Psyche
alle pijlers
een gesprekspartner
maandag 18 mei 2009 om 18:38
maandag 18 mei 2009 om 23:27
quote:Digitalis schreef op 18 mei 2009 @ 19:37:
Margaretha, ik denk niet dat je echt in de gaten hebt dat er sommige problemen zijn die ongeveer iedereen te zwaar vindt. Natuurlijk is vrienden zoeken goed, maar veel mensen (ik ook) zouden nooit echt over de diepe problemen praten. Dat gaat namelijk iets verder dan een ouder verliezen (waar iedereen begrip voor heeft). Mensen rennen weg.
Daar heb je denk ik gelijk in. Ik vind me dat moeilijk voor te stellen, niet omdat ik al bij voorbaat al een oordeel heb maar omdat ik het nooit aan de hand heb gehad. In dat geval is een professional misschien beter, als je het wil hebben over dingen waar je je eigenlijk voor schaamt en waarvoor mensen wegrennen (ik denk nu aan dingen als, ik moet elke kat die ik tegenkom doodmaken, ofzo).
Als je 'gewoon' wilt praten over gevoelens en gedachtes wilt uitwisselen, denk ik wel dat je dat met vrienden kan doen. Ook als dat heftige gevoelens zijn. Het is natuurlijk ook weer niet zo dat als je een psychiatrisch verleden hebt, je nooit meer over jezelf zou kunnen praten met andere mensen ofzo. Ik kan me voorstellen dat er delen zijn die je verzwijgt, en tot op zekere hoogte doen we dat natuurlijk allemaal, of die je liever met iemand met zwijgplicht bespreekt, maar ik zou het jammer vinden als je omdat je een lastig verleden hebt niet het gevoel hebt dat je met andere mensen over de normale obstakels des levens zou kunnen sparren.
Dus als jij een situatie moeilijk vindt, misschien wel dankzij je verleden, wil dat, denk ik, niet zeggen dat je dat niet met een gewone vriendin zou kunnen bespreken en dat dat niet heel veel opluchting zou kunnen geven, ook al weet die vriendin niet alle ins en outs en heeft ze zelf net zo'n beperkt inlevingsvermogen als ikzelf
Margaretha, ik denk niet dat je echt in de gaten hebt dat er sommige problemen zijn die ongeveer iedereen te zwaar vindt. Natuurlijk is vrienden zoeken goed, maar veel mensen (ik ook) zouden nooit echt over de diepe problemen praten. Dat gaat namelijk iets verder dan een ouder verliezen (waar iedereen begrip voor heeft). Mensen rennen weg.
Daar heb je denk ik gelijk in. Ik vind me dat moeilijk voor te stellen, niet omdat ik al bij voorbaat al een oordeel heb maar omdat ik het nooit aan de hand heb gehad. In dat geval is een professional misschien beter, als je het wil hebben over dingen waar je je eigenlijk voor schaamt en waarvoor mensen wegrennen (ik denk nu aan dingen als, ik moet elke kat die ik tegenkom doodmaken, ofzo).
Als je 'gewoon' wilt praten over gevoelens en gedachtes wilt uitwisselen, denk ik wel dat je dat met vrienden kan doen. Ook als dat heftige gevoelens zijn. Het is natuurlijk ook weer niet zo dat als je een psychiatrisch verleden hebt, je nooit meer over jezelf zou kunnen praten met andere mensen ofzo. Ik kan me voorstellen dat er delen zijn die je verzwijgt, en tot op zekere hoogte doen we dat natuurlijk allemaal, of die je liever met iemand met zwijgplicht bespreekt, maar ik zou het jammer vinden als je omdat je een lastig verleden hebt niet het gevoel hebt dat je met andere mensen over de normale obstakels des levens zou kunnen sparren.
Dus als jij een situatie moeilijk vindt, misschien wel dankzij je verleden, wil dat, denk ik, niet zeggen dat je dat niet met een gewone vriendin zou kunnen bespreken en dat dat niet heel veel opluchting zou kunnen geven, ook al weet die vriendin niet alle ins en outs en heeft ze zelf net zo'n beperkt inlevingsvermogen als ikzelf
maandag 18 mei 2009 om 23:34
Sja Marg, het is de werkelijkheid nu eenmaal. Er is maar een beperkt groepje mensen waar ik het redelijk vrij over bepaalde zaken kan hebben. Voor de rest ben ik zelf de peut, helaas. Zonder wisselwerking.
Hoe reageer jij op eetziektes, zelfverminking, doodswensen? De meeste mensen met zulke zaken willen niets liever dan zeggen hoe het gaat, maar het wordt weinig geaccepteerd. Daarom vind ik de vraag 'hoe gaat het met je' zo'n holle frase. Mensen willen dat niet weten. Ik zeg trouwens altijd 'goed', ken mensen die dat niet doen. Ook mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, maar enkel hun eigen sores dumpten en dingen verlangden (ging ver), en niets aanboden. Want hey, jij bent te heftig, jij moet dan maar naar een psych. Kan er terwijl ik het opschrijf weer extreem agressief van worden zeg.
Dus nope, ik hou zaken gewoon voor me. Zelfs het verwijt dat je mensen wakker laat liggen van zorgen schuwt men niet. Nog een schuld erbij.
En die situatie, wat als die situatie een heftige situatie is? Hoe breng je dat? Ik ben iig erg cynisch geworden en heb geen zin in vooroordelen meer.
Hoe reageer jij op eetziektes, zelfverminking, doodswensen? De meeste mensen met zulke zaken willen niets liever dan zeggen hoe het gaat, maar het wordt weinig geaccepteerd. Daarom vind ik de vraag 'hoe gaat het met je' zo'n holle frase. Mensen willen dat niet weten. Ik zeg trouwens altijd 'goed', ken mensen die dat niet doen. Ook mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, maar enkel hun eigen sores dumpten en dingen verlangden (ging ver), en niets aanboden. Want hey, jij bent te heftig, jij moet dan maar naar een psych. Kan er terwijl ik het opschrijf weer extreem agressief van worden zeg.
Dus nope, ik hou zaken gewoon voor me. Zelfs het verwijt dat je mensen wakker laat liggen van zorgen schuwt men niet. Nog een schuld erbij.
