Psyche
alle pijlers
depressieve gedachten (met een knipoog)
donderdag 22 januari 2009 om 15:24
Ik voel me uitgeput en moedeloos en radeloos. Maar waarschijnlijk overdrijf ik, want het kan altijd erger en ik ben best een aansteller.... Ik lig niet de hele dag in bed en smeer nog lippenstift op dus wat nou depressief....Met een beetje doorzetten kun je het best....maar werken lukt niet... ook niet hard genoeg doorgezet en iedereen weet dat het van thuis zitten alleen maar erger wordt. Mensen die echt depressief zijn, piepen wel anders....
En ik heb alle (nou ja.... veel....) boeken en artikelen erover gelezen. En gedachtes beinvloeden je emoties, dus als ik maar niet zo negatief denk maar het ombuig naar iets positiefs, dan moet het beter gaan. En anders doe je dus niet genoeg je best...
Maar een ander boek zegt dat het in je kindertijd ligt en dat je in je gevoel moet duiken en op zoek moet naar je innerchild... Dus laten we dat dan eens proberen. In mijn bed met mijn beer in mijn armen en huilen.... Dat lucht een beetje op... maar het rotgevoel komt vroeg of laat weer terug.... Dus ook dat met dat innerchild kan ik niet.... weer mislukt.....
Maar dat komt omdat je natuurlijk zo ongeduldig bent... altijd al geweest...altijd snel resultaat willen zien.... dus dat is mijn probleem....
Dus ga ik op zoek naar de oorzaak.... Ik dacht dat ik een vrolijke meid was. Met een goede baan... baas en collega's en clienten meer dan tevreden. Graag geziene gast op feesten want ik ben de gangkamer. Met humor en kan zo lekker relativeren. Altijd lachen met die Hiltje...en het leven lacht naar mij... en een groep leuke lieve vrienden... en mooie hobbies....Geen problemen.....Maarja.... waarschijnlijk is dat leuke leven dan toch te oppervlakkig. En komt het ook omdat je single bent... en nooit je huis gezellig maakt.... Als je nou een gezellig huis had en een man... dan was je vast niet depressief.....
Depressief is waarschijnlijk niet zoals suikerziekte iets dat je overkomt.... Nee het heeft een oorzaak en dat ligt aan jezelf...of aan je kindertijd... of aan dingen die je niet hebt verwerkt.... want had je ze wel goed verwerkt.... dan werd je niet depressief....
Dat met dat stofje in je hersenen...dat je daar gewoon een tekort aan hebt.... dat klinkt wel goed... Dat je er dus niets aan kunt doen maar dat stofje moet aanvullen....Dus aan de medicijnen en weer hoop op verbetering.... Maar dat is natuurlijk ook vast wel weer te makkelijk gedacht. De makkelijke snelle oplossing.... was ik van die levensstijl niet in de eerste plaats al depressief geraakt....? En onderzoeken zeggen dat hardlopen net zo goed werkt. Dus je bent lui dat je niet wilt hardlopen.... Want dat zwemmen en wandelen wat je wel doet, is natuurlijk niet genoeg....
En je hebt nog zoveel niet geprobeerd: mindfullness en EMDR en mindtuning en accupunctuur en een spirituele gids en ze hebben ook een apparaat waarmee ze je hersengolven kunnen registreren. En iemand zei me dat je ook een witte circel van licht om je heen kunt trekken en dan de demonen kunt buitensluiten. Helpt het best voor een altaartje met wierook.
En ik voel me zo ellendig dat ik dat echt best wel allemaal wil proberen. Echt waar... ik sta overal voor open.... zelfs voor die circel van wit licht met die wierook. Je zult mij er niet op pakken dat ik niet wil...(want dan zit je namelijk onbewust in de slachtoffer rol- en dat is ook fout)...
Maar ik ben er te moe voor... Echt waar. Als ik me minder uitgeput voel dan ga ik het allemaal proberen.....
En ik heb alle (nou ja.... veel....) boeken en artikelen erover gelezen. En gedachtes beinvloeden je emoties, dus als ik maar niet zo negatief denk maar het ombuig naar iets positiefs, dan moet het beter gaan. En anders doe je dus niet genoeg je best...
Maar een ander boek zegt dat het in je kindertijd ligt en dat je in je gevoel moet duiken en op zoek moet naar je innerchild... Dus laten we dat dan eens proberen. In mijn bed met mijn beer in mijn armen en huilen.... Dat lucht een beetje op... maar het rotgevoel komt vroeg of laat weer terug.... Dus ook dat met dat innerchild kan ik niet.... weer mislukt.....
Maar dat komt omdat je natuurlijk zo ongeduldig bent... altijd al geweest...altijd snel resultaat willen zien.... dus dat is mijn probleem....
Dus ga ik op zoek naar de oorzaak.... Ik dacht dat ik een vrolijke meid was. Met een goede baan... baas en collega's en clienten meer dan tevreden. Graag geziene gast op feesten want ik ben de gangkamer. Met humor en kan zo lekker relativeren. Altijd lachen met die Hiltje...en het leven lacht naar mij... en een groep leuke lieve vrienden... en mooie hobbies....Geen problemen.....Maarja.... waarschijnlijk is dat leuke leven dan toch te oppervlakkig. En komt het ook omdat je single bent... en nooit je huis gezellig maakt.... Als je nou een gezellig huis had en een man... dan was je vast niet depressief.....
