Psyche
alle pijlers
depressie en isolement door huidziekte
woensdag 6 januari 2010 om 14:56
Sinds een jaar of 10 heb ik huidproblemen, ontstekingen in mijn gezicht die eruit zien als rode knikkers, veel littekens omdat ze ook wel eens een opengaan. Ik ben al bij meerdere dermatologen, schoonheidsspecialisten en kwakzalvers geweest en er zijn periodes dat het er goed uit heeft gezien. Ik was ook op een punt dat ik er op een af en toe een dipje na, wel aardig mee kon leven.
Een paar maanden geleden is er iemand in mijn nabije omgeving overleden en sinds die tijd is het weer helemaal terug. Hoewel mijn omgeving altijd heel lief reageert en zegt dat het wel meevalt kan ik niet in de spiegel kijken zonder te gaan huilen of me te schamen. Dit heeft er toe geleid dat ik eigenlijk de deur niet meer uitga. Op dit moment heb ik vakantie en ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Als het donker wordt ga ik even snel naar de winkel om eten te halen, verder lig ik me de hele dag maar een beetje te vervelen op de bank of sta ik voor de spiegel. Volgende week moet ik weer aan het werk en ik zie er zo ontzettend tegenop. Hoewel ik het thuiszitten meer dan zat ben, ben ik zo bang voor al die mensen op mijn werk. Ik had zo gehoopt dat het er na mijn vakantie beter uit zou zien.....
Mijn vriend is heel lief maar wordt er ook helemaal gek van. Ik begrijp heel goed dat het heel moeilijk is om met mij samen te leven als ik me zo voel. Ik voel me zo'n vervelend depressief mens maar ik weet gewoon even niet meer hoe ik hier weer uit moet komen en mezelf kan veranderen. Ik geef de hoop niet op maar diep in mijn hart weet ik mijn huidproblemen nooit over zullen gaan en dat de littekens blijvend zijn.
Inmiddels ben ik op het punt dat ik mijn telefoon niet meer opneem of smoesjes verzin als iemand wat af wil spreken. Ik word er zo moe van om net te doen alsof ik een leuk leven heb.... als ik straks weer aan het werk ga dan kijk ik het liefste niemand aan en ga in een hoekje zitten. Aangezien dat niet kan doe ik net alsof ik een leuke vakantie heb gehad en mijn huidproblemen niet bestaan en ga ik dodelijk vermoeid en huilend naar huis. Dit is zo vermoeiend dat ik vaak al om 8 uur in bed lig. Als het dan weekend is dan ben ik depressief en weiger ik de deur uit te gaan. Mijn vriend vindt me prachtig en begrijpt wel dat ik er heel erg mee zit maar hij heeft nu wel het punt bereikt dat hij niet meer tegen mijn gezeur kan dus ik probeer me zo goed mogelijk te houden en mijn mond te houden wat mijn psyche er niet beter op maakt.
Mijn vriend zegt altijd dat ik een ziekte heb maar dat dit niet afdoet aan mij als persoon. Ik weet dat hij gelijk heeft maar dat verandert mijn gevoel helaas niet. Ik weet hoe zwartgallig mijn verhaal klinkt en als ik dit lees dan vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen maar ben wel blij dat ik het allemaal eens op heb kunnen schrijven.
Wie heeft er soortgelijke ervaringen en kan mij vertellen hoe hiermee om te gaan?
Liefs Wollie
Een paar maanden geleden is er iemand in mijn nabije omgeving overleden en sinds die tijd is het weer helemaal terug. Hoewel mijn omgeving altijd heel lief reageert en zegt dat het wel meevalt kan ik niet in de spiegel kijken zonder te gaan huilen of me te schamen. Dit heeft er toe geleid dat ik eigenlijk de deur niet meer uitga. Op dit moment heb ik vakantie en ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Als het donker wordt ga ik even snel naar de winkel om eten te halen, verder lig ik me de hele dag maar een beetje te vervelen op de bank of sta ik voor de spiegel. Volgende week moet ik weer aan het werk en ik zie er zo ontzettend tegenop. Hoewel ik het thuiszitten meer dan zat ben, ben ik zo bang voor al die mensen op mijn werk. Ik had zo gehoopt dat het er na mijn vakantie beter uit zou zien.....