En die situatie, wat als die situatie een heftige situatie is? Hoe breng je dat? Ik ben iig erg cynisch geworden en heb geen zin in vooroordelen meer.
maandag 18 mei 2009 om 23:54
Doodswensen vind ik héél erg moeilijk, ik heb dat één keer meegemaakt en je voelt je zo verantwoordelijk voor zo iemand. Daarnaast heb ik echt alles gedaan en gemobiliseerd om diegene te helpen, maar het leek of hij gewoon niet geholpen wilde worden, hij maakte in elk geval geen een stap, geen enkele richting uit. Op een gegeven moment voelde het heel manipulatief aan, vooral op het punt dat in mijn eigen kennissenkring iemand overleed en ik daar nogal mee bezig was, en met mijn vrienden, en we waren nog zo jong, en jezus mina waarom moest dat nou toch gebeuren, en ik toen wat afstand nam van diegene, maar die dat niet accepteerde leek wel en toen steeds als ik gewoon de tijd of energie niet had om met hem te praten ging 'dreigen' met zelfmoord.
Het is al jaren geleden maar ik kan daar nog pissig om worden. Dus dat vind ik denk ik heel moeilijk.
Eetziektes vind ik anders, ik kijk niet neer op iemand die een eetziekte heeft en vind het ook iets wat los staat van mij bijvoorbeeld (dat gevoel had ik met die jongen die zogenaamd zelfmoord ging plegen dus niet, daarin wérd ik ook gewoon meegezogen, en dat wil ik natuurlijk wel voorkomen een volgende keer). Ik ken wel mensen die eetziektes hebben (gehad), niet in mijn vriendenkring maar in mijn omgeving en ik sta daar niet echt negatief tegenover, het is echt een ziekte denk ik (lijkt me wel moeilijk dat je heel machteloos bent als vriendin).
Over zelfverminking heb ik geen mening, ook geen ervaring mee, ohjawel in de brugklas een klasgenootje, maargoed, geen mening. Ik zou iemand er niet direct om afwijzen.
Ik zou wel afstand nemen als ik merk dat ik zelf word meegezogen in de problemen van een ander, of dat nou psychische problemen zijn of anderzins. En ik zou het heel moeilijk vinden om te gaan met iemand die me manipuleert want dat hoort m.i. niet in een vriendschap thuis en dat zou ik dus ook afkappen. Ik weet wel dat manipulatie bij bepaalde ziektebeelden hoort (in hoeverre weet ik dan niet, in de praktijk), maar dat zou voor mij te moeilijk zijn om mee om te gaan omdat je dan niet meer oprecht kan zijn naar elkaar toe.
Het is al jaren geleden maar ik kan daar nog pissig om worden. Dus dat vind ik denk ik heel moeilijk.
Eetziektes vind ik anders, ik kijk niet neer op iemand die een eetziekte heeft en vind het ook iets wat los staat van mij bijvoorbeeld (dat gevoel had ik met die jongen die zogenaamd zelfmoord ging plegen dus niet, daarin wérd ik ook gewoon meegezogen, en dat wil ik natuurlijk wel voorkomen een volgende keer). Ik ken wel mensen die eetziektes hebben (gehad), niet in mijn vriendenkring maar in mijn omgeving en ik sta daar niet echt negatief tegenover, het is echt een ziekte denk ik (lijkt me wel moeilijk dat je heel machteloos bent als vriendin).
Over zelfverminking heb ik geen mening, ook geen ervaring mee, ohjawel in de brugklas een klasgenootje, maargoed, geen mening. Ik zou iemand er niet direct om afwijzen.
Ik zou wel afstand nemen als ik merk dat ik zelf word meegezogen in de problemen van een ander, of dat nou psychische problemen zijn of anderzins. En ik zou het heel moeilijk vinden om te gaan met iemand die me manipuleert want dat hoort m.i. niet in een vriendschap thuis en dat zou ik dus ook afkappen. Ik weet wel dat manipulatie bij bepaalde ziektebeelden hoort (in hoeverre weet ik dan niet, in de praktijk), maar dat zou voor mij te moeilijk zijn om mee om te gaan omdat je dan niet meer oprecht kan zijn naar elkaar toe.
maandag 18 mei 2009 om 23:55
Trouwens, als iemand zou zeggen dat hij vroeger een zelfmoordpoging gedaan heeft en er nu alles aan doet om niet meer terug te vallen, zou ik géén afstand nemen van diegene, want in mijn ogen ben je dan geen loser maar juist een winnaar.
En als diegene dan, als vriendin, me op zou bellen en zeggen, joh, ik heb een ontzettend rotgesprek gehad met mijn ouders en je weet dat ik daardoor vorige keer zo in de penarie ben geraakt, mag ik langskomen, dan maakte ik een grote pan zondagse soep en stak ik de kachel aan .
Dat zou niet iets zijn waarop ik iemand zou afwijzen. Als hij me om de haverklap belt met 'ik heb mijn polsen doorgesneden', dan móet ik afstand nemen om mezelf te beschermen en dan kan ik ook gewoon niet genoeg hulp bieden (die ik in situatie één als gewone vriendin wel kan bieden), dan moet zo iemand professionele hulp krijgen.
En als diegene dan, als vriendin, me op zou bellen en zeggen, joh, ik heb een ontzettend rotgesprek gehad met mijn ouders en je weet dat ik daardoor vorige keer zo in de penarie ben geraakt, mag ik langskomen, dan maakte ik een grote pan zondagse soep en stak ik de kachel aan .
Dat zou niet iets zijn waarop ik iemand zou afwijzen. Als hij me om de haverklap belt met 'ik heb mijn polsen doorgesneden', dan móet ik afstand nemen om mezelf te beschermen en dan kan ik ook gewoon niet genoeg hulp bieden (die ik in situatie één als gewone vriendin wel kan bieden), dan moet zo iemand professionele hulp krijgen.
dinsdag 19 mei 2009 om 00:04
Kijk Marg, je zeg je het al. Jij zou dus diegene niet accepteren. Eigenlijk is het je eigen keuze je verantwoordelijk te voelen en maak je zelf die fout. Die je afschuift op de ander. Is dat niet zeer gemeen?
Dan heb ik het niet over manipulatie. Dat hoort in geen enkele vriendschap thuis, in welke vorm dan ook. Maar als iemand opbiecht vaak aan de dood te denken en dat hij of zij het gevoel heeft 'dat het niet allemaal hoeft meer', dan zou ik diegene zeker niet laten vallen. En ook geen hulpplan opstellen. Maar gewoon.....luisteren. Niet oordelen. Dat is wat weinigen doen. Ze bombarderen diegene tot persoonlijk project en eigenlijk lopen ze weg omdat het project niet snel genoeg afkomt.
Ik heb veel mensen gekend met verschillende problematiek, en als ze een concrete hulpvraag hebben en ik kan iets doen of heb toevallig ergens verstand van, dan doe ik dat wel. Maar juist luisteren is zo belangrijk. Stel, ik heb kanker. Dan wil ik gewoon eventjes bij iemand uithuilen of uitrazen, en dat diegene luistert. Het hulpplan haal ik wel bij artsen. Begrijp je hoe ik het zo bedoel, Marg?
