Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
zaterdag 27 januari 2024 om 23:36
Ach lief Cadeautje. Ik wens zo dat je het niet meer hoeft te zoeken. 
Ik heb besloten dat ik mag nachtbraken. Ben aan het schrijven met een kat op schoot en een glas bubbels erbij. Man ligt met kat twee op bed, ook bezig met zijn hobby. Het is goed voor nu. Ik voel me rustiger en best ok. En ik hoef niet te slapen nu, dat mag ook morgen. Waarschijnlijk lig ik over een half uur op 1 oor, maar dit voelen is fijn: niet moeten.
Ik heb besloten dat ik mag nachtbraken. Ben aan het schrijven met een kat op schoot en een glas bubbels erbij. Man ligt met kat twee op bed, ook bezig met zijn hobby. Het is goed voor nu. Ik voel me rustiger en best ok. En ik hoef niet te slapen nu, dat mag ook morgen. Waarschijnlijk lig ik over een half uur op 1 oor, maar dit voelen is fijn: niet moeten.
zondag 28 januari 2024 om 00:48
Ik weet niet hoe ik het doe lieverd Ik weet wel dat het feit dat man alles weet hier ontzettend helpt. Thuis ben ik echt veilig. Ook als ik door triggers in de kramp zit: Dat mag en kan hier. Ik denk ook dat ik meer ruimte heb dan jij, ik voed geen kinderen op.
ollegrieze wijzigde dit bericht op 28-01-2024 09:57
43.87% gewijzigd
zondag 28 januari 2024 om 00:55
zondag 28 januari 2024 om 07:05
Lieve Avo, ik heb even geen woorden. Mijn hart huilt voor jou en het kleine meisje. Dat meisje dat zich nooit veilig of genoeg mocht voelen. Ik had jullie zoveel meer gegund. Het is onmenselijk wat anderen haar hebben aangedaan. Want ze was wel goed genoeg zoals ze was. Ongeacht wat ze haar hele leven gehoord en gevoeld heeft.
zondag 28 januari 2024 om 09:01
Avo mijn kleine meisje zoekt jouw kleine meisje op en komt even bij haar zitten. Misschien even samen schuilen. Ze zullen elkaar begrijpen zonder iets te hoeven zeggen. Een veilige, lieve, pijnloze voor onze kleine meisjes.
Je hebt mij ook een inzicht gegeven, dank je voor het opschrijven van je wandelervaring en waarom je daar last van had. Ik besefte door het te lezen dat dat een van de redenen is dat ik me lichamelijk rustiger voel in het nieuwe huis. Geen trappen, waardoor mijn heupblessure minder opspeelt en het gevoel dat jij beschrijft niet steeds wordt getriggert.
Het bezig zijn met de verhuizing triggert wel allerlei andere dingen. Het is complete chaos en heel naar in mijn hoofd momenteel. Man en kids vinden dat ik moeilijk doe en ik kan het allemaal niet uitleggen, maar doordat ze steeds zo reageren wordt het alleen maar erger.
Man weet hier wel de grote lijn, maar zonder de details. Dus wel, dat ik voor alles altijd straf kreeg, geen inhoud zoals Avo beschreef. Dat durf ik niet. En die ruimte voel ik ook niet. Teveel angst, maar inderdaad ook onmetelijke schaamte.
Hier wel gestudeerd, pas op veel laatste leeftijd. Wel een master, geen phd. Over die phd heb ik nog wel getwijfeld, maar dat hele onderzoek doen is niet waar ik het meeste lol aan beleefde. En ik ging al tegen alles en iedereen in door uberhaupt te studeren. Het idee dat ik nog verder zou gaan vond iedereen om me heen compleet belachelijk en ik al helemaal.
voor onze kleine meisjes.Je hebt mij ook een inzicht gegeven, dank je voor het opschrijven van je wandelervaring en waarom je daar last van had. Ik besefte door het te lezen dat dat een van de redenen is dat ik me lichamelijk rustiger voel in het nieuwe huis. Geen trappen, waardoor mijn heupblessure minder opspeelt en het gevoel dat jij beschrijft niet steeds wordt getriggert.
