Psyche
alle pijlers
Eind twintiger stress..
zondag 11 december 2016 om 18:59
quote:Hera_ schreef op 11 december 2016 @ 18:45:
Je idealiseert het plaatje van volwassen relaties. Vrouwen laten je niet lopen vanwege uitzendwerk en in het gastenverblijf van je ouders wonen.. Wat wel heel onaantrekkelijk is is zelfmedelijden. Concentreer je niet op een grote toekomstdroom maar ga nou eens naar morgen en volgende week kijken, naar de eerste stap zoals een andere baan. Hoe meer je gaat verkrampen hoe verder je afdrijft van grotere plannen. Mijn vriend was 29 toen hij na een lange relatie weer thuis woonde. Binnen 2 jaar woonde hij samen in een huis met mij en bouwen we aan een toekomst. Het kan heel snel gaan en je hebt zat tijd.Precies! Je bent pas 27. Je wilt graag verder komen in je leven (vriendin, andere baan) maar je gooit zelf de deuren dicht die voor je open kunnen gaan. Je gooit de deur naar een vriendin dicht door te zeggen dat niemand jouw wil vanwege je woning+baan. En je gooit de deur naar een andere baan dicht door te zeggen dat je nu al te oud ben. Echt zonde!
Je idealiseert het plaatje van volwassen relaties. Vrouwen laten je niet lopen vanwege uitzendwerk en in het gastenverblijf van je ouders wonen.. Wat wel heel onaantrekkelijk is is zelfmedelijden. Concentreer je niet op een grote toekomstdroom maar ga nou eens naar morgen en volgende week kijken, naar de eerste stap zoals een andere baan. Hoe meer je gaat verkrampen hoe verder je afdrijft van grotere plannen. Mijn vriend was 29 toen hij na een lange relatie weer thuis woonde. Binnen 2 jaar woonde hij samen in een huis met mij en bouwen we aan een toekomst. Het kan heel snel gaan en je hebt zat tijd.Precies! Je bent pas 27. Je wilt graag verder komen in je leven (vriendin, andere baan) maar je gooit zelf de deuren dicht die voor je open kunnen gaan. Je gooit de deur naar een vriendin dicht door te zeggen dat niemand jouw wil vanwege je woning+baan. En je gooit de deur naar een andere baan dicht door te zeggen dat je nu al te oud ben. Echt zonde!
zondag 11 december 2016 om 19:00
Ok adem in, adem uit.... relax man. Je bent pas 27. Je voelt je vast oud, maar het leven begint pas. Je hebt nog genoeg tijd om van alles te bereiken.
Je spiegelt je te veel aan wat er zgn. verwacht wordt. En legt jezelf dingen op. Stop daarmee. Het leven loopt zoals het loopt. Het komt vast allemaal wel goed. Je bent nog jong. Je vindt vast wel weer een andere baan. En een vrouw laat je echt niet lopen omdat je vlakbij je ouders woont hoor.
Je spiegelt je te veel aan wat er zgn. verwacht wordt. En legt jezelf dingen op. Stop daarmee. Het leven loopt zoals het loopt. Het komt vast allemaal wel goed. Je bent nog jong. Je vindt vast wel weer een andere baan. En een vrouw laat je echt niet lopen omdat je vlakbij je ouders woont hoor.
zondag 11 december 2016 om 19:14
Is dit de eerste tegenslag in je leven? Man, wat ben ik dan jaloers!
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...
zondag 11 december 2016 om 19:16
Draai het eens om: zouden jouw vrienden ook niet soms jaloers zijn op jouw leven...?
Verder heb ik mijn vriend leren kennen nadat we allebei uit een relatie kwamen, hij woonde daardoor weer tijdelijk thuis bij zijn ouders -hij was 30/31 ofzo- en toen ik dat eerst hoorde vond ik het zwaar onaantrekkelijk inderdaad. Ik kreeg het beeld van een afhankelijk, afwachtend type. Maar toen ik zijn uitleg hoorde en zag hoe hij in elkaar stak, was dat beeld snel weg. Nadien alleen maar respect omdat hij zo bewust deze keuze gemaakt had.
