Psyche
alle pijlers
een gesprekspartner
maandag 18 mei 2009 om 18:38
woensdag 20 mei 2009 om 15:44
Sja Marg, nu doe je weer alsof ik een slecht persoon ben omdat ik liever een luisterend oor biedt.
Alsof ik zelf geen schema's kan maken. Daar ging het totaal niet om. Ik wilde gewoon een luisterend oor. Is dat een rare behoefte? Je hebt echt geen idee hoe depressief mensen nu juist kunnen worden van mensen die enkel meteen praktische hulp aanbieden terwijl jij even in de stille fase zit en gewoon je verhaal kwijt wil. Daarna komt die praktische shit wel. Ik vind dat zo evident dat ik niet kan begrijpen dat mensen dat niet inzien.
Ik heb zelf ook praktische hulp aangeboden hoor (Jezus, je zou 's moeten weten) maar gecombineerd met luisteren. Juist gewoon luisteren maakt dat iemand zich gehoord voelt, een soort opluchting. Ik zou zelf veel makkelijker praktische hulp kunnen vragen dan het luisterend oor. Dat laatste is zeldzaam en op zich best intiem (voor mij dan).
Weet niet, ik word er een beetje triest van. Kan het ook niet meer goed verwoorden want het komt toch niet aan. Kan wel zeggen dat ik een heel actueel iets heb waarin ik toch liever gewoon een band had met diegene ipv de kille praktische hulp die me nu wordt aangeboden.
Alsof ik zelf geen schema's kan maken. Daar ging het totaal niet om. Ik wilde gewoon een luisterend oor. Is dat een rare behoefte? Je hebt echt geen idee hoe depressief mensen nu juist kunnen worden van mensen die enkel meteen praktische hulp aanbieden terwijl jij even in de stille fase zit en gewoon je verhaal kwijt wil. Daarna komt die praktische shit wel. Ik vind dat zo evident dat ik niet kan begrijpen dat mensen dat niet inzien.
Ik heb zelf ook praktische hulp aangeboden hoor (Jezus, je zou 's moeten weten) maar gecombineerd met luisteren. Juist gewoon luisteren maakt dat iemand zich gehoord voelt, een soort opluchting. Ik zou zelf veel makkelijker praktische hulp kunnen vragen dan het luisterend oor. Dat laatste is zeldzaam en op zich best intiem (voor mij dan).
Weet niet, ik word er een beetje triest van. Kan het ook niet meer goed verwoorden want het komt toch niet aan. Kan wel zeggen dat ik een heel actueel iets heb waarin ik toch liever gewoon een band had met diegene ipv de kille praktische hulp die me nu wordt aangeboden.
woensdag 20 mei 2009 om 16:51
Oh nee hoor, je bent geen slecht persoon als je een luisterend oor biedt, natuurlijk niet. Maar ik vind mensen die weten dat iemand in hun omgeving in de shit zit (of dat nou psychisch of anderzins is), en géén actie ondernemen wel vrij egoïstisch en oppervlakkig. Waarmee ik niet zeg dat jíj dat bent. Alleen mijn keuze verdedig om iemand uit te nodigen voor een (heel onschuldig ) kopje koffie als ik weet dat hij een zelfmoordpoging heeft ondernomen. En niet met de intentie dan eens even dat leven van diegene recht te trekken natuurlijk, en niet eens met de intentie over de gevoelens of depressie van diegene te praten. Gewoon, een menselijk gebaar (dit klinkt wel heel EO) .
Ik denk dat ik, in algemene situaties, best wel het verschil aanvoel tussen iemand die even wil spuien of echt wil praten, en iemand die een oplossing voor zijn probleem zoekt. Ik ken geen depressieve mensen maar wel mensen die 'gewoon' gefrustreerd zijn over hun studie en ben dat zelf natuurlijk ook weleens geweest en dan is het lekker om dat even van je af te praten.
En zoals je zelf ook zegt, daarna het probleem op te lossen, anders blijf je steeds met hetzelfde rondlopen! En weet ik veel of jij zelf schema's kan maken? Ik heb twee scripties geschreven en heb toch heel veel gehad aan de tips over planning die ik bij mijn nieuwe werk heb gekregen. En daarbij, soms zijn het dingen die je zelf ook wel zou kunnen verzinnen maar is het toch goed om alles nog eens duidelijk op een rijtje te krijgen. Eén van de beste tips die ik kreeg was 's avonds een kwartiertje inruimen om je dag voor morgen in te delen. Zo goed, dat ik het nu zelfs in mijn persoonlijke leven doe. Nou, ben ik dan een idioot? Ziet degene die mij die tip heeft gegeven mij als een randdebiel?
