Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 21:49
Oh kak dat snap ik helemaal, dat je daarvan op tilt slaat. Vertrouwelijk is dus helemaal niets. Misschien kun je een afspraak maken met je eigen HA om hier afspraken over te maken? Over communicatie en vertrouwelijkheid?
Sowieso kut dat je de pillen niet krijgt. Maar je hebt het wel geprobeerd!
Monstrea wat naar, heb je iemand met wie je kan praten? Die je even een knuffel kan geven?
Sowieso kut dat je de pillen niet krijgt. Maar je hebt het wel geprobeerd!
Monstrea wat naar, heb je iemand met wie je kan praten? Die je even een knuffel kan geven?
maandag 6 november 2023 om 21:59
dinsdag 7 november 2023 om 05:51
Avo, knap dat je die mail gestuurd hebt! Jammer van de reactie.
Eens met degenen hier die zeggen dat je het pricacy-ding misschien op een voor jou fijner moment eens aan de kaak kunt stellen bij jouw eigen huisarts.
Ik ben weer aan het nachtbraken. Ik kon echt niet meer in bed liggen. Ik heb ergere pijn gehad en ik zie zowaar een kleine (voorzichtig) stijgende lijn, maar liggen (en dan met name 's nachts in bed) is nog absoluut niet fijn. Op de bank overdag gaat het wel, ik zit nu ook te twijfelen of ik niet daar zal gaan liggen.
Morgenochtend (straks) naar een begrafenis van een familielid. Gelukkig dichtbij en ik kan met het ov, anders had ik het niet eens overwogen in mijn huidige staat. Vind het alleen wel een dingetje in de kerk, aangezien ik echt geen uur op zo'n bankje kan zitten, waarschijnlijk nog geen 5 minuten. Dus ik hoop dat het erg druk is, zodat het niet opvalt als ik regelmatig ga staan. De overledene had een groot netwerk, maar was inmiddels ook wel op leeftijd en al geruime tijd ernstig ziek.
En anders moet ik toch maar naar buiten lopen. Ik ga daar natuurlijk geen pijn zitten lijden. Een mooie les om dicht bij mezelf te blijven en te doen wat goed is voor míj (ipv wenselijk voor de ander). Moeilijk.
Eens met degenen hier die zeggen dat je het pricacy-ding misschien op een voor jou fijner moment eens aan de kaak kunt stellen bij jouw eigen huisarts.
Ik ben weer aan het nachtbraken. Ik kon echt niet meer in bed liggen. Ik heb ergere pijn gehad en ik zie zowaar een kleine (voorzichtig) stijgende lijn, maar liggen (en dan met name 's nachts in bed) is nog absoluut niet fijn. Op de bank overdag gaat het wel, ik zit nu ook te twijfelen of ik niet daar zal gaan liggen.
Morgenochtend (straks) naar een begrafenis van een familielid. Gelukkig dichtbij en ik kan met het ov, anders had ik het niet eens overwogen in mijn huidige staat. Vind het alleen wel een dingetje in de kerk, aangezien ik echt geen uur op zo'n bankje kan zitten, waarschijnlijk nog geen 5 minuten. Dus ik hoop dat het erg druk is, zodat het niet opvalt als ik regelmatig ga staan. De overledene had een groot netwerk, maar was inmiddels ook wel op leeftijd en al geruime tijd ernstig ziek.
En anders moet ik toch maar naar buiten lopen. Ik ga daar natuurlijk geen pijn zitten lijden. Een mooie les om dicht bij mezelf te blijven en te doen wat goed is voor míj (ipv wenselijk voor de ander). Moeilijk.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 7 november 2023 om 13:00
Arts geweest en aangegeven dat het te veel aanvallen zijn. Ikheb zojuist de voorgeschreven medicatie genomen. Voel mij daar weer slecht over. Alsof het gif is of toch niet nodig. Moet toch iets proberen omdat monster aan te pakken. Alleen al die eventuele nadelen ervan. Concentratie problemen, hoge bloeddruk, gewichtstoename zit er niet op te wachten eigenlijk. Maar moet iets proberen en misschien na paar weken aankijken pas bekijken en mening geven wat ik wil.
dinsdag 7 november 2023 om 13:21
Oh wat goed, medicatie die de klachten misschien minder maakt!
Zou toch fantastisch zijn als je met zoiets je leven weer een beetje terugkrijgt.
