Psyche
alle pijlers
een beetje verdrietig
donderdag 23 juli 2009 om 12:22
Even van mij afschrijven. Ik heb het gevoel dat het het laatste jaar beter met mij gaat. Ik heb het zo slecht nog niet: heb een lieve vriend, een lieve vader, leuke vrienden, een leuke baan wat goed gaat, een mooi huis. Zo slecht gaat het dus niet.
Toch ben ik de laatste tijd verdrietig, meestal over dingen die vroeger gebeurd zijn. Het lijkt net alsof die dingen als een rode draad door mijn leven blijven lopen. Vroeger ben ik jarenlang gepest. Dit heeft een hele grote stempel op mijn leven gedrukt. Ik heb pas sinds een jaar het idee dat ik dit pestverleden een beetje aan het afsluiten ben. Dit omdat ik iemand van vroeger ben tegengekomen die toen bij mij in de klas zat. Dat heeft mij erg geholpen, om het er over te hebben hoe het toen was en wat het met mij heeft gedaan. Het heeft mij goed gedaan. Toch is er 1 ding uit mijn pestverleden wat mij nu bezighoudt: ik ben nu 28, maar durf niet aan kinderen te beginnen. Ik wil niet dat ze op mij lijken, en daardoor ook jarenlang vernederd zullen worden. Dit is de enige reden wat mij ervan weerhoud om aan kinderen te beginnen. En dat vind ik erg. Dat ik zo erg ben afgekraakt al die jaren, dat dit nu het resultaat ervan is. Natuurlijk kan ik wel aan kinderen beginnen, natuurlijk kan ik ook een goede moeder zijn. Toch ben ik bang dat ik er nooit van zal kunnen genieten, uit angst dat mijn kinderen hetzelfde zal overkomen omdat ik hun moeder ben. En dat vind ik erg en maakt me erg verdrietig. Mede ook omdat de mensen die mij vroeger zo slecht hebben behandeld, zelf wel kinderen krijgen. Zij zullen niet bang zijn dat hun kind op hen lijkt.
Het andere ding uit mijn verleden is mijn moeder. Een heel lang verhaal. Het komt erop neer dat mijn moeder nooit positief over mij was. Het kwam over alsof ze niet blij met mij was. Ik zeg altijd dat zij nog erger was dan de kinderen uit mijn klas. Ik heb al 7 jaar geen contact meer met haar. Het is beter zo. Ik mis haar ook niet. Wat ik wel erg vind is de manier waarop ze mij behandeld heeft. Hoe heeft ze dat in godsnaam kunnen doen? Hoe kun je zo ontzettend negatief zijn over je eigen kind? Ik zal dat nooit kunnen begrijpen. Ik vind dat ik beter verdiende dan de manier waarop zij met mij omging. Nu de ene negatieve moeder uit mijn leven is, komt de andere er weer in. De moeder van mijn vriend is namelijk ook ontzettend negatief over mijn vriend. Heeft op alles commentaar in zijn leven en kraakt alles af. Dit kan van alles zijn: van uiterlijk tot inrichting huis, tot eetgewoonten tot vrienden, tot gespreksonderwerpen enz enz. Het is nooit goed bij haar. Haar andere kind wordt in mijn ogen veel beter behandeld en heeft dit gedrag naar mijn vriend toe overgenomen. Het komt erop neer dat ik door dit negatieve en dominante gedrag heel erg herinnerd word aan mijn eigen moeder en dit dus niet meer pik voor weer 20 jaar. Ik ben dus al 6,5 jaar of zo in 'koude oorlog' met mijn schoonmoeder en -zus. Ik vind dit zelf niet fijn. Maar ze maakt het ons zo moeilijk door overal commentaar en kritiek over te hebben. Ik heb er ook geen oplossing voor. Zij vind dat ik moeilijk ben en overal over val, en ik vind hetzelfde maar dan andersom. De beste oplossing is denk ik elkaar niet (vaak) meer zien. Maar ideaal is anders.
Ik word er af en toe best verdrietig van. Waarom moest ik op school zo slecht behandeld worden? Waarom ben ik nooit een kind zonder zorgen geweest? Waarom had ik niet gewoon een lieve/leuke moeder ipv eentje die alleen maar negatief was over alles wat ik deed en hoe ik was. Leuke herinneringen aan mijn jeugd heb ik totaal niet. Het liefste zou ik mijn hele jeugd vergeten, maar dat kan niet.
Ik heb het nu goed. Maar toch denk ik nog veel aan het verleden.
Edit: wat kinderen krijgen betreft ben ik ook nog eens bang dat mijn schoonmoeder de kinderen van haar andere kind ook gaat voortrekken en (veel belangrijker) veel positiever is over hen dan over onze kinderen. Dit heeft ze met haar eigen kinderen ook altijd gedaan, dus neem ik aan dat ze bij kleinkinderen op dezelfde voet doorgaat. Daar heb ik dus eigenlijk helemaal geen zin in.
Ook heeft mijn vriend een lichte vorm van autisme. Eventuele kinderen zouden dit dus ook kunnen krijgen, want erfelijk. Dan weet ik helemaal zeker dat ze onze kinderen minder vindt dan die van haar andere kind.
Ik vind het erg allemaal.
Toch ben ik de laatste tijd verdrietig, meestal over dingen die vroeger gebeurd zijn. Het lijkt net alsof die dingen als een rode draad door mijn leven blijven lopen. Vroeger ben ik jarenlang gepest. Dit heeft een hele grote stempel op mijn leven gedrukt. Ik heb pas sinds een jaar het idee dat ik dit pestverleden een beetje aan het afsluiten ben. Dit omdat ik iemand van vroeger ben tegengekomen die toen bij mij in de klas zat. Dat heeft mij erg geholpen, om het er over te hebben hoe het toen was en wat het met mij heeft gedaan. Het heeft mij goed gedaan. Toch is er 1 ding uit mijn pestverleden wat mij nu bezighoudt: ik ben nu 28, maar durf niet aan kinderen te beginnen. Ik wil niet dat ze op mij lijken, en daardoor ook jarenlang vernederd zullen worden. Dit is de enige reden wat mij ervan weerhoud om aan kinderen te beginnen. En dat vind ik erg. Dat ik zo erg ben afgekraakt al die jaren, dat dit nu het resultaat ervan is. Natuurlijk kan ik wel aan kinderen beginnen, natuurlijk kan ik ook een goede moeder zijn. Toch ben ik bang dat ik er nooit van zal kunnen genieten, uit angst dat mijn kinderen hetzelfde zal overkomen omdat ik hun moeder ben. En dat vind ik erg en maakt me erg verdrietig. Mede ook omdat de mensen die mij vroeger zo slecht hebben behandeld, zelf wel kinderen krijgen. Zij zullen niet bang zijn dat hun kind op hen lijkt.
Het andere ding uit mijn verleden is mijn moeder. Een heel lang verhaal. Het komt erop neer dat mijn moeder nooit positief over mij was. Het kwam over alsof ze niet blij met mij was. Ik zeg altijd dat zij nog erger was dan de kinderen uit mijn klas. Ik heb al 7 jaar geen contact meer met haar. Het is beter zo. Ik mis haar ook niet. Wat ik wel erg vind is de manier waarop ze mij behandeld heeft. Hoe heeft ze dat in godsnaam kunnen doen? Hoe kun je zo ontzettend negatief zijn over je eigen kind? Ik zal dat nooit kunnen begrijpen. Ik vind dat ik beter verdiende dan de manier waarop zij met mij omging. Nu de ene negatieve moeder uit mijn leven is, komt de andere er weer in. De moeder van mijn vriend is namelijk ook ontzettend negatief over mijn vriend. Heeft op alles commentaar in zijn leven en kraakt alles af. Dit kan van alles zijn: van uiterlijk tot inrichting huis, tot eetgewoonten tot vrienden, tot gespreksonderwerpen enz enz. Het is nooit goed bij haar. Haar andere kind wordt in mijn ogen veel beter behandeld en heeft dit gedrag naar mijn vriend toe overgenomen. Het komt erop neer dat ik door dit negatieve en dominante gedrag heel erg herinnerd word aan mijn eigen moeder en dit dus niet meer pik voor weer 20 jaar. Ik ben dus al 6,5 jaar of zo in 'koude oorlog' met mijn schoonmoeder en -zus. Ik vind dit zelf niet fijn. Maar ze maakt het ons zo moeilijk door overal commentaar en kritiek over te hebben. Ik heb er ook geen oplossing voor. Zij vind dat ik moeilijk ben en overal over val, en ik vind hetzelfde maar dan andersom. De beste oplossing is denk ik elkaar niet (vaak) meer zien. Maar ideaal is anders.
