Een beklemmende angst dat je kinderen alleen achterblijven

Beste lezers,

ik zoek een luisterend oor denk ik, het van me afschrijven. Misschien tips.
ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Daar heb ik intensieve therapie voor gevolgd en ik kan wel zeggen dat het goed met me gaat. Zo nu en dan steekt het de kop op, maar kan ik vaak weer bedenken wat ik moet doen en wat ik geleerd heb. Onlangs heb ik 3 gesprekken weer gevoerd met de ggz onddersteuner van de huisarts, dan sta ik weer even met beide benen op de grond en voel ik me sterk, want ik weet heus wel dat ik niet alles onder controle kan houden en dat het leven onvoorspelbaar is.
Mijn angst 'thema' zit hem in verlies en afscheid. Dat mijn kinderen iets overkomt, of dat mijzelf/parner iets overkomt en ik mijn kinderen alleen moet achterlaten. Vooral dat laatste speelt het meest en dat komt echt voort uit mijn eigen jeugd (onveilige en onvoorspelbare thuis situatie) dus ik snap ook waarom dit speelt bij mij.
Mijn man en ik willen dit jaar samen een weekend naar het buitenland voor een huwelijk van vrienden en hoe dichterbij dat komt hoe vervelender ik het vindt. Want, (angstgedachten, i know) er is onderweg zoveel risico dat ons iets overkomt. De reis, het vliegen (ik vind vliegen niet zo fijn) het verkeer in het buitenland, kans op een dodelijk ongeval, kortom allerlei mogelijke doem scenario's. Als ons iets overkomt blijven mn kinderen alleen achter en vanuit mijn angst zou ik het liefst bij hen thuis blijven. Tegelijkertijd wil ik niet toegeven aan mijn angst en kijk ik ook uit naar een weekend weg met mijn man. Maar de angst wordt steeds erger merk ik, ik kan het nu nog wegstoppen of afleiding zoeken, maar het komt dichterbij en ik moet binnenkort vliegtickets boeken. En ik stel dat uit, want ik durf niet. Ik durf niet te gaan.
Nu gaat het om deze reis, maar ik heb het stiekem ook als ik met mijn man een avond weg ga. Het liefst blijf ik dan in de buurt, alsof het gevaar dan kleiner is dan wanneer we 2 uur in de auto moeten. Laat staan een vliegreis. Eigenlijk vind ik het heel moeilijk om samen, zonder kinderen weg te gaan, want in mijn ogen is er zoveel kans op gevaar. En ik wil hen het verdriet niet aandoen dat ze alleen komen te staan, ze zijn nog zo klein (8 en 4). En ik weet, nu ik dit schrijf ook, dat dit mijn angstgedachten zijn waar ik niet naar hoef te luisteren. Ik kan het weg relativeren wat ik wil, maar tja...lukt niet echt. Ik doe mezelf te kort, mijn man en mijn kinderen misschien ook wel als ik luister naar mn angst en niet ga. Dit doe ik mn hele leven al, risico's niet aangaan, voor veiligheid kiezen etc. En het is beperkend en ik zou me zo graag vrijer willen voelen. Maar hoe hard ik het ook probeer, de angst dat mijn kinderen alleen achterblijven is enorm. En dat alleen zijn en je verdrietig en machteloos voelen, zo heb ik me als kind zo vaak gevoeld, dat wil ik mijn kinderen gewoon niet aan doen. Ik heb altijd gezworen dat ik mijn kinderen nooit dat gevoel zou geven, nooit!
Maar het belemmert mij natuurlijk wel om de dingen te doen die ik graag wil doen. In therapie is het hier natuurlijk ook over gegaan en dan heb je zoveel inzichten gekregen en veel geleerd, en het gaat niet over

Friezin71 schreef: ↑

29-06-2021 16:53

De therapie die je hebt gevolgd, is dat puur op de gegeneraliseerde angststoornis gefocused, of is het (lichaamsgerichte) traumatherapie?
De laatste zorgt ervoor ( dit is te kort door de bocht, uiteraard) dat je zenuwstelsel minder heftig reageert op mogelijke gevaarlijke situaties. Waar je zenuwstelsel nu té snel gevaar ziet (angststoornis) en dus op een alarmknop drukt (angstgevoel) kun je door de traumatherapie je basisgevoel van veiligheid hervinden en vergroten.