Depressief is waarschijnlijk niet zoals suikerziekte iets dat je overkomt.... Nee het heeft een oorzaak en dat ligt aan jezelf...of aan je kindertijd... of aan dingen die je niet hebt verwerkt.... want had je ze wel goed verwerkt.... dan werd je niet depressief....
Dat met dat stofje in je hersenen...dat je daar gewoon een tekort aan hebt.... dat klinkt wel goed... Dat je er dus niets aan kunt doen maar dat stofje moet aanvullen....Dus aan de medicijnen en weer hoop op verbetering.... Maar dat is natuurlijk ook vast wel weer te makkelijk gedacht. De makkelijke snelle oplossing.... was ik van die levensstijl niet in de eerste plaats al depressief geraakt....? En onderzoeken zeggen dat hardlopen net zo goed werkt. Dus je bent lui dat je niet wilt hardlopen.... Want dat zwemmen en wandelen wat je wel doet, is natuurlijk niet genoeg....
En je hebt nog zoveel niet geprobeerd: mindfullness en EMDR en mindtuning en accupunctuur en een spirituele gids en ze hebben ook een apparaat waarmee ze je hersengolven kunnen registreren. En iemand zei me dat je ook een witte circel van licht om je heen kunt trekken en dan de demonen kunt buitensluiten. Helpt het best voor een altaartje met wierook.
En ik voel me zo ellendig dat ik dat echt best wel allemaal wil proberen. Echt waar... ik sta overal voor open.... zelfs voor die circel van wit licht met die wierook. Je zult mij er niet op pakken dat ik niet wil...(want dan zit je namelijk onbewust in de slachtoffer rol- en dat is ook fout)...
Maar ik ben er te moe voor... Echt waar. Als ik me minder uitgeput voel dan ga ik het allemaal proberen.....
donderdag 22 januari 2009 om 15:38
donderdag 22 januari 2009 om 15:44
donderdag 22 januari 2009 om 16:23
Mijn punt is ook dat als je depressief bent er 100 meningen zijn en 100 behandelingsvormen en dat ik daar gek van word (want ik analyseer alles ja....) En die frustratie is dus juist ook weer onderdeel van die depressie.
Ik hoop dat dit misschien ook herkenning bij mensen geeft....
Het is niet mijn bedoeling om hier alleen een klaagzang te openen en steun of adviezen te krijgen. En misschien is het wel sarcasme maar ik wil mezelf niet belachelijk maken. Ik vind mijn post ook niet belachelijk en ik denk dat het op zich geen kwaad kan om ook eens van een afstand naar je eigen gedrag, gedachtes en gevoelens te kijken.
Maar misschien komt dat niet goed over. Ik realiseer me heel goed dat ik er zelf uit moet komen en dat zal me ook heus wel lukken.
Ik hoop dat dit misschien ook herkenning bij mensen geeft....
Het is niet mijn bedoeling om hier alleen een klaagzang te openen en steun of adviezen te krijgen. En misschien is het wel sarcasme maar ik wil mezelf niet belachelijk maken. Ik vind mijn post ook niet belachelijk en ik denk dat het op zich geen kwaad kan om ook eens van een afstand naar je eigen gedrag, gedachtes en gevoelens te kijken.
Maar misschien komt dat niet goed over. Ik realiseer me heel goed dat ik er zelf uit moet komen en dat zal me ook heus wel lukken.
donderdag 22 januari 2009 om 16:29
Ik kan je sarcasme wel waarderen. En wat fijn dat je in ieder geval rationeel inziet dat je hieruit gaat komen.
Ik lees heel veel over wat je allemaal moet, analyseert en hoe iedereen oordeelt. Misschien heeft Parnell gelijk, doe even helemaal niks. Laat het allemaal maar even gaan tot je weer wat meer energie hebt.
Sterkte
Ik lees heel veel over wat je allemaal moet, analyseert en hoe iedereen oordeelt. Misschien heeft Parnell gelijk, doe even helemaal niks. Laat het allemaal maar even gaan tot je weer wat meer energie hebt.
Sterkte
donderdag 22 januari 2009 om 16:51
quote:hiltje schreef op 22 januari 2009 @ 16:23:
Mijn punt is ook dat als je depressief bent er 100 meningen zijn en 100 behandelingsvormen en dat ik daar gek van word (want ik analyseer alles ja....) En die frustratie is dus juist ook weer onderdeel van die depressie.
Ik hoop dat dit misschien ook herkenning bij mensen geeft....
Het is niet mijn bedoeling om hier alleen een klaagzang te openen en steun of adviezen te krijgen. En misschien is het wel sarcasme maar ik wil mezelf niet belachelijk maken. Ik vind mijn post ook niet belachelijk en ik denk dat het op zich geen kwaad kan om ook eens van een afstand naar je eigen gedrag, gedachtes en gevoelens te kijken.
Maar misschien komt dat niet goed over. Ik realiseer me heel goed dat ik er zelf uit moet komen en dat zal me ook heus wel lukken.
Ik zag je post echt niet als klaagzang, als dat je troost. Ik krijg juist het idee van je post dat je in je leven dingen rationeel en nuchter benadert. Dat heeft altijd goed voor je gewerkt. Mensen vinden je leuk en prettig in de omgang omdat je nuchter naar jezelf kunt kijken; mensen waarderen dat in jou. Klopt dat?
