Psyche
alle pijlers
Dit is mijn leven nu. En zo wil ik het niet.
woensdag 17 februari 2010 om 11:10
Ja, ik kan er op dit moment even niks anders van maken.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
woensdag 17 februari 2010 om 12:30
Goed zo, Perel. Je gaat die situatie van je ouders ook niet kunnen oplossen; het enige dat je kunt doen is er zijn voor zover nodig en er tegelijkertijd voor waken dat je er zelf aan onderdoor gaat. Als dat laatste gebeurt, is er namelijk nog steeds niets opgelost maar wel een probleem bijgekomen. Voor jouzelf en voor je kinderen, en dat is onacceptabel. Ik denk achteraf dat ik echt jaren van mijn leven heb verpest door me verantwoordelijk te voelen voor het levensgeluk van mijn ouders, en dat doe ik niet meer. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk en dat van mijn kinderen, en daar stopt mijn taak wel. Ik trek mijn handen uiteraard niet van mijn ouders af (daar zou ik zelf dan weer erg ongelukkig van worden), maar het komt niet meer keihard binnen.
Voorbeeld: ik heb tafeltje dekje geregeld. Hebben ze dat zelf afgezegd. Prima, ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ze willen het niet, ook goed. Dat ze dan leven op soep met brood is hun eigen keuze. Hard he? Wel noodzakelijk, want veranderen kan ik het niet, dan maar accepteren en niet binnen laten komen.
Voorbeeld: ik heb tafeltje dekje geregeld. Hebben ze dat zelf afgezegd. Prima, ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ze willen het niet, ook goed. Dat ze dan leven op soep met brood is hun eigen keuze. Hard he? Wel noodzakelijk, want veranderen kan ik het niet, dan maar accepteren en niet binnen laten komen.
.
woensdag 17 februari 2010 om 12:30
De huisarts n.a.v. ons bezoek aan hem nog eens naar mijn ouders toegegaan, daar is inderdaad niets uitgekomen.
Hulp in de huishouding hebben ze gehad, maar er kwam telkens iemand anders en op onregelmatige tijden, en het was elke keer weer afwachten 'wie er nou maar weer voor de deur zou staan'.
(Het is ook niet gauw goed hoor...)
Die hulp hebben ze weer afgezegd.
Hulp in de huishouding hebben ze gehad, maar er kwam telkens iemand anders en op onregelmatige tijden, en het was elke keer weer afwachten 'wie er nou maar weer voor de deur zou staan'.
(Het is ook niet gauw goed hoor...)
Die hulp hebben ze weer afgezegd.
.
woensdag 17 februari 2010 om 12:31
heel veel sterkte!!
wat een hoop heb jij op je bord gekregen zeg.
Je zegt dat het in huis ook flink opstapelt, maar kunnen je jongens misschien wat meer taken op zich nemen?
Als ze servies mee nemen naar hun kamer, zijn ze vast ook mans genoeg om t afgewassen en wel weer in het kastje terug te zetten toch?
misschien is een soort poets-rooster handig? jij hoeft toch niet alles alleen te doen in huis zeker?
vraag ze die vlizotrap eens na te kijken, wie weet zijn ze wel heel handig en knappen ze hem voor je op?!
Ik weet natuurlijk niet wat ze allemaal wel doen in huis, maar wat ik nu lees is dat jij alles op je neemt. Je mannen zijn groot genoeg om ook een hele hoop te doen. zeker als jij ze uitleg geeft over de extra last met je ouders.
als het thuis wat soepeler loopt krijg jij daar ook energie van, en hoef je niet je vakantie op te offeren om het huis op orde te krijgen.
wat een hoop heb jij op je bord gekregen zeg.
Je zegt dat het in huis ook flink opstapelt, maar kunnen je jongens misschien wat meer taken op zich nemen?
Als ze servies mee nemen naar hun kamer, zijn ze vast ook mans genoeg om t afgewassen en wel weer in het kastje terug te zetten toch?
misschien is een soort poets-rooster handig? jij hoeft toch niet alles alleen te doen in huis zeker?
vraag ze die vlizotrap eens na te kijken, wie weet zijn ze wel heel handig en knappen ze hem voor je op?!
Ik weet natuurlijk niet wat ze allemaal wel doen in huis, maar wat ik nu lees is dat jij alles op je neemt. Je mannen zijn groot genoeg om ook een hele hoop te doen. zeker als jij ze uitleg geeft over de extra last met je ouders.
als het thuis wat soepeler loopt krijg jij daar ook energie van, en hoef je niet je vakantie op te offeren om het huis op orde te krijgen.
woensdag 17 februari 2010 om 12:32
quote:Mariannanas schreef op 17 februari 2010 @ 12:30:
Voorbeeld: ik heb tafeltje dekje geregeld. Hebben ze dat zelf afgezegd. Prima, ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ze willen het niet, ook goed. Dat ze dan leven op soep met brood is hun eigen keuze. Hard he? Wel noodzakelijk, want veranderen kan ik het niet, dan maar accepteren en niet binnen laten komen.Nou ja... dat stel van jou en die van mij zijn echt uit hetzelfde hout gesneden...
Voorbeeld: ik heb tafeltje dekje geregeld. Hebben ze dat zelf afgezegd. Prima, ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ze willen het niet, ook goed. Dat ze dan leven op soep met brood is hun eigen keuze. Hard he? Wel noodzakelijk, want veranderen kan ik het niet, dan maar accepteren en niet binnen laten komen.Nou ja... dat stel van jou en die van mij zijn echt uit hetzelfde hout gesneden...
woensdag 17 februari 2010 om 12:37
Lieve Perel,
Wat schrijf je het mooi op. Het leest als een column, maar daaronder zit zoveel pijn en zorg.
Het klinkt inderdaad als een flinke overbelasting. Veel sterkte...
Een paar jaar geleden had ik dat ook. Het gaat hier hiet om mij, maar misschien heb je wat aan hoe ik het heb aangepakt:
Ik heb inderdaad een tijdje vrij genomen om dingen aan te pakken.
Schemaatjes gemaakt om iedere dag dingen weg te werken.
