Doordringen tot iemand die niet wil luisteren

Wacht even.. begrafenis? Wie is er overleden dan?

En je vader is dus niet bij de AA gebleven, drinkt ws weer.
Ga eens naar de afd. van de AA voor partners en kinderen van alcoholisten, ik denk dat dat het grote probleem is.

Laat je moeder toch even uitrazen als ze al zolang loopt te stikken zou mijn raad zijn.
Laat haar alle gal maar spuwen, een alcoholist als man is echt drama. Hoef je als kind niet veel van te merken.

Als je moeder alle klappen voor je opvangt... echt, heb wat compassie voor haar, het lijkt op razen en tieren in de hoop dat er iemand zegt: hoe je ook tekeer gaat, ik hou van je mam en dat gaat altijd zo blijven.
Je vader doet echt dingen die een alcoholist doet: steun zoeken en de ander die hem dreigt te verlaten de grond intrappen.
Geef je moeder voor één keer de kans om alles eruit te gooien.

Dan maar een keertje koppijn en misselijk, heb ik ook zo vaak gehad door toedoen van de streken van mijn kids. Je moeder schreeuwt om liefde en steun schrijf je.

Waarom wil je haar dat niet geven??

Wat is er met jou SadButTrue999? Je doet flink veel aannames en projecteert nogal. Heb je zelf een ouder gehad die alcoholist was? Of heb je een man die dat is? Waar komt je reactie vandaan?

Blijenvrij schreef: ↑

12-01-2019 18:45

Wat is er met jou SadButTrue999? Je doet flink veel aannames en projecteert nogal. Heb je zelf een ouder gehad die alcoholist was? Of heb je een man die dat is? Waar komt je reactie vandaan?

Nou valt wel mee hoor...
En ja, ik heb beroepsmatig in een vorige baan veel met alcoholisten te maken gehad.
Het wordt hier afgedaan als een kleinigheid dat haar vader alcoholist is, daarom is het voor mij inderdaad een soort: verbindt de puntjes aan elkaar en opeens zie je het: een grote roze olifant in de kamer.

Niet grappig bedoeld, allesbehalve.

Ook heb ik bij mijn ex-schoonouders gezien hoe schoonmoeder langzaam verbitterde en uiteindelijk wel een robot leek, ze moest haar kinderen beschermen.
Vader en moeder tegelijk zijn terwijl schoonpa de leuke sympathieke gezellige vent uithing.
Je zag ook niks aan hem, hij kreeg immers goed te eten (dat ze 's avonds laat of de volgende ochtend een pak slaag kreeg omdat er toch iets niet naar zijn zin was aan de maaltijd zag niemand).

Zijn kleren zagen er netjes uit en hij kleineerde en beval het mens rond als een slavin. Wat was die vrouw opgelucht toen hij zich eindelijk doodgedronken had. Levercirrose maar je moest van hem leverkanker zeggen: hij was tenslotte geen alcoholist

Ook toen had iedereen medelijden, net 60 en al dood. Schoonmoeder kon niet goed verbergen hoe blij ze was dat ze van hem af was en alle opgekropte frustratie kwam eruit. Dat duurde een jaartje, toen had ze haar eigen draai gevonden en kon ze zoals ze zelf zei: 'eindelijk gaan leven'.
Ze is inmiddels bejaard, is een ander mens geworden toen ze haar woede enigszins kwijt was, een lieve man ontmoette waar ze nu nog mee is voor zover ik weet. Zovaak zie ik ze niet meer, kom ze een enkele keer tegen in de supermarkt.

Ze heeft me later verteld hoe die joviale gezellige vent en vader van haar kinderen haar, zijn vrouw strafte. In bed en op zo'n manier dat je -zeker in die tijd- wel heel wanhopig moest zijn om het een ander te durven vertellen. Hoe iedereen haar terugstuurde als ze met haar oudste op de arm vroeg of ze een nachtje kon blijven slapen.

Aannames, tsja dat is wel zo. Ik denk aan die moeder, wat is er gebeurd dat ze zo in de war is en niet meer aanspreekbaar?
Waarom heeft ze niet doorgezet (of KUNNEN) zetten toen ze de eerste keer bij hem wegwilde, zeiden haar vader, moeder, schoonouders OOK dat ze getrouwd was en moest blijven nu er kinderen waren, no matter what?