Misschien fijn om te weten dat je echt niet de enige bent die deze stress ervaart ('zo richting 30 lijkt het opeens alsof je je leven helemaal op de rit zou moeten hebben soms'). Maar je kunt er zelf wat aan doen (inschrijven datingsite? Actief solliciteren?) en probeer je te blijven realiseren dat je heel veel WEL hebt!
Verder heb ik mijn vriend leren kennen nadat we allebei uit een relatie kwamen, hij woonde daardoor weer tijdelijk thuis bij zijn ouders -hij was 30/31 ofzo- en toen ik dat eerst hoorde vond ik het zwaar onaantrekkelijk inderdaad. Ik kreeg het beeld van een afhankelijk, afwachtend type. Maar toen ik zijn uitleg hoorde en zag hoe hij in elkaar stak, was dat beeld snel weg. Nadien alleen maar respect omdat hij zo bewust deze keuze gemaakt had.
Misschien fijn om te weten dat je echt niet de enige bent die deze stress ervaart ('zo richting 30 lijkt het opeens alsof je je leven helemaal op de rit zou moeten hebben soms'). Maar je kunt er zelf wat aan doen (inschrijven datingsite? Actief solliciteren?) en probeer je te blijven realiseren dat je heel veel WEL hebt!
zondag 11 december 2016 om 19:20
quote:blueeyes*3 schreef op 11 december 2016 @ 19:14:
Is dit de eerste tegenslag in je leven? Man, wat ben ik dan jaloers!
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...Allemaal heel lullig voor je, maar het feit dat jij problemen hebt, betekent natuurlijk niet dat ik niet het recht heb om me ook zorgen te maken om mijn eigen leven : )
Is dit de eerste tegenslag in je leven? Man, wat ben ik dan jaloers!
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...Allemaal heel lullig voor je, maar het feit dat jij problemen hebt, betekent natuurlijk niet dat ik niet het recht heb om me ook zorgen te maken om mijn eigen leven : )
zondag 11 december 2016 om 19:21
quote:DKKLLDRBR schreef op 11 december 2016 @ 18:18:
[...]
Veel succes met netwerken, interessante mensen ontmoeten en een baan zoeken op de boerderij.Die boerderij staat anders onder de rook van Amsterdam hoor, en geloof het of niet : er wonen in Nederland héél veel mensen in dorpen, en ook die hebben een baan en spreken mensen buiten hun dorp / op het werk.
[...]
Veel succes met netwerken, interessante mensen ontmoeten en een baan zoeken op de boerderij.Die boerderij staat anders onder de rook van Amsterdam hoor, en geloof het of niet : er wonen in Nederland héél veel mensen in dorpen, en ook die hebben een baan en spreken mensen buiten hun dorp / op het werk.
zondag 11 december 2016 om 19:31
Wauw, ik ben 25, woon nog thuis, studeer nog (laatste jaar), heb een bijbaan op een kwekerij en heb ook geen vriendje. Maar hoor je mij zeuren. Om mij heen zijn ook vrienden gesettled en hebben al een kind en getrouwd. Ik kan hier mij heel druk over maken maar ja het is niet anders. Ik ben de ware nog niet tegengekomen, moet straks de arbeidsmarkt op en moet nog ff sparen om op mijzelf te kunnen. Het zij zo
zondag 11 december 2016 om 19:33
Wat een zeikreacties. Daan je mag best balen van je situatie. Er zijn altijd anderen die het slechter treffen daar kan jij ook niks aan doen.
En tja sommige mensen denken nou eenmaal dat der randstad het centrum van het universum is.
Daanbanaan je lijkt me een leuke slimme jongen. En veel vrouwen vinden het boerenleven romantisch. Dat komt.vast goed. Misschien moet je je opgeven voor BZV
Oh ja en er komt een tijd aan dat veel gesettelde vrienden weer uit elkaar gaan hoor.