Heeft ook met inlevingsvermogen te maken. Juist dat. Ik probeer ze-ker niet te beweren dat ik een beter mens ben hoor Marg, absoluut niet. Maar ik heb veel inlevingsvermogen, dat wel. Ik kan het me voorstellen gewoon, en me ook voorstellen dat diegene gewoon gehoord wil worden. Manipulatie moet je niet accepteren, maar ook niet overal manipulatie in zien natuurlijk. Ik vind zelf gelijkwaardigheid belangrijk. Als ik hulp nodig heb en ik vind die bij een vriend of vriendin, dan wil ik absoluut iets terug kunnen doen. Ook niet altijd even realistisch, maar zo voel ik dat. Daarom is een peut veilig, want die betaal je. Aan de andere kant ben ik zo realistisch te weten dat een peut zich niet echt om je bekommert (lijkt me ook gezond).
't Is dus heel lastig.
Dan heb ik het niet over manipulatie. Dat hoort in geen enkele vriendschap thuis, in welke vorm dan ook. Maar als iemand opbiecht vaak aan de dood te denken en dat hij of zij het gevoel heeft 'dat het niet allemaal hoeft meer', dan zou ik diegene zeker niet laten vallen. En ook geen hulpplan opstellen. Maar gewoon.....luisteren. Niet oordelen. Dat is wat weinigen doen. Ze bombarderen diegene tot persoonlijk project en eigenlijk lopen ze weg omdat het project niet snel genoeg afkomt.
Ik heb veel mensen gekend met verschillende problematiek, en als ze een concrete hulpvraag hebben en ik kan iets doen of heb toevallig ergens verstand van, dan doe ik dat wel. Maar juist luisteren is zo belangrijk. Stel, ik heb kanker. Dan wil ik gewoon eventjes bij iemand uithuilen of uitrazen, en dat diegene luistert. Het hulpplan haal ik wel bij artsen. Begrijp je hoe ik het zo bedoel, Marg?
Heeft ook met inlevingsvermogen te maken. Juist dat. Ik probeer ze-ker niet te beweren dat ik een beter mens ben hoor Marg, absoluut niet. Maar ik heb veel inlevingsvermogen, dat wel. Ik kan het me voorstellen gewoon, en me ook voorstellen dat diegene gewoon gehoord wil worden. Manipulatie moet je niet accepteren, maar ook niet overal manipulatie in zien natuurlijk. Ik vind zelf gelijkwaardigheid belangrijk. Als ik hulp nodig heb en ik vind die bij een vriend of vriendin, dan wil ik absoluut iets terug kunnen doen. Ook niet altijd even realistisch, maar zo voel ik dat. Daarom is een peut veilig, want die betaal je. Aan de andere kant ben ik zo realistisch te weten dat een peut zich niet echt om je bekommert (lijkt me ook gezond).
't Is dus heel lastig.
dinsdag 19 mei 2009 om 00:07
Kut, toevoeging
Ok, da's anders. Nee, dat zou ik ook niet pikken. En me niet verantwoordelijk voelen. Ook niet bang zijn trouwens, want zoiets is om aandacht (tenzij het een echte hulpvraag is, maar als het de 6e keer is dan zou ik er anders over denken, wellicht hulp inschakelen en vragen wat er mogelijk is met verplichte behandeling enzo).
Je bent niet verantwoordelijk voor een ander. Mensen voelen zich te snel verantwoordelijk vind ik.
Ok, da's anders. Nee, dat zou ik ook niet pikken. En me niet verantwoordelijk voelen. Ook niet bang zijn trouwens, want zoiets is om aandacht (tenzij het een echte hulpvraag is, maar als het de 6e keer is dan zou ik er anders over denken, wellicht hulp inschakelen en vragen wat er mogelijk is met verplichte behandeling enzo).
Je bent niet verantwoordelijk voor een ander. Mensen voelen zich te snel verantwoordelijk vind ik.
dinsdag 19 mei 2009 om 00:11
To,
wellicht kun je mij eens een mail sturen. ikbenikhetisnietanders@hotmail.com.
Ik zit nu in dagbehandeling, maar ben wel maatschappelijk werkster met als dif. ggz.
wellicht kun je mij eens een mail sturen. ikbenikhetisnietanders@hotmail.com.
Ik zit nu in dagbehandeling, maar ben wel maatschappelijk werkster met als dif. ggz.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 19 mei 2009 om 10:05
Je voelt je verantwoordelijk omdat je je ontzettend maar dan ook ontzettend kut zou voelen als iemand die tegen jou aankondigt zelfmoord te willen plegen dat ook doet. Want hij heeft het tegen jóu gezegd, jij had misschien wel iets kunnen doen, en ik denk dat je wel alles geprobeerd moet hebben om later te kunenn zeggen 'okee ik kan niets meer doen'. Het was ook anders omdat ik nog op de middelbare school zat en hij daar net vanaf was, maar ik stelde me maar voor dat het mijn eigen broer zou zijn, en dat die zelfmoord zou plegen en dat achteraf iemand zou zeggen 'oh ja, daar had hij het tegen mij al altijd over'. Dat wil je dus Echt Niet. Dus zet je álles op álles, ik heb zelf hulp gezocht voor hem, ben zelf een keer met een maatschappelijk werker gaan praten om te weten hoe ik hier mee om moest gaan, heb het mijn ouders verteld, zijn vrienden ingeschakeld, zijn familie enzovoort. Het ergste was dat het niet eens een vriend van me was, gewoon iemand die ik kende die mij uitkoos om al zijn shit tegen te vertellen. Oh, die overigens voor mij wel mee leek te vallen, van het kaliber, daar kom je wel weer overheen, maar voor hem dus duidelijk niet (dat vind ik ook moeilijk, dat mensen niets doen om vooruit te komen, in het algemeen niet alleen qua psychische problemen). Zat ik een jaar in het buitenland, werd ík weer gebeld door zijn vrienden want crisis. Nouja, dat heb ik dus afgekapt op een gegeven moment, ook omdat ik steeds minder medelijden kreeg, aangezien hij zo manipulatief was. Het is ont-zet-tend grof om zelfmoord in te zetten om te krijgen wat je wilt vind ik, eigenlijk vrij onvergeeflijk.
Op het moment dat iemand zo iets tegen je zegt, moet je wel vrij harteloos zijn om te zeggen 'ok, jouw probleem, jouw verantwoordelijkheid', vind ik dan. Je krijgt de schrik van je leven.