Je post klinkt alsof je zo ook je depressie benadert. Je wil je depressie graag goed doen. Je kijkt er nuchter naar, probeert je gevoelens rationeel te benaderen en probeert zo efficient mogelijk van die nare gevoelens af te komen. Je denkt misschien dat je redelijk extravert bent: je vertelt mensen over je depressie, zij het luchthartig, steekt er af en toe de draak mee en vertelt gemakkelijk over hoe je de boel aanpakt.
Misschien ben je er zelfs van overtuigt dat dat is wie je bent: een nuchter en rationeel iemand, en toch ongelukkig, maar dat foutje is met de juiste aanpak ook wel weg te werken.
Maar wat als die nuchtere en rationele, die ietwat cynisch humoristische facade toch niet is wie je bent? Als je te lang doet alsof, raak je op een gegeven moment de weg kwijt.
Mijn punt is ook dat als je depressief bent er 100 meningen zijn en 100 behandelingsvormen en dat ik daar gek van word (want ik analyseer alles ja....) En die frustratie is dus juist ook weer onderdeel van die depressie.
Ik hoop dat dit misschien ook herkenning bij mensen geeft....
Het is niet mijn bedoeling om hier alleen een klaagzang te openen en steun of adviezen te krijgen. En misschien is het wel sarcasme maar ik wil mezelf niet belachelijk maken. Ik vind mijn post ook niet belachelijk en ik denk dat het op zich geen kwaad kan om ook eens van een afstand naar je eigen gedrag, gedachtes en gevoelens te kijken.
Maar misschien komt dat niet goed over. Ik realiseer me heel goed dat ik er zelf uit moet komen en dat zal me ook heus wel lukken.
Ik zag je post echt niet als klaagzang, als dat je troost. Ik krijg juist het idee van je post dat je in je leven dingen rationeel en nuchter benadert. Dat heeft altijd goed voor je gewerkt. Mensen vinden je leuk en prettig in de omgang omdat je nuchter naar jezelf kunt kijken; mensen waarderen dat in jou. Klopt dat?
Je post klinkt alsof je zo ook je depressie benadert. Je wil je depressie graag goed doen. Je kijkt er nuchter naar, probeert je gevoelens rationeel te benaderen en probeert zo efficient mogelijk van die nare gevoelens af te komen. Je denkt misschien dat je redelijk extravert bent: je vertelt mensen over je depressie, zij het luchthartig, steekt er af en toe de draak mee en vertelt gemakkelijk over hoe je de boel aanpakt.
Misschien ben je er zelfs van overtuigt dat dat is wie je bent: een nuchter en rationeel iemand, en toch ongelukkig, maar dat foutje is met de juiste aanpak ook wel weg te werken.
Maar wat als die nuchtere en rationele, die ietwat cynisch humoristische facade toch niet is wie je bent? Als je te lang doet alsof, raak je op een gegeven moment de weg kwijt.
donderdag 22 januari 2009 om 16:54
Ìk zie lichttherapie nog niet in je lange lijst van probeersels.
Lijkt me een typisch gevalletje van baat het niet schaadt het niet. Die lampen huur je met een beetje geluk bij je plaatselijke thuiszorgorganisatie.
Verder is een depressie inderdaad verschrikkelijk veel moeten en da's heel erg niet leuk. Misschien kun je moeten en ik verdom het een beetje met elkaar afwisselen?
Mijn therapeute vertelde me van de week dat ik moet beginnen met niet meer uitslapen en dat 's ochtends bewegen goed voor me zou zijn.
En da's moeten ja. Echt helemaal niet leuk en nog niet leuker als je na al die activiteit geen puf meer hebt voor gewoon huishouden of wat er verder allemaal nog zo nodig is.
Maar ja, de keerzijde is lamlendig in mijn bed blijven liggen en alsnog geen puf hebben voor dat huishouden etc.
Twee dagen na het gesprek pakte ik evengoed de bus in plaats van de fiets vanwege wat druppeltjes. Komt morgen wel, dat uit die depressie kruipen..
Morgen, morgen, morgen, morgen.
Sterkte.
Lijkt me een typisch gevalletje van baat het niet schaadt het niet. Die lampen huur je met een beetje geluk bij je plaatselijke thuiszorgorganisatie.
Verder is een depressie inderdaad verschrikkelijk veel moeten en da's heel erg niet leuk. Misschien kun je moeten en ik verdom het een beetje met elkaar afwisselen?
Mijn therapeute vertelde me van de week dat ik moet beginnen met niet meer uitslapen en dat 's ochtends bewegen goed voor me zou zijn.
En da's moeten ja. Echt helemaal niet leuk en nog niet leuker als je na al die activiteit geen puf meer hebt voor gewoon huishouden of wat er verder allemaal nog zo nodig is.
Maar ja, de keerzijde is lamlendig in mijn bed blijven liggen en alsnog geen puf hebben voor dat huishouden etc.
Twee dagen na het gesprek pakte ik evengoed de bus in plaats van de fiets vanwege wat druppeltjes. Komt morgen wel, dat uit die depressie kruipen..
Morgen, morgen, morgen, morgen.
Sterkte.
donderdag 22 januari 2009 om 17:12
Goed stukje, en heeeeeel veeeeeel herkenning.....mijn laatste depressie alweer 7 jaar geleden en dat was mijn derde!
