Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
dinsdag 30 januari 2024 om 07:04
Torvi, je hebt het heel mooi verwoord.
Avo, omdat je jezelf hier durft te laten zien, met je mooie kanten, je twijfels, je schaamte en de moeilijke stukken, leren we je steeds een beetje beter kennen. We zien steeds meer van wat je hebt meegemaakt, en hoe het je nu nog beïnvloed. Ik gun het je zo ontzettend dat je jezelf gaat zien zoals ik je zie: dapper en sterk, ondanks een immens grote rugzak. Juist nu we steeds meer zien van wat er in die rugzak zit, maakt dat ik je steeds meer goeds wens.
Je vroeg van de week hoe het toch kan dat mijn hart voor jou huilt. Dat is omdat ik om je geef. Ik ken je niet in het echt, maar toch leer ik je steeds beter kennen. En we lopen niet weg, echt niet.
Avo, omdat je jezelf hier durft te laten zien, met je mooie kanten, je twijfels, je schaamte en de moeilijke stukken, leren we je steeds een beetje beter kennen. We zien steeds meer van wat je hebt meegemaakt, en hoe het je nu nog beïnvloed. Ik gun het je zo ontzettend dat je jezelf gaat zien zoals ik je zie: dapper en sterk, ondanks een immens grote rugzak. Juist nu we steeds meer zien van wat er in die rugzak zit, maakt dat ik je steeds meer goeds wens.
Je vroeg van de week hoe het toch kan dat mijn hart voor jou huilt. Dat is omdat ik om je geef. Ik ken je niet in het echt, maar toch leer ik je steeds beter kennen. En we lopen niet weg, echt niet.
dinsdag 30 januari 2024 om 08:58
Nee hoor. Je hoeft geen sorry te zeggen en je doet me niet te kort. Ik snap heel goed dat het online anders voelt, en dat de betekenis veel groter is als iemand die in het echte leven nabij staat dit zegt, en ook laat zien in daden.
Ik snap ook de verwarring, de twijfel, de angst dit weer te verliezen. Ik zie ook dat je nu de behoefte hebt om hier nog even te benadrukken dat ons beeld van jou niet volledig is, niet klopt, dat we vooral heel veel niet zien (en dat dat dan misschien jouw schuld is en je dat dan niet goed doet). Het lijkt me heel moeilijk om te lezen dat mensen je dapper vinden, waarderen, blij zijn met je, als het op momenten zó niet klopt met hoe je over jezelf denkt en voelt. Dat dat er dan ook even niet mag zijn, en dat het het op momenten soms misschien nog moeilijker maakt. Wat het gevoel hebben niets waard te zijn is ontzettend kut en verdrietig, maar constant op twee benen hinken tussen hoop en vrees dat dit weer weggaat/ mensen ineens toch zien hoe stom je bent/ je weer het gevoel hebt van falen/ je afgewezen wordt lijkt me op een andere manier heel ingewikkeld, vermoeiend en angstig.
En dat mag er zijn. Je mag gisteren heel blij zijn en je nu schuldig voelen. Het is verwarrend, maar ok.
Ik snap ook de verwarring, de twijfel, de angst dit weer te verliezen. Ik zie ook dat je nu de behoefte hebt om hier nog even te benadrukken dat ons beeld van jou niet volledig is, niet klopt, dat we vooral heel veel niet zien (en dat dat dan misschien jouw schuld is en je dat dan niet goed doet). Het lijkt me heel moeilijk om te lezen dat mensen je dapper vinden, waarderen, blij zijn met je, als het op momenten zó niet klopt met hoe je over jezelf denkt en voelt. Dat dat er dan ook even niet mag zijn, en dat het het op momenten soms misschien nog moeilijker maakt. Wat het gevoel hebben niets waard te zijn is ontzettend kut en verdrietig, maar constant op twee benen hinken tussen hoop en vrees dat dit weer weggaat/ mensen ineens toch zien hoe stom je bent/ je weer het gevoel hebt van falen/ je afgewezen wordt lijkt me op een andere manier heel ingewikkeld, vermoeiend en angstig.
