Psyche
alle pijlers
Depressie, hoe hiermee om gaan?
woensdag 9 juni 2010 om 09:39
Ik ben eigenlijk altijd depressief geweest, de ene keer meer dan de andere keer. Ben inmiddels ook gewend om zo te leven, en mijn vriend is dat ook gewend van mij.
Nu zit ik dus weer in een slechte periode en heb hier ook hulp voor. Ik moet rustiger aan doen en meer leuke dingen inplannen, maar dat lukt me dus heel slecht. Voel nu nog meer druk dat ik iets leuks moet doen.
Verder heb ik zelf ook het idee dat mijn vriend niet echt meewerkt. Niet in de zin van dat hij me van mijn depressie moet/kan afhelpen, maar meer om me te ontlasten met de dagelijkse dingen. Dat doet hij dus niet, en daardoor heb ik het gevoel dat er nog meer op mijn schouders terecht komt en voel ik me constant opgejaagd en gestresst (de psych vroeg er ook naar, en hij moet ook mee komen binnenkort naar hem).
Wie herkent dit, en hoe gaan jullie hiermee om?
Nu zit ik dus weer in een slechte periode en heb hier ook hulp voor. Ik moet rustiger aan doen en meer leuke dingen inplannen, maar dat lukt me dus heel slecht. Voel nu nog meer druk dat ik iets leuks moet doen.
Verder heb ik zelf ook het idee dat mijn vriend niet echt meewerkt. Niet in de zin van dat hij me van mijn depressie moet/kan afhelpen, maar meer om me te ontlasten met de dagelijkse dingen. Dat doet hij dus niet, en daardoor heb ik het gevoel dat er nog meer op mijn schouders terecht komt en voel ik me constant opgejaagd en gestresst (de psych vroeg er ook naar, en hij moet ook mee komen binnenkort naar hem).
Wie herkent dit, en hoe gaan jullie hiermee om?
woensdag 9 juni 2010 om 09:54
Misschien moet je het bij jezelf houden en gewoon zelf rustig aan doen. En als het dan minder opgeruimd is of de afwas staat er de volgende dag ook nog id dan gewoon loslaten, van dat soort dingen vergaat de wereld niet. Mijn psych leerde mij: niks moet alleen ademhalen.
En er vooral niet gestrest van raken. Accepteer dat je nu even niet zo veel kan. Kruip lekker in pyama met een lekker boek op de bank. Je mag best even depri zijn.
En er vooral niet gestrest van raken. Accepteer dat je nu even niet zo veel kan. Kruip lekker in pyama met een lekker boek op de bank. Je mag best even depri zijn.
woensdag 9 juni 2010 om 10:00
Ik heb hier geen ervaring mee.
Wat afschuwelijk om altijd depressief te zijn.
Hopelijk ga je je ooit goed voelen.
Over je relatie/vriend: voor je vriend is het lijkt mij ook pittig. Jij mist dat hij je helpt met de dagelijkse dingen. Je wilt ook dat hij met je meegaat naar de psychiater.
Verwacht je niet teveel van hem? Hij is je partner, niet je verpleger. Dat hij je helpt dat zou fijn zijn, maar jullie moeten wel gelijkwaardig blijven in jullie relatie. Hij moet niet het gevoel hebben constant te moeten zorgen.
Is er geen buitenstaander die jou kan helpen bij de dagelijkse dingen? Je moeder/vader/ thuiszorg?
Ik denk dat het op die manier voor jullie beiden fijner is en jullie elkaar kunnen blijven zien als geliefden.
Wat afschuwelijk om altijd depressief te zijn.
Hopelijk ga je je ooit goed voelen.
Over je relatie/vriend: voor je vriend is het lijkt mij ook pittig. Jij mist dat hij je helpt met de dagelijkse dingen. Je wilt ook dat hij met je meegaat naar de psychiater.
Verwacht je niet teveel van hem? Hij is je partner, niet je verpleger. Dat hij je helpt dat zou fijn zijn, maar jullie moeten wel gelijkwaardig blijven in jullie relatie. Hij moet niet het gevoel hebben constant te moeten zorgen.
Is er geen buitenstaander die jou kan helpen bij de dagelijkse dingen? Je moeder/vader/ thuiszorg?
Ik denk dat het op die manier voor jullie beiden fijner is en jullie elkaar kunnen blijven zien als geliefden.
woensdag 9 juni 2010 om 10:04
Dankje muts.
maar ik heb nog een vraag aan jou Sophie? Hoe zou jij behandeld willen worden als je erg depressief bent.
Ik heb namelijk een kind dat erg depressief is. Die komt amper buiten. Zit alleen maar achter computer spelletjes te spelen. Af en toe sporten en school (2 uurtjes per week). En we praten alleen tijdens het eten.