Het bezig zijn met de verhuizing triggert wel allerlei andere dingen. Het is complete chaos en heel naar in mijn hoofd momenteel. Man en kids vinden dat ik moeilijk doe en ik kan het allemaal niet uitleggen, maar doordat ze steeds zo reageren wordt het alleen maar erger.
Man weet hier wel de grote lijn, maar zonder de details. Dus wel, dat ik voor alles altijd straf kreeg, geen inhoud zoals Avo beschreef. Dat durf ik niet. En die ruimte voel ik ook niet. Teveel angst, maar inderdaad ook onmetelijke schaamte.
Hier wel gestudeerd, pas op veel laatste leeftijd. Wel een master, geen phd. Over die phd heb ik nog wel getwijfeld, maar dat hele onderzoek doen is niet waar ik het meeste lol aan beleefde. En ik ging al tegen alles en iedereen in door uberhaupt te studeren. Het idee dat ik nog verder zou gaan vond iedereen om me heen compleet belachelijk en ik al helemaal.
Forever is a hell of a long time
zondag 28 januari 2024 om 09:10
Ik lees je lieve Avo, met tranen in mijn ogen. Voor jou, voor het meisje. Niks van wat je deed, van wie je was en nu bent rechtvaardigt wat je mee hebt moeten maken. Je was niet slecht en je verdient geen straf. Toen niet en nu niet.
Als ik kon dan had ik je daar weg gehaald. En weet je, ik doen het nu alsnog. Ik ben niet bang voor de vader en moeder. Ik kom binnen en ik zeg dat ze moeten stoppen, dat het verkeerd is wat ze doen, dat ze nooit ouders hadden mogen worden. Ik zie hoe klein het meisje is en hoe bang ze is. Ik til haar op en ze mag mee naar mijn huis. Daar is het warm en veilig. Ze mag douchen en als ze klaar is droog ik haar af met een grote warme zachte handdoek. Ze mag ingepakt in de handdoek bij mij op schoot zitten tot ze zich veilig genoeg voelt om zich aan te kleden. Ik wieg haar zachtjes heen en weer. We plakken pleisters waar dat nodig is. Ik heb lekker warme sloffen voor haar. Daarna gaan we koekjes bakken, als ze wil mag ze snoepen van het deeg. We zetten muziek op en doen een dansje. Als ze bang is dan hou ik haar vast en dan troost ik haar. Ze hoeft nooit meer terug en het was niet, nooit, haar schuld.
Dit wens ik voor haar en voor jou. Maar ik snap het ook als het te moeilijk is om te lezen, als het de boosheid groter maakt en er extra straf nodig is. Ik kan het wissen als dat beter voelt voor jou
Als ik kon dan had ik je daar weg gehaald. En weet je, ik doen het nu alsnog. Ik ben niet bang voor de vader en moeder. Ik kom binnen en ik zeg dat ze moeten stoppen, dat het verkeerd is wat ze doen, dat ze nooit ouders hadden mogen worden. Ik zie hoe klein het meisje is en hoe bang ze is. Ik til haar op en ze mag mee naar mijn huis. Daar is het warm en veilig. Ze mag douchen en als ze klaar is droog ik haar af met een grote warme zachte handdoek. Ze mag ingepakt in de handdoek bij mij op schoot zitten tot ze zich veilig genoeg voelt om zich aan te kleden. Ik wieg haar zachtjes heen en weer. We plakken pleisters waar dat nodig is. Ik heb lekker warme sloffen voor haar. Daarna gaan we koekjes bakken, als ze wil mag ze snoepen van het deeg. We zetten muziek op en doen een dansje. Als ze bang is dan hou ik haar vast en dan troost ik haar. Ze hoeft nooit meer terug en het was niet, nooit, haar schuld.