En tja sommige mensen denken nou eenmaal dat der randstad het centrum van het universum is.
Daanbanaan je lijkt me een leuke slimme jongen. En veel vrouwen vinden het boerenleven romantisch. Dat komt.vast goed. Misschien moet je je opgeven voor BZV
Oh ja en er komt een tijd aan dat veel gesettelde vrienden weer uit elkaar gaan hoor.
zondag 11 december 2016 om 19:44
"Je moet zo veel, er lukt zo weinig"
Van wie moet je dat dan? Wat zou je willen?
Ik ben zo'n loser die jij niet wil zijn. Ik wilde dat ook niet toen ik 27 was, en nu ik 35 ben ook niet eigenlijk (al heb ik me erbij neergelegd).
Oplossingen die in het topic aangedragen worden hoeven helemaal geen oplossing te zijn. Ik heb op mijn 28e een huis gekocht en ging op mezelf wonen. Dichtbij het centrum van een grote stad. Maar die stap alleen lost niks op. Dat werkt alleen als je een bepaald type persoon bent, en dat ben jij vast niet, anders zou je dit topic niet openen denk ik.
De hoofdpijn, hoge bloeddruk, hartkloppingen en negativiteit daar moet je iets mee doen. Ik zou daarmee naar de huisarts gaan (uhm, dat heb ik gedaan).
Je draagt nu een paar redenen aan waarom je je leven niet rooskleurig vindt. Thuis wonen, werken onder je niveau, single. Wat heb je wel? Werk, vrijheid, vrienden.
Na mijn 30e ben ik het geloof en vertrouwen verloren. Had toen nog wel hulpverlening maar dat heeft me niet verder geholpen. Ik moet hierbij wel vertellen dat ik in het verleden een angststoornis heb gehad waardoor ik nogal op mezelf geraakt ben. Mijn wereldje is nog steeds vrij klein. Ik heb inmiddels een eigen bedrijf, geld, kan doen wat ik wil. Maar ook dat lost niks op.
Zelfvertrouwen daar heb ik geen gebrek aan. Tenminste, als het om werk gaat.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je jezelf bekijkt. Als je dat zelf niet kan veranderen dan moet je daar hulp bij zoeken. Voordat je ook 35 bent en af en toe op het viva forum post om jongeren te bewegen actie te ondernemen.
quote:Daarbij komen er ook wel een aantal andere dingen bij kijken : vrienden die ik veel minder vaak zie, dus daar komt ook weer wat eenzaamheid bij kijken, een niet bestaand liefdesleven, maar wel bepaalde dromen waarvan ik steeds meer begin te twijfelen of ik ze ooit zal realiseren.
Eenzaamheid is killing. Ik ben veel met werk bezig waar ik gelukkig wel met mensen werk waar ik het goed mee kan vinden. Maar op emotioneel vlak is het soms lastig als je overal alleen voor staat.
Sport je? Onderneem je weleens dingen buiten werk?
Wat zijn die bepaalde dromen?
Van wie moet je dat dan? Wat zou je willen?
Ik ben zo'n loser die jij niet wil zijn. Ik wilde dat ook niet toen ik 27 was, en nu ik 35 ben ook niet eigenlijk (al heb ik me erbij neergelegd).
Oplossingen die in het topic aangedragen worden hoeven helemaal geen oplossing te zijn. Ik heb op mijn 28e een huis gekocht en ging op mezelf wonen. Dichtbij het centrum van een grote stad. Maar die stap alleen lost niks op. Dat werkt alleen als je een bepaald type persoon bent, en dat ben jij vast niet, anders zou je dit topic niet openen denk ik.
De hoofdpijn, hoge bloeddruk, hartkloppingen en negativiteit daar moet je iets mee doen. Ik zou daarmee naar de huisarts gaan (uhm, dat heb ik gedaan).
Je draagt nu een paar redenen aan waarom je je leven niet rooskleurig vindt. Thuis wonen, werken onder je niveau, single. Wat heb je wel? Werk, vrijheid, vrienden.
