Psyche
alle pijlers
eetstoornis; een nieuwe verwijzing
dinsdag 23 juni 2020 om 08:20
Ik kamp nu iets meer dan met een eetstoornis. Hoe het eigenlijks is begonnen, weet ik niet. Het begon met afvallen. ik telde calorieën, en hield alles bij in een app. En was zo blij dat ik afviel en dat gaf mij echt zo gevoel van controle. Ik had toen ook de angst om aan te komen, of dat echt er mee te maken had weet ik niet. Ik had geen overgewicht. Maar het voelde voor mij goed. Ik viel wel af, en zat er wel tegen ondergewicht aan.
IK at namelijk wel heel weinig en heel veel dingen durfde ik opeens niet meer te eten, als ik had een honger gevoel had, voelde ik mij trots. Maar als ik iets ongezonds had gegeten of wat dan ook voelde ik mij schuldig. en ik was heel erg bezig met gewicht en hoe ik er uit zit.
Vorig jaar had ik ergens een groepstherapie voor iets anders, en uiteindelijk heb ik verteld over mijn eetstoornis. Ik werd doorverwezen naar een eetstoorniskliniek, en kreeg individuele begeleiding. Kreeg de diagnose atypische anorexia.
Daar ging het voornamelijk om wat ik at, en het gewoon moest eten, en die angst onder ogen zien te komen. Prima, dat ga ik doen. Uiteindelijk ging het wel iets beter, maar de angst bleef. Ik stond ook elke dag op de weegschaal.
De behandeling duurde hooguit een paar maanden en toen leek het wel beter te gaan.
Daarna probeer ik gewoon wel te eten waar ik zin in had en te luisteren wat ik nodig had en dat ging opzich wel goed. at toen ook iets meer. Maar soms ging onbewust compenseren door minder te eten of had ik weer een tijd dat ik op de weegschaal stond. maar probeerde mezelf steeds weer op te pakken. Tijdens die behandelijk heb ik ook aangegeven van dat het probleem misschien dieper ligt en het niet zozeer heeft te maken dat ik dun wil zijn etc. maar meer die controle over gevoelens en mijn onzekerheid en zelfbeeld.
Ik werd doorverwezen naar een psycholoog. En daar zit ik nu bij. Eerst dacht ik dat het mij ging hielpen. Maar de eetstoornis bleef. Ik heb het wel aangegeven aan mijn psycholoog dat ik nog steeds veel bezig ben met eten en gewicht en alles erom heen. Het ging een tijd redelijk en was wel iets aangekomen, en had angst en ik daht gaat vanzelf over. maar merkte wel dat het vermoeiend was. En nu val ik gewoon terug. ben weer wat afgevallen, eet minder, beweeg veel en zit de hele dag na te denken over wat ik zal eten. elke dag op de weegschaal etc. voor mij is dit gewoon een gevoel voor controle, terwijl ik wel weet dat er meer achter verschuilt en dat ik door dit gewoon niks hoef te voelen of hierdoor voel ik mij beter.
Zegt mijn pscyholoog: Misschien hoort die eetstoornis gewoon wel bij jouw. En zit het gewoon in je, moet je er mee leren omgaan. Oke, dacht ik, dat zal wel dus moet ik nu maar het zelf proberen te helen.
Afgelopen vrijdag uiteindelijk de stap gezet naar mijn leidinggevende om over mijn eetstoornis te vertellen. Ook omdat bijna niemand dit weet en ik toch mijn verhaal kwijt moet. HIj reageerde zo goed en begripvol en stelde ook vragen. In zijn vorige werk, heeft hij ook wel te maken gehad met mensen die dit hadden, En dat deed mij goed. IK heb dit ook vertelde aan mijn vorige leidinggevende en dat was een vertrouwenspersoon, maar dit zit momenteel in de ziektewet en ik dacht moet toch mijn verhaal kwijt. Hij gaf wel als advies dat ik de huisarts moest bellen voor opnieuw een verwijzing voor de eetstoorniskliniek. IK ben altijd iemand die alles alleen wil doen, en dat begreep hij, maar hij zei je hoeft niet alles alleen te doen.
Uiteindelijk gisteren de huisarts gebelde voor een verwijzing. Ik dacht als ik er mee wacht of het niet doe, misschien zak ik dan verder weg of val ik mee af wat ik ook wel niet weer wil. Later terug gebeld door de huisarts, dat ik het beter via mijn psycholoog kan doen want via hun zijn de wachttijden langer. Prima, ik psycholoog mailen Zegt ze, we hebben het er wel over in het volgende gesprek. Prima, dan wacht ik dat af.
