Psyche
alle pijlers
Een stukje overig, een stukje schroot.
woensdag 24 oktober 2018 om 01:26
Lieve mensen,
Ik plaats het maar in overig, ik denk dat het daar thuis hoort, het zal er de meeste van hier ook niet lastig vallen.
Hier zit iemand van buiten normaal, maar van binnen onder de krassen en een compleet wrak. Ik ga jullie niet lastig vallen met eindeloze verhalen, maar lang geleden kreeg ben ik 2x hopeloos verliefd geworden, en 2x bij het afval gezet. (voor mijn gevoel)
Uiteraard maken we allemaal fouten, toch denk ik nog wel eens terug aan die tijden, hoe had ik het beter kunnen doen? Waar ging het mis?
Hoe dan ook, lang terug (10 jaar) na 2 beuken in mijn gezicht te hebben gehad had ik zoiets van "rot maar op, ik regel het zelf wel" en koos ervoor om alleen door het leven te gaan. Ik heb een goede baan, geen schulden, een goed leven dus waarom nog riskeren dat er een loopje met je hart genomen word?
Dat was de gedachte die ik had.
Ik ben nu 10 jaar verder, eenzaam verder door het leven, en loop inmiddels bijna 24/7 te puzzelen waar alle mentale pijn vandaan komt, ik zit inmiddels in een zware depressie, en dit is geen grapje. Gevoelsmatig ben ik een wrak geworden..
Het gevoel bekruipt me steeds meer, dat ik een enorme inschattingsfout heb gemaakt 'dat ik het allemaal wel effe alleen afkan', en dat dit nu na 10 jaar zijn tol eist.
Kom maar op, heb ik dit compleet verkeerd ingeschat? Wees alsjeblieft eerlijk, heb ik dit compleet verkeerd gedaan?
Zoals als eerder gezegd, ik ben een lone wolf opzoek naar antwoorden die mentaal enorm onder de krassen zit en respecteer ieder antwoord gigantisch.
Ik plaats het maar in overig, ik denk dat het daar thuis hoort, het zal er de meeste van hier ook niet lastig vallen.
Hier zit iemand van buiten normaal, maar van binnen onder de krassen en een compleet wrak. Ik ga jullie niet lastig vallen met eindeloze verhalen, maar lang geleden kreeg ben ik 2x hopeloos verliefd geworden, en 2x bij het afval gezet. (voor mijn gevoel)
Uiteraard maken we allemaal fouten, toch denk ik nog wel eens terug aan die tijden, hoe had ik het beter kunnen doen? Waar ging het mis?
Hoe dan ook, lang terug (10 jaar) na 2 beuken in mijn gezicht te hebben gehad had ik zoiets van "rot maar op, ik regel het zelf wel" en koos ervoor om alleen door het leven te gaan. Ik heb een goede baan, geen schulden, een goed leven dus waarom nog riskeren dat er een loopje met je hart genomen word?
Dat was de gedachte die ik had.
Ik ben nu 10 jaar verder, eenzaam verder door het leven, en loop inmiddels bijna 24/7 te puzzelen waar alle mentale pijn vandaan komt, ik zit inmiddels in een zware depressie, en dit is geen grapje. Gevoelsmatig ben ik een wrak geworden..
Het gevoel bekruipt me steeds meer, dat ik een enorme inschattingsfout heb gemaakt 'dat ik het allemaal wel effe alleen afkan', en dat dit nu na 10 jaar zijn tol eist.
Kom maar op, heb ik dit compleet verkeerd ingeschat? Wees alsjeblieft eerlijk, heb ik dit compleet verkeerd gedaan?
Zoals als eerder gezegd, ik ben een lone wolf opzoek naar antwoorden die mentaal enorm onder de krassen zit en respecteer ieder antwoord gigantisch.
woensdag 24 oktober 2018 om 09:19
Nee je hebt niks verkeerd gedaan. Er zijn meer mensen die alleen leven omdat zij daar voor gekozen hebben.
