Psyche
alle pijlers
Depressieve partner helpen, wat is normaal?
maandag 3 april 2017 om 12:54
Ik ben de depressieve persoon in dit geval. Al zo'n 2,5 jaar ben ik depressief. Er speelde al heel veel en ik had het al behoorlijk zwaar maar redde het wel, tot mijn moeder ongeneeslijk ziek werd. Dat was de klap voor mij waardoor ik instortte. Ik heb toen hulp gezocht en slik nog steeds antidepressiva en bezoek een psycholoog. Ik ben een stuk opgeknapt en functioneer redelijk maar de depressie is er nog, en volgens mijn psych zal dat pas gaan verbeteren als mijn moeder is overleden en ik dat heb kunnen verwerken. Dat denk ik zelf ook.
In het dagelijks leven werk ik, niet heel veel uren en ook niet meer de uitdagende maar veeleisende baan die ik had, ik zorg voor 2 schoolgaande kinderen, ik zorg dat het huis op orde is, doe de boodschappen, was, kook etc. Eigenlijk alles in en om het huis dus. Mijn man vertrekt om 7 uur 's ochtends en is er om 6 uur 's avonds weer. In die tijd regel ik alles.
Mijn voornaamste klachten zijn extreme vermoeidheid en niet stabiel zijn. Ik ben snel van slag, kan moeilijk een beslissing maken en alles voelt als 'moeten' in plaats van dat ik dingen leuk vind om te gaan doen. Ik kan veel minder genieten van alles en ik moet sociale activiteiten enorm beperken omdat dat energie vreet. Maar de vermoeidheid is het lastigste. Ik moet, in slechtere tijden, vaak overdag even slapen of na het eten even een uur slapen om het vol te houden. Anders red ik het echt niet.
In de praktijk is het dus zo dat ik doordeweeks na het eten regelmatig een uur naar bed ga. Daarna ben ik er dan weer om de 1 van de 2 kinderen naar bed te brengen. Ik heb dan gekookt en man ruimt de tafel af na het eten. In het weekend laat man me vaak uitslapen tot 8 uur (hii gaat dan om half 7 naar beneden met de kinderen, wil zelf niet uitslapen, dat heb ik hem ook vaak genoeg aangeboden) en vaak slaap ik overdag dan ook nog een tijdje. Hij onderneemt in slechte tijden ook wat meer alleen met de kinderen, zoals even met ze de hond uitlaten of naar een speeltuin gaan in de buurt.
Nou heb ik het idee dat hij soms denkt dat het heel erg geweldig speciaal is dat hij mij het 'gunt' om te gaan slapen etc. Terwijl ik eigenlijk vind dat het normaal is dat je je partner ontlast als die niet meer kan. Andere mensen hebben ook al gezegd zoveel respect voor hem te hebben dat hij nog bij me blijft in deze situatie....
Ik snap echt wel dat het zwaar voor hem is dat zijn vrouw zo veranderd is en minder sterk is en meer rust en steun nodig heeft. Maar je trouwt toch in goede en in slechte tijden? Ik zit hier zelf ook niet op te wachten. Ik wil niet altijd zo uitgeput zijn en me rot voelen en dingen niet kunnen, maar ja, shit happens.
Ik waardeer dus wel heel erg wat hij allemaal doet en erken ook dat het voor hem echt niet makkelijk is, maar ik vind het dus niet heel speciaal dat hij het me gunt om uit te slapen of dat hij in het weekend een uurtje met de kinderen op pad gaat ofzo. Zie ik dat nou zo verkeerd?
Ik moet er wel bij zeggen dat hij Asperger heeft, dat maakt alles niet echt veel makkelijker. Ben heel benieuwd wat jullie mening is!
In het dagelijks leven werk ik, niet heel veel uren en ook niet meer de uitdagende maar veeleisende baan die ik had, ik zorg voor 2 schoolgaande kinderen, ik zorg dat het huis op orde is, doe de boodschappen, was, kook etc. Eigenlijk alles in en om het huis dus. Mijn man vertrekt om 7 uur 's ochtends en is er om 6 uur 's avonds weer. In die tijd regel ik alles.
Mijn voornaamste klachten zijn extreme vermoeidheid en niet stabiel zijn. Ik ben snel van slag, kan moeilijk een beslissing maken en alles voelt als 'moeten' in plaats van dat ik dingen leuk vind om te gaan doen. Ik kan veel minder genieten van alles en ik moet sociale activiteiten enorm beperken omdat dat energie vreet. Maar de vermoeidheid is het lastigste. Ik moet, in slechtere tijden, vaak overdag even slapen of na het eten even een uur slapen om het vol te houden. Anders red ik het echt niet.