Dit wens ik voor haar en voor jou. Maar ik snap het ook als het te moeilijk is om te lezen, als het de boosheid groter maakt en er extra straf nodig is. Ik kan het wissen als dat beter voelt voor jou
zondag 28 januari 2024 om 10:39
Prachtig bloemenvaasje.
Avo, als zij je niet zo behandeld hadden en deze dingen niet gezegd hadden... denk je dat je je dan ook zou voelen alsof je een slecht kind was?
Zij haatten jou omdat ze hun eigen tekort op je gezichtje zagen. Omdat ze wel wisten dat het hun taak was voor je te zorgen en je te beschermen, maar ze dat niet deden. Jouw pijn en verdriet liet ze zien dat ze iets verkeerd deden, en dat konden ze niet verdragen. En dus kreeg jij alle schuld met geweld op jou gestapeld, en omdat je een kind was is het logisch dat je dat geloofde. Zij weten immers beter, zijn zijn de volwassenen? En daarom spelen ze nu zo graag de liefhebbende ouder, om zichzelf te overtuigen dat ze dat zijn. En dat is zo verwarrend voor het kleine meisje dat altijd heeft geleerd dat ze slecht is.
Kun je zien dat hun oordeel onbetrouwbaar is? Dat ze nooit jou hebben gezien, maar altijd alleen zichzelf?
Avo, als zij je niet zo behandeld hadden en deze dingen niet gezegd hadden... denk je dat je je dan ook zou voelen alsof je een slecht kind was?
Zij haatten jou omdat ze hun eigen tekort op je gezichtje zagen. Omdat ze wel wisten dat het hun taak was voor je te zorgen en je te beschermen, maar ze dat niet deden. Jouw pijn en verdriet liet ze zien dat ze iets verkeerd deden, en dat konden ze niet verdragen. En dus kreeg jij alle schuld met geweld op jou gestapeld, en omdat je een kind was is het logisch dat je dat geloofde. Zij weten immers beter, zijn zijn de volwassenen? En daarom spelen ze nu zo graag de liefhebbende ouder, om zichzelf te overtuigen dat ze dat zijn. En dat is zo verwarrend voor het kleine meisje dat altijd heeft geleerd dat ze slecht is.
Kun je zien dat hun oordeel onbetrouwbaar is? Dat ze nooit jou hebben gezien, maar altijd alleen zichzelf?
What a nuanced anxiety
zondag 28 januari 2024 om 11:41
Avo, hartverscheurend hoe ze je hebben behandeld en hoe je je voelt. Het is niet jouw schuld, het was niet jouw schuld, het is nooit jouw schuld geweest. Dit zeggen komt vast niet aan, maar ik zeg het toch. Bij mij heeft het uiteindelijk geholpen dat mensen dat tegen me zeiden. En bleven zeggen. En ook echt iedereen. Maar daarvoor moet je het eerst vertellen, anders kunnen ze het niet tegen je zeggen. En ik begrijp dat dat een brug te ver is. Dus ik eg het hier. Helpt het misschien om erover te lezen? Niet vandaag, nu vooral lief zijn voor jezelf. Wat Bloem zegt (dank je Bloem ) vind ik zelf troostend, ik hoop dat het dat voor jou ook is.
Ik kan me haast niet voorstellen hoe het is om dit niet te kunnen delen thuis. Hoe eenzaam. Hoe moeilijk.
Blijf vooral hier schrijven op de momenten dat je die behoefte voelt.
Mocht je op een gegeven moment boekentips kunnen gebruiken, let me know.
) vind ik zelf troostend, ik hoop dat het dat voor jou ook is.Ik kan me haast niet voorstellen hoe het is om dit niet te kunnen delen thuis. Hoe eenzaam. Hoe moeilijk.
