Dochter doet aan automutilatie

Actief informeren naar die wachtlijst, elke week bellen. Sterkte voor je dochter en gezin.

Lieve to,



Je schrijft dat je niet meer kan doen dan luisteren en er voor haar zijn. Ik kan me voorstellen dat dat je machteloos laat voelen. Maar.. ik heb zelf ook aan automutilatie gedaan, en ik was suicidaal... en ik denk dat de steun van mijn ouders en later ook mijn vriend mij er absoluut doorheen hebben gesleept. Dus houd daar aan vast! Het is zo veel waard wat jullie voor je dochter doen! Ik ben mijn ouders en vriend nog elke dag dankbaar, voor hoe ze er onvoorwaardelijk voor me waren en zijn.



Automutilatie is echt een verslaving, je gaat je er nog rotter door voelen omdat je het doet en vervolgens ben je sneller geneigd om een mes of wat dan ook te pakken. Daarom is het wel belangrijk dat ze snel hulp krijgt zodat ze kan 'afkicken'. Hoe lang moeten jullie nog wachten?



Trouwens, misschien gek, maar voor mij heeft meditatie ook geholpen. Het is een methode om de gedachten in je hoofd te leren accepteren en te laten gaan. De slechte gedachten die mij tot zelfbeschadiging dreven, kon ik op een gegeven moment 'opzij' zetten. Wie weet kan het je dochter ook helpen?



Dit is trouwens een goed filmpje om te kijken https://www.youtube.com/watch?v=CmkLVkk ... e=youtu.be

Heftig! Maar goed dat jullie het nu weten. Positieve aandacht helpt, is mijn ervaring. Heel veel sterkte.

Het lijkt me ontzettend moeilijk voor jullie als ouders om hiermee geconfronteerd te worden! Dapper dat ze hulp wil aanvaarden.

Een app die ze misschien al wil gebruiken is luca, speciaal voor jongeren die zich niet goed in hun vel voelen, automutileren etc.

https://www.parnassiagroe ... j-helpen/online-hulp/luca

Mijn dochter beschadigt zichzelf ook. Ook wij waren erg geschrokken en hebben meteen hulp voor haar geregeld.
Inmiddels is de communicatie met mijn dochter flink verbeterd en dat geeft vertrouwen. Zorg dat je in contact blijft met haar. Dat is het allerbelangrijkste.

Vervelend dat jullie nog steeds wachten. Wat fijn dat ze haar arm verzorgd en erover praat. Hopelijk doet dat haar minder alleen voelen. Sterkte.

Fijn dat ze praat. Dat wilde mijn dochter in het begin niet.

Je kunt gewoon bellen om te informeren wanneer je wat hoort. Dan zit je niet zo te wachten. Sterkte.

Kijk eens op zebravoorlichting (via google te vinden), of een andere website waar ook ruimte is voor ouders/naasten van. Deze dames hebben goede tips om te helpen hoe er mee om te gaan en haar te steunen. Het is heel zwaar om iemand zo dichtbij zichzelf te zien verwonden, heel machteloos.
Ik hoop dat jullie snel geholpen worden

TO, even een van mij. Mijn dochter van 17 is al een aantal jaar depressief, doet ook aan automutilatie en heeft een paar zelfmoordpogingen gedaan . Ik weet wat je nu doormaakt. Er voor haar zijn is alles wat je kunt doen. Sterkte meid.

Wat heftig!! Ik denk dat voor haar zijn en luisteren als heel erg veel waard is, ook lijkt het soms voor de luisteraar alsof het niet genoeg is. Ik hoop echt dat zij goed geholpen wordt en dat zij open kan zijn over haar redenen hoezo het "moet".

Heel veel sterkte.

Beste TO wat erg voor je.

Ik deed dat ook op die leeftijd. Iedereen is anders, maar wat mij vooral NIET hielp was een enorme druk om te stoppen. Therapeuten benadrukten dit zo dat de druk opliep. Ik ben nogal prestatie gericht ingesteld, dus dat werkte niet. Bij mij werd het minder (en is het uiteindelijk helemaal weggegaan) toen er niet meer zo op gefocust werd. Wellicht een tip als je dochter erg gevoelig is voor druk.
Verder is het inderdaad erg verslavend. Ik heb wel lange tijd geen scherpe dingen in huis gehad. Als je wil snijden koop je het wel, maar je hebt wel impulsvertraging (je verminderd de hoeveelheid). Maar ik snap ook als je daar niet voor kiest.
Ik ben er dus helemaal, ook in gedachten, vanaf. Ik gun dat jouw dochter ook.
Misschien kan je haar vertellen dat ik nu 33 ben en met 30 graden in veel situaties vestjes aan moet en dat ik graag op haar punt was gestopt. Want het is belangrijk dat ze de gevolgen snapt. Deze wetenschap helpt wel of niet.
Verder komt de drang met golven. Je hoeft 'alleen' zo'n golf te verdragen en dan voel je de drang zakken (en vooral in het begin weer stijgen en dan weer zakken).

