Depressietopic - deel 2

Over een weekje eindelijk het onderzoek naar eventuele persoonlijkheidsstoornis.. Spookt wel aardig door mijn hoofd, maar mijn gedachten staan de afgelopen weken sowieso niet stil.
Heb weer geprobeerd te solliciteren, 3 redelijke harde afwijzingen om dezelfde reden (dat ik me ook heel persoonlijk aantrek) en 1 bedrijf dat me misschien wil 'hebben' (hoor ik komende week), maar ik durf geen besluit te nemen. Naar mijn idee gaat het werkelijk altijd toch weer mis.
Die acute deeltijdbehandeling heb ik dus toch niet meer aangevraagd, ook vanwege het moeten solliciteren, zou gewoon echt heel veel tijd in beslag nemen.. En ik weet wel dat het belangrijk is dat ik 'beter' ben voor ik goed aan het werk kan, maar ik kan niet nog langer werkeloos blijven.
Voor nu, ik heb echt het gevoel dat ik stil sta, maar dat mijn hoofd me voorbij loopt. Het voelt als veel op dit moment, te veel..

Een knuffel voor iedereen die het lastig heeft
Inhoudelijk reageren lukt mij niet zo goed, sorry.
De laatste tijd gaat het eigenlijk vrij goed maar ik heb nu weer een beetje het idee dat ik de controle kwijt raak. Ik heb het druk maar doe ook teveel, ik moet weer bewuster omgaan met afspraken.

Er zijn wel een aantal dingen in mijn leven waar ik me zorgen om maak, ik ben waarschijnlijk binnen een half jaar mijn baan kwijt en mijn werk is heel belangrijk voor mijn mentale gezondheid, ik pieker nu alweer over een terugval. Ook moet ik nog afwachten of de groepstherapie wel live door kan gaan in verband met de nieuwe maatregelen. Ik moet dat loslaten, ik hoor het vanzelf. Dat lukt me alleen totaal niet.

Ik ben zo moe, voel me gewoon op. De suïcidale gedachtes worden langzaam weer sterker. Ik zou zo graag willen dat het goed komt en ik weet dat terugvallen erbij horen maar ik wil er niet aan toegeven. Blijven hopen is soms zo lastig.

@pompoen. Wat dapper al dat solliciteren. Een afwijzing kan natuurlijk wel pijn doen.
Het is zeker wel te begrijpen dat je denkt dat 'alles toch wel mis gaat'. Omdat dit waarschijnlijk veel het geval is geweest in je leven.
Maar soms kan hier wel verandering in komen ook als je het niet verwacht. Dit maakte ik wel mee. Ineens gingen dingen steeds beter.
En dat kan alleen gebeuren met telkens dingen proberen.

Het is zeker waar dat het handig is als je gezond ben vóór werken. En ik kan echt niet van hieruit inschatten of je er klaar voor bent. Dat rekeningen betaald moeten worden is een feit.

Maar sommige mensen worden juist psychisch stabieler dóór werk. Zelf heb ik altijd vrijwilligerswerk nodig gehad hoe slecht het ook ging.

Want er zijn veel onderzoeken dat werk ook kan helpen bij mensen die heftig psychisch niet goed zitten. Of dit bij jou zo zit weet ik natuurlijk niet. Ik heb nu een werkervaringsplek, maar echt betaald werk moet ik eventueel nog naar toe groeien.

Hoeveel uren wil je gaan werken?

En trouwens heel heftig die onderzoeken. Persoonlijk ga ik daar ook heel slecht op. Onderschat niet hoeveel energie dit kost!
Sterkte met alles.

@fade. Och wat verdrietig, van die goede dagen. Dat geeft wel wat aan zeg. En dan ook zo'n stomme wachtlijst! Nou ik weet niet heel veel te zeggen dan dat ik het rot voor je vind. Heel veel sterkte.

@hope. Ik snap wel dat dat dingen zijn waar je je zorgen om maakt.

Heftig van je baan. Kan het helpend zijn om te denken dat als je je baan kwijt raakt dat je snel vrijwilligerswerk zoekt zodat je sowieso structuur hebt en vanuit daaruit een oplossing kan bedenken. Toen ik mijn structuur kwijt raakte deed ik dit en dat hielp mij enorm. En dan maar even iets doen wat bij je past, dan zoek je wel weer een oplossing (Al is het ook een tussenoplossing). Als je zoals mij bent is het in elk geval belangrijk structuur te houden.