Met een paar dagen was het hele huis op orde. Misschien kun je je zus vragen even een paar dagen je ouders in de gaten te houden. Dan heb je 1 zorg minder. Misschien kunnen je kinderen van het weekend even uit logeren of overdag met iemand lekker naar de speeltuin/dierentuin.
Dan heb je even vrije ruimte om je heen en ga je aanpakken.
Lekker de muziek erbij aan, raam open en poetsen/opruimen.
Benader het positief... je veegt zo alle rotzooi je huis en je hoofd uit!
Koop aan het eind mooie bloemen en leg die kussentjes weer gezellig op de bank.
Dan heb je ruimte om je heen om na te denken. Rust in je huis is het begin van rust in je hoofd, is mijn ervaring.
En dan aanpakken wat er anders moet:
- Stel een rooster op. Iedere dag doet iedreen een klusje.
- Maak een schema wie wanneer waar moet zijn en hoe je halen en brengen kan combineren met anderen. Jij de heenweg, een andere ouder de terugweg?
- Maak iedere avond voor het slapen gaan, of voor de koffie een rondje door het huis, om alle troepjes op te ruimen. De volgende morgen sta je dan op in een schoon en net huis en dan kun je de dag weer aan.
- Maak voor de zaterdag een vast rondje langs winkel, vuilstort/glasbak/kledingcontainer etc.
- Maak een schema voor de zorg om je ouders. Dan hoef je niet iedere dag. Misschien is thuiszorg een optie? Tafeltje-dek-je? Of spreek met je zus af dat jullie telkens wat teveel koken wat je na het eten, of de volgende dag bij je ouders langsbrengt.
Maar wat iedereen al zegt: trek een grens. Bepaal wat jullie deel in de zorg moet zijn en waarin je je ouders niet kunt helpen. En hou je aan die grens.
En als je dan alle puntjes op een rijtje (op papier) hebt gezet, plan dan de allerlaatste dag voor jezelf. Lekkere massage, terrasje, etentje, borreltje, naar de film. Wat jij lekker vindt. Dit is jouw dag! Geniet ervan en laat je lekker gaan.
Een week buffelen mag. Dan weet je dat je kunt aftellen. Nog 7 dagen.. nog 6 dagen... en dan heb ik de controle over mijn leven weer terug!
Geloof me, dat voelt heerlijk!!!
Wat schrijf je het mooi op. Het leest als een column, maar daaronder zit zoveel pijn en zorg.
Het klinkt inderdaad als een flinke overbelasting. Veel sterkte...
Een paar jaar geleden had ik dat ook. Het gaat hier hiet om mij, maar misschien heb je wat aan hoe ik het heb aangepakt:
Ik heb inderdaad een tijdje vrij genomen om dingen aan te pakken.
Schemaatjes gemaakt om iedere dag dingen weg te werken.
Met een paar dagen was het hele huis op orde. Misschien kun je je zus vragen even een paar dagen je ouders in de gaten te houden. Dan heb je 1 zorg minder. Misschien kunnen je kinderen van het weekend even uit logeren of overdag met iemand lekker naar de speeltuin/dierentuin.
Dan heb je even vrije ruimte om je heen en ga je aanpakken.
Lekker de muziek erbij aan, raam open en poetsen/opruimen.
Benader het positief... je veegt zo alle rotzooi je huis en je hoofd uit!
Koop aan het eind mooie bloemen en leg die kussentjes weer gezellig op de bank.
Dan heb je ruimte om je heen om na te denken. Rust in je huis is het begin van rust in je hoofd, is mijn ervaring.
En dan aanpakken wat er anders moet:
- Stel een rooster op. Iedere dag doet iedreen een klusje.
- Maak een schema wie wanneer waar moet zijn en hoe je halen en brengen kan combineren met anderen. Jij de heenweg, een andere ouder de terugweg?
- Maak iedere avond voor het slapen gaan, of voor de koffie een rondje door het huis, om alle troepjes op te ruimen. De volgende morgen sta je dan op in een schoon en net huis en dan kun je de dag weer aan.
- Maak voor de zaterdag een vast rondje langs winkel, vuilstort/glasbak/kledingcontainer etc.
- Maak een schema voor de zorg om je ouders. Dan hoef je niet iedere dag. Misschien is thuiszorg een optie? Tafeltje-dek-je? Of spreek met je zus af dat jullie telkens wat teveel koken wat je na het eten, of de volgende dag bij je ouders langsbrengt.
Maar wat iedereen al zegt: trek een grens. Bepaal wat jullie deel in de zorg moet zijn en waarin je je ouders niet kunt helpen. En hou je aan die grens.
En als je dan alle puntjes op een rijtje (op papier) hebt gezet, plan dan de allerlaatste dag voor jezelf. Lekkere massage, terrasje, etentje, borreltje, naar de film. Wat jij lekker vindt. Dit is jouw dag! Geniet ervan en laat je lekker gaan.
Een week buffelen mag. Dan weet je dat je kunt aftellen. Nog 7 dagen.. nog 6 dagen... en dan heb ik de controle over mijn leven weer terug!
Geloof me, dat voelt heerlijk!!!
woensdag 17 februari 2010 om 12:42
quote:Amygdala schreef op 17 februari 2010 @ 12:37:
En als je dan alle puntjes op een rijtje (op papier) hebt gezet, plan dan de allerlaatste dag voor jezelf. Lekkere massage, terrasje, etentje, borreltje, naar de film. Wat jij lekker vindt. Dit is jouw dag! Geniet ervan en laat je lekker gaan.
Eens met een groot deel van je post, maar niet met deze. Ik denk dat Perel de allereerste dag voor haarzelf moet plannen. Eerst zijzelf, dan de rest.
En als je dan alle puntjes op een rijtje (op papier) hebt gezet, plan dan de allerlaatste dag voor jezelf. Lekkere massage, terrasje, etentje, borreltje, naar de film. Wat jij lekker vindt. Dit is jouw dag! Geniet ervan en laat je lekker gaan.
