Psyche
alle pijlers
Dit is mijn leven nu. En zo wil ik het niet.
woensdag 17 februari 2010 om 11:10
Ja, ik kan er op dit moment even niks anders van maken.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
woensdag 17 februari 2010 om 19:29
En nu we allemaal met je meegedacht hebben wil ik toch ook nog even inhaken op iets wat je zelf al noemde in je OP.
Het kan inderdaad nog veel, veel erger. Er zijn mensen die het op dit moment zo zwaar hebben, dat dit er echt bij in het niet valt. Gelukkig weet jij dat ook. Dat neemt jouw probleem niet weg, het maakt het zelfs niet een beetje minder, het doet ook niets af aan jouw probleem. Maar het relativeert wel. Ook voor jou hoop ik.
Jij kan dit soort problematiek inderdaad tackelen. Je bent al in staat geweest om het te herkennen en erkennen dus ik vertrouw erop dat je de volgende stappen ook kan zetten.
De afgelopen dagen heb ik verschrikkelijke dingen gehoord over jonge mensen die gestorven zijn. Net nog bericht gekregen van een vriendin over haar vriendin waar het ook heel, heel erg slecht mee gaat. Zij hadden geen enkele controle over wat er ging gebeuren. Jij gelukkig wel.
Ik wens je heel veel succes bij het in eigen hand nemen van je gedroomde toekomst.
Het kan inderdaad nog veel, veel erger. Er zijn mensen die het op dit moment zo zwaar hebben, dat dit er echt bij in het niet valt. Gelukkig weet jij dat ook. Dat neemt jouw probleem niet weg, het maakt het zelfs niet een beetje minder, het doet ook niets af aan jouw probleem. Maar het relativeert wel. Ook voor jou hoop ik.
Jij kan dit soort problematiek inderdaad tackelen. Je bent al in staat geweest om het te herkennen en erkennen dus ik vertrouw erop dat je de volgende stappen ook kan zetten.
De afgelopen dagen heb ik verschrikkelijke dingen gehoord over jonge mensen die gestorven zijn. Net nog bericht gekregen van een vriendin over haar vriendin waar het ook heel, heel erg slecht mee gaat. Zij hadden geen enkele controle over wat er ging gebeuren. Jij gelukkig wel.
Ik wens je heel veel succes bij het in eigen hand nemen van je gedroomde toekomst.
woensdag 17 februari 2010 om 20:16
Evidenza,
Ik voel me aangesproken door wat je hier neerzet.
Inderdaad noemde ik het zelf ook al in eerste instantie, ik besef dit maar al te goed.
Ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond en ik weet dat dit een van de allerbelangrijkste dingen in het leven is.
Ik wil je bedanken voor je bijdrage hierboven en die van eerder vandaag.
Ik voel me aangesproken door wat je hier neerzet.
Inderdaad noemde ik het zelf ook al in eerste instantie, ik besef dit maar al te goed.
Ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond en ik weet dat dit een van de allerbelangrijkste dingen in het leven is.
Ik wil je bedanken voor je bijdrage hierboven en die van eerder vandaag.
woensdag 17 februari 2010 om 21:46
Ja klopt, dat was ook van mij. Ik heb het achteraf weer verwijderd omdat ik het te persoonlijk vond. Dat zal niet zo overgekomen zijn maar ik zag dat je het gelezen had en heb het daarna weggehaald.
Ik vind het goed van je dat je nog steeds kunt relativeren. En dat je wat aan je problemen wil doen. Ik denk zomaar dat jij het wel redt
Succes.
Ik vind het goed van je dat je nog steeds kunt relativeren. En dat je wat aan je problemen wil doen. Ik denk zomaar dat jij het wel redt
Succes.
donderdag 18 februari 2010 om 08:04
quote:Evidenza schreef op 17 februari 2010 @ 21:46:
Ja klopt, dat was ook van mij. Ik heb het achteraf weer verwijderd omdat ik het te persoonlijk vond. Dat zal niet zo overgekomen zijn maar ik zag dat je het gelezen had en heb het daarna weggehaald.
Ik vind het goed van je dat je nog steeds kunt relativeren. En dat je wat aan je problemen wil doen. Ik denk zomaar dat jij het wel redt
Succes.
Ik heb mijn laatste bericht ook even opgeschoond, die uitdrukking blijft wel in mijn hoofd zitten.
Voor wat betreft dat ik het wel ga redden, ik weet van mijzelf dat ik heel sterk ben binnenin, ik wil heel graag vooruit, léven.
Ik schrijf hier over de zorgen over mijn ouders die ik samen met mijn zus deel, alleen is zij ook iemand die haar hele leven al met depressies te kampen heeft, mijn moeder heeft nu een depressie, en voor zover ik kan terugkijken naar mijn jeugd, is dat in periodes altijd al zo geweest.
