Depressietopic - deel 2

Wattenbolleke schreef: ↑

09-01-2022 13:30

Stom dat dat me zo raakt vind ik. Maar het raakt enorm aan mijn ‘ik doe het niet goed’ gevoel. Ik bedoel het gewoon echt niet manipulatief en zou het afschuwelijk vinden als het zo wel overkomt.

Ik begrijp je gevoel en gedachtenvolkomen, die kunnen dan alle kanten opvliegen maar helaas vaak de negatieve kant, maar ik vind je openheid hierin kwetsbaar dapper . Ik heb enige tijd geleden de woorden van mijn behandelaar via mail naar 3 zusters gestuurd en dat ging ook over suïcidale gedachten. Ik kon het niet uitspreken maar wilde hun een beetje uitleggen hoe ik mij voelde. Ik voel mij ook schuldig dat ik die gedachten heb, omdat wij 2 zusters in korte tijd verloren zijn, die zo gevochten hebben om te blijven leven maar de strijd hebben verloren. En bijna 15 jaar geleden hebben wij een zus verloren aan zelfdoding.
Maar ik wilde mijn gedachten en gevoelens delen met hun!

Ik merk ook dat een bepaalde topic in psyche iets met mij doet.

Hoe gaat het met iedereen? Het is vrij rustig hier, hopelijk een goed teken.

Hoi vlinder

Hier een heftige week gehad maar nu komt alle spanning er uit.
Heb 1 slaap tablet van de huisarts gehad om even tot rust te komen.


En met jou?

Kater, had je een heftige week wat emoties betreft of ging het om werkzaamheden? Hopelijk kan je een beetje goed slapen vannacht, zo belangrijk een goede nachtrust!

Ik zit in een mindere periode, ik heb momenten dat ik ermee om kan gaan en ik heb momenten dat ik het als pittig ervaar.

Hoi allemaal, ik ga hier ook reageren. Had eerder in het euthenasietopic gereageerd, omdat het iets bij me triggerde.
Op dit moment ben ik stabiel, dus niet depressief, niet manisch en ik heb al een paar weken niet geautomutileerd. Zo'n periode voelt altijd als een "interbellum", of als een stilte voor de storm.
Ik heb altijd gedachten aan de dood. Een keer een poging gedaan. Momenteel valt het mee, maar helemaal weg is het nooit. Ondanks dat het nu gewoon goed gaat.
Maar ik ben zo bang voor de volgende depressie. Het gaat dwars door alle pillen en therapie heen. Een levenslange worsteling.

Vlin02der schreef: ↑

21-01-2022 14:15

Ik begrijp je gevoel en gedachtenvolkomen, die kunnen dan alle kanten opvliegen maar helaas vaak de negatieve kant, maar ik vind je openheid hierin kwetsbaar dapper . Ik heb enige tijd geleden de woorden van mijn behandelaar via mail naar 3 zusters gestuurd en dat ging ook over suïcidale gedachten. Ik kon het niet uitspreken maar wilde hun een beetje uitleggen hoe ik mij voelde. Ik voel mij ook schuldig dat ik die gedachten heb, omdat wij 2 zusters in korte tijd verloren zijn, die zo gevochten hebben om te blijven leven maar de strijd hebben verloren. En bijna 15 jaar geleden hebben wij een zus verloren aan zelfdoding.
Maar ik wilde mijn gedachten en gevoelens delen met hun!

Ik merk ook dat een bepaalde topic in psyche iets met mij doet.

Wat een lieve woorden. Dankjewel.

Het kan zo dubbel zijn hè, helpt het delen je wel?

Welkom Grumpy, ik begrijp je woorden, het valt niet mee. Het is herkenbaar dat als je goede momenten hebt en weer een soort van ik leef gevoel heb dat het bijna vreemd aanvoelt omdat je bijna gewend ben aan het zware deken gevoel. Misschien druk ik mij verkeerd uit maar hopelijk begrijp je mij. Wat ik je mee wil geven, geniet van de goede momenten.

Wattenbolleke, het delen voelde als een opluchting en kreeg lieve reacties maar ik ben er bewust niet verder op ingegaan. Ik begrijp mijn gedachten soms zelf niet laatstaan hoe ik dit moet verwoorden aan een ander. Hoe gaat het nu met jou?

Hopelijk voor iedereen een mooi gepast weekend!

Vlin02der schreef: ↑

21-01-2022 19:53

Kater, had je een heftige week wat emoties betreft of ging het om werkzaamheden? Hopelijk kan je een beetje goed slapen vannacht, zo belangrijk een goede nachtrust!

Ik zit in een mindere periode, ik heb momenten dat ik ermee om kan gaan en ik heb momenten dat ik het als pittig ervaar.