En dat mag er zijn. Je mag gisteren heel blij zijn en je nu schuldig voelen. Het is verwarrend, maar ok.
dinsdag 30 januari 2024 om 09:51
Avo, ik kom speciaal even langs voor jou en weer even bij je zitten. Jij mag bepalen hoe lang en waar ik moet zitten, je mag me ook meteen wegsturen als dat nu beter voelt. Alles wat je voelt is okee, ook je schuldgevoel. Ga maar even zitten, of rondjes lopen of schoonmaken of roepen dat ik eens moest weten of wat je ook maar nodig hebt. En stuur me vooral weg als het teveel is, ik kwam alleen even kijken.
torvi wijzigde dit bericht op 30-01-2024 09:53
4.34% gewijzigd
dinsdag 30 januari 2024 om 10:10
Roep maar Avo! En als ik weg moet zeg het, dan ga ik (voor nu), dat is ook okee. Echt.
En waarom ik het begrijp? Ik weet het niet, ik kan je gewoon volgen, je overtuigingen, je intense innerlijke strijd om ook maar een béétje aan die overtuigingen te tornen (dat kan toch helemaal niet?!) en je (letterlijk) levensgrote angst voor anders. En wat dat anders is weet je nog niet eens, daar durf je niet eens naar te kijken zo eng en zo levensbedreigend is het. Maar iets in je vertelt dat er wel iets anders is, je ziet het bij je coach die 'rare' dingen zegt (dapper, gaat niet weg, gaat opleiding doen). Je ziet het hier ook een beetje, maar die rare mensen op afstand denken alleen maar dat jij bent wat je hier schrijft, dus dat kan sowieso niet kloppen, dat is echt geen bewijs, nee dat is al helemaal niet veilig om te geloven.
Je laat geen ondankbaarheid zien. Je laat ongeloof zien, diep ongeloof. Dat mag en kun jij niet anders, want als jij het anders zou zien dan stort alles in. En dat begrijp ik. Natuurlijk hoop ik dat wij zaadjes mogen achterlaten met onze woorden op afstand. Die kunnen natuurlijk nog niet groeien, dat is logisch en okee. Misschien mogen ze er gewoon blijven liggen. Sommige zaadjes blijven wel 40 jaar kiemkrachtig (sommige misschien nog wel langer).
En dat begrip zó pijnlijk is, je moest eens weten waarom ik dat begrijp. Maar ik begrijp dat, hoe pijnlijk dat ook voelt voor je. Je mag dat snel weer wegstoppen hoor, denk maar dat ik je niet echt ken, dat is okee. Alles wat jij nodig hebt om staande te blijven is okee Avo. Doe het maar.
Als laatste: ik ben zo blij met jouw coach!
En waarom ik het begrijp? Ik weet het niet, ik kan je gewoon volgen, je overtuigingen, je intense innerlijke strijd om ook maar een béétje aan die overtuigingen te tornen (dat kan toch helemaal niet?!) en je (letterlijk) levensgrote angst voor anders. En wat dat anders is weet je nog niet eens, daar durf je niet eens naar te kijken zo eng en zo levensbedreigend is het. Maar iets in je vertelt dat er wel iets anders is, je ziet het bij je coach die 'rare' dingen zegt (dapper, gaat niet weg, gaat opleiding doen). Je ziet het hier ook een beetje, maar die rare mensen op afstand denken alleen maar dat jij bent wat je hier schrijft, dus dat kan sowieso niet kloppen, dat is echt geen bewijs, nee dat is al helemaal niet veilig om te geloven.
Je laat geen ondankbaarheid zien. Je laat ongeloof zien, diep ongeloof. Dat mag en kun jij niet anders, want als jij het anders zou zien dan stort alles in. En dat begrijp ik. Natuurlijk hoop ik dat wij zaadjes mogen achterlaten met onze woorden op afstand. Die kunnen natuurlijk nog niet groeien, dat is logisch en okee. Misschien mogen ze er gewoon blijven liggen. Sommige zaadjes blijven wel 40 jaar kiemkrachtig (sommige misschien nog wel langer).
En dat begrip zó pijnlijk is, je moest eens weten waarom ik dat begrijp. Maar ik begrijp dat, hoe pijnlijk dat ook voelt voor je. Je mag dat snel weer wegstoppen hoor, denk maar dat ik je niet echt ken, dat is okee. Alles wat jij nodig hebt om staande te blijven is okee Avo. Doe het maar.