Ik noem dit omdat je schrijft dat je niet durft te genieten van het leven. Een heel interessant (maar lijvig) boek is Traumasporen van Bessel van der Kolk. Te vinden in de bieb

Therapie was in de basis gericht op de angststoornis, en ging heel erg in op het voelen en doorleven van emoties en oud zeer. Gebeurtenissen die ik als traumatisch heb ervaren zijn daar behandeld, heb 2 emdr sessies gehad, maar wat ik vooral uit de therapie heb gehaald is inzicht. Verklaringen waarom ik altijd deed wat ik deed, waarom ik zo naar controle zocht en zoek en welke rol angst speelt. Ik heb me als kind een groot deel van mijn leven angstig gevoeld. Mijn gezinssituatie gaf mij angst, een erg onvoorspelbare ouder, veel nare onvoorspelbare situaties.
Ik weet heel erg goed waar mijn gedrag en angst vandaan komt, ik snap alles maar het anders doen, het niet meer wegzakken in angstgedachten lukt me nog steeds niet blijkbaar. Ik heb ook de ervaring dat het altijd weer mis ging. Als ik even dacht dat het nu rustig was thuis en het goed ging dan hup ging het weer fout. Dus voor mij was het altijd een patroon, altijd om de zoveel tijd scheet ik weer 7 kleuren van angst.
Ik heb ook altijd zelf zoveel mogelijk geprobeerd te zorgen dat mn leven voorspelbaar was en veilig. En dat geeft op de korte termijn rust, maar ik beperk me zelf enorm en mijn leven staat voor mn gevoel echt stil. Ik heb zoveel drive van binnen om dingen (anders) te doen, te ondernemen, te gaan reizen bijvoorbeeld, dat had ik vroeger al, maar durfde het nooit. Als ik daar voorzichtig eens over ging praten werd dat altijd afgedaan als "stel je niet aan" en doe maar normaal.


Dank voor de boek tip!

Het is meer het niet getroost of gekalmeerd zijn. Mijn lijf lijkt afgesteld op de dreiging van gevaar/angst en waakzaamheid. Ik was altijd alert, maar ik heb nooit kunnen afkoelen als ware. Nu achteraf besef ik me hoe het werkt, de voortdurende spanning is in mijn lijf blijven zitten. En daarbij schiet mijn brein dus steeds in die stress stand, omdat het nog steeds denkt er gevaar op de loer ligt. Het lijkt echt zo geprogrammeerd te zijn.
Ik ga volgende maand starten met haptotherapie, om echt contact te gaan maken met mijn lijf, met mijn gevoel, aanrakingen. Ik heb hele goede hoop dat dit me iets gaat brengen.
Mijn therapie was intensief, maar ik heb het voornamelijk rationeel gedaan. Af en toe heb ik echt wel in tranen gezeten en mn gevoel laten spreken, maar het is op 1 hand te tellen. Volgens de therapeut daar, de huisarts en de ggz ondersteuner heb ik geen verdere therapie meer nodig. Volgens hen weet ik zoveel, heb ik zoveel inzicht dat ik daar niets meer in te leren heb. Maar ik vraag me onderhand af
waar ik de juiste hulp nou wel moet zoeken, want ja ik weet zoveel maar dat is allemaal rationeel. De haptonomie vind ik dus een mooie vervolgstap.
Als je lijf en brein zo geprogrammeerd is, dan zal daar iets in moeten veranderen. Maar therapie heb ik blijkbaar niet nodig, wat dan wel? Kun je zoiets eigenlijk wel veranderen of is dit wat het is?

Heb het boek trouwens besteld!