Soms heb ik dus het gevoel dat de hele wereld aan mij hangt en naar mij kijkt: dóe er wat aan, want wij kúnnen het niet.
Vandaag gaat het wel weer.
Ik ga zo naar mijn werk.
Later kom ik hier nog terug.
Groetjes, Perel.
Ja klopt, dat was ook van mij. Ik heb het achteraf weer verwijderd omdat ik het te persoonlijk vond. Dat zal niet zo overgekomen zijn maar ik zag dat je het gelezen had en heb het daarna weggehaald.
Ik vind het goed van je dat je nog steeds kunt relativeren. En dat je wat aan je problemen wil doen. Ik denk zomaar dat jij het wel redt
Succes.
Ik heb mijn laatste bericht ook even opgeschoond, die uitdrukking blijft wel in mijn hoofd zitten.
Voor wat betreft dat ik het wel ga redden, ik weet van mijzelf dat ik heel sterk ben binnenin, ik wil heel graag vooruit, léven.
Ik schrijf hier over de zorgen over mijn ouders die ik samen met mijn zus deel, alleen is zij ook iemand die haar hele leven al met depressies te kampen heeft, mijn moeder heeft nu een depressie, en voor zover ik kan terugkijken naar mijn jeugd, is dat in periodes altijd al zo geweest.
Soms heb ik dus het gevoel dat de hele wereld aan mij hangt en naar mij kijkt: dóe er wat aan, want wij kúnnen het niet.
Vandaag gaat het wel weer.
Ik ga zo naar mijn werk.
Later kom ik hier nog terug.
Groetjes, Perel.
donderdag 18 februari 2010 om 11:46
Oh, de uitdrukking "emotioneel uitchecken" mag je gerust laten staan. Ik geef dat advies veel vaker hier op het forum. ik vond alleen dat ik nu te persoonlijk was geweest in mijn uitleg ervan.
Maar kijken ze ook daadwerkelijk naar jou om er iets aan te doen of denk jij dat? Mij is gebleken in het verleden dat mensen helemaal niet willen veranderen, maar slechts ellenlang willen zeuren en klagen. Degene die het aan moet horen en anders in elkaar zit denkt dan dus dat er een oplossing moet komen en gaat aan de slag. Maar dat is de bedoeling helemaal niet.
Daarbij, hoe reëel is dat? Dat jij ze aan het handje moet nemen omdat anders de boel fout loopt? Dat kun je nooit voorkomen hoor.
Werkze vandaag Perel!
Maar kijken ze ook daadwerkelijk naar jou om er iets aan te doen of denk jij dat? Mij is gebleken in het verleden dat mensen helemaal niet willen veranderen, maar slechts ellenlang willen zeuren en klagen. Degene die het aan moet horen en anders in elkaar zit denkt dan dus dat er een oplossing moet komen en gaat aan de slag. Maar dat is de bedoeling helemaal niet.
Daarbij, hoe reëel is dat? Dat jij ze aan het handje moet nemen omdat anders de boel fout loopt? Dat kun je nooit voorkomen hoor.
Werkze vandaag Perel!
dinsdag 23 februari 2010 om 21:51
Lief dat je dat vraagt, Tineydancer.
Het gaat ietsje beter, in dat opzicht dat ik me wat anders probeer op te stellen. Ik voel me in elk geval iets beter.
Dan is het ook nog vakantie, mijn kinderen zijn thuis en ik heb een paar dagen vrij kunnen nemen, we rommelen een beetje aan.
Mijn hoofd zit wel vol met gedachten, herinneringen, die pijnlijk zijn.
Ik wil nog steeds graag rust en stilte, en het lukt me wat beter nu om ervoor te zorgen dat die momenten er ook zijn.
Het is een begin.
Het gaat ietsje beter, in dat opzicht dat ik me wat anders probeer op te stellen. Ik voel me in elk geval iets beter.
Dan is het ook nog vakantie, mijn kinderen zijn thuis en ik heb een paar dagen vrij kunnen nemen, we rommelen een beetje aan.
Mijn hoofd zit wel vol met gedachten, herinneringen, die pijnlijk zijn.
Ik wil nog steeds graag rust en stilte, en het lukt me wat beter nu om ervoor te zorgen dat die momenten er ook zijn.
Het is een begin.
donderdag 25 februari 2010 om 14:20
vrijdag 26 februari 2010 om 13:35
Hoi Perel,
Ik vind het hartstikke rot voor je dat je je zo voelt. Van tegen de wind in fietsen (leven) wordt je natuurlijk doodmoe.
