Depressief

Door gewoon door te gaan met wat ik altijd doe.

Door te denken, ik vind het niet leuk maar het moet maar. En het dan ook gewoon doen.

En jij bent niet depressief je hebt last van een depressie. Je bent ook niet je gebroken been.

Door gewoon niet te denken of te voelen, maar gewoon te doen... ik kan niet tegen mijn kinderen zeggen 'jongens, mama is depressief dus ik ga nu huilend in een hoekje zitten en jullie moeten maar voor jezelf zorgen'. Ze waren 3 en 5 toen ik depressief werd en inmiddels heb ik er al ruim 2,5 jaar last van. Wel verbeterd door AD maar het is gewoon verrot zwaar.

En ik zorg dus voor zo min mogelijk dingen waar ik geen energie van krijg (saaie verjaardagen, sociale verplichtingen waar ik stress van krijg) en zoveel mogelijk dingen waarbij ik me het minst rot voel (af en toe iets met vriendinnen en leuke uitjes met het gezin).

Daarbij op tijd naar bed, mijn rust pakken wanneer het kan en toch proberen er verder zo min mogelijk aan toe te geven.

MoirenPhae schreef: ↑

21-06-2017 19:42

Door gewoon door te gaan met wat ik altijd doe.

dit

Eens met wat mensen hierboven zeggen: dingen blijven doen die wat structuur aan je dag geven, maar tegelijkertijd erkennen dat bepaalde activiteiten nu niet lukken. Ik heb gemerkt dat een paar dingen voor mij heel belangrijk zijn om niet meer terug te zakken in een gevoel van uitzichtloosheid. Ten eerste het idee dat er voor mij nog dingen in het verschiet liggen, dat mijn leven en mijn gevoel niet zo blijven. Een gevoel van perspectief dus. Moeilijk te zeggen hoe ik dat krijg, meestal door te ervaren dat ik nog (aangenaam) verrast kan zijn, nieuwe dingen kan ervaren, af en toe kleine mazzeltjes kan hebben. Dat zorgt voor een gevoel van dankbaarheid, dat ik af en toe probeer te cultiveren.

Ten tweede het gevoel dat ik regie heb over mijn leven. Zodra ik het idee heb dat dingen mij overkomen, dat ik er geen invloed op heb, dat ik afhankelijk ben van anderen en omstandigheden, probeer ik iets te zoeken dat ik zelf in de hand heb. Een simpel voorbeeld. Laatst had ik een uitje van mijn werk. Best gezellig, maar ik vond de dag wel lang duren. Ik zat op een bepaald moment echt te wachten tot er een einde aan kwam en de bus terug ging. Ik besloot om zelf de trein naar huis te pakken en dat gaf me een enorm gevoel van vrijheid en zelfredzaamheid.

Ten derde een gevoel van verbondenheid. Zelfs op zoiets als dit forum kan ik dat af en toe ervaren. Dat ik weet dat ik niet alleen ben in hoe ik me voel, hoe ik denk. Ik hoop dat je daar iets aan hebt. Het is vooral acceptatie, volgens mij. Echt zo'n cliché, maar dat is het misschien niet voor niets. Het leven is zoals het is. Het is aan mij om waarde en zin te zoeken. Soms lukt dat, soms lukt dat niet.

louti schreef: ↑

21-06-2017 20:03

En jij bent niet depressief je hebt last van een depressie. Je bent ook niet je gebroken been.

Je bent vanzelf helemaal niets anders meer dan de depressie als je pech hebt.

Het is ook moeilijk. Maar ik sluit me wel aan bij de rest. Goed kijken naar wat je gaat helpen op de lange termijn. Dat betekent dat ik wel blijf werken, studeer en deelneem aan sociale activiteiten, ook al heb ik er geen puf/zin in. Zorgen dat je bezig blijft, zodat je geen tijd hebt om te piekeren.

Ik zit al een aantal maanden thuis met een burn-out. Traject gestart bij de GGZ, gisteren gehoord dat ik depressief ben met oververmoeidheid-/uitputtingsklachten. Ga over een maand met groepstherapie beginnen. Verder heb ik mijn been gebroken en dat helpt ook niet mee, ik ben dus aan huis gekluisterd en ben van anderen afhankelijk. Ik voel me bagger, de ene dag gaat beter dan de andere, maar het loodzware zwarte gevoel blijft op het moment overheersen.

mabelle schreef: ↑

12-09-2019 11:16

Dames hoe gaat het nu met jullie???