Ik word er af en toe best verdrietig van. Waarom moest ik op school zo slecht behandeld worden? Waarom ben ik nooit een kind zonder zorgen geweest? Waarom had ik niet gewoon een lieve/leuke moeder ipv eentje die alleen maar negatief was over alles wat ik deed en hoe ik was. Leuke herinneringen aan mijn jeugd heb ik totaal niet. Het liefste zou ik mijn hele jeugd vergeten, maar dat kan niet.
Ik heb het nu goed. Maar toch denk ik nog veel aan het verleden.
Edit: wat kinderen krijgen betreft ben ik ook nog eens bang dat mijn schoonmoeder de kinderen van haar andere kind ook gaat voortrekken en (veel belangrijker) veel positiever is over hen dan over onze kinderen. Dit heeft ze met haar eigen kinderen ook altijd gedaan, dus neem ik aan dat ze bij kleinkinderen op dezelfde voet doorgaat. Daar heb ik dus eigenlijk helemaal geen zin in.
Ook heeft mijn vriend een lichte vorm van autisme. Eventuele kinderen zouden dit dus ook kunnen krijgen, want erfelijk. Dan weet ik helemaal zeker dat ze onze kinderen minder vindt dan die van haar andere kind.
Ik vind het erg allemaal.
donderdag 23 juli 2009 om 12:27
Wat een naar verhaal. Ik kan me voorstellen dat je veel aan het verleden denkt, het is ook niet niets wat je psychisch gezien hebt moeten behapstukken. Logisch dat dat zijn gevolgen heeft!
Ik kan wel zeggen dat je het wél waard bent, dat ik denk dat je een hele goede moeder zult zijn, misschien wel juist door wat je hebt meegemaakt. Jij zult je kind heel anders benaderen dan jouw moeder bij jou heeft gedaan. Maar goed, met deze woorden help ik jou niet, want dit is duidelijk niet hoe jij het voelt.
Heb je al eens professionele hulp gehad om hier mee om te leren gaan?
Ik kan wel zeggen dat je het wél waard bent, dat ik denk dat je een hele goede moeder zult zijn, misschien wel juist door wat je hebt meegemaakt. Jij zult je kind heel anders benaderen dan jouw moeder bij jou heeft gedaan. Maar goed, met deze woorden help ik jou niet, want dit is duidelijk niet hoe jij het voelt.
Heb je al eens professionele hulp gehad om hier mee om te leren gaan?
donderdag 23 juli 2009 om 12:48
Allereerst een dikke knuffel
Wat je zegt over 'Waarom ben ik nooit een kind zonder zorgen geweest? ' .. die kinderen bestaan echt niet. Met wie vergelijk je jezelf steeds? Ik denk dat jij jezelf ook heel moe maakt met dit soort gedachten. Slaap je wel goed? krijg je genoeg rust? gun je jezelf genoeg rust?
Helpt het misschien wanneer je hier met anderen over zou praten? groepstherapie met andere vrouwen die last hebben van het pestgedrag van vroeger?
Hoe ervaart jouw vriend het gedrag van je moeder? Is het mogelijk dat jij dit sterker ervaart omdat jij haar steeds vergelijkt met je eigen moeder?
Lieve elske, maak je niet zo veel zorgen. Kijk eens waar je nu staat in je leven. Je bent gezond, hebt een leuke vader/werk/vriend en een kinderwens! Probeer te genieten van wat er nu gebeurt in je leven en praat er over met je vriend.
Liefs,
Wat je zegt over 'Waarom ben ik nooit een kind zonder zorgen geweest? ' .. die kinderen bestaan echt niet. Met wie vergelijk je jezelf steeds? Ik denk dat jij jezelf ook heel moe maakt met dit soort gedachten. Slaap je wel goed? krijg je genoeg rust? gun je jezelf genoeg rust?
Helpt het misschien wanneer je hier met anderen over zou praten? groepstherapie met andere vrouwen die last hebben van het pestgedrag van vroeger?
Hoe ervaart jouw vriend het gedrag van je moeder? Is het mogelijk dat jij dit sterker ervaart omdat jij haar steeds vergelijkt met je eigen moeder?
Lieve elske, maak je niet zo veel zorgen. Kijk eens waar je nu staat in je leven. Je bent gezond, hebt een leuke vader/werk/vriend en een kinderwens! Probeer te genieten van wat er nu gebeurt in je leven en praat er over met je vriend.
Liefs,
Poelepoelepoelepoes!
donderdag 23 juli 2009 om 12:52
Hey, allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel rot vind dat je je zo voelt. Helaas, een verleden is niet zomaar uit te wissen of te vergeten, maar je moet wel oppassen dat je er niet in blijft hangen (makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het).
Volgens mij hecht je veel waarde aan wat andere mensen van je vinden of over je denken. Hoe kijk je tegen jezelf aan?
Vind je jezelf ook maar waardeloos of denk je 'ja, ik ben oke'?
Je moet proberen je geluk en je welbevinden niet van die anderen af te laten hangen.
Of je kinderen wilt of niet, dat moet je proberen los te zien van hun oma. Ze zijn niet 100% afhankelijk van haar, maar van jou, en hun vader. Daar gaat hun basis liggen.
En je moet niet conclusies trekken als 'omdat hun vader een lichte vorm van autisme heeft kunnen zij dat ook krijgen'. Klopt wel, maar het is niet gegarandeerd, en ookal zou de vader dat niet hebben, dan nog kan een kind het krijgen. Misschien 1 voordeel: je weet dat de kans bestaat dus kun je tijdig ingrijpen. Op die manier kun je het ook proberen te bekijken.
Ik weet dat wat ik nu schrijf, heel gemakkelijk klinkt. Maar niets is minder waar: als het eenvoudig was, zou er al lang een oplossing geweest zijn, die had je dan ook wel gevonden.
Ik ben -vindt ik- niet altijd even sterk in uitdrukken wat ik bedoel, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik je wil zeggen.
Als je er echt niet uitomt: wat weerhoudt je ervan professionele hulp te zoeken? Een paar gesprekken met een psycholoog o.i.d. helpen je misschien een heel eind in de goede richting.
Volgens mij hecht je veel waarde aan wat andere mensen van je vinden of over je denken. Hoe kijk je tegen jezelf aan?
Vind je jezelf ook maar waardeloos of denk je 'ja, ik ben oke'?
Je moet proberen je geluk en je welbevinden niet van die anderen af te laten hangen.
Of je kinderen wilt of niet, dat moet je proberen los te zien van hun oma. Ze zijn niet 100% afhankelijk van haar, maar van jou, en hun vader. Daar gaat hun basis liggen.
En je moet niet conclusies trekken als 'omdat hun vader een lichte vorm van autisme heeft kunnen zij dat ook krijgen'. Klopt wel, maar het is niet gegarandeerd, en ookal zou de vader dat niet hebben, dan nog kan een kind het krijgen. Misschien 1 voordeel: je weet dat de kans bestaat dus kun je tijdig ingrijpen. Op die manier kun je het ook proberen te bekijken.
Ik weet dat wat ik nu schrijf, heel gemakkelijk klinkt. Maar niets is minder waar: als het eenvoudig was, zou er al lang een oplossing geweest zijn, die had je dan ook wel gevonden.
Ik ben -vindt ik- niet altijd even sterk in uitdrukken wat ik bedoel, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik je wil zeggen.
Als je er echt niet uitomt: wat weerhoudt je ervan professionele hulp te zoeken? Een paar gesprekken met een psycholoog o.i.d. helpen je misschien een heel eind in de goede richting.
donderdag 23 juli 2009 om 12:55
Elske wat een vervelende situatie. Ik herken er wel wat in hoor. Maar ik heb geleerd dat ik al die negativiteit afkomstig van andere mensen niet langer tolereer in mijn leven. Mensen die alleen maar komen zeuren en klagen hoef ik geen contact mee. Ik vind echt dat jij die keuze ook mag maken. Gewoon weggaan als je schoonmoeder weer eens komt zeuren. Zelf niet te veel naar hun toe gaan. Negeren wat ze zeggen of nog 1 keer duidelijk zeggen dat je de goed bedoelde adviezen en commentaren niet meer wilt horen en wanneer ze dat wel doet 1 reactie bedenken die je gewoon op alles zegt zodat ze er vanzelf zat van wordt. Je bent volwassen je mag en kan je eigen keuzes maken ook als die niet hetzelfde zijn als die van je schoonmoeder.