Blijf vooral hier schrijven op de momenten dat je die behoefte voelt.
Mocht je op een gegeven moment boekentips kunnen gebruiken, let me know.
maandag 29 januari 2024 om 00:24
Ik heb een heftig weekend achter de rug: 2 volledige dagen training (online) van Live the Connection.
Gisteren veel theorie over de ontstress-methode. Ik vind er veel herkenning in, het sluit echt mooi aan bij mijn eigen onderzoek naar waar mijn klachten vandaan komen. De methode zelf vind ik nog moeilijk. Er wordt met spiertesten gewerkt om te controleren of er iets getransformeerd is. Ik vind dat echt lastig, want hoe weet ik of ik die testen niet manipuleer? Ik was gisteren de hele dag al doodmoe en na afloop helemaal.
Vandaag begon ik ook als een dweil maar het ging naarmate de dag vorderde beter. Ik hoop dat de methode wat doet. Vandaag minder theorie en veel praktijk / oefenen. Ik vind het veel en pittig. Vandaag ging vooral over patronen veranderen. Hoe je dat kunt doen met behulp van de methode. Er zijn verschillende manieren. Ook weer spiertesten.
Deze week moet ik er zelf mee aan de slag. Bepaalde overtuigingen 'ik ben veilig', 'ik ben wie ik ben' en nog een hele rits bij mezelf gaan activeren. De verschillende processen van de methode gaan toepassen en één belemmerende overtuiging heel expliciet gaan uitschrijven, hoe het eruit ziet als die mij niet meer belemmert. En dan volgend weekend weer 2 hele dagen training.
En daarna begint het eigenlijk pas, dus ik ben erover aan het denken om een coach te zoeken met wie ik er daarna mee verder kan.
Dit is zo anders dan praattherapie en alles waar ik eerder van gehoord heb mbt stress en trauma. En allemaal wetenschappelijk. Ik wil gewoon dat dit me gaat helpen, maar dan moet ik er wel mee aan de slag gaan.
Nu slapen. Ik heb echt een vreselijke en drukke week voor de boeg: werk zonder routine vanwege een speciale lesweek, woensdag pas echt laat thuis en tussentijds met deze training aan de slag. En ook nog 2 avonden naar een hobby. Zonder energie eigenlijk niet te doen, dus ik probeer de lat maar laag te houden, vooral mbt werk. Ik ben er, doe mijn best, maar niet teveel en ik ga me er al helemaal niet druk over proberen te maken.
Oja, en elke avond op tijd naar bed
Vandaag alweer mislukt, gelukkig werk ik morgenmiddag pas.
Gisteren veel theorie over de ontstress-methode. Ik vind er veel herkenning in, het sluit echt mooi aan bij mijn eigen onderzoek naar waar mijn klachten vandaan komen. De methode zelf vind ik nog moeilijk. Er wordt met spiertesten gewerkt om te controleren of er iets getransformeerd is. Ik vind dat echt lastig, want hoe weet ik of ik die testen niet manipuleer? Ik was gisteren de hele dag al doodmoe en na afloop helemaal.
Vandaag begon ik ook als een dweil maar het ging naarmate de dag vorderde beter. Ik hoop dat de methode wat doet. Vandaag minder theorie en veel praktijk / oefenen. Ik vind het veel en pittig. Vandaag ging vooral over patronen veranderen. Hoe je dat kunt doen met behulp van de methode. Er zijn verschillende manieren. Ook weer spiertesten.
Deze week moet ik er zelf mee aan de slag. Bepaalde overtuigingen 'ik ben veilig', 'ik ben wie ik ben' en nog een hele rits bij mezelf gaan activeren. De verschillende processen van de methode gaan toepassen en één belemmerende overtuiging heel expliciet gaan uitschrijven, hoe het eruit ziet als die mij niet meer belemmert. En dan volgend weekend weer 2 hele dagen training.