Kan er niks aan doen, ik zie inderdaad een beeld van een hele eenzame vrouw die het echt niet meer aankon, is opgestapt en snakt naar begrip, liefde en hoopt dat iemand zegt: wat je ook zegt, hoe je me ook uitkaffert: ik laat je niet met rust voor je weer gekalmeerd bent.

Maar ik geef toe: veel aannames en projectie mijnerzijds. De moeder van TO lijkt (denk ik) heel erg op mijn ex-schoonmoeder. Alleen is mijn schoonmoeder geredt door de bel: schoonvader stierf rond zijn 60e en ze waren ong. even oud dus ze was als vanzelf vrij.
Kon ook niet doen alsof ze verdriet had.

Misschien heeft die vader TO ook weggestuurd toen ze om hulp kwam, ooit. Dat weten we niet: wel dat de moeder van TO er helemaal doorheen zit en echt niet aanspreekbaar is. Daarom vind ik dat je dan best mag laten weten dat die mail rondsturen niet door de beugel kan tgo schoonvader en hij een beetje respect moet hebben voor zijn as ex-vrouw, hun moeder!
Ik denk -weet niks zeker uiteraard- maar denk dat het moeder ontzettend goed zou doen als ze ondanks haar buien (die haar man nooit zal hebben gehad als alcoholist???) toch niet uitgekotst of in de steek gelaten zal worden.

Wat ik mis is de vraag: waarom doet die moeder zoals ze doet? Vast niet omdat ze er heel gelukkig van wordt.. klinkt meer als een uitbarsting van een vulkaan die al jaren op springen staat. Sorry TO als ik je kwets en natuurlijk hoeft jouw hele leven niet om je ouders te draaien maar vraag haar desnoods per mail hoe haar leven is geweest. Dat je niet vierkant achter je vader staat maar boos op hem bent vanwege die mail.
Wie weet heeft ze een persoonlijkheidsstoornis. Zou toch fijn zijn als ze dan iemand heeft die haar op weg kan helpen.

Dat ze niet vrolijk feest aan het vieren is omdat ze eindelijk heeft besloten ervandoor te gaan is het enige dat ik bijna zeker weet.. wel dat ik mijn vader zou wurgen als hij mailtjes gericht aan mijn moeder naar mij zou sturen.

Daar heb ik nog geen logische verklaring voor gelezen. En het lijkt erop dat hij er weer mee wegkomt; ik heb nog steeds nergens gelezen dat iemand van de kinderen witheet is geworden en zijn vader even heeft duidelijk gemaakt dat dit echt niet kan. Hém maar eens even in zijn sop gaar laten koken. Dat bedoel ik.

Poloppie schreef: ↑

13-01-2019 06:10

Je bericht heeft me overigens wel geraakt. Het is zeker een deel van de waarheid. Ik hoop nog steeds dat het slechts dat is, een deel van de waarheid.

ik kan mijn draai niet vinden in bed omdat ik last heb van mijn rug en geen pijnvrije positie vind, dus dan maar met een pijnstiller aan de computer gaan zitten.
was van plan haar een mail te sturen dat ik haar beter begrijp nu en dat ze vast veel pijn heeft die ik niet zie. Maar ik kom niet verder dan "Mama,"
Ik hoor bij elke zin die ik wil schrijven, haar commentaar. "waar heb je nu ineens het licht gezien? Je hebt op mijn ziel getrapt. Je weet niks van mijn pijn want je hebt nooit gevraagd hoe het met me ging"

Dus ja, dan rijst de vraag,: waarom zou ik eraan beginnen? You're damned if you do and you're damned if you don't.
en zit ik dus terug bij mijn topictitel.

Ik kan haar niet laten weten dat haar gedachten over mij niet juist zijn. Ze hoort het toch niet.
Misschien laat ik haar dat wel weten, dat ik het erg voor haar vind dat ze niet de steun krijgt die ze nodig heeft, van mensen waarvan ze het wel verwacht had....

