een beetje verdrietig

Even van mij afschrijven. Ik heb het gevoel dat het het laatste jaar beter met mij gaat. Ik heb het zo slecht nog niet: heb een lieve vriend, een lieve vader, leuke vrienden, een leuke baan wat goed gaat, een mooi huis. Zo slecht gaat het dus niet.

Toch ben ik de laatste tijd verdrietig, meestal over dingen die vroeger gebeurd zijn. Het lijkt net alsof die dingen als een rode draad door mijn leven blijven lopen. Vroeger ben ik jarenlang gepest. Dit heeft een hele grote stempel op mijn leven gedrukt. Ik heb pas sinds een jaar het idee dat ik dit pestverleden een beetje aan het afsluiten ben. Dit omdat ik iemand van vroeger ben tegengekomen die toen bij mij in de klas zat. Dat heeft mij erg geholpen, om het er over te hebben hoe het toen was en wat het met mij heeft gedaan. Het heeft mij goed gedaan. Toch is er 1 ding uit mijn pestverleden wat mij nu bezighoudt: ik ben nu 28, maar durf niet aan kinderen te beginnen. Ik wil niet dat ze op mij lijken, en daardoor ook jarenlang vernederd zullen worden. Dit is de enige reden wat mij ervan weerhoud om aan kinderen te beginnen. En dat vind ik erg. Dat ik zo erg ben afgekraakt al die jaren, dat dit nu het resultaat ervan is. Natuurlijk kan ik wel aan kinderen beginnen, natuurlijk kan ik ook een goede moeder zijn. Toch ben ik bang dat ik er nooit van zal kunnen genieten, uit angst dat mijn kinderen hetzelfde zal overkomen omdat ik hun moeder ben. En dat vind ik erg en maakt me erg verdrietig. Mede ook omdat de mensen die mij vroeger zo slecht hebben behandeld, zelf wel kinderen krijgen. Zij zullen niet bang zijn dat hun kind op hen lijkt.



Het andere ding uit mijn verleden is mijn moeder. Een heel lang verhaal. Het komt erop neer dat mijn moeder nooit positief over mij was. Het kwam over alsof ze niet blij met mij was. Ik zeg altijd dat zij nog erger was dan de kinderen uit mijn klas. Ik heb al 7 jaar geen contact meer met haar. Het is beter zo. Ik mis haar ook niet. Wat ik wel erg vind is de manier waarop ze mij behandeld heeft. Hoe heeft ze dat in godsnaam kunnen doen? Hoe kun je zo ontzettend negatief zijn over je eigen kind? Ik zal dat nooit kunnen begrijpen. Ik vind dat ik beter verdiende dan de manier waarop zij met mij omging. Nu de ene negatieve moeder uit mijn leven is, komt de andere er weer in. De moeder van mijn vriend is namelijk ook ontzettend negatief over mijn vriend. Heeft op alles commentaar in zijn leven en kraakt alles af. Dit kan van alles zijn: van uiterlijk tot inrichting huis, tot eetgewoonten tot vrienden, tot gespreksonderwerpen enz enz. Het is nooit goed bij haar. Haar andere kind wordt in mijn ogen veel beter behandeld en heeft dit gedrag naar mijn vriend toe overgenomen. Het komt erop neer dat ik door dit negatieve en dominante gedrag heel erg herinnerd word aan mijn eigen moeder en dit dus niet meer pik voor weer 20 jaar. Ik ben dus al 6,5 jaar of zo in 'koude oorlog' met mijn schoonmoeder en -zus. Ik vind dit zelf niet fijn. Maar ze maakt het ons zo moeilijk door overal commentaar en kritiek over te hebben. Ik heb er ook geen oplossing voor. Zij vind dat ik moeilijk ben en overal over val, en ik vind hetzelfde maar dan andersom. De beste oplossing is denk ik elkaar niet (vaak) meer zien. Maar ideaal is anders.



Ik word er af en toe best verdrietig van. Waarom moest ik op school zo slecht behandeld worden? Waarom ben ik nooit een kind zonder zorgen geweest? Waarom had ik niet gewoon een lieve/leuke moeder ipv eentje die alleen maar negatief was over alles wat ik deed en hoe ik was. Leuke herinneringen aan mijn jeugd heb ik totaal niet. Het liefste zou ik mijn hele jeugd vergeten, maar dat kan niet.