Eens met een groot deel van je post, maar niet met deze. Ik denk dat Perel de allereerste dag voor haarzelf moet plannen. Eerst zijzelf, dan de rest.
.
woensdag 17 februari 2010 om 12:44
Ik vind het trouwens heel goed van je dat je besloten hebt het zo niet meer te willen.
Maak een plan. Werk doelmatig om ook te bereiken wat je wil. Kun je hier in korte punten aangeven hoe je het wél zou willen? Zonder mitsen en maren, zonder je schuldig te voelen en rekening te houden met anderen, maar gewoon hoe jij je leven zou willen leiden?
Maak een plan. Werk doelmatig om ook te bereiken wat je wil. Kun je hier in korte punten aangeven hoe je het wél zou willen? Zonder mitsen en maren, zonder je schuldig te voelen en rekening te houden met anderen, maar gewoon hoe jij je leven zou willen leiden?
woensdag 17 februari 2010 om 12:45
Perel,
Klinkt inderdaad als een hoop hoofdbrekers, maar probeer niet alles alleen op te willen lossen en wil ook vooral niet alles volgende week opgelost hebben! (alhoewel dat laatste natuurlijk wel het fijnst is!)
Zoals ik het zie kan je je zorgen in vier groepen opdelen:
- je thuissituatie
- de situatie bij je ouders thuis
- je werksituatie
- je sociale contacten
Wat betreftje thuissituatie lijkt het me goed hier met de jongens over te praten (dat is tenslotte wat jou ouders nooit echt met jou hebben gedaan), probeer samen een soort plan de campagne op te stellen om het huis weer op orde te krijgen. (regels als vuile vaat zet je 's avonds in de keuken, en een afwas/vaatwasser inruim/uitruim schema kunnen hier al bij helpen). Zoals andere al voor mij zeiden: door een opgeruimde omgeving wordt het in je hoofd ook opgeruimder.
Wat betreft de situatie bij je ouders.. Er zijn hiervoor al veel nuttige tips geweest. Maak het vooral niet te veel jou probleem en schakel thuiszorg in oid. (Eerst jou eigen situatie op orde hebben, dan kan je hier wellicht iets aan gaan doen)
Je geeft aan je werk erg leuk te vinden, maar op jou afdeling is er een tekort aan mankracht. geef dit aan bij je leidinggevende of dring er bij hem op aan dat er op hoger niveau iets mee gedaan moet worden. Als er een ondernemersraad is bij je werkgever, kan je ook een van de or-leden op dit probleem aanspreken. zorg desnoods dat er een brief, ondertekend door alle teamleden, naar de juiste persoon binnen het bedrijf gaat. Dan staat dit zwart op wit en kunnen ze het minder makkelijk naast zich neerleggen. Op je werk aan je maximum zitten is ook erg vermoeiend, dus hieraan moet zeker ook wat gedaan worden!
Dan als laatste je sociale contacten: Durf inderdaad af en toe nee te zeggen of af te kappen als een gesprek een kant op gaat die jij niet wil. Voel je niet schuldig dat je geen goede vriendin bent, jou vriendinnen moeten het snappen dat je soms al genoeg aan je hoofd hebt en niet ook nog over hun problemen wilt nadenken. Echte vrienden snappen dit..
Dan als laatste nog een tip die mij altijd helpt als ik chaos in mijn hoofd heb en teveel beren op de weg zie:
Maak Lijstjes. Ik heb van de hema zo'n speciaal to-do boekje gehaald, waarin ik elke week een bladzijde gebruik voor alle taken die ik nog moet doen/ niet moet vergeten. iets weg kunnen strepen werkt erg goed!
ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Klinkt inderdaad als een hoop hoofdbrekers, maar probeer niet alles alleen op te willen lossen en wil ook vooral niet alles volgende week opgelost hebben! (alhoewel dat laatste natuurlijk wel het fijnst is!)
Zoals ik het zie kan je je zorgen in vier groepen opdelen:
- je thuissituatie
- de situatie bij je ouders thuis
- je werksituatie
- je sociale contacten
Wat betreftje thuissituatie lijkt het me goed hier met de jongens over te praten (dat is tenslotte wat jou ouders nooit echt met jou hebben gedaan), probeer samen een soort plan de campagne op te stellen om het huis weer op orde te krijgen. (regels als vuile vaat zet je 's avonds in de keuken, en een afwas/vaatwasser inruim/uitruim schema kunnen hier al bij helpen). Zoals andere al voor mij zeiden: door een opgeruimde omgeving wordt het in je hoofd ook opgeruimder.
Wat betreft de situatie bij je ouders.. Er zijn hiervoor al veel nuttige tips geweest. Maak het vooral niet te veel jou probleem en schakel thuiszorg in oid. (Eerst jou eigen situatie op orde hebben, dan kan je hier wellicht iets aan gaan doen)
Je geeft aan je werk erg leuk te vinden, maar op jou afdeling is er een tekort aan mankracht. geef dit aan bij je leidinggevende of dring er bij hem op aan dat er op hoger niveau iets mee gedaan moet worden. Als er een ondernemersraad is bij je werkgever, kan je ook een van de or-leden op dit probleem aanspreken. zorg desnoods dat er een brief, ondertekend door alle teamleden, naar de juiste persoon binnen het bedrijf gaat. Dan staat dit zwart op wit en kunnen ze het minder makkelijk naast zich neerleggen. Op je werk aan je maximum zitten is ook erg vermoeiend, dus hieraan moet zeker ook wat gedaan worden!
Dan als laatste je sociale contacten: Durf inderdaad af en toe nee te zeggen of af te kappen als een gesprek een kant op gaat die jij niet wil. Voel je niet schuldig dat je geen goede vriendin bent, jou vriendinnen moeten het snappen dat je soms al genoeg aan je hoofd hebt en niet ook nog over hun problemen wilt nadenken. Echte vrienden snappen dit..
