Psyche
alle pijlers
Een beklemmende angst dat je kinderen alleen achterblijven
dinsdag 29 juni 2021 om 11:15
Beste lezers,
ik zoek een luisterend oor denk ik, het van me afschrijven. Misschien tips.
ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Daar heb ik intensieve therapie voor gevolgd en ik kan wel zeggen dat het goed met me gaat. Zo nu en dan steekt het de kop op, maar kan ik vaak weer bedenken wat ik moet doen en wat ik geleerd heb. Onlangs heb ik 3 gesprekken weer gevoerd met de ggz onddersteuner van de huisarts, dan sta ik weer even met beide benen op de grond en voel ik me sterk, want ik weet heus wel dat ik niet alles onder controle kan houden en dat het leven onvoorspelbaar is.
Mijn angst 'thema' zit hem in verlies en afscheid. Dat mijn kinderen iets overkomt, of dat mijzelf/parner iets overkomt en ik mijn kinderen alleen moet achterlaten. Vooral dat laatste speelt het meest en dat komt echt voort uit mijn eigen jeugd (onveilige en onvoorspelbare thuis situatie) dus ik snap ook waarom dit speelt bij mij.
Mijn man en ik willen dit jaar samen een weekend naar het buitenland voor een huwelijk van vrienden en hoe dichterbij dat komt hoe vervelender ik het vindt. Want, (angstgedachten, i know) er is onderweg zoveel risico dat ons iets overkomt. De reis, het vliegen (ik vind vliegen niet zo fijn) het verkeer in het buitenland, kans op een dodelijk ongeval, kortom allerlei mogelijke doem scenario's. Als ons iets overkomt blijven mn kinderen alleen achter en vanuit mijn angst zou ik het liefst bij hen thuis blijven. Tegelijkertijd wil ik niet toegeven aan mijn angst en kijk ik ook uit naar een weekend weg met mijn man. Maar de angst wordt steeds erger merk ik, ik kan het nu nog wegstoppen of afleiding zoeken, maar het komt dichterbij en ik moet binnenkort vliegtickets boeken. En ik stel dat uit, want ik durf niet. Ik durf niet te gaan.
Nu gaat het om deze reis, maar ik heb het stiekem ook als ik met mijn man een avond weg ga. Het liefst blijf ik dan in de buurt, alsof het gevaar dan kleiner is dan wanneer we 2 uur in de auto moeten. Laat staan een vliegreis. Eigenlijk vind ik het heel moeilijk om samen, zonder kinderen weg te gaan, want in mijn ogen is er zoveel kans op gevaar. En ik wil hen het verdriet niet aandoen dat ze alleen komen te staan, ze zijn nog zo klein (8 en 4). En ik weet, nu ik dit schrijf ook, dat dit mijn angstgedachten zijn waar ik niet naar hoef te luisteren. Ik kan het weg relativeren wat ik wil, maar tja...lukt niet echt. Ik doe mezelf te kort, mijn man en mijn kinderen misschien ook wel als ik luister naar mn angst en niet ga. Dit doe ik mn hele leven al, risico's niet aangaan, voor veiligheid kiezen etc. En het is beperkend en ik zou me zo graag vrijer willen voelen. Maar hoe hard ik het ook probeer, de angst dat mijn kinderen alleen achterblijven is enorm. En dat alleen zijn en je verdrietig en machteloos voelen, zo heb ik me als kind zo vaak gevoeld, dat wil ik mijn kinderen gewoon niet aan doen. Ik heb altijd gezworen dat ik mijn kinderen nooit dat gevoel zou geven, nooit!
Maar het belemmert mij natuurlijk wel om de dingen te doen die ik graag wil doen. In therapie is het hier natuurlijk ook over gegaan en dan heb je zoveel inzichten gekregen en veel geleerd, en het gaat niet over
ik zoek een luisterend oor denk ik, het van me afschrijven. Misschien tips.
ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Daar heb ik intensieve therapie voor gevolgd en ik kan wel zeggen dat het goed met me gaat. Zo nu en dan steekt het de kop op, maar kan ik vaak weer bedenken wat ik moet doen en wat ik geleerd heb. Onlangs heb ik 3 gesprekken weer gevoerd met de ggz onddersteuner van de huisarts, dan sta ik weer even met beide benen op de grond en voel ik me sterk, want ik weet heus wel dat ik niet alles onder controle kan houden en dat het leven onvoorspelbaar is.
Mijn angst 'thema' zit hem in verlies en afscheid. Dat mijn kinderen iets overkomt, of dat mijzelf/parner iets overkomt en ik mijn kinderen alleen moet achterlaten. Vooral dat laatste speelt het meest en dat komt echt voort uit mijn eigen jeugd (onveilige en onvoorspelbare thuis situatie) dus ik snap ook waarom dit speelt bij mij.
Mijn man en ik willen dit jaar samen een weekend naar het buitenland voor een huwelijk van vrienden en hoe dichterbij dat komt hoe vervelender ik het vindt. Want, (angstgedachten, i know) er is onderweg zoveel risico dat ons iets overkomt. De reis, het vliegen (ik vind vliegen niet zo fijn) het verkeer in het buitenland, kans op een dodelijk ongeval, kortom allerlei mogelijke doem scenario's. Als ons iets overkomt blijven mn kinderen alleen achter en vanuit mijn angst zou ik het liefst bij hen thuis blijven. Tegelijkertijd wil ik niet toegeven aan mijn angst en kijk ik ook uit naar een weekend weg met mijn man. Maar de angst wordt steeds erger merk ik, ik kan het nu nog wegstoppen of afleiding zoeken, maar het komt dichterbij en ik moet binnenkort vliegtickets boeken. En ik stel dat uit, want ik durf niet. Ik durf niet te gaan.
Nu gaat het om deze reis, maar ik heb het stiekem ook als ik met mijn man een avond weg ga. Het liefst blijf ik dan in de buurt, alsof het gevaar dan kleiner is dan wanneer we 2 uur in de auto moeten. Laat staan een vliegreis. Eigenlijk vind ik het heel moeilijk om samen, zonder kinderen weg te gaan, want in mijn ogen is er zoveel kans op gevaar. En ik wil hen het verdriet niet aandoen dat ze alleen komen te staan, ze zijn nog zo klein (8 en 4). En ik weet, nu ik dit schrijf ook, dat dit mijn angstgedachten zijn waar ik niet naar hoef te luisteren. Ik kan het weg relativeren wat ik wil, maar tja...lukt niet echt. Ik doe mezelf te kort, mijn man en mijn kinderen misschien ook wel als ik luister naar mn angst en niet ga. Dit doe ik mn hele leven al, risico's niet aangaan, voor veiligheid kiezen etc. En het is beperkend en ik zou me zo graag vrijer willen voelen. Maar hoe hard ik het ook probeer, de angst dat mijn kinderen alleen achterblijven is enorm. En dat alleen zijn en je verdrietig en machteloos voelen, zo heb ik me als kind zo vaak gevoeld, dat wil ik mijn kinderen gewoon niet aan doen. Ik heb altijd gezworen dat ik mijn kinderen nooit dat gevoel zou geven, nooit!
Maar het belemmert mij natuurlijk wel om de dingen te doen die ik graag wil doen. In therapie is het hier natuurlijk ook over gegaan en dan heb je zoveel inzichten gekregen en veel geleerd, en het gaat niet over
dinsdag 29 juni 2021 om 11:22
dinsdag 29 juni 2021 om 11:23
Mij heeft het in het verleden geholpen om die angstige gedachten buiten mezelf te plaatsen. Die angstige gedachten BEN ik niet, maar die HEB ik nou eenmaal, maar ik hoef er niets mee te doen.