Ik denk alleen dat je alles hebt weggestopt en nooit toe bent gekomen aan het verwerken van jouw gebroken hart. Je vond het wel best zo, gok ik. En uiteindelijk bijten die gevoelens je in je achterste. Je zal er nu mee moeten dealen en keihard eraan moeten werken. Maar dat geeft niet, dat kan jij. Het is zwaar en het is kl*te. Maar vele mensen voor jou is het ook gelukt.
Sterkte.
Ik denk alleen dat je alles hebt weggestopt en nooit toe bent gekomen aan het verwerken van jouw gebroken hart. Je vond het wel best zo, gok ik. En uiteindelijk bijten die gevoelens je in je achterste. Je zal er nu mee moeten dealen en keihard eraan moeten werken. Maar dat geeft niet, dat kan jij. Het is zwaar en het is kl*te. Maar vele mensen voor jou is het ook gelukt.
Sterkte.
woensdag 24 oktober 2018 om 09:42
Jake99 schreef: ↑24-10-2018 09:19Nee je hebt niks verkeerd gedaan. Er zijn meer mensen die alleen leven omdat zij daar voor gekozen hebben.
Ik denk alleen dat je alles hebt weggestopt en nooit toe bent gekomen aan het verwerken van jouw gebroken hart. Je vond het wel best zo, gok ik. En uiteindelijk bijten die gevoelens je in je achterste. Je zal er nu mee moeten dealen en keihard eraan moeten werken. Maar dat geeft niet, dat kan jij. Het is zwaar en het is kl*te. Maar vele mensen voor jou is het ook gelukt.
Sterkte.
Dit inderdaad! Het is niet alsof je je leven in één keer goed moet doen. Je leeft volgens een bepaalde overtuiging en ineens ontdek je dat je iets anders wil. Of dat de wereld toch anders in elkaar zit. Dat is toch niet erg? Je doel of wens kan toch veranderen? Nou, dan sla je een andere weg in. No problemo.
Wees niet te hard voor jezelf.
Such fun!1
woensdag 24 oktober 2018 om 09:54
Nee, dit is het leven. Daarin gebeuren en leuke en minder leuke dingen. Als de minder leuke dingen op gegeven moment bij je komen spoken heb je gelukkig een megakeuze aan hulpinstanties die je mentale hulp kunnen geven.
Je zou nu verkeerd handelen als je je gevoelens niet serieus neemt en er niks mee doet.
Je zou nu verkeerd handelen als je je gevoelens niet serieus neemt en er niks mee doet.
woensdag 24 oktober 2018 om 10:07
Wat een mooie reactie is dit!MarindaH schreef: ↑24-10-2018 09:42Dit inderdaad! Het is niet alsof je je leven in één keer goed moet doen. Je leeft volgens een bepaalde overtuiging en ineens ontdek je dat je iets anders wil. Of dat de wereld toch anders in elkaar zit. Dat is toch niet erg? Je doel of wens kan toch veranderen? Nou, dan sla je een andere weg in. No problemo.
Wees niet te hard voor jezelf.
TO, ook ik wil even reageren, heb niet de ultieme tip maar ik herken best wel wat je schrijft.
In die 'mood' die jij omschrijft heb ik een aantal jaar gezeten afwisselend met een hoop getwijfel over wat ik wil in mn leven, me minder voelen dan niet-singles en een hoop wanhoop waarbij ik relaties te rooskleurig in was gaan zien, ondanks dat de relaties die ik tot nu toe gehad heb dat vooral niet waren.
Ook ik was ervan overtuigd dat ik dom en onhandig was en dat ik alles fout deed, in vergelijking met anderen.
Gelukkig ben ik uiteindelijk in gaan zien dat mijn negativiteit over mezelf mij niet verder hielp en begin ik dingen van een andere, positieve kant, te zien en ook, vooral mezelf, en ik begin na een lange tijd er uit te komen.
