Psyche
alle pijlers
Dit is mijn leven nu. En zo wil ik het niet.
woensdag 17 februari 2010 om 11:10
Ja, ik kan er op dit moment even niks anders van maken.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
Ik wil het hier kwijt, voor tips, misschien herkenbaarheid, misschien ook wel gewoon de aandacht.
Ik wil verandering. Mijn leven bestaat uit dagen, weken, maanden, jaren die maar voorbijgaan, nooit eens zonder zorg, zonder tegenwind, ik bedacht me een tijdje terug op de fiets in de regen: dit voelt gewoon zoals het altijd is, ik fiets voor mijn gevoel al mijn hele leven zolang als ik me kan herinneren met regen en wind tegen.
Altijd ploeteren.
En het resultaat is een zooitje.
Al die energie, al die moeite, zorg overal in gestoken.
Ook wel in mezelf, ik heb heus wel aan mezelf gedacht.
Maar, ik was wél de enige.
Ik wilde dus posten, maar waar? Relaties, psyche?
Ik heb voor psyche gekozen, want het gaat meer om mijn gevoel over de situatie.
Iemand anders zou zich in mijn omstandigheden niet zo slecht voelen.
Mensen die ziek zijn, de dood tegemoet gaan, een dierbare hebben verloren, armoede lijden, zouden misschien wel met mij willen ruilen als dat kon. En gelukkig zijn met wat ze kregen; de problemen analyseren en ze een voor een wegwerken. Kordaat.
Ok mijn leven is dus zoals het nu is.
Maar ik ben er nog steeds. Nog steeds sterk en overeind.
Tussen die puinhoop. Ik weet wel dat ik het zelf zover (te ver) heb laten komen, omdat ik aan het dweilen ben geweest met de kraan open, en anderen hebben staan toekijken en genoegen hebben genomen met natte enkels.
Mijn eigen thuissituatie is dat ik vier dagen in de week werk.
Twee opgroeiende pubers thuis, die van goede wil zijn een handje mee te helpen, maar ze hebben het druk.
School, huiswerk en de noodzakelijke afspraken daarbuiten.
Tel daarbij de laatste twee maanden op van verkoudheden, ziektes, kapotte fietsen en gestolen persoonlijke spullen, allemaal van die extra dingen waarvoor van alles geregeld moet worden, druk druk.
Dan gaat de wasmachine stuk, de verwarmingsketel doet raar, de vlizotrap valt uit elkaar, dan nog het normale huishoudelijke, ik heb inmiddels een kelderkast stampend vol met strijkwerk, het bovenhuis is een puinhoop, onopgeruimd, mijn serviesgoed staat voor 85 procent vuil in de kamers van de jongens, ik ben er niet aan toe gekomen.
Volgende week vakantie, ik heb een paar dagen vrij van mijn werk gepland, ik weet al hoe ik ze ga besteden.
Mijn werksituatie, het is leuk werk, maar het is druk, er is teveel werk voor ons team. We werken allemaal extra, sommige collega's komen naar het werk ondanks dat ze zich niet goed voelen, om de anderen niet extra te belasten. Waar ik denk dat het nog kan, maak ik een middag extra, volgende week hebben we onderling naast elkaar wat vrije dagen opgenomen, omdat we allemaal er even aan toe zijn.
Deze twee gegevens zijn genoeg om mijn leven te vullen.
Als het daarbij zou blijven, is het allemaal wel haalbaar, hoewel op het randje.
Dan komt nu hetgeen wat ik ontzettend moeilijk vind.
De situatie bij mijn ouders thuis.
In korte tijd hebben we mijn ouders snel oud zien worden.
Mijn moeder is voor haar verzorging afhankelijk van mijn vader, bovendien heeft ze een depressie (is door een arts vastgesteld) waarvoor ze niet behandeld wil worden.
Omdat we onze ouders zien verpieteren willen mijn zus en ik ze helpen, steunen, we dragen ideëen aan, maar mijn moeder is te passief en mijn vader te koppig om het te accepteren.
We zien de situatie thuis zienderogen achteruit gaan.
Het is niet meer gezellig, kaal en wordt ook een beetje viezig (oude mensen lucht), als je daar zelf een week binnen gaat zitten wordt je vanzelf gedeprimeerd.
Bovendien zijn we bang dat mijn vader zo vergeetachtig wordt dat hij misschien het gas niet uitdoet, of ergens een sigaret laat liggen of i.d.
We proberen in gesprek te komen, echt contact met onze ouders te maken, maar het lukt niet en het is zo frusterend.
Door het praten met elkaar zijn we tot de conclusie gekomen dat dit oppervlakkige niet iets is van de laatste jaren, maar dat dit ook in onze jeugd altijd al zo geweest is. Zowel zij als ik hebben aan onszelf getwijfeld, altijd dingen zelf moeten oplossen, we hebben allebei onze problemen gehad, zelfs op gezondheidsgebied, nooit was er echte interesse voor hoe we ons voelden, wie we werkelijk waren.
Ze zijn bijvoorbeeld wel lief tegen hun kleinkinderen als ze er zijn, maar er zit verder niks 'bij', nooit eens doorvragen, of samen iets doen, een spelletje of wat ook.
Als we er zijn, gaan mijn ouders ook altijd stug door waar ze mee bezig waren, zetten ondertussen koffie voor ons, en o ja, om acht uur zetten ze dan GTST aan..vaak heb je dan het gevoel van waarvoor zit ik hier eigenlijk, en voor wie?
Soms als ik dan weer naar huis ga dan ben ik er beroerd van.
En toch, als we te lang wegblijven, zeggen ze daar wel iets over.
We zien dit contact tussen onze ouders onderling ook niet, trouwens.
Ze leven naast elkaar zeg maar, niet mét elkaar, hoewel mijn vader wel trouw is aan mijn moeder, haar goed verzorgd op zijn manier, maar ook weer niet snapt waar mijn moeder nou werkelijk écht behoefte aan heeft. Hij doet zijn plicht, helemaal niet onvriendelijk ofzo hoor, dit is zo moeilijk uit te leggen.
Ik en mijn zus, we hebben het allebei, voelen ons naast ons leven ontzettend verantwoordelijk voor onze ouders, omdat we denken dat er gewoon veel meer voor ze uit het leven te halen is aan levensgeluk en dergelijke.