Daarnaast positieve ervaringen er tegenover stellen. Hoe vaak is je man wel niet weggeweest en weer in dezelfde toestand thuisgekomen? En daar voor al je angstige gedachten eens bij stilstaan.
Wat vliegtickets betreft: begin eens met naar een website gaan en kijken naar vliegreizen. Nog niks kopen, alleen even kijken en wachten tot je angst wat zakt. Dan een volgende dag of zo weer naar die website en eens wat reizen uitkiezen en kijken, voel je weer angst, dan ga je niet verder maar blijf je gewoon een beetje klikken op de site zonder nog te bestellen tot je angst zakt. En zo steeds verder tot je met relatief weinig angst de tickets kan boeken.
Daarnaast positieve ervaringen er tegenover stellen. Hoe vaak is je man wel niet weggeweest en weer in dezelfde toestand thuisgekomen? En daar voor al je angstige gedachten eens bij stilstaan.
Wat vliegtickets betreft: begin eens met naar een website gaan en kijken naar vliegreizen. Nog niks kopen, alleen even kijken en wachten tot je angst wat zakt. Dan een volgende dag of zo weer naar die website en eens wat reizen uitkiezen en kijken, voel je weer angst, dan ga je niet verder maar blijf je gewoon een beetje klikken op de site zonder nog te bestellen tot je angst zakt. En zo steeds verder tot je met relatief weinig angst de tickets kan boeken.
dinsdag 29 juni 2021 om 11:28
Een jarenlange angststoornis is iets waar je over het algemeen vanaf kunt komen, maar af en toe even in terugschiet als het spannend wordt. Die connecties in je hersenen zijn na veel angst nu eenmaal erg goed aangelegd. En dat is hartstikke vervelend, maar wel te overwinnen.
Uit je post blijkt trouwens dat je nog veel vermijdend gedrag vertoont, want aan de ene kant logisch is, maar besef dat je zo je angststoornis wel blijft voeden.
Wat over het algemeen helpt als angst weer de kop opsteekt, is een tweeledige oplossing (en ja, ik ben ervaringsdeskundige).
Ten eerste: mild voor jezelf zijn. Ja, je bent weer even angstig. Dat is rot. Wees vooral niet boos op jezelf, want je kiest daar niet voor. Bedenk hoe je met je kinderen omgaat als ze angstig zijn. Dan bijt je ze ook niet toe dat ze zich niet aan moeten stellen en dat er heus geen monster onder hun bed zit, maar geef je ze een knuffel en troost je ze. Benader jezelf op dezelfde liefdevolle manier.
Ten tweede: je angsten kunnen gewoon náást de werkelijkheid bestaan. Ze beïnvloeden de gebeurtenissen niet. Dus je hoeft ze niet los te laten, af te schaffen of weg te duwen. Je hoeft er 'alleen maar' niet naar te handelen. En dat is hartstikke lastig af en toe, maar wel heel noodzakelijk.
Ik wens je sterkte, angst is een rotgevoel.
Uit je post blijkt trouwens dat je nog veel vermijdend gedrag vertoont, want aan de ene kant logisch is, maar besef dat je zo je angststoornis wel blijft voeden.
Wat over het algemeen helpt als angst weer de kop opsteekt, is een tweeledige oplossing (en ja, ik ben ervaringsdeskundige).
Ten eerste: mild voor jezelf zijn. Ja, je bent weer even angstig. Dat is rot. Wees vooral niet boos op jezelf, want je kiest daar niet voor. Bedenk hoe je met je kinderen omgaat als ze angstig zijn. Dan bijt je ze ook niet toe dat ze zich niet aan moeten stellen en dat er heus geen monster onder hun bed zit, maar geef je ze een knuffel en troost je ze. Benader jezelf op dezelfde liefdevolle manier.
