Dit blijft me voor altijd bij

Het was zover, oud en nieuw. Ik had me al die maanden gewenst dat het niet zou komen. Nee niet dit nieuwe jaar. Gewoon het oude jaar. Maar tijd staat niet stil en is niet stil te zetten. Het werd me nog veel gruwelijker duidelijk dan ik had gewild. Pa was gisteren slechter te pas dan ooit. Hij had de hele week al op bed gelegen en ondragelijke pijnen moeten doorstaan. Maar gisteren leek het wel de top. Hij had zo graag de avond met ons allen willen doorbrengen, maar om 20.00 trok hij het niet meer en is hij naar bed gegaan. Om 23.00 kwam hij nadat mama hem uit bed had gehaald beneden. Hijgend en steunend. Een half uur later was hij een beetje op adem. Om 5 voor twaalf hees hij zich met zijn laatste krachten omhoog uit zijn bed (ook beneden in de woonkamer staat een bed voor hem). Hij strompelde naar de stoel, ging staan en vroeg mijn moeder te komen. Hij stortte zich in haar armen en wenste haar een gelukkig nieuw jaar. Precies op de minuut af. Mijn broer en ik keken huilend toe. Niet veel later nam hij ook mij in de armen. Hij hing letterlijk aan mijn schouders. Geen energie meer om te staan, en toch wilde hij zoals het hoorde. Gewoon ons allen een fijn nieuw jaar wensen. Voor de laatste keer. Want hoe lang dit nieuwe jaar voor hem zal duren is de vraag. Eerlijk gezegd had ik het gevoel dat hij hiernaartoe had geleefd. Dat hij ons dit moment nog mee wilde geven. En nu... ik weet niet hoe lang hij het nog trekt. Mijn gevoel zegt me dat het nu heel snel zal gaan. Al hoop ik stiekem dat hij nog weer een opleving zal krijgen. Maar dit oud en nieuw, deze nieuwjaarswens om twaalf uur... hij blijft me de rest van mijn leven bij. De laatste keer, en zo ontzettend diep en diep intens.



(voor degenen die het nog niet weten, mijn vader heeft longkanker en is terminaal. De behandeling is stopgezet. En er word alleen nog maar gezorgd dat hij zo min mogelijk pijn hoeft te lijden.)

Wat een warme lieve reacties allemaal!

En dan krijg ik van jouw verhaal weer kippevel Essie. Ik koester ze zeker dit soort momenten en beleef ze intens.

jouw zinnen zijn prachtig jac. Dank je wel!

Natuurlijk nogmaals aan iedereen heel erg bedankt voor alle lieve woorden.



Liza: Inderdaad ik heb een kei van een vader. En ik ben ook erg trots op hem. Op hoe hij het leven heeft geleefd en op hoe hij nu het leven nog 'leeft' want dat doet hij zo goed en zo kwaad als zijn lichaam het nog toelaat. Ook de manier waarop hij met zijn ziekte, met alle mensen om hem heen en met ons als gezin omgaat hebben bij mij diep respect teweeg gebracht. Hij blijft positief, hij blijft de humor erin houden en hij blijft respect en bewondering houden voor iedereen om hem heen. Heel bijzonder.



Male: Ik ben in de 'gelukkige' positie (even tussen aanhalingstekens want gelukkig is het natuurlijk niet echt) afgekeurd te zijn en dus veel thuis te zijn. Ik ben elke dag veel bij mijn ouders en maak dus ook veel momenten mee samen met pa. Vanmiddag zijn we (wonderwel kon hij het zomaar weer aan na een week doodziek op bed te hebben gelegen) een stuk wezen touren met de auto. Dwars door de natuur, langs de IJssel, de wilde ganzen om ons heen. Geweldig om te zien hoe hij genoot. Dat maakt me blij hem ook die momenten nog te kunnen geven.



Elninjoo: Het voelde ook eigenlijk meer als "gelukkig nieuw leven" en natuurlijk dit zijn hele dubbele momenten. Enerzijds het verdriet, de angst voor wat er komen gaat en hoe het leven zal zijn zonder hem. Anderzijds ook weer zo mooi en zo waardevol om zoveel warmte en zoveel liefde te mogen ontvangen vanuit het diepst van zijn tenen. Zijn laatste krachten, hangend aan mijn schouders omdat hij eigenlijk het staan niet aankon. Maar hij deed het. En hij deed het in stijl. En hij gaf ons die intense knuffel, het moment dat me mijn leven lang zal bijblijven. Zoveel liefde. Ik heb vooral in het begin van zijn ziekte heel erg getwijfeld aan het feit of hij wel trots op me was. Voor mijn gevoel had ik gefaald. Ik had een zwaar leven achter de rug vol ellende en narigheden. Mijn studies daardoor niet afgerond, ik had foute relaties achter de rug en zat in de schuldsanering. Een grote zooi dus. Hoe kan een vader daar nou een gevoel van trots bij hebben. Maar hij heeft me de afgelopen maanden zoveel gezegd. Zo vaak verteld dat hij juist diep bewondering heeft voor het feit hoe ik ondanks alle tegenslagen, diagnoses en ellende er toch het beste van probeer te maken. Hoe ik ermee deal en telkens toch de draad weer weet op te pakken. Hoe ik binnen een paar maand me uit de schuldsanering heb weten te werken enz. Die bewondering word keer op keer uitgesproken. En nu voel ik ook dat hij daadwerkelijk trots is op me. En dat hetgeen ik als tekortkomingen zie hij juist ziet als mijn sterke punten. Pfff ik weet even niet meer waar ik naartoe wilde met mijn reactie. Komt ineens een waterval van woorden uit mijn vingers. Nou ja... hoop dat je er enigzins iets van kan maken.