En als ouders sta je machteloos. Heftig voor je. Probeer haar te troosten en nadruk te leggen op haar emotie en niet op het snijden. Het gaat om wat eronder zit. Heel veel sterkte en wijsheid.

Wat zul je ontzettend geschrokken zijn, schaduwkind1. Misschien kan ik iets vertellen vanuit mijn ervaring waar je wat aan hebt. Ik heb zelf ook gesneden. Ik woonde toen al niet meer thuis, maar ik heb er nooit bij stilgestaan wat dit met mijn ouders deed. Ik probeer me nu voor te stellen of ik het op dat moment zelf graag had willen weten. Ik twijfel omdat het ook een schuldgevoel kan oproepen, wat je vervolgens probeert te sussen door te snijden. Ik denk dat het goed is dat je het onderwerp niet doodzwijgt, maar dat je het ook niet actief ter tafel brengt. Dat kan straks in therapie.

Toen ik nog thuis woonde was ik ook vaak somber, ik maakte me veel zorgen over van alles en nog wat. Wat me erg is bijgebleven is dat mijn moeder en ik op een bepaald moment samen een serie hebben gekeken: My So-Called Life. Het ging over een jong meisje dat op school met allerlei heftige (maar helaas toch ook realistische) dingen te maken krijgt, zoals alcohol, seks en geweld. De serie was niet prekerig of zwaarmoedig, maar juist erg integer gemaakt. Ik werd er echt door opgezogen, voelde me er op een of andere manier door gesterkt en het gaf me een veilig gevoel dat mijn moeder naast me zat en met me meekeek. Het was fijn om dit met haar te delen, ook al hebben we er volgens mij niet eens echt gesprekken over gevoerd. Misschien zouden jullie zoiets kunnen vinden om samen te kijken? Wellicht is Thirteen Reasons Why (van Netflix) een aanrader?

Wat betreft de Blue Whale Challenge, waar je dochter zo angstig van is geworden. Misschien kun je met haar een open gesprek voeren over waarom ze denkt dat mensen dit soort dingen doen en of ze denkt dat het allemaal waar is wat ze erover heeft gehoord of gelezen. En dan het liefst zonder het te veroordelen (want dat kan angst juist aanwakkeren). Dit klinkt misschien heel vreemd: ik was zelf ook erg angstig, maar tegelijkertijd las ik veel Stephen King en keek ik horrorfilms. Eigenlijk is zo'n Blue Whale Challenge ook een soort griezelverhaal. Waarom bedenken/lezen mensen dit soort verhalen, waarom kijken ze enge films? Het is een manier om je angsten te bezweren. Net zoals sommige komieken dit doen door gruwelijke grappen te maken over ziektes, vernederingen en de dood. Je zou een gesprek met je dochter op die manier kunnen insteken: dat elk mens bepaalde angsten heeft en dat er allerlei culturele manieren zijn om met die angsten om te gaan. Misschien kunnen jullie zelfs samen iets bedenken om haar angsten behapbaar te maken? En dan niet door ze weg te nemen of te sussen, maar juist door ze recht in de lelijke smoel te kijken? Nu nog steeds ervaar ik het als een opluchting om "enge dingen" gewoon te denken en uit te spreken, in plaats van ze te proberen te verdringen. Dat laatste voelt juist als enorm benauwend.

Ik wens je veel sterkte, schaduwkind1. Wat fijn dat je zo betrokken bent, wees maar niet te bang om iets verkeerd te doen.

Chocoladeballetjes en Westcovina, ik ben wel niet to, maar ik heb veel aan jullie ervaringen.
Mijn dochter draagt gewoon korte mouwen. Haar littekens zijn nog goed zichtbaar. Aan de ene kant ben ik blij dat ze ze niet verstopt, maar aan de andere kant kan het ook behoorlijk schockerend zijn. Ik weet niet goed of ik haar daar op zal wijzen.
De communicatie tussen ons is gelukkig al een stuk verbeterd. Ik zie nu veel beter hoe ze zich voelt ed. Alleen hebben we het niet over het snijden en littekens. Dat ligt nog erg gevoelig.

miedo schreef: ↑

03-05-2017 15:48

op die leeftijd had ik veel steun aan een huisdier..