En nee, als één van mijn vriendinnen zou zeggen dat ze weleens aan de dood denkt, zou ik haar zeker niet laten vallen. Als ik iemand vrijwel niet ken die mij alleen gebruikt om tegenaan te 'janken' en vervolgens de zelfmoord-kaart trekt, ohjawel, direct. Ik wil niet nog een keer datzelfde meemaken.
En als ik zou horen dat iemand in mijn omgeving een zelfmoordpoging gedaan zou hebben zou ik juist wél contact zoeken, bijvoorbeeld uitnodigen om een keertje wat te drinken. Ik vind het namelijk echt niet te bevatten en verschrikkelijk dat iemand van onze leeftijd zou denken dat de komende 60 jaar waarschijnlijk niet beter worden. Ik vind het ook ontzettend sneu dat iemand zich blijkbaar zo alleen voelt dat zelfmoord de goede keus lijkt, héél erg vind ik dat, en ik vind het niet meer dan normaal en mijn taak zeg maar om zo iemand te betrekken bij het leven. Maarja ik kom dan ook van een klein dorp
Op het moment dat iemand zo iets tegen je zegt, moet je wel vrij harteloos zijn om te zeggen 'ok, jouw probleem, jouw verantwoordelijkheid', vind ik dan. Je krijgt de schrik van je leven.
En nee, als één van mijn vriendinnen zou zeggen dat ze weleens aan de dood denkt, zou ik haar zeker niet laten vallen. Als ik iemand vrijwel niet ken die mij alleen gebruikt om tegenaan te 'janken' en vervolgens de zelfmoord-kaart trekt, ohjawel, direct. Ik wil niet nog een keer datzelfde meemaken.
En als ik zou horen dat iemand in mijn omgeving een zelfmoordpoging gedaan zou hebben zou ik juist wél contact zoeken, bijvoorbeeld uitnodigen om een keertje wat te drinken. Ik vind het namelijk echt niet te bevatten en verschrikkelijk dat iemand van onze leeftijd zou denken dat de komende 60 jaar waarschijnlijk niet beter worden. Ik vind het ook ontzettend sneu dat iemand zich blijkbaar zo alleen voelt dat zelfmoord de goede keus lijkt, héél erg vind ik dat, en ik vind het niet meer dan normaal en mijn taak zeg maar om zo iemand te betrekken bij het leven. Maarja ik kom dan ook van een klein dorp
dinsdag 19 mei 2009 om 13:28
dinsdag 19 mei 2009 om 15:02
quote:IrisH schreef op 19 mei 2009 @ 14:04:
En ik vraag me af, ben ik voor de lezers de magische grens overschreden van mens naar iets anders?
Absoluut niet!
Ik weet niet goed hoe ik het je duidelijk kan maken maar wat jij hier vertelt heeft mij (en ik heb echt geen ervaring met geestelijke problemen en zit goed in mijn vel en heb een heerlijk zorgeloos leventje) niet geschokt en ook niet bangemaakt en ook niet te denken gegeven 'zo hey, wat een ...' nouja whatever.
Ik krijg het gevoel alsof je heel bang bent voor afwijzing maar is dat ergens op gebaseerd? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een meerderheid van de mensen je af zou wijzen op de informatie die jij hier hebt verteld. Zelfs niet over die dingen die je weggehaald hebt.
Ik denk dat wanneer je mensen net leert kennen je het beste de halve waarheid kan vertellen, waarom zou je je hele hebben en houden op tafel moeten gooien?
Stom voorbeeld, maar ikzelf woon in het buitenland en heb een zwaar caribisch accent. Dat komt omdat ik al een aantal jaar verkering heb met iemand uit het caribisch gebied, en hem leerde kennen toen ik nog volop de taal aan het leren was. Dat valt op, mensen komen erachter dat ik Nederlandse ben, en willen dan weten hoe het komt dat ik zo spreek. Ik kreeg daar op een gegeven moment zo gigantisch genoeg van, om aan wildvreemden uit te moeten gaan leggen, ja het zit zo, ik heb een vriend en zovoort. Het gaat niemand wat aan of ik een vriend heb of niet en waar die dan vandaan komt en waar wij elkaar hebben leren kennen en hoelang we al samen zijn. Dus tegenwoordig, hou ik het altijd vaag. Niet omdat ik me schaam ofzo, gewoon omdat ik het niet nodig vind meteen allerlei details over mijn leven te geven.
En zo doe ik het bij heel veel dingen. Ik ben erachter gekomen dat wij in Nederland altijd overal eerlijk antwoord op willen geven en het normaal vinden om alles eerlijk te vertellen, maar zelf vind ik dat niet zo nodig. Niet omdat ik geheimen heb of me schaam, maar omdat ik het gewoon niet nodig vind dat iedereen vanalles over me weet.
Als mensen vragen wat je die vier jaar hebt gedaan kan je het ook wel vaag houden denk ik. Ik ken mensen die ook op die leeftijd begonnen (of nog later), vanwege het feit dat ze vier jaar geen zak uitgevoerd hebben, eerst gewerkt hebben, gereisd hebben, niet wisten wat ze wilden, enzovoort. Het is echt nergens voor nodig dat jij meteen verteld dat je psychische problemen hebt gehad, en zelf zou ik dáármee ook niet beginnen als je iemand leert kennen (eerst maar gewoon kijken of het klikt).
Als je het wel wilt vertellen en er mocht iemand zijn die daar niet goed op reageert, hoop ik dat je je niet rot voelt, want dat ligt dan toch echt aan diegene.
En ik vraag me af, ben ik voor de lezers de magische grens overschreden van mens naar iets anders?
Absoluut niet!
Ik weet niet goed hoe ik het je duidelijk kan maken maar wat jij hier vertelt heeft mij (en ik heb echt geen ervaring met geestelijke problemen en zit goed in mijn vel en heb een heerlijk zorgeloos leventje) niet geschokt en ook niet bangemaakt en ook niet te denken gegeven 'zo hey, wat een ...' nouja whatever.
Ik krijg het gevoel alsof je heel bang bent voor afwijzing maar is dat ergens op gebaseerd? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een meerderheid van de mensen je af zou wijzen op de informatie die jij hier hebt verteld. Zelfs niet over die dingen die je weggehaald hebt.
Ik denk dat wanneer je mensen net leert kennen je het beste de halve waarheid kan vertellen, waarom zou je je hele hebben en houden op tafel moeten gooien?