Niet dat ze ineens heel aktief zouden moeten worden of wat dan ook, of dat we hun leven anders willen inrichten, maar bijvoorbeeld beginnen met een paar kleine aanpassingen in huis, een ommetje, de tuin wat vriendelijker aankleden voor als het mooi weer wordt om te kunnen genieten van het zonnetje en de vogeltjes..
Het maakt me ongelukkig ze zo te zien.
Samen met mijn drukke werk, en mijn huishouden dat niet op orde is heb ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg veel is.
Het liefst zou ik mijn koffers pakken en vertrekken naar ergens waar het warm en prettig is, waar ik mijn kop in het zand kan steken (dit is heel fout).
Nou een weekje Villa Felderhof, zou heerlijk zijn.
Maar dan kom ik terug en dan....
Ik heb eergisteren gedroomd dat ik in de gevangenis zat, in een vrouwengevangenis. Ik weet daar de negatieve kanten niet van, dat is het waarschijnlijk, maar ik vond het heerlijk in mijn cel, met mijn eten dat op tijd gebracht werd, de knijpers in elkaar zetten en het luchten zo af en toe. En ze zeiden dat ik er met de komende kerst ook nog zou zitten. Absurd gewoon.
Ik heb mijn hart gelucht.
Ik heb lang niet alles neergezet, het is al zo veel.
Bijvoorbeeld van al die anderen om me heen die me bellen om te vragen hoe het gaat en vervolgens minimaal een halfuur lang hun eigen problemen uiteen gaan zetten. Met geheimen die bij mij veilig zijn incluis. IK WIL HET NIET. R*T OP!
Ik hou op voor nu.
Ik beef inwendig.
En ik denk dat ik vervelend wordt nu.
woensdag 17 februari 2010 om 11:24
Perel, je klinkt erg overbelast. Ik herken best het een en ander; een groot gedeelte van mijn leven ziet er ongeveer hetzelfde uit, inclusief situatie ouders, maar ik voel me gewoon gelukkig. Ik denk dus dat het niet zozeer de omstandigheden zijn die ervoor zorgen dat jij je voelt zoals je je voelt, maar dat de batterij bij jou op is. En die moet opnieuw opgeladen worden, maar als je niet even uit je situatie weg kunt, dan is dat niet makkelijk (en om er nou voor de gevangenis in te draaien is ook weer zo wat). Ben je al eens bij je huisarts geweest? Zou je gebaat kunnen zijn bij goede ontspanningsoefeningen?
.
woensdag 17 februari 2010 om 11:29
Perel, volgens mij spelen er zoveel dingen tegelijk dat het één grote hoop van problemen is geworden.
Dan kan je op een gegeven moment je leven niet meer zien als een leven waar soms een probleem in voorkomt, zoals bij iedereen, maar dan begin je àlles als een probleem te zien.
Logisch ook, want teveel is teveel.
Het klinkt vooral alsof je heel erg moe bent, en hoe hard het ook klinkt, als je heel erg moe bent moet je érgens ruimte maken om uit te rusten.
Dat kan niet door minder in je eigen huis te doen, dat kan niet door je kinderen minder aandacht te geven, want je eigen dagelijkse omgeving onderhouden is een eerste levensvoorwaarde.
Waar je volgens mij wél ruimte voor jezelf kan maken is op twee gebieden.
Ten eerste emotioneel, wat betreft je ouders. Ik weet niet of je dit wilt horen, maar het komt op mij over alsof jij (en je zus?) iets wilt voor je ouders dat ze zelf niet willen.
Je hebt het over dat je dingen veranderd zou willen zien, dat ze "kleine aanpassingen" zouden moeten doen, dat ze anders worden en zich anders voelen. En er spreekt uit je post heel veel frustratie dat dat niet lukt.
Het is een open deur, maar weet je, je kùnt het voor je ouders niet "beter" maken als zij dat zelf niet willen. Hoe lief bedoeld ook, als zij niét een ommetje willen maken, als zij niét anders met elkaar en met hun kinderen om willen gaan, als zij niét hun woonomgeving willen aanpassen, dan kun jij niet anders dan dat accepteren.
Nu stoot jij steeds je hoofd en raak je steeds gefrustreerder, maar zij willen blijkbaar niet.
Jouw idee over hoe zij moeten leven is dus blijkbaar niet hùn idee over hoe zij moeten en willen en vooral: kunnen leven.
Maak daar voor jezelf dus ruimte in, door die gedachtes los te laten. Door niet te kijken naar hoe het volgens jou zou moeten en kunnen zijn, maar door te accepteren hoe het is.
Je kunt helpen waar dat fysiek nodig is, bijvoorbeeld zorgen bij ziekte, maar je kunt ze niet mensen laten worden die ze niet zijn.
Als dat je lukt, als je daar wat meer afstand van kan nemen, dan heb je in ieder geval één grote energievretende frustratie al kleiner gemaakt.
Ten tweede is het je goed recht om aan je vrienden, als ze bellen, gewoon te zéggen dat je het even niet kunt hebben, andermans problemen. Je hoeft niet te luisteren en te zorgen als je dat niet kan, van binnen! Je mag en moet beginnen met daar een grens in trekken.
Veel van je hierboven beschreven stress is emotioneel en speelt dus van binnen. Daarom zul je ook bij jezelf, van binnen, ruimte moeten scheppen om tot rust te komen.
Zodat je in je eigen leven, in je eigen omgeving, meer kunt genieten.
Sterkte.
Dan kan je op een gegeven moment je leven niet meer zien als een leven waar soms een probleem in voorkomt, zoals bij iedereen, maar dan begin je àlles als een probleem te zien.
Logisch ook, want teveel is teveel.
Het klinkt vooral alsof je heel erg moe bent, en hoe hard het ook klinkt, als je heel erg moe bent moet je érgens ruimte maken om uit te rusten.
Dat kan niet door minder in je eigen huis te doen, dat kan niet door je kinderen minder aandacht te geven, want je eigen dagelijkse omgeving onderhouden is een eerste levensvoorwaarde.
Waar je volgens mij wél ruimte voor jezelf kan maken is op twee gebieden.
Ten eerste emotioneel, wat betreft je ouders. Ik weet niet of je dit wilt horen, maar het komt op mij over alsof jij (en je zus?) iets wilt voor je ouders dat ze zelf niet willen.
Je hebt het over dat je dingen veranderd zou willen zien, dat ze "kleine aanpassingen" zouden moeten doen, dat ze anders worden en zich anders voelen. En er spreekt uit je post heel veel frustratie dat dat niet lukt.