Moet ik dit nu ook loslaten en me er niet mee bemoeien? Ik vind het best moeilijk. Je wilt je kind gewoon gelukkig zien. Maar hier tegenover sta ik machteloos.
Misschien heeft jou vriend dat gevoel ook wel? heb je hem wel gevraagd specifiek dingen van je over te nemen? Of moet hij het maar gewoon aanvoelen?
maar ik heb nog een vraag aan jou Sophie? Hoe zou jij behandeld willen worden als je erg depressief bent.
Ik heb namelijk een kind dat erg depressief is. Die komt amper buiten. Zit alleen maar achter computer spelletjes te spelen. Af en toe sporten en school (2 uurtjes per week). En we praten alleen tijdens het eten.
Moet ik dit nu ook loslaten en me er niet mee bemoeien? Ik vind het best moeilijk. Je wilt je kind gewoon gelukkig zien. Maar hier tegenover sta ik machteloos.
Misschien heeft jou vriend dat gevoel ook wel? heb je hem wel gevraagd specifiek dingen van je over te nemen? Of moet hij het maar gewoon aanvoelen?
woensdag 9 juni 2010 om 10:06
Bedankt voor de reacties.
@Isolde, niets doen moet ik dus, of in ieder geval meer van dat soort momenten inlassen, maar dat lukt me dus niet. Ik voel me dan onrustig worden als ik op de bank zit te lezen, omdat ik nog zoveel moet doen (werk nu wel met lijstjes). En ik voel me dan een soort van 'nietsnut'.
@Emmenn, de psych vond het een goed idee als hij een keer mee gaat. Mijn vriend vind dat zelf geen probleem hoor. Mijn ouders springen soms al bij en ik heb een hulp in de huishouding aangenomen. Maar dan nog voel ik veel druk, en hij doet niets. Al vraag ik hem een keer een brief te posten (ik noem maar wat) en hij doet het dan niet dan voel ik dat als extra stress op dit moment. Dat bedoel ik meer met ontlasten.
@Isolde, niets doen moet ik dus, of in ieder geval meer van dat soort momenten inlassen, maar dat lukt me dus niet. Ik voel me dan onrustig worden als ik op de bank zit te lezen, omdat ik nog zoveel moet doen (werk nu wel met lijstjes). En ik voel me dan een soort van 'nietsnut'.
@Emmenn, de psych vond het een goed idee als hij een keer mee gaat. Mijn vriend vind dat zelf geen probleem hoor. Mijn ouders springen soms al bij en ik heb een hulp in de huishouding aangenomen. Maar dan nog voel ik veel druk, en hij doet niets. Al vraag ik hem een keer een brief te posten (ik noem maar wat) en hij doet het dan niet dan voel ik dat als extra stress op dit moment. Dat bedoel ik meer met ontlasten.
woensdag 9 juni 2010 om 10:09
quote:isolde55 schreef op 09 juni 2010 @ 10:04:
Dankje muts.
maar ik heb nog een vraag aan jou Sophie? Hoe zou jij behandeld willen worden als je erg depressief bent.
Ik heb namelijk een kind dat erg depressief is. Die komt amper buiten. Zit alleen maar achter computer spelletjes te spelen. Af en toe sporten en school (2 uurtjes per week). En we praten alleen tijdens het eten.
Moet ik dit nu ook loslaten en me er niet mee bemoeien? Ik vind het best moeilijk. Je wilt je kind gewoon gelukkig zien. Maar hier tegenover sta ik machteloos.
Wat je met een depressief kind moet? Onder je arm meenemen naar een behandelaar natuurlijk!
Dankje muts.
maar ik heb nog een vraag aan jou Sophie? Hoe zou jij behandeld willen worden als je erg depressief bent.
Ik heb namelijk een kind dat erg depressief is. Die komt amper buiten. Zit alleen maar achter computer spelletjes te spelen. Af en toe sporten en school (2 uurtjes per week). En we praten alleen tijdens het eten.
Moet ik dit nu ook loslaten en me er niet mee bemoeien? Ik vind het best moeilijk. Je wilt je kind gewoon gelukkig zien. Maar hier tegenover sta ik machteloos.
Wat je met een depressief kind moet? Onder je arm meenemen naar een behandelaar natuurlijk!
woensdag 9 juni 2010 om 10:10
@Isolde, ik vraag hem wel vaker om dingen over te nemen, maar hij doet het niet. Hij kijkt er met een gezond hoofd/lichaam naar en zegt dat als hij dit en dat had moeten doen dat dat makkelijk had gekund. Ik schiet van simpele dingen op dit moment al in de stress. Hij hoeft niet alles van me over te nemen, want hij heeft het zelf razend druk, maar een beetje of alleen al begrip zou al helpen.