Aangezien ze laatst zei dat een eetstoornis misschien wel gewoon bij mij hoort, ben ik bang dat ze zal zeggen, je zal er toch mee moeten leren leven...
Maar ik wil er dolgraag vanaf, en anders maar weer de huisarts bellen. ik wil gewoon mijn verhaal kwijt nu, omdat ik ook merk dat de eetstoornis best een grote invloed op mij heeft... En ik merk soms ook dat mijn psycholoog niet altijd naar mij luistert, terwijl ik altijd precies aangeef wat ik wil en vindt...
IK at namelijk wel heel weinig en heel veel dingen durfde ik opeens niet meer te eten, als ik had een honger gevoel had, voelde ik mij trots. Maar als ik iets ongezonds had gegeten of wat dan ook voelde ik mij schuldig. en ik was heel erg bezig met gewicht en hoe ik er uit zit.
Vorig jaar had ik ergens een groepstherapie voor iets anders, en uiteindelijk heb ik verteld over mijn eetstoornis. Ik werd doorverwezen naar een eetstoorniskliniek, en kreeg individuele begeleiding. Kreeg de diagnose atypische anorexia.
Daar ging het voornamelijk om wat ik at, en het gewoon moest eten, en die angst onder ogen zien te komen. Prima, dat ga ik doen. Uiteindelijk ging het wel iets beter, maar de angst bleef. Ik stond ook elke dag op de weegschaal.
De behandeling duurde hooguit een paar maanden en toen leek het wel beter te gaan.
Daarna probeer ik gewoon wel te eten waar ik zin in had en te luisteren wat ik nodig had en dat ging opzich wel goed. at toen ook iets meer. Maar soms ging onbewust compenseren door minder te eten of had ik weer een tijd dat ik op de weegschaal stond. maar probeerde mezelf steeds weer op te pakken. Tijdens die behandelijk heb ik ook aangegeven van dat het probleem misschien dieper ligt en het niet zozeer heeft te maken dat ik dun wil zijn etc. maar meer die controle over gevoelens en mijn onzekerheid en zelfbeeld.
Ik werd doorverwezen naar een psycholoog. En daar zit ik nu bij. Eerst dacht ik dat het mij ging hielpen. Maar de eetstoornis bleef. Ik heb het wel aangegeven aan mijn psycholoog dat ik nog steeds veel bezig ben met eten en gewicht en alles erom heen. Het ging een tijd redelijk en was wel iets aangekomen, en had angst en ik daht gaat vanzelf over. maar merkte wel dat het vermoeiend was. En nu val ik gewoon terug. ben weer wat afgevallen, eet minder, beweeg veel en zit de hele dag na te denken over wat ik zal eten. elke dag op de weegschaal etc. voor mij is dit gewoon een gevoel voor controle, terwijl ik wel weet dat er meer achter verschuilt en dat ik door dit gewoon niks hoef te voelen of hierdoor voel ik mij beter.
Zegt mijn pscyholoog: Misschien hoort die eetstoornis gewoon wel bij jouw. En zit het gewoon in je, moet je er mee leren omgaan. Oke, dacht ik, dat zal wel dus moet ik nu maar het zelf proberen te helen.
Afgelopen vrijdag uiteindelijk de stap gezet naar mijn leidinggevende om over mijn eetstoornis te vertellen. Ook omdat bijna niemand dit weet en ik toch mijn verhaal kwijt moet. HIj reageerde zo goed en begripvol en stelde ook vragen. In zijn vorige werk, heeft hij ook wel te maken gehad met mensen die dit hadden, En dat deed mij goed. IK heb dit ook vertelde aan mijn vorige leidinggevende en dat was een vertrouwenspersoon, maar dit zit momenteel in de ziektewet en ik dacht moet toch mijn verhaal kwijt. Hij gaf wel als advies dat ik de huisarts moest bellen voor opnieuw een verwijzing voor de eetstoorniskliniek. IK ben altijd iemand die alles alleen wil doen, en dat begreep hij, maar hij zei je hoeft niet alles alleen te doen.
