Psyche
alle pijlers
depressieve gedachten (met een knipoog)
donderdag 22 januari 2009 om 15:24
Ik voel me uitgeput en moedeloos en radeloos. Maar waarschijnlijk overdrijf ik, want het kan altijd erger en ik ben best een aansteller.... Ik lig niet de hele dag in bed en smeer nog lippenstift op dus wat nou depressief....Met een beetje doorzetten kun je het best....maar werken lukt niet... ook niet hard genoeg doorgezet en iedereen weet dat het van thuis zitten alleen maar erger wordt. Mensen die echt depressief zijn, piepen wel anders....
En ik heb alle (nou ja.... veel....) boeken en artikelen erover gelezen. En gedachtes beinvloeden je emoties, dus als ik maar niet zo negatief denk maar het ombuig naar iets positiefs, dan moet het beter gaan. En anders doe je dus niet genoeg je best...
Maar een ander boek zegt dat het in je kindertijd ligt en dat je in je gevoel moet duiken en op zoek moet naar je innerchild... Dus laten we dat dan eens proberen. In mijn bed met mijn beer in mijn armen en huilen.... Dat lucht een beetje op... maar het rotgevoel komt vroeg of laat weer terug.... Dus ook dat met dat innerchild kan ik niet.... weer mislukt.....
Maar dat komt omdat je natuurlijk zo ongeduldig bent... altijd al geweest...altijd snel resultaat willen zien.... dus dat is mijn probleem....
Dus ga ik op zoek naar de oorzaak.... Ik dacht dat ik een vrolijke meid was. Met een goede baan... baas en collega's en clienten meer dan tevreden. Graag geziene gast op feesten want ik ben de gangkamer. Met humor en kan zo lekker relativeren. Altijd lachen met die Hiltje...en het leven lacht naar mij... en een groep leuke lieve vrienden... en mooie hobbies....Geen problemen.....Maarja.... waarschijnlijk is dat leuke leven dan toch te oppervlakkig. En komt het ook omdat je single bent... en nooit je huis gezellig maakt.... Als je nou een gezellig huis had en een man... dan was je vast niet depressief.....
Depressief is waarschijnlijk niet zoals suikerziekte iets dat je overkomt.... Nee het heeft een oorzaak en dat ligt aan jezelf...of aan je kindertijd... of aan dingen die je niet hebt verwerkt.... want had je ze wel goed verwerkt.... dan werd je niet depressief....
Dat met dat stofje in je hersenen...dat je daar gewoon een tekort aan hebt.... dat klinkt wel goed... Dat je er dus niets aan kunt doen maar dat stofje moet aanvullen....Dus aan de medicijnen en weer hoop op verbetering.... Maar dat is natuurlijk ook vast wel weer te makkelijk gedacht. De makkelijke snelle oplossing.... was ik van die levensstijl niet in de eerste plaats al depressief geraakt....? En onderzoeken zeggen dat hardlopen net zo goed werkt. Dus je bent lui dat je niet wilt hardlopen.... Want dat zwemmen en wandelen wat je wel doet, is natuurlijk niet genoeg....
En je hebt nog zoveel niet geprobeerd: mindfullness en EMDR en mindtuning en accupunctuur en een spirituele gids en ze hebben ook een apparaat waarmee ze je hersengolven kunnen registreren. En iemand zei me dat je ook een witte circel van licht om je heen kunt trekken en dan de demonen kunt buitensluiten. Helpt het best voor een altaartje met wierook.
En ik voel me zo ellendig dat ik dat echt best wel allemaal wil proberen. Echt waar... ik sta overal voor open.... zelfs voor die circel van wit licht met die wierook. Je zult mij er niet op pakken dat ik niet wil...(want dan zit je namelijk onbewust in de slachtoffer rol- en dat is ook fout)...
Maar ik ben er te moe voor... Echt waar. Als ik me minder uitgeput voel dan ga ik het allemaal proberen.....
En ik heb alle (nou ja.... veel....) boeken en artikelen erover gelezen. En gedachtes beinvloeden je emoties, dus als ik maar niet zo negatief denk maar het ombuig naar iets positiefs, dan moet het beter gaan. En anders doe je dus niet genoeg je best...
Maar een ander boek zegt dat het in je kindertijd ligt en dat je in je gevoel moet duiken en op zoek moet naar je innerchild... Dus laten we dat dan eens proberen. In mijn bed met mijn beer in mijn armen en huilen.... Dat lucht een beetje op... maar het rotgevoel komt vroeg of laat weer terug.... Dus ook dat met dat innerchild kan ik niet.... weer mislukt.....
Maar dat komt omdat je natuurlijk zo ongeduldig bent... altijd al geweest...altijd snel resultaat willen zien.... dus dat is mijn probleem....
Dus ga ik op zoek naar de oorzaak.... Ik dacht dat ik een vrolijke meid was. Met een goede baan... baas en collega's en clienten meer dan tevreden. Graag geziene gast op feesten want ik ben de gangkamer. Met humor en kan zo lekker relativeren. Altijd lachen met die Hiltje...en het leven lacht naar mij... en een groep leuke lieve vrienden... en mooie hobbies....Geen problemen.....Maarja.... waarschijnlijk is dat leuke leven dan toch te oppervlakkig. En komt het ook omdat je single bent... en nooit je huis gezellig maakt.... Als je nou een gezellig huis had en een man... dan was je vast niet depressief.....
Depressief is waarschijnlijk niet zoals suikerziekte iets dat je overkomt.... Nee het heeft een oorzaak en dat ligt aan jezelf...of aan je kindertijd... of aan dingen die je niet hebt verwerkt.... want had je ze wel goed verwerkt.... dan werd je niet depressief....
Dat met dat stofje in je hersenen...dat je daar gewoon een tekort aan hebt.... dat klinkt wel goed... Dat je er dus niets aan kunt doen maar dat stofje moet aanvullen....Dus aan de medicijnen en weer hoop op verbetering.... Maar dat is natuurlijk ook vast wel weer te makkelijk gedacht. De makkelijke snelle oplossing.... was ik van die levensstijl niet in de eerste plaats al depressief geraakt....? En onderzoeken zeggen dat hardlopen net zo goed werkt. Dus je bent lui dat je niet wilt hardlopen.... Want dat zwemmen en wandelen wat je wel doet, is natuurlijk niet genoeg....
En je hebt nog zoveel niet geprobeerd: mindfullness en EMDR en mindtuning en accupunctuur en een spirituele gids en ze hebben ook een apparaat waarmee ze je hersengolven kunnen registreren. En iemand zei me dat je ook een witte circel van licht om je heen kunt trekken en dan de demonen kunt buitensluiten. Helpt het best voor een altaartje met wierook.
En ik voel me zo ellendig dat ik dat echt best wel allemaal wil proberen. Echt waar... ik sta overal voor open.... zelfs voor die circel van wit licht met die wierook. Je zult mij er niet op pakken dat ik niet wil...(want dan zit je namelijk onbewust in de slachtoffer rol- en dat is ook fout)...
Maar ik ben er te moe voor... Echt waar. Als ik me minder uitgeput voel dan ga ik het allemaal proberen.....
zondag 25 januari 2009 om 16:44
Hee Hiltje,
Herkenbaar van voor naar achter, zelfs de manier waarop je erover schrijft en naar jezelf kijkt.