Negativiteit uit je verleden blijft lang hangen, ik merk dat ook bij mezelf. Toen kon je er weinig aan doen, en je omgeving hielp je er weinig mee. Nu kun je zeggen, ik accepteer het niet meer. Je kinderen zijn bij jou echt wel in goede handen hoor. Jij weet hoe jij het hebt gehad en zult je kind goed in de gaten houden denk ik. Je kan daarbij een school zoeken die een strikt pestbeleid hanteert. En wanneer je schoonmoeder vervelend doet tegen je kind zorg je dat je kind vooral in contact komt met mensen in je omgeving die wel positief zijn! Een kind red zich echt wel wanneer het kan vertrouwen op mensen om zich heen die er voor hun zijn. Je kunt alles, laat je niet ontmoedigen door iemands anders vervelende houding. Die negativiteit werkt zo verlammend. Jakkes.
Negativiteit uit je verleden blijft lang hangen, ik merk dat ook bij mezelf. Toen kon je er weinig aan doen, en je omgeving hielp je er weinig mee. Nu kun je zeggen, ik accepteer het niet meer. Je kinderen zijn bij jou echt wel in goede handen hoor. Jij weet hoe jij het hebt gehad en zult je kind goed in de gaten houden denk ik. Je kan daarbij een school zoeken die een strikt pestbeleid hanteert. En wanneer je schoonmoeder vervelend doet tegen je kind zorg je dat je kind vooral in contact komt met mensen in je omgeving die wel positief zijn! Een kind red zich echt wel wanneer het kan vertrouwen op mensen om zich heen die er voor hun zijn. Je kunt alles, laat je niet ontmoedigen door iemands anders vervelende houding. Die negativiteit werkt zo verlammend. Jakkes.
donderdag 23 juli 2009 om 13:07
wat een vervelende situatie, herken er wel wat in. ik ben ook ontzettend gepest op school.
Maar heb nu een superieve vriend, ben zelf erg veranderd en heb nu twee schatten van kinderen, van 3,5 en van 5 maanden.
weet precies wat je bedoeld, de angst oevr dat zij ook gepest zullen gaan worden, ik ben daar ook bang voor, maar aan de andere kant, mijn vriend was altijd erg populair, dus het hoeft echt niet zo te zijn dat ze gepest gaan worden.
Ik merk wel dat ik voor mezelf heb besloten dat mijn kinderen alles krijgen wat ze willen qua kleding, als iedereen in een bepaalde broek loopt, dan krijgen zij er ook een, al moet ik zelf een maand droog brood eten. Ze zullen er niet anders uitzien als de rest en dat soort dingen.
Laat je niet weerhouden om kinderen te proberen te krijgen, jij bent veranderd en bedenk ook, je kinderen zij jou niet, wie weet hoe populair jouw kinderen straks zullen zijn!
Maar heb nu een superieve vriend, ben zelf erg veranderd en heb nu twee schatten van kinderen, van 3,5 en van 5 maanden.
weet precies wat je bedoeld, de angst oevr dat zij ook gepest zullen gaan worden, ik ben daar ook bang voor, maar aan de andere kant, mijn vriend was altijd erg populair, dus het hoeft echt niet zo te zijn dat ze gepest gaan worden.
Ik merk wel dat ik voor mezelf heb besloten dat mijn kinderen alles krijgen wat ze willen qua kleding, als iedereen in een bepaalde broek loopt, dan krijgen zij er ook een, al moet ik zelf een maand droog brood eten. Ze zullen er niet anders uitzien als de rest en dat soort dingen.
Laat je niet weerhouden om kinderen te proberen te krijgen, jij bent veranderd en bedenk ook, je kinderen zij jou niet, wie weet hoe populair jouw kinderen straks zullen zijn!
donderdag 23 juli 2009 om 13:10
Een tijdje geleden had je ook een topic over je schoonfamilie. Ik begrijp dat er wat dat betreft geen verbetering is opgetreden. Je hebt in het verleden besloten om geen contact meer met je eigen moeder meer te willen, zou het misschien een idee zijn om ook het contact met de schoonfamilie te verbreken? Als zij jullie het leven zo moeillijk maken lijkt het me een stuk rustiger. Dan hoef je je ook geen zorgen te maken over toekomstige kinderen die door hen beter of slechter behandeld worden.
Blijven hangen in het verleden heeft m.i. niet veel zin. Ja, je hebt het moeilijk gehad in je jeugd en dat is vervelend en oneerlijk maar je zegt zelf dat je het nu goed hebt met leuke, lieve mensen om je heen. Concentreer je wat meer daar op, daar word je misschien ook wat positiever van.
Blijven hangen in het verleden heeft m.i. niet veel zin. Ja, je hebt het moeilijk gehad in je jeugd en dat is vervelend en oneerlijk maar je zegt zelf dat je het nu goed hebt met leuke, lieve mensen om je heen. Concentreer je wat meer daar op, daar word je misschien ook wat positiever van.
donderdag 23 juli 2009 om 13:21
@elske, Ik weet wat het is om een verleden als gepeste achter de rug te hebben.
Dat jij ook thuis nog geen veilige haven had is iets waar ik even heel erg hard om moest slikken.
Ik had en heb mijn ouders en was thuis veilig, ik denk dat ik het daardoor heb gered.
Het ergste vind ik het nog voor je dat je niet aan kinderen durft te beginnen, ook al begrijp ik het wel.
Zeker gezien jesituatie met schoonloeder.
Ik heb het ook moeilijk gehad toen we begonnen te praten over kinderen, en nu we er twee hebben heb ik het nog wel eens moeilijk als ze naar school gaan.
Maar ik weet dat ik de goede school heb uitgekozen.
Toen ik ze moest inschrijven ben ik met verschillende scholen gaan praten en de school waar ze nu op zitten heeft naast een goed resultaat in opleiding ook nog eens een anti-pestbeleid waar je U tegen zegt.
Ik hoop voor je dat je in de toekomst ooit de kracht en moed zult vinden om je hart te volgen en te doen wat jij wil zonder angst voor wat anderen gaan doen.
Eén ding weet ik wel, je bent sterker als je zelf denkt anders was je niet waar je nu bent!
Dat jij ook thuis nog geen veilige haven had is iets waar ik even heel erg hard om moest slikken.
Ik had en heb mijn ouders en was thuis veilig, ik denk dat ik het daardoor heb gered.
Het ergste vind ik het nog voor je dat je niet aan kinderen durft te beginnen, ook al begrijp ik het wel.
Zeker gezien jesituatie met schoonloeder.
Ik heb het ook moeilijk gehad toen we begonnen te praten over kinderen, en nu we er twee hebben heb ik het nog wel eens moeilijk als ze naar school gaan.
Maar ik weet dat ik de goede school heb uitgekozen.
Toen ik ze moest inschrijven ben ik met verschillende scholen gaan praten en de school waar ze nu op zitten heeft naast een goed resultaat in opleiding ook nog eens een anti-pestbeleid waar je U tegen zegt.
Ik hoop voor je dat je in de toekomst ooit de kracht en moed zult vinden om je hart te volgen en te doen wat jij wil zonder angst voor wat anderen gaan doen.
Eén ding weet ik wel, je bent sterker als je zelf denkt anders was je niet waar je nu bent!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 13:24
Bedankt allemaal
Het liefste zou ik inderdaad helemaal geen contact meer hebben met mijn schoonmoeder en -zus. Maar ik ben niet alleen en kan dit natuurlijk niet van mijn vriend verwachten. Dus hij blijft hen gewoon zien. En elke keer hoor of merk ik dan toch weer dingen die mij heel kwaad maken tov de manier waarop er met mijn vriend omgegaan wordt. Het is nooit helemaal weg zeg maar.
Iemand vroeg wat mijn vriend van de houding van zijn moeder vindt. Mijn vriend is iemand met een zachtaardig karakter. Te zacht eigenlijk. Zijn moeder walst compleet over hem heen en houdt helemaal geen rekening met wat hij nu eigenlijk vindt. Ik heb laatst boeken gelezen over ouders die zo met hun kind omgaan. Het gevolg hiervan was dat zo'n kind erg afhankelijk van zijn ouders wordt, maar ook onzeker, niet assertief, niet in staat is voor zichzelf op te komen. Dat zo'n ouder juist door het constant geven van kritiek en commentaar probeert om het volwassen kind zo klein mogelijk te houden en dus zeggenschap over zijn leven te houden.