Wat je zegt over je eigen actuele probleem. Misschien heeft het ook te maken met hoe goed je mensen kent? Als ik iemand niet goed ken en die legt me een zwaar probleem voor, of licht een tipje van de sluier op, dan zou ik vrij huiverig zijn om heel veel door te vragen. Ik zou dan heel goed letten op wat voor reacties diegene geeft, op mijn vragen, en inderdaad gewoon luisteren. Als ik merk dat iemand zelf niet zoveel lijkt te willen vertellen, dan zal ik nooit doorvragen. Misschien wel praktische tips geven. En waarschijnlijk over een tijdje nog eens vragen, goh hoe zit het nu met zus of zo?
Ik denk dat ik, in algemene situaties, best wel het verschil aanvoel tussen iemand die even wil spuien of echt wil praten, en iemand die een oplossing voor zijn probleem zoekt. Ik ken geen depressieve mensen maar wel mensen die 'gewoon' gefrustreerd zijn over hun studie en ben dat zelf natuurlijk ook weleens geweest en dan is het lekker om dat even van je af te praten.
En zoals je zelf ook zegt, daarna het probleem op te lossen, anders blijf je steeds met hetzelfde rondlopen! En weet ik veel of jij zelf schema's kan maken? Ik heb twee scripties geschreven en heb toch heel veel gehad aan de tips over planning die ik bij mijn nieuwe werk heb gekregen. En daarbij, soms zijn het dingen die je zelf ook wel zou kunnen verzinnen maar is het toch goed om alles nog eens duidelijk op een rijtje te krijgen. Eén van de beste tips die ik kreeg was 's avonds een kwartiertje inruimen om je dag voor morgen in te delen. Zo goed, dat ik het nu zelfs in mijn persoonlijke leven doe. Nou, ben ik dan een idioot? Ziet degene die mij die tip heeft gegeven mij als een randdebiel?
Wat je zegt over je eigen actuele probleem. Misschien heeft het ook te maken met hoe goed je mensen kent? Als ik iemand niet goed ken en die legt me een zwaar probleem voor, of licht een tipje van de sluier op, dan zou ik vrij huiverig zijn om heel veel door te vragen. Ik zou dan heel goed letten op wat voor reacties diegene geeft, op mijn vragen, en inderdaad gewoon luisteren. Als ik merk dat iemand zelf niet zoveel lijkt te willen vertellen, dan zal ik nooit doorvragen. Misschien wel praktische tips geven. En waarschijnlijk over een tijdje nog eens vragen, goh hoe zit het nu met zus of zo?
woensdag 20 mei 2009 om 16:58
Nee Marg, ik kan niet teveel uitleg geven maar die persoon kent me door en door.
Mijn voorbeeld van die schema's is niet een willekeurige studie genoot, maar mijn toenmalige vriend. Ik zat met een aantal dingen EN moest ook nog examens maken, maar meneer wilde liever allerlei schema's maken EN mij constant controleren, ipv gewoon een bakkie troost aanbieden en even te luisteren. Ondanks mijn protest bleef hij maar controleren. Voelt echt niet fijn aan dat iemand de boodschap geeft dat ik nu niet enkel voor mezelf werk, maar ook voor de ander. En bij falen hem teleurstel ondanks z'n ge-wel-di-ge hulp.
Zie het als iemand met boulimia. Stel, je maakt een plan voor diegene (dit en dat eten, je daar aan houden, niet volvreten en niet kotsen) maar diegene faalt na een week. Deze persoon zal het lastiger vinden je in vertrouwen te nemen omdat diegene het gevoel heeft jou ook nog eens teleur te stellen. Zeg je: "hey Miep, ik kan met je om de tafel gaan zitten en een plan opstellen, maar als het eens niet lukt dan hoef je je niet te schamen hoor, gooi het er gewoon uit bij mij" dan is dat anders dan "Miep, ik heb een plan voor je opgesteld, hier is het, je eraan houden he". Snap je de nuance, en snap je dat dat een wereld van verschil maakt? Want juist door de frustratie gaat diegene meer eten en weer kotsen. Dit is geen simpele problematiek.
God ik kan me nog wel herinneren jankend sorry te zeggen dat ik me ergens niet aan had gehouden, of toch weer iets gedaan te hebben 'wat niet mocht'. Zulke situaties moet je NIET willen.