Mij hielp het om vooral 1 ding tegelijk te doen. Dus niet van mezelf verlangen dat ik én mijn huis opruim én iets leuks ga doen én boodschappen ga halen op de fiets. Nee, eerst even zitten, goed voelen wat ik écht wil (moeilijk als je depressief bent maar goed, het kán wel), en dan 1 ding kiezen waarvan je je waarschijnlijk iets beter gaat voelen. Als jij weet dat bewegen goed voelt en dat je dat meestal wel op kunt brengen: prima, doe je dat toch? En daar laat je het dan bij. Volgende keer lukt het misschien wel om 2 dingen te doen. En zo niet, ook goed. Stap voor stap, je komt er echt wel.
Inmiddels heb ik geaccepteerd dat deze ziekte (want dat is het) bij mij ook vlot getriggerd wordt (bijvoorbeeld door langdurig te veel stress) en dat ik dus moet proberen te voorkomen getriggerd te wórden. Kwestie van jezelf de tijd geven, oefenen en uitvogelen wat voor jou werkt. Accepteren is de helft van de strijd is mijn ervaring. En vooral: gun jezelf TIJD.
In mijn geval heb ik baat bij pillen & praten. Bekend recept volgens mij. Ik hoop voor de zomer de pillen af te bouwen. En mocht ik toch ooit weer depressief worden, dan zou ik wel eens lichttherapie willen proberen. Maar voor nu werken de pillen & praten, dus daar laat ik het bij.
En schrijf lekker van je af, hier of in je eigen schrift. Dat helpt ook!
Groeten van Snoek
Herkenbaar van voor naar achter, zelfs de manier waarop je erover schrijft en naar jezelf kijkt.
Mij hielp het om vooral 1 ding tegelijk te doen. Dus niet van mezelf verlangen dat ik én mijn huis opruim én iets leuks ga doen én boodschappen ga halen op de fiets. Nee, eerst even zitten, goed voelen wat ik écht wil (moeilijk als je depressief bent maar goed, het kán wel), en dan 1 ding kiezen waarvan je je waarschijnlijk iets beter gaat voelen. Als jij weet dat bewegen goed voelt en dat je dat meestal wel op kunt brengen: prima, doe je dat toch? En daar laat je het dan bij. Volgende keer lukt het misschien wel om 2 dingen te doen. En zo niet, ook goed. Stap voor stap, je komt er echt wel.
Inmiddels heb ik geaccepteerd dat deze ziekte (want dat is het) bij mij ook vlot getriggerd wordt (bijvoorbeeld door langdurig te veel stress) en dat ik dus moet proberen te voorkomen getriggerd te wórden. Kwestie van jezelf de tijd geven, oefenen en uitvogelen wat voor jou werkt. Accepteren is de helft van de strijd is mijn ervaring. En vooral: gun jezelf TIJD.
In mijn geval heb ik baat bij pillen & praten. Bekend recept volgens mij. Ik hoop voor de zomer de pillen af te bouwen. En mocht ik toch ooit weer depressief worden, dan zou ik wel eens lichttherapie willen proberen. Maar voor nu werken de pillen & praten, dus daar laat ik het bij.
En schrijf lekker van je af, hier of in je eigen schrift. Dat helpt ook!
Groeten van Snoek
zondag 25 januari 2009 om 19:19
Hi Snoek,
Bij helpt het ook om rustig aan te doen... en af en toe een beetje maling hebben aan alle adviezen....Dat wil zeggen... ik voel me het lekkerste in mijn bed... altijd... ook als ik niet depressief ben houd ik van uitslapen of een middagslaapje...
Veel adviezen zeggen vrij hard dat je op vaste tijd moet opstaan en vaste tijd naar bed en verder niet in je bed liggen.... Maar dat heb ik geprobeerd en werkt voor mij gewoonweg niet. Ik geef dus maar even toe aan wat ik wil en lig wat meer in bed. Maar kom er ook elke dag uit.....
Omdat ik bij mijn ouders ben heb ik wel enigszins structuur van vaste maaltijden en wat gezelschap...
Verder gaat het in golven. Gisteren een goede golf... (hoewel ik van een uurtje naar de markt gevloerd was) en vandaag een slechte golf....
Het accepteren en mijn slechte momenten ook echt bestempelen met 'depressie' lijkt me nu het beste te helpen.... en proberen vertrouwen te hebben in de toekomst... Ik heb er een hele tijd tegen gevochten en geprobeerd het te negeren en wist niet wat ik had....en ging daar enorm over piekeren.....maar dat stadium ben ik wel een beetje voorbij...
Man wat kan het slecht voelen en man wat kan het zwaar zijn....Maar ergens weet ik dat ik veel kracht heb....En ook dat het weer beter wordt met medicatie...
Ga ook met psychiater overleggen over therapievorm die bij me past. Ik heb het wel een beetje gehad met rationele praattherapie... Heb ik in het verleden wel gehad.... Maar ik blijf dan toch op een rationeel niveau bezig en ik ben al zo rationeel van mezelf en gericht op controle... Misschien dit keer een therapie waarbij je juist met je gevoel aan de slag gaat...
En mijn leven meer structureren om stresstriggers te voorkomen. Moeilijk want ik heb een enorme stress baan....(advocaat) maar wel een die ik erg leuk vind en waar ik ook veel voldoening uit haal.
Ik troost mezelf ook met de gedachte dat depressie een ziekte is en in mijn geval ook behoorlijk erfelijk bepaald... Het geeft me rust te denken dat ik er niet zoveel aan kan doen.... Maar ook dat mag je volgens mij niet altijd zeggen want dan ga je blijkbaar in de hulpeloze slachtoffer rol zitten..... En ik vind dat ik dat niet doe... maar dat ik probeer mijn ziekte wat te accepteren zodat ik niet meer eindeloos naga wat er mis met mij is en wat ik verkeerd heb gedaan....En evengoed doe ik er veel aan..... Medicijnen... kijken naar therapie, blijven sporten en straks activiteiten uitbouwen.... En als ik straks weer op de rit ben, draagkracht en draaglast beter verdelen....
Bij helpt het ook om rustig aan te doen... en af en toe een beetje maling hebben aan alle adviezen....Dat wil zeggen... ik voel me het lekkerste in mijn bed... altijd... ook als ik niet depressief ben houd ik van uitslapen of een middagslaapje...
Veel adviezen zeggen vrij hard dat je op vaste tijd moet opstaan en vaste tijd naar bed en verder niet in je bed liggen.... Maar dat heb ik geprobeerd en werkt voor mij gewoonweg niet. Ik geef dus maar even toe aan wat ik wil en lig wat meer in bed. Maar kom er ook elke dag uit.....
Omdat ik bij mijn ouders ben heb ik wel enigszins structuur van vaste maaltijden en wat gezelschap...
Verder gaat het in golven. Gisteren een goede golf... (hoewel ik van een uurtje naar de markt gevloerd was) en vandaag een slechte golf....