Dan als laatste nog een tip die mij altijd helpt als ik chaos in mijn hoofd heb en teveel beren op de weg zie:
Maak Lijstjes. Ik heb van de hema zo'n speciaal to-do boekje gehaald, waarin ik elke week een bladzijde gebruik voor alle taken die ik nog moet doen/ niet moet vergeten. iets weg kunnen strepen werkt erg goed!
ik hoop dat je hier iets aan hebt!
woensdag 17 februari 2010 om 12:58
Perel
Wat een verdrietige en vermoeide post. Ik herken heel veel, heb zelf vorig jaar hulp gezocht en kan iets beter dingen loslaten.
Wat een lieve en prachtige reacties krijg je, ik sta achter veel postingen die hier zijn gedaan.
Lijstjes maken is een hele goeie tip. Tijd voor jezelf vrijmaken nog een betere! Boek een weekendje weg in het voorjaar, is nu al heerlijk om er mee bezig te zijn, hierna er naar uit te kijken en tegen die tijd te beleven.
Vergeet niet de kleine zonnestraaltjes op te pikken
Hou je goed
Wat een verdrietige en vermoeide post. Ik herken heel veel, heb zelf vorig jaar hulp gezocht en kan iets beter dingen loslaten.
Wat een lieve en prachtige reacties krijg je, ik sta achter veel postingen die hier zijn gedaan.
Lijstjes maken is een hele goeie tip. Tijd voor jezelf vrijmaken nog een betere! Boek een weekendje weg in het voorjaar, is nu al heerlijk om er mee bezig te zijn, hierna er naar uit te kijken en tegen die tijd te beleven.
Vergeet niet de kleine zonnestraaltjes op te pikken
Hou je goed
woensdag 17 februari 2010 om 13:52
Als je een beetje in mijn buurt woont, kom ik je een dagje helpen met puinruimen. Dat is mijn werk, en ik ben er goed in. Maar ik wil er geen 400 km voor rijden natuurlijk
Voor wat betreft je ouders, ik heb de rest van de posts niet gelezen, en ik denk dat er best mensen zijn die de situatie herkennen en een beter advies kunnen geven dan ik.
Misschien troost het je, als ik je vertel dat wij hier qua kapotte dingen hetzelfde meemaken. Zodra er ook maar 100 euro op een rekening over is, gaat er iets kapot in huis, en als het in huis niet is, dan is het de auto. We hadden deze maand 500 euro over, dus ging de decoder kapot en ik draaide een pirouette met de auto. Leuk hoor, geld is dus weer weg.
Plan voor jezelf minstens 1 avond per 2 weken in. Zet in je agenda een streep/kruis. Je bent er die avond niet. Je bent niet aanwezig. Je hebt een afspraak. Met jezelf.
Trek je terug in de badkamer, en ga lekker tutten. Haren verven of een masker erin, masker op je snufferd, benen ontharen, nagels knippen, dat soort dingen. Neem geen telefoon aan, je bent er namelijk niet. Doe geen deur open, je bent er namelijk niet.
Het is trouwens wel zinvol om de badkamer vooraf (een beetje) schoon te maken. Zet wat leuke dingetjes neer (de ikea is super voor goedkope spulletjes die het geheel heel goed kunnen opleuken), kaarsjes aan, als je een bad hebt neem je een fijne olie voor jezelf. Doe de deur op slot. En neem fijn een paar uurtjes 'mezelftijd'.
Voor wat betreft je ouders, ik heb de rest van de posts niet gelezen, en ik denk dat er best mensen zijn die de situatie herkennen en een beter advies kunnen geven dan ik.
Misschien troost het je, als ik je vertel dat wij hier qua kapotte dingen hetzelfde meemaken. Zodra er ook maar 100 euro op een rekening over is, gaat er iets kapot in huis, en als het in huis niet is, dan is het de auto. We hadden deze maand 500 euro over, dus ging de decoder kapot en ik draaide een pirouette met de auto. Leuk hoor, geld is dus weer weg.
Plan voor jezelf minstens 1 avond per 2 weken in. Zet in je agenda een streep/kruis. Je bent er die avond niet. Je bent niet aanwezig. Je hebt een afspraak. Met jezelf.
Trek je terug in de badkamer, en ga lekker tutten. Haren verven of een masker erin, masker op je snufferd, benen ontharen, nagels knippen, dat soort dingen. Neem geen telefoon aan, je bent er namelijk niet. Doe geen deur open, je bent er namelijk niet.
Het is trouwens wel zinvol om de badkamer vooraf (een beetje) schoon te maken. Zet wat leuke dingetjes neer (de ikea is super voor goedkope spulletjes die het geheel heel goed kunnen opleuken), kaarsjes aan, als je een bad hebt neem je een fijne olie voor jezelf. Doe de deur op slot. En neem fijn een paar uurtjes 'mezelftijd'.
woensdag 17 februari 2010 om 14:16
quote:Mariannanas schreef op 17 februari 2010 @ 12:42:
[...]
Eens met een groot deel van je post, maar niet met deze. Ik denk dat Perel de allereerste dag voor haarzelf moet plannen. Eerst zijzelf, dan de rest.
Ja, heb je ook een punt mee.
Ik kan alleen niet echt tot rust komen als ik weet dat ik al die dingen nog moet doen. En wel als ik net zoveel dingen al gedaan heb, als bekroning op mn harde werken. Vandaar de volgorde. Maar dat is van mij uit gedacht natuurlijk.
[...]
Eens met een groot deel van je post, maar niet met deze. Ik denk dat Perel de allereerste dag voor haarzelf moet plannen. Eerst zijzelf, dan de rest.
Ja, heb je ook een punt mee.
Ik kan alleen niet echt tot rust komen als ik weet dat ik al die dingen nog moet doen. En wel als ik net zoveel dingen al gedaan heb, als bekroning op mn harde werken. Vandaar de volgorde. Maar dat is van mij uit gedacht natuurlijk.
woensdag 17 februari 2010 om 14:21
quote:Evidenza schreef op 17 februari 2010 @ 12:44:
Ik vind het trouwens heel goed van je dat je besloten hebt het zo niet meer te willen.
Maak een plan. Werk doelmatig om ook te bereiken wat je wil. Kun je hier in korte punten aangeven hoe je het wél zou willen? Zonder mitsen en maren, zonder je schuldig te voelen en rekening te houden met anderen, maar gewoon hoe jij je leven zou willen leiden?