Wat een vreselijke situatie waar je nu inzit.. ik zou ook niet weten wat te doen behalve afstand nemen.
Misschien toch heel kort zeggen dat je heus wel begrijpt dat ze het moeilijk heeft gehad maar dat je op deze manier niets voor haar kan doen. En dat je ook niets te maken wil hebben met met hun scheiding dus ook geen een doorgestuurde mail meer! Van je vader niet niet en niet van haar. Best goed om te zeggen dat je geen flauw idee hebt hoe haar huwelijk was maar ook dat je niets kan met de manier waarop ze nu handelt en spreekt. Heel veel sterkte. Ik heb met je te doen het valt niet mee om zo tussen twee vuren geplaatst te worden; dat snap ik wel..

Poloppie schreef: ↑

13-01-2019 14:25

Na nog ettelijke mails van haar kant, heb ik haar een mail gestuurd. Ik verwacht nog wel wat gal van haar kant, maar ik ga heel hard mijn best doen daar niet op te reageren. Bedankt iedereen voor jullie input. Ik overweeg om toch eens met een therapeut te praten hierover, en over de relatie met mijn moeder, want pijn doet het wel. Wat ik het liefst zou hebben, is dat ik weer een gesprek kan hebben met haar, liefst met een mediator erbij, zodat we hierdoor kunnen, in plaats van het steeds maar opzij te duwen, zoals dat in het verleden altijd moest. Als ik toch ergens terug over begon, borrelde mijn moeder haar kwaadheid weer op, dus dan kon ik er beter over zwijgen. Jullie mogen gerust nog jullie bedenkingen geven, ik lees ze met veel interesse.

Hieronder mijn mail.

Mama,




Ik ben heel erg bezig mijn best te doen je te begrijpen. Je hebt vast een veel moeilijker leven gehad dan ik besef.

En ik ben ook wel dankbaar dat je me daarvoor hebt afgeschermd.

Ik weet niet wat maakte dat je toch bij papa bent gebleven na alle voorgaande crises. Ik dacht verkeerdelijk dat jullie terug rust bij mekaar hadden gevonden met o.a. plaats van hun buitenverblijf, daar samen dingen ontdekken. Blijkbaar was dat slechts de oppervlakte.

Je wil dit niet meer. Ik begrijp het meer en meer. Het is ook niet gezond.

Ik wil niet zo graag inhoudelijk op dingen ingaan. Maar op de een of andere manier denk ik dat je daar misschien behoefte toe hebt.

Dus: ik heb die mail van jou gelezen als informatie over hoever jij stond in het echtscheidingsproces. Mijn 2 reacties waren niet alleen op die mail maar ook op een telefoongesprek dat ik met papa had, waarin hij aangaf het niet meer te zien zitten. Ik moet toegeven dat ik daar vatbaar voor ben en dat ik niet wou dat hij iets drastisch zou doen.

Ik heb nadien ook geen contact meer gehad met papa, denk ik. Tot hij me gisteren opbelde met de vraag wat hij kon doen voor mijn kinderen.

Dat ik dat niet verteld heb tegen jou, heb ik nooit gezien als een mes in je rug. De situatie leek me al erg genoeg, dat die niet nog meer versterkt moest worden. Integendeel, ik hoopte dat jullie na verloop van tijd terug met mekaar zouden kunnen praten.

De ironie wil dat ik je beter begrijp door o.a. die mail. Dat het op is bij jou. Op een of andere manier vond ik de toon wel rustig en dat wilde ik niet verstoren door dingen door te vertellen. Zo in spanning blijven leven is voor niemand gezond. Blijkbaar was gewoon mijn gedachte zeggen tegen jou al genoeg olie op het vuur. Er blijven maar dingen en mensen bijkomen om tegen te strijden.

Voor alle duidelijkheid: nee, ik wil ook niet dat jij iets drastisch doet. En jij bent belangrijk genoeg om mij zorgen over te maken, zelfs als ik ze mag steken waar ik wil.

Ik ga nu over tot radiostilte. Dat doe ik niet om jou te negeren. Als je dat toch zo wil interpreteren, kan ik daar spijtig genoeg niets aan doen.




