Een wereld vol leugens.....en nu?

Eigenlijk verbaasd het me dat ik er nu nog wel eens 'last' van heb.

Heb wel eens wat topics hier gezien over pathologisch liegen etc. maar ik loop er toch even in vast. Zeker omdat er een 'nieuw' slachtoffer gevallen is, en ik nu best wel met een schuldgevoel zit.

Even een frisse blik van een ander nodig......



Een jaar of wat geleden heb ik iemand leren kennen waar ik een "gewone, vriendschappelijke" relatie mee had: gewoon een vriendschap dus, althans, dat dacht ik. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk bleek alles van leugens aan elkaar te hangen, en dan leugens die af en toe ook vrij simpel te achterhalen waren. En niet zomaar leugens: leugens over het zogenaamd hebben van kind, het leegroven van een huis (dat niet eens bestond), leugens over relaties, het hebben van rijbewijzen, het hebben van erge ziektes en ga zo nog maar even door.

Toen ik er zelf achterkwam wilde ik het in 1e instantie niet helemaal geloven en toch het voordeel van de twijfel gegeven. Maar er kwam meer en meer, en mijn vertrouwen was dusdanig beschadigd dat ik wel wist dat het niet meer goed zou komen.

Ik heb bewust afstand genomen, maar ben er wel een tijdje goed ziek van geweest. Dat iemand zo kan liegen, en dan waarover........



Als een van de laatste dingen heb ik een brief gestuurd waarin ik verteld heb dat het mij zo heeft geraakt, met de dingen waar ik aan twijfelde, dat ik het heel rot vond om te zeggen maar dat ik twijfels moest treken bij veel dingen. Dat ik het betreur hoe alles gelopen is, maar ook dat ik me zorgen maakte en samen ook hulp wilde zoeken. Ook omdat ze op gegeven moment zelf aangaf sommige dingen verzonnen te hebben, maar dat ze dat deed omdat ze zich minderwaardig voelde en interessant wilde zijn in de ogen van anderen. Ik heb aangegeven dat ik wel vrienden wilde blijven, maar wel op een voorwaarde: het zou over en uit zijn met die leugens en verhalen. Helaas bleek dat niet zo te zijn. Nog een keer met haar moeder gebeld, wat overigens niet veel heeft opgeleverd.



Niet zo lang geleden, toen ik toevallig ook nog in het ziekenhuis lag, werd ik plotseling gebeld door een ex-collega van mij, die sinds enige tijd een relatie had met haar. Een gebroken jongen aan de telefoon. Wat is er gebeurd? Na, precies hetzelfde als bij mij dus eigenlijk. Ik voelde me zo rot. Had ik hem moeten waarschuwen? Ik heb toen ze net wat kregen al zo over in twijfel gezeten, moet ik met hem praten of niet? Maar die jongen was zo verliefd.........ik was denk ik bang om ruzie met hem te krijgen omdat hij me niet zou geloven. Nou kan ik dingen natuurlijk niet voor hem invullen, en hij heeft gezegd dat hij niet boos op me was, maar dat hij het wel graag geweten had.



En nu? Nu ben ik vooral boos denk ik. Ik kan die jongen z'n pijn voelen, als ik hem spreek schieten de tranen ook mij in mn ogen.

Ik voel me geraakt, ook vooral omdat er tientallen beloftes zijn gedaan haast maar er nooit een fatsoenlijke verklaring gekomen is. En ik voel me lullig omdat ik hem had moeten waarschuwen ?



Ze heeft duidelijk niet door wat ze anderen aandoet, of ze wil het niet beseffen. En daar kan ik juist best boos om worden.

Eigenlijk heb ik de neiging haar eens op te zoeken en goed de waarheid te vertellen, maar wat heb ik daaraan? Komt het wel over? Ik ben bang van niet. Waarschijnlijk ben ik degene die er het meeste last van heeft en gaat zij vrolijk door met haar leventje en leugens. Een uitleg hoef ik al helemaal niet meer te verwachten denk ik. Het enige wat ik hoop - en dat is eigenlijk wel heel gemeen van mezelf vind ik- is dat ze op haar werk door de mand valt. Dan kan ze niet langer de positie vervullen die ze nu vervult.



Ik heb even een frisse blik van iemand nodig;

Zijn mijn gedachten verkeerd, had ik iets anders aan moeten pakken? Zouden jullie dit laten rusten?



Ik weet het gewoon even niet meer, het ergste van alles vind ik niet eens dat wat er met mij is gebeurd, maar vooral dat het zich herhaalt zonder enige vorm van spijt.

Ik weet dat ik het (zeker voor mezelf) het beste kan laten gaan. Daar was ik dacht ik ook al mee bezig, maar waar ik wel een beetje een knoop van in mn maag krijg: zij wil geen professionele hulp, maar blijft wel mensen kwetsen op deze manier. Zij heeft zelf niet door wat ze anderen aan kan doen, en daar kan ik best boos over worden. Of ja, ze weet het wel, maar het interesseert haar niet of ze wil het niet zien. Dat vind ik het ergste, dat ik weet dat ze hetzelfde bij anderen gaat doen. Het liefst zou ik iedereen waarschuwen, maar ja dat gaat ook niet. Dan voel ik me weer schuldig als ik hoor dat iemand ook hier met haar mee geconfronteerd wordt. En ik vind het moeilijk om het als ziekte te zien. Voor een ziekte kies je niet, zij kiest hier blijkbaar wel voor.



Op zich merkte ik ook wel dat er iets niet klopte aan al die verhalen, maar toch met mn stomme kop het voordeel van de twijfel gegeven. Ook omdat ze zich er steeds uitpraatte, al waren het geen beste argumenten. Toneelspelen kan ze iig wel, en ik ben gewoon stom geweest dat ik zo goedgelovig ben geweest. Ik kan me er ook wel over verwonderen over wat en hoe die leugens gingen. Je zou er zo een film van kunnen maken.



Die confrontatie bij de supermarkt dat was trouwens wel een hele mooie Puikeltje . Hoe reageerde hij toen eigenlijk?

Misschien heb je gelijk Janna, maar ik vind het zo moeilijk om te begrijpen. Het is niet de 1e keer dat ze op haar leugens betrapt wordt en ik ken buiten mij om nog 2 andere mensen die zich zorgen maakten en met haarzelf en haar moeder zijn gaan praten. Ook voor hunzelf, omdat ze behoorlijk geraakt waren, maar ook omdat ze zich zorgen maakten.



Hoe is er bij jou toen gereageerd op je advies om hulp te zoeken?

Is daar ooit iets mee gedaan? Of hoe reageerde hij er zelf op?