Stom voorbeeld, maar ikzelf woon in het buitenland en heb een zwaar caribisch accent. Dat komt omdat ik al een aantal jaar verkering heb met iemand uit het caribisch gebied, en hem leerde kennen toen ik nog volop de taal aan het leren was. Dat valt op, mensen komen erachter dat ik Nederlandse ben, en willen dan weten hoe het komt dat ik zo spreek. Ik kreeg daar op een gegeven moment zo gigantisch genoeg van, om aan wildvreemden uit te moeten gaan leggen, ja het zit zo, ik heb een vriend en zovoort. Het gaat niemand wat aan of ik een vriend heb of niet en waar die dan vandaan komt en waar wij elkaar hebben leren kennen en hoelang we al samen zijn. Dus tegenwoordig, hou ik het altijd vaag. Niet omdat ik me schaam ofzo, gewoon omdat ik het niet nodig vind meteen allerlei details over mijn leven te geven.
En zo doe ik het bij heel veel dingen. Ik ben erachter gekomen dat wij in Nederland altijd overal eerlijk antwoord op willen geven en het normaal vinden om alles eerlijk te vertellen, maar zelf vind ik dat niet zo nodig. Niet omdat ik geheimen heb of me schaam, maar omdat ik het gewoon niet nodig vind dat iedereen vanalles over me weet.
Als mensen vragen wat je die vier jaar hebt gedaan kan je het ook wel vaag houden denk ik. Ik ken mensen die ook op die leeftijd begonnen (of nog later), vanwege het feit dat ze vier jaar geen zak uitgevoerd hebben, eerst gewerkt hebben, gereisd hebben, niet wisten wat ze wilden, enzovoort. Het is echt nergens voor nodig dat jij meteen verteld dat je psychische problemen hebt gehad, en zelf zou ik dáármee ook niet beginnen als je iemand leert kennen (eerst maar gewoon kijken of het klikt).
Als je het wel wilt vertellen en er mocht iemand zijn die daar niet goed op reageert, hoop ik dat je je niet rot voelt, want dat ligt dan toch echt aan diegene.
dinsdag 19 mei 2009 om 15:05
Iris, ik kan me goed voorstellen dat jij dat zo voelt, dat je waarde als mens is gedaald, omdat het natuurlijk vrij onmenselijk is, hoe 'menselijk' de behandelingen in Nederland dan ook zijn. Tenminste, snap je het nog?
Maar ik denk niet dat jij voor een ander in waarde bent gedaald.
Misschien een stom voorbeeld, maar ook verkrachtingsslachtoffers voelen zich zo, terwijl ik er niet over zou piekeren een vrouw haar verkrachting aan te rekenen en ik denk niemand.
Maar ik denk niet dat jij voor een ander in waarde bent gedaald.
Misschien een stom voorbeeld, maar ook verkrachtingsslachtoffers voelen zich zo, terwijl ik er niet over zou piekeren een vrouw haar verkrachting aan te rekenen en ik denk niemand.
dinsdag 19 mei 2009 om 16:49
Je bezwaren kan ik me erg goed voorstellen IrisH. Ik word zelf rete-agressief ervan, dus het lijkt me voor mijzelf een fout plan (en dan bedoel ik echt teringagressief van 0 tot 10 seconden, hahahha)
Je kunt het ook als opstapje zien. Voel je NOOIT meer (zoals met die psych) bezwaard en verantwoordelijk voor dingen die anderen zelf bedenken. Jij bent numero uno in je leven. Val niet voor de emotionele chantage die sommige mensen en zelfs peuten (!!) plachten te hanteren. Je kent het wel: "als je dat doet, stel je me erg teleur" of "ik heb zoveel tijd in je gestoken en dan dit...". Never again.
Als het begeleid wonen (ik heb niet echt een beeld ervan, maar een beetje, dus kan daar niets zinnigs over zeggen) even een veilige basis biedt, dan kun je vanuit daar verder. Zo'n basis vind ik erg belangrijk (en mis 'm zelf aardig), want als dat je 'anker' is (klink ik nu heel therapeutisch? sla eens!), dan kun je je beter handhaven op de uni, bij andere mensen, eventueel werk....enzovoorts. Mocht dat goed gaan, wellicht dat je over een tijdje een eigen ruimte kunt zoeken. En dan moet je je dus niet bezwaard voelen.
Over die ellende....probeer afstand te bewaren. In je kupske, that is. Dat is wat ik niet begrijp van het stuk van Margaretha, omdat ik graag autonomie toeken aan mensen. Wat ze ook denken. Luguber voorbeeld, maar: mijn oom wilde dood. Had het al twee keer geprobeerd, elke keer op tijd gevonden en weer opgelapt. Van gekkigheid sneed hij zijn keel door met een scheermes (wat ik cynisch een gevalletje doorzetten noem), en erna voor een trein gesprongen toen dat niet bleek te werken. Ok, hij wilde echt.niet.meer. Het is enkel egoisme om hem hier te willen houden. Een zeder begrijpelijk egoisme als je mijn tante was, maar niettemin egoisme. Bij iemand die verder van je af staat zou ik enkel vragen: wat wil je dat ik doe? Zo'n simpele vraag, zo'n simpele gedachte, en haast iedereen vergeet 'm te stellen omdat ze bezig zijn met wat voor impact zoiets op HEN heeft.
Je hebt een grens aan wat je kunt doen, en die kun je kenbaar maken. Geeft rust voor jezelf en duidelijkheid voor de ander. Dan laat ik manipulatie buiten beschouwing. Maar als iemand het heeft over een reeele doodswens, dan voel ik mij niet genoodzaakt diegene te 'redden'. Niet uit kilheid, maar omdat elk mens een vrije wil heeft (psychoses buiten beschouwing gelaten). En omdat er een grens is aan wat ik kan doen. Ik wil wel wat voor diegene betekenen, en dat doe ik dan door te luisteren. Dat bedoel ik met egoisme en projectjes. Toen ik in zak en as zat en ook nog examens moest afleggen, belde mijn toenmalige vriend me elke keer om te vragen of ik een schema had gemaakt, of ik een x aantal uren had gestudeerd, enzovoorts. Horendol werd ik. Het gevoel gecontroleerd te worden, een project te zijn, en als ik faal stel ik mij EN hem teleur. Zwaar egoistisch van hem. Vind ik.
Heeft m.i. niets met de ander helpen te maken, maar met jezelf helpen en credits geven voor het succes.
Daarom zou ik me beledigd voelen als iemand (wat Marg zegt) op de koffie uitnodigt om eens een gesprek te hebben. Medelijden kots ik op, en mensen die om een negatief aspect van mij met mij om willen gaan blief ik niet. Kijk naar je motieven en wees eerlijk.
Je kunt het ook als opstapje zien. Voel je NOOIT meer (zoals met die psych) bezwaard en verantwoordelijk voor dingen die anderen zelf bedenken. Jij bent numero uno in je leven. Val niet voor de emotionele chantage die sommige mensen en zelfs peuten (!!) plachten te hanteren. Je kent het wel: "als je dat doet, stel je me erg teleur" of "ik heb zoveel tijd in je gestoken en dan dit...". Never again.