Als laatste: ik ben zo blij met jouw coach!
dinsdag 30 januari 2024 om 11:49
Lieve Avo,
Hier een stille meelezer die zoveel herkent, in bijna alles... en ook nu 20+ jaar later nog steeds zo worstel met toen... mezelf zo schuldig voel, zoveel verwijt van haf ik maar niet zo/ikhad dit zo moeten doen/ als ik dit...
Me vaak nog steeds een puber/kind voel zonder te beseffen dat ik nu moeder ben van bijna pubers.
Me zo nutteloos voel, zo moeilijk contact kan maken maar al helemaal niet kan vasthouden omdat ik vind dat ik dat niet verdien.
Druk met therapie bezig in de hoop dit stuk misschien een beetje op de achtergrond te krijgen.
Maar ik vroeg me af, als je pubermeisjes van die leeftijd toen nu ziet. Denk je dan ook zo over hun als ze zoiets zouden doen?
Vind je dat meisjes van die leeftijd het al hadden kunnen overzien?
En zou je het ze 20+ jaar later nog kwalijk nemen?
Bij mij is het antwoord natuurlijk niet, en als ik jou verhaal lees denk ik jeetje wat ben je sterk. Want je bent er nog, probeert je kinderen een prachtige fijne moeder te geven die ze verdienen. Je leeft nog en je deelt, zoekt contact, werkt zelfs!
Ik zou niet kunnen bedenken waarom je als kind zoiets zou verdienen, ik zou begrijpen dat je het misschien zelfs op zou zoeken, en je daar niet voor veroordelen, maar de pijn weg willen nemen.
En toch kan ik dat voor mezelf niet zo zien. Ik verafschuw mezelf dat ik het heb opgezocht, dat ik er blijkbaar om vroeg, nodig dacht te hebben dat er iemand was.
Ik walg va. De dingen die ik heb gedaan.
Kan niet zien dat ik weinig keus had, in de steek gelaten was door iedereen die eigenlijk voor me hadden moeten zorgen.
Maar misschien, en misschien geld dat ook een beetje voor jou en vele andere hier in dit topic, kijk ik dan steeds door de ogen en in de beleving van het meisje van toen...
Hier een stille meelezer die zoveel herkent, in bijna alles... en ook nu 20+ jaar later nog steeds zo worstel met toen... mezelf zo schuldig voel, zoveel verwijt van haf ik maar niet zo/ikhad dit zo moeten doen/ als ik dit...
Me vaak nog steeds een puber/kind voel zonder te beseffen dat ik nu moeder ben van bijna pubers.
Me zo nutteloos voel, zo moeilijk contact kan maken maar al helemaal niet kan vasthouden omdat ik vind dat ik dat niet verdien.
Druk met therapie bezig in de hoop dit stuk misschien een beetje op de achtergrond te krijgen.
Maar ik vroeg me af, als je pubermeisjes van die leeftijd toen nu ziet. Denk je dan ook zo over hun als ze zoiets zouden doen?
Vind je dat meisjes van die leeftijd het al hadden kunnen overzien?
En zou je het ze 20+ jaar later nog kwalijk nemen?
Bij mij is het antwoord natuurlijk niet, en als ik jou verhaal lees denk ik jeetje wat ben je sterk. Want je bent er nog, probeert je kinderen een prachtige fijne moeder te geven die ze verdienen. Je leeft nog en je deelt, zoekt contact, werkt zelfs!
Ik zou niet kunnen bedenken waarom je als kind zoiets zou verdienen, ik zou begrijpen dat je het misschien zelfs op zou zoeken, en je daar niet voor veroordelen, maar de pijn weg willen nemen.
En toch kan ik dat voor mezelf niet zo zien. Ik verafschuw mezelf dat ik het heb opgezocht, dat ik er blijkbaar om vroeg, nodig dacht te hebben dat er iemand was.
Ik walg va. De dingen die ik heb gedaan.
Kan niet zien dat ik weinig keus had, in de steek gelaten was door iedereen die eigenlijk voor me hadden moeten zorgen.
Maar misschien, en misschien geld dat ook een beetje voor jou en vele andere hier in dit topic, kijk ik dan steeds door de ogen en in de beleving van het meisje van toen...
dinsdag 30 januari 2024 om 13:13
Jeetje. We zijn dus op het punt gekomen dat jullie het beter snappen dan ik.