Helaas zijn er niet een paar simpele truukjes voor om dat te bereiken. Er is veel geduld voor nodig, inzicht, open staan voor hulp en advies van anderen (Je moet je open stellen naar anderen, praten over wat je dwars zit en je kwetsbaarheid durven te tonen), en het klinkt raar, maar ik heb veel erg geleerd van de fouten die ik gemaakt heb. Alsjeblieft accepteer dat je wel eens faalt in het leven, hoe hard je ook probeert om dat te voorkomen. Dat kan niet, dat is het leven en het is geen drama.
Inderdaad, niet te hard zijn voor jezelf, fouten maken, op je bek gaan en andere inzichten krijgen mag, daar groei je van
woensdag 24 oktober 2018 om 10:21
Mooi gezegd!MarindaH schreef: ↑24-10-2018 09:42Dit inderdaad! Het is niet alsof je je leven in één keer goed moet doen. Je leeft volgens een bepaalde overtuiging en ineens ontdek je dat je iets anders wil. Of dat de wereld toch anders in elkaar zit. Dat is toch niet erg? Je doel of wens kan toch veranderen? Nou, dan sla je een andere weg in. No problemo.
Wees niet te hard voor jezelf.
woensdag 24 oktober 2018 om 10:26
Volgens mij heeft iedereen wel eens zo´n periode. Ik heb iets dergelijks gehad met betrekking tot mijn werk. Na een jaartje worstelen met mezelf heb ik voor mezelf besloten dat dit voor nu het meest praktische was en dat ik over vijf jaar een nieuwe beslissing zou nemen. Dat heeft toen prima uitgepakt.
Daarnaast merk ik dat bijna ál mijn vriendinnen (we zijn allemaal rond de 45 jaar nu) een omslag maken. Een nieuwe studie, andere baan, scheiden, ander huis. Blijkbaar is nadenken over je leven en eventueel een verandering normaal, zo eens in de zoveel tijd. Gevoelsmatig moest het ook nú, want nog relatief jong, gezond, kinderen wat groter, meer tijd over voor andere dingen.
Dus al met al denk ik niet dat je iets verkeerd hebt gedaan, maar dat je gewoon mentaal op een nieuwe rotonde bent aangekomen. Je bent nu rondjes aan het draaien en de weg even kwijt. Wil je rechtdoor, gewoon door zoals het was? Of wil je linksaf, nieuwe baan, ander huis? Of juist liever rechts, misschien toch die relatie? Vergelijk het met je tienerjaren, waarin je een beslissing moest nemen over studie, werk en wonen voor de rest van je leven. Althans, dat dacht je toen, want mensen van 40+ zijn, in de ogen van een puber, belachelijk oud. Pas als je zelf 40 bent kom je erachter dat dat nog lang niet oud is en dat je altijd nog andere keuzes kunt maken.
Daarnaast merk ik dat bijna ál mijn vriendinnen (we zijn allemaal rond de 45 jaar nu) een omslag maken. Een nieuwe studie, andere baan, scheiden, ander huis. Blijkbaar is nadenken over je leven en eventueel een verandering normaal, zo eens in de zoveel tijd. Gevoelsmatig moest het ook nú, want nog relatief jong, gezond, kinderen wat groter, meer tijd over voor andere dingen.