Het is een open deur, maar weet je, je kùnt het voor je ouders niet "beter" maken als zij dat zelf niet willen. Hoe lief bedoeld ook, als zij niét een ommetje willen maken, als zij niét anders met elkaar en met hun kinderen om willen gaan, als zij niét hun woonomgeving willen aanpassen, dan kun jij niet anders dan dat accepteren.
Nu stoot jij steeds je hoofd en raak je steeds gefrustreerder, maar zij willen blijkbaar niet.
Jouw idee over hoe zij moeten leven is dus blijkbaar niet hùn idee over hoe zij moeten en willen en vooral: kunnen leven.
Maak daar voor jezelf dus ruimte in, door die gedachtes los te laten. Door niet te kijken naar hoe het volgens jou zou moeten en kunnen zijn, maar door te accepteren hoe het is.
Je kunt helpen waar dat fysiek nodig is, bijvoorbeeld zorgen bij ziekte, maar je kunt ze niet mensen laten worden die ze niet zijn.
Als dat je lukt, als je daar wat meer afstand van kan nemen, dan heb je in ieder geval één grote energievretende frustratie al kleiner gemaakt.
Ten tweede is het je goed recht om aan je vrienden, als ze bellen, gewoon te zéggen dat je het even niet kunt hebben, andermans problemen. Je hoeft niet te luisteren en te zorgen als je dat niet kan, van binnen! Je mag en moet beginnen met daar een grens in trekken.
Veel van je hierboven beschreven stress is emotioneel en speelt dus van binnen. Daarom zul je ook bij jezelf, van binnen, ruimte moeten scheppen om tot rust te komen.
Zodat je in je eigen leven, in je eigen omgeving, meer kunt genieten.
Sterkte.
woensdag 17 februari 2010 om 11:29
eens met Mariannas, je klinkt overbelast. Kijk uit dat dit niet zo door gaat, want dan beland je zelf in een depressie/burn-out en ben je nog verder van huis.
Het is een druppel op een gloeiende plaat en ik weet niet of je het wilt, maar als je een beetje bij me in de buurt woont wil ik je best eens helpen met bijvoorbeeld je huishouden.
Heb je weer een klein beetje ademruimte extra.
Het is een druppel op een gloeiende plaat en ik weet niet of je het wilt, maar als je een beetje bij me in de buurt woont wil ik je best eens helpen met bijvoorbeeld je huishouden.
Heb je weer een klein beetje ademruimte extra.
woensdag 17 februari 2010 om 11:35
Zoiets als Mariannanas zegt dus.
Wat je kunt (blijven) doen is kleine zonnestraaltjes zoeken. Als het je elke dag lukt om wel blij te zijn met minimaal een ding heb je niet voor niets geleefd.
En proberen om naar ontlasting te zoeken. Iets minder op jouw lieve schoudertjes en iets meer op de schouders van de rest, die ook best wat kunnen hebben. Kun je geld vrijmaken voor een schoonmaakster? Kunnen de jongens er nog een leuke taak bijkrijgen (zolang ze nog tijd genoeg hebben voor een sociaal leven vast wel)?
De oude mensen verander je niet meer. Hoe zinloos ze hun leven naar jouw idee inrichten, zelf zijn ze er kennelijk al hun leven lang content mee (afgezien van de depressie van je moeder dan). Het enige dat jij en zus hier hoeven te doen is er op een bepaalde regelmatige basis zijn, en in de gaten houden dat er niets uit de hand loopt.
Blijf in elk geval heel erg goed letten op jezelf. Wat anderen nodig hebben, dat zie je wel. Jezelf lijk je hierin voorbij te lopen. Met als gevolg dus overbelasting.
Wat je kunt (blijven) doen is kleine zonnestraaltjes zoeken. Als het je elke dag lukt om wel blij te zijn met minimaal een ding heb je niet voor niets geleefd.
En proberen om naar ontlasting te zoeken. Iets minder op jouw lieve schoudertjes en iets meer op de schouders van de rest, die ook best wat kunnen hebben. Kun je geld vrijmaken voor een schoonmaakster? Kunnen de jongens er nog een leuke taak bijkrijgen (zolang ze nog tijd genoeg hebben voor een sociaal leven vast wel)?
De oude mensen verander je niet meer. Hoe zinloos ze hun leven naar jouw idee inrichten, zelf zijn ze er kennelijk al hun leven lang content mee (afgezien van de depressie van je moeder dan). Het enige dat jij en zus hier hoeven te doen is er op een bepaalde regelmatige basis zijn, en in de gaten houden dat er niets uit de hand loopt.
Blijf in elk geval heel erg goed letten op jezelf. Wat anderen nodig hebben, dat zie je wel. Jezelf lijk je hierin voorbij te lopen. Met als gevolg dus overbelasting.
woensdag 17 februari 2010 om 11:41
Perel, je moet je afvragen of jij het leven van je ouders moet willen veranderen. Jouw ouders zijn altijd zo geweest. Misschien zijn zij op hun eigen manier gelukkig zo. Ze zijn op leeftijd, laat ze het leven leiden dat ze willen.
Misschien zou het wel een optie zijn om eens te kijken naar extra zorg voor je ouders, eventueel in overleg met de huisarts. Vooral je zorgen omtrent veiligheid zijn begrijpelijk. Misschien kan er thuiszorg worden ingezet, tafeltje dekje voor het eten. Of een opname in een verzorgingshuis?
Kijk eens naar vrijwilligers, mogelijk dat je iemand kunt vinden die wekelijks bij jouw ouders langsgaat, gewoon voor een praatje of een kopje koffie.
Je kunt altijd eens een afspraak plannen met de huisarts (of de huisarts van jouw ouders), en jouw zorgen over je ouders uiten. Misschien heeft hij een idee op welke manier je dit het beste kunt aanpakken.
En wat betreft je eigen leven: je werkt en zorgt. Je bent druk. Doe je leuke dingen naast het werken en het zorgen? Of heb je daarvoor geen tijd? Is er ook een echtgenoot in beeld?
Misschien zou een schoonmaakster een optie zijn, maar ik weet niet of je dat wilt en of je er geld voor beschikbaar gebt. Anders zou je misschien met je kinderen afspraken kunnen maken. Iedereen zijn eigen klusjes, zodat jij wat ontslast wordt, en ook eens toekomt aan jezelf.