En dat is natuurlijk nog wel het allerbelangrijkste...
WAT WIL JE NOU EIGENLIJK ZELF?!
Inderdaad... zonder 'ja maar, de kinderen...', 'ja, maar... mijn ouders'.
Je bent vast niet zo egoistisch dat je nooit meer aan anderen wil denken. Laat dat dus even varen... stel even jezelf voorop. Stel je doelen en plan daar alle andere dingen omheen.
Dan vergeet je jezelf eens een keertje niet. Want ik denk dat je dat de laatste tijd gedaan hebt.
Je bent waarschijnlijk een veel leukere moeder/zus/dochter/vriendin als je jezelf bent!
Enne... je kunt tegen mensen ook zeggen: 'nu even niet, ik stroom even over' als ze je bellen om alleen over hun sores te praten. Misschien luisteren ze dan ook makkelijker naar jou.
Ik vind het trouwens heel goed van je dat je besloten hebt het zo niet meer te willen.
Maak een plan. Werk doelmatig om ook te bereiken wat je wil. Kun je hier in korte punten aangeven hoe je het wél zou willen? Zonder mitsen en maren, zonder je schuldig te voelen en rekening te houden met anderen, maar gewoon hoe jij je leven zou willen leiden?
En dat is natuurlijk nog wel het allerbelangrijkste...
WAT WIL JE NOU EIGENLIJK ZELF?!
Inderdaad... zonder 'ja maar, de kinderen...', 'ja, maar... mijn ouders'.
Je bent vast niet zo egoistisch dat je nooit meer aan anderen wil denken. Laat dat dus even varen... stel even jezelf voorop. Stel je doelen en plan daar alle andere dingen omheen.
Dan vergeet je jezelf eens een keertje niet. Want ik denk dat je dat de laatste tijd gedaan hebt.
Je bent waarschijnlijk een veel leukere moeder/zus/dochter/vriendin als je jezelf bent!
Enne... je kunt tegen mensen ook zeggen: 'nu even niet, ik stroom even over' als ze je bellen om alleen over hun sores te praten. Misschien luisteren ze dan ook makkelijker naar jou.
woensdag 17 februari 2010 om 14:22
Ik heb hier tot nu toe gereageerd voornamelijk op de mensen die mijn situatie herkennen op het gebied van ouders, en die tips die daarop zijn binnengekomen zijn echt wel handvaten waar ik iets aan heb.
En dan, die praktische hulp die hier geboden wordt.
Ik vind het allemaal ontzettend lief, dat dit wordt aangeboden.
Ik moet bekennen: ik heb een hulp. Eens in de twee weken.
Nou, méns, zie ik al in gedachten hier en daar een forum-wenkbrauw worden opgetrokken, wat wil je nog meer??
...nou, dat ze schoonmaakt....bijvoorbeeld.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik haar heb ingehuurd.
Een vriendin waar ze al jaren over de vloer komt, had ik al eens eerder gezegd, zeg die - voor het gemak maar even Kaatje - die Kaatje, zou die bij mij ook niet een keer een paar uurtjes willen komen eens in de paar weken?
Kaatje is een hulp die bij vriendin en bij diverse andere werkende moeders van school een handje komt helpen voor een tientje per uur.
Vriendin zei nog, nou, ik zou ze niet uit mezelf aanraden, want het is niet de allerbeste schoonmaakster die er is, maar ik hou haar aan omdat het dan toch een keer in een periode iets van rust geeft, het is opgeruimd en gestofzuigd...
Daar nam ik genoegen mee, en Kaatje wilde ook wel bij mij komen.
Ik legde een lijstje neer, en de ene keer was het wel goed gedaan, de andere keer wat minder.. maar tegenwoordig is het echt huilen met de pet op.
Ze stofzuigt en dweilt overal omheen. Als ik de katten-eetbakjes optil, zie ik dat ze niet van hun plaats geweest zijn e.d.
Een deurtje van de keuken of wat tegeltjes afsoppen, ze gaat er met een natte doek langs, en naderhand zie ik daarvan alle sporen staan.
Ze breekt bijna elke keer wel iets. De ene keer een onbetekenend kopje of een glas, maar ik ben ook al twee beeldjes uit mijn poezenverzameling kwijtgeraakt.
Ook heb ik een keer toen ik 's avonds uit mijn werk thuiskwam en ze was geweest eerst de douche moeten uitstofzuigen omdat ze de tandenborstelbeker had laten vallen, en ik overal splinters glas tegenkwam.
Het is een keer gebeurd dat een van mijn kinderen plotseling thuiskwam en dat haar echtgenoot bij mij op de bank zat, tv te kijken, terwijl ze aan het werk was.
Vorige week weet ik dat ze ipv drie uur er maar twee geweest is. Er lag toen een briefje dat haar man met haar mee was gekomen, maar het was echt helemaal niet schoon.
Ik vroeg dus bij mijn vriendin na of ze daar soms ook wel eens een steek laat vallen en of het bij haar ook zo slecht is wat ze doet, en mijn vriendin zei dat dat idd zo was en dat ze twijfelde of ze haar op ging zeggen, maar nu was ze er meteen klaar mee.
Ik wacht er nog even mee, omdat ik het sneu vind om nu meteen ook de brui eraan te geven, maar voor de zomer wil ik het hebben afgehandeld.
Maar er is dus wel een moment, zo eens in de veertien dagen dat ik uit mijn werk thuiskom en dat er dan een zekere (schijn) mate van orde heerst, waar ik op dat moment dan toch wel van kan genieten, ook al weet ik dat het niet optimaal is.
Ik ben sinds kort via internet geabonneerd op 'de huishoudcoach' een soort nieuwsbrief met tips om het huishouden te vergemakkelijken en anti-stress ideetjes e.d.
Moet even de tijd maken om het met aandacht te lezen.
Het is lief dat jullie me daadwerkelijk willen helpen, maar met goede planning gaat het me wel weer lukken.
Wel heel erg bedankt.
