Depressietopic - deel 2

dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes

vandaag weer een moeilijke dag ,soms weet ik t gewoon niet meer
alles gaat een beetje langs me heen heb t gevoel in me gezin dat ik er niet meer bij hoor ..en doe t zelf want trek me zelf terug gaat automatisch doet zo,n pijn
want was altijd de vrouw in huis de gene die alles regelde en t inciatief nam was een vroliijke noot altijd lol samen met man alles lijkt weg ....
voelt alsof ik mezelf kwijt ben doet veel pijn... t lukt gewoon niet .ik huil erom
waarom gaat er door me heen wil er zo graag ook weer zijn .lijkt wel of alles weg is
en alles op automatisch gaat ... zou t zo graag uit willen schreeuwen van help me
laat me mezelf weer voelen .laat t over zijn laat me medicijnen me wat gaan helpen
ben bang dat t nooit meer goed komt t gevoel ongeneeslijk ziek ..te zijn

sorry voor me geklaag .. een goede dag ik wil t zo graag

Heel naar dat het zo slecht gaat, ik herken wel veel van wat je schrijft. Schrijf hier vooral van je af, het is ook een rotperiode. Is voor jou een goede dag een dag zoals vroeger of is voor jou een goede dag als je je net wat minder slecht voelt?

hhoi hope19
dank je wel voor je berichtje
een goede dag heb ik niet echt een beetje goede dag is als er goede momenten tussen zitten maar dan nog staat me hoofdje niet stil

ik huil bijna iedere dag ken me eigen helemaal niet meer terug .was altijd in me gezin
als ware de boss ik verzinde leuke dingen en regelde veel vond ik ook leuk
man en ik 4 handen op 1 buik ..mooi leven ... en alles lijkt wel weg .. ik voel me helemaal weg. en weet niet hoe ik terug moet komen dat geeft me zoveel angst
vervreemd helemaal van me gezin zo voelt het doet zo pijn .kan soms een hele dag rustig huilen ... vooral als t me niet lukt om ook lekker gezellig met de andere mee te doen of andere lachen en lol maken .. doet dan zo pijn geeft een gevoel alles kwijt te zijn ben soms zo bang dat ik straks helemaal me kop in t zand steek
probbeer vanalles te doen en overal heen te gaan maar ben mezelf niet sommige momenten lukt t me dat te accepteren ..maar als t dan weer hier in huis er leuk of gezellig aan toe gaat voel ik pijn want wil me ook weer goed voelen de angst is dat t nooit meer goed komt had echt zo heerlijk leven en t naar me zin

Ik heb eindelijk weer een intake achter de rug. Dit keer bij PsyQ omdat het dieper geworteld blijkt.
Vond het wel weer pittig om alles weer op te rakelen. Dacht voor het gesprek nog van 'oh het gaat toch gewoon goed nu?' maar toen ik zo alles benoemde kwam het weer een beetje binnen, dat het helemaal niet goed gaat. Ik heb me die hele dag best oké gevoeld maar 's avonds stortte ik gewoon in, vreselijke paniek, boosheid, twijfels over alles en nu dus zelfs over mijn werk.
Man ik heb zo erg de behoefte om hier met anderen over te praten, maar die anderen zijn er niet.
Heb 1 vriendin met wie ik een keer heb gepraat over dat ik hulp heb gezocht omdat 'het niet zo lekker gaat', en wil zo graag meer met haar praten over hoe ik me voel, maar ik durf niet. Ben ook zo bang dat ik haar daarmee afschrik/kwijt raak..

Heb trouwens weer allemaal vragenlijsten in moeten vullen en heb over 2 weken een adviesgesprek. Begint nu eindelijk weer een beetje te lopen.

Blijft zo schommelen hier. Kan er niet te veel over zeggen maar een bekende van mij, waar ik vrijwel dagelijks contact mee had ligt op sterven en dat gaat wat uh praktische dingen met zich mee nemen los van de emoties. Voor het laatst heb ik hem gezien met mijn bruiloft en vind het zo verdrietig.