Mijn voorbeeld van die schema's is niet een willekeurige studie genoot, maar mijn toenmalige vriend. Ik zat met een aantal dingen EN moest ook nog examens maken, maar meneer wilde liever allerlei schema's maken EN mij constant controleren, ipv gewoon een bakkie troost aanbieden en even te luisteren. Ondanks mijn protest bleef hij maar controleren. Voelt echt niet fijn aan dat iemand de boodschap geeft dat ik nu niet enkel voor mezelf werk, maar ook voor de ander. En bij falen hem teleurstel ondanks z'n ge-wel-di-ge hulp.
Zie het als iemand met boulimia. Stel, je maakt een plan voor diegene (dit en dat eten, je daar aan houden, niet volvreten en niet kotsen) maar diegene faalt na een week. Deze persoon zal het lastiger vinden je in vertrouwen te nemen omdat diegene het gevoel heeft jou ook nog eens teleur te stellen. Zeg je: "hey Miep, ik kan met je om de tafel gaan zitten en een plan opstellen, maar als het eens niet lukt dan hoef je je niet te schamen hoor, gooi het er gewoon uit bij mij" dan is dat anders dan "Miep, ik heb een plan voor je opgesteld, hier is het, je eraan houden he". Snap je de nuance, en snap je dat dat een wereld van verschil maakt? Want juist door de frustratie gaat diegene meer eten en weer kotsen. Dit is geen simpele problematiek.
God ik kan me nog wel herinneren jankend sorry te zeggen dat ik me ergens niet aan had gehouden, of toch weer iets gedaan te hebben 'wat niet mocht'. Zulke situaties moet je NIET willen.
woensdag 20 mei 2009 om 17:04
Ja, dat kan ik me voorstellen Digi dat heel erg is. Behalve dat mannen al sowieso veel praktischer zijn meestal, maar dat daargelaten is het wel prettig als je ook gewoon je gevoelens kwijt kan.
Aan de andere kant kan ik me van hem wel voorstellen, dat wanneer iemand steeds verder weggelijdt, eigenlijk voor je neus, dat je dan dit soort gekke dingen gaat doen zoals controleren. Ik weet niet hoe je er toen voorstond, maar wat je noemt van iemand met boulimia, oh als dat iemand van mijn geliefden is zou ik het toch wel héél moeilijk vinden om gewoon erbij te staan en ernaar te kijken. Dan zou ik ook zeggen denk ik (gewoon uit pure frustratie en wanhoop he) 'kom we gaan het samen doen, we eten elke dag samen, je blijft bij mij zitten als je gegeten hebt, we doen een slot op de koelkast' enzovoort. Dat is natuurlijk ook gewoon betuttelend, dat snap ik ook wel. Maar geowon kijken hoe iemand zich doodkotst, dat is niet te doen.
en de nuance die jij aanbrengt snap ik natuurlijk en natuurlijk ben ik het helemaal met je eens daarin.
Waarbij ik me nogmaals wel voor kan stellen dat als je al tijden bezig bent en diegene elke keer weer de fout in gaat, je steeds minder begripvol wordt. Niet eerlijk, maar wel begrijpelijk.
Aan de andere kant kan ik me van hem wel voorstellen, dat wanneer iemand steeds verder weggelijdt, eigenlijk voor je neus, dat je dan dit soort gekke dingen gaat doen zoals controleren. Ik weet niet hoe je er toen voorstond, maar wat je noemt van iemand met boulimia, oh als dat iemand van mijn geliefden is zou ik het toch wel héél moeilijk vinden om gewoon erbij te staan en ernaar te kijken. Dan zou ik ook zeggen denk ik (gewoon uit pure frustratie en wanhoop he) 'kom we gaan het samen doen, we eten elke dag samen, je blijft bij mij zitten als je gegeten hebt, we doen een slot op de koelkast' enzovoort. Dat is natuurlijk ook gewoon betuttelend, dat snap ik ook wel. Maar geowon kijken hoe iemand zich doodkotst, dat is niet te doen.
en de nuance die jij aanbrengt snap ik natuurlijk en natuurlijk ben ik het helemaal met je eens daarin.