Het accepteren en mijn slechte momenten ook echt bestempelen met 'depressie' lijkt me nu het beste te helpen.... en proberen vertrouwen te hebben in de toekomst... Ik heb er een hele tijd tegen gevochten en geprobeerd het te negeren en wist niet wat ik had....en ging daar enorm over piekeren.....maar dat stadium ben ik wel een beetje voorbij...
Man wat kan het slecht voelen en man wat kan het zwaar zijn....Maar ergens weet ik dat ik veel kracht heb....En ook dat het weer beter wordt met medicatie...
Ga ook met psychiater overleggen over therapievorm die bij me past. Ik heb het wel een beetje gehad met rationele praattherapie... Heb ik in het verleden wel gehad.... Maar ik blijf dan toch op een rationeel niveau bezig en ik ben al zo rationeel van mezelf en gericht op controle... Misschien dit keer een therapie waarbij je juist met je gevoel aan de slag gaat...
En mijn leven meer structureren om stresstriggers te voorkomen. Moeilijk want ik heb een enorme stress baan....(advocaat) maar wel een die ik erg leuk vind en waar ik ook veel voldoening uit haal.
Ik troost mezelf ook met de gedachte dat depressie een ziekte is en in mijn geval ook behoorlijk erfelijk bepaald... Het geeft me rust te denken dat ik er niet zoveel aan kan doen.... Maar ook dat mag je volgens mij niet altijd zeggen want dan ga je blijkbaar in de hulpeloze slachtoffer rol zitten..... En ik vind dat ik dat niet doe... maar dat ik probeer mijn ziekte wat te accepteren zodat ik niet meer eindeloos naga wat er mis met mij is en wat ik verkeerd heb gedaan....En evengoed doe ik er veel aan..... Medicijnen... kijken naar therapie, blijven sporten en straks activiteiten uitbouwen.... En als ik straks weer op de rit ben, draagkracht en draaglast beter verdelen....
dinsdag 27 januari 2009 om 15:10
Het 'grappige' is dat ik al iets van 10 jaar regelmatig bij de psycholoog, een bedrijfsmaatschappelijk werker of coach over de vloer kwam voordat ik doorhad dat praten alleen niet werkte. Het kwam telkens weer terug. Overspannen, overstuur, overwerkt, geef het maar een naam. Na de zoveelste overspannen periode ben ik naar de huisarts gegaan, overtuigd dat er meer aan de hand was dan wat karaktertrekken die me in de weg zaten. En inderdaad. Een lichte depressie en blijkbaar aanleg om daar af en toe in te schieten. Erfelijke aanleg speelt bij mij ook een rol.
Nu gebruik ik enkel nog pillen. Hopelijk kunnen die er binnenkort ook af. Maar het heeft me wel door het diepste dal getrokken. Wonderbaarlijk hoe ik me binnen een maand weer helemaal 'normaal' voelde. Ik zag de dingen weer in perspectief, het leven was lichter en ik had meer energie om dingen te doen. Alsof ik mezelf had terug gevonden.
Eigenlijk beschrijf je dat zelf ook: als je midden in een depressie zit lijkt niks goed en alles loodzwaar. Je wéét dat dat niet klopt en tóch voel je het zo. Vreselijk frustrerend. Ik schaamde me af en toe mijn ogen uit mijn hoofd. Niks te klagen en toch depressief. Maar nu weet ik dat een depressie niet persé (kan wel! maar bij mij dus niet) te maken heeft met hoe je leven eruit ziet.
Je bent goed bezig. Je probeert uit wat voor jou werkt en dat is even zoeken. Wel pittig om daarnaast je werk als advocaat te blijven doen. Ben je fulltime aan het werk? Geen idee of het kan in jouw functie maar zou je niet tijdelijk wat minder uren maken? Dan heb je wel het ritme en de voldoening, maar daarnaast ook tijd om te herstellen. Is uiteindelijk ook in het belang van je werkgever.
Hou vol meisje, het gaat helemaal goedkomen!
Nu gebruik ik enkel nog pillen. Hopelijk kunnen die er binnenkort ook af. Maar het heeft me wel door het diepste dal getrokken. Wonderbaarlijk hoe ik me binnen een maand weer helemaal 'normaal' voelde. Ik zag de dingen weer in perspectief, het leven was lichter en ik had meer energie om dingen te doen. Alsof ik mezelf had terug gevonden.
Eigenlijk beschrijf je dat zelf ook: als je midden in een depressie zit lijkt niks goed en alles loodzwaar. Je wéét dat dat niet klopt en tóch voel je het zo. Vreselijk frustrerend. Ik schaamde me af en toe mijn ogen uit mijn hoofd. Niks te klagen en toch depressief. Maar nu weet ik dat een depressie niet persé (kan wel! maar bij mij dus niet) te maken heeft met hoe je leven eruit ziet.
Je bent goed bezig. Je probeert uit wat voor jou werkt en dat is even zoeken. Wel pittig om daarnaast je werk als advocaat te blijven doen. Ben je fulltime aan het werk? Geen idee of het kan in jouw functie maar zou je niet tijdelijk wat minder uren maken? Dan heb je wel het ritme en de voldoening, maar daarnaast ook tijd om te herstellen. Is uiteindelijk ook in het belang van je werkgever.
Hou vol meisje, het gaat helemaal goedkomen!
dinsdag 27 januari 2009 om 15:25
Therapie... dat zal ik straks natuurlijk ook krijgen. Niet alleen pillen maar ook praten. Want depressie is iets dat je niet alleen met pillen mag oplossen. Want dan verandert er niets wezenlijks... Behalve dan dat je je in plaats van enorm ellendig weer wat beter voelt en weer dingen kunt. Maar dat is blijkbaar niet iets wezenlijks. En zelfs heel erg Slecht als je de huidige anti pillen campagne moet geloven.
Dus praten... dat heb ik eerder gedaan... Is hartstikke fijn hoor... om een keer per week een uur tegen iemand aan te praten zonder dat diegene terug gaat zeiken over zijn problemen... En ik ben slim en kan heel goed analyseren... dus het worden echt hele goede gesprekken. En de therapeut is het meestal nog met mij eens ook....
Ze toetsen of je wel 'hygienisch' denkt. En bepaalde gedachten zijn niet hygienisch... of je moet ze in ieder geval niet denken want als je zo denkt kom je meer in de put. Dus niet denken dat het ontzettend erg is dat dit weer gebeurt... dat je leven weer op zijn kop staat en dat het zijn negatieve impact heeft op je omgeving.... Want dat helpt natuurlijk niet. Nou ja.. van een goede therapeut mag je het wel eventjes denken want het is wel een beetje waar... maar je mag er niet in blijven hangen... blik vooruit...het is gebeurd... op naar de mooie dingen in het leven....
En we gaan het vast hebben over eigenwaarde, want die is niet in orde... Maar stiekem denk ik dat ze dat tegen alle depressieve patienten zeggen. Nooit geweten dat ik niet genoeg eigenwaarde heb. Mijn vrienden ook niet. Ik kan best voor mezelf opkomen hoor. Sterker nog; ik denk dat als ik heel veel meer eigenwaarde krijg ik redelijk onuitstaanbaar zou worden.