Maar allejezus wat is het moeilijk om te lezen. Het slaat in als een bom. Moet weg. Terug. Weg. Terug. Tussen koesteren en affikken.
Afstoten. Schaamte. Hoop. Angst. Begrepen. Schuld. Boos. Warm.
Deze ochtend ben ik een toverbal. Een paniekerige toverbal.
Ik doe het beter op ratio. Zonder lijf of emotie.
Voor nu probeer ik te accepteren dat jullie er zo instaan.
Recht op een eigen mening, en ik heb jullie gewaarschuwd.
Het is wel bijzonder om te lezen, zo uitgelegd te krijgen wat er gebeurd van binnen. En dat het zo klopt. Hoe dan.
Loverbird, wat ontzettend naar dat je je zo herkend. Dat gun ik je niet.
Ik heb serieus over je vraag nagedacht. Ik denk niet dat ik het andere meisjes zou verwijten als zoiets ze overkwam. Wel zou ik mijn wenkbrauwen optrekken bij het brutale, bijdehante en opstandige. Dat onhandig vinden. Leer van je fouten.
En weinig geduld hebben met wel/geen hulp willen denk ik?
Ik weet het niet. Ik vind het lastig.
Ik ken de theorie en weet dat 'weten wat komt' en dat uitlokken een wanhopige poging is tot controle en (schijn)veiligheid.
Ik weet ook dat een volwassene die seks heeft met een minderjarige altijd fout zit.
Dat een kind nooit fysiek gestraft mag worden.
Maar ik kan ook 1000 uitzonderingen op die regels bedenken.
Dus tsja. Het ligt aan de situatie. Aan het pubermeisje.
En nee, die kunnen hun gedrag niet overzien, en het ligt eraan of ik ze iets 20 jaar later nog kwalijk zou nemen.
Maar als puber kan je wel overzien dat als je een weerwoord geeft terwijl dat niet gewenst is, je straf uitlokt. Dat niet luisteren bestraft wordt. Zeker als je dat verteld is. En je uit ervaring weet dat het zo is.
Dan ben je dus gewoon stronteigenwijs.
Dit krijg ik in mn hoofd gewoon niet rondgedacht. Kortsluiting, of wanhoop komt ertussendoor.
Ik hoop dat het jou lukt het jezelf minder kwalijk te gaan nemen. Dat is een mooi doel. Accepteren hoe het gelopen is. Jezelf begrijpen of vergeven voor wat je deed. De wanhoop erin zien.
Maar allejezus wat is het moeilijk om te lezen. Het slaat in als een bom. Moet weg. Terug. Weg. Terug. Tussen koesteren en affikken.
Afstoten. Schaamte. Hoop. Angst. Begrepen. Schuld. Boos. Warm.
Deze ochtend ben ik een toverbal. Een paniekerige toverbal.
Ik doe het beter op ratio. Zonder lijf of emotie.
Voor nu probeer ik te accepteren dat jullie er zo instaan.
Recht op een eigen mening, en ik heb jullie gewaarschuwd.
Het is wel bijzonder om te lezen, zo uitgelegd te krijgen wat er gebeurd van binnen. En dat het zo klopt. Hoe dan.
Loverbird, wat ontzettend naar dat je je zo herkend. Dat gun ik je niet.
Ik heb serieus over je vraag nagedacht. Ik denk niet dat ik het andere meisjes zou verwijten als zoiets ze overkwam. Wel zou ik mijn wenkbrauwen optrekken bij het brutale, bijdehante en opstandige. Dat onhandig vinden. Leer van je fouten.
En weinig geduld hebben met wel/geen hulp willen denk ik?
Ik weet het niet. Ik vind het lastig.
Ik ken de theorie en weet dat 'weten wat komt' en dat uitlokken een wanhopige poging is tot controle en (schijn)veiligheid.
Ik weet ook dat een volwassene die seks heeft met een minderjarige altijd fout zit.
Dat een kind nooit fysiek gestraft mag worden.
Maar ik kan ook 1000 uitzonderingen op die regels bedenken.
Dus tsja. Het ligt aan de situatie. Aan het pubermeisje.
En nee, die kunnen hun gedrag niet overzien, en het ligt eraan of ik ze iets 20 jaar later nog kwalijk zou nemen.