Ten tweede: je angsten kunnen gewoon náást de werkelijkheid bestaan. Ze beïnvloeden de gebeurtenissen niet. Dus je hoeft ze niet los te laten, af te schaffen of weg te duwen. Je hoeft er 'alleen maar' niet naar te handelen. En dat is hartstikke lastig af en toe, maar wel heel noodzakelijk.
Ik wens je sterkte, angst is een rotgevoel.
dinsdag 29 juni 2021 om 11:44
Bedankt voor je fijne reactie!Griebus67 schreef: ↑29-06-2021 11:28Een jarenlange angststoornis is iets waar je over het algemeen vanaf kunt komen, maar af en toe even in terugschiet als het spannend wordt. Die connecties in je hersenen zijn na veel angst nu eenmaal erg goed aangelegd. En dat is hartstikke vervelend, maar wel te overwinnen.
Uit je post blijkt trouwens dat je nog veel vermijdend gedrag vertoont, want aan de ene kant logisch is, maar besef dat je zo je angststoornis wel blijft voeden.
Wat over het algemeen helpt als angst weer de kop opsteekt, is een tweeledige oplossing (en ja, ik ben ervaringsdeskundige).
Ten eerste: mild voor jezelf zijn. Ja, je bent weer even angstig. Dat is rot. Wees vooral niet boos op jezelf, want je kiest daar niet voor. Bedenk hoe je met je kinderen omgaat als ze angstig zijn. Dan bijt je ze ook niet toe dat ze zich niet aan moeten stellen en dat er heus geen monster onder hun bed zit, maar geef je ze een knuffel en troost je ze. Benader jezelf op dezelfde liefdevolle manier.
Ten tweede: je angsten kunnen gewoon náást de werkelijkheid bestaan. Ze beïnvloeden de gebeurtenissen niet. Dus je hoeft ze niet los te laten, af te schaffen of weg te duwen. Je hoeft er 'alleen maar' niet naar te handelen. En dat is hartstikke lastig af en toe, maar wel heel noodzakelijk.
Ik wens je sterkte, angst is een rotgevoel.
Het stukje wat ik dikgedrukt hebt hierboven vind ik interessant, met vermijdend bedoel je denk ik dat ik dingen dus uit de weg ga vanuit angst? of bedoel je dit anders? Want ja, ik vermijd dingen uit angst, omdat de angst zo reeel voelt. Dat ik eigenlijk het risico niet mag nemen, want als dat risico waarheid wordt dan is het mijn schuld ofzo. Snap je?
dinsdag 29 juni 2021 om 11:46
Je hebt gelijk. Ik stap zelf zo de auto in, ook zonder kinderen, en dan denk ik nooit na over risico's terwijl ik die dan ook loop. Alsof ik dan zelf toch controle heb over de situatie. Maar binnenkort moeten man en ik samen weg zonder kinderen, een uur in de auto en daar denk ik nu al over na.hagelslagjes schreef: ↑29-06-2021 11:23Mij heeft het in het verleden geholpen om die angstige gedachten buiten mezelf te plaatsen. Die angstige gedachten BEN ik niet, maar die HEB ik nou eenmaal, maar ik hoef er niets mee te doen.
Daarnaast positieve ervaringen er tegenover stellen. Hoe vaak is je man wel niet weggeweest en weer in dezelfde toestand thuisgekomen? En daar voor al je angstige gedachten eens bij stilstaan.
Wat vliegtickets betreft: begin eens met naar een website gaan en kijken naar vliegreizen. Nog niks kopen, alleen even kijken en wachten tot je angst wat zakt. Dan een volgende dag of zo weer naar die website en eens wat reizen uitkiezen en kijken, voel je weer angst, dan ga je niet verder maar blijf je gewoon een beetje klikken op de site zonder nog te bestellen tot je angst zakt. En zo steeds verder tot je met relatief weinig angst de tickets kan boeken.
dinsdag 29 juni 2021 om 11:50
Ja, ik snap dat heel erg goed. Het vervelende is alleen dat je je angst daardoor zelf in stand houdt. Door dingen waar je bang voor bent niet te doen, of andere mensen ergens van te weerhouden, geef je steeds weer aan je brein het signaal af dat er Werkelijk Groot Gevaar dreigt. Waardoor de angst de volgende keer alleen maar toeneemt.newspaper schreef: ↑29-06-2021 11:44Bedankt voor je fijne reactie!
