk, maak eerst het grote plaatje en dan pas de lijnen compleet...

Ik heb veel gehad aan de video's en training van Saskia Klaaysen. En zoals Doreia* al zegt: niet om te veranderen maar om te accepteren en te zien hoe je de wereld om je heen wel kunt laten werken.

Wat naar dat je je zo rot voel.

Ik begrijp dat alles nu uitzichtloos lijkt. Je bent immers pas net begonnen met werken aan herstel. Dat is fijn, dat je hulp krijgt vanaf nu. Nu kun je de oorzaak gaan inzien en dingen langzaamaan anders gaan doen dan dat je deed en je in deze situatie heeft gebracht.

Je gaat de komende tijd veel over jezelf leren en heel cliché maar het wordt waarschijnlijk eerst erger voordat je weer kunt gaan bouwen. Een burn-out of en/of depressie kan lang duren maar de vooruitzichten zijn positief.

Gun jezelf die tijd. Om verdrietig te zijn om wat was en is, om lief te zijn voor jezelf en langzaam te gaan accepteren. Die weg naar boven kan langer zijn dan je hoopt en wil maar de beste tip die ik je kan geven is probeer te leven in het nu en de handvatten te pakken die je worden aangereikt. Het gaat niet in 1 stijgende lijn beter vanaf nu. Neem het met de dag en probeer aan te gaan voelen waar je behoefte aan hebt. Het is niet erg als je soms even niets doet, of juist te veel waardoor je over je grenzen gaat en het daarna weer slechter gaat. Alles hoort bij dit proces. Over een jaar ziet de wereld er weer heel anders uit.

Ik wens je veel sterkte, het is niet makkelijk en ik begrijp dat je je heel eenzaam kunt voelen. Dat mag er ook zijn.

Er is (nog) weinig voor volwassenen, behalve dan boeken over mensen die er pas in hun volwassenheid achter komen wat er aan hen 'schort'. Als je er als volwassene pas achter komt, heb je nogal wat in te halen. Dat ben ik in de laatste jaren dus veel aan het doen, terwijl ik ondertussen samen met mijn kinderen hen er doorheen help.

Naast Tessa Kieboom zijn er mee die ik fijn vind om te luisteren / kijken.

Tijl Koenderink vind ik ook fijn om naar te luisteren en te begrijpen.
https://www.youtube.com/watch?v=1Sldy_j ... ernational

https://www.youtube.com/watch?v=epA6OGr ... ernational

Linda Silverman is ook fijn
https://www.youtube.com/watch?v=2vwQyeV ... lands-NTCN

Ja, acceptatie lijkt me heel nuttig. Acceptatie dat jij HB en erg gevoelig bent, een burnout hebt waar je voorlopig nog niet zoveel aan kunt doen, en waarvan je nog niet weet wanneer je je beter gaat voelen. Jammer dat het voor sommige mensen (zoals ikzelf zo fucking moeilijk is)

Hoewel het heel goed helpt om te accepteren dat je nu een burnout hebt, en over een paar maanden waarschijnlijk ook nog, hoef je niet te accepteren dat je hele leven er zo uit gaat zien, hè? Je kunt iets voor nu accepteren, maar dat sluit niet uit dat je eraan werkt om dit te veranderen.

En accepteren betekent ook niet dat je een burnout makkelijk vindt, of er niet mee worstelt. Ik ben laatst begonnen met opschrijven wat acceptatie nu eigenlijk is (volgens mezelf, of anderen of artikelen online), en niet is en dat helpt mij wel een beetje. Misschien jou ook? (En als het niet lukt, betekent dat ook niet dat het nooit gaat lukken, he?)

Ik kom er ook achter dat ik niet de persoon ben die ik zou willen zijn, of dacht dat ik was. Geen burnout of HB, maar wel snel overprikkeld en een angststoornis. In mijn nieuwe baan breekt me dat op, en ik kan er tegen vechten of mijn nieuwe leven daarop aanpassen. Wel werken, maar daarnaast gewoon rustiger aan met andere prikkels. Wel mijn grenzen aftasten, maar erkennen wanneer ik erover heen ga, en daarmee verder.

Succes; het klinkt moeilijk en kut maar het gaat ooit beter worden, hoe moedeloos je je nu ook voelt! Je gevoel is niet een feit!!