Als het begeleid wonen (ik heb niet echt een beeld ervan, maar een beetje, dus kan daar niets zinnigs over zeggen) even een veilige basis biedt, dan kun je vanuit daar verder. Zo'n basis vind ik erg belangrijk (en mis 'm zelf aardig), want als dat je 'anker' is (klink ik nu heel therapeutisch? sla eens!), dan kun je je beter handhaven op de uni, bij andere mensen, eventueel werk....enzovoorts. Mocht dat goed gaan, wellicht dat je over een tijdje een eigen ruimte kunt zoeken. En dan moet je je dus niet bezwaard voelen.
Over die ellende....probeer afstand te bewaren. In je kupske, that is. Dat is wat ik niet begrijp van het stuk van Margaretha, omdat ik graag autonomie toeken aan mensen. Wat ze ook denken. Luguber voorbeeld, maar: mijn oom wilde dood. Had het al twee keer geprobeerd, elke keer op tijd gevonden en weer opgelapt. Van gekkigheid sneed hij zijn keel door met een scheermes (wat ik cynisch een gevalletje doorzetten noem), en erna voor een trein gesprongen toen dat niet bleek te werken. Ok, hij wilde echt.niet.meer. Het is enkel egoisme om hem hier te willen houden. Een zeder begrijpelijk egoisme als je mijn tante was, maar niettemin egoisme. Bij iemand die verder van je af staat zou ik enkel vragen: wat wil je dat ik doe? Zo'n simpele vraag, zo'n simpele gedachte, en haast iedereen vergeet 'm te stellen omdat ze bezig zijn met wat voor impact zoiets op HEN heeft.
Je hebt een grens aan wat je kunt doen, en die kun je kenbaar maken. Geeft rust voor jezelf en duidelijkheid voor de ander. Dan laat ik manipulatie buiten beschouwing. Maar als iemand het heeft over een reeele doodswens, dan voel ik mij niet genoodzaakt diegene te 'redden'. Niet uit kilheid, maar omdat elk mens een vrije wil heeft (psychoses buiten beschouwing gelaten). En omdat er een grens is aan wat ik kan doen. Ik wil wel wat voor diegene betekenen, en dat doe ik dan door te luisteren. Dat bedoel ik met egoisme en projectjes. Toen ik in zak en as zat en ook nog examens moest afleggen, belde mijn toenmalige vriend me elke keer om te vragen of ik een schema had gemaakt, of ik een x aantal uren had gestudeerd, enzovoorts. Horendol werd ik. Het gevoel gecontroleerd te worden, een project te zijn, en als ik faal stel ik mij EN hem teleur. Zwaar egoistisch van hem. Vind ik.
Heeft m.i. niets met de ander helpen te maken, maar met jezelf helpen en credits geven voor het succes.
Daarom zou ik me beledigd voelen als iemand (wat Marg zegt) op de koffie uitnodigt om eens een gesprek te hebben. Medelijden kots ik op, en mensen die om een negatief aspect van mij met mij om willen gaan blief ik niet. Kijk naar je motieven en wees eerlijk.
dinsdag 19 mei 2009 om 17:07
Maar hoe weet je of iemand een psychose heeft, als je diegene niet zo goed kent en alleen telefonisch spreekt?
Das dan best moeilijk hoor.
Verder snap ik je stuk Digi, fijn mens dat je er bent.
En ja, behandeld worden als een project is echt kut!! Rot lekker op met je schema's. Pff.. Vind het ook best wel egoistisch van 'm. Idd, jezelf teleurstellen en hem, dat is wat er dan gebeurd. Nee, lekker.
Irish, idd de hamvraag: waarom zoek ik zoveel bevestiging en waardering van anderen? En dat terwijl ik eigenlijk nooit veroordeeld ben.
Echt een moeilijke. Worstel er zelf ook al jaren mee.
Das dan best moeilijk hoor.
Verder snap ik je stuk Digi, fijn mens dat je er bent.
En ja, behandeld worden als een project is echt kut!! Rot lekker op met je schema's. Pff.. Vind het ook best wel egoistisch van 'm. Idd, jezelf teleurstellen en hem, dat is wat er dan gebeurd. Nee, lekker.
Irish, idd de hamvraag: waarom zoek ik zoveel bevestiging en waardering van anderen? En dat terwijl ik eigenlijk nooit veroordeeld ben.
Echt een moeilijke. Worstel er zelf ook al jaren mee.
dinsdag 19 mei 2009 om 23:31
quote:IrisH schreef op 19 mei 2009 @ 15:25:
Ik voel inderdaad enige druk om goudeerlijk te zijn tegen ieder willekeurig persoon doch ik leer het steeds beter, het leugentje vertellen om eigen bestwil. Als ik wil kan ik goed liegen...
Ik dacht er vanmiddag nog even over na, en het hoeven geen harde leugens te zijn waar je je ongemakkeljik bij voelt, maar je kan iets ook gewoon afdoen, desnoods met een grapje, en mensen vragen dan echt niet door (en als ze dat wel doen is het zo onbeschoft dat je gewoon kan zeggen, joh, ik ben jou toch geen antwoorden verplicht of wat?! je bent mijn vader niet) heb ik gemerkt.
En als je je ongemakkelijk voelt kan je altijd dingen die je wel gedaan hebt min of meer vertellen. Bijvoorbeeld: ik ben aan een andere studie begonnen maar kwam erachter dat het toch niets voor mij was, ik heb een tijdje gewerkt, enzovoort. Je hoeft echt niet te zeggen dat dat twee maanden was van de vier jaar en mensen zullen daar ook echt niet naar vragen. En als je merkt dat mensen veel vragen, gewoon zelf veel vragen, veel mensen praten graag over zichzelf, dus ipv ongemakkelijk proberen onder de antwoorden uit te komen lachen en zeggen 'oh pfff laten we het dáár maar niet over hebben! Maar vertel eens, waarom heb jij voor deze studie gekozen?'
Ik voel inderdaad enige druk om goudeerlijk te zijn tegen ieder willekeurig persoon doch ik leer het steeds beter, het leugentje vertellen om eigen bestwil. Als ik wil kan ik goed liegen...
Ik dacht er vanmiddag nog even over na, en het hoeven geen harde leugens te zijn waar je je ongemakkeljik bij voelt, maar je kan iets ook gewoon afdoen, desnoods met een grapje, en mensen vragen dan echt niet door (en als ze dat wel doen is het zo onbeschoft dat je gewoon kan zeggen, joh, ik ben jou toch geen antwoorden verplicht of wat?! je bent mijn vader niet) heb ik gemerkt.