Ik heb geen tip w.b.t. de situatie met jou ouders, helaas.
Ik heb 2 jongens en 2 meiden. Allemaal pubers. Ook vaak chaos op de kamers, sokken overal, tassen slingeren door het huis, etc.
Het is vast wel ergens gezecht, ik heb de mosterd al onder handbereik, maar laat je jongens helpen. De mijne doen zelf hun was, als ze iets gestreken moeten hebben dan weten ze waar het strijkijzer en de plank staan, iedereen helpt bij de afwas, etc. Ik stel om de dag iemand verantwoordelijk, zo leren ze ook nog leidinggeven. Ik grap vaak tegen de jongens dat hun vrouwen mij later dankbaar zullen zijn
Ik was vroeger wel wat anders maar sinds ik de functie over 1 hand grotendeels kwijt ben hebben ze moeten leren meer te helpen. Ik ben aan de andere kant ook wel weer makkelijk en de kids hebben best wel veel input. Als ze mopperen over dingen zoals geen tijd of geen zin dan vraag ik of ze een idee hebben hoe ze het anders zouden kunnen/willen oplossen. Zo zijn ze nu echt ook mijn maatjes. Ik heb trouwens wel een man in huis (als hij niet werkt).
Ik vind het hartstikke rot voor je dat je je zo voelt. Van tegen de wind in fietsen (leven) wordt je natuurlijk doodmoe.
Ik heb geen tip w.b.t. de situatie met jou ouders, helaas.
Ik heb 2 jongens en 2 meiden. Allemaal pubers. Ook vaak chaos op de kamers, sokken overal, tassen slingeren door het huis, etc.
Het is vast wel ergens gezecht, ik heb de mosterd al onder handbereik, maar laat je jongens helpen. De mijne doen zelf hun was, als ze iets gestreken moeten hebben dan weten ze waar het strijkijzer en de plank staan, iedereen helpt bij de afwas, etc. Ik stel om de dag iemand verantwoordelijk, zo leren ze ook nog leidinggeven. Ik grap vaak tegen de jongens dat hun vrouwen mij later dankbaar zullen zijn
Ik was vroeger wel wat anders maar sinds ik de functie over 1 hand grotendeels kwijt ben hebben ze moeten leren meer te helpen. Ik ben aan de andere kant ook wel weer makkelijk en de kids hebben best wel veel input. Als ze mopperen over dingen zoals geen tijd of geen zin dan vraag ik of ze een idee hebben hoe ze het anders zouden kunnen/willen oplossen. Zo zijn ze nu echt ook mijn maatjes. Ik heb trouwens wel een man in huis (als hij niet werkt).
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
zaterdag 6 maart 2010 om 10:36
Perel ik was even nieuwsgierig geworden. Dus heb ik je topic even opgezocht.
Jouw ouders zijn van een hele moeilijke generatie. Het hele stuk wat je daarover hebt geschreven, komt me heel bekend voor.
Mijn ouders waren ook zo en mijn moeder nu nog steeds.
Het lijkt wel erger te zijn naarmate ze ouder is geworden.
Het liefst wil ze alles alleen doen. Niet naar een verzorgingshuis, want zo oud is ze nog niet. (87) We zijn met zijn allen aan het proberen haar om te praten, maar ze zegt tegen de een dat het wel beter is en tegen de ander dat ze dat niet gaat doen.
Ze was onverwacht opgenomen in het ziekenhuis en ik reis als een gek 160 km met de trein naar haar toe en dan na een kwartier gaat ze een boekje zitten lezen. Ik heb het drie kwartier volgehouden, maar ben maar gegaan.
Ik weet niet hou oud jou ouders zijn, maar de generatie van mijn moeder is een hele moeilijke generatie.
Jouw ouders zijn van een hele moeilijke generatie. Het hele stuk wat je daarover hebt geschreven, komt me heel bekend voor.
Mijn ouders waren ook zo en mijn moeder nu nog steeds.
Het lijkt wel erger te zijn naarmate ze ouder is geworden.
Het liefst wil ze alles alleen doen. Niet naar een verzorgingshuis, want zo oud is ze nog niet. (87) We zijn met zijn allen aan het proberen haar om te praten, maar ze zegt tegen de een dat het wel beter is en tegen de ander dat ze dat niet gaat doen.
Ze was onverwacht opgenomen in het ziekenhuis en ik reis als een gek 160 km met de trein naar haar toe en dan na een kwartier gaat ze een boekje zitten lezen. Ik heb het drie kwartier volgehouden, maar ben maar gegaan.
Ik weet niet hou oud jou ouders zijn, maar de generatie van mijn moeder is een hele moeilijke generatie.