Mijn vriend is heel lief maar wordt er ook helemaal gek van. Ik begrijp heel goed dat het heel moeilijk is om met mij samen te leven als ik me zo voel. Ik voel me zo'n vervelend depressief mens maar ik weet gewoon even niet meer hoe ik hier weer uit moet komen en mezelf kan veranderen. Ik geef de hoop niet op maar diep in mijn hart weet ik mijn huidproblemen nooit over zullen gaan en dat de littekens blijvend zijn.
Inmiddels ben ik op het punt dat ik mijn telefoon niet meer opneem of smoesjes verzin als iemand wat af wil spreken. Ik word er zo moe van om net te doen alsof ik een leuk leven heb.... als ik straks weer aan het werk ga dan kijk ik het liefste niemand aan en ga in een hoekje zitten. Aangezien dat niet kan doe ik net alsof ik een leuke vakantie heb gehad en mijn huidproblemen niet bestaan en ga ik dodelijk vermoeid en huilend naar huis. Dit is zo vermoeiend dat ik vaak al om 8 uur in bed lig. Als het dan weekend is dan ben ik depressief en weiger ik de deur uit te gaan. Mijn vriend vindt me prachtig en begrijpt wel dat ik er heel erg mee zit maar hij heeft nu wel het punt bereikt dat hij niet meer tegen mijn gezeur kan dus ik probeer me zo goed mogelijk te houden en mijn mond te houden wat mijn psyche er niet beter op maakt.
Mijn vriend zegt altijd dat ik een ziekte heb maar dat dit niet afdoet aan mij als persoon. Ik weet dat hij gelijk heeft maar dat verandert mijn gevoel helaas niet. Ik weet hoe zwartgallig mijn verhaal klinkt en als ik dit lees dan vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen maar ben wel blij dat ik het allemaal eens op heb kunnen schrijven.
Wie heeft er soortgelijke ervaringen en kan mij vertellen hoe hiermee om te gaan?
Liefs Wollie
woensdag 6 januari 2010 om 15:17
Wollie,
Ik heb psoriasis, eczeem en rosacea. Ik denk dat je een meersporenbeleid moet inzetten, van een afstand kan ik je moeilijk advies geven maar ik denk aan de volgende dingen:
- zorg dat je in elk geval gewoon weer aan het werk gaat. Ga je niet ziekmelden oid. Depressieve gevoelens hebben de neiging erger te worden als je thuiszit, en werk geeft afleiding en structuur.
- overweeg hulp in te schakelen van huisarts of psycholoog. Kennelijk lukt het je nu niet om op eigen kracht uit de put te komen, dus dan is er niks mis mee om met pillen of praten of allebei, een steuntje in de rug te zoeken
- houd ondertussen je gezond verstand erbij. Denk eens aan de mensen die je kent met een handicap, hazelip, die kaal zijn, of wat voor lelijks dan ook. Hoe zie je die mensen? 9 van de 10 keer zul je gewoon denken "Ja, dat is Piet, die heeft een hazelip. Zo ken ik hem en dat is OK". Of "Ja, dat is Marie, die heeft flink overgewicht, en zo ken ik haar nou eenmaal". Hoe zou je het van die mensen vinden als ze zich sociaal zouden isoleren vanwege hun uiterlijk? Dat zou je waarschijnlijk niet logisch vinden. Nou, zo kijken anderen ook naar jou. Het is heel erg balen als je een rothuid hebt, maar je moet je leven niet rottiger er door laten maken dan nodig is.
- en als laatste: blijf af en toe iets proberen, misschien vind je toch nog ooit iets om de kwaal te verlichten. Voeding, vegetarisch eten of vitaminen slikken, sauna of juist niet, zolang er leven is is er hoop en blijf hopen dat je ooit iets vindt dat je erbij kan helpen.
Veel sterkte.
Ik heb psoriasis, eczeem en rosacea. Ik denk dat je een meersporenbeleid moet inzetten, van een afstand kan ik je moeilijk advies geven maar ik denk aan de volgende dingen:
- zorg dat je in elk geval gewoon weer aan het werk gaat. Ga je niet ziekmelden oid. Depressieve gevoelens hebben de neiging erger te worden als je thuiszit, en werk geeft afleiding en structuur.