Verder ben ik opgezwollen, vrij letterlijk mijn ringen deden pijn na veel moeite afgekregen. Durf niet op de weegschaal te gaan staan en probeer mezelf steeds voor te houden dat het vocht is.
Ik heb bij mijn vrijwilligerswerk waar ik al een jaar ziek ben gemeld aangegeven dat ik helemaal wil stoppen zie het niet meer gebeuren. Misschien na de therapie maar ja dat kan wel tot feb 2022 duren misschien wel langer. Begeleiding zei ook: ieb misschien wil je tegen die tijd iets totaal anders, leg je nergens aan vast. In september ga ik daar afscheid nemen.

Nog altijd helemaal niks over mijn indicatie. Denk dat ik daar niks meer van hoor voor september ofzo. Volgende week ben ik jarig en komt mijn neef een paar dagen logeren. Zaterdag volgende week heb ik een klein optreden met mijn theater en dan komen mijn zus met gezin ook kijken. Ik weet dat de kans aanwezig is dat er weer strenge maatregelen gaan komen en ik kan, heel egoïstisch alleen maar denken: doe het daarna ajb ik wil dat dit wel door gaat.

Stemming is schommelend, ben veel gaan fietsen in de avond afgelopen dagen dat heeft me goed gedaan. Helaas komt het soms ook plotseling voor dat de bom barst en ik zo'n enorme emotie en boosheid op mezelf voel dat ik mezelf pijn doe. En dat wil ik niet. Ik weet wel precies hoe ik het kan doen zonder dat een ander het opvalt maar ik moet dat eigenlijk gewoonweg niet doen. Mijn man schrikt dan ook en voelt zich machteloos.

Nog niet eerder meegeschreven met dit topic, maar ik merk dat ik mijn verhaal kwijt moet/wil en dit even niet ergens anders kan. Het is een beetje een on samenhangend verhaal en ik vraag niet om een oplossing, wel om wat begrip, herkenning..

Al jaren ben ik gevoelig voor lichte depressies. Een keer een zware depressie gehad. Hier ben ik uitgekomen, maar ik merk nu weer dat ik vastloop.

Oorzaak van mijn depressie: eenzaamheid en geen goed zelfbeeld. Mijn sociale kring is zeer klein. Gelukkig al wel wat groter na die zware depressie van een paar jaar geleden. Inmiddels ben ik op mezelf gaan wonen in een nieuwe stad. Dit is een goede stap geweest, toch voel ik me ook weer regelmatig eenzaam. Mijn sociale kring woont gelukkig verspreid door heel NL, dus in die zin is er met de verhuizing niet zoveel veranderd.

Wat er wel veranderd is, is dat ik weer een grote drempel ervaar om dingen alleen te ondernemen. Wandelen doe ik heel graag en veel, dat kost geen moeite om alleen te doen. Sporten idem (3-4 keer in de week), maar juist die andere gaan mij veel minder makkelijk af.

Ik kan ook niet goed alleen zijn, altijd heb ik het idee dat ik iets moet doen. Mijn concentratie is echter niet goed genoeg om langere tijd een serie te kijken, een boek te lezen. Steeds denk ik weer; ik moet iets met iemand anders doen. Tegelijkertijd als ik dan in een groep ben (wat steeds meer het geval is) merk ik mijn sociale onhandigheden:

- Ik vind het lastig om vragen te stellen
- Small talk is niet aan mij besteed
- Ik vergelijk mezelf steeds met anderen (zowel op uiterlijk als carrière, levenservaring) en vind mezelf dan niet goed genoeg voor zo'n groep
- Heb het idee dat andere mij een vreemde vogel vinden en na een groepsreis zoals een week geleden vind ik het mega spannend om te vragen of iemand nog een keer wilt afspreken. 7 van de 10 keer krijg ik namelijk een nee te horen, daarom bescherm ik mezelf vaak door het maar niet te vragen om zo geen teleurstelling te krijgen.
- Vind het moeilijk om me in een gesprek te mengen.. 1 op 1 gaat makkelijker.


In de afgelopen jaren heb ik al heel wat gedaan om om te leren gaan met de eenzaamheid, zoals

- Singlreizen gedaan en daar ook wel wat contacten aan overgehouden. Dit verwaterd echter altijd weer en ik durf niet om zelf dat initiatief te pakken..
- Activiteiten bij NMLK, momenteel even niet (te weinig activiteiten die mij aanspreken)
- Wandelen, alleen en georganiseerde tochten waarbij je sneller een praatje maakt als ook de vierdaagse. Door Corona zijn al deze contacten ook verwaterd en liggen de georganiseerde tochten stil.
- Op vaste tijden naar de sportschool..
- Alleen dingen doen zoals op het terras zitten, fietsen, bioscoop etc.
- Meerdere psychologen en coaches bezocht. Allen met wel deels resultaat, maar niet volledig. Mijn wens is om een NLP traject te volgen. Helaas heb ik daar niet het budget voor en volg ik al een opleiding die mijn werkgever vergoed.