Uiteindelijk gisteren de huisarts gebelde voor een verwijzing. Ik dacht als ik er mee wacht of het niet doe, misschien zak ik dan verder weg of val ik mee af wat ik ook wel niet weer wil. Later terug gebeld door de huisarts, dat ik het beter via mijn psycholoog kan doen want via hun zijn de wachttijden langer. Prima, ik psycholoog mailen Zegt ze, we hebben het er wel over in het volgende gesprek. Prima, dan wacht ik dat af.
Aangezien ze laatst zei dat een eetstoornis misschien wel gewoon bij mij hoort, ben ik bang dat ze zal zeggen, je zal er toch mee moeten leren leven...
Maar ik wil er dolgraag vanaf, en anders maar weer de huisarts bellen. ik wil gewoon mijn verhaal kwijt nu, omdat ik ook merk dat de eetstoornis best een grote invloed op mij heeft... En ik merk soms ook dat mijn psycholoog niet altijd naar mij luistert, terwijl ik altijd precies aangeef wat ik wil en vindt...
dinsdag 23 juni 2020 om 08:36
Bespreek dit met je huisarts.
Een eetstoornis heeft vaak veel minder te maken met afvallen maar echt alles met controle. En dat is dus ook je valkuil. In je laatste zin laat je dit ook zien "de psycholoog luistert niet altijd naar je, terwijl jij precies aangeeft wat je wil en vind".
Dat patroon zal verbroken moeten worden.
Wees open en eerlijk naar je huisarts toe, en kijk welke behandelopties er nog meer zijn.
Sterkte, want dit zijn moeilijke en soms langdurige trajecten. En is niet een paar sessies en het is over. Maar je bent goed bezig met het bespreekbaar te maken!
Een eetstoornis heeft vaak veel minder te maken met afvallen maar echt alles met controle. En dat is dus ook je valkuil. In je laatste zin laat je dit ook zien "de psycholoog luistert niet altijd naar je, terwijl jij precies aangeeft wat je wil en vind".
Dat patroon zal verbroken moeten worden.
Wees open en eerlijk naar je huisarts toe, en kijk welke behandelopties er nog meer zijn.
Sterkte, want dit zijn moeilijke en soms langdurige trajecten. En is niet een paar sessies en het is over. Maar je bent goed bezig met het bespreekbaar te maken!
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 23 juni 2020 om 08:38
havermout1 schreef: ↑23-06-2020 08:31Een eetstoornis “hoort” bij niemand. Tijd voor een gesprek met je huisarts voor een nieuwe psycholoog.
Je weet niet in welke context die gezegd is, misschien was het provocerend bedoelt om je aan het denken te zetten.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 23 juni 2020 om 08:43
Gewichtsbewaking om overgewicht te voorkomen is prima aangezien de helft van de Nederlanders te zwaar is, maar voor jou heeft het een gevoelswaarde gekregen die bij de meeste mensen niet aan de orde is. Normaal is dat je lijnen als een vervelende klus ervaart die nu eenmaal gedaan moet worden om het doel te bereiken dat je gezonder wordt. Niet om controle te krijgen of jezelf te straffen of weetikveel wat voor emoties er kunnen gaan spelen.
Dus om daarvoor aan je trekken te komen zou ik me uitleven op andere dingen bijvoorbeeld je studie of carrière.
Dus om daarvoor aan je trekken te komen zou ik me uitleven op andere dingen bijvoorbeeld je studie of carrière.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 23 juni 2020 om 08:48
Dit zou kunnen. Dit is door een therapeut in een andere context (geen eetstoornis maar laag zelfbeeld) ook wel eens tegen mij gezegd. Iets van: misschien ben je wel gewoon niet zo geweldig. Ben ik toen zo boos over geworden maar ik had het wel nodig om voor mezelf te leren opkomen.
Maar geen idee natuurlijk hoe het hier bedoeld is
dinsdag 23 juni 2020 om 08:55
Als de eetstoornis zich eenmaal heeft ontwikkeld heeft het voortbestaan ervan in de regel vaker te maken met controle dan met het uiterlijk.
Die psycholoog van jou hanteert vreemde denkwijzen. Ik zou het gesprek even afwachten en als hij/zij niet ontvankelijk is voor jouw vraag, dan maar langere wachttijd via huisarts.
Die psycholoog van jou hanteert vreemde denkwijzen. Ik zou het gesprek even afwachten en als hij/zij niet ontvankelijk is voor jouw vraag, dan maar langere wachttijd via huisarts.
dinsdag 23 juni 2020 om 09:09
To, het is denk ik verstandig om bij je psycholoog nog een keer na te vragen wat ze bedoelt met "het hoort bij je". Het is duidelijk dat het je raakt, aan het denken zet en onrustig maakt. Doe daar wat mee. Het kan je misschien echt verder helpen.