Maar dat verhaaltje van eigenwaarde... ja daar knap je wel een beetje van op. Want je mag aan jezelf denken en jezelf verwennen en jezelf op de eerste plaats zetten en je moet jezelf positief aanmoedigen....dus dan ga je jezelf vanzelf wel iets beter voelen. Totdat je omgeving je terugroept dat zij er ook nog zijn.....
Dus misschien wil ik deze keer therapie om meer in contact te komen met mijn gevoel... Want hoewel ik op dit moment heel veel voel.. moet ik vast nog meer in mijn gevoel. Want dat is goed.. dicht bij je gevoel. Ik ken best een aantal mensen die vaak bezig zijn met hun eigen gevoel. Die doen daar allemaal sessies voor en hebben hun eigen innerlijke kind ontdekt die meer steun nodig heeft. Maar ik heb nooit het idee gekregen dat die mensen daar nou zoveel gelukkiger van zijn geworden. Telkens ligt het weer aan het kind dat werd ontkent en daarom lopen ze nu tegen veel problemen aan...Ik ken een vrouw van over de 60 die er nog altijd last van heeft dat ze als kind niet serieus genomen werd. En daarom reageert ze nu zoals ze reageert en heeft ze daar last van....
En als de therapie niet voldoende werkt dan ligt dat aan de patient. Te sceptisch en sarcastisch en niet voldoende gemotiveerd...
En als de therapie wel werkt dan kan de therapeut zich op de borst kloppen. Dan heeft hij mooi werk verricht en dan komt het natuurlijk niet door de pillen die zijn aangeslagen (want pillen lossen niets op) of aan het simpele feit dat de meeste depressies na verloop van tijd zelf overgaan....
Dus praten... dat heb ik eerder gedaan... Is hartstikke fijn hoor... om een keer per week een uur tegen iemand aan te praten zonder dat diegene terug gaat zeiken over zijn problemen... En ik ben slim en kan heel goed analyseren... dus het worden echt hele goede gesprekken. En de therapeut is het meestal nog met mij eens ook....
Ze toetsen of je wel 'hygienisch' denkt. En bepaalde gedachten zijn niet hygienisch... of je moet ze in ieder geval niet denken want als je zo denkt kom je meer in de put. Dus niet denken dat het ontzettend erg is dat dit weer gebeurt... dat je leven weer op zijn kop staat en dat het zijn negatieve impact heeft op je omgeving.... Want dat helpt natuurlijk niet. Nou ja.. van een goede therapeut mag je het wel eventjes denken want het is wel een beetje waar... maar je mag er niet in blijven hangen... blik vooruit...het is gebeurd... op naar de mooie dingen in het leven....
En we gaan het vast hebben over eigenwaarde, want die is niet in orde... Maar stiekem denk ik dat ze dat tegen alle depressieve patienten zeggen. Nooit geweten dat ik niet genoeg eigenwaarde heb. Mijn vrienden ook niet. Ik kan best voor mezelf opkomen hoor. Sterker nog; ik denk dat als ik heel veel meer eigenwaarde krijg ik redelijk onuitstaanbaar zou worden.
Maar dat verhaaltje van eigenwaarde... ja daar knap je wel een beetje van op. Want je mag aan jezelf denken en jezelf verwennen en jezelf op de eerste plaats zetten en je moet jezelf positief aanmoedigen....dus dan ga je jezelf vanzelf wel iets beter voelen. Totdat je omgeving je terugroept dat zij er ook nog zijn.....
Dus misschien wil ik deze keer therapie om meer in contact te komen met mijn gevoel... Want hoewel ik op dit moment heel veel voel.. moet ik vast nog meer in mijn gevoel. Want dat is goed.. dicht bij je gevoel. Ik ken best een aantal mensen die vaak bezig zijn met hun eigen gevoel. Die doen daar allemaal sessies voor en hebben hun eigen innerlijke kind ontdekt die meer steun nodig heeft. Maar ik heb nooit het idee gekregen dat die mensen daar nou zoveel gelukkiger van zijn geworden. Telkens ligt het weer aan het kind dat werd ontkent en daarom lopen ze nu tegen veel problemen aan...Ik ken een vrouw van over de 60 die er nog altijd last van heeft dat ze als kind niet serieus genomen werd. En daarom reageert ze nu zoals ze reageert en heeft ze daar last van....
En als de therapie niet voldoende werkt dan ligt dat aan de patient. Te sceptisch en sarcastisch en niet voldoende gemotiveerd...
En als de therapie wel werkt dan kan de therapeut zich op de borst kloppen. Dan heeft hij mooi werk verricht en dan komt het natuurlijk niet door de pillen die zijn aangeslagen (want pillen lossen niets op) of aan het simpele feit dat de meeste depressies na verloop van tijd zelf overgaan....
dinsdag 27 januari 2009 om 15:28
dinsdag 27 januari 2009 om 21:33
Ik ben erg overtuigd van het nut van de gesprekken die ik heb gehad met mijn psycholoog (en nu nog, maar dan wegens een rouwproces).
Maar. Ik geloof niet in eindeloos zoeken en doorzagen. Tuurlijk, sommige gevoelens of gedragspatronen zul je aan moeten pakken om goed voor jezelf te kunnen (leren) zorgen. Het is echter aan jouzelf om goed na te gaan hoe ver je daar in wilt gaan, wat echt nodig is. En dat is best lastig te bepalen als je inderdaad om je heen hoort wat er allemaal wel niet goed zou zijn in geval van depressie... Als je dan ook nog eens IN die depressie zit valt het niet mee om helder te zien waar je baat bij hebt.
Als je maar lang genoeg zoekt en trekt zit er zelfs in het gelukkigste mens wel iets dat niet helemaal jofel is, waar hij of zij last van heeft. Maar is het echt nodig om alles uit te spitten? Denk het niet. Niemand is gebaat bij grenzeloos navelstaren, dat is mijn overtuiging. Hou het functioneel denk ik dan, doe wat goed voor jou is. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander niet.
Pillen lossen geen gedragsproblematiek op. Dat niet. Maar ze vullen wel een stofje aan dat je mist. En daarmee is het een goed middel tegen depressies. Daarnáást helpt praten om je gedrag zo aan te passen dat je beter toegerust bent om te voorkomen dat je opnieuw een depressie krijgt. Je weet dan welke situaties je moet vermijden om een depressie te triggeren.
Wat beroerd zeg, dat die werkhervatting zo is uitgepakt. Ging je te snel? Of was je er gewoon sowieso nog niet klaar voor? Mag ik vragen welk medicijn je gebruikt?
Ik slik Efexor 75 mg. Ondanks het rouwproces heb ik die dosering niet verhoogd (gelukkig hoefde dat niet) maar ik ben wél weer naar de psycholoog gegaan voor begeleiding. Dat werkt goed. Ik dacht: éérst kijken of praten helpt en zo niet, kan ik altijd nog zien of de dosering omhoog moet in deze barre tijd. Overigens heb ik ook de mazzel vind ik zelf, dat ik een zeer goede en prettige psych heb. Analyseren afwisselen met praktische tips en concrete aanwijzingen. Werkt voor mij uitstekend.