Dat is bij mijn vriend ook het geval. Dus dat is best lastig. Toch is mijn vriend wel veranderd en geeft nu meer weerwoord tegen haar. Maar dan wordt zij weer kwaad en word ik als boosdoener aangewezen. Zij vindt dat ze te veel rekening met mij moet houden en dat ik overal over val. Ik vind dat ik juist voor mijn vriend opkom, en dit zijn zij dus niet gewend. En zo gaat het dus al jaren. Een gebed zonder eind eigenlijk.
Ik vind het heel erg dat ze zo tegen mijn vriend doet. Ze geeft hem toch een basis mee die uiteindelijk in zijn nadeel werkt. Ze leert hem dat het normaal is dat anderen hem de mond snoeren e.d. Dit is duidelijk te zien in zijn contact met andere mensen. Ik vind dat erg.
Ik denk dat het inderdaad een goede houding is om mensen die negatief zijn zoveel mogelijk uit je leven te houden. En meer met mensen om te gaan die wel aardig zijn. Ik probeer dat ook. Schoonmoeder is wel een overheersend type, dus dit is weleens lastig wat betreft feestdagen e.d. die je liever doorbrengt met mensen die wel tegen ons praten en die wel aardig zijn.
Ik heb vaker prof hulp gehad.Weet niet of ik dit weer moet gaan doen. Twijfel er heel erg over, omdat ik dit al vaker heb gehad.
Het liefste zou ik inderdaad helemaal geen contact meer hebben met mijn schoonmoeder en -zus. Maar ik ben niet alleen en kan dit natuurlijk niet van mijn vriend verwachten. Dus hij blijft hen gewoon zien. En elke keer hoor of merk ik dan toch weer dingen die mij heel kwaad maken tov de manier waarop er met mijn vriend omgegaan wordt. Het is nooit helemaal weg zeg maar.
Iemand vroeg wat mijn vriend van de houding van zijn moeder vindt. Mijn vriend is iemand met een zachtaardig karakter. Te zacht eigenlijk. Zijn moeder walst compleet over hem heen en houdt helemaal geen rekening met wat hij nu eigenlijk vindt. Ik heb laatst boeken gelezen over ouders die zo met hun kind omgaan. Het gevolg hiervan was dat zo'n kind erg afhankelijk van zijn ouders wordt, maar ook onzeker, niet assertief, niet in staat is voor zichzelf op te komen. Dat zo'n ouder juist door het constant geven van kritiek en commentaar probeert om het volwassen kind zo klein mogelijk te houden en dus zeggenschap over zijn leven te houden.
Dat is bij mijn vriend ook het geval. Dus dat is best lastig. Toch is mijn vriend wel veranderd en geeft nu meer weerwoord tegen haar. Maar dan wordt zij weer kwaad en word ik als boosdoener aangewezen. Zij vindt dat ze te veel rekening met mij moet houden en dat ik overal over val. Ik vind dat ik juist voor mijn vriend opkom, en dit zijn zij dus niet gewend. En zo gaat het dus al jaren. Een gebed zonder eind eigenlijk.
Ik vind het heel erg dat ze zo tegen mijn vriend doet. Ze geeft hem toch een basis mee die uiteindelijk in zijn nadeel werkt. Ze leert hem dat het normaal is dat anderen hem de mond snoeren e.d. Dit is duidelijk te zien in zijn contact met andere mensen. Ik vind dat erg.
Ik denk dat het inderdaad een goede houding is om mensen die negatief zijn zoveel mogelijk uit je leven te houden. En meer met mensen om te gaan die wel aardig zijn. Ik probeer dat ook. Schoonmoeder is wel een overheersend type, dus dit is weleens lastig wat betreft feestdagen e.d. die je liever doorbrengt met mensen die wel tegen ons praten en die wel aardig zijn.
Ik heb vaker prof hulp gehad.Weet niet of ik dit weer moet gaan doen. Twijfel er heel erg over, omdat ik dit al vaker heb gehad.
donderdag 23 juli 2009 om 13:28
Eerst van mij ook een virtuele knuffel
Ik begrijp dat je je rot voelt, en dat je ermee zit. Als het echt zo erg is moet je misschien eens met iemand gaan praten hierover? Een psycholoog misschien?
Verder -en dit zeg ik niet om vervelend te doen- vind ik dat uit je post wel erg naar voren komt dat jij jezelf in een slachtofferrol ziet. Ja het is jou overkomen, en nee dat is zeker niet leuk. Maar JIJ bent toch echt zelf degene die bepaalt wat dit met de rest van je leven doet. Hoe je hiermee omgaat en of dit nog steeds zo'n grote invloed heeft op je. In dit geval heb je geen invloed op de omstandigheden (pestverleden, moeder en zelfs schoonmoeder), maar jji kunt wel bepalen wat dit met je doet!
Dus kop op, zonnetje schijnt buiten en voel je blij met al het waardevols wat je wel hebt in je leven. Je bent de moeite waard. En sowieso, ieder mens is uniek, dus de angst dat jouw kinderen hetzelfde mee gaan maken als jij is een irrieele angst.
Ik begrijp dat je je rot voelt, en dat je ermee zit. Als het echt zo erg is moet je misschien eens met iemand gaan praten hierover? Een psycholoog misschien?
Verder -en dit zeg ik niet om vervelend te doen- vind ik dat uit je post wel erg naar voren komt dat jij jezelf in een slachtofferrol ziet. Ja het is jou overkomen, en nee dat is zeker niet leuk. Maar JIJ bent toch echt zelf degene die bepaalt wat dit met de rest van je leven doet. Hoe je hiermee omgaat en of dit nog steeds zo'n grote invloed heeft op je. In dit geval heb je geen invloed op de omstandigheden (pestverleden, moeder en zelfs schoonmoeder), maar jji kunt wel bepalen wat dit met je doet!
Dus kop op, zonnetje schijnt buiten en voel je blij met al het waardevols wat je wel hebt in je leven. Je bent de moeite waard. En sowieso, ieder mens is uniek, dus de angst dat jouw kinderen hetzelfde mee gaan maken als jij is een irrieele angst.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
donderdag 23 juli 2009 om 13:59
Iris27, Ik ben het wel met je eens, maar ook niet.
Als je als kind zo erg vernederd en minderwaardig wordt gemaakt vormt dat je beeld over jezelf en de rest van de wereld heel erg.
Een goed voorbeeld is het feit dat ik, in mijn herindering, al vanaf de basisschool een lekker dikkertje ben.
Laatst zat ik weer naar foto's en video's van mij te kijken van vroeger en dan kijk ik vol verbazing en ongeloof naar dat mooie slanke meisje wiens gezicht toch wel heel erg op het mijne lijkt.
Ik denk, (en Elske als het niet klopt moet je het zeggen hoor) dat bij Eslke, net als bij mij nog vaak het geval is het volgende door haar hoof spookt. "ik verdien niets, mag niets verwachten en een gelukkige, normale, gelijkwaardige relatie met de mensen om mij heen is, een enkele uitzondering daargelaten, totaal onmogelijk omdat ik zo minderwaardig ben.
Dat is geen slachtofferrol, maar iets dat je diep van binnen in de kern van je wezen zo geloofd en voelt.
Net zo zeker als je weet dat de aarde rond is, weet je dit ook.
Zo sterk kan gepest tussen kinderen doorwerken op de rest van hun leven.
Dat ze ondanks dat gevoel een vriend heeft van wie ze houd en die van haar houd en dat ze, eindelijk, durft op te komen voor zichzelf en hem geeft voor mij juist haar kracht aan!
Als je als kind zo erg vernederd en minderwaardig wordt gemaakt vormt dat je beeld over jezelf en de rest van de wereld heel erg.
Een goed voorbeeld is het feit dat ik, in mijn herindering, al vanaf de basisschool een lekker dikkertje ben.
Laatst zat ik weer naar foto's en video's van mij te kijken van vroeger en dan kijk ik vol verbazing en ongeloof naar dat mooie slanke meisje wiens gezicht toch wel heel erg op het mijne lijkt.
Ik denk, (en Elske als het niet klopt moet je het zeggen hoor) dat bij Eslke, net als bij mij nog vaak het geval is het volgende door haar hoof spookt. "ik verdien niets, mag niets verwachten en een gelukkige, normale, gelijkwaardige relatie met de mensen om mij heen is, een enkele uitzondering daargelaten, totaal onmogelijk omdat ik zo minderwaardig ben.
Dat is geen slachtofferrol, maar iets dat je diep van binnen in de kern van je wezen zo geloofd en voelt.