Ik ben niet tegen jou

Wow... zojuist zag ik je mail voor je moeder nog niet.
Ik Wil je even laten weten dat ik het het heel mooi vindt wat je haar geschreven hebt. Heel liefdevol knap van je! Je moeder mag blij zijn met zo'n lieve dochter. Nogmaals heel veel sterkte en bedenk: meer dan dit kun je niet doen op dit moment.

Waarom stuur je ook niet zo iets naar je vader?

Poloppie schreef: ↑

13-01-2019 15:54

Wat voor boodschap bedoel je?

Dat ze beide volwassen zijn en dat jij er niet in betrokken wil raken.
Hij valt je nu ook lastig onder werktijd en hij zit ook aan je te trekken.

viva-amber schreef: ↑

11-01-2019 10:27

Oh ze wil niet meer op je kinderen passen....

Wat wil je duidelijk maken?

Je moeder klinkt overspannen en er komt een hoop narigheid van vroeger uit, ik zou duidelijk maken dat je geen kant kiest maar verder afstand van haar houden anders gaat het ten koste van jou en je kinderen, ze moet hier blijkbaar doorheen maar laat haar niet te bizar tegen je doen, je kunt ook je grenzen aangeven.

Poloppie schreef: ↑

13-01-2019 15:13

Bedankt voor je lieve woorden. Ze bieden me troost. Ik denk niet dat ik dat gekund had zonder jullie hulp. Verder kijken dan mijn eigen gekwetste gevoelens.

Heel erg bedankt iedereen voor jullie tijd en input! Mooi hoe mensen er voor mekaar kunnen zijn. Ik had het niet verwacht op deze plek, maar wel gehoopt.

Fijn dat je je wat gesteund voelt, ik zou niet graag in je schoenen staan. Lijkt me vreselijk om mee te maken.
Daarom vind ik het ook echt indrukwekkend hoe je zo'n mailtje hebt kunnen schrijven aan je moeder terwijl je zelf een rol speelt in het geheel (of je het nou leuk vind of niet helaas..)

Wel zou ik je nog op het hart willen drukken goed voor jezelf te zorgen, het is begrijpelijk dat je stress ervaart.
Maar het kan niet de bedoeling zijn dat jij niet kan slapen, pijn in je rug krijgt en nog meer klachten die vaak stress-gerelateerd zijn.
Je hebt je best gedaan, je moeder zal de mail echt vaker dan 1x lezen, het zijn lieve woorden van haar dochter die haar hulp en steun aanbied maar ook zegt: neem je tijd mam, ik begrijp dat ik lang niet alles weet. Echt heel lief, precies wat ze nodig heeft denk ik; geen afwijzing maar haar vertellen dat je haar rust gunt én vooral: dat je heus wel hebt gezien dat ze haar best heeft gedaan.

Zou fijn zijn om een gesprek te kunnen voeren met iemand die het gesprek in goede banen kan leiden. Wellicht eens overleggen met je huisarts? Hoe dan ook, ik hoop van harte dat zaken uitgesproken kunnen worden als de tijd rijp is.
Ik zou zelf denken: nu is het even mooi geweest, zelf wat rust pakken want jouw leven gaat gewoon door tenslotte. Je staat ook te dichtbij denk ik om de scheiding van je ouders te 'begeleiden', dat moeten ze zelf doen.

Calimero spelen gaat ze niet helpen, moeten ze dus ook niet doen en zeker niet tegen hun eigen kinderen. Dat heb je in die prachtige mail heel subtiel duidelijk gemaakt. Het is je moeder en als dochter wil je niet alles weten. Ook niet wat je vader zoal heeft gedaan of gelaten.
Nu even afstand nemen van beiden lijkt mij ook het beste, nog steeds.
Ik hoop echt dat er binnenkort wat rust komt, ik gun het je zo!!

Poloppie, ik zou die mail hier weghalen. Dit is een openbaar forum waar iedereen mee kan lezen. Je gooit je eigen privacy, maar ook die van je ouders te grabbel.

Misschien dan vragen of SadButTrue het ook uit de quote wil halen.