Ik wijt het ook aan mijn instelling/slechte jeugd/te hoge verwachtingen/geef nou es niet toe aan die depressieve gedachten/gewoon ad's nemen....etc. etc.
Ik hoop trouwens dat ik het nooit weer mee hoef te maken....brrrr, die grote vermoeidheid alleen al!
Ik wijt het ook aan mijn instelling/slechte jeugd/te hoge verwachtingen/geef nou es niet toe aan die depressieve gedachten/gewoon ad's nemen....etc. etc.
Ik hoop trouwens dat ik het nooit weer mee hoef te maken....brrrr, die grote vermoeidheid alleen al!
donderdag 22 januari 2009 om 17:33
donderdag 22 januari 2009 om 19:03
Pfff Hiltje, een en al herkenning hier..
Wat een rotziekte he!! Alles ook maar steeds analyseren, geen energie hebben, ZO moe zijn..
Is het idd dat stofje? Is er iets anders mis met me? Wat gebeurt er allemaal met me?
Vanavond kruip ik lekker onder mn dekentje..
Morgen ga ik misschien wel weer een keer naar buiten..
..Morgen..
Wat een rotziekte he!! Alles ook maar steeds analyseren, geen energie hebben, ZO moe zijn..
Is het idd dat stofje? Is er iets anders mis met me? Wat gebeurt er allemaal met me?
Vanavond kruip ik lekker onder mn dekentje..
Morgen ga ik misschien wel weer een keer naar buiten..
..Morgen..
donderdag 22 januari 2009 om 19:42
@ Parnell: dank je.... je zou best wel eens heel erg gelijk kunt hebben. Het klinkt in ieder geval rationeel en dus aannemelijk voor mij.... Maar zoals ik al schreef.. ik weet het allemaal niet meer. En dus ga ik net als Sterretjee daar morgen.... morgen.... als ik weer energie heb..... mee aan de slag.
Het rationele, nuchtere en ironische zal wel mijn sterkte en zwakte tegelijkertijd zijn.....Het houdt me nu op de been.... maar heeft me wellicht hier ook voor een deel gebracht... Maar hoe verander je dat??? Moet je daarvoor aan je bureau plaats nemen??? En kan een mens wel echt veranderen??? Van een rationalist naar een gevoelige zwever???
Het zal vast wel weer een proces zijn..... en dat proces gaan we dan maar in......
Het rationele, nuchtere en ironische zal wel mijn sterkte en zwakte tegelijkertijd zijn.....Het houdt me nu op de been.... maar heeft me wellicht hier ook voor een deel gebracht... Maar hoe verander je dat??? Moet je daarvoor aan je bureau plaats nemen??? En kan een mens wel echt veranderen??? Van een rationalist naar een gevoelige zwever???
Het zal vast wel weer een proces zijn..... en dat proces gaan we dan maar in......
donderdag 22 januari 2009 om 19:46
Herkenbaar, ik hou van een cynistisch tintje (weet niet of dit juist Nederlands is maar dat zal wel aan mijn MAVO liggen, whahaha).
Alles proberen, therapie/EMDR/pillen/niks doen/werken en nog meer dingen. Hoeveel boeken er niet ongelezen in mijn kast staan. Ik ben blij dat jij ze hebt samengevat.
Heel fijn om te zien dat niet iedereen zichzelf al te serieus neemt maar toch dondersgeod weet dat het een serieuze zaak kan zijn waar je af en toe echt helemaal niks aan kan doen (of zit ik dan weer teveel in de slachtofferrol).
Alles proberen, therapie/EMDR/pillen/niks doen/werken en nog meer dingen. Hoeveel boeken er niet ongelezen in mijn kast staan. Ik ben blij dat jij ze hebt samengevat.
Heel fijn om te zien dat niet iedereen zichzelf al te serieus neemt maar toch dondersgeod weet dat het een serieuze zaak kan zijn waar je af en toe echt helemaal niks aan kan doen (of zit ik dan weer teveel in de slachtofferrol).
vrijdag 23 januari 2009 om 12:00
Hoi Hiltje,
Herkenbaar! Vind je topic zeer vehelderend, hee, er zijn er meer zoals ik..... Tob ook al maanden met een depressie en wordt af en toe gek van mezelf en dan vooral dat geanalyseer......jouw gedachten zouden de mijne kunnen zijn.
Nee, goede jeugd gehad, liefdevol opgevoed (wel als jong kind overlijden van dichtbij meegemaakt, maar nee, dat kan ECHT de oorzaak niet zijn...), heb huisje/boompje/beestje (2 zelfs), altijd al gewild, nee, dat kan er echt niks mee te maken hebben....
Anderen zeggen ach, als straks de zon maar weer gaat schijnen, dan gaat het vast over.. Nee, dan gaat het niet over, want afgelopen zomer heb ik ook al aan de ad gezeten, dus...
Misschien maar eens gaan praten, doe toch iets fout....iedereen is happy, ik niet, dus het ligt gewoon aan mij, ik ben een zwakkeling.....mmm, geen verandering.
Nu zelfs bezig met acupunctuur.......ik moet toch iets??