En als je je ongemakkelijk voelt kan je altijd dingen die je wel gedaan hebt min of meer vertellen. Bijvoorbeeld: ik ben aan een andere studie begonnen maar kwam erachter dat het toch niets voor mij was, ik heb een tijdje gewerkt, enzovoort. Je hoeft echt niet te zeggen dat dat twee maanden was van de vier jaar en mensen zullen daar ook echt niet naar vragen. En als je merkt dat mensen veel vragen, gewoon zelf veel vragen, veel mensen praten graag over zichzelf, dus ipv ongemakkelijk proberen onder de antwoorden uit te komen lachen en zeggen 'oh pfff laten we het dáár maar niet over hebben! Maar vertel eens, waarom heb jij voor deze studie gekozen?'
dinsdag 19 mei 2009 om 23:39
Digi, klopt wat je zegt over wat ik schrijf. Ik heb het gevoel alsof veel mensen die zelfmoord plegen tijdelijk ontoerekeningsvatbaar zijn.
Iemand die zo doorzet als jouw oom, daarvan kan ik inderdaad zien dat hij Echt dood wil, en zo zijn er vast wel meer mensen. Toch zijn er volgens mij ook een hoop mensen die zich 'gewoon' kut voelen en geen uitweg zien maar misschien er met hulp best bovenop komen en dan denken, oh God almachtig wat ben ik blij dat het toen niet gelukt is! Dat hoor je tenminste best wel vaak. Ik heb ook weleens gelezen dat in een bepaald land (Finland?) ze gingen experimenteren met hekken naast de spoorlijn zetten zodat het véél moeilijker was om zelfmoord te plegen. Wat bleek, het aantal zelfmoorden nam echt schrikbarend af.
Dat is voor mij echt superschokkend, want dat zegt voor mij dat die mensen niet écht die vastberadenheid hadden zoals jouw oom. Een hek ervoor? Oh nee, dan is het teveel moeite.
Nou, hoe graag wil je dan dood?
En verder weet ik ook van mensen in mijn omgeving die zelfmoord gepleegd hebben, dat sommigen nooit hulp gekregen hebben. Ze waren er bijvoorbeeld net achter dat ze een psychisch probleem hadden (een diagnose dus), en er was nog niet eens geprobeerd om daar mee om te gaan. Dan denk je toch altijd, goh, wat nou als hij hulp had gehad?
En net zoals als iemand tegen mij zegt dat hij zelfmoord wil plegen ik er alles aan zal doen hulp te vinden voor diegene, zal ik dat ook doen als bijvoorbeeld een vriendin van mij haar eten uit zou kotsen. Dan zou ik haar in de auto zetten en meenemen naar een kliniek. Ik denk dat wanneer je zulke problemen hebt je er blijkbaar in je eentje niet meer uitkomt, en je dan (dus) hulp nodig hebt. En ik mag toch hopen dat wanneer ik ooit zelf in zo'n diep dal kom mijn vrienden ook alles zullen doen wat in hun macht ligt om mij er weer bovenop te krijgen.
En wat ik eerder al zei, als het mijn broertje was, van wie ik dacht dat het gewoon prima ging, en die dan 'opeens' zelfmoord zou plegen, en dan zou er één of andere muts aankomen en zeggen 'ja, hij had het ook al 20 keer tegen mij gezegd dat hij het ging doen', nou dan kan ik je wel vertellen dat mijn handen zullen jeuken haar te verenigen met mijn broer hoor!
En dus alleen al daarom, zou ik zelf niet zo 'onverschillig' handelen.
Iemand die zo doorzet als jouw oom, daarvan kan ik inderdaad zien dat hij Echt dood wil, en zo zijn er vast wel meer mensen. Toch zijn er volgens mij ook een hoop mensen die zich 'gewoon' kut voelen en geen uitweg zien maar misschien er met hulp best bovenop komen en dan denken, oh God almachtig wat ben ik blij dat het toen niet gelukt is! Dat hoor je tenminste best wel vaak. Ik heb ook weleens gelezen dat in een bepaald land (Finland?) ze gingen experimenteren met hekken naast de spoorlijn zetten zodat het véél moeilijker was om zelfmoord te plegen. Wat bleek, het aantal zelfmoorden nam echt schrikbarend af.
Dat is voor mij echt superschokkend, want dat zegt voor mij dat die mensen niet écht die vastberadenheid hadden zoals jouw oom. Een hek ervoor? Oh nee, dan is het teveel moeite.
Nou, hoe graag wil je dan dood?
En verder weet ik ook van mensen in mijn omgeving die zelfmoord gepleegd hebben, dat sommigen nooit hulp gekregen hebben. Ze waren er bijvoorbeeld net achter dat ze een psychisch probleem hadden (een diagnose dus), en er was nog niet eens geprobeerd om daar mee om te gaan. Dan denk je toch altijd, goh, wat nou als hij hulp had gehad?
En net zoals als iemand tegen mij zegt dat hij zelfmoord wil plegen ik er alles aan zal doen hulp te vinden voor diegene, zal ik dat ook doen als bijvoorbeeld een vriendin van mij haar eten uit zou kotsen. Dan zou ik haar in de auto zetten en meenemen naar een kliniek. Ik denk dat wanneer je zulke problemen hebt je er blijkbaar in je eentje niet meer uitkomt, en je dan (dus) hulp nodig hebt. En ik mag toch hopen dat wanneer ik ooit zelf in zo'n diep dal kom mijn vrienden ook alles zullen doen wat in hun macht ligt om mij er weer bovenop te krijgen.
En wat ik eerder al zei, als het mijn broertje was, van wie ik dacht dat het gewoon prima ging, en die dan 'opeens' zelfmoord zou plegen, en dan zou er één of andere muts aankomen en zeggen 'ja, hij had het ook al 20 keer tegen mij gezegd dat hij het ging doen', nou dan kan ik je wel vertellen dat mijn handen zullen jeuken haar te verenigen met mijn broer hoor!
En dus alleen al daarom, zou ik zelf niet zo 'onverschillig' handelen.
dinsdag 19 mei 2009 om 23:44
Ik sta er wel duidelijk anders in dan jullie zie ik . Ik zou schema's echt niet lullig vinden of egoïstisch (ik zie dat woord heel vaak voorbij komen maar herken het helemaal niet bij mezelf en ook niet direct in sommig ander gedrag). Het zou waarschijnlijk ook de hulp zijn die ik zelf zou aanbieden. Als iemand dan zegt, okee, ik heb een bloedhekel aan schema's en ze werken bij mij niet zou ik dat ook wel accepteren hoor.