Waarbij ik me nogmaals wel voor kan stellen dat als je al tijden bezig bent en diegene elke keer weer de fout in gaat, je steeds minder begripvol wordt. Niet eerlijk, maar wel begrijpelijk.
woensdag 20 mei 2009 om 17:13
Zo erg was het gelukkig niet Marg. En natuurlijk zou ik zoiets ook zeggen tegen een geliefde, maar het feit dat je het sámen wil doen vind ik al een groot teken van betrokkenheid en liefde. Vind ik heel iets anders! In zulke gevallen ben ik voor de combinatie, en hey, in acute crisis is een snel werkend praktisch iets het enige wat je kunt doen. Als een vriendin me opbelt met de mededeling dat ze afscheid wil nemen want ze staat bij een spoorovergang, dan ga ik niet enkel luisteren. Dan lijkt me een belletje naar de NS en politie de hulp op het moment. Als iemand een levensbedreigende ziekte heeft en niet naar de arts wil, dan kom ik wel even langs en neem ik diegene mee. Maar erná zal ik wel weer luisteren.
Een combi is meestal iets waar de meeste mensen wat aan hebben. Vooral psychische zaken zijn niet in 1 keer praktisch op te lossen (ja, God, 'gewoon niet zeiken' of van een flat afspringen wellicht) en kost inzet van het lijdend voorwerp. Zowel praktisch als geestelijk. Maar in niet acute situaties moet het praktische ook wel vanuit de mens zelf komen, en is begrip en steun erg belangrijk voor de wil om dingen in gang te zetten. Ik kan daar talloze voorbeelden van opnoemen van naasten. De schaamte proberen weg te nemen, een anker proberen te zijn voor zwakkere momenten en niet oordelen, begripvol proberen te zijn...zulke dingen zijn m.i. essentieel voor het verloop, en voor de praktische aanpak die volgen moet.
Dat laatste kan ik wel begrijpen, maar toch...het is geen wedstrijd, geen tijdgebonden iets. Ok, als iemand jou enkel als hulpverlener ziet (been there) en telkens 'faalt', dan is het frustrerend, en ook als je gemanipuleerd wordt of dat het enkel draait om de aandoening. Maar is een vriendin van me een gezellige meid maar kotst ze ondanks oprechte pogingen nog steeds bij tijd en wijlen haar vreten uit, dan denk ik: sja, het is ook lastig, waarom zou ik haar veroordelen en waarom zou ik de vriendschap doen verwateren? Heeft niet iedereen fouten uiteindelijk? Ik zou het zelf vreselijk vinden als iemand me daarom laat vallen.
Een combi is meestal iets waar de meeste mensen wat aan hebben. Vooral psychische zaken zijn niet in 1 keer praktisch op te lossen (ja, God, 'gewoon niet zeiken' of van een flat afspringen wellicht) en kost inzet van het lijdend voorwerp. Zowel praktisch als geestelijk. Maar in niet acute situaties moet het praktische ook wel vanuit de mens zelf komen, en is begrip en steun erg belangrijk voor de wil om dingen in gang te zetten. Ik kan daar talloze voorbeelden van opnoemen van naasten. De schaamte proberen weg te nemen, een anker proberen te zijn voor zwakkere momenten en niet oordelen, begripvol proberen te zijn...zulke dingen zijn m.i. essentieel voor het verloop, en voor de praktische aanpak die volgen moet.
Dat laatste kan ik wel begrijpen, maar toch...het is geen wedstrijd, geen tijdgebonden iets. Ok, als iemand jou enkel als hulpverlener ziet (been there) en telkens 'faalt', dan is het frustrerend, en ook als je gemanipuleerd wordt of dat het enkel draait om de aandoening. Maar is een vriendin van me een gezellige meid maar kotst ze ondanks oprechte pogingen nog steeds bij tijd en wijlen haar vreten uit, dan denk ik: sja, het is ook lastig, waarom zou ik haar veroordelen en waarom zou ik de vriendschap doen verwateren? Heeft niet iedereen fouten uiteindelijk? Ik zou het zelf vreselijk vinden als iemand me daarom laat vallen.
donderdag 21 mei 2009 om 16:38
Hey Sterretjee,
Ja echt ik hoop het zo! En ik ga er ook vanuit eigenlijk. Voor mij blijft het altijd goed, totdat het tegendeel bewezen is. Lekker optimistisch maar niet ondenkbaar...
En het is nodig hoor. Ik kan wel het standpunt innemen van: 'Er is een grote kans dat het terug komt.' Maar wat dan?
Er komen nog wel terugvalletjes... Maar that's it.
Dat moet gewoon!
Ja echt ik hoop het zo! En ik ga er ook vanuit eigenlijk. Voor mij blijft het altijd goed, totdat het tegendeel bewezen is. Lekker optimistisch maar niet ondenkbaar...
En het is nodig hoor. Ik kan wel het standpunt innemen van: 'Er is een grote kans dat het terug komt.' Maar wat dan?
Er komen nog wel terugvalletjes... Maar that's it.