Ik denk dat de pessimistische gedachten die je nu hebt heel logisch zijn en onderdeel van de situatie waar je nu in zit. En dat is ook wat het zijn: gedachten. Je bent geen pessimist maar op dit moment dénk je pessimistisch. Dat wil niet zeggen dat je nooit meer optimistisch gaat denken.

Dat is een heel abstract idee en heel moeilijk om te voelen op het moment dat je die pessimistische gedachten hebt. Maar als het goed is gaat de therapie je ondersteunen in die gedachten te onderzoeken en op een rijtje te zetten zodat je manieren kunt vinden om dingen anders te gaan doen. Daarna kun je de dingen ook weer anders gaan voelen. Het is een proces.

Ik denk dat je behoorlijk streng voor jezelf bent. Je bent ‘al’ 8 weken onderweg en nog steeds is het je niet ‘gelukt’ om de dingen om te gooien. Maar de aanloop naar de situatie waar je nu in zit heeft vele jaren geduurd waarin zich allerlei patronen hebben gevormd die erg verweven zijn in je gedrag waardoor je je nu zo voelt.

Ik begrijp dat je NU de situatie wil veranderen en op zoekt bent naar verklaringen maar zoals je zelf al zegt, acceptatie is ook heel belangrijk zo niet het belangrijkste. Je kunt allerlei boeken gaan lezen, podcasts gaan luisteren en documentaires gaan kijken en daar kun je zeker herkenning in gaan vinden. Want je bent niet alleen, je gevoelens en gedachten zijn heel herkenbaar voor velen. Maar dit is jouw proces.

Wat ik je vooral voor nu wil meegeven is lief zijn voor jezelf en niet zo streng. Je krijgt therapie, je bent ziekgemeld, je krijgt ruimte. Gun die jezelf ook, durf dat aan te pakken, Acceptatie is er niet van vandaag op morgen, ook dat is een proces. Krampachtig herkenning en verklaring willen vinden houdt je ook weg van de rust die je nu nodig hebt. Opladen is belangrijk en dat zelfonderzoek kan ook voor afleiding zorgen om maar niet de kern te raken. Om écht te gaan voelen wat je voelt in plaats van dat ongemak te willen wegverklaren. Het is niet zo simpel als yoga, mindfulness en time-management. Dingen als dat kunnen bijdragen maar ook al doe je alle dingen goed, als je niet aanvoelt wat je op dat moment echt nodig hebt blijf je gefrustreerd. Want je doet toch al die dingen die zouden moeten helpen, waarom voel je je dan niet beter?

Enfin, het klinkt allemaal heel zalvend en vaag en dat is het ook. Er is geen knip en klare oplossing voor zulke klachten. En ja, de komende tijd gaat je veel leren over jezelf en je zal dingen anders moeten gaan doen om je beter te gaan voelen. En dat alleen al is een moeilijke weg. En misschien ga je je soms een week beter voelen en dan opeens weer ontzettend kl*te. Niemand kan zeggen hoe lang dit gaat duren. Maar je kunt dit, echt.

stokbootje schreef: ↑

21-09-2023 10:13

...

Dat het veel ongrijpbaarder is, en niet met een stappenplan en een to-do lijst aan te pakken, is veel te beangstigend. Want dan weet ik niet waar ik het vertrouwen vandaan moet halen dat het uberhaupt wel gaat lukken.

...

Ben je soms een controlfreak die niet met onzekerheid kan omgaan? Bekijk het ook eens als optioneel, verrassend, nieuwsgierig. Of zekerheden als beklemmend, herhalend, inflexibel.

stokbootje schreef: ↑

21-09-2023 10:13

Ik voel me vaak angstig en alleen. De erkenning en herkenning van iedereen in dit topic helpt. Hoewel het me ook verdrietig maakt, om te realiseren dat het nog een hele tijd kan duren en er nog wel meer boven kan komen aan pijn en verdriet.

Of je bekijkt het vanuit: nu ga ik eindelijk worden wie ik ben! Nu ga ik eindelijk ontdekken wie ik werkelijk ben onder die dikke laag aanpassingsmodder die over mij uitgestort is. Ga ik eens kijken wat ik allemaal kan, mag en wil. Ik ga dit hele nieuwe gebied eens onderzoeken en kijken of ik hier thuiskom.