Succes, eetstoornissen zijn kut, zo lastig om in de grip te krijgen.
Succes, eetstoornissen zijn kut, zo lastig om in de grip te krijgen.
dinsdag 23 juni 2020 om 09:30
Maar als je vooral aan het achterliggende wil werken, wat denk je dat een eetstoorniskliniek je dan meer kan bieden dan de psycholoog waar je nu bent - of een andere psych? Het is aannemelijk dat ze daar weer heel hard in gaan zetten op het eten, terwijl je zelf wel duidelijk lijkt te hebben dat dat niet het echte probleem is (en er ook niet direct een fysieke noodzaak lijkt te zijn om dat doen - al is geen enkele es goed voor je lichaam natuurlijk!).
dinsdag 23 juni 2020 om 09:41
Helaas wel.
google maar
zijn cijfers over genezen , herstel en mee leren leven.
dinsdag 23 juni 2020 om 10:55
Ik zou die afspraak met je psych afwachten en daar ook navragen wat ze met die opmerking bedoelde.
Bevalt het antwoord je niet, zou ik een afspraak met je huisarts maken en naar zijn visie vragen. Misschien zit er een kern van waarheid in maar misschien heeft deze psycholoog gewoon te weinig ervaring met deze stoornis. In dat geval kun je met de huisarts besluiten om bij hem 2 verwijzingen te halen, een voor de anorexia en een voor een andere psycholoog. Het is over het algemeen belangrijk om een klik met je psycholoog te hebben!
Bevalt het antwoord je niet, zou ik een afspraak met je huisarts maken en naar zijn visie vragen. Misschien zit er een kern van waarheid in maar misschien heeft deze psycholoog gewoon te weinig ervaring met deze stoornis. In dat geval kun je met de huisarts besluiten om bij hem 2 verwijzingen te halen, een voor de anorexia en een voor een andere psycholoog. Het is over het algemeen belangrijk om een klik met je psycholoog te hebben!
dinsdag 23 juni 2020 om 11:55
dinsdag 23 juni 2020 om 13:04
Wat aan het woord 'misschien' is er zo ingewikkeld?
Ik lees daar echt niet in dat de psycholoog heeft gezegd "het hoort bij je", zoals hierboven wel hier en daar wordt beweerd. Maar toch echt: MISSCHIEN hoort het wel bij je.
TO, je schrijft:
"Aangezien ze laatst zei dat een eetstoornis misschien wel gewoon bij mij hoort, ben ik bang dat ze zal zeggen, je zal er toch mee moeten leren leven...
Maar ik wil er dolgraag vanaf, en anders maar weer de huisarts bellen. ik wil gewoon mijn verhaal kwijt nu, omdat ik ook merk dat de eetstoornis best een grote invloed op mij heeft... En ik merk soms ook dat mijn psycholoog niet altijd naar mij luistert, terwijl ik altijd precies aangeef wat ik wil en vindt... "
Het is volgens mij ook niet de taak van een psycholoog om altijd maar te luisteren naar wat iemand zegt te willen en vinden. Maar om door te vragen, andere mogelijkheden tegenover jouw overtuigingen te zetten, je te helpen onderzoeken wat er achter jpuw ideeën zit over jezelf en over wat je denkt te willen en vinden, kortom: je aan het denken te zetten.
Bespreek met je psycholoog waarom jij piekert over die uitspraak dat het misschien bij je hoort en geef aan dat je daarom bang bent dat ze het niet serieus neemt. En kijk met je psycholoog eens naar wat 'ermee leren leven' bij jou allemaal oproept. Wat is dat, hoe doe je dat, wat bedoelt iemand ermee en waarom wordt het gezegd?
Lijkt me dat je daar verder mee komt dan nu halsoverkop weer naar een andere hulpverlener te springen zonder verder overleg met je psycholoog. Als je ergens wegrent omdat je denkt dat diegene iets heeft gezegd wat voor jou klonk als 'zoek het maar uit, leer er maar mee leven' (ik vermoed dat je dat denkt, maar bespreek dat met je psycholoog), dan leer je er niets van. En zul je de volgende keer dat een hulpverlener iets dergelijks zegt ook weer naar de volgende rennen - en voor je het weet ben je 5 hulpverleners verder en nog niets opgeschoten.