Wat naar trouwens voor je van je kind. Hebben jullie geen hulp?
Vriend en ik praten wel veel. Ik probeer er ook aan te werken, kom dus juist veel buiten en zorg voor veel beweging en gezond eten.
Wat naar trouwens voor je van je kind. Hebben jullie geen hulp?
Vriend en ik praten wel veel. Ik probeer er ook aan te werken, kom dus juist veel buiten en zorg voor veel beweging en gezond eten.
woensdag 9 juni 2010 om 10:10
woensdag 9 juni 2010 om 10:15
MarieSophie, ik weet wat het is om depressief te zijn (ben het zelf jarenlang geweest). Maar ik vind het geen excuus om het voort te laten duren. Pak jezelf bij kop en kont en ga werk maken van je depressie. En overweeg medicatie! Of dacht je dat een depressie miraculeus ophoudt met bestaan zodra je een baby erbij hebt? Misschien baalt je man wel als een stekker, als hij niet alleen de zorg voor een depressieve vriendin heeft, maar er ook nog eens alleen voor staat in de zorg voor een klein kind, omdat hij zijn depressieve vriendin moet ontlasten.
Kortom, eerst beter worden, en dan pas kinderen hoor!
Kortom, eerst beter worden, en dan pas kinderen hoor!
woensdag 9 juni 2010 om 10:16
Tsja ik zou zeggen als je gestrest raakt van dingen aan hem delegeren dan zou ik dat niet meer doen want dat helpt kennelijk niet. Dan zou ik toch proberen het los te laten. Dan neem je de brief zelf mee als je naar buiten gaat. En die afwas laat je lekker staan voor de hulp. Maar dat is waarschijnlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Als je die houding makkelijk zou hebben zou je nooit gestrest en misschien wel veel minder depressief zijn.
En ik weet dat loslaten echt het moeilijkste is. Probeer te bedenken wat het ergste is wat er gebeurd als je die brief niet, of te laat op de bus doet? vergaat de wereld dan? Waarschijnlijk niet. Dus loslaten......
En ik weet dat loslaten echt het moeilijkste is. Probeer te bedenken wat het ergste is wat er gebeurd als je die brief niet, of te laat op de bus doet? vergaat de wereld dan? Waarschijnlijk niet. Dus loslaten......
woensdag 9 juni 2010 om 10:20
Is het gedoe met de medische molen de oorzaak van je depressie?
Ik kan mij voorstellen dat het de depressie versterkt, of waren de depressies er al voor de medische molen?
Is het een idee om even een pauze in te lassen met zwanger proberen te worden?
Het lijkt mij te zwaar om met twee van zulke heftige dingen tegelijkertijd bezig te zijn.
Is je gelukkig(er) gaan voelen nu niet het belangrijkste?
Ik kan mij voorstellen dat het de depressie versterkt, of waren de depressies er al voor de medische molen?
Is het een idee om even een pauze in te lassen met zwanger proberen te worden?
Het lijkt mij te zwaar om met twee van zulke heftige dingen tegelijkertijd bezig te zijn.
Is je gelukkig(er) gaan voelen nu niet het belangrijkste?
woensdag 9 juni 2010 om 10:23
@Emmenn, het zou al fijn zijn als hij z'n eigen dingen zelf regelde. Ik doe alles van stomerij tot afspraken voor de kapper, sportkleding verzorgen, kleermaker voor zijn dingen dan. Verder huishoudelijke taken, dingen voor de vakantie, de hond. Gewoon kleine dingen. Hij zegt bij alles geen zin/tijd/hoeft niet.
@Schouderklopje, dat van die kinderen vraag ik me nu natuurlijk ook af of we daar wel mee door moeten gaan, want ik zie natuurlijk ook wel dat het dan nog drukker wordt. Maar goed, dat is een heel moeilijke beslissing die ik niet zomaar even kan nemen.
@Isolde, loslaten moet ik het inderdaad, maar pfff wat is dat moeilijk zeg.
@Schouderklopje, dat van die kinderen vraag ik me nu natuurlijk ook af of we daar wel mee door moeten gaan, want ik zie natuurlijk ook wel dat het dan nog drukker wordt. Maar goed, dat is een heel moeilijke beslissing die ik niet zomaar even kan nemen.
@Isolde, loslaten moet ik het inderdaad, maar pfff wat is dat moeilijk zeg.
woensdag 9 juni 2010 om 10:24
P.s. Als je niet voor jezelf kunt zorgen, dan kun je nu toch ook niet voor een kind zorgen?