En dan, die praktische hulp die hier geboden wordt.
Ik vind het allemaal ontzettend lief, dat dit wordt aangeboden.
Ik moet bekennen: ik heb een hulp. Eens in de twee weken.
Nou, méns, zie ik al in gedachten hier en daar een forum-wenkbrauw worden opgetrokken, wat wil je nog meer??
...nou, dat ze schoonmaakt....bijvoorbeeld.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik haar heb ingehuurd.
Een vriendin waar ze al jaren over de vloer komt, had ik al eens eerder gezegd, zeg die - voor het gemak maar even Kaatje - die Kaatje, zou die bij mij ook niet een keer een paar uurtjes willen komen eens in de paar weken?
Kaatje is een hulp die bij vriendin en bij diverse andere werkende moeders van school een handje komt helpen voor een tientje per uur.
Vriendin zei nog, nou, ik zou ze niet uit mezelf aanraden, want het is niet de allerbeste schoonmaakster die er is, maar ik hou haar aan omdat het dan toch een keer in een periode iets van rust geeft, het is opgeruimd en gestofzuigd...
Daar nam ik genoegen mee, en Kaatje wilde ook wel bij mij komen.
Ik legde een lijstje neer, en de ene keer was het wel goed gedaan, de andere keer wat minder.. maar tegenwoordig is het echt huilen met de pet op.
Ze stofzuigt en dweilt overal omheen. Als ik de katten-eetbakjes optil, zie ik dat ze niet van hun plaats geweest zijn e.d.
Een deurtje van de keuken of wat tegeltjes afsoppen, ze gaat er met een natte doek langs, en naderhand zie ik daarvan alle sporen staan.
Ze breekt bijna elke keer wel iets. De ene keer een onbetekenend kopje of een glas, maar ik ben ook al twee beeldjes uit mijn poezenverzameling kwijtgeraakt.
Ook heb ik een keer toen ik 's avonds uit mijn werk thuiskwam en ze was geweest eerst de douche moeten uitstofzuigen omdat ze de tandenborstelbeker had laten vallen, en ik overal splinters glas tegenkwam.
Het is een keer gebeurd dat een van mijn kinderen plotseling thuiskwam en dat haar echtgenoot bij mij op de bank zat, tv te kijken, terwijl ze aan het werk was.
Vorige week weet ik dat ze ipv drie uur er maar twee geweest is. Er lag toen een briefje dat haar man met haar mee was gekomen, maar het was echt helemaal niet schoon.
Ik vroeg dus bij mijn vriendin na of ze daar soms ook wel eens een steek laat vallen en of het bij haar ook zo slecht is wat ze doet, en mijn vriendin zei dat dat idd zo was en dat ze twijfelde of ze haar op ging zeggen, maar nu was ze er meteen klaar mee.
Ik wacht er nog even mee, omdat ik het sneu vind om nu meteen ook de brui eraan te geven, maar voor de zomer wil ik het hebben afgehandeld.
Maar er is dus wel een moment, zo eens in de veertien dagen dat ik uit mijn werk thuiskom en dat er dan een zekere (schijn) mate van orde heerst, waar ik op dat moment dan toch wel van kan genieten, ook al weet ik dat het niet optimaal is.
Ik ben sinds kort via internet geabonneerd op 'de huishoudcoach' een soort nieuwsbrief met tips om het huishouden te vergemakkelijken en anti-stress ideetjes e.d.
Moet even de tijd maken om het met aandacht te lezen.
Het is lief dat jullie me daadwerkelijk willen helpen, maar met goede planning gaat het me wel weer lukken.
Wel heel erg bedankt.
woensdag 17 februari 2010 om 14:31
jeetje wat moet jij je ongelukkig en naar voelen,...vervelend voor je!
Kom op meid,...hoe moeilijk het ook voor te stellen is,maar er zal echt wel een moment van rust en regelmaat komen die het tij doet keren,al zal je zelf een begin moeten maken dat het tij keert,het glas is nooit half leeg....maar altijd half vol.
Kom op meid,...hoe moeilijk het ook voor te stellen is,maar er zal echt wel een moment van rust en regelmaat komen die het tij doet keren,al zal je zelf een begin moeten maken dat het tij keert,het glas is nooit half leeg....maar altijd half vol.
woensdag 17 februari 2010 om 14:53
Fijn dat je zulke goede adviezen krijgt voor de omgang met je ouders. Daar kan ik niets aan toevoegen.
Wel zou ik je willen adviseren om 'Kaatje' niet meer tot de zomer aan te houden. Dat duurt nog heel erg lang, en een goede huishoudelijke hulp levert nu zoveel op! Volgens mij is Kaatje nou typisch een energielek. Sneu voor haar, maar ik zou haar echt snel opzeggen. Hoe makkelijk is het om een nieuwe hulp te vinden?
Een ook al heb je 1x per 2 weken hulp, mijn aanbod om een keer te komen helpen (gezellig met mamalelie) blijft staan hoor! Ik houd bijvoorbeeld erg van strijken . Goed in ieder geval dat je wel het idee hebt het zelf aan te kunnen!
Wel zou ik je willen adviseren om 'Kaatje' niet meer tot de zomer aan te houden. Dat duurt nog heel erg lang, en een goede huishoudelijke hulp levert nu zoveel op! Volgens mij is Kaatje nou typisch een energielek. Sneu voor haar, maar ik zou haar echt snel opzeggen. Hoe makkelijk is het om een nieuwe hulp te vinden?
Een ook al heb je 1x per 2 weken hulp, mijn aanbod om een keer te komen helpen (gezellig met mamalelie) blijft staan hoor! Ik houd bijvoorbeeld erg van strijken . Goed in ieder geval dat je wel het idee hebt het zelf aan te kunnen!
woensdag 17 februari 2010 om 16:07
Perel... je poets is niet je vriendin.
Ik heb ook zo'n poets gehad... telkens wat kwijt, kapot, weggegooid zonder dat ik het weg etc. En liters schoonmaakmiddel... de vloer plakte ervan.
Mooi idee, zo'n poets, maar als poets niet poetst, heb je weinig aan je poets.