Wie weet heb je wel helemaal geen last van bijwerkingen.
Enne, de bijwerkingen van mijn medicatie zijn 1000 keer beter dan het zwarte gat waar ik in val als ik ze niet slik.
Lijkt me een poging waard, en een voorzichtig hoopje op wat beterschap?
Zou toch fantastisch zijn als je met zoiets je leven weer een beetje terugkrijgt.
Wie weet heb je wel helemaal geen last van bijwerkingen.
Enne, de bijwerkingen van mijn medicatie zijn 1000 keer beter dan het zwarte gat waar ik in val als ik ze niet slik.
Lijkt me een poging waard, en een voorzichtig hoopje op wat beterschap?
woensdag 8 november 2023 om 13:12
Thx Avo!
Het is goed gegaan, ik heb zowaar bijna 2 uur gezeten...wel af en toe op moeten staan, want katholieke kerk, maar het ging echt goed! Ik zat gewoon bij mijn familie, wel aan de buitenkant van de bank, zodat ik op kon staan als het nodig was. Maar ik was echt blij dat het zo goed ging. Tijdens de koffietafel de hele tijd gestaan en ook geen last gehad. Daarna in de trein en auto zonder pijn gezeten
Toch voel ik me een aansteller. Familie was zo blij dat ik 'had kunnen komen', terwijl ik op dat moment echt helemaal geen pijn had. Het klinkt dan echt alsof ik aandacht wil ofzo met mijn 'ik heb een hernia.'
Ook nu met werk. Ik krijg echt super lieve berichtjes van collega's etc. met heel veel medeleven. Sommigen weten wat het is omdat ze het zelf ook ooit gehad hebben. En ik denk de hele tijd: o, maar zó erg heb ik het helemaal niet. En als ik met name 's middags minder last heb, voel ik me echt een bedrieger dat ik ziekgemeld ben. Of dat ik onnodig lang hiervoor thuis blijf. Feit is wel dat ik op dit moment niet kan autorijden en dat het met ov niet heel makkelijk is om er te komen.
Waarom denk ik zo?
@ Monstrea: goed dat je naar de dokter bent geweest en nu medicatie hebt. Ik vind het ook een ding hoor, medicatie slikken waar je heel veel nare bijwerkingen van kunt krijgen. Ik zit nu ook pas sinds ongeveer 1 week op de maximale voorgeschreven (hoge) dosis ontstekingsremmer. Ik slik normaal alleen paracetamol, maar dat helpt niet tegen een ontsteking. En ik begin het inmiddels best wel beu te worden dus ik ben overstag.
En het klopt wat Avo zegt: misschien krijg je die bijwerkingen wel helemaal niet. En heb je wel profijt van de werking van het medicijn.
Kijk het een paar weken aan, ermee stoppen kan altijd nog.
Het is goed gegaan, ik heb zowaar bijna 2 uur gezeten...wel af en toe op moeten staan, want katholieke kerk, maar het ging echt goed! Ik zat gewoon bij mijn familie, wel aan de buitenkant van de bank, zodat ik op kon staan als het nodig was. Maar ik was echt blij dat het zo goed ging. Tijdens de koffietafel de hele tijd gestaan en ook geen last gehad. Daarna in de trein en auto zonder pijn gezeten
Toch voel ik me een aansteller. Familie was zo blij dat ik 'had kunnen komen', terwijl ik op dat moment echt helemaal geen pijn had. Het klinkt dan echt alsof ik aandacht wil ofzo met mijn 'ik heb een hernia.'
Ook nu met werk. Ik krijg echt super lieve berichtjes van collega's etc. met heel veel medeleven. Sommigen weten wat het is omdat ze het zelf ook ooit gehad hebben. En ik denk de hele tijd: o, maar zó erg heb ik het helemaal niet. En als ik met name 's middags minder last heb, voel ik me echt een bedrieger dat ik ziekgemeld ben. Of dat ik onnodig lang hiervoor thuis blijf. Feit is wel dat ik op dit moment niet kan autorijden en dat het met ov niet heel makkelijk is om er te komen.
Waarom denk ik zo?@ Monstrea: goed dat je naar de dokter bent geweest en nu medicatie hebt. Ik vind het ook een ding hoor, medicatie slikken waar je heel veel nare bijwerkingen van kunt krijgen. Ik zit nu ook pas sinds ongeveer 1 week op de maximale voorgeschreven (hoge) dosis ontstekingsremmer. Ik slik normaal alleen paracetamol, maar dat helpt niet tegen een ontsteking. En ik begin het inmiddels best wel beu te worden dus ik ben overstag.