Maar. Ik geloof niet in eindeloos zoeken en doorzagen. Tuurlijk, sommige gevoelens of gedragspatronen zul je aan moeten pakken om goed voor jezelf te kunnen (leren) zorgen. Het is echter aan jouzelf om goed na te gaan hoe ver je daar in wilt gaan, wat echt nodig is. En dat is best lastig te bepalen als je inderdaad om je heen hoort wat er allemaal wel niet goed zou zijn in geval van depressie... Als je dan ook nog eens IN die depressie zit valt het niet mee om helder te zien waar je baat bij hebt.
Als je maar lang genoeg zoekt en trekt zit er zelfs in het gelukkigste mens wel iets dat niet helemaal jofel is, waar hij of zij last van heeft. Maar is het echt nodig om alles uit te spitten? Denk het niet. Niemand is gebaat bij grenzeloos navelstaren, dat is mijn overtuiging. Hou het functioneel denk ik dan, doe wat goed voor jou is. Wat voor de één werkt, werkt voor de ander niet.
Pillen lossen geen gedragsproblematiek op. Dat niet. Maar ze vullen wel een stofje aan dat je mist. En daarmee is het een goed middel tegen depressies. Daarnáást helpt praten om je gedrag zo aan te passen dat je beter toegerust bent om te voorkomen dat je opnieuw een depressie krijgt. Je weet dan welke situaties je moet vermijden om een depressie te triggeren.
Wat beroerd zeg, dat die werkhervatting zo is uitgepakt. Ging je te snel? Of was je er gewoon sowieso nog niet klaar voor? Mag ik vragen welk medicijn je gebruikt?
Ik slik Efexor 75 mg. Ondanks het rouwproces heb ik die dosering niet verhoogd (gelukkig hoefde dat niet) maar ik ben wél weer naar de psycholoog gegaan voor begeleiding. Dat werkt goed. Ik dacht: éérst kijken of praten helpt en zo niet, kan ik altijd nog zien of de dosering omhoog moet in deze barre tijd. Overigens heb ik ook de mazzel vind ik zelf, dat ik een zeer goede en prettige psych heb. Analyseren afwisselen met praktische tips en concrete aanwijzingen. Werkt voor mij uitstekend.
dinsdag 27 januari 2009 om 23:06
Lieve Snoek,
Dank voor je bericht... Je schrijft over een rouwproces.. dat had ik nog niet gelezen... wat is er gebeurd? Goed dat het toch goed gaat... dwz dat je rouw geen echte depressie triggered.
Mijn stukje was natuurlijk wederom cynisch... en een uiting van mijn onmacht. Natuurlijk ga ik een heleboel dingen uitzoeken en op de rit zetten.
Ik weet in ieder geval dat stress bij mij depressie triggered. Daarom viel ik na de mislukte werkhervatting weer zo hard naar beneden... En tijdens een depressie kan ik ook niet goed bij mijn gevoel...Zodra het even goed gaat grijp ik dat aan om mezelf wijs te maken dat het echt al weer goed gaat. De hele slechte dag daarvoor bagataliseer ik dan.. Ik had dan ook gehoopt dat ik werkhervatting wel zou aankunnen en afgesproken met bedrijfsarts dat ik het in ieder geval zou proberen... En ik heb een volle week gevochten en kon pas toegeven dat het niet meer ging toen ik echt heel diep in de ellende zat...
Ik heb jaren geleden met een psychiater gesprekken gehad. het ging toen redelijk goed met me... ik was stabiel en er daarom aan toe om eens rustig naar mijn medicijngebruik en andere mogelijkheden te gaan kijken. uiteindelijk zei die psychiater dat hij mij aan het begin van die rit licht depressief vond. Was ik helemaal verbaasd over... dat dat al depressie werd genoemd. Ik werkte immers hard en vond die slechte buien bij het leven horen. Had het niet makkelijk maar zou dat zelf nooit depressie hebben genoemd.
En zelfs nu ik zo ben ingestort dat ik niet alleen thuis kan zijn... vind ik het soms moeilijk om het serieus te nemen. Ik kan nogal wisselen in stemmingen en op goede momenten vind ik het heel moeilijk om het niet enorm af te zwakken, te ambitieuse doelstellingen te maken en mezelf ook een aansteller te vinden.
Zo vind ik bijvoorbeeld vandaag een redelijke dag... terwijl mijn hele lichaam pijn doet van de spanning en de vermoeidheid...
Dank voor je bericht... Je schrijft over een rouwproces.. dat had ik nog niet gelezen... wat is er gebeurd? Goed dat het toch goed gaat... dwz dat je rouw geen echte depressie triggered.
Mijn stukje was natuurlijk wederom cynisch... en een uiting van mijn onmacht. Natuurlijk ga ik een heleboel dingen uitzoeken en op de rit zetten.
Ik weet in ieder geval dat stress bij mij depressie triggered. Daarom viel ik na de mislukte werkhervatting weer zo hard naar beneden... En tijdens een depressie kan ik ook niet goed bij mijn gevoel...Zodra het even goed gaat grijp ik dat aan om mezelf wijs te maken dat het echt al weer goed gaat. De hele slechte dag daarvoor bagataliseer ik dan.. Ik had dan ook gehoopt dat ik werkhervatting wel zou aankunnen en afgesproken met bedrijfsarts dat ik het in ieder geval zou proberen... En ik heb een volle week gevochten en kon pas toegeven dat het niet meer ging toen ik echt heel diep in de ellende zat...
Ik heb jaren geleden met een psychiater gesprekken gehad. het ging toen redelijk goed met me... ik was stabiel en er daarom aan toe om eens rustig naar mijn medicijngebruik en andere mogelijkheden te gaan kijken. uiteindelijk zei die psychiater dat hij mij aan het begin van die rit licht depressief vond. Was ik helemaal verbaasd over... dat dat al depressie werd genoemd. Ik werkte immers hard en vond die slechte buien bij het leven horen. Had het niet makkelijk maar zou dat zelf nooit depressie hebben genoemd.
En zelfs nu ik zo ben ingestort dat ik niet alleen thuis kan zijn... vind ik het soms moeilijk om het serieus te nemen. Ik kan nogal wisselen in stemmingen en op goede momenten vind ik het heel moeilijk om het niet enorm af te zwakken, te ambitieuse doelstellingen te maken en mezelf ook een aansteller te vinden.
Zo vind ik bijvoorbeeld vandaag een redelijke dag... terwijl mijn hele lichaam pijn doet van de spanning en de vermoeidheid...
donderdag 29 januari 2009 om 18:19
De verschijnselen die bij rouw horen, lijken wel op die van een depressie. Maar toch kan ik het onderscheid heel goed voelen. Bij mijn rouw heb ik ook heel veel wanhoop gevoeld, en nog. Gelukkig ben ik daarbij niet in een depressie geschoten. Wat er gebeurd is.. mijn lieve broertje (want 5 jaar jonger) is vorig jaar mei overleden. Dat doet gloeiend veel pijn en ik mis hem verschrikkelijk. Eerlijk gezegd vind ik het een soort wonder dat ik niet depressief ben geworden.
Bizar ook: ik ben depressief geworden toen er geen vuiltje aan de lucht was. Gelukkig ben ik ook weer hersteld. Nu is mijn broertje dood en zou je denken dat ik een 'reden' heb om depressief te zijn, maar dan blijft het weg. Ik wist meteen dat hulp inroepen bij de rouw voor mij erg belangrijk is. Waarschijnlijk heeft dat de depressie weg gehouden.