Probeer die medicijnen en zorg er eerst voor dat je je eigen leven op een prettige manier kunt leven.
Het zou fantastisch zijn als je een kindje krijgt, maar die wil je toch een stabiele, fijne omgeving bieden?
Probeer die medicijnen en zorg er eerst voor dat je je eigen leven op een prettige manier kunt leven.
Het zou fantastisch zijn als je een kindje krijgt, maar die wil je toch een stabiele, fijne omgeving bieden?
woensdag 9 juni 2010 om 10:25
@Emmenn, die depressies heb ik eigenlijk bijna altijd al gehad. Zit ook wel erg in de familie bij ons. Alleen het ging altijd best heel goed, maar de afgelopen jaren hebben we zo veel verdriet gehad dat we allebei wel een beetje in de put zijn geraakt, maar ik dus behoorlijk en ik kom er zeg maar niet goed meer uit. Overigens heb ik een milde depressies, dus ik kan aardig functioneren, en bijna niemand merkt het.
Wbt de medische molen, pauze inlassen had ik al lang gedaan als ik 10 jaar jonger was, maar goed nu hebben we de leeftijdsdruk en de vraag of het uberhaupt nog wel verstandig is.
Wbt de medische molen, pauze inlassen had ik al lang gedaan als ik 10 jaar jonger was, maar goed nu hebben we de leeftijdsdruk en de vraag of het uberhaupt nog wel verstandig is.
woensdag 9 juni 2010 om 10:35
MS, je vind eigenlijk dat je man meer over zou moeten nemen en meer begrip zou moeten tonen voor hoe jij in je vel steekt. Maar een kind gaat dat begrip niet tonen en jou al helemaal geen dingen uit handen nemen.
Milde depressie of niet, je hebt er last van en vind het moeilijk om de basis van je leven zonder al teveel problemen te doen (opruimen, dingetjes regelen, etc.). Bovendien verwacht je steun van je partner. Is het wel eerlijk naar jezelf en je partner en toekomstig kind om steun te verwachten, als je zelf niet alles uit de kast trekt om beter te worden? Eerst moet jij zorgen dat je je best doet, voordat je dat van anderen kan verwachten MS! En zeker voor een kind moet je een stabiele basis kunnen bieden.
Besides that, er is medicatie waarmee je zwanger mag worden. En stevige therapie mag al helemaal naast depressies.
btw, werk je?
Milde depressie of niet, je hebt er last van en vind het moeilijk om de basis van je leven zonder al teveel problemen te doen (opruimen, dingetjes regelen, etc.). Bovendien verwacht je steun van je partner. Is het wel eerlijk naar jezelf en je partner en toekomstig kind om steun te verwachten, als je zelf niet alles uit de kast trekt om beter te worden? Eerst moet jij zorgen dat je je best doet, voordat je dat van anderen kan verwachten MS! En zeker voor een kind moet je een stabiele basis kunnen bieden.
Besides that, er is medicatie waarmee je zwanger mag worden. En stevige therapie mag al helemaal naast depressies.
btw, werk je?
woensdag 9 juni 2010 om 10:36
Mariesophie, jouw verhaal had het mijne kunnen zijn (op het zwanger willen worden na dan:) Ook ik kamp met een derpessie (de eerste weliswaar) en loop ook vast op het huishouden en een gebrek aan hulp hierbij. Ook mijn psych heeft aangeraden om mijn man mee te nemen de volgende keer. Ik vind dit erg lastig. Ga je hem meenemen?
woensdag 9 juni 2010 om 11:02
Ik weet hoe het is van de andere kant, om een relatie met een depressief iemand te hebben. En dat is niet makkelijk. Ik heb er hier ook een topic over op viva, en daar hebben best veel die in hetzelfde schuitje zitten/ zaten hun verhaal gedaan. Misschien kun je daar eens lezen hoe het voor de andere kant is?
Sowieso, bij een depressieve partner moet je juist niet hem/ haar gaan ontlasten door dingen over te gaan nemen. Je moet diegene juist stimuleren zelf dingen te blijven doen. Want nu is het een brief posten, maar dat gaat alleen maar meer worden.
Is het niet zo dat jouw vriend dat ook inziet en je daarom je die dingen zelf laat doen?
Sowieso, bij een depressieve partner moet je juist niet hem/ haar gaan ontlasten door dingen over te gaan nemen. Je moet diegene juist stimuleren zelf dingen te blijven doen. Want nu is het een brief posten, maar dat gaat alleen maar meer worden.
Is het niet zo dat jouw vriend dat ook inziet en je daarom je die dingen zelf laat doen?
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