- overweeg hulp in te schakelen van huisarts of psycholoog. Kennelijk lukt het je nu niet om op eigen kracht uit de put te komen, dus dan is er niks mis mee om met pillen of praten of allebei, een steuntje in de rug te zoeken
- houd ondertussen je gezond verstand erbij. Denk eens aan de mensen die je kent met een handicap, hazelip, die kaal zijn, of wat voor lelijks dan ook. Hoe zie je die mensen? 9 van de 10 keer zul je gewoon denken "Ja, dat is Piet, die heeft een hazelip. Zo ken ik hem en dat is OK". Of "Ja, dat is Marie, die heeft flink overgewicht, en zo ken ik haar nou eenmaal". Hoe zou je het van die mensen vinden als ze zich sociaal zouden isoleren vanwege hun uiterlijk? Dat zou je waarschijnlijk niet logisch vinden. Nou, zo kijken anderen ook naar jou. Het is heel erg balen als je een rothuid hebt, maar je moet je leven niet rottiger er door laten maken dan nodig is.
- en als laatste: blijf af en toe iets proberen, misschien vind je toch nog ooit iets om de kwaal te verlichten. Voeding, vegetarisch eten of vitaminen slikken, sauna of juist niet, zolang er leven is is er hoop en blijf hopen dat je ooit iets vindt dat je erbij kan helpen.
Veel sterkte.
woensdag 6 januari 2010 om 15:25
Oh ja, en nog wat over als je weer aan het werk gaat: bij mij werkt het het beste om meteen open kaart te spelen als ik weer uitbarstingen heb. Iedereen ziet het namelijk toch wel, en als je er zelf niks over zegt durven anderen ook niks te zeggen en dan loopt de spanning alleen maar verder op.
Ik ben docent en als er 30 man naar me zitten te kijken, dan kan ik moeilijk doen alsof er niks aan de hand is als ik donders goed weet dat ik een raar hoofd heb.
Dus ik zeg dan meestal zoiets als: "Goeiemorgen, mochten jullie denken "wat heeft die met d'r kop uitgespookt", ik heb weer aan paar goeie ontstekingen te pakken dus ik zie er een beetje raar uit vandaag. Het is niet besmettelijk en ik heb geen enge ziekte, dus we gaan gewoon aan de slag".
Dat neemt meteen veel spanning bij mij én bij anderen weg.
Ik ben docent en als er 30 man naar me zitten te kijken, dan kan ik moeilijk doen alsof er niks aan de hand is als ik donders goed weet dat ik een raar hoofd heb.
Dus ik zeg dan meestal zoiets als: "Goeiemorgen, mochten jullie denken "wat heeft die met d'r kop uitgespookt", ik heb weer aan paar goeie ontstekingen te pakken dus ik zie er een beetje raar uit vandaag. Het is niet besmettelijk en ik heb geen enge ziekte, dus we gaan gewoon aan de slag".
Dat neemt meteen veel spanning bij mij én bij anderen weg.
woensdag 6 januari 2010 om 16:02
Het advies van Snormel vind ik heel goed. I
k heb ook psoriasis. Er zijn periodes dat het fantastisch gaat (zomers) en periodes dat het superslecht gaat. Sinds een paar jaar ben ik stabiel: een vast plekje precies op mijn haargrens in mijn gezicht. Mensen kijken en ik baal er inderdaad van, maar ik draai er niet om heen en laat me niet weerhouden.
Weet niet of je nu begeleiding hebt, maar zou je willen adviseren om samen met je huisarts te bespreken dat je huid je down maakt en vragen om een verwijzing naar een nieuwe dermatoloog en misschien ook wel naar een psycholoog?
k heb ook psoriasis. Er zijn periodes dat het fantastisch gaat (zomers) en periodes dat het superslecht gaat. Sinds een paar jaar ben ik stabiel: een vast plekje precies op mijn haargrens in mijn gezicht. Mensen kijken en ik baal er inderdaad van, maar ik draai er niet om heen en laat me niet weerhouden.
