Psyche
alle pijlers
Depressieve partner helpen, wat is normaal?
maandag 3 april 2017 om 12:54
Ik ben de depressieve persoon in dit geval. Al zo'n 2,5 jaar ben ik depressief. Er speelde al heel veel en ik had het al behoorlijk zwaar maar redde het wel, tot mijn moeder ongeneeslijk ziek werd. Dat was de klap voor mij waardoor ik instortte. Ik heb toen hulp gezocht en slik nog steeds antidepressiva en bezoek een psycholoog. Ik ben een stuk opgeknapt en functioneer redelijk maar de depressie is er nog, en volgens mijn psych zal dat pas gaan verbeteren als mijn moeder is overleden en ik dat heb kunnen verwerken. Dat denk ik zelf ook.
In het dagelijks leven werk ik, niet heel veel uren en ook niet meer de uitdagende maar veeleisende baan die ik had, ik zorg voor 2 schoolgaande kinderen, ik zorg dat het huis op orde is, doe de boodschappen, was, kook etc. Eigenlijk alles in en om het huis dus. Mijn man vertrekt om 7 uur 's ochtends en is er om 6 uur 's avonds weer. In die tijd regel ik alles.
Mijn voornaamste klachten zijn extreme vermoeidheid en niet stabiel zijn. Ik ben snel van slag, kan moeilijk een beslissing maken en alles voelt als 'moeten' in plaats van dat ik dingen leuk vind om te gaan doen. Ik kan veel minder genieten van alles en ik moet sociale activiteiten enorm beperken omdat dat energie vreet. Maar de vermoeidheid is het lastigste. Ik moet, in slechtere tijden, vaak overdag even slapen of na het eten even een uur slapen om het vol te houden. Anders red ik het echt niet.
In de praktijk is het dus zo dat ik doordeweeks na het eten regelmatig een uur naar bed ga. Daarna ben ik er dan weer om de 1 van de 2 kinderen naar bed te brengen. Ik heb dan gekookt en man ruimt de tafel af na het eten. In het weekend laat man me vaak uitslapen tot 8 uur (hii gaat dan om half 7 naar beneden met de kinderen, wil zelf niet uitslapen, dat heb ik hem ook vaak genoeg aangeboden) en vaak slaap ik overdag dan ook nog een tijdje. Hij onderneemt in slechte tijden ook wat meer alleen met de kinderen, zoals even met ze de hond uitlaten of naar een speeltuin gaan in de buurt.
Nou heb ik het idee dat hij soms denkt dat het heel erg geweldig speciaal is dat hij mij het 'gunt' om te gaan slapen etc. Terwijl ik eigenlijk vind dat het normaal is dat je je partner ontlast als die niet meer kan. Andere mensen hebben ook al gezegd zoveel respect voor hem te hebben dat hij nog bij me blijft in deze situatie....
Ik snap echt wel dat het zwaar voor hem is dat zijn vrouw zo veranderd is en minder sterk is en meer rust en steun nodig heeft. Maar je trouwt toch in goede en in slechte tijden? Ik zit hier zelf ook niet op te wachten. Ik wil niet altijd zo uitgeput zijn en me rot voelen en dingen niet kunnen, maar ja, shit happens.
Ik waardeer dus wel heel erg wat hij allemaal doet en erken ook dat het voor hem echt niet makkelijk is, maar ik vind het dus niet heel speciaal dat hij het me gunt om uit te slapen of dat hij in het weekend een uurtje met de kinderen op pad gaat ofzo. Zie ik dat nou zo verkeerd?
Ik moet er wel bij zeggen dat hij Asperger heeft, dat maakt alles niet echt veel makkelijker. Ben heel benieuwd wat jullie mening is!
In het dagelijks leven werk ik, niet heel veel uren en ook niet meer de uitdagende maar veeleisende baan die ik had, ik zorg voor 2 schoolgaande kinderen, ik zorg dat het huis op orde is, doe de boodschappen, was, kook etc. Eigenlijk alles in en om het huis dus. Mijn man vertrekt om 7 uur 's ochtends en is er om 6 uur 's avonds weer. In die tijd regel ik alles.
Mijn voornaamste klachten zijn extreme vermoeidheid en niet stabiel zijn. Ik ben snel van slag, kan moeilijk een beslissing maken en alles voelt als 'moeten' in plaats van dat ik dingen leuk vind om te gaan doen. Ik kan veel minder genieten van alles en ik moet sociale activiteiten enorm beperken omdat dat energie vreet. Maar de vermoeidheid is het lastigste. Ik moet, in slechtere tijden, vaak overdag even slapen of na het eten even een uur slapen om het vol te houden. Anders red ik het echt niet.