Dat moet gewoon!
donderdag 21 mei 2009 om 18:38
Whahahaha IrisH! Ik vind dat laatste stukje echt grappig.
Ik heb dat ook, hoor. Vroegah (ik ben een paar jaartjes ouder dan jij) durfde ik nieeeets meer, ik was me zo bewust van mezelf. Om niet op te vallen ging ik mijn ultralange haar in een vlecht dragen en nietszeggende kleding. Mee bowlen durfde ik niet, want dan stond ik daar alleen met die bal en dan ziet iedereen me!
Pffff. Nu heb ik werkelijk een klodder schijt aan alles, draag supervrouwelijke dingen, benadruk mijn lange stelten en tieten, heb mijn haar weelderig los en men kan de tering krijgen als het hen niet aanstaat.
Maar ben nog een vreemde eend in de bijt hoor. Met sommige dingen voel ik me dan erg eenzaam, maar met de wat freakier zaken vind ik het lollig als ik iemand ontmoet met exact die voorkeuren. Da's juist erg bijzonder en dan heb je elkaar wel gevonden hoor.
Ow en die trutjes die altijd over anderen praten, die zijn juist onzeker over zichzelf. Dat jij zoiets hebt van: pfff boeiend, dat geeft enkel aan dat jij het niet nodig hebt om een identiteit te onlenen aan een ander!
Ik heb dat ook, hoor. Vroegah (ik ben een paar jaartjes ouder dan jij) durfde ik nieeeets meer, ik was me zo bewust van mezelf. Om niet op te vallen ging ik mijn ultralange haar in een vlecht dragen en nietszeggende kleding. Mee bowlen durfde ik niet, want dan stond ik daar alleen met die bal en dan ziet iedereen me!
Pffff. Nu heb ik werkelijk een klodder schijt aan alles, draag supervrouwelijke dingen, benadruk mijn lange stelten en tieten, heb mijn haar weelderig los en men kan de tering krijgen als het hen niet aanstaat.
Maar ben nog een vreemde eend in de bijt hoor. Met sommige dingen voel ik me dan erg eenzaam, maar met de wat freakier zaken vind ik het lollig als ik iemand ontmoet met exact die voorkeuren. Da's juist erg bijzonder en dan heb je elkaar wel gevonden hoor.
Ow en die trutjes die altijd over anderen praten, die zijn juist onzeker over zichzelf. Dat jij zoiets hebt van: pfff boeiend, dat geeft enkel aan dat jij het niet nodig hebt om een identiteit te onlenen aan een ander!
donderdag 4 juni 2009 om 16:18
[quote]Digitalis schreef op 20 mei 2009 @ 15:44:
Alsof ik zelf geen schema's kan maken. Daar ging het totaal niet om. Ik wilde gewoon een luisterend oor. Is dat een rare behoefte? Je hebt echt geen idee hoe depressief mensen nu juist kunnen worden van mensen die enkel meteen praktische hulp aanbieden terwijl jij even in de stille fase zit en gewoon je verhaal kwijt wil. Daarna komt die praktische shit wel. Ik vind dat zo evident dat ik niet kan begrijpen dat mensen dat niet inzien.
/quote]
Ik vind dit heel mooi gezegd Digi, en oh zo waar. Een vriendin van mij zegt weleens: "Oh meis, ik wou dat ik wat voor je kon doen," als ik met haar praat over de situatie waar ik nu in zit (even een heleboel shit) Maar ze doet al ontzettend veel. Ze luistert. En dat betekent zó veel... Het betekent liefde, vertrouwen, aandacht. Begrip, warmte, troost. Gehoord worden, gezien worden.
Alsof ik zelf geen schema's kan maken. Daar ging het totaal niet om. Ik wilde gewoon een luisterend oor. Is dat een rare behoefte? Je hebt echt geen idee hoe depressief mensen nu juist kunnen worden van mensen die enkel meteen praktische hulp aanbieden terwijl jij even in de stille fase zit en gewoon je verhaal kwijt wil. Daarna komt die praktische shit wel. Ik vind dat zo evident dat ik niet kan begrijpen dat mensen dat niet inzien.
/quote]
Ik vind dit heel mooi gezegd Digi, en oh zo waar. Een vriendin van mij zegt weleens: "Oh meis, ik wou dat ik wat voor je kon doen," als ik met haar praat over de situatie waar ik nu in zit (even een heleboel shit) Maar ze doet al ontzettend veel. Ze luistert. En dat betekent zó veel... Het betekent liefde, vertrouwen, aandacht. Begrip, warmte, troost. Gehoord worden, gezien worden.