Weet niet of je nu begeleiding hebt, maar zou je willen adviseren om samen met je huisarts te bespreken dat je huid je down maakt en vragen om een verwijzing naar een nieuwe dermatoloog en misschien ook wel naar een psycholoog?
woensdag 6 januari 2010 om 16:52
woensdag 6 januari 2010 om 18:10
hey!!! wat enorm herkenbaar! ikzelf heb eczeem. momenteel ben ik bezig met een alternatieve therapie en ik moet zeggen dat het steeds beter wordt. mn gezicht is weer normaal en eczeem vrij.. heb t alleen nog een beetje op mn armen. als je wilt weten wat voor therapie ik doe dan kan je me hier mailen. wie weet helpt t jou ook! succes x x x
donderdag 7 januari 2010 om 16:46
Dank voor jullie berichten... Ik moet eerlijk zeggen dat ik gister ook echt een enorme k..dag had.
Dank voor jullie wijze woorden. Ik weet zelf ook heel goed dat mijn uiterlijk niet bepaalt wie ik ben, zat er gisteren ook echt goed doorheen. Ik ga al een tijdje naar een psycholoog en het ging ook echt stukken beter met me maar een paar maanden geleden is mijn zus overleden en ben ik aardig ingestort. Niet alleen vanwege het verlies maar ook omdat ik eindelijk een beetje grip op mijn leven voelde te krijgen en nu het gevoel heb dat ik terug bij af ben. Ik heb al allerlei ad geslikt in het verleden maar de bijwerkingen wegen niet op tegen het effect.
Mijn huid is met name heel gevoelig voor stress, emoties en hormonen dus het is een vicieuze cirkel waar ik nu inzit. Heb echt al vanalles geprobreerd. Dermatologen ( inmiddels de 4e), schoonheidsspecialisten, huidtherapeuten, voedingssuplementen dieten, wel smeren, niet smeren. Als ik goed in mijn vel zit gaat het beter, dus denk dat ik me daar maar op richten. De ene dokter zegt acne, de ander zegt weer wat anders. Ik heb ook H.S. ontstekingen in mijn zweetklieren onders mijn oksels en in mijn liezen, ook geen pretje maar niet in het zicht, kan daardoor alleen niet zwemmen en in de zomer draag ik altijd mouwen. Dit in mijn gezicht lijkt hetzelfde, echt grote ontstekingen. Ik noem ze pinpongballen maar het zijn net knikkers. Als het heel erg is ben ik bang dat ze knappen als ik mijn gezicht beweeg dus durf dan bijna niet met mijn collega's te lunchen.
Maar goed, ik ga volgende week weer gewoon aan het werk, heb net mijn eerste sociale stap weer gezet, heb in de winkel een gesprek gevoerd met de kassiere over haar vakantie in plaats van dat ik oogcontact vermeden. Het viel me gelukkig mee!
Liefs Wollie
Dank voor jullie wijze woorden. Ik weet zelf ook heel goed dat mijn uiterlijk niet bepaalt wie ik ben, zat er gisteren ook echt goed doorheen. Ik ga al een tijdje naar een psycholoog en het ging ook echt stukken beter met me maar een paar maanden geleden is mijn zus overleden en ben ik aardig ingestort. Niet alleen vanwege het verlies maar ook omdat ik eindelijk een beetje grip op mijn leven voelde te krijgen en nu het gevoel heb dat ik terug bij af ben. Ik heb al allerlei ad geslikt in het verleden maar de bijwerkingen wegen niet op tegen het effect.
Mijn huid is met name heel gevoelig voor stress, emoties en hormonen dus het is een vicieuze cirkel waar ik nu inzit. Heb echt al vanalles geprobreerd. Dermatologen ( inmiddels de 4e), schoonheidsspecialisten, huidtherapeuten, voedingssuplementen dieten, wel smeren, niet smeren. Als ik goed in mijn vel zit gaat het beter, dus denk dat ik me daar maar op richten. De ene dokter zegt acne, de ander zegt weer wat anders. Ik heb ook H.S. ontstekingen in mijn zweetklieren onders mijn oksels en in mijn liezen, ook geen pretje maar niet in het zicht, kan daardoor alleen niet zwemmen en in de zomer draag ik altijd mouwen. Dit in mijn gezicht lijkt hetzelfde, echt grote ontstekingen. Ik noem ze pinpongballen maar het zijn net knikkers. Als het heel erg is ben ik bang dat ze knappen als ik mijn gezicht beweeg dus durf dan bijna niet met mijn collega's te lunchen.
Maar goed, ik ga volgende week weer gewoon aan het werk, heb net mijn eerste sociale stap weer gezet, heb in de winkel een gesprek gevoerd met de kassiere over haar vakantie in plaats van dat ik oogcontact vermeden. Het viel me gelukkig mee!