En anders kan je misschien zelf bedenken wat je nodig zou hebben mocht je baan niet doorgaan. Als je het voorbereid weer je misschien dat je e een plan b hebt liggen. (En misschien is dat niets voor je)

Jammer dat je suïcide gedachten oplopen. Weten je hulpverleners daarvan?

Hier gaat het goed. Het kan nog een stukje stabieler. Maar dit is zeker leefbaar.

Ik ga wel af en toe over mijn grenzen. Deze week 1 keer dat ik er wel achter stond (het ging om belangrijke gesprekken).
Maar gisteren was het wel vrij onnodig. En ik was net een volledige dag nodig gehad om weer van het overprikkelde af te komen.

Ik ga vanmiddag een plan maken om meer rust te zoeken. Maar ik heb nou eenmaal ook veel activiteit nodig om mij goed te voelen. Dus daarin moet ik balans zoeken.
Ik ga nu eerst fietsen. Maar daarna heb ik ook niets.

@chocoladeballetjes, bedankt voor je tips, ze helpen mij wel! Mijn hulpverleners weten nog niet dat die gedachtes weer oplopen, het is me nog niet gelukt om te mailen. Dinsdag heb ik therapie maar dat is in groepsverband. Fijn dat het goed gaat bij jou. Is het gelukt om een plan te maken?

@hope. Waarom lukt het niet te mailen? Toch wel handig als je boekhandelaren zoiets weten! Niet dat ze altijd veel kunnen. Maar dan zit je ten minste in dezelfde realiteit te praten.

Ja een plan maken is gelukt. En het gaat ook echt steeds beter. Vandaag een lege dag gehad en dat doet mij erg goed. Erg fijn!

Haha, boekhandelaren. Het lukt me niet omdat ik niet tot last wil zijn en omdat ik helemaal niet aan een terugval wil toegeven. Vandaag heb ik schematherapie en dan vragen de behandelaren ook altijd aan iedereen hoe het gaat dus dan ga ik het wel vertellen. Als ik dat niet doe prikken zij anders toch ook door me heen. Ik weet dat het voor behandelaren belangrijk is om te weten maar ik vind het zo jammer, ik wil ook niemand teleurstellen.

@FadeToBlack, fijn dat het onderzoek eerder kan.

@Chocoladeballetjes, top! Je herinnert mij eraan dat ik dat ook kan doen, een overzichtelijke planning is altijd wel helpend.

Mag ik aan jullie vragen wat de corona situatie voor effect heeft bij jullie?
(misschien is het al eens langsgekomen, excuses dan)

Ik ben zo aan t worstelen. Met het niet weten hoe of wat, onzeker toekomstbeeld en de afstand tot vrienden en familie.
Ik wil zo graag even vastgehouden worden soms en merk dat 'de luiken dichtgaan'. Dat ik steeds moeilijker mensen, mentaal, toe laat.

Haha leuke autocorrect...

@hope. Goed dat dat ze op die manier toch wel erachter komen hoe het gaat. Ik ken dat wel hoor, dat je je boekhandelaren niet tot last wil zijn. Uiteindelij is dat wel waar ze voor zijn.

@fade. Wat een goed nieuws! Fijn dat zo iemand zich verantwoordelijk voelt, dat wil nog weleens ontbreken.

@jixxy. Toen de eerste lockdown was afgekondigd had ik er heel veel last van en werd er zelfs suicidaal van.

Maar ik ben toen toch gewend geraakt aan de situatie. En eigenlijk heb ik er sindsdien helemaal geen last van.

Maar heel veel sterkte voor jou.

Hier gaat het nog steeds (erg) goed. Vandaag ook 20 km gefietst naar mijn baas en ook daar nog dingen voor mijn werk gedaan (6 uur).

Morgen heb ik een gesprek met mijn psychiater. Daar ben ik heel benieuwd naar. Ik hoop overigens niet dat ze gaat voorstellen om het ritme naar beneden te gaan schroeven, maar ik zou het wel begrijpen. En ik hoop ook dat we het erover kunnen hebben hoe om te gaan met deze fase en dat ik altijd teveel wil daarin.

Dank jullie wel. Oprecht fijn dat jullie er geen last van hebben, dat is goed om te horen.

Nee ik woon alleen en heb zwakke longen dus moet wat voorzichtig zijn. Maak af en toe wel afwegingen om even de afstand los te laten, om mentaal ook gezond te blijven.