Dus al met al denk ik niet dat je iets verkeerd hebt gedaan, maar dat je gewoon mentaal op een nieuwe rotonde bent aangekomen. Je bent nu rondjes aan het draaien en de weg even kwijt. Wil je rechtdoor, gewoon door zoals het was? Of wil je linksaf, nieuwe baan, ander huis? Of juist liever rechts, misschien toch die relatie? Vergelijk het met je tienerjaren, waarin je een beslissing moest nemen over studie, werk en wonen voor de rest van je leven. Althans, dat dacht je toen, want mensen van 40+ zijn, in de ogen van een puber, belachelijk oud. Pas als je zelf 40 bent kom je erachter dat dat nog lang niet oud is en dat je altijd nog andere keuzes kunt maken.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
woensdag 24 oktober 2018 om 10:34
Jij hebt niets verkeerds gedaan! In de liefde heb je zoveel pijn ervaren, dat je jezelf bent gaan beschermen. Je hebt keuzes gemaakt en je bent je op andere dingen gaan richten. Dat vind ik heel knap van je, want je had ook bij de pakken neer kunnen gaan zitten. Tien jaar is niet niets, je wordt volwassener, je krijgt meer levenservaring, je leert jezelf beter kennen etc. Hierdoor kunnen dromen en verwachtingen veranderen en dan kom je erachter dat je het ineens over een hele andere boeg wilt gooien. Heb je het dan al die tijd fout gedaan? Nee, op dat moment dacht jij dat dit het beste voor jou was. Er zullen echt wel dingen zijn geweest die je anders had kunnen doen, we maken ten slotte allemaal fouten.
Jij bent nu toe aan een andere fase in je leven. Een fase die ik iedereen gun. Want het is zo fijn om lief te hebben en geliefd te zijn, als in een partner.
Mijn advies is, ga hulp zoeken bij een professional. Ga je verdriet en je pijn van het verleden verwerken. Probeer er achter te komen wat jouw behoeftes zijn, maar ook wat jouw valkuilen zijn. Praat/huil met familie en vrienden, als je die hebt en als jij je daar veilig en vertrouwd bij voelt. Want je hoeft dit niet alleen te doen.
Sterkte
Jij bent nu toe aan een andere fase in je leven. Een fase die ik iedereen gun. Want het is zo fijn om lief te hebben en geliefd te zijn, als in een partner.
Mijn advies is, ga hulp zoeken bij een professional. Ga je verdriet en je pijn van het verleden verwerken. Probeer er achter te komen wat jouw behoeftes zijn, maar ook wat jouw valkuilen zijn. Praat/huil met familie en vrienden, als je die hebt en als jij je daar veilig en vertrouwd bij voelt. Want je hoeft dit niet alleen te doen.
Sterkte
woensdag 24 oktober 2018 om 10:47
Ik denk toch dat je wel iets fout hebt gedaan. Heb het nog een keer moeten lezen na de mooie antwoorden die je hebt gekregen. Heb je jouw beslissing in boosheid genomen? En is die boosheid verder jouw drijfveer geweest? Heb jij jouw ex vergeven? Zomaar wat vragen, misschien heb je er iets aan.
Mijn ervaring is wel dat je door je eigen shit vaak een beter persoon bent geworden, je oordeelt minder hard. Dat is dan weer een pluspunt toch?
Veel sterkte en ik blijf je zo even volgen
Ps, misschien staat dit beter in psyche?
Mijn ervaring is wel dat je door je eigen shit vaak een beter persoon bent geworden, je oordeelt minder hard. Dat is dan weer een pluspunt toch?
Veel sterkte en ik blijf je zo even volgen
Ps, misschien staat dit beter in psyche?
anoniem_376473 wijzigde dit bericht op 24-10-2018 10:50
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
4.12% gewijzigd
donderdag 25 oktober 2018 om 00:13
Lieve mensen,
Bedankt voor de lieve berichten, het doet me goed. Ik had niet verwacht dat ik er zoveel zou krijgen.
Toch moeten jullie weten, dat ik in een mega depressie zit. Die twee klappen van me was maar het eerste gedeelte. Twee jaar geleden kreeg ik gedonder op mijn werk, verlieten een paar vrienden me, kreeg mijn pa parkinson en werd ik getrakteerd op tinnitus.