Liefs Wollie
donderdag 7 januari 2010 om 17:36
Al die middeltjes en therapieën die je geprobeerd hebt, dat ken ik. Ik had onderhand wel een auto kunnen kopen van al het geld dat ik de afgelopen 25 jaar heb uitgegeven aan smeersels, voedingssupplementen, alterneuten, en noem maar op.
Als ik in een dip zit dan zie ik dat ook allemaal niet meer zitten, en soms als ik me beter voel dan denk ik ineens "he, ik heb dit-of-dat nog niet geprobeerd, laat ik dat nog maar eens doen". En het hebben van hoop kan op zich je humeur al weer positief beinvloeden, dus ik blijf dingen uitproberen ook al moet ik realistisch zijn en me wapenen tegen de teleurstelling als het wéér niet brengt wat ik ervan gehoopt had.
In tijden van stress wordt het erger, dat is denk ik heel herkenbaar voor mensen met huidproblemen. Belangrijk is dan ook om ook emotioneel goed voor jezelf te zorgen. Dat je zus is overleden is vreselijk en het is heel logisch dat je daar veel verdriet van hebt. Wees maar een beetje lief voor jezelf, probeer de balans te vinden tussen enerzijds jezelf de tijd en ruimte geven om verdrietig te zijn (zowel over je zus als over je huid), en anderzijds jezelf niet het dal in te praten en de dingen van de nuchtere kant te blijven zien. Sterkte!
Als ik in een dip zit dan zie ik dat ook allemaal niet meer zitten, en soms als ik me beter voel dan denk ik ineens "he, ik heb dit-of-dat nog niet geprobeerd, laat ik dat nog maar eens doen". En het hebben van hoop kan op zich je humeur al weer positief beinvloeden, dus ik blijf dingen uitproberen ook al moet ik realistisch zijn en me wapenen tegen de teleurstelling als het wéér niet brengt wat ik ervan gehoopt had.
In tijden van stress wordt het erger, dat is denk ik heel herkenbaar voor mensen met huidproblemen. Belangrijk is dan ook om ook emotioneel goed voor jezelf te zorgen. Dat je zus is overleden is vreselijk en het is heel logisch dat je daar veel verdriet van hebt. Wees maar een beetje lief voor jezelf, probeer de balans te vinden tussen enerzijds jezelf de tijd en ruimte geven om verdrietig te zijn (zowel over je zus als over je huid), en anderzijds jezelf niet het dal in te praten en de dingen van de nuchtere kant te blijven zien. Sterkte!
donderdag 7 januari 2010 om 17:39
Euh, een goede homeopaat bezoeken???!!
Als er iets mis is met je huid, is dit een signaal van je lichaam dat er ergens anders iets mis in je lichaam.
Ik heb eczeem gehad, heel kort maar, want m.b.v. een homeopaat was ik er direct vanaf. Ik had een probleem met mijn schildklier, daar ben ik aan behandeld, ergo eczeem ook direct weg. Succes!
Als er iets mis is met je huid, is dit een signaal van je lichaam dat er ergens anders iets mis in je lichaam.
Ik heb eczeem gehad, heel kort maar, want m.b.v. een homeopaat was ik er direct vanaf. Ik had een probleem met mijn schildklier, daar ben ik aan behandeld, ergo eczeem ook direct weg. Succes!
donderdag 7 januari 2010 om 22:17
Wollie
Het lijkt me heel logisch dat je door alle stress om het overlijden van je zus je niet lekker voelt.
Succes met het weer aan het werk gaan en ik hoop dat je je snel beter voelt!
SeptemberGirl: dat geldt niet voor alles. Ik heb psoriasis. Dat is een erfelijke aandoening die echt niet te genezen is of weggaat (& wegblijft). Ook niet door een homeopaat.
Het lijkt me heel logisch dat je door alle stress om het overlijden van je zus je niet lekker voelt.
Succes met het weer aan het werk gaan en ik hoop dat je je snel beter voelt!
SeptemberGirl: dat geldt niet voor alles. Ik heb psoriasis. Dat is een erfelijke aandoening die echt niet te genezen is of weggaat (& wegblijft). Ook niet door een homeopaat.
donderdag 7 januari 2010 om 23:13
Septembergirl, je bedoelt het vast goed, maar dit soort opmerkingen vind ik nou juist altijd een beetje lullig.