En het klopt wat Avo zegt: misschien krijg je die bijwerkingen wel helemaal niet. En heb je wel profijt van de werking van het medicijn.
Kijk het een paar weken aan, ermee stoppen kan altijd nog.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 9 november 2023 om 10:14
@ Olle 
Avo: als ik die dingen denk, geloof ik dat ze waar zijn. Even later zie ik ook al wel in dat het onzin is.
Ik ben echt nooit ziek *afkloppen*.
In de 2 jaar dat ik hier nu werk ben ik 2 dagen thuis geweest omdat ik een positieve coronatest had. Verder alleen vaak wat grieperig in de vakanties, maar daar merken ze op het werk dus niks van. Ik zou me echt niet zomaar ziekmelden.
Ik weet niet waarom ik zo snel denk dat ik me aanstel. Misschien heb ik een ander idee bij 'ziek zijn'? Misschien vind ik dat zolang ik in staat ben om op het werk te komen, ook al is dat enorm omslachtig en ben ik 2x zo lang onderweg, ik 'gewoon' moet werken?
Misschien komt het door mijn ouders? Mijn vader is al snel van 'stel je niet aan' (dat zegt hij nu overigens niet) en mijn moeder ging met zware hoofdpijn en een halve buikgriep nog werken.
Maar ik heb nu rust op dit punt omdat ze op het werk vandaag besloten hebben dat ik voorlopig niet word ingepland. Dat haalt voor mij de druk eraf om 'zo snel als mogelijk is, realistisch of niet' weer te beginnen. Leidinggevende mailde ook nog eens extra dat ik echt m'n tijd moet nemen en liever 1 week later dan te vroeg weer begin. En dat er altijd wel iets is waar ze me op kunnen inzetten. Ik voel me nu wel iets opgeluchter.
Avo: als ik die dingen denk, geloof ik dat ze waar zijn. Even later zie ik ook al wel in dat het onzin is.
Ik ben echt nooit ziek *afkloppen*.
In de 2 jaar dat ik hier nu werk ben ik 2 dagen thuis geweest omdat ik een positieve coronatest had. Verder alleen vaak wat grieperig in de vakanties, maar daar merken ze op het werk dus niks van. Ik zou me echt niet zomaar ziekmelden.
Ik weet niet waarom ik zo snel denk dat ik me aanstel. Misschien heb ik een ander idee bij 'ziek zijn'? Misschien vind ik dat zolang ik in staat ben om op het werk te komen, ook al is dat enorm omslachtig en ben ik 2x zo lang onderweg, ik 'gewoon' moet werken?
Misschien komt het door mijn ouders? Mijn vader is al snel van 'stel je niet aan' (dat zegt hij nu overigens niet) en mijn moeder ging met zware hoofdpijn en een halve buikgriep nog werken.
Maar ik heb nu rust op dit punt omdat ze op het werk vandaag besloten hebben dat ik voorlopig niet word ingepland. Dat haalt voor mij de druk eraf om 'zo snel als mogelijk is, realistisch of niet' weer te beginnen. Leidinggevende mailde ook nog eens extra dat ik echt m'n tijd moet nemen en liever 1 week later dan te vroeg weer begin. En dat er altijd wel iets is waar ze me op kunnen inzetten. Ik voel me nu wel iets opgeluchter.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 9 november 2023 om 13:24
Nou, druk eraf, je zei zelf al, je meld je eerder nooit ziek, rustig herstellen dus.
Ik heb zelf veel aan de logica 'als ik lange tijd uitval omdat in de te lang doorloop/te snel weer begin hebben ze daar veel meer last van.'
En 'zou de baas dit ook voor mij doen' helpt me ook nog wel eens relativeren.
Ik heb zelf veel aan de logica 'als ik lange tijd uitval omdat in de te lang doorloop/te snel weer begin hebben ze daar veel meer last van.'
En 'zou de baas dit ook voor mij doen' helpt me ook nog wel eens relativeren.
donderdag 9 november 2023 om 21:42
Jongens, ik weet dat er een deel van mijn hersenen niet werkt, waardoor alles eindeloos voelt. Ik weet dat het echt weer beter wordt.