In de zomervakantie merkte ik echter dat ik dagen alleen thuis was en de muren wel heel erg op mij af kwamen. Veel meer dan in Coronatijd, maar dat ik de stap niet durfde te zetten om alleen op pad te gaan. Die drempel lijkt ineens weer veel groter en dat maakt me weer heel verdrietig... Neem daarbij dat ik maandag begin op een nieuwe school en er nog heel veel onzeker is over een vaste werkplek (die heb ik 3 jaar lang gehad, maar nu waarschijnlijk niet) en mijn werkzaamheden. Dit zorgt ook weer voor onrust en zelfs twijfels of ik mijn werk nou zo leuk vind. Dat laatste is er altijd na een zomervakantie en zal wel weer wegtrekken.



Om meer rust in mijn hoofd te krijgen probeer ik naast te sporten nu in de ochtend en avond te mediteren, een kleine yoga sessie te doen en te schrijven in mijn dagboek.

De zomervakantie heeft mij duidelijk uit balans gebracht...

Sorry voor dit onsamenhangende verhaal, ik hoop dat jullie er iets van begrijpen.

@fade. Mee eens!
Hoe heftig wat je allemaal beschrijft zeg. Dat lijken mij ook wel omstandigheden waar het moeilijk is om stabiel in te worden.
Hopelijk word het snel wat rustiger om je heen.
Sterkte!

Hier gaat het erg goed. Het is allemaal wel veel maar ook heel leuk.

Morgen komen al mijn meubels dus dat word een drukke spannende dag.

Ik had niet verwacht om weer zo stabiel te worden nog tijdens de verhuizing.

Vrouw,
Het klinkt zeker alsof je al veel ondernomen hebt, mijn complimenten!
Ik heb toevallig vrijdag van een vriendin een goede mooie (niet zo knallend roze haha) yogamat gehad en ik wil dat ook weer oppakken. Niet deze week want dan is mijn neef hier maar vanaf die week erop.
Doe jij dat via youtube?

Fade,
Balen dat bij jou de zelfpijniging ook weer is toegenomen. Stress rondom het UWV ja oef dat is ook wel een geweldige tricker. Veel sterkte hopelijk trekt de spanning nadien ook wel weer weg. Ik heb ook een hoorzitting gehad omdat ik in bezwaar gegaan was. Ik was destijds 54% afgekeurd en na de hoorzitting is dat het maximale van 80-100% geworden. Het kan dus zeker nut hebben.

Pompoen,
Ik kan natuurlijk niet namens je vriendin spreken maar het kan je vriendschap ook versterken als je wel wat meer verteld over wat er in je om gaat.
Fijn dat er bij jou zicht is op een mogelijke passende behandeling.

Goldster,
Hoe is je weekend gegaan?

Allen,
Mijn kennis/collega is overleden hij word begraven in besloten kring dus ik zal er niet bij zijn. Wil wel op een andere manier symbolisch afscheid van hem nemen. Hij was soort van leidinggevende bij online vrijwilligerswerk en tzt zullen we als team zijnde moeten gaan kijken hoe we het team nu vorm gaan geven. Bizar genoeg is 5 jaar geleden plotseling zijn "voorganger" ook overleden dat was al flink schrikken dit is wederom een enorme klap.
Ik ben nogal sloom geweest dit weekend. Gisteren wel met een vriendin naar de kringloop geweest en later een drankje samen gedaan in het dorp. Vandaag eigenlijk niks gedaan, stom ik wilde van alles. Enige wat ik gedaan heb is bed verschonen, boodschappen en glaswerk naar de glasbak brengen. Ow en de nodige dingen voor komende week in mijn bullet journal gedaan. Klinkt meer dan dat het was hoor. Overwegend zit ik op de bank te puffen. Nog steeds zo benauwd (heb astma) en het is nog 29 graden in ons huis. In de avond gaan we vaak een stuk fietsen of even met de auto weg (airco)
"officieel" morgenochtend wegen, zie ertegenop maar wordt ook onrustig van het idee dat niet te doen. Heb geprobeerd op mijn eten en drinken te letten maar hou volgens mij nog vocht vast.