In de praktijk is het dus zo dat ik doordeweeks na het eten regelmatig een uur naar bed ga. Daarna ben ik er dan weer om de 1 van de 2 kinderen naar bed te brengen. Ik heb dan gekookt en man ruimt de tafel af na het eten. In het weekend laat man me vaak uitslapen tot 8 uur (hii gaat dan om half 7 naar beneden met de kinderen, wil zelf niet uitslapen, dat heb ik hem ook vaak genoeg aangeboden) en vaak slaap ik overdag dan ook nog een tijdje. Hij onderneemt in slechte tijden ook wat meer alleen met de kinderen, zoals even met ze de hond uitlaten of naar een speeltuin gaan in de buurt.
Nou heb ik het idee dat hij soms denkt dat het heel erg geweldig speciaal is dat hij mij het 'gunt' om te gaan slapen etc. Terwijl ik eigenlijk vind dat het normaal is dat je je partner ontlast als die niet meer kan. Andere mensen hebben ook al gezegd zoveel respect voor hem te hebben dat hij nog bij me blijft in deze situatie....
Ik snap echt wel dat het zwaar voor hem is dat zijn vrouw zo veranderd is en minder sterk is en meer rust en steun nodig heeft. Maar je trouwt toch in goede en in slechte tijden? Ik zit hier zelf ook niet op te wachten. Ik wil niet altijd zo uitgeput zijn en me rot voelen en dingen niet kunnen, maar ja, shit happens.
Ik waardeer dus wel heel erg wat hij allemaal doet en erken ook dat het voor hem echt niet makkelijk is, maar ik vind het dus niet heel speciaal dat hij het me gunt om uit te slapen of dat hij in het weekend een uurtje met de kinderen op pad gaat ofzo. Zie ik dat nou zo verkeerd?
Ik moet er wel bij zeggen dat hij Asperger heeft, dat maakt alles niet echt veel makkelijker. Ben heel benieuwd wat jullie mening is!
maandag 3 april 2017 om 13:33
Ik vind dat je belachelijk veel doet voor iemand die depressief en extreem vermoeid is, en ik vind dat zowel je man als die 'andere mensen' ook mogen erkennen dat dat heel bijzonder is.
Ik vind ook: als je getrouwd ben, is de ziekte van je moeder en jouw depressie een probleem van jullie beiden. Je mag best erkennen dat het ook zwaar is voor hem, maar hij dient ook te erkennen dat het zwaar is voor jou.
Ik vind ook: als je getrouwd ben, is de ziekte van je moeder en jouw depressie een probleem van jullie beiden. Je mag best erkennen dat het ook zwaar is voor hem, maar hij dient ook te erkennen dat het zwaar is voor jou.
maandag 3 april 2017 om 13:34
Het is wel een feit dat mannen veel sneller complimenten krijgen wanneer zij zorgtaken op zich nemen. Wat voor vrouwen als de norm wordt gezien en simpelweg van je wordt verwacht, dat is voor een man nog altijd zeer bijzonder.
Mijn man krijgt bijvoorbeeld regelmatig complimenten over dat hij ons kind naar de opvang brengt, een 'papadag':heeft en handig is qua de verzorging en er 's nachts net zo goed uitgaat. Over al deze dingen heb ik nog nooit een compliment gehad. Voor een vrouw is dat normaal. Ik gun mijn man alle complimentjes zeker, maar gek is het natuurlijk wel.
Ik denk dat TO dit verschil ook aanvoelt.
Mijn man krijgt bijvoorbeeld regelmatig complimenten over dat hij ons kind naar de opvang brengt, een 'papadag':heeft en handig is qua de verzorging en er 's nachts net zo goed uitgaat. Over al deze dingen heb ik nog nooit een compliment gehad. Voor een vrouw is dat normaal. Ik gun mijn man alle complimentjes zeker, maar gek is het natuurlijk wel.
Ik denk dat TO dit verschil ook aanvoelt.
maandag 3 april 2017 om 13:39
Tja heel eerlijk? Ik moet alles zelf doen, want ik woon alleen. Ik heb geen kinderen en dat scheelt HEEL veel. Dat weet ik. Dus wat dat betreft petje af hoor TO, dat je dit nog allemaal doet.
Maar bij mijn groepstherapie waren er best wat mensen die echt 0,0 waardering hadden voor het feit dat hun partner zoveel van hen overnam. Die vonden het heel normaal dat er elke avond een verse maaltijd op tafel stond, dat er iemand was die hen mee naar buiten nam, die de administratie mee regelde en meeging naar belangrijke afspraken. Ik zal heel eerlijk zijn: ik vind dat absoluut niet vanzelfsprekend, ook niet als je getrouwd bent. Niemand heeft er voor gekozen, dat weet ik. Maar ik snap het heel goed wanneer een partner van het op een gegeven moment niet meer trekt hoor.