Ik ook. Mijn hond was op die leeftijd de grootste steun die ik had als ik in de put zat. Die was er altijd zonder te oordelen. De hond werd dan ook ingezet als bemiddelaar als ik weer eens aan depressieve bui had.

Misschien zou dat je dochter ook goed kunnen doen. Een huisdier waarbij je je hart kan luchten zonder dat die terug praat en onvoorwaardelijke liefde geeft.

Moyrrie- schreef: ↑

25-05-2017 10:14

Chocoladeballetjes en Westcovina, ik ben wel niet to, maar ik heb veel aan jullie ervaringen.
Mijn dochter draagt gewoon korte mouwen. Haar littekens zijn nog goed zichtbaar. Aan de ene kant ben ik blij dat ze ze niet verstopt, maar aan de andere kant kan het ook behoorlijk schockerend zijn. Ik weet niet goed of ik haar daar op zal wijzen.
De communicatie tussen ons is gelukkig al een stuk verbeterd. Ik zie nu veel beter hoe ze zich voelt ed. Alleen hebben we het niet over het snijden en littekens. Dat ligt nog erg gevoelig.

Wat fijn dat je al beter met je dochter kunt praten. Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt of je er goed aan doet om haar ervan bewust te maken dat de littekens choquerend kunnen zijn voor anderen. Vanuit mijn eigen ervaring zou ik zeggen, doe dat beter niet. Het klinkt misschien raar, maar ik heb ze een tijd "expres" laten zien (dus juist geen lange mouwen gedragen), zelfs toen het nog allemaal erg vers was (zelfs met de hechtingen er nog in). Waarom? Ik weet niet of ik dat kan uitleggen. Om mensen op een afstand te houden? Zichtbaar te laten zijn hoe rauw ik me voelde vanbinnen? Misschien zelfs een soort "ziektewinst": als mensen direct kunnen zien dat ik ziek ben, dan verwachten ze niet veel van me en kan ik me gedragen zoals ik wil.

Vervolgens heb ik ze jaren bedekt, me er erg voor geschaamd, ze voelden toen ook helemaal niet "eigen". In die periode heb ik er pas met mijn moeder over gesproken, maar ook echt maar een enkele keer. Juist tegenover mijn familie schaamde ik me namelijk heel erg. De laatste twee jaar laat ik ze af en toe voorzichtig bloot, in de hoop dat het mensen niet opvalt of dat ze er anders niets van zullen vinden. Bij vrienden en familie maal ik er niet om. Misschien kun je je dochter dat beter zelf laten uitzoeken, daar kunnen best wat jaren overheen gaan.

Rusti schreef: ↑

25-05-2017 10:17

Ik ook. Mijn hond was op die leeftijd de grootste steun die ik had als ik in de put zat. Die was er altijd zonder te oordelen. De hond werd dan ook ingezet als bemiddelaar als ik weer eens aan depressieve bui had.

Misschien zou dat je dochter ook goed kunnen doen. Een huisdier waarbij je je hart kan luchten zonder dat die terug praat en onvoorwaardelijke liefde geeft.

Man, wat heb ik in mijn jonge jaren naar een hond verlangd! Nu ik er eindelijk één heb, snap ik waarom. Ze geeft ten eerste gezelschap, maar wat nog belangrijker is: haar volledig onbezorgde levenshouding straalt een beetje op mij af. Als ik haar elke dag buiten rond zie bolderen alsof het haar eerste keer is, dan denk ik, ach, misschien is het leven af en toe gewoon zo simpel...

Zou een diëtiste ook niet kunnen helpen voor haar overgewicht om haar beter in haar vel te doen voelen?
(natuurlijk los van al het andere wat je al aan het doen bent en al tips voor gegeven worden hé! En inderdaad: positief dat je er met haar over kan praten)

WestCovina schreef: ↑

26-05-2017 15:39

Wat fijn dat je al beter met je dochter kunt praten. Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt of je er goed aan doet om haar ervan bewust te maken dat de littekens choquerend kunnen zijn voor anderen. Vanuit mijn eigen ervaring zou ik zeggen, doe dat beter niet. Het klinkt misschien raar, maar ik heb ze een tijd "expres" laten zien (dus juist geen lange mouwen gedragen), zelfs toen het nog allemaal erg vers was (zelfs met de hechtingen er nog in). Waarom? Ik weet niet of ik dat kan uitleggen. Om mensen op een afstand te houden? Zichtbaar te laten zijn hoe rauw ik me voelde vanbinnen? Misschien zelfs een soort "ziektewinst": als mensen direct kunnen zien dat ik ziek ben, dan verwachten ze niet veel van me en kan ik me gedragen zoals ik wil.