Het stukje wat ik dikgedrukt hebt hierboven vind ik interessant, met vermijdend bedoel je denk ik dat ik dingen dus uit de weg ga vanuit angst? of bedoel je dit anders? Want ja, ik vermijd dingen uit angst, omdat de angst zo reeel voelt. Dat ik eigenlijk het risico niet mag nemen, want als dat risico waarheid wordt dan is het mijn schuld ofzo. Snap je?
De truc is dus om de keten te doorbreken en iets te doen, of je man iets te laten doen, wat je eng vindt. En daarbij hoef je NIET te doen alsof je dat níet eng vindt. Je mag huilen, trillen, een hulplijn bellen, chocola eten tot je erbij neervalt... Angst slijt door hem steeds weer te ervaren en dan te merken dat er eigenlijk niets ergs gebeurt.
dinsdag 29 juni 2021 om 12:04
Heel herkenbaar, ik heb zelf ook een gegeneraliseerde angststoornis en een moeder die is overleden toen ik 16 was en mijn zusje 9. Alleen ben ik vooral hypochondrisch omdat mijn moeder kanker had, en ben ik bijvoorbeeld niet bang om een auto ongeluk te krijgen ofzo. Maar wel het gevoel dat ik alle tijd die ik heb samen met mijn kinderen wil spenderen. Geen tips helaas, ik probeer enigszins te accepteren dat het bij me hoort. En ik probeer het mijn leven niet te laten beinvloeden. Ik ga wel gewoon weg zonder mijn kinderen, en probeer mijzelf voor te houden dat ik geen controle heb over het leven. Dat het enige dat ik kan doen is om mijn kinderen hun levens zo te organiseren, dat zelfs als ik vroegtijdig dood ga. Dat ze er zo comfortabel mogelijk bij zitten. En ja het leven zonder moeder is zwaar, en het gemis is iets dat je nooit achter je laat. Maar ook ik geniet van het leven zonder ouders. Dus het is ook weer niet het einde van de wereld.
Maar goed ik neem de angst dan al te serieus. Je angst is gebaseerd op niks. De kans is het aller grootst dat je minstens 70 word. En je angst beschermt je niet. Het werkt je alleen maar tegen.
Maar goed ik neem de angst dan al te serieus. Je angst is gebaseerd op niks. De kans is het aller grootst dat je minstens 70 word. En je angst beschermt je niet. Het werkt je alleen maar tegen.
dinsdag 29 juni 2021 om 13:02
Angst is zó vervelend dus dikke knuffel! Wat je zal helpen is de angst toch aan te gaan. Door de tickets te boeken, zal je waarschijnlijk wel angst voelen. Als je er heen gaat, zal je waarschijnlijk wel angst voelen. Als je er bent, zal je waarschijnlijk wel angst voelen. Maar accepteer dat de angst er is maar dat jij niet je angst bent. Door vermijding houd je angst in stand. Probeer dus toch de tickets zelf te boeken. Mijn ervaring met behandeling van angst is dat je het langdurig en vaak moet aangaan, dan zal het zakken. Het niet-boeken of het niet-gaan is veiligheidsgedrag en draagt bij aan het voeden van de angst. Doorsta het en voel dat je het aankunt. Want dat kun je! En ook je gedachtes uitdagen: klopt het (feitelijk!) wat ik denk? Zijn er alternatieven?
dinsdag 29 juni 2021 om 13:37
Griebus67 schreef: ↑29-06-2021 11:50Ja, ik snap dat heel erg goed. Het vervelende is alleen dat je je angst daardoor zelf in stand houdt. Door dingen waar je bang voor bent niet te doen, of andere mensen ergens van te weerhouden, geef je steeds weer aan je brein het signaal af dat er Werkelijk Groot Gevaar dreigt. Waardoor de angst de volgende keer alleen maar toeneemt.