En daarna begint het eigenlijk pas, dus ik ben erover aan het denken om een coach te zoeken met wie ik er daarna mee verder kan.
Dit is zo anders dan praattherapie en alles waar ik eerder van gehoord heb mbt stress en trauma. En allemaal wetenschappelijk. Ik wil gewoon dat dit me gaat helpen, maar dan moet ik er wel mee aan de slag gaan.
Nu slapen. Ik heb echt een vreselijke en drukke week voor de boeg: werk zonder routine vanwege een speciale lesweek, woensdag pas echt laat thuis en tussentijds met deze training aan de slag. En ook nog 2 avonden naar een hobby. Zonder energie eigenlijk niet te doen, dus ik probeer de lat maar laag te houden, vooral mbt werk. Ik ben er, doe mijn best, maar niet teveel en ik ga me er al helemaal niet druk over proberen te maken.
Oja, en elke avond op tijd naar bed
Vandaag alweer mislukt, gelukkig werk ik morgenmiddag pas.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 29 januari 2024 om 22:37
Ik ben echt kapot 
Zit me ook vreselijk te ergeren aan een (nieuwe) collega met wie ik sinds kort een groep draai. Geen onderwijservaring, geen ervaring met de doelgroep en wel alles (beter) weten. Ik heb de coördinator erover gemaild en die gaat het verder oppakken. Zo (extra) vermoeiend.
Zit me ook vreselijk te ergeren aan een (nieuwe) collega met wie ik sinds kort een groep draai. Geen onderwijservaring, geen ervaring met de doelgroep en wel alles (beter) weten. Ik heb de coördinator erover gemaild en die gaat het verder oppakken. Zo (extra) vermoeiend.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 30 januari 2024 om 03:44
Steeds meegelezen maar geen concentratie om te kunnen reageren. Nu wakker en lees ik jouw laatste berichten bij Avo. Ik begrijp je. Ik begrijp hoe je wereldbeeld op de kop staat. Hoe jij tot in je diepste vezels ervan overtuigd bent dat je niets waard bent, walgelijk bent en hoe (jij ervan overtuigd bent dat) iedereen dat zou denken als ze de waarheid wisten, als ze wisten hoe slecht jij (vindt dat je) bent.
En dan is daar coach. De enige bij wie je jezelf zoveel hebt laten zien, zoveel verteld hebt van dat deel van jou dat jij zo walgelijk vindt. En ze blijft. En ze gelooft je. En ze vindt niet dat je je aanstelt. Ze vindt je ook nog heel dapper! Dat is al wereldschokkend op zich, want dat kan toch helemaal niet? Hoe kan ze blijven terwijl ze zoveel gezien heeft van jou slechte zelf? Dat kun je al niet geloven en elke vezel in jou twijfelt daaraan en alles triggert dat gevoel. En toch blijft ze.
En nu? Nu zegt ze niet alleen dat ze blijft, dat ze vertrouwen in je heeft en je gelooft, maar ze gaat ook nog eens flink investeren om jou beter te kunnen helpen. Dat is een echte commitment, ze vindt dat jij het verdient dat zij jou nog beter kan helpen, dat jij het waard bent om daar tijd, geld en moeite in te steken. Dat is nogal wereldschokkend ja, van 'ze moet me niet meer' naar 'ze vindt dat ik de moeite waard ben' (en laat dat behoorlijk tastbaar zien).
Hoe spannend is dat? Wat het is ontzettend mooi, dat ze je kent én jou het waard vindt. Maar oh jee, wat een druk! Want hoe verschrikkelijk zou het zijn als ze dan straks alsnog vindt dat je het toch niet waard was, dat zou je in duizend stukjes doen breken. Het is veiliger als alles hetzelfde blijft, dat 'gewoon' iedereen van je walgt als ze zouden weten hoe het echt zit, want dan zou je tenminste niet bang hoeven zijn voor de zoveelste intense en keiharde teleurstelling die je vroeger gevoeld hebt.