Ik denk dat al deze omstandigheden, mij uiteindelijk in een enorme depressie hebben gegooid, en ik kan je vertellen dat het geen pretje is. De zon buiten kan nog zo schijnen, ik merk daar niks meer van.
Je gevoel, of hoe ik het ook moet omschrijven, dat ding dat van binnen zit staat nu in een negatieve stand zodra ik wakker word. Het is iets wat wij allemaal hebben en wat voor het gros van de mensen in een positieve stand staat, voor mij op dit moment niet, en het is pijnlijk...
Ik weet 100% zeker dat ik in een gevecht zit, ik kwam er pas een jaar geleden achter, ik liep alle maanden ervoor door de klei met het idee van 'ach het komt allemaal wel goed', maar inmiddels ben ik zover dat ik weet dat het niet zomaar goed komt. Dit is geen grapje, dit is geen griepje of wat dan ook. Dit is een serieus probleem en dit is iets waar ik aan moet werken.
Ik verlang terug naar de dagen dat ik een atleet was, een krachtpatser die 120KM per week fietste en lol had in zijn leven, die leidend was op zijn werk. Ik ben daar heel ver van vandaan, en ben er inmiddels wel achter dat ik hulp van anderen nodig heb want alleen heb ik de antwoorden niet. Ik zoek andere stemmen, andere meningen, andere visies en andere ideeën. Als 37 jarige, ben ik er wel achter dat je je hele leven blijft leren, en hier sta ik dan... radeloos.
Ik kan professionele hulp zoeken, en dat zal ik uiteindelijk ook wel doen als het niet meer gaat. Ik loop op dit moment weer berg opwaarts (want het ging veel slechter met me) maar heb regelmatig nog last van terugval en dat is enorm pijnlijk. Ik kan letterlijk wakker worden in het weekend, met 0 energie, 0 wil en niks in me dat wil genieten van het weekend.
Voor nu, zie ik meer heil in de mening van normale mensen, i.p.v. 1 of 2 personen.
Nogmaals, ik waardeer jullie reacties en hulp allemaal enorm, weet dat.
Gr.
Een steenbok in puin.
Bedankt voor de lieve berichten, het doet me goed. Ik had niet verwacht dat ik er zoveel zou krijgen.
Toch moeten jullie weten, dat ik in een mega depressie zit. Die twee klappen van me was maar het eerste gedeelte. Twee jaar geleden kreeg ik gedonder op mijn werk, verlieten een paar vrienden me, kreeg mijn pa parkinson en werd ik getrakteerd op tinnitus.
Ik denk dat al deze omstandigheden, mij uiteindelijk in een enorme depressie hebben gegooid, en ik kan je vertellen dat het geen pretje is. De zon buiten kan nog zo schijnen, ik merk daar niks meer van.
Je gevoel, of hoe ik het ook moet omschrijven, dat ding dat van binnen zit staat nu in een negatieve stand zodra ik wakker word. Het is iets wat wij allemaal hebben en wat voor het gros van de mensen in een positieve stand staat, voor mij op dit moment niet, en het is pijnlijk...
Ik weet 100% zeker dat ik in een gevecht zit, ik kwam er pas een jaar geleden achter, ik liep alle maanden ervoor door de klei met het idee van 'ach het komt allemaal wel goed', maar inmiddels ben ik zover dat ik weet dat het niet zomaar goed komt. Dit is geen grapje, dit is geen griepje of wat dan ook. Dit is een serieus probleem en dit is iets waar ik aan moet werken.
Ik verlang terug naar de dagen dat ik een atleet was, een krachtpatser die 120KM per week fietste en lol had in zijn leven, die leidend was op zijn werk. Ik ben daar heel ver van vandaan, en ben er inmiddels wel achter dat ik hulp van anderen nodig heb want alleen heb ik de antwoorden niet. Ik zoek andere stemmen, andere meningen, andere visies en andere ideeën. Als 37 jarige, ben ik er wel achter dat je je hele leven blijft leren, en hier sta ik dan... radeloos.