Dus tja, ik herken het zo goed en vind het heerlijk dat jij het met deze "twist" kan brengen. Ondanks mn depressie heb ik (gelukkig) nog humor en vind ik het fijn dat sommigen het ook van deze kant kunnen belichten!
Herkenbaar! Vind je topic zeer vehelderend, hee, er zijn er meer zoals ik..... Tob ook al maanden met een depressie en wordt af en toe gek van mezelf en dan vooral dat geanalyseer......jouw gedachten zouden de mijne kunnen zijn.
Nee, goede jeugd gehad, liefdevol opgevoed (wel als jong kind overlijden van dichtbij meegemaakt, maar nee, dat kan ECHT de oorzaak niet zijn...), heb huisje/boompje/beestje (2 zelfs), altijd al gewild, nee, dat kan er echt niks mee te maken hebben....
Anderen zeggen ach, als straks de zon maar weer gaat schijnen, dan gaat het vast over.. Nee, dan gaat het niet over, want afgelopen zomer heb ik ook al aan de ad gezeten, dus...
Misschien maar eens gaan praten, doe toch iets fout....iedereen is happy, ik niet, dus het ligt gewoon aan mij, ik ben een zwakkeling.....mmm, geen verandering.
Nu zelfs bezig met acupunctuur.......ik moet toch iets??
Dus tja, ik herken het zo goed en vind het heerlijk dat jij het met deze "twist" kan brengen. Ondanks mn depressie heb ik (gelukkig) nog humor en vind ik het fijn dat sommigen het ook van deze kant kunnen belichten!
You don´t have to believe everything you think
vrijdag 23 januari 2009 om 12:07
Hiltje, leuk geschreven En de knipoog kan ik waarderen want het kan idd allemaal veel erger.
Ik heb weleens nagedacht over het woord 'depressie'. Pressie, druk. Onderdrukken. Hmm...misschien is onder laag van 'humor, gezelligheid, gangmaken' toch een gevoel wat zich een weg naar buiten probeert te banen.
En hoewel antidepressiva en tal van andere behandelingen kunnen helpen het gevoel weg te krijgen, is het denk de bedoeling dat het gevoel juist ruim baan moet krijgen.
Maar hey, that's me. In mijn ervaring ga je niet dood aan gevoelens. Of het nou hele fijne of hele nare gevoelens zijn.
Zoveel mensen, zoveel wegen.
Ik sta er net zo in als jij. Ik lees elk boek, bestudeer elke behandelmethode, probeer van alles uit maar puntje bij paaltje is het een manier om de quick fix te vinden. Hop hop, snel van dat gevoel af. Voorwaarts gaan en snel resultaat willen bereiken.
Misschien inderdaad goed idee zoals een van de posters schrijft om even helemaal niks te moeten.
Ik heb weleens nagedacht over het woord 'depressie'. Pressie, druk. Onderdrukken. Hmm...misschien is onder laag van 'humor, gezelligheid, gangmaken' toch een gevoel wat zich een weg naar buiten probeert te banen.
En hoewel antidepressiva en tal van andere behandelingen kunnen helpen het gevoel weg te krijgen, is het denk de bedoeling dat het gevoel juist ruim baan moet krijgen.
Maar hey, that's me. In mijn ervaring ga je niet dood aan gevoelens. Of het nou hele fijne of hele nare gevoelens zijn.
Zoveel mensen, zoveel wegen.
Ik sta er net zo in als jij. Ik lees elk boek, bestudeer elke behandelmethode, probeer van alles uit maar puntje bij paaltje is het een manier om de quick fix te vinden. Hop hop, snel van dat gevoel af. Voorwaarts gaan en snel resultaat willen bereiken.
Misschien inderdaad goed idee zoals een van de posters schrijft om even helemaal niks te moeten.
vrijdag 23 januari 2009 om 13:51
Hallo
Ik doe niks... Ik lig in mijn bed. Niet dat ik echt slaap maar de uren gaan wat sneller voorbij en echte pijn heb ik niet. Mijn lichaam doet zeer, mijn rug.. gespannen.
En ik heb werkelijk nergens zin in. Ja rationeel weet ik wat leuk is, maar ik laat het allemaal aan me voorbij gaan.
Dat is inactief zijn, en volgens mij mag dat niet van de boekjes. Maar al die boekjes kunnen een dikke middelvinger krijgen want ik vergat er nog bij te zeggen dat ik ook boos ben.
Ik weet niet of mijn gevoel wel ruim baan moet krijgen. In ieder geval kan ik er nu niet bij. Geen enkel nuttig gevoel. Of vlak of wanhopig. Nou ja, af en toe huil ik en dat is fijn.
AD gaan het weer wat normaler maken, daar vertrouw ik nu op. Ik word daar niet gelukkig van. Maar ik krijg wel iets meer energie. Waardoor ik niet meer weken bij mijn ouders hoef te zitten maar naar huis kan. En het thuis een beetje gezellig kan maken en een beetje voor mezelf kan zorgen. En het paard van een vriendin een beetje kan poetsen en knuffelen want buiten zijn en met dieren omgaan geeft altijd troost. En daar knap ik dan ook weer wat van op. En dan kan ik eens helder gaan denken over welke zaken ik in mijn leven wil aanpassen. En dan durf ik wellicht ook echt te voelen wat ik voel zonder die laag angst en wanhoop erover heen. En krijg ik waarschijnlijk dromen waarin ik die gevoelens ook verwerk in plaats van nachtmerries...