Zooo herkenbaar, dat je na 1 aardige dag de vorige slechte dag al bijna vergeten bent. Waarom vind je het moeilijk het (oftewel jezelf) serieus te nemen? Heb je onbewust een oordeel over depressief zijn? 'Mag' je niet depressief zijn van jezelf? Volgens mij heb je het nog niet (helemaal) geaccepteerd dat dit nu eenmaal is wat er aan de hand is. Of wel? Let op: het zegt niks over wie jij bent. Je hebt een depressie, je bént geen depressie!
De kunst is een aardige dag te nemen zoals deze is en er blij mee te zijn. Dat zijn lichtpuntjes en signalen dat het goed komt. Maar het betekent natuurlijk niet dat je depressie al van de baan is.
Ik was altijd bang dat als ik het allemaal serieus zou nemen, dat ik er in zou blijven hangen. Dat als ik er aan toe zou geven, ik nooit meer uit die put zou komen. Terwijl het juíst zo belangrijk is er aan toe te geven want dat is de 1e stap op weg naar herstel. ZORG voor jezelf en neem deze ziekte serieus.
Voor wat het waard is: ik vind je geen aanstelster! Dat bén je niet. Je bent aan het knokken om weer beter te worden.
Hoe ging het vandaag?
Bizar ook: ik ben depressief geworden toen er geen vuiltje aan de lucht was. Gelukkig ben ik ook weer hersteld. Nu is mijn broertje dood en zou je denken dat ik een 'reden' heb om depressief te zijn, maar dan blijft het weg. Ik wist meteen dat hulp inroepen bij de rouw voor mij erg belangrijk is. Waarschijnlijk heeft dat de depressie weg gehouden.
Zooo herkenbaar, dat je na 1 aardige dag de vorige slechte dag al bijna vergeten bent. Waarom vind je het moeilijk het (oftewel jezelf) serieus te nemen? Heb je onbewust een oordeel over depressief zijn? 'Mag' je niet depressief zijn van jezelf? Volgens mij heb je het nog niet (helemaal) geaccepteerd dat dit nu eenmaal is wat er aan de hand is. Of wel? Let op: het zegt niks over wie jij bent. Je hebt een depressie, je bént geen depressie!
De kunst is een aardige dag te nemen zoals deze is en er blij mee te zijn. Dat zijn lichtpuntjes en signalen dat het goed komt. Maar het betekent natuurlijk niet dat je depressie al van de baan is.
Ik was altijd bang dat als ik het allemaal serieus zou nemen, dat ik er in zou blijven hangen. Dat als ik er aan toe zou geven, ik nooit meer uit die put zou komen. Terwijl het juíst zo belangrijk is er aan toe te geven want dat is de 1e stap op weg naar herstel. ZORG voor jezelf en neem deze ziekte serieus.
Voor wat het waard is: ik vind je geen aanstelster! Dat bén je niet. Je bent aan het knokken om weer beter te worden.
Hoe ging het vandaag?
donderdag 29 januari 2009 om 20:30
Hai Snoek,
Wat erg van je broertje... ik wens je heel veel sterkte zonder hem. Maar wat fijn dat je kunt rouwen zonder depressief te raken...
Ik merkte 3 jaar geleden toen ik gestopt was met AD en weer opnieuw moest beginnen ook zoiets (wel veel minder erg dan wat jij meemaakte). Net toen de pillen waren aangeslagen en ik mijn werk weer paar weken aan het opbouwen was, kreeg ik een conflict en werd ik ontslagen. Had natuurlijk weer ontzettende stress, was kapot moe, sliep nauwelijks en heb vreselijk gehuild.... Maar het voelde gezond... het was gebaseerd op de werkelijke situatie en daarom beter te dragen. Als je vanuit het niets depressief bent is dat zooo moeilijk.
Grappig dat je het hebt over acceptatie van depressie. Mijn moeder was vroeger ook vaak depressief en als kind heb ik daar veel last van gehad. Ik heb mezelf toen voorgenomen dat ik psychisch niets mankeerde en heb al mijn gevoelens weggestopt. De eerste perioden die ik heb meegemaakt had ik vooral angst en herkende ik dan ook niet als depressie. Maar het waren ook geen paniekaanvallen en nu achteraf kan ik ook zeggen dat dat depressie was....
Ook dit keer hield ik lang vol dat het geen echte depressie was. De psychiater (voor het eerst was ik bij een psychiater tijdens een depressie) prikte er echter zo doorheen. En nu herken ik het heel duidelijk als depressieve gevoelens.
Vannacht had ik slechte nacht (paar uur wakker met vreselijke wanhopige bui). Tot mijn verbazing ging het vandaag overdag best goed. Heb flink stuk gefietst in het mooie winterweer.
Ben nu wel erg moe, mijn hele lijf doet pijn...
Ik heb mijn doelen nu lager gesteld... ik hoef nog lang niet de oude te worden... met hele kleine stapjes zou ik al blij zijn.
Dit weekend ga ik het weer in eigen huis proberen... na 3 weken bij mijn ouders...
Wat erg van je broertje... ik wens je heel veel sterkte zonder hem. Maar wat fijn dat je kunt rouwen zonder depressief te raken...
Ik merkte 3 jaar geleden toen ik gestopt was met AD en weer opnieuw moest beginnen ook zoiets (wel veel minder erg dan wat jij meemaakte). Net toen de pillen waren aangeslagen en ik mijn werk weer paar weken aan het opbouwen was, kreeg ik een conflict en werd ik ontslagen. Had natuurlijk weer ontzettende stress, was kapot moe, sliep nauwelijks en heb vreselijk gehuild.... Maar het voelde gezond... het was gebaseerd op de werkelijke situatie en daarom beter te dragen. Als je vanuit het niets depressief bent is dat zooo moeilijk.
Grappig dat je het hebt over acceptatie van depressie. Mijn moeder was vroeger ook vaak depressief en als kind heb ik daar veel last van gehad. Ik heb mezelf toen voorgenomen dat ik psychisch niets mankeerde en heb al mijn gevoelens weggestopt. De eerste perioden die ik heb meegemaakt had ik vooral angst en herkende ik dan ook niet als depressie. Maar het waren ook geen paniekaanvallen en nu achteraf kan ik ook zeggen dat dat depressie was....
Ook dit keer hield ik lang vol dat het geen echte depressie was. De psychiater (voor het eerst was ik bij een psychiater tijdens een depressie) prikte er echter zo doorheen. En nu herken ik het heel duidelijk als depressieve gevoelens.
Vannacht had ik slechte nacht (paar uur wakker met vreselijke wanhopige bui). Tot mijn verbazing ging het vandaag overdag best goed. Heb flink stuk gefietst in het mooie winterweer.
Ben nu wel erg moe, mijn hele lijf doet pijn...
Ik heb mijn doelen nu lager gesteld... ik hoef nog lang niet de oude te worden... met hele kleine stapjes zou ik al blij zijn.
Dit weekend ga ik het weer in eigen huis proberen... na 3 weken bij mijn ouders...
zaterdag 31 januari 2009 om 08:43
Dank je Sterretjee, lief!