Maar als puber kan je wel overzien dat als je een weerwoord geeft terwijl dat niet gewenst is, je straf uitlokt. Dat niet luisteren bestraft wordt. Zeker als je dat verteld is. En je uit ervaring weet dat het zo is.
Dan ben je dus gewoon stronteigenwijs.
Dit krijg ik in mn hoofd gewoon niet rondgedacht. Kortsluiting, of wanhoop komt ertussendoor.
Ik hoop dat het jou lukt het jezelf minder kwalijk te gaan nemen. Dat is een mooi doel. Accepteren hoe het gelopen is. Jezelf begrijpen of vergeven voor wat je deed. De wanhoop erin zien.
dinsdag 30 januari 2024 om 14:25
Je bent dan niet stronteigenwijs: je bent dan een puber.
En een puber heeft nog niet een volledig ontwikkeld brein. Consequenties overzien kunnen ze nog niet goed. Omdat het deel van het brein waar gevoel vandaan komt eerder ontwikkelt is. Het gevoel van boosheid, onmacht, etc: daarvan ga je een grote mond hebben. En die grote mond WIL je hebben omdat je wil laten weten dat je boos bent. Pubers denken veel alleen aan het NU en niet aan de gevolgen.
Dus nee, je deed het niet allemaal expres of om uit te lokken. Je was een puber en dan ook nog in een onveilige situatie met zeer terechte redenen om een grote mond op te zetten of uit te halen.
Een puber hoort emotioneel te zijn, rebels en bij tijden heftig.
De volwassenen in jouw situatie: die hadden wel al een volledig ontwikkeld brein. Die hadden wel hun impulsen moeten kunnen controleren, hun boosheid en hun reacties. De consequenties overzien.
En een puber heeft nog niet een volledig ontwikkeld brein. Consequenties overzien kunnen ze nog niet goed. Omdat het deel van het brein waar gevoel vandaan komt eerder ontwikkelt is. Het gevoel van boosheid, onmacht, etc: daarvan ga je een grote mond hebben. En die grote mond WIL je hebben omdat je wil laten weten dat je boos bent. Pubers denken veel alleen aan het NU en niet aan de gevolgen.
Dus nee, je deed het niet allemaal expres of om uit te lokken. Je was een puber en dan ook nog in een onveilige situatie met zeer terechte redenen om een grote mond op te zetten of uit te halen.
Een puber hoort emotioneel te zijn, rebels en bij tijden heftig.
De volwassenen in jouw situatie: die hadden wel al een volledig ontwikkeld brein. Die hadden wel hun impulsen moeten kunnen controleren, hun boosheid en hun reacties. De consequenties overzien.
dinsdag 30 januari 2024 om 15:49
Wat Sarkast zegt.
En, wij puzzelen met de stukjes die je ons gegeven hebt. Ik denk niet dat wij de puzzel beter kunnen leggen dan jij, dat we het beter snappen. Wel dat we niet jouw rugzakje dragen, en daarom niet in de positie komen waarbij niet slecht en onschuldig zijn weer nieuwe dilemma's oproept. Voor ons is het 'makkelijker' om het van een afstandje te bekijken.
En laat ons dit maar denken, mooi als je het kan accepteren dat wij er zo instaan. Je hoeft het ook niet met ons eens te zijn hè? Ook als je het niet kan accepteren is het prima. Je hebt ons inderdaad gewaarschuwd en we blijven allemaal vrijwillig hier
En, wij puzzelen met de stukjes die je ons gegeven hebt. Ik denk niet dat wij de puzzel beter kunnen leggen dan jij, dat we het beter snappen. Wel dat we niet jouw rugzakje dragen, en daarom niet in de positie komen waarbij niet slecht en onschuldig zijn weer nieuwe dilemma's oproept. Voor ons is het 'makkelijker' om het van een afstandje te bekijken.
En laat ons dit maar denken, mooi als je het kan accepteren dat wij er zo instaan. Je hoeft het ook niet met ons eens te zijn hè? Ook als je het niet kan accepteren is het prima. Je hebt ons inderdaad gewaarschuwd en we blijven allemaal vrijwillig hier
dinsdag 30 januari 2024 om 16:11
Vrijwilliger meldt zich! Er zijn hele wijze dingen gepost. Beter kan ik het niet verwoorden Cadeautje. Ik lees je en wat ik lees snap ik. Vind ik zeker niet vreemd.