En nu heb ik daar allemaal de energie niet eens voor.
Dus ik wacht de komende twee tot vier weken af.... hoe de AD gaan aanslaan. Eerst kan het erger worden. En misschien is dit al erger... maar misschien overdrijf ik het ook wel allemaal. Hoewel ik daar deze keer niet van overtuigd ben.
Ik doe niks... Ik lig in mijn bed. Niet dat ik echt slaap maar de uren gaan wat sneller voorbij en echte pijn heb ik niet. Mijn lichaam doet zeer, mijn rug.. gespannen.
En ik heb werkelijk nergens zin in. Ja rationeel weet ik wat leuk is, maar ik laat het allemaal aan me voorbij gaan.
Dat is inactief zijn, en volgens mij mag dat niet van de boekjes. Maar al die boekjes kunnen een dikke middelvinger krijgen want ik vergat er nog bij te zeggen dat ik ook boos ben.
Ik weet niet of mijn gevoel wel ruim baan moet krijgen. In ieder geval kan ik er nu niet bij. Geen enkel nuttig gevoel. Of vlak of wanhopig. Nou ja, af en toe huil ik en dat is fijn.
AD gaan het weer wat normaler maken, daar vertrouw ik nu op. Ik word daar niet gelukkig van. Maar ik krijg wel iets meer energie. Waardoor ik niet meer weken bij mijn ouders hoef te zitten maar naar huis kan. En het thuis een beetje gezellig kan maken en een beetje voor mezelf kan zorgen. En het paard van een vriendin een beetje kan poetsen en knuffelen want buiten zijn en met dieren omgaan geeft altijd troost. En daar knap ik dan ook weer wat van op. En dan kan ik eens helder gaan denken over welke zaken ik in mijn leven wil aanpassen. En dan durf ik wellicht ook echt te voelen wat ik voel zonder die laag angst en wanhoop erover heen. En krijg ik waarschijnlijk dromen waarin ik die gevoelens ook verwerk in plaats van nachtmerries...
En nu heb ik daar allemaal de energie niet eens voor.
Dus ik wacht de komende twee tot vier weken af.... hoe de AD gaan aanslaan. Eerst kan het erger worden. En misschien is dit al erger... maar misschien overdrijf ik het ook wel allemaal. Hoewel ik daar deze keer niet van overtuigd ben.
vrijdag 23 januari 2009 om 14:35
Hey lieve Hilt,
Het is weer even downwards he? Ik ook trouwens, de afgelopen twee dagen (misschien bestaat er een soort verborgen depressie-cyclus en gaan wij depressievelingen stiekem tegelijk up and down, hihi). Als je het niet erg vindt, ga ik je toch adviesjes geven, we zitten een klein beetje in hetzelfde schuitje en dit helpt mij wel:
Ik heb meestal ook nergens zin in, mar soms geef ik mezelf en schop onder den reet en ga achter elkaar alle slingerende troepjes opruimen (kleding, was, afwas, slingerende boeken, papieren, rommeltjes) en vervolgens nieuwe waxinelichtjes neerzetten en als laatste zware opgave... stofzuigen. Waarna ik op de bank zijg, om me heen kijk en totaal verbijsterd ben van hoe mijn omgeving is opgeknapt! Dan is mijn huis ineens wél weer heel gezellig en voel ik me een stuk fijner. Laatst ben ik bij een (liefdesverdrietige) vriendin langsgeweest om dit bij haar te doen en een andere meubelopstelling te bedenken, ze wist het ook niet meer en voelde zich niet fijn in haar huis. Voor mij was het een uitdaging (haar huis is nog veel rommeliger dan het mijne...) en toen ik klaar was met schuiven moest ze bijna huilen zo blij was ze ermee. Dus misschien wil iemand jou ook hierbij helpen in je huis, samen is ook leuker en ga je makkelijker an de slag.
Nou, en dan nu nog een tip voor als je niet toe bent aan hetgeen hierboven... er moet iets zijn waar je je prettig bij voelt. Voor mij is dat, op de slechte dagen, op de bank met een lievelingskinderboek op harry potterdvd (en in het ergste geval een zak chocola erbij). Ik doe dit bijna elke dag, en weiger me schuldig te voelen. Het is iets waar ik ontspanning in vind, net zoals in bad gaan (uh ik heb helaas geen bad..).
Ik hoop dat je ook zoiets hebt en zoja, sta het jezelf ook gewoon toe, geen kritiek.
ALs laatste: meid!!! Ik zou op dit moment ZO graag een paard verzorgen of leren rijden! Alleen ik woon midden in een grote stad, dus is te lastig (duur en ver weg). Ik benijd je hierom! Ik hoop wel dat je ervan geniet, dieren zijn inderdaad heel fijn om bij weg te kruipen. As a matter of fact moet ik nu mijn moeders eigenwijze hondje uitlaten, maar het is wel een schatje en ze is gek op mij.
Ik hoop dat je snel weer een goede dag hebt.