De truc is dus om de keten te doorbreken en iets te doen, of je man iets te laten doen, wat je eng vindt. En daarbij hoef je NIET te doen alsof je dat níet eng vindt. Je mag huilen, trillen, een hulplijn bellen, chocola eten tot je erbij neervalt... Angst slijt door hem steeds weer te ervaren en dan te merken dat er eigenlijk niets ergs gebeurt.
Dit laatste is wel belangrijk ja. Want als je het doet met ingehouden adem, houd je het in stand. Alsof je pas weer adem haalt als het veilig is. Truc is om ín de angst adem te halen.
dinsdag 29 juni 2021 om 14:31
Lieve TO,
Ik heb zelf ook een angststoornis en in dezelfde "categorie" (bang voor verlieservaringen en dood).
Ik zou daarom op dit moment geen dingen doen/tripjes maken met (in mijn ogen) grote/onnodige risico's maar ik wil "het leven leven" niet vermijden. Bij het leven leven hoort; deelnemen aan het verkeer en een weekendje weg en je kinderen een leuk weekend gunnen met de oppas en extra chips ed.
Wat zijn voor jou mogelijkheden om het behapbaar te maken? Bijvoorbeeld elke ochtend en voor het slapen vab de kinderen even contact?
Liefs
Ik heb zelf ook een angststoornis en in dezelfde "categorie" (bang voor verlieservaringen en dood).
Ik zou daarom op dit moment geen dingen doen/tripjes maken met (in mijn ogen) grote/onnodige risico's maar ik wil "het leven leven" niet vermijden. Bij het leven leven hoort; deelnemen aan het verkeer en een weekendje weg en je kinderen een leuk weekend gunnen met de oppas en extra chips ed.
Wat zijn voor jou mogelijkheden om het behapbaar te maken? Bijvoorbeeld elke ochtend en voor het slapen vab de kinderen even contact?
Liefs
dinsdag 29 juni 2021 om 14:44
Oh en (ik doe dit zelf ook!) ik lees in je bericht terug dat je argumenten hebt om je angst te voeden waardoor je jezelf "het recht geeft" om deze angst te voelen (heftige jeugd, wil je kinderen niet hetzelfde aandoen). Je angsten zijn buiten proportie en daar moet je aan werken. Door je angsten een podium te geven, te benoemen dat je angsten zo terecht zijn focus je je niet op het aanpakken.
dinsdag 29 juni 2021 om 15:06
Stel dat je toegeeft aan al die angsten. Wat laat je daar dan allemaal om?
En stel nu eens dat zo’n angst waarheid wordt. Hoe kijk je dan terug? Ik denk dat je dan vooral spijt hebt van al die dingen die je nooit samen hebt ondernomen vanwege al die angst.
Kortom, leef in het nu. Angst is helemaal niet erg en mag er best zijn. Maar het is geen reden om je erdoor te laten leiden.
En stel nu eens dat zo’n angst waarheid wordt. Hoe kijk je dan terug? Ik denk dat je dan vooral spijt hebt van al die dingen die je nooit samen hebt ondernomen vanwege al die angst.
Kortom, leef in het nu. Angst is helemaal niet erg en mag er best zijn. Maar het is geen reden om je erdoor te laten leiden.
dinsdag 29 juni 2021 om 15:36
Dit is zó waar.Nummer*Zoveel schreef: ↑29-06-2021 15:06Stel dat je toegeeft aan al die angsten. Wat laat je daar dan allemaal om?