En, als zij het jou waard vindt, wat zegt dat dan over alle kwade stemmen? Over al die mensen (niet in de minste plaats je ouders, zo zo zo schadelijk) die zeiden dat je niets waard was, dat je straf verdiende, slecht was, schuld had. Zou dat dan heel misschien toch niet kloppen? Dat kan toch niet waar zijn? Dan zou je hele overtuiging ineens op losse schroeven komen te staan. Hoe onveilig is dat? Want dat is wie je bent. Toch? Hè, hoe dan??? Nee dit kan toch niet?
Maar toch is het zo, of lijkt het zo, wat eng dit! Maar ook zo bijzonder en fijn, nog nooit meegemaakt en jeetje wat voelt het (ook) fijn. Maar zo eng! Want mag, kan en durf ik dit echt toe te laten? Wat gaat er dan met me gebeuren? En raak ik dit straks weer kwijt?
Heel verhaal, maar ik denk dus dat ik je begrijp. Ik hoop dat ik je begrijp en dat het je wat helpt, dat ik je zie en snap, want je verdient het zo dat je gezien en begrepen wordt . En wat ben ik blij voor je dat je kunt voelen dat iemand die jou kent jou waardig, dapper en betrouwbaar vindt .
En dan is daar coach. De enige bij wie je jezelf zoveel hebt laten zien, zoveel verteld hebt van dat deel van jou dat jij zo walgelijk vindt. En ze blijft. En ze gelooft je. En ze vindt niet dat je je aanstelt. Ze vindt je ook nog heel dapper! Dat is al wereldschokkend op zich, want dat kan toch helemaal niet? Hoe kan ze blijven terwijl ze zoveel gezien heeft van jou slechte zelf? Dat kun je al niet geloven en elke vezel in jou twijfelt daaraan en alles triggert dat gevoel. En toch blijft ze.
En nu? Nu zegt ze niet alleen dat ze blijft, dat ze vertrouwen in je heeft en je gelooft, maar ze gaat ook nog eens flink investeren om jou beter te kunnen helpen. Dat is een echte commitment, ze vindt dat jij het verdient dat zij jou nog beter kan helpen, dat jij het waard bent om daar tijd, geld en moeite in te steken. Dat is nogal wereldschokkend ja, van 'ze moet me niet meer' naar 'ze vindt dat ik de moeite waard ben' (en laat dat behoorlijk tastbaar zien).
Hoe spannend is dat? Wat het is ontzettend mooi, dat ze je kent én jou het waard vindt. Maar oh jee, wat een druk! Want hoe verschrikkelijk zou het zijn als ze dan straks alsnog vindt dat je het toch niet waard was, dat zou je in duizend stukjes doen breken. Het is veiliger als alles hetzelfde blijft, dat 'gewoon' iedereen van je walgt als ze zouden weten hoe het echt zit, want dan zou je tenminste niet bang hoeven zijn voor de zoveelste intense en keiharde teleurstelling die je vroeger gevoeld hebt.
En, als zij het jou waard vindt, wat zegt dat dan over alle kwade stemmen? Over al die mensen (niet in de minste plaats je ouders, zo zo zo schadelijk) die zeiden dat je niets waard was, dat je straf verdiende, slecht was, schuld had. Zou dat dan heel misschien toch niet kloppen? Dat kan toch niet waar zijn? Dan zou je hele overtuiging ineens op losse schroeven komen te staan. Hoe onveilig is dat? Want dat is wie je bent. Toch? Hè, hoe dan??? Nee dit kan toch niet?
Maar toch is het zo, of lijkt het zo, wat eng dit! Maar ook zo bijzonder en fijn, nog nooit meegemaakt en jeetje wat voelt het (ook) fijn. Maar zo eng! Want mag, kan en durf ik dit echt toe te laten? Wat gaat er dan met me gebeuren? En raak ik dit straks weer kwijt?