Liefs JJ
Het is weer even downwards he? Ik ook trouwens, de afgelopen twee dagen (misschien bestaat er een soort verborgen depressie-cyclus en gaan wij depressievelingen stiekem tegelijk up and down, hihi). Als je het niet erg vindt, ga ik je toch adviesjes geven, we zitten een klein beetje in hetzelfde schuitje en dit helpt mij wel:
Ik heb meestal ook nergens zin in, mar soms geef ik mezelf en schop onder den reet en ga achter elkaar alle slingerende troepjes opruimen (kleding, was, afwas, slingerende boeken, papieren, rommeltjes) en vervolgens nieuwe waxinelichtjes neerzetten en als laatste zware opgave... stofzuigen. Waarna ik op de bank zijg, om me heen kijk en totaal verbijsterd ben van hoe mijn omgeving is opgeknapt! Dan is mijn huis ineens wél weer heel gezellig en voel ik me een stuk fijner. Laatst ben ik bij een (liefdesverdrietige) vriendin langsgeweest om dit bij haar te doen en een andere meubelopstelling te bedenken, ze wist het ook niet meer en voelde zich niet fijn in haar huis. Voor mij was het een uitdaging (haar huis is nog veel rommeliger dan het mijne...) en toen ik klaar was met schuiven moest ze bijna huilen zo blij was ze ermee. Dus misschien wil iemand jou ook hierbij helpen in je huis, samen is ook leuker en ga je makkelijker an de slag.
Nou, en dan nu nog een tip voor als je niet toe bent aan hetgeen hierboven... er moet iets zijn waar je je prettig bij voelt. Voor mij is dat, op de slechte dagen, op de bank met een lievelingskinderboek op harry potterdvd (en in het ergste geval een zak chocola erbij). Ik doe dit bijna elke dag, en weiger me schuldig te voelen. Het is iets waar ik ontspanning in vind, net zoals in bad gaan (uh ik heb helaas geen bad..).
Ik hoop dat je ook zoiets hebt en zoja, sta het jezelf ook gewoon toe, geen kritiek.
ALs laatste: meid!!! Ik zou op dit moment ZO graag een paard verzorgen of leren rijden! Alleen ik woon midden in een grote stad, dus is te lastig (duur en ver weg). Ik benijd je hierom! Ik hoop wel dat je ervan geniet, dieren zijn inderdaad heel fijn om bij weg te kruipen. As a matter of fact moet ik nu mijn moeders eigenwijze hondje uitlaten, maar het is wel een schatje en ze is gek op mij.
Ik hoop dat je snel weer een goede dag hebt.
Liefs JJ
vrijdag 23 januari 2009 om 20:05
Ik ben toch ook vandaag weer mijn bed uitgekomen.
Heb een half uur gefietst want bewegen is het enige waar ik mijn middelvinger niet naar opsteek op dit moment.
Dat helpt echt, merk ik elke keer weer.
Niet genoeg om me uit mijn depressie te halen... maar wel om het wat te verzachten....
Mijn lijf voelt weer wat lekkerder.
Daarna douchen en ook nog een rustgevend pammetje vandaag. Dat mag van de psych om de komende periode even te overbruggen en gisteren heb ik er geen genomen.... Filmpje op de bank bij mijn pa en gezond gegeten.
En verdomd.... het voelt echt wat beter. Ik ben weer een paar uur boven Jan. Heb zelfs spontaan de afwas gedaan....
Ik ga hier eens maar eens even op teren en hier wat energie uit halen voor de slechte momenten.....
Toetiefroety: hoe ben jij er destijds weer bovenop gekomen (ik wil de ultieme tip en wel nu..... nee hoor kidding....). En wat ontzettend fijn dat je na 3 depressies nu toch al 7 jaar klachtenvrij bent.... Dat geeft Hiltje moed....
Heb een half uur gefietst want bewegen is het enige waar ik mijn middelvinger niet naar opsteek op dit moment.
Dat helpt echt, merk ik elke keer weer.
Niet genoeg om me uit mijn depressie te halen... maar wel om het wat te verzachten....
Mijn lijf voelt weer wat lekkerder.
Daarna douchen en ook nog een rustgevend pammetje vandaag. Dat mag van de psych om de komende periode even te overbruggen en gisteren heb ik er geen genomen.... Filmpje op de bank bij mijn pa en gezond gegeten.
En verdomd.... het voelt echt wat beter. Ik ben weer een paar uur boven Jan. Heb zelfs spontaan de afwas gedaan....
Ik ga hier eens maar eens even op teren en hier wat energie uit halen voor de slechte momenten.....
Toetiefroety: hoe ben jij er destijds weer bovenop gekomen (ik wil de ultieme tip en wel nu..... nee hoor kidding....). En wat ontzettend fijn dat je na 3 depressies nu toch al 7 jaar klachtenvrij bent.... Dat geeft Hiltje moed....
zaterdag 24 januari 2009 om 13:40
@Hiltje: ik kan jouw manier om naar je depressie te kijken ook waarderen; het getuigt van zelfkennis en zelfvertrouwen. Je geeft zelf al meerdere keren aan dat je er van opknapt als je naar buiten gaat - misschien moet je je vaker 'dwingen' om dit te doen. Daarnaast mis ik ook wat in je stuk, depressie is een ziekte en hoeft daardoor ook niet altijd een oorzaak te hebben. Natuurlijk kan een depressie getriggerd worden door iets wat je hebt meegemaakt, door dingen uit je jeugd of zo en zou het minder snel ontstaan als deze dingen wel positief waren verlopen, maar dat neemt niet weg dat jij gevoelig voor depressies bent. Ik ben zelf ook erg nuchter en rationeel en geloof ook niet echt in het zoeken naar oorzaken, maar als er iets is waardoor jij voelt dat dit de depressie heeft veroorzaakt en je kunt er hierdoor beter mee omgaan, prima!