Ik heb het nu goed. Maar toch denk ik nog veel aan het verleden.



Edit: wat kinderen krijgen betreft ben ik ook nog eens bang dat mijn schoonmoeder de kinderen van haar andere kind ook gaat voortrekken en (veel belangrijker) veel positiever is over hen dan over onze kinderen. Dit heeft ze met haar eigen kinderen ook altijd gedaan, dus neem ik aan dat ze bij kleinkinderen op dezelfde voet doorgaat. Daar heb ik dus eigenlijk helemaal geen zin in.

Ook heeft mijn vriend een lichte vorm van autisme. Eventuele kinderen zouden dit dus ook kunnen krijgen, want erfelijk. Dan weet ik helemaal zeker dat ze onze kinderen minder vindt dan die van haar andere kind.

Ik vind het erg allemaal.

ik zie het gelukkig niet als een persoonlijk aanval op mij. Ik zie het als een poging om controle/zeggenschap over het leven van mijn vriend te houden. Want het gaat natuurlijk niet over het beeldje. Zij wil gewoon de scepter zwaaien in ons huis, daar gaat het uiteindelijk over. Zij wil nog steeds de baas zijn over alles wat mijn vriend wel en niet doet.



Ik kies zelf liever voor optie 1. Maar dat lost ook niet altijd op hoor. Ze zegt nooit iets verkeerds tegen mij, maar vooral tegen mijn vriend. Daar zegt ze regelmatig dingen tegen die ik dan lullig vind. Ook onderneemt/heeft ze veel meer met haar andere kind en dat vind ik ook lullig tov mijn vriend. Dus dat zie ik dan elke keer als ik erheen ga. Daarom liever optie 1, al lost dat ook niet alles op.

het probleem is dat ik me er dus wel druk om maak. Maar ik vraag me weleens af wat ze er allemaal aan heeft. Want het contact met haar zoon wordt er toch niet beter op zo? Die ziet toch dat andere mensen veel vriendelijker en hartelijker zijn naar hem toe dan zijn moeder en zus?



Ja ik voel me nu al wel beter. Vind het wel fijn zo, er over te hebben met mensen.

@iris: dat stond ook in dat boek. Dat zijn ouders die de controle willen houden over hun kind, ook al is het allang volwassen. Dit kan op verschillende manieren, bv door iemand klein te houden en constant commentaar en kritiek te geven. Een andere optie is in eventuele andere kinderen een bondgenoot te vinden zodat ze met meerdere tegen 1 kind opboksen om hem klein te houden. Ik denk dat dit bij mijn vriend ook zo is. Zijn zusje praat amper tegen hem, belt hem nooit op hoe het gaat (andersom ook niet hoor) en kat hem vaak af. Heeft ook vaak commentaar over uiterlijk, vrienden, gespreksonderwerpen e.d. Ook is mijn vriend totaal niet betrokken bij de geboorte van haar kindje en daarna ook niet. Ik kan het haar eigenlijk niet kwalijk nemen, ze heeft het van haar moeder overgenomen.

Eigenlijk vind ik het voor mijzelf niet eens zo erg. Ik vind het vooral erg voor mijn vriend. Het gedrag van zijn moeder werkt alleen maar in zijn nadeel. Bij andere mensen heeft hij ook geen zin in gezeik, geeft ze maar hun zin. Komt niet voor zichzelf op, waardoor mensen maar over hem heen blijven lopen. Dit heeft hij dus in feite van zijn moeder geleerd. Ja ik vind dat erg. Ik hoop dat het hem lukt dit te veranderen. Ik stimuleer dat wel erg bij hem, dat hij niet alles van iedereen hoeft te accepteren.

Nee, hij ziet vaak dingen niet. Komt misschien door licht autisme, of gewoon een te zachtaardig karakter, of door allebei.



hij is nogal afhankelijk van haar geweest, een jaartje of 30. Is best moeilijk om hem dat in te laten zien. Maar het begint wel te komen. Eerst vertelde hij alles aan haar. Nu weet hij wel dat hij sommige dingen beter niet meer kan vertellen omdat ze dan weer kwaad wordt en begint te schreeuwen enzo.