Bedenk me nu dat ik het weekmenu vandaag had willen/moeten maken, zo nog maar wat bedenken dus.

Iblopviva, gecondoleerd met je kennis,collega het is goed dat je symbolisch afscheid neem, mooi. De afgelopen dagen wij ook in de avond met veel vaart gefietst, zo heerlijk de wind wapperend door mijn haren. Hoop dat het weegmoment voor je meeviel.

Hope19, hoe ben je de week zonder therapie en hulp doorgekomen?

Chocoballetjes, spannend hoor en probeer vooral veel te genieten met het inrichten van je paleisje.

Fade to black, wat maakt de groepstherapie zo heftig, is het daarom dat je jezelf ook weer pijnigt? Veel sterkte met je man en succes met het gedonder UWV.

Gisteren spontaan met partnerlief naar een zus van mij gegaan een rit van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. Goede gesprekken gevoerd, met zus ook gelachen en soms kan ik mij totaal niet herinneren wanneer ik nog zo gelachen heb. Bijzonder dat zo iets "gewoons" als lachen ineens zo speciaal kan worden.

Welkom alle nieuwe schrijfsters.

Wat lief dat je daar aan denkt Vlinder.

Deze week is best goed gegaan, ik had wel wat spanning maar dat is in de loop van de dagen minder geworden. Ik mag 3 weken lang kiezen of ik een afspraak wil, omdat mijn psycholoog vakantie heeft. Als ik dat zou willen dan krijg ik de therapie van mijn behandelcoördinator. Afgelopen week heb ik dan gekozen voor geen therapie, ik denk dat ik deze week wel therapie wil en dan weer een weekje zonder. 3 Weken achter elkaar zonder therapie lijkt me voor nu nog wat te veel. Ik ben wel al blij als om de week een afspraak me lukt, dan kunnen we dat hierna wel doorzetten denk ik.

Wat fijn dat jij zo gelachen hebt met je zus. Dat zal wel een opluchting voor je zijn dat dat je weer lukt.

Vandaag weer gebeld met het sociaal wijkteam wat een teleurstelling. Diegene die het contactpersoon is was op vakantie. Degene aan de lijn vroeg waar het over ging dus begeleiding verteld.
Nou ze vond het helemaal niet goed dat ik al was gaan kijken naar de zorgboerderij want de kans is groot dat ik helemaal geen indicatie krijg. Zelfs toen mijn begeleidster zei dat dit in samenspraak was met het SWT bleef ze hierbij.
Ook vertelde ze dat er al maanden niemand is die deze indicatie aanvragen behandeld en dat er geen zicht is op verandering hierin.
Begeleiding gaat 2 weken op vakantie en daarna gaan ze weer bellen.
Ik begin een beetje moedeloos maar ook wel boos worden. Ben gewoon een ongewenste pingpong bal. Ik ben zo verschrikkelijk instabiel en voel me zo ongewenst en overbodig.

Ga me oriënteren op het indienen van een klacht, zoveel valse beloftes en afspraken niet nakomen.

Hope19, wat heb je voor een mooie uitdaging gekozen, wat de vakantie van je psycholoog betreft. Dat is wel een teken van kracht!

Iblopviva, wat vervelend voor je, al die wetten en regeltjes zo moe word je ervan. Hoezo is er al maanden niemand die deze vragen behandeld? Zou je niet eerst wachten tot je begeleiding terug is voor je stappen onderneemt. Het kan veel energie kosten en daarbij dat je meer van het kastje naar de muur gestuurd wordt en dat geeft ook weer frustratie. Wacht even af.

Ik had vandaag zoveel spanning, hobbelde achter wat feiten aan en moest 2 belangrijke telefoongesprekken voeren. En vanmiddag gehoord dat mijn partner in September ingreep krijg in ziekenhuis. Ik moet sterk zijn.

Hoe gaat het met shiverrr?

Vlin02der schreef: ↑

18-08-2020 23:12

Hope19, wat heb je voor een mooie uitdaging gekozen, wat de vakantie van je psycholoog betreft. Dat is wel een teken van kracht!