Hoi vlinderr

Beide werk is gewoon vreselijk wil er ook weg.
En privé is het net zn drama.
Droom ook veel over de dood maar lig dan zelf niet in de kist.

Hoe komt het dat je in een mindere periode zit?

Kater, wat naar voor jou zeg is er kans dat je zicht hebt op een andere baan? Kan je het werkgerelateerd bespreekbaar maken? Wil je er iets over kwijt wat je privesituatie betreft? Antwoord alleen waar jij je goed bij voelt ok.

Verschrikkelijk dat soort dromen, nachtmerries!

De mindere periode is soms gerelateerd aan een gebeurtenis en dat kan al iets heel onbenulligs zijn. Of helemaal niks maar dan zit het in mijn hoofd. Geen zorgen, ik moet hier zelf doorheen.

Vlinderrr

Ik heb al gesprekken gehad bij een andere werkgever maar hebben niet genoeg uren voor mij.
Situatie is niet op te lossen ik kan niet door 1 deur met mijn directe collega. We vliegen elkaar verbaal ook de haren in.
Ik negeer nu maar.

Privé sja.... das een soap zonder einde. Mijn broer word door zijn vriendin mishandeld en iedere keer zegt die ik ga weg maar gebeurt uiteindelijk niet.

Ooit komt alles goed

Kater, wat een nare situatie op je werk, ik ga er vanuit dat de nodige gesprekken al gevoerd zijn. Hoop dat het wat dragelijker ga worden wat de omgang met je collega betreft. Soms worden er dingen gezegd in het heetst van de strijd. Succes met het solliciteren

Wat heftig om dat vanaf een zijlijn te moeten zien. Wat een verdriet hoe ga je hiermee om?

Vandaag flink gehuild dat lucht op, even alle emoties eruit gegooid. En weer verder!

Huilen is altijd fijn

Op het werk zijn er genoeg gesprekken geweest niks helpt.

Broer weet dat mijn deur altijd open staat dat ik hem wil helpen. Maar hij zal de eerste stap moeten zetten.
Probeer nu elke week 1x te wandelen samen zodat er contact blijft.

(Hoe) lukt werken jullie?
Ik heb zo weinig energie, na 4,5 uur in de luwte werken (re-integratie) ben ik zó moe. Lukt jullie werken wel? En hoe houd je het vol? Ik voel me schuldig dat ik het niet volhoud en vraag me af of ik niet te snel opgeef en denk; ik ga wel naar huis. Want eenmaal thuis knap ik wel weer een klein beetje op na een uur of 2 op de bank. Dan moet ik eigenlijk weer iets gaan doen van mezelf terwijl dat dan niet gaat. Uiteindelijk helpt het wel even wat te gaan doen maar dan voel ik me weer een beetje schuldig omdat ik niet mn uren op het werk kon volhouden.

Ik zou wel willen slapen maar ik ben bang dat ik dan vanavond niet slaap. Dat is al een probleem opzichzelf en dat wil ik niet jinxen.

Uiteindelijk ben ik even naar de winkel gewandeld (frisse lucht en beweging) en heb ik spulletjes gekocht en een taartje gebakken.
Ik ben mijn eigen grootste slavendrijver
Maar de afleiding van de moeheid en sombere gedachten helpt wel.

Ik werk 30 uur maar vraag mij niet hoe. Ik sleep mijzelf voort en lig vroeg te slapen.

Hoe gaat het hier?

Mijn emoties springen alle kanten op.

Kater, wat vervelend is er een aanleiding of komt het ineens op je af?

Met mij gaat het goed, er is iets op mijn pad gekomen maar daar hoor ik dinsdag meer over.

Het is gewoon onrustig in mijn leven. En daar kan ik niet meer tegen.

Wat is er op je pad gekomen vlinder?

Had me eerder ook weer gemeld in het Angststoornistopic. Maar omdat mijn angst gepaard gaat met stemmingsklachten meld ik me hier. Het is terug.

Al het gedoe met corona, omstandigheden in de naaste familie, angst voor oorlog, terugkerend perfectionisme bij mezelf en nog wat hersenkronkels heeft de boel weer doen inklappen.

Merendeel van de dag voel ik me rot. Angstig, wanhopig, somber en maar janken. En in de avond knapt het even op. Accepteren dat dit er weer is vind ik moeilijk.

Wat rot konijn

Ik kijk geen nieuws b.v meer en vermijd andere prikkels.

Ugh, woensdag een afspraak bij de nieuwe psychiater van het FACT. Zie er best wel tegenop en ik denk teveel vooruit, met allemaal enge scenario's.

Daar zou ik ook zenuwachtig voor zijn.