Update: na 4 maanden thuis weer gaan werken. Redelijk snel van afdeling gewisseld. Inmiddels groepstherapie afgerond en gestart met emdr.

Maar het gaat echt nog steeds op en af. Goed is soms. Redelijk gaat het vaak en slecht soms. Vandaag slechte dag. Huilen. Piekeren. Balen. Uitzichtloos vinden. Heel vermoeiden dat het zo op en af gaat. Dat het zo ineens om kan slaan. En ik vind het erg dat ik niet gelukkig kan zijn meer dan 2 dagen achtereen.

In je herstel heb je verschillende fases (vergelijkbaar met rouw). Soms ga je weer een fase naar beneden (het kan zelfs op 1 dag gebeuren dat je bv van fase 4 naar 2 gaat). Een emotie de hele dag vasthouden is ook lastig, want life happens.

Je zult vast herstelelementen hebben in je verhaal. Wat heeft jou geholpen om uit de depressie te komen?
Wat mij erg helpt is bedenken, het is tijdelijk, ik ben er eerder uitgekomen, dus ik kan er nu weer uitkomen.

Lieve Mabelle, zelf een depressie gehad na een ingrijpende gebeurtenis. Heeft ongeveer 1,5 jaar geduurd. Met goede perioden en dan weer een stap terug. Bij een stap terug werd ik altijd bang. Bang dat ik me weer zo rot zou gaan voelen. Maar uiteindelijk heel langzaam gaat de zon weer schijnen. Wat mij geholpen heeft: therapie, kind 1 dag extra maar kdv, veel wandelen, soms een netflix marathon om niet te hoeven piekeren, geduld, geduld en geduld. Veel huilen, soms boksen van boosheid. Langzaam je leven veranderen. Nieuwe functie, minder uren werken, hobby weer oppakken, schoonmaakster. Inzicht in wat energie geeft en wat energie kost. Ook sommige mensen de deur uitgezet. Sterkte, je komt er wel. Vooral het weer gaan werken vond ik pittig en uren opbouwen.. dan voel je je tijdelijk slechter en wil je stoppen. Maar je moet gewoon door en weer wennen. En vertrouwen opbouwen. Geloof me, er komt een periode dat het beter gaat.

mabelle schreef: ↑

12-09-2019 11:53

Ongetwijfeld heeft dit met herstel te maken. En idd ik baal vaak dat ik er nog midden in zit. Het kost me ook zoveel energie dat piekeren en twijfelen. En om daarna weer op te krabbelen kost ook energie. Continue in mn hoofd.

Hoe kom je aan die theorie over herstelelementen?

Ik werk als ervaringsdeskundige.

lady79 schreef: ↑

12-09-2019 12:01

Lieve Mabelle, zelf een depressie gehad na een ingrijpende gebeurtenis. Heeft ongeveer 1,5 jaar geduurd. Met goede perioden en dan weer een stap terug. Bij een stap terug werd ik altijd bang. Bang dat ik me weer zo rot zou gaan voelen. Maar uiteindelijk heel langzaam gaat de zon weer schijnen. Wat mij geholpen heeft: therapie, kind 1 dag extra maar kdv, veel wandelen, soms een netflix marathon om niet te hoeven piekeren, geduld, geduld en geduld. Veel huilen, soms boksen van boosheid. Langzaam je leven veranderen. Nieuwe functie, minder uren werken, hobby weer oppakken, schoonmaakster. Inzicht in wat energie geeft en wat energie kost. Ook sommige mensen de deur uitgezet. Sterkte, je komt er wel. Vooral het weer gaan werken vond ik pittig en uren opbouwen.. dan voel je je tijdelijk slechter en wil je stoppen. Maar je moet gewoon door en weer wennen. En vertrouwen opbouwen. Geloof me, er komt een periode dat het beter gaat.