Iblopviva, wat vervelend voor je, al die wetten en regeltjes zo moe word je ervan. Hoezo is er al maanden niemand die deze vragen behandeld? Zou je niet eerst wachten tot je begeleiding terug is voor je stappen onderneemt. Het kan veel energie kosten en daarbij dat je meer van het kastje naar de muur gestuurd wordt en dat geeft ook weer frustratie. Wacht even af.

Ik had vandaag zoveel spanning, hobbelde achter wat feiten aan en moest 2 belangrijke telefoongesprekken voeren. En vanmiddag gehoord dat mijn partner in September ingreep krijg in ziekenhuis. Ik moet sterk zijn.

Hoe gaat het met shiverrr?

Ik wacht absoluut hoor maar ga zelf wel even na welke stappen we tegen die tijd kunnen zetten. Er is een openstaande vacature voor die functie en tot die vervuld is blijven alle aanvragen liggen bizar toch ze hebben een zorgplicht.

Vandaag trouwens wel een goede dag, ben jarig en mijn oom en tante zijn geweest. Mijn neef is hier nu ook en die blijft tot en met zondag. Zaterdag kleine voorstelling met theatergroep en dan komt mijn zus, zwager, neefje en nichtje ook kijken. Spannend hoor!

@Vlinder: Wat fijn dat je weer gewoon kan lachen en weer wat plezier kan ervaren! Hou je daar aan vast op momenten dat je je iets minder goed voelt. Want je weet dat je het "kan" en dat het niet helemaal weg is.

@Hope: Wat goed dat je ervoor kiest om een week zonder hulp te zitten! Ik hoop dat de volgende keer net zo goed gaat als afgelopen week. Het zijn toch weer stappen vooruit die je maakt.

@Ibi: He wat naar dat er zoveel gedoe is om treft je indicatie. Moet voor jou ook veel onzekerheid en stress geven. Dat er ook niemand is die je duidelijkheid kan geven of je iets kan toezeggen. Wat zegt je eigen behandelaar hiervan dan? Kunnen zij niks meer voor je betekenen hierin?

@Choco: Wat goed om te lezen dat het weer goed met je gaat! Ik hoop dat dit nog steeds het geval is!

Hier gaat het eigenlijk heel goed. Ik ben na het overlijden van mijn oma niet teruggevallen in mijn depressie, zelfs niet een klein beetje. Paniek is veel minder heftig dan bij soort gelijke gebeurtenissen. Heb nu al een week niks meer geslikt eigenlijk, terwijl het nog maar zo kort geleden is. Ook herinneringen roepen niet gelijk paniek op eigenlijk. Dus ik weet echt niet wat ik mee maak.

Ik heb mijn werk weer opgepakt en ben ondertussen bezig met een vak van de open universiteit. Dus momenteel gaat alles nog steeds goed eigenlijk en ik voel me ook wel sterk, in de zin van dat ik weet dat ik niet gelijk ga terugvallen komende tijd. Dat geeft ook gewoon een fijn idee. Ik heb het sporten en diëten weer opgepakt deze week. Deze week 1,5 kg afgevallen en al 2x gesport deze week.

Hoi allemaal,
ik schrijf normaal op het angststoornis topic maar dit is helaas ook om aan het slaan in hele erge somberheid. Ik loop op dit moment bij het IHT en sta op de wachtlijst voor schematherapie in een groep. Maandag zou ik gaan beginnen met antidepressiva. Ik had eigenlijk net weer een paar goede dagen. Totdat mijn vriend gister uit het niks kwam dat hij uit elkaar wilt (wonen samen). Hij zit al twee maanden thuis vanwege een burnout en is pas met een trainingstraject hiervoor begonnen. Hij had vorige week de intake en dacht dat dit hem kon helpen, alleen moest hij daarvoor wel bij mij weg. Mijn issues waren er te veel bij. Mijn wereld stortte in en we hebben na een lang gesprek toch besloten het verder te proberen maar ik zie het somber in. Ik heb amper kunnen slapen en voel me echt heel somber. Alsof hij elk moment weg kan gaan en me hier achter laat. Ik had van de week besloten maandag te gaan beginnen met antidepressiva en ik weet het allemaal even niet meer. Ik blijf maar piekeren, piekeren en piekeren. Voel me echt rot en naar. Dit is gewoon te veel erbij. Hoe ga ik hier in godsnaam mee om. Is het wel slim om dan alsnog maandag te beginnen met medicijnen. Ik weet het even niet meer. Ik wou dat ik gewoon in slaap kon vallen maar dat lukt helaas niet steeds. Dus hier zit ik maar uren wakker met mijn gepieker. Zucht.