Denk dat t meespeelt dat de depressie actief is en ik sinds oktober 2019 ziek ben geworden van een burnout. Dus eenzaamheid was al een thema.

Jixxy-1 schreef: ↑

27-10-2020 16:56

Mag ik aan jullie vragen wat de corona situatie voor effect heeft bij jullie?
(misschien is het al eens langsgekomen, excuses dan)

Ik ben zo aan t worstelen. Met het niet weten hoe of wat, onzeker toekomstbeeld en de afstand tot vrienden en familie.
Ik wil zo graag even vastgehouden worden soms en merk dat 'de luiken dichtgaan'. Dat ik steeds moeilijker mensen, mentaal, toe laat.

Ik herken het wel hoor (is trouwens niet erg als iets eerder voorbij komt)
Ik ben zelf risico patiënt en ben enorm aan het worstelen. Ik vind persoonlijk inmiddels de maatregelen slappe hap en zie veel meer in een (intelligente) lockdown. Nee dat was niet prettig destijds maar wel duidelijk. Nu vroeg een vriendin mij zaterdag mee naar de stad en door mijn psychische klachten durfde ik geen nee te zeggen terwijl alles in mij NEE gilde. Hoewel het wel gezellig was heb ik enorm veel angsten en paniek gehad het voelde gewoon niet goed.
Het is misschien laf maar het is voor mij prettiger als de regels duidelijk zijn. Mijn begeleiding zei vanmiddag dat ik best wat strengere regels mag opstellen en dit ook zo benoemen.
Ik word erg verdrietig als ik bedenk dat ik mijn neef dit jaar maar 2 keer gezien heb (gelukkig is hij in augustus een paar dagen komen logeren) ik heb hem zelfs niet gezien na zijn 18!de verjaardag. Ik wil knuffelen met hem en mijn andere neefje en nichtje maar ook met mijn zussen. zwagers en oom en tante. Ik mis ze allemaal zo enorm. Ja we bellen, beeldbellen enz maar het is niet hetzelfde.

Daarnaast slaap ik slecht. Veel nachtmerries en vannacht het was verschrikkelijk ik huil eigenlijk nooit maar mijn man heeft me wakker gemaakt omdat ik extreem aan het gillen was. Als verstijfd heb ik op bed gezeten en ben naar beneden gegaan. Beneden aangekomen ben ik letterlijk in de gang in elkaar gestort en heb ik heel lang en hard gehuild. Gelukkig kwamen de zwarte kanjer en rode dame bij mij kijken en kwam ik er weer uit.
Toen ik onder de douche stond heb ik mijn hele lijf van top tot teen bekeken of ik echt echt geen schade had, het was zo echt.
Hele dag van streek geweest ook wel toen ik van mijn man begreep dat hij mij hoorde huilen toen ik beneden was en te moe was om naar me toe te komen. Ik voelde me al alleen maar toen ik hoorde dat hij mij heeft gehoord en niets heeft gedaan, dat deed gewoon pijn. Ik weet hij slaapt ook al tijden slecht maar ik huil bijna nooit dus hij moet geweten hebben dat het echt niet goed ging met mij. Ik moest er spontaan weer van huilen.
Dat vertelde hij mij een minuut voordat mijn begeleiding voor de stoep stond dat was wat heftig maar wel prettig. Ze was helemaal verbaasd, ze begeleid me nu 2 jaar en heeft me nog nooit zien huilen en nu echt heel heftig. Wel goed kunnen bespreken met haar en mijn man.

Verder ben ik moe, zo moe. Ik heb het enorm naar mijn zin op de zorgboerderij maar het kost me echt heel veel energie. Afgesproken proberen nog meer rust te pakken en ook als ik thuis ben niet steeds maar bezig te zijn. En wat baal ik van mijzelf, ik bedoel 2 dagdelen per week moet toch gewoon kunnen waarom ben ik zo zwak en instabiel. Ik vind het sowieso al lastig om te vertellen aan mensen dat ik nu dagbesteding doe ik heb het idee dat daar toch wel een soort stigma aan hangt.
Het ziet er naar uit dat ik voor het eerst in 10 jaar het graf van mijn overleden echtgenoot niet "kerstklaar" kan maken. Hij ligt in een corona haard en het is 120 km rijden normaal combineer ik dat met een bezoek aan mijn schoonmoeder en schoonzus maar dat lijkt niet te gaan lukken of het is de vraag of ik het aan durf.
Door alle spanning en vermoeidheid kan ik minder hebben en piek ik al snel en doe ik mezelf veel pijn iets wat vooral mijn man erg lastig vind. Ik ben gewoon zo enorm toe aan eindelijk de therapie. Nu anderhalf jaar op de wachtlijst en ja als er inderdaad een lockdown komt moet ik er echt vanuit gaan dat ik pas midden volgend jaar kan starten.