Net zo zeker als je weet dat de aarde rond is, weet je dit ook.
Zo sterk kan gepest tussen kinderen doorwerken op de rest van hun leven.
Dat ze ondanks dat gevoel een vriend heeft van wie ze houd en die van haar houd en dat ze, eindelijk, durft op te komen voor zichzelf en hem geeft voor mij juist haar kracht aan!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 14:11
bjf, je hebt het goed omschreven! En vroeger was het ook nog eens zo dat de oorzaak van het pesten bij het slachtoffer werd gezocht. Dan werd er gezegd dat je je moest aanpassen aan de groep, of dat je je niet zo verlegen moest gedragen, of dat je voor jezelf moest opkomen, of dat je spontaner moest zijn. Als je dat zou doen, zou het pesten wel over gaan. Helemaal fout van die mensen (leraren bv) om zo te reageren. Want op deze manier wordt de oorzaak bij de gepeste gezocht, en dit bevestigd nog meer het slechte beeld dat zo iemand al van zichzelf heeft. Voor een kind komt het dan over dat je het pesten over je afroept door je eigen karakter/gedrag. De mensen toen begrepen niet dat verlegenheid, niet voor jezelf op durven te komen e.d. een gevolg was van het pesten, en geen oorzaak.
Het komt inderdaad in je kern, die gedachte word je basis in je contact met andere mensen je verdere leven. Zie ook mijn angst dat mijn kinderen ook gepest worden. Ik ben daar bang voor omdat ze mijn uiterlijk of karakter hebben. Ik voel het nog steeds zo dat ik met mijn uiterlijk en/of karakter het pesten over me afriep. Mijn verstand zegt anders, maar het voelt na al die jaren nog steeds zo. Omdat dit ook al die jaren zo gezegd is.
Het komt inderdaad in je kern, die gedachte word je basis in je contact met andere mensen je verdere leven. Zie ook mijn angst dat mijn kinderen ook gepest worden. Ik ben daar bang voor omdat ze mijn uiterlijk of karakter hebben. Ik voel het nog steeds zo dat ik met mijn uiterlijk en/of karakter het pesten over me afriep. Mijn verstand zegt anders, maar het voelt na al die jaren nog steeds zo. Omdat dit ook al die jaren zo gezegd is.
donderdag 23 juli 2009 om 14:15
oeee wat klote voor je!
Heb de andere reacties niet gelezen maar ik wil je wel 1 ding zeggen: Laat je niet weerhouden om kinderen te krijgen als je dat graag wilt! Het verdriet wat jij voelt zal smelten als je die kleine dreumes in je armen hebt!
Trouwens, ik heb vroeger gewerkt voor Nickelodeon: (weet niet hoe je eruit ziet) maar de lelijkste mensen krijgen echt de knapste kinderen hoor! Bovendien viel mij daar op: Populaire kinderen zijn niet per definitie mooi, maar zijn wel brutaal, openhartig, levenslustig, leuk in de omgang, grappig en zeker van zichzelf. De 'lelijkste ' kinderen kunnen de grootste clown van de klas zijn hoor!
Het gaat er om dat jou kind zich niet LAAT plagen en dat je zorgt dat je kind veel zelfvertrouwen heeft. Pak daar eens een boek over opvoeden bij en zie met wat voor methodes je dat kunt aanmoedigen, met kleding en kapsels, beugels en lenzen kan je ook een heel eind komen als het echt zo belangrijk voor je is.
NIET JE VERLEDEN JE TOEKOMST LATEN BEPALEN!!!!
leef, geniet, word moeder, word gelukkig en proef van de wonderen die allemaal nog op jou pad liggen. En schijt aan je vervelende schoonmoeder!!! Laat lekker lullen joh. Gewoon niet op in gaan. Je vriend zal wel beter weten of niet? Anders gaan jullie gewoon niet meer langs bij die tang, simpel. Je hebt vast wel een leuke buurvrouw of tante die je kleine straks OMA mag noemen. Go for it!!!!!!!! dikke kus
Heb de andere reacties niet gelezen maar ik wil je wel 1 ding zeggen: Laat je niet weerhouden om kinderen te krijgen als je dat graag wilt! Het verdriet wat jij voelt zal smelten als je die kleine dreumes in je armen hebt!
Trouwens, ik heb vroeger gewerkt voor Nickelodeon: (weet niet hoe je eruit ziet) maar de lelijkste mensen krijgen echt de knapste kinderen hoor! Bovendien viel mij daar op: Populaire kinderen zijn niet per definitie mooi, maar zijn wel brutaal, openhartig, levenslustig, leuk in de omgang, grappig en zeker van zichzelf. De 'lelijkste ' kinderen kunnen de grootste clown van de klas zijn hoor!
Het gaat er om dat jou kind zich niet LAAT plagen en dat je zorgt dat je kind veel zelfvertrouwen heeft. Pak daar eens een boek over opvoeden bij en zie met wat voor methodes je dat kunt aanmoedigen, met kleding en kapsels, beugels en lenzen kan je ook een heel eind komen als het echt zo belangrijk voor je is.
NIET JE VERLEDEN JE TOEKOMST LATEN BEPALEN!!!!
leef, geniet, word moeder, word gelukkig en proef van de wonderen die allemaal nog op jou pad liggen. En schijt aan je vervelende schoonmoeder!!! Laat lekker lullen joh. Gewoon niet op in gaan. Je vriend zal wel beter weten of niet? Anders gaan jullie gewoon niet meer langs bij die tang, simpel. Je hebt vast wel een leuke buurvrouw of tante die je kleine straks OMA mag noemen. Go for it!!!!!!!! dikke kus
donderdag 23 juli 2009 om 14:19
@ELske
Echt zo herkenbaar, alleen vonden mijn ouders ( als de enige) niet dat het aan mij lag.
Maar ja, in je hoofd denk je dan, maar dat zijn mijn ouders die moeten dat wel zeggen natuurlijk.
Daarbij zijn dat er maar twee en op school zijn er wel dertig die wat anders roepen.
Onze kinderen (zeker de jongste) lijken in hun uiterlijk heel erg sterk op mij, toen ik zo oud was.
Verder lijkt de oudste in zijn doen en laten ook heele rg op mij, en toch... toch wordt hij geaccepteerd.
Ik heb nu ( op mijn drieendertigste, moet je na gaan) voor het eerst een kinderfeestje meegemaakt!
En het mooie is, hij gaat ook naar andere kinderfeestjes toe!
Het lag en ligt echt niet aan ons, toen niet en nu niet.
En mijn geweldige kinderen ( he ik ben hun moeder dus mag ik dat vinden natuurlijk ) zijn daar het levende bewijs van.
Echt zo herkenbaar, alleen vonden mijn ouders ( als de enige) niet dat het aan mij lag.
Maar ja, in je hoofd denk je dan, maar dat zijn mijn ouders die moeten dat wel zeggen natuurlijk.
Daarbij zijn dat er maar twee en op school zijn er wel dertig die wat anders roepen.
Onze kinderen (zeker de jongste) lijken in hun uiterlijk heel erg sterk op mij, toen ik zo oud was.
Verder lijkt de oudste in zijn doen en laten ook heele rg op mij, en toch... toch wordt hij geaccepteerd.
Ik heb nu ( op mijn drieendertigste, moet je na gaan) voor het eerst een kinderfeestje meegemaakt!
En het mooie is, hij gaat ook naar andere kinderfeestjes toe!
Het lag en ligt echt niet aan ons, toen niet en nu niet.
En mijn geweldige kinderen ( he ik ben hun moeder dus mag ik dat vinden natuurlijk ) zijn daar het levende bewijs van.
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 14:25
@Mutsie, je hart zit in je post op de goede plek, echt waar.
Maar eigenlijk zeg jij ook dat een gepest kind het aan zichzelf heeft te danken, niet genoeg zelfvertrouwen, niet vlot genoeg etc....
Mijn vraag is dan, waarom leren ouders hun kinderen niet dat iedereen anders is, en dat niet alle kinderen gelijk lopen te dollen en gillen en haantje de voorste zijn.
En dat ook verlegen, stille of wat voor een kind dan ook heel aardig kan zijn, als je maar de moeite neemt om ze te leren kennen?
Dat leren wij onze kinderen ook, en geloof me zo jong als ze zijn snappen ze het precies hoor!
Maar eigenlijk zeg jij ook dat een gepest kind het aan zichzelf heeft te danken, niet genoeg zelfvertrouwen, niet vlot genoeg etc....