Plan eens een lekker dagje uit met een vriendin, even bijkomen en alleen aan jezelf denken (moeilijk!). Bedenk gewoon heel goed dat het zorgen voor een ander (kinderen, ouders, huishouden en werk) prima is, maar vergeet daarbij vooral jezelf niet! Want als jij niet voor jezelf zorgt, ga je uitvallen, en wie zorgt er dan voor al het andere?
Misschien zou het wel een optie zijn om eens te kijken naar extra zorg voor je ouders, eventueel in overleg met de huisarts. Vooral je zorgen omtrent veiligheid zijn begrijpelijk. Misschien kan er thuiszorg worden ingezet, tafeltje dekje voor het eten. Of een opname in een verzorgingshuis?
Kijk eens naar vrijwilligers, mogelijk dat je iemand kunt vinden die wekelijks bij jouw ouders langsgaat, gewoon voor een praatje of een kopje koffie.
Je kunt altijd eens een afspraak plannen met de huisarts (of de huisarts van jouw ouders), en jouw zorgen over je ouders uiten. Misschien heeft hij een idee op welke manier je dit het beste kunt aanpakken.
En wat betreft je eigen leven: je werkt en zorgt. Je bent druk. Doe je leuke dingen naast het werken en het zorgen? Of heb je daarvoor geen tijd? Is er ook een echtgenoot in beeld?
Misschien zou een schoonmaakster een optie zijn, maar ik weet niet of je dat wilt en of je er geld voor beschikbaar gebt. Anders zou je misschien met je kinderen afspraken kunnen maken. Iedereen zijn eigen klusjes, zodat jij wat ontslast wordt, en ook eens toekomt aan jezelf.
Plan eens een lekker dagje uit met een vriendin, even bijkomen en alleen aan jezelf denken (moeilijk!). Bedenk gewoon heel goed dat het zorgen voor een ander (kinderen, ouders, huishouden en werk) prima is, maar vergeet daarbij vooral jezelf niet! Want als jij niet voor jezelf zorgt, ga je uitvallen, en wie zorgt er dan voor al het andere?
woensdag 17 februari 2010 om 11:52
Dit is een hele hoop narigheid...
Denk dat het belangrijk is om eerst thuis alles op een rijtje te zetten. Ga opruimen, afwassen, strijken, wassen etc... trek er desnoods een paar dagen vooruit met een lekker muziekje. Als je huis opgeruimd en schoon is dan heb je in ieder geval een rustige "basis" om naar toe te gaan. Persoonlijk geeft het mij (meer) rust in mijn hoofd als ik mijn huis helemaal heb opgeruimd.
En ga zo nu en dan wat leuks doen met vriendinnen/vrienden/partner. Of even lekker een stuk lopen door het bos of over het strand.
En wat Mamzelle ook zegt: doe wat je kunt doen voor je ouders. Hou ze samen met je zus in de gaten.
En tja... dat er spullen achter elkaar kapot gaan..... daar hebben we helaas allemaal last. Als het 1 kapot gaat dan gaat het ander kapot. Volgens mij kunnen je kinderen ook zelf wel het een en ander regelen als bv hun fiets kapot is of even hun bordje afwassen.
Het wordt alleen heel warrig in je hoofd, omdat alles tegelijk gebeurd. Je hebt geen overzicht meer en daarom zeg ik: Maak EERST je huis op orde (en hou het bij)!
Heel veel sterkte.
Denk dat het belangrijk is om eerst thuis alles op een rijtje te zetten. Ga opruimen, afwassen, strijken, wassen etc... trek er desnoods een paar dagen vooruit met een lekker muziekje. Als je huis opgeruimd en schoon is dan heb je in ieder geval een rustige "basis" om naar toe te gaan. Persoonlijk geeft het mij (meer) rust in mijn hoofd als ik mijn huis helemaal heb opgeruimd.
En ga zo nu en dan wat leuks doen met vriendinnen/vrienden/partner. Of even lekker een stuk lopen door het bos of over het strand.
En wat Mamzelle ook zegt: doe wat je kunt doen voor je ouders. Hou ze samen met je zus in de gaten.
En tja... dat er spullen achter elkaar kapot gaan..... daar hebben we helaas allemaal last. Als het 1 kapot gaat dan gaat het ander kapot. Volgens mij kunnen je kinderen ook zelf wel het een en ander regelen als bv hun fiets kapot is of even hun bordje afwassen.
Het wordt alleen heel warrig in je hoofd, omdat alles tegelijk gebeurd. Je hebt geen overzicht meer en daarom zeg ik: Maak EERST je huis op orde (en hou het bij)!
Heel veel sterkte.
woensdag 17 februari 2010 om 11:58
Fijn al die reakties.
Ik lees wel eens dat mensen hier emotioneel van worden als ze van die lieve berichtjes krijgen, ik heb het nu zelf ook, voel dat het me iets doet.
Dankjulliewel.
Nu even een paar stukjes eruit pakken:
Mariannanas, hoe doe jij dat, zorgen voor je eigen geluk?
Ik zit sinds kort op een cursus puur voor mijn plezier en interesse. Vorige week deed mijn vader een beroep op me ivm een ziekenhuisbezoek, en ik ben mee gegaan, met de gedachte alles goed en wel, maar ik laat me vanmiddag niet mijn cursus door mijn neus boren. Alleen liep het natuurlijk uit bij het ziekenhuis en op het moment dat we bij de arts naar binnen gingen (het was voor uitslagen van onderzoeken waar mijn ouders vaak de helft niet van begrijpen, ze zijn onder de indruk van een witte jas en luisteren dan niet goed), had ik eigenlijk al weg gemoeten. Toen ik eenmaal met goed fatsoen weg kón, ben ik gauw een hamburger bij de Mac gaan halen, die heb ik op de fiets, voorzichtig met één hand sturen, en glad, opgegeten, en kwam ik op het laatste moment in de klas aan. Terwijl ik de stukken nog in mijn slokdarm voelde hangen, veegde ik voor de zekerheid nog even langs mijn mondhoeken, en sloeg ik mijn boek open.
Ik heb dan eerder wel tegen mijn ouders gezegd dat ik wel meekan, maar dat ik op tijd weg moet vanwege een cursus.
Dat die voor mijn eigen plezier is laat ik dan maar in het midden, en vragen zullen ze er niet naar.