Dat ik ooit weer gelukkig ga zijn. Dat dit tot nu toe altijd weer overgegaan is.
Maar ik heb t gevoel dat ik met 20 kilo aan elk been aan het zwemmen ben, en er is in de verste verte geen land te zien.
Wel regelmatig nog storm, onweer, nacht of haaien.
Elke dag weer zie ik op tegen de donkere nare nacht. Maar einde van de nacht weet ik niet hoe ik weer een nieuwe dag aan moet. Doormoet.
Ik ben zo moe ervan.
En ja, dat is omdat ik zelf vertik om te slapen.
Daar wordt het gewicht aan mijn voeten zwaarder van.
Maar ik ben zo bang dat als ik ga slapen, het nog erger zal worden.
Ik ben niet bang om te stoppen met zwemmen.
Ik ben bang om nog veel langer te moeten zwemmen. Voor de nachtmerries en de gevoelens en de gedachten.
Ik weet dat ik het niet mag vinden, ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn, maar ik ben er zo klaar mee.
Het voelt zo uitzichtloos, zo hopeloos, zo vol onweer en wolken en maar heel af en toe een sprankje licht.
Het zou zo'n opluchting zijn als het gewoon eens klaar was.
Nooit meer voelen, schaamte, schuld, pijn, wanhoop.
Ik doe maar gewoon wat, ik weet sochtends niet hoe ik een nieuwe dag aan moet gaan. Maar op een of andere manier gaat het toch vanzelf.
Hoewel ik echt veel veel steken laat vallen .
Op mijn werk echt krap voldoende. Vergaderingen laten gaan, eerder weg als niemand me mist. Inhoudelijk niet top.
Thuis bende en mopperig of hangerig.
Ik denk, hoop, dat de kinderen weinig meer meekrijgen dan dat mama vaak moe is.
Ik probeer met hen dingen te doen waarvan ik denk dat ze ze leuk vinden. Bezig te blijven, activiteiten te ondernemen.
Morgen nog een dag werken.
Ik weet niet waar ik het vandaan ga halen, maar het moet.
En dan dit weekend toch maar proberen een lange nacht te maken.
Zou je bewusteloos of in coma ook dromen?
Anders vind ik een weekje coma een prima optie.
Dat ik ooit weer gelukkig ga zijn. Dat dit tot nu toe altijd weer overgegaan is.
Maar ik heb t gevoel dat ik met 20 kilo aan elk been aan het zwemmen ben, en er is in de verste verte geen land te zien.
Wel regelmatig nog storm, onweer, nacht of haaien.
Elke dag weer zie ik op tegen de donkere nare nacht. Maar einde van de nacht weet ik niet hoe ik weer een nieuwe dag aan moet. Doormoet.
Ik ben zo moe ervan.
En ja, dat is omdat ik zelf vertik om te slapen.
Daar wordt het gewicht aan mijn voeten zwaarder van.
Maar ik ben zo bang dat als ik ga slapen, het nog erger zal worden.
Ik ben niet bang om te stoppen met zwemmen.
Ik ben bang om nog veel langer te moeten zwemmen. Voor de nachtmerries en de gevoelens en de gedachten.
Ik weet dat ik het niet mag vinden, ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn, maar ik ben er zo klaar mee.
Het voelt zo uitzichtloos, zo hopeloos, zo vol onweer en wolken en maar heel af en toe een sprankje licht.
Het zou zo'n opluchting zijn als het gewoon eens klaar was.
Nooit meer voelen, schaamte, schuld, pijn, wanhoop.
Ik doe maar gewoon wat, ik weet sochtends niet hoe ik een nieuwe dag aan moet gaan. Maar op een of andere manier gaat het toch vanzelf.
Hoewel ik echt veel veel steken laat vallen .
Op mijn werk echt krap voldoende. Vergaderingen laten gaan, eerder weg als niemand me mist. Inhoudelijk niet top.
Thuis bende en mopperig of hangerig.
Ik denk, hoop, dat de kinderen weinig meer meekrijgen dan dat mama vaak moe is.
Ik probeer met hen dingen te doen waarvan ik denk dat ze ze leuk vinden. Bezig te blijven, activiteiten te ondernemen.
Morgen nog een dag werken.
Ik weet niet waar ik het vandaan ga halen, maar het moet.
En dan dit weekend toch maar proberen een lange nacht te maken.