Ik heb iets nieuws ontdekt. Ik noem het aardstralen, maar dat is een metafoor. Want ik geloof niet in aardstralen (maar wil verder niemand beledigen die dat wel doet).
Wat ik bedoel is dat de depressieve buien komen en gaan. Ik heb er geen invloed op. Het zijn 'aardstralen'.
Als ik me dus heel erg naar voel heeft het geen zin om me af te vragen waar het aan ligt. Wat ik verkeerd heb gedacht, wat ik verkeerd heb gedaan of wat ik verkeerd heb gegeten. Evenzo is er ook geen rechtstreeks verband als ik een halve dag niet geplaagd wordt door dat ellendige gevoel.
Het komt en het gaat en ik moet er hoe dan ook doorheen, want er helpt geen lieve moeder en zelf kan ik het al helemaal niet helpen.
Die gedachte op zich geeft een beetje rust.
Had ik dit eerder kunnen/moeten ontdekken zodat ik eerder al een heel klein beetje meer rust kreeg?
Welnee, dat kon helemaal niet. Elke depressie is een proces waar je weer doorheen moet. Er is geen easy fix... het is een kwestie van uitzingen en in de tussentijd proberen je kop zo min mogelijk te verliezen.
Heb je de vorige keer iets geleerd dat je heeft geholpen dan zul je er de volgende keer net zo goed weer instinken. Of je demonen van de vorige keer heb je onder controle maar er komt iets nieuw voor in de plaats.
Want mijn brein is creatief genoeg om van alles te verzinnen en nieuwe problemen en gedachten te creeren. Dat zijn gewoon aardstralen.. dat is depressie...
Ik heb iets nieuws ontdekt. Ik noem het aardstralen, maar dat is een metafoor. Want ik geloof niet in aardstralen (maar wil verder niemand beledigen die dat wel doet).
Wat ik bedoel is dat de depressieve buien komen en gaan. Ik heb er geen invloed op. Het zijn 'aardstralen'.
Als ik me dus heel erg naar voel heeft het geen zin om me af te vragen waar het aan ligt. Wat ik verkeerd heb gedacht, wat ik verkeerd heb gedaan of wat ik verkeerd heb gegeten. Evenzo is er ook geen rechtstreeks verband als ik een halve dag niet geplaagd wordt door dat ellendige gevoel.
Het komt en het gaat en ik moet er hoe dan ook doorheen, want er helpt geen lieve moeder en zelf kan ik het al helemaal niet helpen.
Die gedachte op zich geeft een beetje rust.
Had ik dit eerder kunnen/moeten ontdekken zodat ik eerder al een heel klein beetje meer rust kreeg?
Welnee, dat kon helemaal niet. Elke depressie is een proces waar je weer doorheen moet. Er is geen easy fix... het is een kwestie van uitzingen en in de tussentijd proberen je kop zo min mogelijk te verliezen.
Heb je de vorige keer iets geleerd dat je heeft geholpen dan zul je er de volgende keer net zo goed weer instinken. Of je demonen van de vorige keer heb je onder controle maar er komt iets nieuw voor in de plaats.
Want mijn brein is creatief genoeg om van alles te verzinnen en nieuwe problemen en gedachten te creeren. Dat zijn gewoon aardstralen.. dat is depressie...
zaterdag 31 januari 2009 om 10:47
Hee Hiltje, wat een goeie tekst zeg! Wanneer heb je dit 'nieuws' ontdekt? Ik denk namelijk dat je de spijker op zijn kop slaat.
Je hebt geen invloed op de depressie maar wél op hoe je ermee omgaat. En je hebt invloed op het voorkomen van triggers. Dat is geen garantie dat je nooit meer een depressie krijgt, maar je zorgt er wel voor dat de kans erop iets minder wordt. En áls er zich dan toch een depressie aandient, dan is de kunst er goed mee om te gaan. Niet verzetten, goed voor jezelf zorgen, bewegen en andere dingen die helpen.
Ik ben zelf ook 'blij' dat ik kan rouwen zonder depressief te raken. Al is dit rouwproces een veel en veel grotere verschrikking dan al mijn depressies bij mekaar. Maar ik weet ook, als ik er een depressie bij had gekregen, dan had ik minder goed mijn échte verdriet en gemis kunnen voelen. Nu kan ik goed rouwen (wat 'goed' ook moge inhouden, maar zo voel ik dat). En dat is belangrijk om uiteindelijk door te kunnen gaan.
Ik ben net als Sterretjee benieuwd hoe het vandaag met je is. Goeie dag, slechte dag, gaatwel dag?
Je hebt geen invloed op de depressie maar wél op hoe je ermee omgaat. En je hebt invloed op het voorkomen van triggers. Dat is geen garantie dat je nooit meer een depressie krijgt, maar je zorgt er wel voor dat de kans erop iets minder wordt. En áls er zich dan toch een depressie aandient, dan is de kunst er goed mee om te gaan. Niet verzetten, goed voor jezelf zorgen, bewegen en andere dingen die helpen.
Ik ben zelf ook 'blij' dat ik kan rouwen zonder depressief te raken. Al is dit rouwproces een veel en veel grotere verschrikking dan al mijn depressies bij mekaar. Maar ik weet ook, als ik er een depressie bij had gekregen, dan had ik minder goed mijn échte verdriet en gemis kunnen voelen. Nu kan ik goed rouwen (wat 'goed' ook moge inhouden, maar zo voel ik dat). En dat is belangrijk om uiteindelijk door te kunnen gaan.
Ik ben net als Sterretjee benieuwd hoe het vandaag met je is. Goeie dag, slechte dag, gaatwel dag?
zaterdag 31 januari 2009 om 16:55
Hallo,
Ik geloof een ' gaat wel dag '. Ik kan er niet veel over zeggen. Vanochtend ging wel, nu voel ik me redelijk rot.
Maar als het echt erg is neem ik een kalmeringspil en dat heb ik afgelopen 2 dagen niet gedaan en is op dit moment ook niet nodig.
Volgens mij slikte ik ze eerst om de dag en de laatste week om de twee dagen.
Maar ik durf niet te zeggen dat er al verbetering is, want het is nog heel broos en wankel. Bovendien ' besloot' ik de afgelopen tijd telkens dat het beter ging en dan nam ik weer dingen op me en dan stortte ik weer keihard in. Dus ik trek nog geen conclusies.
Morgen ga ik weer naar huis, na 3 weken bij mijn pa te hebben gezeten. Ik kijk er naar uit maar zie er soms ook tegenop. Hier heb ik wat aanspraak en dat helpt wel.
Maar na 3 weken krijg ik hier natuurlijk ook irritaties en ik wil ook wel weer naar mijn eigen omgeving.
Ik hoop dat dat me goed doet maar houd er ook rekening mee dat het moeilijker wordt.
Ik geloof een ' gaat wel dag '. Ik kan er niet veel over zeggen. Vanochtend ging wel, nu voel ik me redelijk rot.
Maar als het echt erg is neem ik een kalmeringspil en dat heb ik afgelopen 2 dagen niet gedaan en is op dit moment ook niet nodig.
Volgens mij slikte ik ze eerst om de dag en de laatste week om de twee dagen.