In de praktijk is het dus zo dat ik doordeweeks na het eten regelmatig een uur naar bed ga. Daarna ben ik er dan weer om de 1 van de 2 kinderen naar bed te brengen. Ik heb dan gekookt en man ruimt de tafel af na het eten. In het weekend laat man me vaak uitslapen tot 8 uur (hii gaat dan om half 7 naar beneden met de kinderen, wil zelf niet uitslapen, dat heb ik hem ook vaak genoeg aangeboden) en vaak slaap ik overdag dan ook nog een tijdje. Hij onderneemt in slechte tijden ook wat meer alleen met de kinderen, zoals even met ze de hond uitlaten of naar een speeltuin gaan in de buurt.
Nou heb ik het idee dat hij soms denkt dat het heel erg geweldig speciaal is dat hij mij het 'gunt' om te gaan slapen etc. Terwijl ik eigenlijk vind dat het normaal is dat je je partner ontlast als die niet meer kan. Andere mensen hebben ook al gezegd zoveel respect voor hem te hebben dat hij nog bij me blijft in deze situatie....
Ik snap echt wel dat het zwaar voor hem is dat zijn vrouw zo veranderd is en minder sterk is en meer rust en steun nodig heeft. Maar je trouwt toch in goede en in slechte tijden? Ik zit hier zelf ook niet op te wachten. Ik wil niet altijd zo uitgeput zijn en me rot voelen en dingen niet kunnen, maar ja, shit happens.
Ik waardeer dus wel heel erg wat hij allemaal doet en erken ook dat het voor hem echt niet makkelijk is, maar ik vind het dus niet heel speciaal dat hij het me gunt om uit te slapen of dat hij in het weekend een uurtje met de kinderen op pad gaat ofzo. Zie ik dat nou zo verkeerd?
Ik moet er wel bij zeggen dat hij Asperger heeft, dat maakt alles niet echt veel makkelijker. Ben heel benieuwd wat jullie mening is!
maandag 3 april 2017 om 12:58
Dat zie je toch wel een beetje verkeerd. Het is voor hem minstens zo zwaar als voor jou. Dus ja, het is nogal wat dat hij je steunt, het gezin draaiende houdt en jouw extra tijd en rust gunt. Die heb je ook nodig hoor, maar het is niet 'maar normaal, want je trouwt in voor- en tegenspoed'. En het kost hem vanwege zijn Asperger misschien ook even wat meer energie. Hoe dan ook: het is ontzettend zwaar om depressief te zijn, maar het is net zo zwaar om een depressieve partner te hebben.
Maar weet je, maak er geen wedstrijd van, maar heb begrip voor elkaar en voor jezelf.
Maar weet je, maak er geen wedstrijd van, maar heb begrip voor elkaar en voor jezelf.
maandag 3 april 2017 om 13:01
maandag 3 april 2017 om 13:06
Ik vind het speciaal en lief dat hij dat soort dingen doet om iemand te helpen en te ontlasten die alles maar normaal vind dat diens man voor haar doet. Het is voor jou zwaar, maar voor hem ook.. Zeker als hij zelf asperger heeft.
En je zegt dat je het waardeert wat hij voor je doet maar dat lees ik niet in je bericht, ik lees vooral dat je het vind horen dat hij dat doet en het normaal is... Je trouwt misschien in voor en tegenspoed, maar een partner met een depressie van 2,5 jaar is niet niks hé. Voor hem ook niet.
En je zegt dat je het waardeert wat hij voor je doet maar dat lees ik niet in je bericht, ik lees vooral dat je het vind horen dat hij dat doet en het normaal is... Je trouwt misschien in voor en tegenspoed, maar een partner met een depressie van 2,5 jaar is niet niks hé. Voor hem ook niet.
maandag 3 april 2017 om 13:09
quote:Cadance schreef op 03 april 2017 @ 13:01:
Het is heel fijn dat hij dat voor jou doet. In voor- en tegenspoed getrouwd of niet. Maar ik herken wel dat 'men' het al snel speciaal vindt als mannen in hun eentje zorgtaken op zich nemen. Bij vrouwen wordt dat niet snel erkend en wordt waardering daarvoor niet snel uitgesproken.Ik heb het ook speciaal gevonden hoe een vrouwelijk familie lid voor aar man gezorgd heeft in zijn zieke jaren. Tot aan zijn dood was ze er voor hem, zo mooi (naast verdrietig) om te zien. Man of vrouw zijn doet er dan niet toe voor mij.