Ik lees daar echt niet in dat de psycholoog heeft gezegd "het hoort bij je", zoals hierboven wel hier en daar wordt beweerd. Maar toch echt: MISSCHIEN hoort het wel bij je.
TO, je schrijft:
"Aangezien ze laatst zei dat een eetstoornis misschien wel gewoon bij mij hoort, ben ik bang dat ze zal zeggen, je zal er toch mee moeten leren leven...
Maar ik wil er dolgraag vanaf, en anders maar weer de huisarts bellen. ik wil gewoon mijn verhaal kwijt nu, omdat ik ook merk dat de eetstoornis best een grote invloed op mij heeft... En ik merk soms ook dat mijn psycholoog niet altijd naar mij luistert, terwijl ik altijd precies aangeef wat ik wil en vindt... "
Het is volgens mij ook niet de taak van een psycholoog om altijd maar te luisteren naar wat iemand zegt te willen en vinden. Maar om door te vragen, andere mogelijkheden tegenover jouw overtuigingen te zetten, je te helpen onderzoeken wat er achter jpuw ideeën zit over jezelf en over wat je denkt te willen en vinden, kortom: je aan het denken te zetten.
Bespreek met je psycholoog waarom jij piekert over die uitspraak dat het misschien bij je hoort en geef aan dat je daarom bang bent dat ze het niet serieus neemt. En kijk met je psycholoog eens naar wat 'ermee leren leven' bij jou allemaal oproept. Wat is dat, hoe doe je dat, wat bedoelt iemand ermee en waarom wordt het gezegd?
Lijkt me dat je daar verder mee komt dan nu halsoverkop weer naar een andere hulpverlener te springen zonder verder overleg met je psycholoog. Als je ergens wegrent omdat je denkt dat diegene iets heeft gezegd wat voor jou klonk als 'zoek het maar uit, leer er maar mee leven' (ik vermoed dat je dat denkt, maar bespreek dat met je psycholoog), dan leer je er niets van. En zul je de volgende keer dat een hulpverlener iets dergelijks zegt ook weer naar de volgende rennen - en voor je het weet ben je 5 hulpverleners verder en nog niets opgeschoten.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 23 juni 2020 om 13:09
Soms zit je met wat je zelf "wil en vindt" gewoon niet op het beste spoor. En dat wil niet zeggen dat een psycholoog dan zomaar in een glazen bol kan zien wat dan wel het juiste spoor zou zijn. Maar een psycholoog kan wel proberen je erover na te laten denken, door een van de mogelijke andere sporen schetsen. Zo zou ik die opmerking opvatten, als het tegen mij zou worden gezegd.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 23 juni 2020 om 15:37
Ik ga sws wachten tot het gesprek met mijn psycholoog. Ik snap haar ook wel. Dat praat makkelijker dan via de mail. En misschien kan ze mij handvatten geven wat ik moet doen. Want ik wil er wel graag vanaf. En vaak probeer ik het ook zelf, maar vaak val ik weer terug, doordat ik weinig eet en mijn hongergevoel negeer.
Ik weet zelf ook dat het niet te maken heeft met afvallen en dun zijn, althans niet bij mij. maar dat de oorzaak vaak dieper liegt. Bij mij is het vaak dat door de eetstoornis niks hoef te voelen of geen niks voel waardoor ik mij juist weer fijn voel
maar ik wil ook gewoon niet, dat ik er in ga doorslaan, maar op dit moment lukt het mij gewoon niet om een normaal eetpatroon aan te houden.... [Er zit toch dat stemmetje in mijn hoofd, qua eten wat ik wel en niet zo moeten eten en ergens toch ook weer ergens die angst om aan te komen
Ik weet zelf ook dat het niet te maken heeft met afvallen en dun zijn, althans niet bij mij. maar dat de oorzaak vaak dieper liegt. Bij mij is het vaak dat door de eetstoornis niks hoef te voelen of geen niks voel waardoor ik mij juist weer fijn voel
maar ik wil ook gewoon niet, dat ik er in ga doorslaan, maar op dit moment lukt het mij gewoon niet om een normaal eetpatroon aan te houden.... [Er zit toch dat stemmetje in mijn hoofd, qua eten wat ik wel en niet zo moeten eten en ergens toch ook weer ergens die angst om aan te komen