Ik kan professionele hulp zoeken, en dat zal ik uiteindelijk ook wel doen als het niet meer gaat. Ik loop op dit moment weer berg opwaarts (want het ging veel slechter met me) maar heb regelmatig nog last van terugval en dat is enorm pijnlijk. Ik kan letterlijk wakker worden in het weekend, met 0 energie, 0 wil en niks in me dat wil genieten van het weekend.
Voor nu, zie ik meer heil in de mening van normale mensen, i.p.v. 1 of 2 personen.
Nogmaals, ik waardeer jullie reacties en hulp allemaal enorm, weet dat.
Gr.
Een steenbok in puin.
donderdag 25 oktober 2018 om 04:40
Waarschijnlijk ben je toch vooral (stug) doorgegaan met je leven leven, hard vooruit ploeterend (steenbok eigen).
Maar er is misschien veel aan emotie niet aan bod gekomen. Zoals Groef ook al even benoemde, wellicht ben jij die 10 jaar doorgegaan op een bepaalde manier. Bijv met de houding: ik heb niemand nodig, of....ik doe het alleen en open mijn hart niet meer.
Of...ik laat me niet kennen, ik kom hier wel doorheen.
Dat soort instellingen maken dat je je vooral wat wil bewijzen. Naar jezelf wellicht of naar de buitenwereld. Maakt niet uit.
Het is een ‘verharde houding’ en maakt dat je je echte gevoelens afsluit.
Ik denk dus vooral dat je veel gevoel hebt afgesloten. En dat eist z’n tol.
En andere gebeurtenissen hebben misschien niet de hoeveelheid aandacht gekregen van je emotioneel als dat ze zouden moeten: je vader die parkinson kreeg, je vrienden die je verlieten, je kreeg tinnitus.
Het is denk ik aan te bevelen om te gaan praten met iemand.
Ondanks dat je zelf al heel veel hebt gedaan en hard werkt is hetgeen is gebeurt ontstaan door een patroon in je.
Het is heel moeilijk zelf je denkpatroon te veranderen.
Ergens zit nog de verharding en alleen iemand van buitenaf kan je werkelijk die plek aanwijzen. Want die herkent het.
Heel veel sterkte/ succes Steenbok
Maar er is misschien veel aan emotie niet aan bod gekomen. Zoals Groef ook al even benoemde, wellicht ben jij die 10 jaar doorgegaan op een bepaalde manier. Bijv met de houding: ik heb niemand nodig, of....ik doe het alleen en open mijn hart niet meer.
Of...ik laat me niet kennen, ik kom hier wel doorheen.
Dat soort instellingen maken dat je je vooral wat wil bewijzen. Naar jezelf wellicht of naar de buitenwereld. Maakt niet uit.
Het is een ‘verharde houding’ en maakt dat je je echte gevoelens afsluit.
Ik denk dus vooral dat je veel gevoel hebt afgesloten. En dat eist z’n tol.
En andere gebeurtenissen hebben misschien niet de hoeveelheid aandacht gekregen van je emotioneel als dat ze zouden moeten: je vader die parkinson kreeg, je vrienden die je verlieten, je kreeg tinnitus.
Het is denk ik aan te bevelen om te gaan praten met iemand.
Ondanks dat je zelf al heel veel hebt gedaan en hard werkt is hetgeen is gebeurt ontstaan door een patroon in je.
Het is heel moeilijk zelf je denkpatroon te veranderen.
Ergens zit nog de verharding en alleen iemand van buitenaf kan je werkelijk die plek aanwijzen. Want die herkent het.
Heel veel sterkte/ succes Steenbok
donderdag 25 oktober 2018 om 10:52
Ha Steenbok, ik heb wat vragen:
Je hebt (nog) geen professionele hulp. Ook nooit gehad? Slik je antidepressiva?