En eenmaal op het ziekenhuis zijn ze dat allang weer vergeten.
Nu denk ik: een volgende keer zou ik dit gewoon niet meer afspreken. Maar daar heb ik wel moeite mee.
Robo,
Wat ik probeerde te voorkomen hier is dat ik de indruk zou wekken om dingen voor mijn ouders te willen die ze zelf niet willen.
Het is bijvoorbeeld ook dat we zien dat mijn vader niet meer zo goed auto rijdt als hij vroeger deed. Regelmatig komen er situaties voor dat medeweggebruikers naar hun hoofd wijzen, en dat ze daarin gelijk hebben. Mijn vader wuift dat allemaal weg. Niks aan de hand.
Mijn zus en ik voelen ons niet meer veilig naast hem, wij krijgen geen gelijk, hij is gekeurd en dat was goed (?), we snappen er geen hout van, maar mijn moeder stapt wel naast hem in.
Wat mijn moeder betreft, als mijn vader er niet is, praat ze wel met mijn zus of met mij dat ze de veranderingen wél wil, maar zodra hij erbij is, zakt ze in de slachtoffermodus en laat ons voor haar praten.
Wij denken dat ze ook niet zo goed tegen de stugheid en koppigheid van mijn vader opkan aan de ene kant, maar ons ook een beetje 'gebruikt' aan de andere kant.
We hebben ook al gezegd: júllie moeten er met elkaar uitkomen wat je wilt, of je wat wilt, en wij willen jullie erbij helpen.
Ik lees wel eens dat mensen hier emotioneel van worden als ze van die lieve berichtjes krijgen, ik heb het nu zelf ook, voel dat het me iets doet.
Dankjulliewel.
Nu even een paar stukjes eruit pakken:
Mariannanas, hoe doe jij dat, zorgen voor je eigen geluk?
Ik zit sinds kort op een cursus puur voor mijn plezier en interesse. Vorige week deed mijn vader een beroep op me ivm een ziekenhuisbezoek, en ik ben mee gegaan, met de gedachte alles goed en wel, maar ik laat me vanmiddag niet mijn cursus door mijn neus boren. Alleen liep het natuurlijk uit bij het ziekenhuis en op het moment dat we bij de arts naar binnen gingen (het was voor uitslagen van onderzoeken waar mijn ouders vaak de helft niet van begrijpen, ze zijn onder de indruk van een witte jas en luisteren dan niet goed), had ik eigenlijk al weg gemoeten. Toen ik eenmaal met goed fatsoen weg kón, ben ik gauw een hamburger bij de Mac gaan halen, die heb ik op de fiets, voorzichtig met één hand sturen, en glad, opgegeten, en kwam ik op het laatste moment in de klas aan. Terwijl ik de stukken nog in mijn slokdarm voelde hangen, veegde ik voor de zekerheid nog even langs mijn mondhoeken, en sloeg ik mijn boek open.
Ik heb dan eerder wel tegen mijn ouders gezegd dat ik wel meekan, maar dat ik op tijd weg moet vanwege een cursus.
Dat die voor mijn eigen plezier is laat ik dan maar in het midden, en vragen zullen ze er niet naar.
En eenmaal op het ziekenhuis zijn ze dat allang weer vergeten.
Nu denk ik: een volgende keer zou ik dit gewoon niet meer afspreken. Maar daar heb ik wel moeite mee.
Robo,
Wat ik probeerde te voorkomen hier is dat ik de indruk zou wekken om dingen voor mijn ouders te willen die ze zelf niet willen.
Het is bijvoorbeeld ook dat we zien dat mijn vader niet meer zo goed auto rijdt als hij vroeger deed. Regelmatig komen er situaties voor dat medeweggebruikers naar hun hoofd wijzen, en dat ze daarin gelijk hebben. Mijn vader wuift dat allemaal weg. Niks aan de hand.
Mijn zus en ik voelen ons niet meer veilig naast hem, wij krijgen geen gelijk, hij is gekeurd en dat was goed (?), we snappen er geen hout van, maar mijn moeder stapt wel naast hem in.
Wat mijn moeder betreft, als mijn vader er niet is, praat ze wel met mijn zus of met mij dat ze de veranderingen wél wil, maar zodra hij erbij is, zakt ze in de slachtoffermodus en laat ons voor haar praten.
Wij denken dat ze ook niet zo goed tegen de stugheid en koppigheid van mijn vader opkan aan de ene kant, maar ons ook een beetje 'gebruikt' aan de andere kant.
We hebben ook al gezegd: júllie moeten er met elkaar uitkomen wat je wilt, of je wat wilt, en wij willen jullie erbij helpen.
woensdag 17 februari 2010 om 12:01
Perel, op de eerste plaats ! Klinkt niet makkelijk. En tips heb ik al helemaal niet, integendeel. Ik herken wel wat van de dingen die je schrijft. Ik heb de zorg van mijn schoonmoeder en ik merk dat ik gewoon mijn grens bijna bereikt heb (of liever gezegd, ik ben al over die grens gegaan). Net als jij denk ik regelmatig: ik wil weg, op vakantie, naar een mooie plek waar het heerlijk rustig is (Villa Felderhof klinkt prima). Dus ik lees mee en hoop dat ik ook wat heb aan de tips die anderen je misschien geven.
anoniem_34528 wijzigde dit bericht op 17-02-2010 12:06
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
woensdag 17 februari 2010 om 12:05
Ik ben een alleenstaande moeder.
Mijn kinderen zijn rustige jongens die geen aanleiding geven tot zorgen, gelukkig.
Ze gaan regelmatig naar hun vader, waar ik geen contact mee heb.
In de tijd dat ze er niet zijn, ging ik vroeger uit, een avondje stappen, of een weekendje weg of wat dan ook.
Dat is steeds minder geworden. Nu ben ik alleen maar blij dat ik alleen ben dan, ik slaap veel, er komt niet veel uit mijn handen.
Ik rust dan wel uit, maar echt opladen is het niet.
Ik heb dan die weekenden echt nergens puf in.
Ik merk ook dat ik me dan steeds meer terugtrek.
Heb gewoon geen zin om vriendinnen te bellenom iets af te spreken.
Als zij het doen, spreek ik wel af omdat ik vind dat ik dan niet de hele tijd binnen moet blijven zitten.