Sorry het is een soort klaagzang geworden.

Wat naar dat jullie zo'n last hebben van de corona crisis. Kan me dit ook goed voorstellen. Zeker als je tot de kwftsvsrr groep behoord. Maar het heeft sowie0s veel impact, dus ik kan me voorstellen dat jullie die goed voelen.
Sterkte!

Hier gaat het eventjes niet zo goed. Ik verlies me in achterdocht naar de hulpverlening en in verdriet en boosheid over dingen die er in het verleden gebeurd zijn.

Ik sta op de rand om echt problematisch achterdochtig te worden. Ik probeer dit te voorkomen. Ik heb oxazepam genomen en mijn psychiater gemaild omdat ik haar wel vertrouwd.
Mijn woonbegeleider vertrouw ik echt niet.

Ik heb veel gehuild vandaag en heb honderde analyses gemaakt. Met allerlei schema's. Maar daarin probeer ik te stoppen om niet echt mezelf te verliezen.

Ik vond het al moeilijk om medicatie en oxazepam te nemen omdat ik bang was dat ze zo mijn geest wilden overnemen. Maar ben tegen die gevoelens in gegaan.

Ik heb ook fouten gemaakt met medicatie en afbouw. Maar ik denk niet dat het daaraan ligt.
Wel lag ik wakker door een medicatie fout. Van het ene te weinig en van het andere veel te veel. En nacht nier slapen werkt niet goed.

Maar ik ga tegen mijn gevoel in En ga slaapmedicatie nemen. Want ik denk zoveel dat ik zo nooit zal gaan slapen.

Ik maakte een goed schema maar veel te uitgebreid. Niemand van mijn vrienden zou dat goed van mij vinden. Maar ik wilde overzicht.

Kijk nu tv en denk aan dat ik mijn psychiater vertrouw wat het bewijs is dat niet de hele ggz tegen mij samenspand om mijn geest over te nemen. Dus dat heb ik zo onder controle.

Hallo allemaal,
Ik heb een tijdje niet geschreven omdat het best goed ging allemaal. Grappig dat je dan vergeet te schrijven. Hier even een ego post van mij omdat ik het toch ergens kwijt moet.

Gisteren ging het al niet best met zorgen over de toekomst en hoe kan ik ooit werken en allemaal pieker en angst gedachten. Ik heb de hele dag schoongemaakt en toen ging het best. Toen ik ging slapen kwam het allemaal weer terug. Ik heb zelfs naar vacatures voor postbode's lopen kijken. 'Dat kan ik in ieder geval vast wel' zoiets. Toch maar een rustgever genomen en in slaap gevallen. Wel onrustig geslapen en meerdere keren wakker.

Vanochtend per direct een paniekaanval. Daar schrok ik heel erg van want dat is maanden geleden en de laatste keer dat het gebeurde werd ik er heel suïcidaal van voor het eerst in mijn leven. Ik heb mijn behandelaar maar gebeld en die komt straks langs. Ik schrok er zo erg van. Dan is het ook gelijk 'ik ben weer terug bij af'. Zo jammer dat ik het dan niet kan relativeren op zo'n moment. Ik heb de hond maar uitgelaten en ben een stuk rustiger. Maar ik kan toch die onrust en zorgen niet van me af zetten. Ik moet best veel doen aan werk en school vandaag en heb eigenlijk zoiets van waarom zou ik het nog doen. Wat is het nut er allemaal van. Waarom leef ik eigenlijk. Dus ik ben even het positieve kwijt vandaag. Ik hoop dat het gesprek zo helpt. Gadver wat haat ik terugvallen. Ik weet dat het er bij hoort maar toch.

Ik kan het niet echt slechte dagen noemen maar wel erg veel hele slechte diepe momenten. Gisterenavond heeft mijn man de crisisdienst gebeld. Morgenmiddag heb ik een extra gesprek met FACT en psychiater.

Een dikke voor diegenen waarmee het nu minder goed gaat.

@Donut, paniekaanvallen zijn echt héél erg akelig, ik weet er alles van. En ermee wakker worden is al helemaal stom. Hopelijk voel je je inmiddels weer wat beter.