Mijn vraag is dan, waarom leren ouders hun kinderen niet dat iedereen anders is, en dat niet alle kinderen gelijk lopen te dollen en gillen en haantje de voorste zijn.
En dat ook verlegen, stille of wat voor een kind dan ook heel aardig kan zijn, als je maar de moeite neemt om ze te leren kennen?
Dat leren wij onze kinderen ook, en geloof me zo jong als ze zijn snappen ze het precies hoor!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 14:37
Ja dat is zo, maar jij en ik weten allebei dat dat een ideaalbeeld is wat je nooit zult krijgen
Het gaat er om dat OT geen kinderen wil omdat ze bang is dat die zullen worden gepest.
Dan kan je moeilijk tegen OT Zeggen nou als iedereen zijn kinderen zou leren dat je niet mag pesten komt het wel goed. Daar heeft ze niets aan. Je kunt er wel zelf voor zorgen dat je kind voor zichzelf opkomt met pesten: zel werd ik in groep 4 een week ofzo gepest. Toen heb ik 1 van die kinderen aan zn haartjes naar de zandbak gesleept en m met zn bek in t zand geduwd tot de juf me er af moest trekken. Misschien niet pedagogisch verantwoord, maar ik ben daarna nooit meer gepest.
Mijn zusje werd wat langer gepest. Ze ging maar niet in op mijn adviezen en ik ging dus na 2 jaar huilend thuiskomen op een dag naar haar school toe. Inderdaad, allemaal barbies, en zagen er heel anders uit dan mijn zusje. Ik liep er op af en vroeg of ze mijn zusje kenden. Ze begonnen te lachen en ik vroeg wat er te lachen viel. Ze keken elkaar aan en stonden als giegeliche tieners vervelend te doen. Ik heb er 2 goed in elkaar getimmerd, tot er ongeveer 10 16 jarigen op mn nek hingen. Ik ging tegen de grond en we moesten uit elkaar gehaald worden door de concierge. Mijn zusje is sinds die dag nooit meer gepest. Eerst waren ze gewoon bang, maar na een paar weken niet pesten merkten ze dat mijn zusje ook gewoon hartstikke leuk is! zelfs is ze het jaar daarna nog populair geworden ook ! de cirkel moest gewoon even doorbroken worden,
Ik zeg niet dat slaan de enige oplossing is, ik zeg dat je het niet moet laten gebeuren. En als je je kinderen van jongs af aan leert: dit is jou grens en daar gaat niemand overheen, dan zal het pesten echt wel meevallen.
Het gaat er om dat OT geen kinderen wil omdat ze bang is dat die zullen worden gepest.
Dan kan je moeilijk tegen OT Zeggen nou als iedereen zijn kinderen zou leren dat je niet mag pesten komt het wel goed. Daar heeft ze niets aan. Je kunt er wel zelf voor zorgen dat je kind voor zichzelf opkomt met pesten: zel werd ik in groep 4 een week ofzo gepest. Toen heb ik 1 van die kinderen aan zn haartjes naar de zandbak gesleept en m met zn bek in t zand geduwd tot de juf me er af moest trekken. Misschien niet pedagogisch verantwoord, maar ik ben daarna nooit meer gepest.
Mijn zusje werd wat langer gepest. Ze ging maar niet in op mijn adviezen en ik ging dus na 2 jaar huilend thuiskomen op een dag naar haar school toe. Inderdaad, allemaal barbies, en zagen er heel anders uit dan mijn zusje. Ik liep er op af en vroeg of ze mijn zusje kenden. Ze begonnen te lachen en ik vroeg wat er te lachen viel. Ze keken elkaar aan en stonden als giegeliche tieners vervelend te doen. Ik heb er 2 goed in elkaar getimmerd, tot er ongeveer 10 16 jarigen op mn nek hingen. Ik ging tegen de grond en we moesten uit elkaar gehaald worden door de concierge. Mijn zusje is sinds die dag nooit meer gepest. Eerst waren ze gewoon bang, maar na een paar weken niet pesten merkten ze dat mijn zusje ook gewoon hartstikke leuk is! zelfs is ze het jaar daarna nog populair geworden ook ! de cirkel moest gewoon even doorbroken worden,
Ik zeg niet dat slaan de enige oplossing is, ik zeg dat je het niet moet laten gebeuren. En als je je kinderen van jongs af aan leert: dit is jou grens en daar gaat niemand overheen, dan zal het pesten echt wel meevallen.
donderdag 23 juli 2009 om 14:52
het is niet zo dat je het laat gebeuren, het overkomt je. Ondanks je pogingen om er iets aan te doen, gaat het gewoon door en wordt het van kwaad tot erger. Tot je na verloop van tijd niets meer durft te doen. Zoals bij je zusje, zij durfde waarschijnlijk niets meer te doen. jij hebt het voor haar opgelost. Dat is heel fijn. Maar niet iedereen heeft iemand die het voor hem of haar opneemt. Ik vind het dan niet terecht dat je zegt dat iemand het maar laat gebeuren. Het zijn de volwassen leraren die het tegen beter in laten gebeuren, niet het gepeste kind zelf.
je hebt gelijk wat betreft het leren aangeven van grenzen. Als ik toch kinderen zou krijgen zou ik dat zeker ook stimuleren. Maar ik had thuis een moeder rondlopen die dwars over mijn grenzen heenwalste. Hoe kan je dan verwachten dat ik op school wel mijn grenzen aangaf? Ook in dit geval vind ik niet dat je kan zeggen dat iemand iets laat gebeuren. Het zijn allemaal kinderen. Het waren volwassenen die niet goed op de situatie gereageerd hebben.
je hebt gelijk wat betreft het leren aangeven van grenzen. Als ik toch kinderen zou krijgen zou ik dat zeker ook stimuleren. Maar ik had thuis een moeder rondlopen die dwars over mijn grenzen heenwalste. Hoe kan je dan verwachten dat ik op school wel mijn grenzen aangaf? Ook in dit geval vind ik niet dat je kan zeggen dat iemand iets laat gebeuren. Het zijn allemaal kinderen. Het waren volwassenen die niet goed op de situatie gereageerd hebben.
donderdag 23 juli 2009 om 14:54
Mutsie ik zeg niet dat als iedereen zijn kind zou leren niet te pesten dat het dan goed komt.
Als je mijn reacties leest heb ik het er ook over dat onze kinderen, ook al lijken ze zowel in uiterlijk als in karakter op mij, niet gepest worden.
Daaruit kun je dus redelijkerwijs concluderen dat haar kinderen net zo min kans lopen om gepest te worden omdat hun moeder werd gepest en ze op haar lijken.
Waarom beet jij wel van je af en je zusje niet?
Ik neem aan dat jullie toch dezelfde opvoeding hebben gehad?
Al besef ik me dat ik het mis kan hebben natuurlijk, soms gaat het nu eenmaal niet zoals het bij de meesten gaat.
ad: Wat Elske zegt is echt zo ontzettend waar!
Ik heb ook wel eens ( zeer tegen mijn karakter in) teruggeslagen en flink ook, maar dat hielp echt niet hoor!
Als je mijn reacties leest heb ik het er ook over dat onze kinderen, ook al lijken ze zowel in uiterlijk als in karakter op mij, niet gepest worden.
Daaruit kun je dus redelijkerwijs concluderen dat haar kinderen net zo min kans lopen om gepest te worden omdat hun moeder werd gepest en ze op haar lijken.
Waarom beet jij wel van je af en je zusje niet?
Ik neem aan dat jullie toch dezelfde opvoeding hebben gehad?
Al besef ik me dat ik het mis kan hebben natuurlijk, soms gaat het nu eenmaal niet zoals het bij de meesten gaat.
ad: Wat Elske zegt is echt zo ontzettend waar!