Maar achteraf heb ik dan vaak het gevoel, ik had thuis dit of dat kunnen doen. Ik merk ook dat wat ze vertellen niet echt bij me binnenkomt als het even duurt. Of het me niet echt interesseert.
Voel ik me weer rot over, want dan ben ik geen goeie vriendin.
Mijn kinderen zijn rustige jongens die geen aanleiding geven tot zorgen, gelukkig.
Ze gaan regelmatig naar hun vader, waar ik geen contact mee heb.
In de tijd dat ze er niet zijn, ging ik vroeger uit, een avondje stappen, of een weekendje weg of wat dan ook.
Dat is steeds minder geworden. Nu ben ik alleen maar blij dat ik alleen ben dan, ik slaap veel, er komt niet veel uit mijn handen.
Ik rust dan wel uit, maar echt opladen is het niet.
Ik heb dan die weekenden echt nergens puf in.
Ik merk ook dat ik me dan steeds meer terugtrek.
Heb gewoon geen zin om vriendinnen te bellenom iets af te spreken.
Als zij het doen, spreek ik wel af omdat ik vind dat ik dan niet de hele tijd binnen moet blijven zitten.
Maar achteraf heb ik dan vaak het gevoel, ik had thuis dit of dat kunnen doen. Ik merk ook dat wat ze vertellen niet echt bij me binnenkomt als het even duurt. Of het me niet echt interesseert.
Voel ik me weer rot over, want dan ben ik geen goeie vriendin.
woensdag 17 februari 2010 om 12:05
Ik vind niet dat je 'om niets' zeurt hoor, zoals ik het nu lees zou het mij ook teveel zijn. En bovenal te uitzichtloos.
Je klinkt ontzettend moe en gefrustreert.
Je wil een hoop dingen tegelijk, andere mensen willen dingen van je, en eigenlijk heb je daardoor voor alles maar half de tijd/energie die je ervoor zou willen hebben.
Je leven zoals het nu is veranderen is moeilijk. Het betekent loslaten van vaste patronen die heel veilig voelen, meer voor jezelf gaan kiezen, en daardoor ook meer 'nee' tegen anderen gaan zeggen.
Misschien is het een idee om dit traject aan te gaan met iemand die je daarbij kan helpen?
Een coach of psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan, die patronen en valkuilen in kaart kan brengen met je, en kan kijken hoe en waar je zelf meer ruimte zou kunnen creeeren?
Vind het heel dapper dat je nu zo besluit dat dit niet het leven is zoals jij het wilt. Mij hielp het heel erg om een 'ideaalplaatje' te nemen van hoe ik wilde dat mijn leven er over 5 jaar uitzag, en aan de hand daarvan dingen die niet zijn zoals je ze zou willen te veranderen.
Sterkte!!!
Je klinkt ontzettend moe en gefrustreert.
Je wil een hoop dingen tegelijk, andere mensen willen dingen van je, en eigenlijk heb je daardoor voor alles maar half de tijd/energie die je ervoor zou willen hebben.
Je leven zoals het nu is veranderen is moeilijk. Het betekent loslaten van vaste patronen die heel veilig voelen, meer voor jezelf gaan kiezen, en daardoor ook meer 'nee' tegen anderen gaan zeggen.
Misschien is het een idee om dit traject aan te gaan met iemand die je daarbij kan helpen?
Een coach of psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan, die patronen en valkuilen in kaart kan brengen met je, en kan kijken hoe en waar je zelf meer ruimte zou kunnen creeeren?
Vind het heel dapper dat je nu zo besluit dat dit niet het leven is zoals jij het wilt. Mij hielp het heel erg om een 'ideaalplaatje' te nemen van hoe ik wilde dat mijn leven er over 5 jaar uitzag, en aan de hand daarvan dingen die niet zijn zoals je ze zou willen te veranderen.
Sterkte!!!
woensdag 17 februari 2010 om 12:12
Perel, ik snap dat je de neiging krijgt je terug te trekken. Weten je vrienden van je problemen? Zo niet, zou het niet helpen wanneer je iemand in vertrouwen neemt irl. Ik kan me voorstellen dat dat enorm op zou luchten. En die kan je dan misschien ook helpen (een weekend met vrienden de keet schoonmaken of zo? lekkere muziek en eten erbij, ik zeg maar wat). Want misschien ziet jouw omgeving je vooral als die sterke vrouw die het allemaal wel op een rijtje heeft. Ik weet niet of dat zo is, maar mocht het wel zo zijn, dan is het misschien goed om te laten merken dat jij ook gewoon een mens bent die het af en toe (behoorlijk) moeilijk heeft.
woensdag 17 februari 2010 om 12:17
Perel, hoe het mij lukt om gewoon gelukkig te zijn? Dat is geen prestatie en het feit dat je dat zo vraagt, geeft op zich al aan dat je zwaar overbelast bent. Ik BEN gewoon gelukkig, vind dat ik een retefijn leven heb terwijl ik OOK pubers heb die niet luisteren, 1001 dingen moet regelen terwijl het huishouden soms bijna instort, meer dan fulltime werk en het daar gierend druk heb, de situatie van mijn ouders ongeveer identiek is aan die van jouw ouders etc.
Dat is nou juist het punt: jij bent overbelast en doodmoe en dan zie je de lichtpunten niet meer. Been there, done that. Jaren geleden was ik net zo moe en overbelast als jij, zo erg dat ik weleens dacht: "als ik er nu ineens niet meer zou zijn, zou dat helemaal niet zo erg zijn". Objectief beschouwd waren de omstandigheden toen niet echt heel veel anders dan nu, maar toen was ik overbelast, terwijl ik mezelf tegenwoordig omschrijf als een zondagskind.