Zou je bewusteloos of in coma ook dromen?
Anders vind ik een weekje coma een prima optie.
donderdag 9 november 2023 om 22:00
Wat zwaar Avo, niet slapen is echt de hel. Maar wel slapen is dus nog erger. Heb je weleens geprobeerd met muziek aan te slapen? Bijvoorbeeld met oordopjes in zodat je man er geen last van heeft? Bij mij helpt dat wel tegen dromen of te diep slapen. Maar dan rust je misschien toch een beetje uit?
Wat doe je nu ‘s nachts?
Wat doe je nu ‘s nachts?
donderdag 9 november 2023 om 22:10
Heftig Avo, niet te doen dit. Ik snap het helemaal, want ik voel het ook dichterbij komen. Dat heeft bij mij een ander gevoel maar het voelt overal klazig. Het zit gewoon in de lucht.
Dit is een beetje je patroon toch? Je begint met niet willen slapen en dan uiteindelijk worden het slaappillen want niemand kan zonder slaap.
Je hebt wel eens aangegeven dat overdag slapen beter gaat. Kun je daar iets mee? Kun je juist vroeger gaan slapen en dat man je wakker maakt als hij gaat slapen (oid?)..
Dit is een beetje je patroon toch? Je begint met niet willen slapen en dan uiteindelijk worden het slaappillen want niemand kan zonder slaap.
Je hebt wel eens aangegeven dat overdag slapen beter gaat. Kun je daar iets mee? Kun je juist vroeger gaan slapen en dat man je wakker maakt als hij gaat slapen (oid?)..
donderdag 9 november 2023 om 22:34
DrBrowns, dit is inderdaad wel het patroon ja.
Ik heb dit jaar wel eerder het bijltje erbij neegegeoojd. Vorig jaar probeerde ik langer toch keurig uren te slapen en te maken.
Overdag slapen voelt inderdaad veiliger. Ik vermijd alleen thuis zijn momenteel zoveel mogelijk, maar als ik alleen ben beland in op de bank en val vrij snel om. Wat ik ook van plan was te doen.
Ook savonds als de kids tv kijken, of als smiddags als ze even zelf iets doen en ik met een puzzelboek of werk op de bank ga zitten zit ik eigenlijk meteen te knikkebollen.
Dan wil ik nog wel eens even gaan liggen.
Vinden de kinderen vaak hysterisch grappig, maar zelf vind ik het ongezellig.
Bloem: muziek bij slapen vind ik in goede tijden al bloedirritant.
Mijn voeten willen het ritme meetikken, mijn hoofd is al vier maten verder qua tekst, ik erger me aan het liedje.. leidt tot lichamelijke spanning. Tot ongenoegen van Man, die slaapt graag met een muziekje aan (en haar oordoppen).
Een lampje aan helpt: als ik wakker word weet ik dan sneller waar ik ben, of in elk geval waar ik niet ben.
Helaas, man heeft met licht wat ik met muziek heb.
Ik heb lampje aan tot hij aangeeft te willen slapen, dan gaat lampje uit.
Ik luister snachts podcasts, kijk series, lees boeken, probeer dus wel in bed te blijven liggen. En blijkbaar zo stil dat mijn smartwatch supertevreden is dat ik zoveel slaap
.
Natuurlijk ben ik zo moe dat ik tegen 3 uur met boek/serie en al in slaap val.
Tegen 4 of 5 uur word ik dan wakker, over de zijk, niet wetend wat voor of achter is, alleen wetend dat ik in en in slecht ben, en op moet passen, niets verkeerd doen, niet ademen of bewegen, want dan zullen ze vast....
Dan lig ik een half uur (gok ik?) verstijfd te wachten tot er wat gebeurd. En begin ik in die tijd te twijfelen omdat ik langzaam de omgeving herken en besef dat het vroeger was.
Om dan, toch erg benauwd en beschaamd om iets fout te doen, angstig naar de wc te sluipen, water te drinken, washand. En dan weer voorzichtig terug naar bed.
Als ik geluk heb draait man zich dan slaapdronken om en kruipt 'lekker' tegen me aan. Dat doet hij echt niet bewust en express weer ik nu, het is een slaap-staat iets, half droom. Waarna ik een half uur weer klein ben en angstig lig te wachten walgen, bidden dat hij zal blijven slapen, om zal rollen, me kleiner makend, verdwijnend in het matras.