Je hulp is er om je te helpen. Niet om je druk over te maken.
Lief dat je het nog even wil aankijken met je hulp, maar ze is er voor jou, niet andersom.
En kom gerust even op het poetstopic 'schoon en opgeruimd huis'. Daar kunnen we je ook wel verder motiveren, hopelijk.
Want wat mooi is, moet mooi blijven!
Ik heb ook zo'n poets gehad... telkens wat kwijt, kapot, weggegooid zonder dat ik het weg etc. En liters schoonmaakmiddel... de vloer plakte ervan.
Mooi idee, zo'n poets, maar als poets niet poetst, heb je weinig aan je poets.
Je hulp is er om je te helpen. Niet om je druk over te maken.
Lief dat je het nog even wil aankijken met je hulp, maar ze is er voor jou, niet andersom.
En kom gerust even op het poetstopic 'schoon en opgeruimd huis'. Daar kunnen we je ook wel verder motiveren, hopelijk.
Want wat mooi is, moet mooi blijven!
woensdag 17 februari 2010 om 16:34
Ik heb zo getwijfeld of ik dit topic zou openen, voelde me een zeur, wist niet waar te beginnen, er is zo veel, niet allemaal even zwaar en ernstig maar wel een heleboel bij elkaar.
Wat ik zelfs heb gedaan is een andere nick aangemaakt, omdat ik dit niet als Perel wilde neerzetten, ik weet niet precies welk beeld hier op het forum van mij is, maar dat dit er afbreuk aan zou doen.. alleen die nieuwe nick werkte niet, ik kon er niet mee inloggen en besloot daarom om mezelf te laten zien.
En nu ik dan van voor mij bekende forumsters van die lieve reakties heb gekregen, en nog komt er steeds iets binnen, ben ik blij dat ik het zo gedaan heb, anders had ik er een minder goed gevoel over gehad.
Dat opruim topic ga ik opzoeken.
Lijkt me heel nuttig.
Ik las ook ergens iets van grenzen aangeven.
Ik geef wel grenzen aan, ik heb ook echt wel de touwtjes in handen, maar vaak is het ook iets van dat ik het op het moment niet zo erg vind als het een rommel is, en ik dat ook wel met goeie zin opruim als ik zie dat mijn kinderen bijvoorbeeld zouden afwassen maar ze hebben proefwerken zeg ik makkelijk, doe alleen maar even afruimen dan.
Pas als het mij dan teveel wordt ga ik erover vallen, en terwijl ik dat doe denk ik dat heb ik aan mezelf te danken, ik hou mij zelf niet aan de door mij zelf gestelde regels.
Vandaag was dus mijn vrije dag.
Ik ben alleen de bank afgeweest om te eten en te drinken te pakken en naar het toilet te gaan.
Ik heb gezeten, gelegen (geslapen) en zit nu weer met de lap.
Alleen voor vandaag.
We eten over een uur, tussendoor ook even de zuurkool opgezet, en ik heb gezegd, na het eten afwassen met zijn drieën en daarna even familieberaad.
Ik heb al wat dingen bedacht waarmee we de verandering in gang kunnen zetten.
Wat ik zelfs heb gedaan is een andere nick aangemaakt, omdat ik dit niet als Perel wilde neerzetten, ik weet niet precies welk beeld hier op het forum van mij is, maar dat dit er afbreuk aan zou doen.. alleen die nieuwe nick werkte niet, ik kon er niet mee inloggen en besloot daarom om mezelf te laten zien.
En nu ik dan van voor mij bekende forumsters van die lieve reakties heb gekregen, en nog komt er steeds iets binnen, ben ik blij dat ik het zo gedaan heb, anders had ik er een minder goed gevoel over gehad.
Dat opruim topic ga ik opzoeken.
Lijkt me heel nuttig.
Ik las ook ergens iets van grenzen aangeven.
Ik geef wel grenzen aan, ik heb ook echt wel de touwtjes in handen, maar vaak is het ook iets van dat ik het op het moment niet zo erg vind als het een rommel is, en ik dat ook wel met goeie zin opruim als ik zie dat mijn kinderen bijvoorbeeld zouden afwassen maar ze hebben proefwerken zeg ik makkelijk, doe alleen maar even afruimen dan.
Pas als het mij dan teveel wordt ga ik erover vallen, en terwijl ik dat doe denk ik dat heb ik aan mezelf te danken, ik hou mij zelf niet aan de door mij zelf gestelde regels.
Vandaag was dus mijn vrije dag.
Ik ben alleen de bank afgeweest om te eten en te drinken te pakken en naar het toilet te gaan.
Ik heb gezeten, gelegen (geslapen) en zit nu weer met de lap.
Alleen voor vandaag.
We eten over een uur, tussendoor ook even de zuurkool opgezet, en ik heb gezegd, na het eten afwassen met zijn drieën en daarna even familieberaad.
Ik heb al wat dingen bedacht waarmee we de verandering in gang kunnen zetten.
woensdag 17 februari 2010 om 16:37
quote:Perel schreef op 17 februari 2010 @ 16:34:
We eten over een uur, tussendoor ook even de zuurkool opgezet, en ik heb gezegd, na het eten afwassen met zijn drieën en daarna even familieberaad.
Ik heb al wat dingen bedacht waarmee we de verandering in gang kunnen zetten.
Gefeliciteerd! Goed zo, dat je even een dagje op de bank genomen hebt. Niet schuldig voelen. Het mag!
Goed dat je zo even samen om tafel gaat. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan. Hou je ons op de hoogte!
Zet m op!
We eten over een uur, tussendoor ook even de zuurkool opgezet, en ik heb gezegd, na het eten afwassen met zijn drieën en daarna even familieberaad.
Ik heb al wat dingen bedacht waarmee we de verandering in gang kunnen zetten.
Gefeliciteerd! Goed zo, dat je even een dagje op de bank genomen hebt. Niet schuldig voelen. Het mag!
Goed dat je zo even samen om tafel gaat. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan. Hou je ons op de hoogte!