Heel verhaal, maar ik denk dus dat ik je begrijp. Ik hoop dat ik je begrijp en dat het je wat helpt, dat ik je zie en snap, want je verdient het zo dat je gezien en begrepen wordt
. En wat ben ik blij voor je dat je kunt voelen dat iemand die jou kent jou waardig, dapper en betrouwbaar vindt .
dinsdag 30 januari 2024 om 04:15
Oh wat ben ik blij om te lezen dat het raak is! Dat ik daarmee een klein beetje kan bewijzen dat je te volgen bent, te snappen bent, dat je te kennen bent (en dat ik níet walg van wat ik zie). En het waard bent om daar een heel verhaal midden in de nacht aan te spenderen.
Ik gun het je zó om steeds meer van dat soort momenten te ervaren. Ik moet er nu zelf van tranen, dat het bij jou zo verschrikkelijk diep zit, die overtuigingen, dat het positieve ervaren in ieniemini stapjes moet omdat het anders te groot is.
Ik kan het trouwens alleen maar zo verwoorden omdat je hier jezelf hebt laten zien, daardoor kan ik jou zien en geef je o.a. mij de kans om te kunnen begrijpen wat er in je omgaat. Dus een groot compliment aan jou, dat je hier vertelt. Ondanks al je diepe angsten daarover. Heel dapper.
Huil maar, dat mag. Ik kom even bij je zitten, huil wat met je mee en vertel je ondertussen dat het okee is. Dat alles wat je voelt okee is, al het fijne en ook alle angsten en paniek. Het is okee, ik walg er niet van en je krijgt geen straf van mij. Ik zit bij je. Naast je. En als je wil leun je tegen me aan, als je dat niet wil is dat ook okee. En als je in mijn armen wil of op mijn schoot wil liggen is dat ook helemaal okee, net zo okee als wanneer je dat niet wil (of durft of niet goed voelt). Ik ben bij je en jij mag aangeven wat fijn voelt en wat op dit moment je grenzen zijn. Alles is goed. Je mag huilen, je mag zeggen hoe bang je bent en hoe bijzonder je het vindt dat je coach je waard vindt. Gooi het er maar even uit (of niet, stilte is ook goed), ik ben er even helemaal voor jou. Zonder oordeel.
Ik gun het je zó om steeds meer van dat soort momenten te ervaren. Ik moet er nu zelf van tranen, dat het bij jou zo verschrikkelijk diep zit, die overtuigingen, dat het positieve ervaren in ieniemini stapjes moet omdat het anders te groot is.
Ik kan het trouwens alleen maar zo verwoorden omdat je hier jezelf hebt laten zien, daardoor kan ik jou zien en geef je o.a. mij de kans om te kunnen begrijpen wat er in je omgaat. Dus een groot compliment aan jou, dat je hier vertelt. Ondanks al je diepe angsten daarover. Heel dapper.
Huil maar, dat mag. Ik kom even bij je zitten, huil wat met je mee en vertel je ondertussen dat het okee is. Dat alles wat je voelt okee is, al het fijne en ook alle angsten en paniek. Het is okee, ik walg er niet van en je krijgt geen straf van mij. Ik zit bij je. Naast je. En als je wil leun je tegen me aan, als je dat niet wil is dat ook okee. En als je in mijn armen wil of op mijn schoot wil liggen is dat ook helemaal okee, net zo okee als wanneer je dat niet wil (of durft of niet goed voelt). Ik ben bij je en jij mag aangeven wat fijn voelt en wat op dit moment je grenzen zijn. Alles is goed. Je mag huilen, je mag zeggen hoe bang je bent en hoe bijzonder je het vindt dat je coach je waard vindt. Gooi het er maar even uit (of niet, stilte is ook goed), ik ben er even helemaal voor jou. Zonder oordeel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