Dit bedoel ik. In dit verhaal zitten heel veel herstelelementen

mabelle schreef: ↑

12-09-2019 11:48

Wow heftig hoor. Dikke knuffel.

Dank je Ja, vooral het feit dat ik nu dus niet naar buiten kan is lastig. Overdag zijn man en kinderen weg, dus mijn enige gezelschap zijn de katten, de tv en het internet. Soms probeer ik te lezen, maar mijn gedachten dwalen af dus dat schiet ook niet op.

Edit2:
Eh, voel ik me even dom... DIt topic is meer dan 2 jaar oud....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hmmm, een depressie is lastig. Ik zal een beetje samenvatten wat mijn persoonlijke ervaringen zijn.

Ik ben er pas een jaar geleden (bijna een jaar, rond oktober of november) achter gekomen dat ik lang, veels te lang met een depressie heb rondgelopen zonder dat ik dit door had. Nu kan ik (nog) niet exact zeggen voor hoe lang, maar ik kan wel zeggen dat het minimaal zo'n dertien jaar is geweest (erg lang verhaal over het hoe dit tot stand is gekomen en hoe die depressie zich bij mij heeft gemanifesteerd, maar dat is voor mijn reactie verder irrelevant). Sinds afgelopen okrober of november heb ik besloten dat dit gewoonweg zo écht niet meer verder kon... Dit was gewoon geen leven, dit was slechts 'bestaan', is hoe ik er nu ook tegen aan kijk. Verder is het ook wel relevant om te vermelden dat ik nooit naar een psycholoog ben gegaan hiervoor, omdat ik het probleem niet eens goed kon waarnemen.

In tegenstelling hoe sommige mensen hier antwoorden, ga ik er tegen in (nogmaals, ik spreek enkel uit mijn eravring) door te zeggen; als je verandering wilt, moet je alles behalve 'gewoon doorgaan met wat je nu doet'. Mijn redenatie was voor mijn situatie was "Ik ben altijd doorgegaan hoe ik deed, en moet je eens kijken waar dat me heeft gebracht? Een miserabel hoopje ellende dat enorm met zichzelf in de knoop zit, ik ben geen fuck opgeschoten." Dat betekend echter niet dat ik mijn complete leven overhoop heb gehaalt, maar wel gedeeltelijk 'compleet'. Sommige facetten heb ik compleet anders gedaan. Om maar één belangrijke te noemen; ik heb over mijn problemen gepraat, met mijn beste vrienden. Iets wat ik eerder nooit in mijn hoofd zou hebben gehaald. Gewoon mijn ei kwijt kunnen bij mensen waarmee ik ben opgegroeid heeft me meer goed gedaan dan dat ik me voor hard kunnen stellen. Ze gaven niet eens tips of advies, gewoon mijn verhaal kwijt en hoe ik zelf erover dacht en wat fout is gegaan in het verleden. Natuurlijk heb ik dat over de jaren heen in mijzelf ook gedaan, maar het is anders als je het er uit gooit bij iemand die je vertrouwt.

Ik heb veel, erg veel gereflecteert waar ik ben, hoe ik hier ben gekomen en vooral wat ik vanaf dát moment wilde. Wil ik copen? Of zocht ik verandering? Copen is hetgeen wat ik mijn halve (bewuste) leven heb gedaan en dat hielp niet. Veranderen dus. Dat betekend echter wel dat ik héél erg confronterend moest zijn naar mezelf, mijzelf in onprettige gedachtenkronkels wringen. Zelf vind ik het onrealistisch om te verwachten dat het beter zal worden als je voor de rest alles hetzelfde blijft doen. Ik zie dat meer als dat je er beter mee om zal kunnen gaan uiteindelijk, maar of het dan beter is geworden? Mijn verhaal is dat ik voor verandering ging. Ik werd opener naar mijn vrienden, naar mijzelf, veranderde mijn gewoontes, hoe klein ook. Ik ontwikkelde een andere/bredere muzieksmaak, werd minder bang voor 'het onbekende', ik gooide me als het ware er in om zo te dwingen dat ik wel 'moest leren zwemmen'. Ik wilde niet meer 'slechts overleven', ik wilde daadwerkelijk leven.