Maar bij mijn groepstherapie waren er best wat mensen die echt 0,0 waardering hadden voor het feit dat hun partner zoveel van hen overnam. Die vonden het heel normaal dat er elke avond een verse maaltijd op tafel stond, dat er iemand was die hen mee naar buiten nam, die de administratie mee regelde en meeging naar belangrijke afspraken. Ik zal heel eerlijk zijn: ik vind dat absoluut niet vanzelfsprekend, ook niet als je getrouwd bent. Niemand heeft er voor gekozen, dat weet ik. Maar ik snap het heel goed wanneer een partner van het op een gegeven moment niet meer trekt hoor.
maandag 3 april 2017 om 13:40
quote:valerievaldera schreef op 03 april 2017 @ 13:18:
Maar jij doet dus verder vrijwel alles thuis. Ik vind het dan eigenlijk vrij normaal dat je elkaar iets gunt in het weekend. Als jij een uurtje mag gaan liggen, ben jij dus buiten dat uurtje voor de rest van de dag verantwoordelijk? Je man kan op ieder ander moment weg of gaan liggen of iets anders gaan doen?
Jij gunt je man dus nog veel meer dan andersom. Je kookt doet het huishouden, doet elke ochtend en avond met de kinderen, haalt ze uit school, etc. Niet meer dan normaal dat je man ook iets doet. Jij bent immers om altijd bezig, op dat ene uurtje na dat je gaat liggen.
Lieve Momo, ik 'ken' je een beetje uit een ander topic, en zoals valerievaldera het beschrijft kom je ook op mij over. Ik vind veel van de reacties op dit topic dan ook niet terecht, zoals de veronderstelling dat je man in je eentje de boel draaiende zou houden. Als ik lees wat je - ondanks je depressie, je zieke moeder, je zoon met bijzondere behoeftes - nog allemaal doet voor je gezin neem ik diep mijn pet voor je af. Ik heb ook verschillende keren gelezen dat je voor je man inspringt als hij ziek is of een weekend weg gaat. Ik vind dingen als jou laten uitslapen of een uurtje met de kinderen en de hond weg heel normaal en geen bijzondere opoffering waarvoor applaus op zijn plek is. Dat zou ik overigens ook vinden als er helemaal geen sprake was van depressie bij jou...
Maar dat neemt niet weg dat de moeilijkheden in jullie leven natuurlijk je man ook raken, en dat jouw depressie ook voor hem zwaar is. Misschien is hij onzeker of hij genoeg/het goede doet, misschien voelt hij zich te weinig gewaardeerd en gaat daarom uitvergroten wat hij allemaal wél doet? En misschien voel jij je schuldig over de impact van je depressie op je gezin (ondanks de rationele wetenschap dat jij hier ook niet voor gekozen hebt) en wil je dat schuldgevoel niet nog verder hoeven laten groeien door je ook nog eens beroerd te moeten gaan voelen over dingen die naar jouw idee gewoon bij normaal huwelijks lief en leed horen?
Heb je er al met hem over gepraat?
Maar jij doet dus verder vrijwel alles thuis. Ik vind het dan eigenlijk vrij normaal dat je elkaar iets gunt in het weekend. Als jij een uurtje mag gaan liggen, ben jij dus buiten dat uurtje voor de rest van de dag verantwoordelijk? Je man kan op ieder ander moment weg of gaan liggen of iets anders gaan doen?
Jij gunt je man dus nog veel meer dan andersom. Je kookt doet het huishouden, doet elke ochtend en avond met de kinderen, haalt ze uit school, etc. Niet meer dan normaal dat je man ook iets doet. Jij bent immers om altijd bezig, op dat ene uurtje na dat je gaat liggen.
Lieve Momo, ik 'ken' je een beetje uit een ander topic, en zoals valerievaldera het beschrijft kom je ook op mij over. Ik vind veel van de reacties op dit topic dan ook niet terecht, zoals de veronderstelling dat je man in je eentje de boel draaiende zou houden. Als ik lees wat je - ondanks je depressie, je zieke moeder, je zoon met bijzondere behoeftes - nog allemaal doet voor je gezin neem ik diep mijn pet voor je af. Ik heb ook verschillende keren gelezen dat je voor je man inspringt als hij ziek is of een weekend weg gaat. Ik vind dingen als jou laten uitslapen of een uurtje met de kinderen en de hond weg heel normaal en geen bijzondere opoffering waarvoor applaus op zijn plek is. Dat zou ik overigens ook vinden als er helemaal geen sprake was van depressie bij jou...