Wat ik nooit zal snappen of begrijpen is hoe iemand een ander (en dan nog een kind!) zoiets aan kan doen. Daar aan denken geeft kortsluiting in mijn hersenen.
Wat ik nooit zal snappen of begrijpen is hoe iemand een ander (en dan nog een kind!) zoiets aan kan doen. Daar aan denken geeft kortsluiting in mijn hersenen.
dinsdag 30 januari 2024 om 19:15
Toen jij als puber! de volwassenen toesprak en even in het idee was dat het nu klaar was, dat je uit kon vliegen en eindelijk met je eigen leven verder kon, werd je weer verraden. Ik denk dat dat een heel belangrijk moment geweest is Cadeautje 
Toen je dat deed heb je de volwassenen opnieuw en heel duidelijk de boodschap gegeven dat ze een keuze in handelen hadden. Jij was op dat moment degene die het helder zag. Die met de vuist op tafel sloeg dat het klaar was. NU. En zij waren laf en alleen maar met hun eigen 'situatie' bezig. En in die machtspositie werd van jou opnieuw de 'moeilijke' gemaakt. 
Toen je dat deed heb je de volwassenen opnieuw en heel duidelijk de boodschap gegeven dat ze een keuze in handelen hadden. Jij was op dat moment degene die het helder zag. Die met de vuist op tafel sloeg dat het klaar was. NU. En zij waren laf en alleen maar met hun eigen 'situatie' bezig. En in die machtspositie werd van jou opnieuw de 'moeilijke' gemaakt.
dinsdag 30 januari 2024 om 21:23
Cadeutje jij was het kind. Ik begrijp dat je zoekt naar jouw aandeel. Maar je hebt helemaal geen aandeel. Jouw gevoel is nu alsof je 'het' aangedreven en gefaciliteerd hebt. Dat is nooit zo geweest. Met je gedrag heb je laten weten dat de volwassenen fout bezig waren.
Schatje toch. Wat zou ik morgen graag even koffie met je drinken, even wandelen en op een bankje gaan zitten. stil. Met een nu en dan een aanraking.
Schatje toch. Wat zou ik morgen graag even koffie met je drinken, even wandelen en op een bankje gaan zitten. stil. Met een nu en dan een aanraking.
dinsdag 30 januari 2024 om 21:31
En kennen jullie die mop dat iedereen (Maman en co) tegen me riep: niet rennen langs het zwembad? Waarschijnlijk niet. Maar dat nam Man over van Maman want ik ben legendarisch in gebroken tenen. En uh... gisteren iets zwaars op mijn voet laten vallen en uh... grote teen gebroken (pijn!!!!) en GVD dit kan ik missen nu.
dinsdag 30 januari 2024 om 22:44
Dat wandelt toch lastig morgen Olle, met een gebroken teen. Wat rot!!!
Alsof je nog niet genoeg ongein aan je lijf hebt.
Kloterig dat je zo'n pijn hebt.
Kan beter bij jou komen zitten morgen geloof ik, en je koffie brengen zodat jij stil kan blijven zitten met je pootje omhoog.
Had je normaal veel contact met je zussen Eefje? Hoe neemt zijlijnzus de breuk op?
Bijzondere move van hoofdzus.
Misschien zit ze even helemaal in de knoop met zichzelf, haar normen en waarden en haar loyaliteit?
Heb jij niets aan, steun zou fijner zijn.
Kan je hier irl wel over praten met iemand?
Rustig verder uitzoeken en opknappen. Sterkte!
Alsof je nog niet genoeg ongein aan je lijf hebt.
Kloterig dat je zo'n pijn hebt.
Kan beter bij jou komen zitten morgen geloof ik, en je koffie brengen zodat jij stil kan blijven zitten met je pootje omhoog.
Had je normaal veel contact met je zussen Eefje? Hoe neemt zijlijnzus de breuk op?
Bijzondere move van hoofdzus.
Misschien zit ze even helemaal in de knoop met zichzelf, haar normen en waarden en haar loyaliteit?
Heb jij niets aan, steun zou fijner zijn.
Kan je hier irl wel over praten met iemand?
Rustig verder uitzoeken en opknappen. Sterkte!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