Het heeft voor jou weinig zin om ál mijn specifieke voorbeelden te gaan noemen OP, wat ik veranderde en hoe, maar misschien helpt het algemene idee (zoals ik het zie, vergis je niet, iedereen is anders) wel. "Treedt buiten je comfort zone." Was hetgeen wat mij enorm hielp. Ook belangrijk is om van jezelf te leren houden, maar uit ervaring kan ik je zeggen, dat is verdomd moeilijk. Want wat is van jezelf houden? Ook dat is weer voor iedereen anders, maar ik kan wel enigzins uitleggen hoe ik het persoonlijk zie; "Van jezelf houden" betekend voor mij "Jezelf gunnen om emotioneel, kennisgewijs en kundigerwijs te groeien.", om het maar samen te vatten. Leer jezelf kennen, wat stoort je? Wat vind jij fijn? Geef je dit ook eerlijk aan naar anderen als je al antwoord hebt op die vragen? Dit betekende in mijn specifieke geval dat ik enorm vaak buiten mijn comfortzone moest treden... Ik wist (en op sommige gebieden 'weet') niet wat ik wilde, wat ik fijn vond en wat me stoorde. In het verleden maakte ik het mezelf vaak comfortabel, wat enkel de weg was van de minste weerstand, maar door dat te doen hield ik mijzelf wel érg klein, ik groeide niet, ik gunde het mezelf onbewust dus eigenlijk niet. Hoe kan je van iemand houden als je diegene maar klein blijft houden, of het niet toelaat om te groeien? Dat is mijn inziens geen oprechte liefde. Maar nogmaals, dat is mijn persoonlijek ervaring.

Een gedachte die mij ook hielp, is naar jezelf te kijken alsof het een goede vriend is. Wat zou jij een goede vriend adviseren om te doen? Als je als buitenstaander naar jezelf zou kijken, een buitenstaander die je goed zou kennen, wat zou die jou vertellen? Zijn er dingen die je in het verleden met passie deed, wat nu minder is? Hoe is dat minder geworden? Wat zou die vriend daarover zeggen? Of heb je dingen die je altijd wilde, maar nooit hebt gedaan? Probeer eens uit te leggen aan die vriend waarom je dat nog nmooit heb gedaan, en bedenk dan of de antwoorden die je geeft écht oprechte verklaringen zijn, of dat ze excuses zijn? Ik kwam er bij mijzelf achter dat ik vrij veel tegen mijzelf heb gelogen in het verleden, 'te pijnlijk' om mijn verborgen waarheid onder ogen te zien.

Het spreekt voor zich dat ik tijdens deze periode enorm veel heb zitten janken, treuren, gepraat en een logboek bij heb gehouden (Dat digitale logboek dwingde me om gestructureerd neer te pennen wat in mijn gedachte te snel ging). Het heeft zo'n zes maanden geduurd en ik heb zelfs zo'n vier tot vijf maanden buikpijn aan over gehouden, gewoon psychische stress met als resultaat fysieke spanning in mijn buikstreek. De dokter kon niks vinden, maar ik wist meteen waar het vandaan kwam. "Dit MOEST en zál NU veranderen." Alleen dat nu duurde enkele maanden... Achteraf is dit het beste wat ik ooit heb kunnen doen, ik ben er ook nog lang niet, maar ik herken mijzelf echt niet meer terug als ik mijn logboek lees (ook om die reden ben ik blij dat ik die bijhield).

Ik wil nogmaals gezegd hebben; dit is enkel mijn verhaal, iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen methode. Ga bij jezelf na wat je al geprobeerd hebt in het verleden. In mijn geval MOEST het anders omdat hetgeen wat ik deed niet genoeg was, ik cope'te enkel zonder daadwerkelijk de oorzaak te verwerken/verhelpen. Succes OP, ga in jezelf geloven dat je het kan, want iedereen kan het. Zoek een manier die voor jou werkt, de verandering is het achteraf enorm waard.

Edit:
Als je eventueel vragen hebt over verleden of specifieke voorbeelden uit die maanden, zou ik dit liever via PM willen beantwoorden. Ik wil best veel delen in publiek, maar niet alles zoals je begrijpt. (ook andere mensen mogen dit doen)