Maar ik durf niet te zeggen dat er al verbetering is, want het is nog heel broos en wankel. Bovendien ' besloot' ik de afgelopen tijd telkens dat het beter ging en dan nam ik weer dingen op me en dan stortte ik weer keihard in. Dus ik trek nog geen conclusies.
Morgen ga ik weer naar huis, na 3 weken bij mijn pa te hebben gezeten. Ik kijk er naar uit maar zie er soms ook tegenop. Hier heb ik wat aanspraak en dat helpt wel.
Maar na 3 weken krijg ik hier natuurlijk ook irritaties en ik wil ook wel weer naar mijn eigen omgeving.
Ik hoop dat dat me goed doet maar houd er ook rekening mee dat het moeilijker wordt.
dinsdag 3 februari 2009 om 12:24
Hai Sterretjee, lief dat je ernaar vraagt.
Ik ben blij dat ik weer thuis ben. Zondagmiddag nadat mijn vader weg was had ik het wel zwaar. Huilen etc.
Nu ben ik blij dat ik thuis ben in eigen omgeving.
Ik merk dat ik heeeeel erg rustig aan moet doen en vooral niet te veel moet plannen.
Gisteren ben ik wezen zwemmen.
Zojuist is mijn moeder koffie wezen drinken. Dat was fijn, maar na een uurtje ben ik letterlijk compleet gesloopt. Lig nu op de bank en zelfs dit typen kost moeite...
Zal dus later nog wat meer schrijven....
Ik ben blij dat ik weer thuis ben. Zondagmiddag nadat mijn vader weg was had ik het wel zwaar. Huilen etc.
Nu ben ik blij dat ik thuis ben in eigen omgeving.
Ik merk dat ik heeeeel erg rustig aan moet doen en vooral niet te veel moet plannen.
Gisteren ben ik wezen zwemmen.
Zojuist is mijn moeder koffie wezen drinken. Dat was fijn, maar na een uurtje ben ik letterlijk compleet gesloopt. Lig nu op de bank en zelfs dit typen kost moeite...
Zal dus later nog wat meer schrijven....
dinsdag 3 februari 2009 om 13:02
Jaa ik ken het... Soms als ik me goed voel ga ik een stukje lopen. Als ik dan thuis kom, kan ik werkelijk niks meer. Hoop dat je een beetje goed voor jezelf kunt zorgen of dat er iemand is die dat af en toe doet.
Zware tijd dit he... Heel veel rust, kracht, energie en een zonnestraatje toegewenst.
Fijn dat je weet wat je eigen grenzen zijn. Begin het nu een beetje te leren, maar ga er nog wel eens over heen. (lees: toch maar weer mee naar n drukke verjaardag. Dagen erop ben ik zo verschrikkelijk depri dat ik mezelf wel voor mn kop kan slaan)
Kan jij slapen s nachts?
Nou, kijk maar wanneer je de puf hebt om te reageren!
Liefs Ster
Zware tijd dit he... Heel veel rust, kracht, energie en een zonnestraatje toegewenst.
Fijn dat je weet wat je eigen grenzen zijn. Begin het nu een beetje te leren, maar ga er nog wel eens over heen. (lees: toch maar weer mee naar n drukke verjaardag. Dagen erop ben ik zo verschrikkelijk depri dat ik mezelf wel voor mn kop kan slaan)
Kan jij slapen s nachts?
Nou, kijk maar wanneer je de puf hebt om te reageren!
Liefs Ster
zondag 8 februari 2009 om 09:28
Het gaat wat beter... maar ik durf het bijna niet op te schrijven want dat is de goden verzoeken.
Ik leef als een bejaarde. En als ik dat doe.. heel rustig aan.. dan is het ellendige gevoel er niet zo erg. Wel een beetje soms, het schemert er door heen, maar het grijpt me niet bij mijn keel en dwingt me niet op mijn knieen. Zou ik heel veel gaan doen en te vermoeid raken dan pakt het me met zekerheid. En ik moet opletten want ik ben na een uurtje bezoek al erg moe.
Depressie heeft bij mij niet eens te maken met ongelukkig zijn. Natuurlijk, ik kan echt niet zeggen dat ik gelukkig ben. En in mijn gedachten ben ik nooit echt gelukkig geweest en mijn herinneringen gaan ook vooral uit naar alle eerdere momenten in mijn leven dat ik me niet goed voelde. Maar dat dat door de depressie gekleurde gedachten zijn kan ik nog inzien.
En het ellendige gevoel heeft ook niets te maken met ' gevoel' zoals je dat in het dagelijks leven kent. Het is geen verdriet, het is geen schaamte en het is geen schuld.... (hoewel die soms wel erbij kunnen komen).
Het is vooral een fysiek gevoel. Een storm die door je heen gaat. Van angst (terwijl je nergens concreet bang voor bent) en rottigheid en het enige dat je kan denken is dat het onmiddellijk op moet houden.
En nu het me de laatste dagen minder aanvalt en minder verlamt, is er opeens meer ruimte om te denken. En me te realiseren dat dit weer is gebeurd en zo'n impact op mijn leven heeft (ben al maanden thuis van mijn werk).
En de illusie dat ik het een volgende keer kan voorkomen.
De arrogante gedachte dat ik me de volgende keer niet laat meeslepen, dat ik het met standvastigheid en wilskracht zal bevechten... Die heb ik niet meer... En daar moet ik nog mee gaan dealen....
Ik leef als een bejaarde. En als ik dat doe.. heel rustig aan.. dan is het ellendige gevoel er niet zo erg. Wel een beetje soms, het schemert er door heen, maar het grijpt me niet bij mijn keel en dwingt me niet op mijn knieen. Zou ik heel veel gaan doen en te vermoeid raken dan pakt het me met zekerheid. En ik moet opletten want ik ben na een uurtje bezoek al erg moe.
Depressie heeft bij mij niet eens te maken met ongelukkig zijn. Natuurlijk, ik kan echt niet zeggen dat ik gelukkig ben. En in mijn gedachten ben ik nooit echt gelukkig geweest en mijn herinneringen gaan ook vooral uit naar alle eerdere momenten in mijn leven dat ik me niet goed voelde. Maar dat dat door de depressie gekleurde gedachten zijn kan ik nog inzien.
En het ellendige gevoel heeft ook niets te maken met ' gevoel' zoals je dat in het dagelijks leven kent. Het is geen verdriet, het is geen schaamte en het is geen schuld.... (hoewel die soms wel erbij kunnen komen).
Het is vooral een fysiek gevoel. Een storm die door je heen gaat. Van angst (terwijl je nergens concreet bang voor bent) en rottigheid en het enige dat je kan denken is dat het onmiddellijk op moet houden.
En nu het me de laatste dagen minder aanvalt en minder verlamt, is er opeens meer ruimte om te denken. En me te realiseren dat dit weer is gebeurd en zo'n impact op mijn leven heeft (ben al maanden thuis van mijn werk).
En de illusie dat ik het een volgende keer kan voorkomen.
De arrogante gedachte dat ik me de volgende keer niet laat meeslepen, dat ik het met standvastigheid en wilskracht zal bevechten... Die heb ik niet meer... En daar moet ik nog mee gaan dealen....