Werk je nog?
Ik vraag dit omdat je heel stellig zegt in een zware/mega depressie te zitten. Als dit zo is, dan heb je hulp nodig, en een depressie kan ook alleen vastgesteld worden door je huisarts, een psychiater of therapeut.
Ik vind het top dat je zelf inziet dat je aan jezelf moet werken! Het gevecht herken ik wel. Succes!
Je hebt (nog) geen professionele hulp. Ook nooit gehad? Slik je antidepressiva?
Werk je nog?
Ik vraag dit omdat je heel stellig zegt in een zware/mega depressie te zitten. Als dit zo is, dan heb je hulp nodig, en een depressie kan ook alleen vastgesteld worden door je huisarts, een psychiater of therapeut.
Ik vind het top dat je zelf inziet dat je aan jezelf moet werken! Het gevecht herken ik wel. Succes!
donderdag 25 oktober 2018 om 10:58
Wie heeft de zware depressie gediagnosticeerd? Daar zou je dit allemaal mee moeten bespreken. Zodat je goede therapie kan krijgen.
Daarnaast is het soms niemands schuld. Genen. Afwijking in hersenenen, ziekte.
Of komt het door een slechte opvoeding. Of wel door verkeerde keuzes te maken. Het maakt allemaal niet zo veel uit.
Je hebt problemen en daar kan je hulp voor zoeken ipv je bezig te houden met de verkeerde vragen.
Daarnaast is het soms niemands schuld. Genen. Afwijking in hersenenen, ziekte.
Of komt het door een slechte opvoeding. Of wel door verkeerde keuzes te maken. Het maakt allemaal niet zo veel uit.
Je hebt problemen en daar kan je hulp voor zoeken ipv je bezig te houden met de verkeerde vragen.
vrijdag 26 oktober 2018 om 02:19
Je klinkt --enorm-- dom, je hebt totaal geen idee waar je het over hebt. Ik gok dat '93' je bouwjaar is? Het kan e.e.a. verklaren. Je bent nog jong, ik negeer je vanaf hier dan ook. Ik hoop dat voor jou alles voorspoedig gaat, ongetwijfeld gaat je dat lukken de aankomende 60+ jaar, iemand met zoveel levenservaring, toch? Iemand die perfect kan vertellen wat de band is tussen psychologie en ons fysiek.
De reden dat ik een plek als dit zocht is vooral om het type idioten en clowns zoals bovenstaand niet tegen te komen. Het probleem te bespreken in rustiger vaarwater. Wat was ik denkende, blijkbaar zitten ze ook hier.
Ik kom hier morgen op terug. En Bitje93, reageer en wees zo provocerend als je wil zijn, ik negeer je compleet. (en dat ga je proberen, maar het is kansloos)
vrijdag 26 oktober 2018 om 04:15
Steenbokje kijk eens wat je doet. Waarom komt het zo binnen? Wat maakt het uit wat een random persoon zegt. Niet iedereen denkt hetzelfde. Niet iedereen heeft heeft het inzicht en de de ervaring die je zou willen. Laat het. Lees het en haal je schouders op. Zo zonde van jouw energie. Jij hebt alles zelf nodig, verspil het niet. Laat gaan, laat los. Laat die boosheid gaan en blijf bij jezelf.
Succes en nogmaals sterkte.
Succes en nogmaals sterkte.
vrijdag 26 oktober 2018 om 19:21
Ja, ik doe het lekker alleen wel is een reactie op de pijn en niet je werkelijke wens. En depressie is klote. Goed idee om hulp in te schakelen. En te kijken wat er ontbreekt als je uitzoomt. Wat wil jij in dit leven? Wat vind je belangrijk? En hoe geef je dat vorm. Misschien is het veranderd ten opzichte van vroeger en is het tijd om opnieuw te inventariseren. Welke ingrediënten je wilt. En waarom.