Welkom nieuwe mensen.

Hier gaat het niet echt lekker. Al een paar dagen had ik last van een wat snotterig gevoel in mijn neus, gisterochtend werd ik wakker en voelde ik me helemaal ellendig. Slap, geen eetlust, vieze kriebel plus een heel warm gevoel in mijn keel. Zelfs een paniekaanval gehad. Dacht eerst nog dat het puur de angst was die eruitkwam, aangezien ik afgelopen maandag met veel spanning naar de huisarts ging om een paar moedervlekken te laten bekijken die wat dikker waren geworden en waar ik me al langer bang om maakte (niks aan de hand overigens). Maar toen ik in de middag besloot om mijn temperatuur eens op te meten en verhoging bleek te hebben begreep ik waarom ik me zo voelde, ik heb een of ander virus te pakken.
Nu ben ik te schijterig om me te laten testen op corona. Dat staafje wat zo diep de neus ingaat en dan nog eens een staafje achterin de keel waarvan ik bang ben dat ik dan ga kokhalzen of nog erger, spugen (ik heb emetofobie). Ik durf niet.
Eigenlijk heb ik behoefte aan een praatje op de dagbesteding, maar als ik bel om te zeggen dat ik ziek ben mag ik niet komen, uiteraard.

Ik ben echt even heel rusteloos. Ik dacht dat ik vandaag weer die optie op een afspraak zou hebben maar nou blijkt dat het morgen was ingepland. Dan moet ik werken. Ben bang dat ik weer hard achteruit ga als ik geen contact heb maar vind het heel stom van mezelf dat ik vergeten was dat deze afspraak op vrijdag gepland stond. Nou heb over de afgelopen 2 dagen al 3 berichten naar die psycholoog gestuurd, eerst om te vragen of de afspraak door kon gaan, toen om te zeggen dat ik me vergist had en dat de afspraak dan niet door kon gaan en toen om te vragen of we misschien dan toch een korte belafspraak konden plannen. Ik ben zo veranderlijk als het weer blijkt wel
Wil mijzelf dan in eerste instantie straffen door dan nog maar een week geen contact te hebben maar kwam uiteindelijk wel samen met mijn vriend tot het inzicht dat dat niet zo’n goed idee was.
Nou heeft ze dus alleen mijn mails nog niet gelezen maar ik zit behoorlijk in de stress of ze die dan wel leest voordat we morgenvroeg om 10 uur die optie op een afspraak hadden staan. Daarnaast staat in de online agenda van het GGZ dat ik volgende week alweer een afspraak heb met mijn eigen behandelaar maar ik geloof dat dat verkeerd in het systeem staat. Mijn eigen behandelaar is dan nog steeds op vakantie en ben bang dat mijn vervangende behandelaar er nu misschien al geen rekening mee heeft gehouden en dat ik straks zonder hulp zit. Ik merk wel dat ik door deze veranderingen toch weer een beetje afglijd. Ik kan er niet zo goed tegen als ik niet weet waar ik aan toe ben en het is moeilijk om niet heel boos op mezelf te zijn omdat ik me vergist had in die afspraak. Dat maakt het ook extra lastig voor mij om er morgen zelf achteraan te bellen.

Ik zou graag op iedereen reageren maar mijn hoofd zit zo vol met mijn eigen paniek dat ik nu niet zo goed weet hoe ik dan moet reageren.

@Hope: He maar vergissen kan gebeuren he. Morgen gewoon even bellen om te vragen of het verzet kan worden. Dit overkomt iedereen wel eens hoor. En vergeet niet dat het je vorige week ook zonder hulp is gelukt. Waarom zou het deze week dan niet lukken? Je kunt het echt wel!

Beste allemaal,

Even kort. Het gaat wel goed, maar heb wel moeilijke momenten.
Samenwerken met mijn vader is erg moeilijk.

Zondag is de verhuizing en de week erna moeten nog dingen. Maar het einde is in zicht.