Maar dat neemt niet weg dat de moeilijkheden in jullie leven natuurlijk je man ook raken, en dat jouw depressie ook voor hem zwaar is. Misschien is hij onzeker of hij genoeg/het goede doet, misschien voelt hij zich te weinig gewaardeerd en gaat daarom uitvergroten wat hij allemaal wél doet? En misschien voel jij je schuldig over de impact van je depressie op je gezin (ondanks de rationele wetenschap dat jij hier ook niet voor gekozen hebt) en wil je dat schuldgevoel niet nog verder hoeven laten groeien door je ook nog eens beroerd te moeten gaan voelen over dingen die naar jouw idee gewoon bij normaal huwelijks lief en leed horen?
Heb je er al met hem over gepraat?
maandag 3 april 2017 om 13:42
Blijft er bij jullie veel onbesproken? Je vertelt dat hij dingen voor je doet, maar zijn dat ook de dingen die jij nodig hebt? En andersom natuurlijk ook.
Depressie is een verschrikkelijk iets, mijn partner heeft hier meer dan twee jaar last van gehad. In plaats van invullen wat ik wel of niet kon verwachten vertelde hij me dat gewoon. En ik vroeg hem ook toch nog steeds om dingen. En dan kon hij ook gewoon nee zeggen.
Verwachtingenmanagement, heel ingewikkeld en kwetsbaar maar voor ons heel belangrijk geweest.
En wie weet zijn er meer mensen die kunnen helpen he. Als ik een drukke periode had dan werd er voor ons gekookt bijvoorbeeld, konden we gewoon ergens aanschuiven en na het eten zonder verplicht gezellig te doen weer weg. Heeft ons heel veel geholpen. Juist in zulke situaties is er zo veel mogelijk. Heel veel sterkte!
Depressie is een verschrikkelijk iets, mijn partner heeft hier meer dan twee jaar last van gehad. In plaats van invullen wat ik wel of niet kon verwachten vertelde hij me dat gewoon. En ik vroeg hem ook toch nog steeds om dingen. En dan kon hij ook gewoon nee zeggen.
Verwachtingenmanagement, heel ingewikkeld en kwetsbaar maar voor ons heel belangrijk geweest.
En wie weet zijn er meer mensen die kunnen helpen he. Als ik een drukke periode had dan werd er voor ons gekookt bijvoorbeeld, konden we gewoon ergens aanschuiven en na het eten zonder verplicht gezellig te doen weer weg. Heeft ons heel veel geholpen. Juist in zulke situaties is er zo veel mogelijk. Heel veel sterkte!
maandag 3 april 2017 om 13:56
quote:MoirenPhae schreef op 03 april 2017 @ 13:48:
Sowieso is overdag slapen niet goed bij een depressie. Hebben jullie psycho-educatie?Als het slapen een ontsnapping aan de situatie is, inderdaad. Maar in het geval van TO doet ze ondanks haar depressie eigenlijk nog best wel veel werk. Dat is extra vermoeiend en dan is na het eten een uurtje liggen helemaal niet zo raar. Mensen met een depressie wordt aangeraden een ritme te houden, dat doet TO ook. Dat ze dan af en toe extra moet bijtanken, lijkt me volstrekt normaal.
Sowieso is overdag slapen niet goed bij een depressie. Hebben jullie psycho-educatie?Als het slapen een ontsnapping aan de situatie is, inderdaad. Maar in het geval van TO doet ze ondanks haar depressie eigenlijk nog best wel veel werk. Dat is extra vermoeiend en dan is na het eten een uurtje liggen helemaal niet zo raar. Mensen met een depressie wordt aangeraden een ritme te houden, dat doet TO ook. Dat ze dan af en toe extra moet bijtanken, lijkt me volstrekt normaal.
maandag 3 april 2017 om 13:57
quote:spuit_111 schreef op 03 april 2017 @ 13:56:
[...]
Als het slapen een ontsnapping aan de situatie is, inderdaad. Maar in het geval van TO doet ze ondanks haar depressie eigenlijk nog best wel veel werk. Dat is extra vermoeiend en dan is na het eten een uurtje liggen helemaal niet zo raar. Mensen met een depressie wordt aangeraden een ritme te houden, dat doet TO ook. Dat ze dan af en toe extra moet bijtanken, lijkt me volstrekt normaal.
Het is niet raar, wel gewoon heel slecht.
Ook voor een paar keer per week.
[...]
Als het slapen een ontsnapping aan de situatie is, inderdaad. Maar in het geval van TO doet ze ondanks haar depressie eigenlijk nog best wel veel werk. Dat is extra vermoeiend en dan is na het eten een uurtje liggen helemaal niet zo raar. Mensen met een depressie wordt aangeraden een ritme te houden, dat doet TO ook. Dat ze dan af en toe extra moet bijtanken, lijkt me volstrekt normaal.
Het is niet raar, wel gewoon heel slecht.
Ook voor een paar keer per week.
maandag 3 april 2017 om 14:05
quote:MoirenPhae schreef op 03 april 2017 @ 13:57:
[...]