Wat ik zou doen als ik jou was (en zelf dus ook jaren geleden heb gedaan):
-ga schrappen. Je bent overbelast dus ergens moet er ruimte komen. Besteed je veel aandacht aan sociale contacten die energie zuigen ipv energie geven? Kappen;
- wees makkelijker over je huishouden. Een troep kan ook heel gezellig zijn. Besteed de tijd die je normaliter 's avonds doorbrengt met snel-snel-snel nog even wat opruimen/strijken/afwassen etc., aan op de bank zitten met een boek/in bad liggen met geurkaarsen/de 5e herhaling van Law and Order kijken, whatever. Iets waarvan JIJ ontspant en geniet. Doen'
- bedenk dat de situatie van je ouders waarschijnlijk niet veranderd kan worden en dat JIJ al helemaal niet verantwoordelijk bent voor een verandering. Dat heb ik precies zo met mijn ouders gedaan. Ik houd van mijn ouders en ben er voor hen als ze me nodig hebben (artsenbezoek/verhuizen/belastingpapieren/wat dan ook) en ik zorg met regelmaat voor wat gezelligheid voor hen door ze bij mij uit te nodigen en dan lekker te koken, of ze mee te vragen naar een dierentuin met mijn gezin, of door zomaar even binnen te vallen voor een kop koffie, maar ik waak er tegenwoordig voor om er al te veel emotioneel bij betrokken te zijn. God weet hoe hard ik heb geprobeerd zaken voor hen te veranderen, maar dat is nooit gelukt. Wat wel lukte, was dat ik er zelf onderdoor ging en dat is bepaald niet eerlijk tov mijn eigen gezin. Dus ben ik emotioneel een beetje uitgecheckt. Ik doe wat nodig is en zelfs wel meer dan dat, maar ik waak ervoor het me nog zo hard te laten raken als het altijd deed.
- Sport en ontspan. Zoek IETS waardoor je lichamelijk de spanningen in je hoofd kunt afreageren. Ik haat sport en beweging, maar toch is dit voor mij een lifesaver gebleken. Ik heb gezocht naar iets dat ik echt leuk vind (dat is Zumba geworden). En op dagen dat de spanning in mijn hoofd en buik te veel werd, dat ik de onrust en onvrede voelde kolken door mijn lichaam, ging ik de trap op en af rennen. Klinkt volslagen idioot, maar dat hielp echt. Ik matte mezelf lichamelijk zo af, dat ik geen energie meer had om te piekeren.
En vooral: ONTSPAN. Doe dingen waar je energie van krijgt. Wees gerust egocentrisch; als je de problemen waar vrienden je mee belasten er niet bij kunt hebben, ZEG dat dan gewoon. Zeg: "Ik voel me zelf momenteel niet zo top, daarom sta ik even in de energiespaarstand. Een andere keer luister ik graag weer naar je, maar nu even niet".
Dat is nou juist het punt: jij bent overbelast en doodmoe en dan zie je de lichtpunten niet meer. Been there, done that. Jaren geleden was ik net zo moe en overbelast als jij, zo erg dat ik weleens dacht: "als ik er nu ineens niet meer zou zijn, zou dat helemaal niet zo erg zijn". Objectief beschouwd waren de omstandigheden toen niet echt heel veel anders dan nu, maar toen was ik overbelast, terwijl ik mezelf tegenwoordig omschrijf als een zondagskind.
Wat ik zou doen als ik jou was (en zelf dus ook jaren geleden heb gedaan):
-ga schrappen. Je bent overbelast dus ergens moet er ruimte komen. Besteed je veel aandacht aan sociale contacten die energie zuigen ipv energie geven? Kappen;
- wees makkelijker over je huishouden. Een troep kan ook heel gezellig zijn. Besteed de tijd die je normaliter 's avonds doorbrengt met snel-snel-snel nog even wat opruimen/strijken/afwassen etc., aan op de bank zitten met een boek/in bad liggen met geurkaarsen/de 5e herhaling van Law and Order kijken, whatever. Iets waarvan JIJ ontspant en geniet. Doen'
- bedenk dat de situatie van je ouders waarschijnlijk niet veranderd kan worden en dat JIJ al helemaal niet verantwoordelijk bent voor een verandering. Dat heb ik precies zo met mijn ouders gedaan. Ik houd van mijn ouders en ben er voor hen als ze me nodig hebben (artsenbezoek/verhuizen/belastingpapieren/wat dan ook) en ik zorg met regelmaat voor wat gezelligheid voor hen door ze bij mij uit te nodigen en dan lekker te koken, of ze mee te vragen naar een dierentuin met mijn gezin, of door zomaar even binnen te vallen voor een kop koffie, maar ik waak er tegenwoordig voor om er al te veel emotioneel bij betrokken te zijn. God weet hoe hard ik heb geprobeerd zaken voor hen te veranderen, maar dat is nooit gelukt. Wat wel lukte, was dat ik er zelf onderdoor ging en dat is bepaald niet eerlijk tov mijn eigen gezin. Dus ben ik emotioneel een beetje uitgecheckt. Ik doe wat nodig is en zelfs wel meer dan dat, maar ik waak ervoor het me nog zo hard te laten raken als het altijd deed.
- Sport en ontspan. Zoek IETS waardoor je lichamelijk de spanningen in je hoofd kunt afreageren. Ik haat sport en beweging, maar toch is dit voor mij een lifesaver gebleken. Ik heb gezocht naar iets dat ik echt leuk vind (dat is Zumba geworden). En op dagen dat de spanning in mijn hoofd en buik te veel werd, dat ik de onrust en onvrede voelde kolken door mijn lichaam, ging ik de trap op en af rennen. Klinkt volslagen idioot, maar dat hielp echt. Ik matte mezelf lichamelijk zo af, dat ik geen energie meer had om te piekeren.
En vooral: ONTSPAN. Doe dingen waar je energie van krijgt. Wees gerust egocentrisch; als je de problemen waar vrienden je mee belasten er niet bij kunt hebben, ZEG dat dan gewoon. Zeg: "Ik voel me zelf momenteel niet zo top, daarom sta ik even in de energiespaarstand. Een andere keer luister ik graag weer naar je, maar nu even niet".
.
woensdag 17 februari 2010 om 12:18
quote:Pien252 schreef op 17 februari 2010 @ 11:41:
Misschien zou het wel een optie zijn om eens te kijken naar extra zorg voor je ouders, eventueel in overleg met de huisarts. Vooral je zorgen omtrent veiligheid zijn begrijpelijk. Misschien kan er thuiszorg worden ingezet, tafeltje dekje voor het eten. Of een opname in een verzorgingshuis?
Kijk eens naar vrijwilligers, mogelijk dat je iemand kunt vinden die wekelijks bij jouw ouders langsgaat, gewoon voor een praatje of een kopje koffie.
Je kunt altijd eens een afspraak plannen met de huisarts (of de huisarts van jouw ouders), en jouw zorgen over je ouders uiten. Misschien heeft hij een idee op welke manier je dit het beste kunt aanpakken.
Dit is precies maar dat ook echt precies wat mijn zus en ik gedaan (afspraak gehad met ha) en aangeboden (beetje zorg) hebben.