Anders ga ik maar weer iets doen ter afleiding.
Als ik wakker gek word ga ik er nog wel eens uit. Maar ik probeer in elk geval rust te pakken, al slaap ik weinig.
En als ik ook in waakstaat gek word van alles en het NU moet stoppen, dan slik ik een lading pillen. Als dat kan, ivm effecten volgende dag.
Maar dus als noodstop, liever niet om bij te slapen... . Hoewel ik morgen misschien wel echt moet. Dit gaat ook het lang goed.
Ik heb dit jaar wel eerder het bijltje erbij neegegeoojd. Vorig jaar probeerde ik langer toch keurig uren te slapen en te maken.
Overdag slapen voelt inderdaad veiliger. Ik vermijd alleen thuis zijn momenteel zoveel mogelijk, maar als ik alleen ben beland in op de bank en val vrij snel om. Wat ik ook van plan was te doen.
Ook savonds als de kids tv kijken, of als smiddags als ze even zelf iets doen en ik met een puzzelboek of werk op de bank ga zitten zit ik eigenlijk meteen te knikkebollen.
Dan wil ik nog wel eens even gaan liggen.
Vinden de kinderen vaak hysterisch grappig, maar zelf vind ik het ongezellig.
Bloem: muziek bij slapen vind ik in goede tijden al bloedirritant.
Mijn voeten willen het ritme meetikken, mijn hoofd is al vier maten verder qua tekst, ik erger me aan het liedje.. leidt tot lichamelijke spanning. Tot ongenoegen van Man, die slaapt graag met een muziekje aan (en haar oordoppen).
Een lampje aan helpt: als ik wakker word weet ik dan sneller waar ik ben, of in elk geval waar ik niet ben.
Helaas, man heeft met licht wat ik met muziek heb.
Ik heb lampje aan tot hij aangeeft te willen slapen, dan gaat lampje uit.
Ik luister snachts podcasts, kijk series, lees boeken, probeer dus wel in bed te blijven liggen. En blijkbaar zo stil dat mijn smartwatch supertevreden is dat ik zoveel slaap
. Natuurlijk ben ik zo moe dat ik tegen 3 uur met boek/serie en al in slaap val.
Tegen 4 of 5 uur word ik dan wakker, over de zijk, niet wetend wat voor of achter is, alleen wetend dat ik in en in slecht ben, en op moet passen, niets verkeerd doen, niet ademen of bewegen, want dan zullen ze vast....
Dan lig ik een half uur (gok ik?) verstijfd te wachten tot er wat gebeurd. En begin ik in die tijd te twijfelen omdat ik langzaam de omgeving herken en besef dat het vroeger was.
Om dan, toch erg benauwd en beschaamd om iets fout te doen, angstig naar de wc te sluipen, water te drinken, washand. En dan weer voorzichtig terug naar bed.
Als ik geluk heb draait man zich dan slaapdronken om en kruipt 'lekker' tegen me aan. Dat doet hij echt niet bewust en express weer ik nu, het is een slaap-staat iets, half droom. Waarna ik een half uur weer klein ben en angstig lig te wachten walgen, bidden dat hij zal blijven slapen, om zal rollen, me kleiner makend, verdwijnend in het matras.
Anders ga ik maar weer iets doen ter afleiding.
Als ik wakker gek word ga ik er nog wel eens uit. Maar ik probeer in elk geval rust te pakken, al slaap ik weinig.
En als ik ook in waakstaat gek word van alles en het NU moet stoppen, dan slik ik een lading pillen. Als dat kan, ivm effecten volgende dag.
Maar dus als noodstop, liever niet om bij te slapen... . Hoewel ik morgen misschien wel echt moet. Dit gaat ook het lang goed.
vrijdag 10 november 2023 om 09:05
Helaas kuur voor blaasontsteking moet verlengd. Of het is een volgende ontsteking. Ik hou het er maar op dat het nog niet weg was.
Ga dan weer twijfelen over de werkzaamheid. Of drink ik wel genoeg. Altijd maar die twijfels.
Ik ben het zat. Het hoeft niet meer. Ik ben niks. Niemand mist mij. Ja tuurlijk mijn kinderen. Maar ik loop mezelf voorbij. En met klachten is het leuke er zo af in dat stille bestaan. In dan geren en gevlieg. Ik ben het zat. En dan weer dat schuldgevoel dat je dat weer denkt. Wat een leven joh pff eigenlijk geen leven dus.