Of ik wijs hem erop dat bv mijn familie wel bij hem komt zitten en met hem praat op verjaardagen e.d. in tegenstelling tot zijn zus/moeder.



Maar het zal vast nog wat tijd kosten tot hij het allemaal ziet.

Weet je BJF, ik word er altijd zo kwaad over hoe ze tegen mijn vriend doet. Hij verdient gewoon beter.



Als je niet doet wat ze zegt wordt ze gewoon kwaad, tot schreeuwens toe. Ik kan daar helemaal niet tegen. Ik vind het heel irritant dat zij altijd commentaar heeft op mijn vriend/ons huis. Zij maakt het mij daar zo moeilijk mee. Je kan natuurlijk best een keer commentaar hebben op iets, maar zij heeft dat zonder overdrijven echt elke keer. Het gaat er altijd om wat ZIJ vindt en wat ZIJ zou doen enz enz. Zij zet dan nog het liefste alles naar eigen hand. Mijn vriend geeft altijd toe, ik niet. Daarom botst het ook tussen haar en mij. Het irriteert mij heel erg dat zij altijd heel veel commentaar heeft op mijn vriend, maar als je dan kritiek op haar hebt is ze niet thuis. Zij neemt gewoon geen verantwoording voor haar deel van een discussie/irritatie, enz enz.Het ligt altijd aan de ander. Ik vind dat eigenlijk nogal kinderachtig.



Het ergste vind ik nog wel dat iemand die opmerkingen heeft over beeldjes die scheef staan, het aantal pakken vla dat je in huis hebt, of dozen die op een bepaalde manier opgestapeld op zolder staan, over mij zegt dan ik moeilijk ben en dat ik overal over val. Ik heb eigenlijk toch helemaal geen zin meer om met zo'n persoon iets te maken te hebben.Zo iemand ben je liever kwijt dan rijk. Ik irriteer me er in ieder geval flink aan.

Ook ben ik ervan overtuigd dat dit dominante gedrag naar mijn vriend toe vooral in zijn nadeel heeft gewerkt (en nog werkt) in zijn omgang met andere mensen. Ook denk ik dat hij een betere band met zijn zus had gehad als zijn moeder zich anders had opgesteld tov hem

het is toch een onderwerp dat me blijft irriteren, daarom haal ik hem naar boven.



Zou de volgende manier van reageren nou helpen om het dominante/overheersende/denigrende gedrag te stoppen:



op verjaardagen e.d. wordt er door moeder en zusje niet tegen mijn vriend (en mij) gepraat. Ik zou gewoon niet meer naar die verjaardagen gaan.



Mijn vriend wordt totaal niet betrokken bij het kindje van zijn zusje, hun moeder wordt er wel bij betrokken. Mijn reactie zou zijn: het kindje geen aandacht meer geven en bv ook niet meer naar verjaardag gaan.



Mijn vriend is laatst met een smoesje door zijn oma (ook hetzelfde type) uit haar huis gezet terwijl hij op bezoek was. Ik zou nooit meer op bezoek gaan.



De vader van mijn vriend is overleden. Mijn vriend wordt niet betrokken bij bepaalde gelegenheden zoals zijn verjaardag, trouwdag e.d. Moeder en zusje gaan dan wel altijd iets samen doen. Ik zou zelf ook iets leuks doen op zo'n dag en nooit meer langskomen op dit soort dagen.



Zou dit nou helpen om het dominante/denigrerende te stoppen?

ik zou het wel fijn vinden als mijn vriend dit ook zo zou doen. Krijgen ze toch een signaal dat hun gedrag niet helemaal goed is. Maar weet niet of hij dat zou doen. De laatste keer dat hij niet naar een verjaadag wilde kreeg hij te horen dat als hij niet ging dat hij dan nooit meer welkom was. Ik zie ze ook nog wel hysterisch aan de telefoon hangen of voor de deur staan als hij bv niet naar bepaalde gelegenheden gaat. Verder wordt hij niet onder druk gezet of zo.



Ja weet het. Maar ik denk niet dat de irritatie weg gaat. Vind het echt niet kunnen hoe er tegen mijn vriend wordt gedaan.