Hier gaat het nog best aardig. Deze week nog dagbesteding gehad, maar volgende week zouden ze gaan vergaderen over hoe en wat nu die tweede coronagolf er is. Zwemmen gaat alvast voorlopig niet meer door.

@Ibi: Heftig dat je man de crisis dienst heeft moeten bellen. Denk je dat een extra gesprek met je FACT en psychiater je goed zal doen? Ik hoop dat het gauw wat beter met je gaat

@Choco: Wat naar dat je zoveel last van achterdocht hebt naar je hulpverlening. Hoe gaat het vandaag met je? Is het al wat verbeterd? Ik hoop dat je snel weer wat betere dagen gaat krijgen!

@Ibi Ik hoop dat het wat beter gaat inmiddels en het gesprek je iets brengt.

@konijn Ah jammer van dat zwemmen. Heb je iets anders wat je in de plaats zou kunnen doen qua hobby?

Bedankt! Ik ging er gelukkig een stuk beter mee om dan een paar maanden geleden. Ik wordt nog steeds wel onrustig wakker steeds dus dat is wel vervelend maar ik merk dat het elke dag iets minder wordt. Mijn lichaam reageert blijkbaar best heftig op stress. Ik heb een routine voor mezelf opgesteld waar ik me elke ochtend aan probeer te houden en ik merk wel dat dat helpt. Rond een uur of 1 voel ik me meestal weer wat rustiger dus ik probeer me daar aan te houden.

Ik heb wat stressvolle dingen die er aan zitten te komen zoals het stoppen van de IHT over een week of 2 wat ik wel eng vind. Maar goed het hoort er bij natuurlijk en dan begint de 'echte' therapie.

@shiverr. Het is wel weer grotendeels gezakt. Maar ik ben wel even goed de weg kwijt geraakt omdat het allemaal zo heftig was dat het mij heeft ontspoort.

Het lukt me nog niet om mijn woonbegeleider te zien door toch nog mijn achterdocht. Dus ik doe het erg alleen.

Wel belt straks mijn psychiater. Die heeft me eerder ook al gesteund. Ze zei dat ik wel psychotisch was.

Ik heb voor haar vragen opgesteld om dingen te checken dat mijn angst en achterdocht nog minder kunnen worden.
Misschien is het zo, ik ben wel achterdochtig maar niet meer psychotosch.

Het zijn erg zware dagen. Maar het gaat wel telkens een klein stukje vooruit.

Hoe is het met jou??

@choco, dankjewel nog voor je reactie! Het voelt op dit moment alsof ik alleen maar afwijzingen aan het verzamelen ben, kom geen steek verder.

Ik zit nu thuis en heb (zo goed als) geen tijdsbesteding, dus ik hoop zo dat er wel eens iets op m'n pad komt, voor de verandering.

Ik wil 32 uur gaan werken, deed ik bij mijn vorige werk ook en dat beviel wel.

Persoonlijkheidsonderzoek was pittiger dan ik dacht, ben de hele dag zó moe en leeg geweest. Verder nog wat opdrachten gekregen die ik deze week heb gedaan, mede aan de hand daarvan wordt de diagnose gesteld geloof ik.

Gisteren was een drama. Weet niet of ik dit soort dingen wel mag delen hier...

Heb haren uit m'n hoofd getrokken, mijn handpalmen blauw geslagen, mijn nagels in m'n handen gezet, mijn stem kapot geschreeuwd...

Vrijdag kon mijn dag niet meer stuk, en zulke dagen heb ik nu al een paar keer gehad. Dat het gewoon zó goed gaat en goed voelt, dat ik het idee heb dat het allemaal wel prima gaat, niks aan de hand. Maar dan komt er een moment dat ik gewoon instort, zó boos en bang. Zó erg in paniek. Ik wilde niks gisteren, ik ging na het eten maar op bed liggen, maar dat mag niet van m'n vriend, omdat het dan alleen maar erger wordt. Maar ik zie het verschil niet tussen hangen op de bank en op bed liggen. Ik wilde niks, ik kón niks, kon me nergens toe zetten.

Ben later huilend de deur uitgerend en heb een uur lang door het dorp gelopen, het was zó koud.

Nu stonden er vandaag wat dingen op de planning maar ik wilde en durfde niet. Ben wel gegaan, maar het voelde zó zwaar. Kon er alleen maar om huilen en niks was goed. Echt niks wat m'n vriend aandroeg ging ik mee akkoord.

Ik voel me echt zo'n vreselijk naar persoon...