Ik heb al 25 jaar huidziekten. In die tijd heb ik meer therapeuten, smeersels, alternatieve geneeswijzen etc geprobeerd dan een forum bij elkaar kan verzinnen.
Óók homeopathie. Ook mesologie. Ook huidtherapie. Ook elektroacupunctuur. Ook paardemelk. Begint het punt al te dagen?
Dan hoef je dus niet te roepen "Oh, je moet gewoon even A of B proberen, dan ben je er zo vanaf!" want dat hebben mensen dan echt al wel geprobeerd. Fijn dat het voor jou heeft geholpen, maar dat wil niet zeggen dat het voor de hele wereld ook werkt.
Het spijt me als ik een beetje bits klink, maar mijn tip aan jou en anderen is dus: wees een beetje bescheiden in je suggesties. Tips zijn altijd welkom, echt waar, zolang ze niet gebracht worden met een air van "doe maar gewoon even dit, dan ben je er zo vanaf".
Ik heb al 25 jaar huidziekten. In die tijd heb ik meer therapeuten, smeersels, alternatieve geneeswijzen etc geprobeerd dan een forum bij elkaar kan verzinnen.
Óók homeopathie. Ook mesologie. Ook huidtherapie. Ook elektroacupunctuur. Ook paardemelk. Begint het punt al te dagen?
Dan hoef je dus niet te roepen "Oh, je moet gewoon even A of B proberen, dan ben je er zo vanaf!" want dat hebben mensen dan echt al wel geprobeerd. Fijn dat het voor jou heeft geholpen, maar dat wil niet zeggen dat het voor de hele wereld ook werkt.
Het spijt me als ik een beetje bits klink, maar mijn tip aan jou en anderen is dus: wees een beetje bescheiden in je suggesties. Tips zijn altijd welkom, echt waar, zolang ze niet gebracht worden met een air van "doe maar gewoon even dit, dan ben je er zo vanaf".
dinsdag 12 januari 2010 om 17:30
Hoi Wollie + anderen,
Ook ik heb een chronische huidziekte welke goed zichtbaar is in mijn gezicht. Ik weet dat het je algehele welbevinden behoorlijk kan vergallen, ken zelf ook het reilen en zeilen van depressie, anti-depressiva, iedere keer weer iets nieuws uitproberen etc. Maar op een gegeven moment heb ik ergens het gevole vandaan weten te halen dat het nu eenmaal bij mij hoort en dat ik er zeker niet minder door ben dan een ander. Wat bij mij een positieve invloed heeft op zowel mijn huid als mijn gestel is, en dit hoeft dus zeker niet bij anderen te werken
, rust, ritme en regelmaat.
Ook ik heb een chronische huidziekte welke goed zichtbaar is in mijn gezicht. Ik weet dat het je algehele welbevinden behoorlijk kan vergallen, ken zelf ook het reilen en zeilen van depressie, anti-depressiva, iedere keer weer iets nieuws uitproberen etc. Maar op een gegeven moment heb ik ergens het gevole vandaan weten te halen dat het nu eenmaal bij mij hoort en dat ik er zeker niet minder door ben dan een ander. Wat bij mij een positieve invloed heeft op zowel mijn huid als mijn gestel is, en dit hoeft dus zeker niet bij anderen te werken
, rust, ritme en regelmaat.
dinsdag 12 januari 2010 om 17:48
quote:SeptemberGirl schreef op 07 januari 2010 @ 17:39:
Euh, een goede homeopaat bezoeken???!!
Als er iets mis is met je huid, is dit een signaal van je lichaam dat er ergens anders iets mis in je lichaam.
Ik heb eczeem gehad, heel kort maar, want m.b.v. een homeopaat was ik er direct vanaf. Ik had een probleem met mijn schildklier, daar ben ik aan behandeld, ergo eczeem ook direct weg. Succes!Homeopathie is toch water met een klein beetje alcohol ?
Euh, een goede homeopaat bezoeken???!!
Als er iets mis is met je huid, is dit een signaal van je lichaam dat er ergens anders iets mis in je lichaam.