Ik heb ook wel eens ( zeer tegen mijn karakter in) teruggeslagen en flink ook, maar dat hielp echt niet hoor!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 15:10
quote:elske schreef op 23 juli 2009 @ 14:52:
het is niet zo dat je het laat gebeuren, het overkomt je. Ondanks je pogingen om er iets aan te doen, gaat het gewoon door en wordt het van kwaad tot erger. Tot je na verloop van tijd niets meer durft te doen. Zoals bij je zusje, zij durfde waarschijnlijk niets meer te doen. jij hebt het voor haar opgelost. Dat is heel fijn. Maar niet iedereen heeft iemand die het voor hem of haar opneemt. Ik vind het dan niet terecht dat je zegt dat iemand het maar laat gebeuren. Het zijn de volwassen leraren die het tegen beter in laten gebeuren, niet het gepeste kind zelf.
je hebt gelijk wat betreft het leren aangeven van grenzen. Als ik toch kinderen zou krijgen zou ik dat zeker ook stimuleren. Maar ik had thuis een moeder rondlopen die dwars over mijn grenzen heenwalste. Hoe kan je dan verwachten dat ik op school wel mijn grenzen aangaf? Ook in dit geval vind ik niet dat je kan zeggen dat iemand iets laat gebeuren. Het zijn allemaal kinderen. Het waren volwassenen die niet goed op de situatie gereageerd hebben.
dat heb ik nooit lettelijk gezegd...
ik heb gezegd wees niet bang, je kunt je kind trainen in assertief zijn!!! Dus niet zoals jou moeder dat gedaan heeft, ik heb niet gezegd dat het aan het kind ligt!! ben je gek dat ligt allemaal in de opvoeding. Geef je kind zelfvertrouwen, en zorg dat je kind niet met zich laat sollen. Wel binnen de perken uiteraard.
het is niet zo dat je het laat gebeuren, het overkomt je. Ondanks je pogingen om er iets aan te doen, gaat het gewoon door en wordt het van kwaad tot erger. Tot je na verloop van tijd niets meer durft te doen. Zoals bij je zusje, zij durfde waarschijnlijk niets meer te doen. jij hebt het voor haar opgelost. Dat is heel fijn. Maar niet iedereen heeft iemand die het voor hem of haar opneemt. Ik vind het dan niet terecht dat je zegt dat iemand het maar laat gebeuren. Het zijn de volwassen leraren die het tegen beter in laten gebeuren, niet het gepeste kind zelf.
je hebt gelijk wat betreft het leren aangeven van grenzen. Als ik toch kinderen zou krijgen zou ik dat zeker ook stimuleren. Maar ik had thuis een moeder rondlopen die dwars over mijn grenzen heenwalste. Hoe kan je dan verwachten dat ik op school wel mijn grenzen aangaf? Ook in dit geval vind ik niet dat je kan zeggen dat iemand iets laat gebeuren. Het zijn allemaal kinderen. Het waren volwassenen die niet goed op de situatie gereageerd hebben.
dat heb ik nooit lettelijk gezegd...
ik heb gezegd wees niet bang, je kunt je kind trainen in assertief zijn!!! Dus niet zoals jou moeder dat gedaan heeft, ik heb niet gezegd dat het aan het kind ligt!! ben je gek dat ligt allemaal in de opvoeding. Geef je kind zelfvertrouwen, en zorg dat je kind niet met zich laat sollen. Wel binnen de perken uiteraard.
donderdag 23 juli 2009 om 15:13
quote:BJF33 schreef op 23 juli 2009 @ 14:54:
Mutsie ik zeg niet dat als iedereen zijn kind zou leren niet te pesten dat het dan goed komt.
Als je mijn reacties leest heb ik het er ook over dat onze kinderen, ook al lijken ze zowel in uiterlijk als in karakter op mij, niet gepest worden.
Daaruit kun je dus redelijkerwijs concluderen dat haar kinderen net zo min kans lopen om gepest te worden omdat hun moeder werd gepest en ze op haar lijken.
Waarom beet jij wel van je af en je zusje niet?
Ik neem aan dat jullie toch dezelfde opvoeding hebben gehad?
Al besef ik me dat ik het mis kan hebben natuurlijk, soms gaat het nu eenmaal niet zoals het bij de meesten gaat.
ad: Wat Elske zegt is echt zo ontzettend waar!
Ik heb ook wel eens ( zeer tegen mijn karakter in) teruggeslagen en flink ook, maar dat hielp echt niet hoor!nee, wij hebben niet dezelfde opvoeding gehad, zij woonde bij moeder en ik bij vader. Moeder was ook nogal kritisch en neerbuigend, ik kon daar niet tegen dus ben bij mn vader gaan wonen op jonge leeftijd. Zusje was gewoon zeer kwetsbaar, ik ook wel, toen ze mij gingen pesten heb ik ook een paar dagen huilend op bed gelegen, maar het licht ging op een dag uit en dacht oh hell no!!! en toen vond iedereen me ineens heel leuk en stoer en geweldig
Mutsie ik zeg niet dat als iedereen zijn kind zou leren niet te pesten dat het dan goed komt.
Als je mijn reacties leest heb ik het er ook over dat onze kinderen, ook al lijken ze zowel in uiterlijk als in karakter op mij, niet gepest worden.
Daaruit kun je dus redelijkerwijs concluderen dat haar kinderen net zo min kans lopen om gepest te worden omdat hun moeder werd gepest en ze op haar lijken.
Waarom beet jij wel van je af en je zusje niet?
Ik neem aan dat jullie toch dezelfde opvoeding hebben gehad?
Al besef ik me dat ik het mis kan hebben natuurlijk, soms gaat het nu eenmaal niet zoals het bij de meesten gaat.
ad: Wat Elske zegt is echt zo ontzettend waar!
Ik heb ook wel eens ( zeer tegen mijn karakter in) teruggeslagen en flink ook, maar dat hielp echt niet hoor!nee, wij hebben niet dezelfde opvoeding gehad, zij woonde bij moeder en ik bij vader. Moeder was ook nogal kritisch en neerbuigend, ik kon daar niet tegen dus ben bij mn vader gaan wonen op jonge leeftijd. Zusje was gewoon zeer kwetsbaar, ik ook wel, toen ze mij gingen pesten heb ik ook een paar dagen huilend op bed gelegen, maar het licht ging op een dag uit en dacht oh hell no!!! en toen vond iedereen me ineens heel leuk en stoer en geweldig
donderdag 23 juli 2009 om 15:23
mutsie, je hebt wel gezegd dat een kind zich niet moet LATEN plagen. Hierbij leg je de oorzaak dus bij het kind. Ik vind dat je hier een heleboel mensen/kinderen tekort mee doet.
Pesten is nog steeds een moeilijk onderwerp. Er zijn heel veel mensen die vinden dat een kind het pesten over zich afroept door zijn gedrag/uiterlijk. De meest gegeven tip is dat het kind voor zichzelf op moet komen. Hiermee leggen zij de verantwoordelijkheid van het pesten bij een kind. Toch is dit niet hoe het werkt. Ik ben er pas na 15 jaar achter gekomen dat het niet mijn schuld was, dat ik er zelf niet de oorzaak van was. Dat ik gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. Als ik niet in die klas had gezeten was iemand anders het pispaaltje geweest. Iemand die nu geen last heeft van een pestverleden. Sinds ik dat weet is er een last van mijn schouders gevallen. Al zijn sommige problemen daar niet mee opgelost helaas.
Ook ik ben in het verleden voor mijzelf opgekomen, ook dmv uitschelden en soms iemand slaan/schoppen. Dit heeft niet gewerkt. Ik bleef vernederd worden, ik bleef het pispaaltje. Met alle gevolgen van dien. Er is dus meer voor nodig om pesten te stoppen. Niet alleen het slachtoffer moet veranderen, ook de pestkoppen, meelopers, leraren enz enz. De gepeste kan in zijn eentje de situatie niet veranderen, daar zijn meer partijen voor nodig. Maar dat is mijn mening.
edit: opvoeding is inderdaad ook heel belangrijk in deze. Als je van je ouders meekrijgt dat jij goed genoeg bent en dat jij je grenzen kan aangeven, dat er rekening met je wordt gehouden,dan is dat alleen maar goed. Het is jammer dat ik dat niet zo gehad heb.
Pesten is nog steeds een moeilijk onderwerp. Er zijn heel veel mensen die vinden dat een kind het pesten over zich afroept door zijn gedrag/uiterlijk. De meest gegeven tip is dat het kind voor zichzelf op moet komen. Hiermee leggen zij de verantwoordelijkheid van het pesten bij een kind. Toch is dit niet hoe het werkt. Ik ben er pas na 15 jaar achter gekomen dat het niet mijn schuld was, dat ik er zelf niet de oorzaak van was. Dat ik gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. Als ik niet in die klas had gezeten was iemand anders het pispaaltje geweest. Iemand die nu geen last heeft van een pestverleden. Sinds ik dat weet is er een last van mijn schouders gevallen. Al zijn sommige problemen daar niet mee opgelost helaas.