Maar waarom zou je praktische problemen niet gewoon proberen op te lossen? dat hoeft dan niet persé op mijn manier, maar als ik denk dat die manier misschien wel werkt zou ik het wel suggereren.
Zeker als iemand zegt 'joh, het lukt helemaal niet met studeren, ik stel constant uit, ik ben het overzicht kwijt en ik wil zo graag dat het wel goed gaat'. Wat moet je anders? Zeggen goh, rot voor je zeg (dat vind ik vrij onverschillig overkomen)?
En als iemand geen schema's wil, en ook niets anders, en ook niets probeert om beter te studeren, en ook niet met andere mensen praat om te kijken of ze tips hebben zoals de studieadviseur, en ook niet van aanpakt verandert, maar wel om de haverklap aan de telefoon hangt met 'oh, het lukt niet!', dan zou ik daar weinig geduld mee hebben. Dan schrijf je maar in je dagboek
Maar waarom zou je praktische problemen niet gewoon proberen op te lossen? dat hoeft dan niet persé op mijn manier, maar als ik denk dat die manier misschien wel werkt zou ik het wel suggereren.
Zeker als iemand zegt 'joh, het lukt helemaal niet met studeren, ik stel constant uit, ik ben het overzicht kwijt en ik wil zo graag dat het wel goed gaat'. Wat moet je anders? Zeggen goh, rot voor je zeg (dat vind ik vrij onverschillig overkomen)?
En als iemand geen schema's wil, en ook niets anders, en ook niets probeert om beter te studeren, en ook niet met andere mensen praat om te kijken of ze tips hebben zoals de studieadviseur, en ook niet van aanpakt verandert, maar wel om de haverklap aan de telefoon hangt met 'oh, het lukt niet!', dan zou ik daar weinig geduld mee hebben. Dan schrijf je maar in je dagboek
dinsdag 19 mei 2009 om 23:55
Oh en tot slot. Ja, iemand op de koffie vragen van wie ik zie dat hij helemaal alleen is zou ik inderdaad uit medeleven doen. Maar dat moet je niet zo negatief zien hoor, ik krijg bij jou (Digi) het idee dat je medeleven als iets ziet wat gelijk staat aan 'neerkijken op'. Dat is het absoluut niet. Ik kan best tegen iemand opkijken en toch met hem meeleven. Ik zou nooit tegen mijn zin tijd doorbrengen met iemand omdat ik diegene sneu vind, zo is het helemáál niet en zo moet je het ook absoluut niet zien!!!!!
Ik nodig bijvoorbeeld ook vaak buitenlanders uit bij mij omdat ik zelf ook weet hoe het is om nieuw in een land te moeten beginnen en hoe prettig het dan is om ergens uitgenodigd te worden.
Ik herinner me nog goed het verhaal van dat buitenlandse meisje in een studentenflat die eenmaal in Nederland erachter kwam zwanger te zijn, het kind gehouden heeft, de studie ook door ging zetten, en helemaal alleen was. Als dat bij mij in de flat zou zijn zou ik dus zeker wel voor de deur staan met een mandje muffins a la Bree Van De Kamp , en aanbieden eens op de kleine te passen of de boodschappen mee te nemen als ik toch boodschappen ga doen. En die jongen bij mij in de straat die niet helemaal goed is en waarvan de ouders aan de andere kant van het land wonen, natúúrlijk klop ik weleens aan als ik toch langsloop en een kwartiertje tijd heb, om een bakje koffie te drinken.
Dat zijn in mijn ogen namelijk normale dingen die je voor elkaar doet. Eerlijk gezegd, vind ik het schandalig dat dat níet gebeurt. En dan kom ik maar weer met mijn mongolenvoorbeeld, maar als dat mijn zus / nicht / broer / vriendin / moeder zou zijn zou ik ook willen dat er mensen in zijn omgeving zouden zijn die hem een handje zouden helpen. Ik zou het heel erg vinden als iemand een geliefde van mij die overduidelijk in de penarie zit gewoon aan zijn lot over zouden laten omdat hij nou eenmaal geen vriend van je is of omdat je hem nog niet goed genoeg kent om er vrienden mee te willen zijn.
Dat zou ik dus doen zonder dat ik een directe interesse had in die ander, zelfs zonder dat ik die goed zou kennen. Daar zou best een vriendschap uit kunnen groeien, als het goed klikt. En zo niet, weet ik toch dat ik iemand van dienst heb kunnen zijn. En als diegene daar geen behoefte aan heeft of dat heel negatief oppakt, nou dan ga ik gewoon weer naar huis en is er nog geen man overboord. Beter dát, dan andersom.
Ik nodig bijvoorbeeld ook vaak buitenlanders uit bij mij omdat ik zelf ook weet hoe het is om nieuw in een land te moeten beginnen en hoe prettig het dan is om ergens uitgenodigd te worden.
Ik herinner me nog goed het verhaal van dat buitenlandse meisje in een studentenflat die eenmaal in Nederland erachter kwam zwanger te zijn, het kind gehouden heeft, de studie ook door ging zetten, en helemaal alleen was. Als dat bij mij in de flat zou zijn zou ik dus zeker wel voor de deur staan met een mandje muffins a la Bree Van De Kamp , en aanbieden eens op de kleine te passen of de boodschappen mee te nemen als ik toch boodschappen ga doen. En die jongen bij mij in de straat die niet helemaal goed is en waarvan de ouders aan de andere kant van het land wonen, natúúrlijk klop ik weleens aan als ik toch langsloop en een kwartiertje tijd heb, om een bakje koffie te drinken.
Dat zijn in mijn ogen namelijk normale dingen die je voor elkaar doet. Eerlijk gezegd, vind ik het schandalig dat dat níet gebeurt. En dan kom ik maar weer met mijn mongolenvoorbeeld, maar als dat mijn zus / nicht / broer / vriendin / moeder zou zijn zou ik ook willen dat er mensen in zijn omgeving zouden zijn die hem een handje zouden helpen. Ik zou het heel erg vinden als iemand een geliefde van mij die overduidelijk in de penarie zit gewoon aan zijn lot over zouden laten omdat hij nou eenmaal geen vriend van je is of omdat je hem nog niet goed genoeg kent om er vrienden mee te willen zijn.
Dat zou ik dus doen zonder dat ik een directe interesse had in die ander, zelfs zonder dat ik die goed zou kennen. Daar zou best een vriendschap uit kunnen groeien, als het goed klikt. En zo niet, weet ik toch dat ik iemand van dienst heb kunnen zijn. En als diegene daar geen behoefte aan heeft of dat heel negatief oppakt, nou dan ga ik gewoon weer naar huis en is er nog geen man overboord. Beter dát, dan andersom.