Het is heel fijn dat hij dat voor jou doet. In voor- en tegenspoed getrouwd of niet. Maar ik herken wel dat 'men' het al snel speciaal vindt als mannen in hun eentje zorgtaken op zich nemen. Bij vrouwen wordt dat niet snel erkend en wordt waardering daarvoor niet snel uitgesproken.Ik heb het ook speciaal gevonden hoe een vrouwelijk familie lid voor aar man gezorgd heeft in zijn zieke jaren. Tot aan zijn dood was ze er voor hem, zo mooi (naast verdrietig) om te zien. Man of vrouw zijn doet er dan niet toe voor mij.
maandag 3 april 2017 om 13:12
Je mant draagt waarschijnlijk voor zijn gevoel ook de gehele verantwoordelijkheid voor jou en de kinderen (en het gezinsinkomen). Je bent immers 'onbetrouwbaar' belastbaar, dus hij moet altijd als achtervang kunnen optreden. Ik denk dat je onderschat hoe zwaar die verantwoordelijkheid op hem kan drukken. Daarnaast heb je vast geen energie om gezellig te zijn als hij thuis is, dus hij kan thuis ook minder energie opdoen dan hij misschien nodig heeft. Dus ja, ik denk dat je partner het goed doet en dat jij het echt mag waarderen dat hij bij je blijft. Jouw depressie is voor jou verschrikkelijk, maar het 'voordeel' is dat jij toestemming hebt om in te storten. Hij niet.
maandag 3 april 2017 om 13:15
Overigens spreek ik uit ervaring. Mijn man is depressief en dat is afschuwelijk voor hem. Toch viel er een last van mijn schouders toen een zorgverlener na jaren leuren eindelijk erkende dat mijn man depressief was. Ik was zo blij dat ik niet meer de enige was die de last hoefde te dragen, maar dat de zorgverlener die last voor een deel van mij kon overnemen. En dan heb ik nog een man die, ondanks zijn depressie, goed functioneert: hij werkt fulltime, doet het huishouden nu ik zwanger ben en zorgt voor mij en de baby.
maandag 3 april 2017 om 13:17
Ik vind het inderdaad heel normaal dat je je partner ontlast als die het moeilijk heeft, ziek is oid. Maar dat neemt niet weg dat ik het ook heel lief en knap van 'm vindt dat ie, náást zijn full time werk, 's avonds altijd helpt en zelf nooit uitslaapt.
Het zal wel moeten, want jij doet overdag al heel veel en bent daardoor uitgeteld, 's avonds. Maar toch... jullie situatie is voor hem natuurlijk óók zwaar.
Dusss.... zoals iemand al zei, maak er geen wedstrijd van, bedank manlief regelmatig dat ie dit voor je doet en blijf lief voor elkaar.
Het zal wel moeten, want jij doet overdag al heel veel en bent daardoor uitgeteld, 's avonds. Maar toch... jullie situatie is voor hem natuurlijk óók zwaar.
Dusss.... zoals iemand al zei, maak er geen wedstrijd van, bedank manlief regelmatig dat ie dit voor je doet en blijf lief voor elkaar.
maandag 3 april 2017 om 13:18
Maar jij doet dus verder vrijwel alles thuis. Ik vind het dan eigenlijk vrij normaal dat je elkaar iets gunt in het weekend. Als jij een uurtje mag gaan liggen, ben jij dus buiten dat uurtje voor de rest van de dag verantwoordelijk? Je man kan op ieder ander moment weg of gaan liggen of iets anders gaan doen?
Jij gunt je man dus nog veel meer dan andersom. Je kookt doet het huishouden, doet elke ochtend en avond met de kinderen, haalt ze uit school, etc. Niet meer dan normaal dat je man ook iets doet. Jij bent immers om altijd bezig, op dat ene uurtje na dat je gaat liggen.
Jij gunt je man dus nog veel meer dan andersom. Je kookt doet het huishouden, doet elke ochtend en avond met de kinderen, haalt ze uit school, etc. Niet meer dan normaal dat je man ook iets doet. Jij bent immers om altijd bezig, op dat ene uurtje na dat je gaat liggen.
maandag 3 april 2017 om 13:19
Je man functioneert ook al die tijd boven zijn normale belasting, vergeet dat niet. Bij hem komt die extra belasting ook bovenop wat hij normaal bijdraagt als jullie gezin en huishouden stabiel draait. Ook al ben jij degene die ziek is, het is niet verkeerd om te kijken of hij ook eens ontlast kan worden of dat iemand anders ondersteunt in plaats van altijd je man. Zo te horen is er ook nog geen uitzicht op wanneer het allemaal weer wat beter zal gaan.