Avo, zou het helpen om met je man af te spreken dat hij het lichtje aan wel accepteerd? Ik herken het van de periode na mijn operatie. Lag ik in de nacht moeilijk en veel wakker. Ik had het lampje bij ons bed zo naar de muur gericht dat ik voldoende zag en mijn man het niet merkte. Hij schok dan wel wakker als ik pijn schuten had.
Misschien wordt jou man wakker van de beweeg of geluid? Hoe klein ook misschien slaapt hij daar op en wordt daar dan wakker van ipv het licht?
Vandaag dagje vrij. Maar voel mij niet goed. Wou in bad maar ivm mijn blaas is dat ook niks. Probeer een boek te pakken maar dat is ook lastig. Dus zit beetje stom eigenlijk niks te doen. Morgen bedrijfsfeestje. Maar ga niet. Heb geen zin. Voel mij niet goed en verdien het niet. Ik zwem misschien wel in hetzelfde zwembad. Of dobber jij in een meer of de zee? Een mooie rivier lijkt mij wel wat. Dat je de mooie natuur er om heen ziet. Door poedelen en op een gegeven moment bij de kant er uitklimmen en zo de natuur in wandelen. Maar wat zal ons daar dan weer brengen. Wie weet he. Wie weet. Wie het weet mag het zeggen. Of niet want vaak is het beter om niet alles (vooraf) te weten.
Nu ik zit te tikken komt mijn zoon ziek thuis. Samen met dekentje op de bank dan maar. Niet alleen maarja gezin draait ook door.
Ga dan weer twijfelen over de werkzaamheid. Of drink ik wel genoeg. Altijd maar die twijfels.
Ik ben het zat. Het hoeft niet meer. Ik ben niks. Niemand mist mij. Ja tuurlijk mijn kinderen. Maar ik loop mezelf voorbij. En met klachten is het leuke er zo af in dat stille bestaan. In dan geren en gevlieg. Ik ben het zat. En dan weer dat schuldgevoel dat je dat weer denkt. Wat een leven joh pff eigenlijk geen leven dus.
Avo, zou het helpen om met je man af te spreken dat hij het lichtje aan wel accepteerd? Ik herken het van de periode na mijn operatie. Lag ik in de nacht moeilijk en veel wakker. Ik had het lampje bij ons bed zo naar de muur gericht dat ik voldoende zag en mijn man het niet merkte. Hij schok dan wel wakker als ik pijn schuten had.
Misschien wordt jou man wakker van de beweeg of geluid? Hoe klein ook misschien slaapt hij daar op en wordt daar dan wakker van ipv het licht?
Vandaag dagje vrij. Maar voel mij niet goed. Wou in bad maar ivm mijn blaas is dat ook niks. Probeer een boek te pakken maar dat is ook lastig. Dus zit beetje stom eigenlijk niks te doen. Morgen bedrijfsfeestje. Maar ga niet. Heb geen zin. Voel mij niet goed en verdien het niet. Ik zwem misschien wel in hetzelfde zwembad. Of dobber jij in een meer of de zee? Een mooie rivier lijkt mij wel wat. Dat je de mooie natuur er om heen ziet. Door poedelen en op een gegeven moment bij de kant er uitklimmen en zo de natuur in wandelen. Maar wat zal ons daar dan weer brengen. Wie weet he. Wie weet. Wie het weet mag het zeggen. Of niet want vaak is het beter om niet alles (vooraf) te weten.
Nu ik zit te tikken komt mijn zoon ziek thuis. Samen met dekentje op de bank dan maar. Niet alleen maarja gezin draait ook door.
vrijdag 10 november 2023 om 13:02
niet te doen avo! Hoe slaap je ook alweer met slaappillen? Wel slapen maar ook met nachtmerries toch? Is je HA weer terug van vakantie? Toch weer terug om een spoed oplossing te vragen? Misschien kijkt zij anders tegen die pillen aan? Is er een ander middel dat zou helpen? Anti angst pillen? Voor paar weken?
Wanneer wordt paniek minder, ik weet niet goed meer. Is dat meteen na 5 dec of duurt tot en met kerst?
Wanneer wordt paniek minder, ik weet niet goed meer. Is dat meteen na 5 dec of duurt tot en met kerst?
vrijdag 10 november 2023 om 17:14
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