En ja, daar hoort ook een rouwproces bij. En een acceptatie proces. En een erkennen proces. En bijna een 'uit de kast komen', omdat er maar bar weinig mensen zijn die hb zijn en hooggevoelig. En waar nog heel veel vooroordelen en aannames over bestaan.

Gebruik deze tijd om niet meer terug te gaan naar hoe het altijd wás, maar naar hoe het zou moeten gaan wórden. En geef jezelf toestemming om daar tijd voor uit te trekken. Jij weet zelf: als je ergens op gefocust bent, dan gá je er ook voor. En dan ben je volkomen commited aan dat doel. Nu ben je dat ook, maar wil je zo snel mogelijk terug naar hoe het was voor je uitviel. Maar je viel uit, omdat het niet meer past.

En nu ga je in alle rust onderzoeken waar je wél past. Succes!

Je mag ook gewoon verdrietig zijn hè? Je bent heus niet mislukt omdat je (nu) niet gelukkig bent. En dat betekent ook niet dat je nooit meer gelukkig gaat zijn.

Dat krampachtig beter willen worden hoort bij de ziekte die je hebt. Ja, ziekte. Als je diabetes zou krijgen moet je dat ook accepteren en je levensstijl aanpassen en eventueel medicatie nemen om je lijf weer goed te laten werken. Dan ga je toch niet zeggen, ik moet nu meteen beter zijn want ik eet al drie dagen geen suikers Dat is met psychische ziekten niet anders. En de psyche is flink gekoppeld aan je lijf. De moeheid, de verslagenheid, het verdriet, het uit zich allemaal omdat je ziek bent.

Echt, wees lief voor jezelf.

En ga er maar vanuit -sorry- dat er inderdaad oud zeer naar boven komt. Waarvan je misschien niet eens wist dat het er zat. En dat is heel verdrietig maar wel bevrijdend en helend omdat het er dan mag zijn en je het onderdeel van jou laat zijn in plaats van het weg te stoppen. Want daarmee kon je niet doorgaan anders zat je nu niet in dit schuitje. Zo krijg je lucht en kun je verder.

Neem het maar aan van iemand die het kan weten je bent niet alleen!

stokbootje schreef: ↑

21-09-2023 10:13

Ik wil me niet meer zo voelen, want het is zo rot. En daarom wil ik dat het voorbij gaat, en dat ik daarvoor gewoon de juiste stappen moet zetten, en dat het dan lukt. En dat het nu nog niet gelukt is, moet dan dus zijn omdat ik niet de juiste stappen zet.

Zo herkenbaar!! Misschien heb je iets aan het boek 'The Happiness Trap'. Het gaat over accepteren, en heeft heel veel concrete tips waarvan sommige misschien helpen en andere niet. Ik ben er nog mee bezig. Ik lees het heel langzaam om het ook wat te kunnen laten bezinken en ik vind het inzichtelijk.

Hoe gaat het vandaag TO? Heb je uitzicht op een goed weekend?

Ik lees ook dat je bang bent dat het nog heel lang kan duren. En dat kan! Maar het hoeft niet. Ik voelde me nog geen twee maanden geleden zoals jij het omschrijft. Ik kon niet meer aan blijven staan want ik was doodop maar uitschakelen lukte ook niet. Mijn hoofd bleef maar malen, ik sliep slecht, ik was verdrietig, moedeloos, enorm angstig, continu aan het piekeren, huilbuien, paniekaanvallen, nadenken over hoe ik hier nu uit moest komen - googlen wat ik nu moest doen om weer op te krabbelen... Ik kon (durfde) niks behalve op de bank liggen piekeren en huilen omdat dit nooit meer goed zou komen.

Dat was al een tijdje geleden begonnen en hield wel een paar maanden (in meer of mindere mate) aan. Maar nu ben ik weer aan het werk en worstel ik nog wel, maar ik voel me weer zoveel beter! Ik kan niet eens zeggen wat er nu precies veranderd is, behalve rust pakken en toch accepteren dat ik sommige dingen niet in de hand heb, maar het is zoveel verbeterd ineens!

Niemand kan zeggen hoelang dit bij jou gaat duren. Het kan, maar hoéft niet een meerjarenplan te worden.