Het is niet raar, wel gewoon heel slecht.
Ook voor een paar keer per week.
Op basis waarvan? Niet elke depressie is hetzelfde, de richtlijnen zijn niet in steen gebeiteld. Bovendien heeft TO al begeleiding en een behandelaar en is haar vraag helemaal niet hoe ze met haar depressie moet omgaan. Maar hoe ze in relatie daartoe met haar man moet omgaan en wat ze wel/ niet kan vragen.
Beetje onnodig om dan vraagtekens te gaan zetten bij haar aanpak van haar depressie.
[...]
Het is niet raar, wel gewoon heel slecht.
Ook voor een paar keer per week.
Op basis waarvan? Niet elke depressie is hetzelfde, de richtlijnen zijn niet in steen gebeiteld. Bovendien heeft TO al begeleiding en een behandelaar en is haar vraag helemaal niet hoe ze met haar depressie moet omgaan. Maar hoe ze in relatie daartoe met haar man moet omgaan en wat ze wel/ niet kan vragen.
Beetje onnodig om dan vraagtekens te gaan zetten bij haar aanpak van haar depressie.
maandag 3 april 2017 om 14:07
quote:spuit_111 schreef op 03 april 2017 @ 14:05:
[...]
Op basis waarvan? Niet elke depressie is hetzelfde, de richtlijnen zijn niet in steen gebeiteld. Bovendien heeft TO al begeleiding en een behandelaar en is haar vraag helemaal niet hoe ze met haar depressie moet omgaan. Maar hoe ze in relatie daartoe met haar man moet omgaan en wat ze wel/ niet kan vragen.
Beetje onnodig om dan vraagtekens te gaan zetten bij haar aanpak van haar depressie.Vandaar mijn vraag of ze psycho-educatie hebben.
[...]
Op basis waarvan? Niet elke depressie is hetzelfde, de richtlijnen zijn niet in steen gebeiteld. Bovendien heeft TO al begeleiding en een behandelaar en is haar vraag helemaal niet hoe ze met haar depressie moet omgaan. Maar hoe ze in relatie daartoe met haar man moet omgaan en wat ze wel/ niet kan vragen.
Beetje onnodig om dan vraagtekens te gaan zetten bij haar aanpak van haar depressie.Vandaar mijn vraag of ze psycho-educatie hebben.
maandag 3 april 2017 om 14:17
Dank jullie wel voor alle reacties!
Ik lees dat bijna iedereen het wel heel speciaal vindt wat hij allemaal doet. Dan zal ik zeker gaan proberen mijn beeld bij te stellen.
Ik wil wel wat dingen nuanceren. Zo heeft mijn man ook hobby's waarvoor hij bijvoorbeeld 1x per week niet thuis komt na zijn werk maar meteen door gaat en pas om half 11 thuis is en ook vaak in het weekend een dag of dagdeel. Vind ik helemaal prima en dat moedig ik juist ook aan, want ik gun hem zijn ontspanning.
Uitslapen wil hii niet, heb ik hem heel vaak aangeboden (om en om bijvoorbeeld) maar hij vindt het fijner om gewoon op te staan.
Ik laat hem zeker wel merken dat ik waardeer wat hij doet en ik vind het ook echt superfijn dat ik alle ruimte krijg voor wat ik nodig heb. Andersom is dat ook zo, hij krijgt van mij ook alle ruimte voor zichzelf en complimenteert mij ook over alles wat ik doe.
Het is zeker niet zo dat hij het gezin draaiende houdt naast een fulltime baan. Ik ben eigenlijk degene die alles doet thuis, behalve dus die uurtjes dat ik bij moet tanken. En als we samen thuis zijn, doen we de taken en ook de leuke dingen gewoon samen. Ik draai dan net zo goed mee in het gezin als hij.
Communicatie is soms lastig vanwege zijn asperger (vindt hij zelf ook en zijn eigen psych geeft dat ook aan). En ja we hebben hulp. Lopen allebei bij een eigen psych vanwege onze eigen problemen. Daarnaast ga ik volgende week ooo voor het eerst met hem mee naar zijn psych voor het communicatiestuk.
Nu ga ik de kinderen ophalen, dus ik reageer later weer!
Ik lees dat bijna iedereen het wel heel speciaal vindt wat hij allemaal doet. Dan zal ik zeker gaan proberen mijn beeld bij te stellen.
Ik wil wel wat dingen nuanceren. Zo heeft mijn man ook hobby's waarvoor hij bijvoorbeeld 1x per week niet thuis komt na zijn werk maar meteen door gaat en pas om half 11 thuis is en ook vaak in het weekend een dag of dagdeel. Vind ik helemaal prima en dat moedig ik juist ook aan, want ik gun hem zijn ontspanning.