Ik heb eczeem gehad, heel kort maar, want m.b.v. een homeopaat was ik er direct vanaf. Ik had een probleem met mijn schildklier, daar ben ik aan behandeld, ergo eczeem ook direct weg. Succes!Homeopathie is toch water met een klein beetje alcohol ?
dinsdag 12 januari 2010 om 18:02
Hallo @Wollie,
Ik weet hoe je je voelt ik heb periodes in m'n leven gehad dat ik van top tot teen onder het eczeem zat. Ook in m'n gezicht. Ik voelde me heel kwestbaar, juist omdat het zo zichtbaar was.
Iedereen heeft gebreken, maar die blijven vaak verborgen. Daarnaast had ik als ik geen eczeem had veel pukkels in m'n gezicht.
Ik ben er nu al een jaar of 7 vanaf dankzij traditionel chinese geneeskunde (had ALLES al geprobeerd). Ik kreeg kruiden mee waar ik thee (het was eerder een soort zwarte drek) van moest trekken. Na 6 maanden sloeg het aan en kreeg ik een zacht en egaal velletje. Misschien is het iets voor jou...
Het verdriet van een huidziekte zit 'm niet alleen in het estetische of in ijdelheid. Een huid die kapot is, voelt heel ongemakkelijk (schilfers, wondjes, korstjes, rode vlekken, branderigheid en een kwellende jeuk).
Ik hoop dat je ooit een remedie zult vinden voor jouw probleem. Er mee leren leven.....Tja ...dat is mij toen gezegd door een dermatoloog. Gelukkig vond ik die Chinese dokter.
Ik weet hoe je je voelt ik heb periodes in m'n leven gehad dat ik van top tot teen onder het eczeem zat. Ook in m'n gezicht. Ik voelde me heel kwestbaar, juist omdat het zo zichtbaar was.
Iedereen heeft gebreken, maar die blijven vaak verborgen. Daarnaast had ik als ik geen eczeem had veel pukkels in m'n gezicht.
Ik ben er nu al een jaar of 7 vanaf dankzij traditionel chinese geneeskunde (had ALLES al geprobeerd). Ik kreeg kruiden mee waar ik thee (het was eerder een soort zwarte drek) van moest trekken. Na 6 maanden sloeg het aan en kreeg ik een zacht en egaal velletje. Misschien is het iets voor jou...
Het verdriet van een huidziekte zit 'm niet alleen in het estetische of in ijdelheid. Een huid die kapot is, voelt heel ongemakkelijk (schilfers, wondjes, korstjes, rode vlekken, branderigheid en een kwellende jeuk).
Ik hoop dat je ooit een remedie zult vinden voor jouw probleem. Er mee leren leven.....Tja ...dat is mij toen gezegd door een dermatoloog. Gelukkig vond ik die Chinese dokter.
zaterdag 6 februari 2010 om 16:41
hey meis,
we zijn nu paar weken verder gaat het ondertussen wat beter met je? Voel je, je ietsje beter nu je weer werkt en een beetje een vast ritme hebt? Ik had je al een pb-tje gestuurd maar geloof dat die niet aankomen. (of wel en dan lijkt ut inmiddels op stalken )
Hoop dat je, je beter voelt in elk geval en dat daardoor je huidproblemen ook minder worden.
knuffff hannah
we zijn nu paar weken verder gaat het ondertussen wat beter met je? Voel je, je ietsje beter nu je weer werkt en een beetje een vast ritme hebt? Ik had je al een pb-tje gestuurd maar geloof dat die niet aankomen. (of wel en dan lijkt ut inmiddels op stalken )
Hoop dat je, je beter voelt in elk geval en dat daardoor je huidproblemen ook minder worden.
knuffff hannah
zaterdag 6 februari 2010 om 17:37
Heb je al eens overwogen om een roaccutanekuur te proberen? Dit is officieel een medicijn tegen acné, maar ik slik het momenteel voor rosacea.
De roaccutane helpt ontzettend goed tegen met name ontstekingen, misschien zou je dit eens kunnen overleggen met je arts? Het is wel een heftig medicijn met veel bijwerkingen, maar wellicht wel een oplossing voor die ellendige ontstekingen!
Succes!
De roaccutane helpt ontzettend goed tegen met name ontstekingen, misschien zou je dit eens kunnen overleggen met je arts? Het is wel een heftig medicijn met veel bijwerkingen, maar wellicht wel een oplossing voor die ellendige ontstekingen!
Succes!