Vandaag heb ik aan mijn psychiater gevraagd of ze huisbezoek wil doen zodat ze mijn nieuwe huis wil zien. Dat wilde ze heel graag. Het raakte haar een beetje dat ik dat vroeg. Ik denk ook door mijn problemen met vertrouwen van hulpverlener.

Ik vind het echt heel leuk dat ze komt.

Dank je wel Shiver.

@chocoladeballetjes, spannend, volgende week de verhuizing. Je hebt wel jezelf de afgelopen tijd weer goed herpakt volgens mij. Leuk dat je psychiater naar je nieuwe huis komt kijken.

@chocolade wat leuk dat ze langskomt! Ik hoop dat de verhuizing een beetje goed verloopt.

Ik kom net bij de psycholoog vandaan. Ze kon me nog steeds niet vertellen hoe lang de wachtlijst was en heeft nu een mailtje daarover gestuurd. Ik heb gezegd dat ik het belachelijk vind hoe lang dit duurt. Ik kwam daarna mijn oude behandelaar tegen die vroeg hoe het ging. Het een en ander uitgelegd en die zei dat ze toevallig vorige week iemand had doorverwezen en dat de wachtlijst wel een halfjaar is. Zij kon het me dus wel meteen vertellen, ongelofelijk. Ik heb sowieso niet echt een klik met de psycholoog die ik nu heb nadat de mijne 2 weken geleden hier is gestopt. Ze wilt me maar geen plan van aanpak geven. In de zin van wat nu de bedoeling is precies. Ik moet het allemaal maar loslaten. Lekker dan. Die therapie was juist mijn lichtpuntje in het zwarte. Hetgeen waardoor ik aan mezelf kon werken en me beter zou gaan voelen. Nee laat het allemaal maar los. De IHT stopt ook over een paar weken en dan. De IHT is ook maar een tijdelijke opvang natuurlijk. Ik voel me er allemaal niet fijn over. Ik wil gewoon weten wat de bedoeling is. Maar zelfs na dit 10 keer aangegeven te hebben ontweek ze het. Je hebt nu toch een gesprek met mij is dan het antwoord. Ja leuk maar ik moet de rest van de week met mezelf doorkomen hierna. Het voelt alsof ze mijn somberheid echt niet serieus neemt.

We hebben vandaag mijn eerste schema therapie gedaan, met stoelen. Ik heb erg gehuild. Ik moet mijn emoties meer toelaten en dan me maar even slecht voelen. Doodeng vind ik het. Ik ben bang dat ik vast kom te zitten in dat verdriet terwijl ik gewoon mijn leven terugwil. Maar ik moet de controle maar los laten zegt zij. Ik voel me er allemaal niet echt fijn bij maar ik heb al zo veel aangegeven en er wordt niet geluisterd dat ik het ook allemaal niet meer weet. Morgen komt er iemand van de IHT om te wandelen. Ik denk dat ik dit ook maar met haar een beetje bespreek. Mijn behandelaar van de IHT is zelf op vakantie dus die zie ik a.s donderdag pas voor het eerst. Het voelt alsof ik het gewoon maar even zelf moet uitzoeken alleen ben ik dat al best wel een tijd aan het doen en het voelt gewoon alsof het op is. Zeker nu mijn vriend gisteren zei de relatie eigenlijk te willen beëindigen. Maar ik moet het alleen kunnen. Alleen vind ik dat zo doodeng want het voelt alsof ik dat niet kan. Ik zit even met mijn somberheidspet op. Straks moet ik nog even naar de tandarts en iets ophalen en daarna ga ik mijn hond uitlaten met mijn moeder. Ik wil eigenlijk gewoon in bed kruipen en slapen.

Hope19, heel herkenbaar maar heb je al duidelijkheid gekregen?

Shiverrr, wat ben je goed bezig met sporten en afvallen, super.

Chocoballetjes, wat fijn voor je dat je psychiater langs komt, wat speciaal en hopelijk geeft dit je vertrouwen ook een boost. Geniet ook met het inrichten en het je eigen plek maken.

Ik heb gisteren heerlijk gefietst, ondanks mijn nog to do dingen. Ik moet nog een aantal dingen regelen maar het komt op 1 of ander manier er niet van. Ben tegenwoordig een ster in het uitstellen van dingen