Uitslapen wil hii niet, heb ik hem heel vaak aangeboden (om en om bijvoorbeeld) maar hij vindt het fijner om gewoon op te staan.
Ik laat hem zeker wel merken dat ik waardeer wat hij doet en ik vind het ook echt superfijn dat ik alle ruimte krijg voor wat ik nodig heb. Andersom is dat ook zo, hij krijgt van mij ook alle ruimte voor zichzelf en complimenteert mij ook over alles wat ik doe.
Het is zeker niet zo dat hij het gezin draaiende houdt naast een fulltime baan. Ik ben eigenlijk degene die alles doet thuis, behalve dus die uurtjes dat ik bij moet tanken. En als we samen thuis zijn, doen we de taken en ook de leuke dingen gewoon samen. Ik draai dan net zo goed mee in het gezin als hij.
Communicatie is soms lastig vanwege zijn asperger (vindt hij zelf ook en zijn eigen psych geeft dat ook aan). En ja we hebben hulp. Lopen allebei bij een eigen psych vanwege onze eigen problemen. Daarnaast ga ik volgende week ooo voor het eerst met hem mee naar zijn psych voor het communicatiestuk.
Nu ga ik de kinderen ophalen, dus ik reageer later weer!
maandag 3 april 2017 om 14:38
Ik vind het niet echt een scheve verdeling ofzo. Jij ligt af en toe een uurtje te relaxen overdag in het weekend en slaapt tot 8 uur in het weekend. Hij heeft dan weer zijn hobby en sport waardoor jij zeker een avond in de week alleen draait en een dagdeel in het weekend. Hij werkt meer, jij doet meer thuis.
Sterker nog, ik denk eerder dat jij het zwaarder hebt met je depressie, vrijwel alle zorg thuis + je werk + de mantelzorg en emotionele belasting van de ziekte van je moeder.
Sterker nog, ik denk eerder dat jij het zwaarder hebt met je depressie, vrijwel alle zorg thuis + je werk + de mantelzorg en emotionele belasting van de ziekte van je moeder.
maandag 3 april 2017 om 15:02
Hoezo is het bijzonder dat een man zonder de vrouw met de kinderen op pad gaat, of dat hij ze eventjes bezig houdt na het eten of dat de vrouw eens uitslaapt? Dat is toch heel erg normaal in gewone omstandigheden al? Met dit zou ik hem juist nog huishoudelijke taken laten overnemen, 's avonds een wasje opvouwen oid en in weekend wat groters. Of de kinderen douchen en naar bed doen doordeweeks.
maandag 3 april 2017 om 15:34
quote:orkenflow schreef op 03 april 2017 @ 14:52:
[...]
Dat 'bijna iedereen' het vindt, wil nog niet zeggen dat het waar is he?
Ik lees ook eigenlijk niet dat 'bijna iedereen' het vindt? Alleen de eerste paar reacties waren zo. En dan is bovenstaande zeker zo: het wil niet zeggen dat het waar is wat iedereen zegt.
Je hebt het zwaar Momo en dan nog neem jij het leeuwendeel van alles op je schouders. Daar zou die 'iedereen' eens oog voor moeten hebben
[...]
Dat 'bijna iedereen' het vindt, wil nog niet zeggen dat het waar is he?
Ik lees ook eigenlijk niet dat 'bijna iedereen' het vindt? Alleen de eerste paar reacties waren zo. En dan is bovenstaande zeker zo: het wil niet zeggen dat het waar is wat iedereen zegt.
Je hebt het zwaar Momo en dan nog neem jij het leeuwendeel van alles op je schouders. Daar zou die 'iedereen' eens oog voor moeten hebben
maandag 3 april 2017 om 15:35
Het maakt niet uit wat de rest ervan vindt, het enige wat belangrijk is, is dat jij en je man je goed voelen bij de manier waarop jullie het doen. Er zijn wel meer dingen fijn, het is fijn dat hij je elk weekend laat uitslapen terwijl hij opstaat met de kinderen. Het is fijn dat jij het huishouden doet. Het is fijn dat hij fulltime werkt zodat jij minder (intensief) hoeft te werken. Het is fijn dat jij ervoor zorgt dat er eten op tafel staat als hij thuis komt. Of het wel of niet uit balans is wat betreft ziekte en wie doet wat is alleen door jullie zelf te bepalen. Al zou de hele wereld roepen dat het gek is, als jullie je er beiden goed bij voelen dan is dat toch helemaal prima?
Wat betreft je vermoeidheid. Heb je je bij de huisarts ook lichamelijk laten onderzoeken? Gebruik je antidepressiva? Wat doe je nog meer behalve praten met de psych om de neerslachtigheid tegen te gaan?
Het is heel zwaar om depressief te zijn, het is ook heel zwaar om een depressieve partner te hebben.