En stel nu eens dat zo’n angst waarheid wordt. Hoe kijk je dan terug? Ik denk dat je dan vooral spijt hebt van al die dingen die je nooit samen hebt ondernomen vanwege al die angst.
Kortom, leef in het nu. Angst is helemaal niet erg en mag er best zijn. Maar het is geen reden om je erdoor te laten leiden.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:08
Nummer*Zoveel schreef: ↑29-06-2021 15:06Stel dat je toegeeft aan al die angsten. Wat laat je daar dan allemaal om?
En stel nu eens dat zo’n angst waarheid wordt. Hoe kijk je dan terug? Ik denk dat je dan vooral spijt hebt van al die dingen die je nooit samen hebt ondernomen vanwege al die angst.
Kortom, leef in het nu. Angst is helemaal niet erg en mag er best zijn. Maar het is geen reden om je erdoor te laten leiden.
En rationeel klopt dit helemaal. Maar ga het maar eens voelen, die angst. Van tevoren, tijdens het uitje én erna, als je weer ‘veilig’ thuis bent. Dat gevoel is slopend en daar kun je niet alleen rationeel naar kijken en besluiten om het naast je neer te leggen.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:13
Dat gevoel is in het begin zeker heftig, ja. Maar het wordt wel minder naarmate je jezelf er vaker aan blootstelt.
Het is juist het vermijden waardoor de angst zo allesomvattend kan worden.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:41
Bedankt voor jullie reacties!
Het is bij mij echt de angst vooraf. Ik ben wel vaker met mijn man weggeweest, dan heb ik vooraf angst, maar als ik eenmaal een tijdje weg ben dan geef ik me er toch aan over en neem ik me voor om te genieten van alles wat we doen. Dat lukt ook wel, want ik heb dan ook veel afleiding. Als ik weg ben kan ik er toch niets meer aan veranderen en dan neem ik de situatie zoals hij is. Ben altijd wel heel blij als ik weer naar huis kan
En natuurlijk heb ik spijt dat ik dingen niet gedaan heb, mocht mijn angstscenario ooit uitkomen. Maar dat is rationeel, ik weet rationeel heel goed hoe het zit, maar dat voel ik niet. Het zit zo diepgeworteld en ik voed het, ook dat weet ik. Het gaat vanzelf, automatisch. Ik doe mezelf vooral tekort, want mijn hele leven (ben 38) heb ik dingen niet gedaan die ik wel had willen doen. Daar heb ik ook om gerouwd als ware, ik heb zoveel aangepakt in de therapie en daarna. Maar die angst, jeetje ik kom telkens tot de conclusie dat het er nog zo diep in zit.
Het is bij mij echt de angst vooraf. Ik ben wel vaker met mijn man weggeweest, dan heb ik vooraf angst, maar als ik eenmaal een tijdje weg ben dan geef ik me er toch aan over en neem ik me voor om te genieten van alles wat we doen. Dat lukt ook wel, want ik heb dan ook veel afleiding. Als ik weg ben kan ik er toch niets meer aan veranderen en dan neem ik de situatie zoals hij is. Ben altijd wel heel blij als ik weer naar huis kan
En natuurlijk heb ik spijt dat ik dingen niet gedaan heb, mocht mijn angstscenario ooit uitkomen. Maar dat is rationeel, ik weet rationeel heel goed hoe het zit, maar dat voel ik niet. Het zit zo diepgeworteld en ik voed het, ook dat weet ik. Het gaat vanzelf, automatisch. Ik doe mezelf vooral tekort, want mijn hele leven (ben 38) heb ik dingen niet gedaan die ik wel had willen doen. Daar heb ik ook om gerouwd als ware, ik heb zoveel aangepakt in de therapie en daarna. Maar die angst, jeetje ik kom telkens tot de conclusie dat het er nog zo diep in zit.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:46
Er zit ook een soort schuldgevoel achter. Mijn grootste angst is dat ik (en mijn man) overlijden en onze kinderen ineens alleen zijn. Ik heb me als kind enorm alleen gevoeld, erg onveilig en ik kon bij de volwassen mensen om me heen niet terecht daarmee. Het idee dat mijn kinderen dat overkomen, dat ze alleen zijn en hun ouders er niet voor ze zijn, vind ik ondraaglijk. Dan komt de angst, want als ik risico's ga nemen is er dus een kans dat ik mijn kinderen dit aandoe. En dan komt dat schuldgevoel. Ik heb weleens gezegd dat ik niet durf te genieten van het leven, en dit zit daarachter. tegelijkertijd weet ik rationeel dat ik nooit alles in de hand kan hebben, dat het leven het leven is en het je overkomt. Maar dat is rationeel....Nummer*Zoveel schreef: ↑29-06-2021 15:06Stel dat je toegeeft aan al die angsten. Wat laat je daar dan allemaal om?