Zet m op!
woensdag 17 februari 2010 om 16:55
Goed gedaan Perel het begin is er!.....als je van lezen houd,heb ik een aanrader voor je,lees het vooral luchtig en ga je tijdens het lezen niks aan zitten praten,dus ga niet denken "dit heb ik ook"
Zo ben ik nu eenmaal van Willem van der Does heet het boek.
Pak het leven positief op en vermijd een negatieve omgeving,go for it!
Zo ben ik nu eenmaal van Willem van der Does heet het boek.
Pak het leven positief op en vermijd een negatieve omgeving,go for it!
woensdag 17 februari 2010 om 17:24
Het handigst is het volgende:
Maak een complete lijst van alles wat er in huis gedaan moet worden.
Laat iedereen om de beurt een taak uitkiezen die hij/zij gaat uitvoeren.
Als je taak afruimen en afwassen is, en je hebt nu geen tijd, dan doe je het maar straks, of morgen. Dan blijft het gewoon een dagje staan. De dag erna is het 2x zoveel, maar dat is dan niet jouw probleem.
Als je om de beurt een taak kunt uitkiezen, heb je leuke en minder leuke dingen. En ja, afwassen moet iedere dag en de badkamer poetsen 1x per 2 weken. Maar qua tijd is het ongeveer hetzelfde. Bovendien kunnen ze onderling altijd nog taken ruilen.
Jij kunt niet 2x zoveel doen. Want jij hebt naast je werk, ook nog je ouders, en daar zal ook wat gedaan moeten worden. Je kunt thuiszorg inschakelen voor hen, die kunnen eventueel ook koken. Je moet alleen even kijken wat de kosten zijn, en of die gedragen kunnen worden en door wie.
Laatst zei ik ergens; mijn dochter moet iedere zaterdag zelf haar kamer stoffen, stofzuigen, de overloop en badkamer meteen mee stofzuigen, dieren verzorgen, haar eigen spullen opruimen (ook de schone was), haar eigen ontbijt verzorgen, en nog wat kleine dingetjes. Pfoeh, was de reactie. Als zij dat allemaal doet, wat doe jij dan nog eigenlijk....
Nou, wat dacht je van wassen, drogen, strijken, boodschappen, opruimen, koken, afwasmasjien vullen, ramen wassen, dekbedden verschonen, ijskast/oven/diepvries/afzuigkap schoonmaken, planten water geven, vloeren dweilen, wc schoonmaken, trap dweilen, lampen afstoffen, leren bankstel inwrijven, koper poetsen.... moet ik nog even doorgaan?
Om je huis echt schoon te hebben heb je gewoon meer tijd nodig dan een kwartiertje vandaag en tien minuten morgen.
Maak een complete lijst van alles wat er in huis gedaan moet worden.
Laat iedereen om de beurt een taak uitkiezen die hij/zij gaat uitvoeren.
Als je taak afruimen en afwassen is, en je hebt nu geen tijd, dan doe je het maar straks, of morgen. Dan blijft het gewoon een dagje staan. De dag erna is het 2x zoveel, maar dat is dan niet jouw probleem.
Als je om de beurt een taak kunt uitkiezen, heb je leuke en minder leuke dingen. En ja, afwassen moet iedere dag en de badkamer poetsen 1x per 2 weken. Maar qua tijd is het ongeveer hetzelfde. Bovendien kunnen ze onderling altijd nog taken ruilen.
Jij kunt niet 2x zoveel doen. Want jij hebt naast je werk, ook nog je ouders, en daar zal ook wat gedaan moeten worden. Je kunt thuiszorg inschakelen voor hen, die kunnen eventueel ook koken. Je moet alleen even kijken wat de kosten zijn, en of die gedragen kunnen worden en door wie.
Laatst zei ik ergens; mijn dochter moet iedere zaterdag zelf haar kamer stoffen, stofzuigen, de overloop en badkamer meteen mee stofzuigen, dieren verzorgen, haar eigen spullen opruimen (ook de schone was), haar eigen ontbijt verzorgen, en nog wat kleine dingetjes. Pfoeh, was de reactie. Als zij dat allemaal doet, wat doe jij dan nog eigenlijk....
Nou, wat dacht je van wassen, drogen, strijken, boodschappen, opruimen, koken, afwasmasjien vullen, ramen wassen, dekbedden verschonen, ijskast/oven/diepvries/afzuigkap schoonmaken, planten water geven, vloeren dweilen, wc schoonmaken, trap dweilen, lampen afstoffen, leren bankstel inwrijven, koper poetsen.... moet ik nog even doorgaan?
Om je huis echt schoon te hebben heb je gewoon meer tijd nodig dan een kwartiertje vandaag en tien minuten morgen.
woensdag 17 februari 2010 om 17:32
....is zeker het proberen waardgoed idee van mamalelie!...vergeet niet om op een gepaste en begrijpelijke manier uit te leggen waarom je het graag op deze manier wil.
Dat je het niet alleen kan,dat je ook graag wat tijd voor jezelf over wil houden.
Kinderen worden zich op deze manier ook bewuster van jouw gevoelens en gaan waarschijnlijk ook in zien dat alles niet van een leien dakje komt.
Zie het niet als straf naar ze,maar probeer een eenheid te vormen,samen pakken we de boel aan.
Vergeet niet dat kinderen,kinderen zijn.......en dat ook voor hun ontwikkeling nodig hebben kind te mogen zijn, assistentie in het huis kan helemaal geen kwaad en hoort ook bij deze ontwikkeling,sterkte.
Dat je het niet alleen kan,dat je ook graag wat tijd voor jezelf over wil houden.
Kinderen worden zich op deze manier ook bewuster van jouw gevoelens en gaan waarschijnlijk ook in zien dat alles niet van een leien dakje komt.
Zie het niet als straf naar ze,maar probeer een eenheid te vormen,samen pakken we de boel aan.
Vergeet niet dat kinderen,kinderen zijn.......en dat ook voor hun ontwikkeling nodig hebben kind te mogen zijn, assistentie in het huis kan helemaal geen kwaad en hoort ook bij deze ontwikkeling,sterkte.