Misschien zou het wel een optie zijn om eens te kijken naar extra zorg voor je ouders, eventueel in overleg met de huisarts. Vooral je zorgen omtrent veiligheid zijn begrijpelijk. Misschien kan er thuiszorg worden ingezet, tafeltje dekje voor het eten. Of een opname in een verzorgingshuis?
Kijk eens naar vrijwilligers, mogelijk dat je iemand kunt vinden die wekelijks bij jouw ouders langsgaat, gewoon voor een praatje of een kopje koffie.
Je kunt altijd eens een afspraak plannen met de huisarts (of de huisarts van jouw ouders), en jouw zorgen over je ouders uiten. Misschien heeft hij een idee op welke manier je dit het beste kunt aanpakken.
Dit is precies maar dat ook echt precies wat mijn zus en ik gedaan (afspraak gehad met ha) en aangeboden (beetje zorg) hebben.
woensdag 17 februari 2010 om 12:19
quote:Perel schreef op 17 februari 2010 @ 12:05:
Ik ben een alleenstaande moeder.
Mijn kinderen zijn rustige jongens die geen aanleiding geven tot zorgen, gelukkig.
Ze gaan regelmatig naar hun vader, waar ik geen contact mee heb.
In de tijd dat ze er niet zijn, ging ik vroeger uit, een avondje stappen, of een weekendje weg of wat dan ook.
Dat is steeds minder geworden. Nu ben ik alleen maar blij dat ik alleen ben dan, ik slaap veel, er komt niet veel uit mijn handen.
Ik rust dan wel uit, maar echt opladen is het niet.
Ik heb dan die weekenden echt nergens puf in.
Ik merk ook dat ik me dan steeds meer terugtrek.
Heb gewoon geen zin om vriendinnen te bellenom iets af te spreken.
Als zij het doen, spreek ik wel af omdat ik vind dat ik dan niet de hele tijd binnen moet blijven zitten.
Maar achteraf heb ik dan vaak het gevoel, ik had thuis dit of dat kunnen doen. Ik merk ook dat wat ze vertellen niet echt bij me binnenkomt als het even duurt. Of het me niet echt interesseert.
Voel ik me weer rot over, want dan ben ik geen goeie vriendin.
Perel, je kunt geen goede vriendin zijn voor een ander als je niet op de eerste plaats goed voor jezelf zorgt! Waarom vraag je niet of er een vriendin is die je binnekort even helpt je huis weer op orde te brengen. Met zn 2-en is het vast zó gedaan, en kun je het opruimen en schoonmaken nog een beetje gezellig maken ook.
En wees eerlijk tegen je vriendinne. Dat je merkt dat je weinig interesse kunt opbrengen op dit moment voor ze, terwijl je het echt wel wilt. Maar dat je hoofd vol zit met dingen van thuis. Misschien kunnen zij je helpen.
Vind jij het trouwens moeilijk om je eigen grenzen aan te geven, ga je er snel overheen?
Ik ben een alleenstaande moeder.
Mijn kinderen zijn rustige jongens die geen aanleiding geven tot zorgen, gelukkig.
Ze gaan regelmatig naar hun vader, waar ik geen contact mee heb.
In de tijd dat ze er niet zijn, ging ik vroeger uit, een avondje stappen, of een weekendje weg of wat dan ook.
Dat is steeds minder geworden. Nu ben ik alleen maar blij dat ik alleen ben dan, ik slaap veel, er komt niet veel uit mijn handen.
Ik rust dan wel uit, maar echt opladen is het niet.
Ik heb dan die weekenden echt nergens puf in.
Ik merk ook dat ik me dan steeds meer terugtrek.
Heb gewoon geen zin om vriendinnen te bellenom iets af te spreken.
Als zij het doen, spreek ik wel af omdat ik vind dat ik dan niet de hele tijd binnen moet blijven zitten.
Maar achteraf heb ik dan vaak het gevoel, ik had thuis dit of dat kunnen doen. Ik merk ook dat wat ze vertellen niet echt bij me binnenkomt als het even duurt. Of het me niet echt interesseert.
Voel ik me weer rot over, want dan ben ik geen goeie vriendin.
Perel, je kunt geen goede vriendin zijn voor een ander als je niet op de eerste plaats goed voor jezelf zorgt! Waarom vraag je niet of er een vriendin is die je binnekort even helpt je huis weer op orde te brengen. Met zn 2-en is het vast zó gedaan, en kun je het opruimen en schoonmaken nog een beetje gezellig maken ook.
En wees eerlijk tegen je vriendinne. Dat je merkt dat je weinig interesse kunt opbrengen op dit moment voor ze, terwijl je het echt wel wilt. Maar dat je hoofd vol zit met dingen van thuis. Misschien kunnen zij je helpen.
Vind jij het trouwens moeilijk om je eigen grenzen aan te geven, ga je er snel overheen?
woensdag 17 februari 2010 om 12:22
Ok perel, en uit die afspraak met deb huisarts is niets gekomen? Of wilden je ouders er helemaal niets mee?
In dat geval zou ik (als het mijn ouders waren) ze voor het blok zetten: 'Sorry pap en mam, zus en ik redden het niet meer zo. Wij willen graag dat er hulp komt, zodat jullie op een veilige manier thuis kunnen blijven wonen'. In het begin bijvoorbeeld 1 x per dag hulp, of wat hulp in de huishouding. Zodra er eenmaal hulp 'binnen' is, is het vaak veel eenvoudiger om dit uit te breiden. Weet natuurlijk niet of dit voor jouw ouders zou gaan werken.
Wat betreft het autorijden. Moeilijk hoor. Hoe lang geleden is je vader gekeurd?
In dat geval zou ik (als het mijn ouders waren) ze voor het blok zetten: 'Sorry pap en mam, zus en ik redden het niet meer zo. Wij willen graag dat er hulp komt, zodat jullie op een veilige manier thuis kunnen blijven wonen'. In het begin bijvoorbeeld 1 x per dag hulp, of wat hulp in de huishouding. Zodra er eenmaal hulp 'binnen' is, is het vaak veel eenvoudiger om dit uit te breiden. Weet natuurlijk niet of dit voor jouw ouders zou gaan werken.
Wat betreft het autorijden. Moeilijk hoor. Hoe lang geleden is je vader gekeurd?
woensdag 17 februari 2010 om 12:24