En stel nu eens dat zo’n angst waarheid wordt. Hoe kijk je dan terug? Ik denk dat je dan vooral spijt hebt van al die dingen die je nooit samen hebt ondernomen vanwege al die angst.
Kortom, leef in het nu. Angst is helemaal niet erg en mag er best zijn. Maar het is geen reden om je erdoor te laten leiden.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:53
De therapie die je hebt gevolgd, is dat puur op de gegeneraliseerde angststoornis gefocused, of is het (lichaamsgerichte) traumatherapie?
De laatste zorgt ervoor ( dit is te kort door de bocht, uiteraard) dat je zenuwstelsel minder heftig reageert op mogelijke gevaarlijke situaties. Waar je zenuwstelsel nu té snel gevaar ziet (angststoornis) en dus op een alarmknop drukt (angstgevoel) kun je door de traumatherapie je basisgevoel van veiligheid hervinden en vergroten.
Ik noem dit omdat je schrijft dat je niet durft te genieten van het leven. Een heel interessant (maar lijvig) boek is Traumasporen van Bessel van der Kolk. Te vinden in de bieb
De laatste zorgt ervoor ( dit is te kort door de bocht, uiteraard) dat je zenuwstelsel minder heftig reageert op mogelijke gevaarlijke situaties. Waar je zenuwstelsel nu té snel gevaar ziet (angststoornis) en dus op een alarmknop drukt (angstgevoel) kun je door de traumatherapie je basisgevoel van veiligheid hervinden en vergroten.
Ik noem dit omdat je schrijft dat je niet durft te genieten van het leven. Een heel interessant (maar lijvig) boek is Traumasporen van Bessel van der Kolk. Te vinden in de bieb
dinsdag 29 juni 2021 om 16:56
Zeker. Maar het is niet rationeel aan te pakken, juist omdat het gevoel te heftig is. Je zult dus kleinere stapjes moeten doen ipv vermijden. Maar het energieslurpende angstgevoel zorgt ervoor dat je veerkracht daalt (want, minder rust) waardoor de angst nóg overweldigender voelt. Het alleen 'hoofdig' aanpakken is dus niet voldoende. Sterker nog, dat is de werking van het systeem (angst heeft nut, hoe klote ook) bagatelliseren.
dinsdag 29 juni 2021 om 17:23
Helemaal eens hoor, maar ik ben dan ook niet van de school die propageert dat je het maar weg moet duwen of gewoon maar níet angstig moet zijn.Friezin71 schreef: ↑29-06-2021 16:56Zeker. Maar het is niet rationeel aan te pakken, juist omdat het gevoel te heftig is. Je zult dus kleinere stapjes moeten doen ipv vermijden. Maar het energieslurpende angstgevoel zorgt ervoor dat je veerkracht daalt (want, minder rust) waardoor de angst nóg overweldigender voelt. Het alleen 'hoofdig' aanpakken is dus niet voldoende. Sterker nog, dat is de werking van het systeem (angst heeft nut, hoe klote ook) bagatelliseren.