Als jullie twee schoolgaande kinderen hebben vraag ik me trouwens af waarom er één van jullie om 6.30 op MOET in het weekend (tenzij sport/clubjes ofzo?) Als hij dat doet omdat hij er zelf zin in heeft dan 'laat' hij jou toch niet uitslapen?
Wat betreft je vermoeidheid. Heb je je bij de huisarts ook lichamelijk laten onderzoeken? Gebruik je antidepressiva? Wat doe je nog meer behalve praten met de psych om de neerslachtigheid tegen te gaan?
Het is heel zwaar om depressief te zijn, het is ook heel zwaar om een depressieve partner te hebben.
Als jullie twee schoolgaande kinderen hebben vraag ik me trouwens af waarom er één van jullie om 6.30 op MOET in het weekend (tenzij sport/clubjes ofzo?) Als hij dat doet omdat hij er zelf zin in heeft dan 'laat' hij jou toch niet uitslapen?
maandag 3 april 2017 om 15:50
quote:-Isa- schreef op 03 april 2017 @ 15:34:
[...]
Ik lees ook eigenlijk niet dat 'bijna iedereen' het vindt? Alleen de eerste paar reacties waren zo. En dan is bovenstaande zeker zo: het wil niet zeggen dat het waar is wat iedereen zegt.
Je hebt het zwaar Momo en dan nog neem jij het leeuwendeel van alles op je schouders. Daar zou die 'iedereen' eens oog voor moeten hebben Dank je wel lieve Isa!
[...]
Ik lees ook eigenlijk niet dat 'bijna iedereen' het vindt? Alleen de eerste paar reacties waren zo. En dan is bovenstaande zeker zo: het wil niet zeggen dat het waar is wat iedereen zegt.
Je hebt het zwaar Momo en dan nog neem jij het leeuwendeel van alles op je schouders. Daar zou die 'iedereen' eens oog voor moeten hebben Dank je wel lieve Isa!
maandag 3 april 2017 om 15:53
quote:tinypotato schreef op 03 april 2017 @ 15:35:
Als jullie twee schoolgaande kinderen hebben vraag ik me trouwens af waarom er één van jullie om 6.30 op MOET in het weekend (tenzij sport/clubjes ofzo?) Als hij dat doet omdat hij er zelf zin in heeft dan 'laat' hij jou toch niet uitslapen?Omdat 1 van de kinderen ook geen doorsnee kind is en een slaapstoornis heeft waardoor het al lastig genoeg is om hem tot half 7 stil op zijn kamer te houden. Daarna 'moet' hij echt zijn kamer uit. En hij kan helaas niet alleen vertrouwd worden beneden, dus moet er een van ons mee.
Als jullie twee schoolgaande kinderen hebben vraag ik me trouwens af waarom er één van jullie om 6.30 op MOET in het weekend (tenzij sport/clubjes ofzo?) Als hij dat doet omdat hij er zelf zin in heeft dan 'laat' hij jou toch niet uitslapen?Omdat 1 van de kinderen ook geen doorsnee kind is en een slaapstoornis heeft waardoor het al lastig genoeg is om hem tot half 7 stil op zijn kamer te houden. Daarna 'moet' hij echt zijn kamer uit. En hij kan helaas niet alleen vertrouwd worden beneden, dus moet er een van ons mee.
maandag 3 april 2017 om 16:22
Om eerlijk te zijn, vind ik het erg knap zoals je het nu doet. Zo'n lange tijd een flinke depressie, het huishouden en de zorg voor de kinderen draaiend houden, een vaste structuur aanhouden voor man met asperger en kinderen, de zorgen om je moeder daarnaast...petje af!
Daarnaast kijk ik nogal op van sommige reacties hier, dat je man het gezin draaiende houdt en alle zorgtaken op zich neemt.... Zo nu en dan de hond uitlaten of vroeg opstaan om dat hij toch niet van uitslapen houdt noem ik niet het gezin draaiende houden. Alle emancipatie en het complete feministische tijdperk ten spijt, lijken veel mensen nog voor de jaren vijftig te leven. Of dat idee krijg ik in ieder geval.
TO, jullie hebben samen een relatie. Jij hebt nu je lichamelijke zorgen en problemen, hij heeft asperger, en jullie verdelen het gezamenlijk leven zoals dat nu het beste gaat. Samen, en daar is de één niet beter of knapper in dan de ander. En dat derden het dan gaan hebben over 'gunnen', zou ik van me af laten glijden. Dat zijn doorgaans ook de mensen die bij het woord depressie tegen je zeggen dat je maar eens moet gaan sporten, en die wanneer je vertelt dat jouw kind 's ochtends om half zeven écht uit bed is, aan je vragen of je niet een slaapwekker neer kan zetten...