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
zaterdag 24 januari 2009 om 18:11
Hi Kikerjet....
Nee ik heb niet het gevoel dat er iets heel dieps is dat deze depressie heeft veroorzaakt. Ik had teveel stress op mijn werk en dat heeft het getriggered. Ik voelde het aankomen, heb het geprobeerd te stoppen met extra rust... maar het was niet voldoende....
Het zit in de familie (mijn moeder) en dit is bij mij ook de derde heftige periode (2 kortere dips bij stoppen medicatie niet meegerekend).
Ik ben dus denk ik wel chronisch patient... had ook besloten voorlopig nooit meer met AD te stoppen... maar kreeg het dit keer zelfs met AD. Onderhoudsdosering die ik slikte was waarschijnlijk wat te laag om deze periode op te vangen....En huisarts erkende dat niet... men dacht eerst aan ' gewoon overspannen' , dus deze keer was ik 3 maanden verder en was de toestand flink verslechterd voordat ik bij de psychiater zat....
Maar dat is het verraderlijke van depressies.... je gaat toch zoeken naar een oorzaak en kijkt opeens vrij negatief aan tegen je leven. Dus vind je je leven opeens oppervlakkig, is je baan ook niet voor je geschikt en je liefdesleven is ook een ramp en je eigen reactiepatronen op dingen zijn natuurlijk ook niet helemaal normaal...
Eenmaal weer op de been ben je best weer tevreden met je leventje zoals je ook voor de depressie was... En ach ja het is niet allemaal ideaal... maar bij wie wel....Ik kan in ieder geval tijdens de perioden dat het goed gaat uitstekend met mezelf en de wereld uit de voeten...
Het ellendige van een depressie is ook dat je de depressie zelf ook nog moet verwerken..... Als kreeg je de depressie terwijl er niets aan de hand was... na afloop is er wel degelijk iets aan de hand.... Je bent door het ijs gezakt... heb je zo rot gevoeld dat je geschrokken bent van jezelf.... Je bent er een tijd uit van je werk en moet weer reintegreren en je sociale leven weer oppakken. Dat alleen is al een reden om je depressief te voelen...
Plus het besef dat het vast ook niet de laatste keer zal zijn.... dat er nog heftige zaken in mijn leven gaan gebeuren en dat ik dus altijd op zal moeten blijven letten en tijdig maatregelen zal moeten nemen...
Maar goed: iedereen komt in zijn leven bepaalde hindernissen tegen en je kunt niet zelf kiezen wat je op je pad krijgt..... Dit is het mijne en ik ga mijn uiterste best doen er zo goed mogelijk mee te leren leven....
Nee ik heb niet het gevoel dat er iets heel dieps is dat deze depressie heeft veroorzaakt. Ik had teveel stress op mijn werk en dat heeft het getriggered. Ik voelde het aankomen, heb het geprobeerd te stoppen met extra rust... maar het was niet voldoende....
Het zit in de familie (mijn moeder) en dit is bij mij ook de derde heftige periode (2 kortere dips bij stoppen medicatie niet meegerekend).
Ik ben dus denk ik wel chronisch patient... had ook besloten voorlopig nooit meer met AD te stoppen... maar kreeg het dit keer zelfs met AD. Onderhoudsdosering die ik slikte was waarschijnlijk wat te laag om deze periode op te vangen....En huisarts erkende dat niet... men dacht eerst aan ' gewoon overspannen' , dus deze keer was ik 3 maanden verder en was de toestand flink verslechterd voordat ik bij de psychiater zat....
Maar dat is het verraderlijke van depressies.... je gaat toch zoeken naar een oorzaak en kijkt opeens vrij negatief aan tegen je leven. Dus vind je je leven opeens oppervlakkig, is je baan ook niet voor je geschikt en je liefdesleven is ook een ramp en je eigen reactiepatronen op dingen zijn natuurlijk ook niet helemaal normaal...
Eenmaal weer op de been ben je best weer tevreden met je leventje zoals je ook voor de depressie was... En ach ja het is niet allemaal ideaal... maar bij wie wel....Ik kan in ieder geval tijdens de perioden dat het goed gaat uitstekend met mezelf en de wereld uit de voeten...
Het ellendige van een depressie is ook dat je de depressie zelf ook nog moet verwerken..... Als kreeg je de depressie terwijl er niets aan de hand was... na afloop is er wel degelijk iets aan de hand.... Je bent door het ijs gezakt... heb je zo rot gevoeld dat je geschrokken bent van jezelf.... Je bent er een tijd uit van je werk en moet weer reintegreren en je sociale leven weer oppakken. Dat alleen is al een reden om je depressief te voelen...
Plus het besef dat het vast ook niet de laatste keer zal zijn.... dat er nog heftige zaken in mijn leven gaan gebeuren en dat ik dus altijd op zal moeten blijven letten en tijdig maatregelen zal moeten nemen...
Maar goed: iedereen komt in zijn leven bepaalde hindernissen tegen en je kunt niet zelf kiezen wat je op je pad krijgt..... Dit is het mijne en ik ga mijn uiterste best doen er zo goed mogelijk mee te leren leven....