Vervolgens heb ik ze jaren bedekt, me er erg voor geschaamd, ze voelden toen ook helemaal niet "eigen". In die periode heb ik er pas met mijn moeder over gesproken, maar ook echt maar een enkele keer. Juist tegenover mijn familie schaamde ik me namelijk heel erg. De laatste twee jaar laat ik ze af en toe voorzichtig bloot, in de hoop dat het mensen niet opvalt of dat ze er anders niets van zullen vinden. Bij vrienden en familie maal ik er niet om. Misschien kun je je dochter dat beter zelf laten uitzoeken, daar kunnen best wat jaren overheen gaan.

Fijn, dat je je ervaring wil delen. Hier heb ik veel aan.

Dit is een redelijk oud topic, maar ik vroeg me af hoe het nu met je dochter gaat? Ik hoop dat ze een goede therapeut heeft gevonden, een menselijke, met wie het klikt. Ik heb er nogal wat 'versleten' die het in feite alleen maar erger maakten. Ik deed vroeger ook aan automutilatie. De eerste keer was uit een gevoel van onmacht, weet ik nog, en pure wanhoop. De keren erna was ik aan de antidepressiva en dat heeft het voor mij in stand gehouden en verergerd, zozeer zelfs dat ik drie keer een overdosis nam met diezelfde pillen. Door de pillen voelde ik niks meer, was ik erg ver verwijderd van wie ik was (en ik had sowieso al het idee dat ik niemand was, een "0"). Snijden gaf me weer gevoel, en ook een gevoel van controle. En er komt dopamine bij vrij, waardoor het zo goed voelt en verslavend is. Ik heb ongeveer 10 jaar therapie gehad, waaronder 1 jaar 5 dagen per week, en als ik daar nu zo op terugkijk werkte voor mij de combinatie pillen + therapie averechts. Ik had het gevoel dat er iets grondig mis met mij was, en de therapeuten bevestigden dat ook met alle diagnoses die zij stelden. Ook had ik gewoon geen tijd meer om normaal naar school te gaan etc. Aanvankelijk was ik blij met die diagnoses: het ligt niet aan mij, ik ben 'gewoon ziek', niet handig opgevoed en in mijn hersenen wordt niet genoeg serotonine aangemaakt, daar slik ik pillen voor: simpel. Maar door die pillen vroeg ik me af: ben ik dit nou, of zijn dit die pillen? Ervan afkicken is bovendien een crime - ik voelde me nog slechter dan toen ik ermee begon.

Ik doe tegenwoordig aan meditatie. Dat is net als snijden een fantastische manier om in het 'hier en nu' te komen, en in contact met je gevoel, maar dan niet destructief. Ook heb ik door verschillende natuurartsen/-diëtisten laten uitzoeken wat er qua lichamelijke gezondheid bij mij aan schortte (via bloed en urine-onderzoek) en slik nu alleen nog voedingssupplementen. Je geest is nu eenmaal verbonden met je lichaam. Dit gaat compleet tegen de 'mainstream' geneeskunde/psychiatrie in, maar die weg heb ik lang genoeg bewandeld, me dunkt. Ik suggereer trouwens absoluut niet dat andere mensen geen baat hebben bij pillen/therapie, (vooral therapie kan superwaardevol zijn, mist het een goede therapeut is) maar wilde mijn ervaring toch delen voor het geval je er iets aan hebt.

De automutilatie hield voor mij op een gegeven moment vanzelf weer op, ik wilde het niet meer, was de wonden zat en het hielp steeds minder goed. Er niet teveel de focus op leggen, zoals anderen al suggereerden, lijkt mij ook het beste: als je er een 'ding' van maakt, komt het erg op de voorgrond. Het is een symptoom, de onderliggende oorzaak moet worden aangepakt. Ik wou dat ik in die tijd iemand was tegengekomen die me ervan had kunnen overtuigen dat er niks geks was aan waar ik mee zat: 'wie ben ik en waar slaat het hele leven op', dat de negatieve antwoorden die ik toen vaak gaf op die vragen niet klopten en niet hielpen én dat er heel veel andere kinderen/pubers met precies hetzelfde worstelden. Heel veel sterkte en een knuffel voor je dochter.

Heb je het idee dat ze gepest wordt?

Kan je de naam van die challenge in je OP eruit halen! Dat lijkt mij niks toevoegen.