Allemaal goed bedoeld, maar zonder inzicht.
Het belangrijkste is dat jullie blijven communiceren, met elkaar.
Daarnaast kijk ik nogal op van sommige reacties hier, dat je man het gezin draaiende houdt en alle zorgtaken op zich neemt.... Zo nu en dan de hond uitlaten of vroeg opstaan om dat hij toch niet van uitslapen houdt noem ik niet het gezin draaiende houden. Alle emancipatie en het complete feministische tijdperk ten spijt, lijken veel mensen nog voor de jaren vijftig te leven. Of dat idee krijg ik in ieder geval.
TO, jullie hebben samen een relatie. Jij hebt nu je lichamelijke zorgen en problemen, hij heeft asperger, en jullie verdelen het gezamenlijk leven zoals dat nu het beste gaat. Samen, en daar is de één niet beter of knapper in dan de ander. En dat derden het dan gaan hebben over 'gunnen', zou ik van me af laten glijden. Dat zijn doorgaans ook de mensen die bij het woord depressie tegen je zeggen dat je maar eens moet gaan sporten, en die wanneer je vertelt dat jouw kind 's ochtends om half zeven écht uit bed is, aan je vragen of je niet een slaapwekker neer kan zetten...
Allemaal goed bedoeld, maar zonder inzicht.
Het belangrijkste is dat jullie blijven communiceren, met elkaar.
maandag 3 april 2017 om 16:29
Wat me wel opvalt in je bericht, is dat jij best veel 'moet' van jezelf. Klopt dat?
Moet het allemaal schoon en opgeruimd zijn? Is dat je karakter, je manier van omgaan met je depressie en de zorgen om je moeder of is het iets waarvan jij vindt dat het moet?
En kom jij ergens wel aan jezelf toe? Of gaat het altijd maar door?
Is het bijvoorbeeld mogelijk dat wanneer jouw man een avond of middag iets voor zichzelf heeft gedaan, dat jij een andere middag zegt 'zo, jij kon zaterdagmiddag naar weetikhetwat, dus nu pak ik ook een middag en ga ik noemmaarwat'? Om het gewoon eens te benoemen.
Moet het allemaal schoon en opgeruimd zijn? Is dat je karakter, je manier van omgaan met je depressie en de zorgen om je moeder of is het iets waarvan jij vindt dat het moet?
En kom jij ergens wel aan jezelf toe? Of gaat het altijd maar door?
Is het bijvoorbeeld mogelijk dat wanneer jouw man een avond of middag iets voor zichzelf heeft gedaan, dat jij een andere middag zegt 'zo, jij kon zaterdagmiddag naar weetikhetwat, dus nu pak ik ook een middag en ga ik noemmaarwat'? Om het gewoon eens te benoemen.
maandag 3 april 2017 om 16:32
quote:karin12345 schreef op 03 april 2017 @ 16:26:
[...]
Hoe erg die depressie is, weten wij niet.Klopt. Maar TO geeft aan een probleem te hebben dat haar zowel mentaal als fysiek zodanig belemmerd, dat ze daar gedurende de hele dag een behoorlijke last van ondervindt. Ze schrijft niet dat ze elke ochtend een half uurtje een ochtendhumeur heeft of iets dergelijks.
[...]
Hoe erg die depressie is, weten wij niet.Klopt. Maar TO geeft aan een probleem te hebben dat haar zowel mentaal als fysiek zodanig belemmerd, dat ze daar gedurende de hele dag een behoorlijke last van ondervindt. Ze schrijft niet dat ze elke ochtend een half uurtje een ochtendhumeur heeft of iets dergelijks.
maandag 3 april 2017 om 16:38
quote:Labyrint schreef op 03 april 2017 @ 16:22:
Om eerlijk te zijn, vind ik het erg knap zoals je het nu doet. Zo'n lange tijd een flinke depressie, het huishouden en de zorg voor de kinderen draaiend houden, een vaste structuur aanhouden voor man met asperger en kinderen, de zorgen om je moeder daarnaast...petje af!
(…)Dit! Ik vraag me zelfs af of je man niet méér zou moeten doen. Als ik het zo lees heb jij volgens mij nog veel te veel op je bord. Geen wonder dat je dat amper volhoudt en moeilijk herstelt.
Om eerlijk te zijn, vind ik het erg knap zoals je het nu doet. Zo'n lange tijd een flinke depressie, het huishouden en de zorg voor de kinderen draaiend houden, een vaste structuur aanhouden voor man met asperger en kinderen, de zorgen om je moeder daarnaast...petje af!
(…)Dit! Ik vraag me zelfs af of je man niet méér zou moeten doen. Als ik het zo lees heb jij volgens mij nog veel te veel op je bord. Geen wonder dat je dat amper volhoudt en moeilijk herstelt.