Ook ik ben in het verleden voor mijzelf opgekomen, ook dmv uitschelden en soms iemand slaan/schoppen. Dit heeft niet gewerkt. Ik bleef vernederd worden, ik bleef het pispaaltje. Met alle gevolgen van dien. Er is dus meer voor nodig om pesten te stoppen. Niet alleen het slachtoffer moet veranderen, ook de pestkoppen, meelopers, leraren enz enz. De gepeste kan in zijn eentje de situatie niet veranderen, daar zijn meer partijen voor nodig. Maar dat is mijn mening.
edit: opvoeding is inderdaad ook heel belangrijk in deze. Als je van je ouders meekrijgt dat jij goed genoeg bent en dat jij je grenzen kan aangeven, dat er rekening met je wordt gehouden,dan is dat alleen maar goed. Het is jammer dat ik dat niet zo gehad heb.
donderdag 23 juli 2009 om 15:25
@mutsie, dank je voor de uitleg.
Het zal moeilijk voor jou en je zusje zijn geweest om zo op te groeien lijkt me.
Wat ik lees in je post is dat jullie beiden anders omgingen met hoe jullie moeder deed.
Jij kon er niet tegen en "vluchte" naar je vader, je zusje bleef.
Misschien dat ze toen ook te jong was om dara wat aan te kunnen doen.
Maar toen ze ouder werd liep ze ook niet weg, jij deed dit wel, maakte die keuze.
Dat bedoel ik met ieder mens is anders en reageerd anders.
Als jou zusje toen de oudste was geweest denk je dat ze dan ook, net als jij was gegaan of was ze gebleven?
Ik bedenk me nu dat ik alweer aanneem dat ze dezelfde vader heeft en dus dezelfde keuze had en dat hoeft niet zo te zijn.
Maar als dat wel zo zou zijn geweest, zou ze dan dezelfde keuze hebben gemaakt als jij hebt gedaan op die leeftijd?
Het zal moeilijk voor jou en je zusje zijn geweest om zo op te groeien lijkt me.
Wat ik lees in je post is dat jullie beiden anders omgingen met hoe jullie moeder deed.
Jij kon er niet tegen en "vluchte" naar je vader, je zusje bleef.
Misschien dat ze toen ook te jong was om dara wat aan te kunnen doen.
Maar toen ze ouder werd liep ze ook niet weg, jij deed dit wel, maakte die keuze.
Dat bedoel ik met ieder mens is anders en reageerd anders.
Als jou zusje toen de oudste was geweest denk je dat ze dan ook, net als jij was gegaan of was ze gebleven?
Ik bedenk me nu dat ik alweer aanneem dat ze dezelfde vader heeft en dus dezelfde keuze had en dat hoeft niet zo te zijn.
Maar als dat wel zo zou zijn geweest, zou ze dan dezelfde keuze hebben gemaakt als jij hebt gedaan op die leeftijd?
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
donderdag 23 juli 2009 om 15:32
Nou, dat weet ik niet. we hebben wel dezelfde vader ja, dus....
Maar die heeft een eigen zaak dus groeide je wel heel zelfstandig op zeg maar, maar ik had dat liever dan continu naar beneden gehaald te worden.
Mijn zusje had ook honden bij mn moeder waar ze heel gek op is en voor een kind is dat natuulijk heel wat
Maar die heeft een eigen zaak dus groeide je wel heel zelfstandig op zeg maar, maar ik had dat liever dan continu naar beneden gehaald te worden.
Mijn zusje had ook honden bij mn moeder waar ze heel gek op is en voor een kind is dat natuulijk heel wat
donderdag 23 juli 2009 om 15:36
donderdag 23 juli 2009 om 15:42
quote:BJF33 schreef op 23 juli 2009 @ 13:59:
Iris27, Ik ben het wel met je eens, maar ook niet.
Als je als kind zo erg vernederd en minderwaardig wordt gemaakt vormt dat je beeld over jezelf en de rest van de wereld heel erg.
Een goed voorbeeld is het feit dat ik, in mijn herindering, al vanaf de basisschool een lekker dikkertje ben.
Laatst zat ik weer naar foto's en video's van mij te kijken van vroeger en dan kijk ik vol verbazing en ongeloof naar dat mooie slanke meisje wiens gezicht toch wel heel erg op het mijne lijkt.
Ik denk, (en Elske als het niet klopt moet je het zeggen hoor) dat bij Eslke, net als bij mij nog vaak het geval is het volgende door haar hoof spookt. "ik verdien niets, mag niets verwachten en een gelukkige, normale, gelijkwaardige relatie met de mensen om mij heen is, een enkele uitzondering daargelaten, totaal onmogelijk omdat ik zo minderwaardig ben.
Dat is geen slachtofferrol, maar iets dat je diep van binnen in de kern van je wezen zo geloofd en voelt.
Net zo zeker als je weet dat de aarde rond is, weet je dit ook.
Zo sterk kan gepest tussen kinderen doorwerken op de rest van hun leven.
Dat ze ondanks dat gevoel een vriend heeft van wie ze houd en die van haar houd en dat ze, eindelijk, durft op te komen voor zichzelf en hem geeft voor mij juist haar kracht aan!
Ik weet hoe het is om als kind gepest te worden, heel goed zelfs. Ik viel ook overal buiten, gewoon omdat ik mij niet voegde naar de groep. En als kind was dat ook zeker niet leuk nee.
Maar ik heb als volwassenen besloten om dit geen invloed te laten hebben op mij als persoon hoe ik nu ben. Ik weet dat ik net zo waardevol ben als ieder ander persoon. Ik denk zelfs dat het mij sterker gemaakt heeft, juist omdat ik weet hoe het is om tegenslag te kennen.
En ik zal het daarom altijd opnemen voor de zwakkere in een groep.
Wat ik bedoel met een slachtofferrol, is dat ik in TO's post lees dat zoveel zaken uit het verleden en uit haar omgeving haar beinvloeden op hoe zij is en over zichzelf denkt. Dat is zo zonde!!
Niemand, maar werkelijk ook niemand kun je de 'schuld' geven van hoe jij over jezelf denkt. Dat is in je eigen controle.
Ik wil het probleem niet bagitalliseren. Echt niet. Maar ik blijf erbij dat je zelf degene bent die het kunt veranderen.
Iris27, Ik ben het wel met je eens, maar ook niet.
Als je als kind zo erg vernederd en minderwaardig wordt gemaakt vormt dat je beeld over jezelf en de rest van de wereld heel erg.
Een goed voorbeeld is het feit dat ik, in mijn herindering, al vanaf de basisschool een lekker dikkertje ben.
Laatst zat ik weer naar foto's en video's van mij te kijken van vroeger en dan kijk ik vol verbazing en ongeloof naar dat mooie slanke meisje wiens gezicht toch wel heel erg op het mijne lijkt.
Ik denk, (en Elske als het niet klopt moet je het zeggen hoor) dat bij Eslke, net als bij mij nog vaak het geval is het volgende door haar hoof spookt. "ik verdien niets, mag niets verwachten en een gelukkige, normale, gelijkwaardige relatie met de mensen om mij heen is, een enkele uitzondering daargelaten, totaal onmogelijk omdat ik zo minderwaardig ben.
Dat is geen slachtofferrol, maar iets dat je diep van binnen in de kern van je wezen zo geloofd en voelt.
Net zo zeker als je weet dat de aarde rond is, weet je dit ook.
Zo sterk kan gepest tussen kinderen doorwerken op de rest van hun leven.
Dat ze ondanks dat gevoel een vriend heeft van wie ze houd en die van haar houd en dat ze, eindelijk, durft op te komen voor zichzelf en hem geeft voor mij juist haar kracht aan!
Ik weet hoe het is om als kind gepest te worden, heel goed zelfs. Ik viel ook overal buiten, gewoon omdat ik mij niet voegde naar de groep. En als kind was dat ook zeker niet leuk nee.
Maar ik heb als volwassenen besloten om dit geen invloed te laten hebben op mij als persoon hoe ik nu ben. Ik weet dat ik net zo waardevol ben als ieder ander persoon. Ik denk zelfs dat het mij sterker gemaakt heeft, juist omdat ik weet hoe het is om tegenslag te kennen.
En ik zal het daarom altijd opnemen voor de zwakkere in een groep.
Wat ik bedoel met een slachtofferrol, is dat ik in TO's post lees dat zoveel zaken uit het verleden en uit haar omgeving haar beinvloeden op hoe zij is en over zichzelf denkt. Dat is zo zonde!!
Niemand, maar werkelijk ook niemand kun je de 'schuld' geven van hoe jij over jezelf denkt. Dat is in je eigen controle.
Ik wil het probleem niet bagitalliseren. Echt niet. Maar ik blijf erbij dat je zelf degene bent die het kunt veranderen.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