De nieuwe is psychiater was echt een verademing vergeleken met de vorige. Die laatste was de meest beruchte van de hele instelling en ik ken meerdere mensen die bij die man waren weggelopen of een andere hebben geëist. Ik kon er redelijk mee opschieten, maar hoopte stiekem dat ik een andere kon krijgen. Hij was behoorlijk bot en qua vriendelijkheid eerder een diepvries.
Bij de nieuwe kreeg ik echt het gevoel dat ze luisterde en ze nam de tijd.

Ik moet wel de Paroxetine weer ophogen. Ik ga nu van 35 mg naar 40 mg. Ik doe het al in de kleinste stap van 2,5 mg en zelfs nu heb ik weer bijwerkingen. Angstiger, onrustig slapen, krampen in mijn buik, beetje raar in mijn maag (niet fijn met mijn emetofobie), veel geeuwen, gaar gevoel in mijn hoofd... Kan iemand me even steunen en zeggen dat dit weer wegtrekt.

Konijn wat fijn dat deze beter luistert en aanvoelt.

Heb geen ervaring met deze medicijnen maar zet hem op!!

Na lang twijfelen en meelezen toch een account aangemaakt voor wellicht de ruimte om van me af te schrijven en inzichten te krijgen.

Heb nog nooit de officiële diagnose gekregen omdat ik door mn jeugd aan afschuw heb gekregen aan psychologen en hulpverleners maar durf te zeggen dat ik sinds mn 12e min of meer depressief ben.

Nooit hulp gezocht en nu bijna 18 jaar later zijn de klachten zo erg geworden dat het lichamelijk is geworden. Afgelopen 6 jaar zijn deze lichamelijke klachten zo erg geworden dat het het normaal functioneren heeft beïnvloed. Altijd de klachten kunnen negeren door 2 banen te hebben en wanneer ik thuis was gelijk achter de computer te kruipen dus nooit "echt" hebben ontspannen. 3 maanden werden de klachten zo erg dat ik elk uur paniekaanvallen kreeg die steeds erger werden en langer duurden tot het moment dat ik een soort break down kreeg. Aanval duurde zo'n 4 uur en toen ik van werk eindelijk thuis was aangekomen heb ik een week in bed gelegen omdat ik niks meer kon.

Toen toch maar de stap genomen om hulp te zoeken en ben door de POH doorgestuurd naar sGGZ met verdenking op ptss, depressie en angststoornis. Dit was in februari. Heb studie en werk nog geprobeerd om te pakken maar eenmaal aangekomen kreeg ik weer last van aanvallen en ben uitgevallen.

Heb me nu uitgeschreven van studie, werk nog 1.5 uur per week en ging ervan uit dat het beter met me zou gaan om die reden, maar het gaat alleen maar slechter. Constant last van dissociatie, druk in het hoofd, twijfel over wie ik nou ben, sombere gedachten, huis is een bende, als ik alleen ben wil ik mensen om me heen hebben en als ik met mensen om me heen ben wil ik alleen zijn, het lukt me niet om in slaap te komen.

7 juni heb ik eindelijk na 5 maanden wachten een intakegesprek bij de ggz en in de tussentijd loop ik bij een psychosomatische fysiotherapeut. De angst en stressklachten zijn hierdoor wel gelukkig wat minder geworden maar ik voel me nog steeds verre van goed. Misschien verwacht ik wat teveel van mindfulness. Heb een dagschema met de therapeut gemaakt maar zelfs dat lukt me niet om aan vast te houden. 1.5 uur werk is al moeilijk vol te houden hoewel ik wel baad heb bij het collegiaal contact en even afleiding.

Overige dagen word ik wakker, heb na 2 uur wakker zijn eindelijk de motivatie gevonden om op te staan, zet dan koffie en zit daarna uren op de bank voor me uit te staren zonder eigenlijk iets mee te krijgen. Wandelen doe ik wel elke dag 30 min tot een uur aangezien ik merk dat dat me wel enorm helpt. Voor mezelf zorgen is ook niet echt meer aan de orde.

Zoals ik zei, door met alles te stoppen had ik gehoopt me beter te voelen maar voel me alleen maar dieper in de put. Van studie en 2 banen naar een uitkering en heel de dag op de bank op het wandelen, de mindfulnes en de nodige boodschappen na. Probeer overigens nog wel dingen te doen. Vorige week weekendje weg geprobeerd als afleiding, werkte averechts, eennorm angstig, voelde me ziek en kon er niet van genieten. Afgelopen weekend moeder helpen verhuizen. Ook daar merkte ik dat ik er geen kracht voor had. Had het gevoel niet in mn lijf te zitten en alles ging eigenlijk op de automatische piloot zonder iets mee te krijgen.

Lange post, hopelijk werkt het van me afschrijven om zelf ook inzicht te krijgen en sta open voor berichten/inzichten of wat dan ook. Ik blijf positief ook al lijkt het nu een uitzichtloze put en hoop dat de GGZ me snel kan helpen.