Dat je omgeving de inspanningen van je man waardeert lijkt me niet meer dan logisch. Om zich openlijk te verbazen over dat hij bij je blijft, vind ik onnodig kwetsend naar jou toe. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.
Dat je omgeving de inspanningen van je man waardeert lijkt me niet meer dan logisch. Om zich openlijk te verbazen over dat hij bij je blijft, vind ik onnodig kwetsend naar jou toe. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.
maandag 3 april 2017 om 13:20
quote:patchouli_ schreef op 03 april 2017 @ 13:19:
Dat je omgeving de inspanningen van je man waardeert lijkt me niet meer dan logisch. Om zich openlijk te verbazen over dat hij bij je blijft, vind ik onnodig kwetsend naar jou toe. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.Als TO in haar omgeving net zo over haar man spreekt als hier, kan ik me voorstellen dat ze haar een spiegel voorhouden en zeggen dat ze dankbaar mag zijn dat hij bij haar blijft.
Dat je omgeving de inspanningen van je man waardeert lijkt me niet meer dan logisch. Om zich openlijk te verbazen over dat hij bij je blijft, vind ik onnodig kwetsend naar jou toe. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.Als TO in haar omgeving net zo over haar man spreekt als hier, kan ik me voorstellen dat ze haar een spiegel voorhouden en zeggen dat ze dankbaar mag zijn dat hij bij haar blijft.
maandag 3 april 2017 om 13:24
TO haar man heeft net zo goed alle reden om zich in de handjes te knijpen met TO. Zij regelt doordeweeks alles van half 7 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Hij kan zo aanschuiven, hoeft nooit de kinderen naar school te brengen of halen, of rekening te houden met een clubje of sport, of een feestje, tassen in te pakken, te wassen, hij hoeft amper iets in het huishouden te doen.
Ik vind het nogal meten met twee maten.
Ik vind het nogal meten met twee maten.
maandag 3 april 2017 om 13:26
maandag 3 april 2017 om 13:27
Lieve Momo, ik snap je wel. Zelf chronisch ziek zoals je weet, dus mijn vriend moet ook regelmatig taken overnemen. Nou hebben wij het geluk dat we geen kleine kinderen meer hebben. Dat scheelt veel denk ik.
Maar vooral het woord 'gunnen' zou mij ook tegen de borst stuiten. Zoals je zegt: je zit er samen in en zult samen een weg moeten vinden. Dus als dat betekent dat jij uitslaapt en regelmatig een dutje gaat doen, dan is dat op dit moment zo. Dat heeft niets met gunnen te maken, maar gewoon met het hebben van een relatie en voor elkaar zorgen. Nu heb jij wat meer tijd voor jezelf nodig, een andere keer zal hij dat zijn.
Maar vooral het woord 'gunnen' zou mij ook tegen de borst stuiten. Zoals je zegt: je zit er samen in en zult samen een weg moeten vinden. Dus als dat betekent dat jij uitslaapt en regelmatig een dutje gaat doen, dan is dat op dit moment zo. Dat heeft niets met gunnen te maken, maar gewoon met het hebben van een relatie en voor elkaar zorgen. Nu heb jij wat meer tijd voor jezelf nodig, een andere keer zal hij dat zijn.
maandag 3 april 2017 om 13:29
quote:valerievaldera schreef op 03 april 2017 @ 13:24:
TO haar man heeft net zo goed alle reden om zich in de handjes te knijpen met TO. Zij regelt doordeweeks alles van half 7 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Hij kan zo aanschuiven, hoeft nooit de kinderen naar school te brengen of halen, of rekening te houden met een clubje of sport, of een feestje, tassen in te pakken, te wassen, hij hoeft amper iets in het huishouden te doen.
Ik vind het nogal meten met twee maten.Dit ook ja.
TO haar man heeft net zo goed alle reden om zich in de handjes te knijpen met TO. Zij regelt doordeweeks alles van half 7 's ochtends tot 6 uur 's avonds. Hij kan zo aanschuiven, hoeft nooit de kinderen naar school te brengen of halen, of rekening te houden met een clubje of sport, of een feestje, tassen in te pakken, te wassen, hij hoeft amper iets in het huishouden te doen.
Ik vind het nogal meten met twee maten.Dit ook ja.