Na mijn 30e ben ik het geloof en vertrouwen verloren. Had toen nog wel hulpverlening maar dat heeft me niet verder geholpen. Ik moet hierbij wel vertellen dat ik in het verleden een angststoornis heb gehad waardoor ik nogal op mezelf geraakt ben. Mijn wereldje is nog steeds vrij klein. Ik heb inmiddels een eigen bedrijf, geld, kan doen wat ik wil. Maar ook dat lost niks op.
Zelfvertrouwen daar heb ik geen gebrek aan. Tenminste, als het om werk gaat.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je jezelf bekijkt. Als je dat zelf niet kan veranderen dan moet je daar hulp bij zoeken. Voordat je ook 35 bent en af en toe op het viva forum post om jongeren te bewegen actie te ondernemen.
quote:Daarbij komen er ook wel een aantal andere dingen bij kijken : vrienden die ik veel minder vaak zie, dus daar komt ook weer wat eenzaamheid bij kijken, een niet bestaand liefdesleven, maar wel bepaalde dromen waarvan ik steeds meer begin te twijfelen of ik ze ooit zal realiseren.
Eenzaamheid is killing. Ik ben veel met werk bezig waar ik gelukkig wel met mensen werk waar ik het goed mee kan vinden. Maar op emotioneel vlak is het soms lastig als je overal alleen voor staat.
Sport je? Onderneem je weleens dingen buiten werk?
Wat zijn die bepaalde dromen?
zondag 11 december 2016 om 20:07
quote:stekelbaars schreef op 11 december 2016 @ 19:44:
"Je moet zo veel, er lukt zo weinig"
Van wie moet je dat dan? Wat zou je willen?
Ik ben zo'n loser die jij niet wil zijn. Ik wilde dat ook niet toen ik 27 was, en nu ik 35 ben ook niet eigenlijk (al heb ik me erbij neergelegd).
Oplossingen die in het topic aangedragen worden hoeven helemaal geen oplossing te zijn. Ik heb op mijn 28e een huis gekocht en ging op mezelf wonen. Dichtbij het centrum van een grote stad. Maar die stap alleen lost niks op. Dat werkt alleen als je een bepaald type persoon bent, en dat ben jij vast niet, anders zou je dit topic niet openen denk ik.
De hoofdpijn, hoge bloeddruk, hartkloppingen en negativiteit daar moet je iets mee doen. Ik zou daarmee naar de huisarts gaan (uhm, dat heb ik gedaan).
Je draagt nu een paar redenen aan waarom je je leven niet rooskleurig vindt. Thuis wonen, werken onder je niveau, single. Wat heb je wel? Werk, vrijheid, vrienden.
Na mijn 30e ben ik het geloof en vertrouwen verloren. Had toen nog wel hulpverlening maar dat heeft me niet verder geholpen. Ik moet hierbij wel vertellen dat ik in het verleden een angststoornis heb gehad waardoor ik nogal op mezelf geraakt ben. Mijn wereldje is nog steeds vrij klein. Ik heb inmiddels een eigen bedrijf, geld, kan doen wat ik wil. Maar ook dat lost niks op.
Zelfvertrouwen daar heb ik geen gebrek aan. Tenminste, als het om werk gaat.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je jezelf bekijkt. Als je dat zelf niet kan veranderen dan moet je daar hulp bij zoeken. Voordat je ook 35 bent en af en toe op het viva forum post om jongeren te bewegen actie te ondernemen.
[...]
Eenzaamheid is killing. Ik ben veel met werk bezig waar ik gelukkig wel met mensen werk waar ik het goed mee kan vinden. Maar op emotioneel vlak is het soms lastig als je overal alleen voor staat.
Sport je? Onderneem je weleens dingen buiten werk?
Wat zijn die bepaalde dromen?
Sterke post vind ik dit.... Ik snap allereerst niet waarom je jezelf een loser vindt, je hebt nota bene je eigen bedrijf en op je 28e een eigen huis gekocht. Voordat ik zo ver ben dat ik een huis kan kopen, dat wil ik niet eens weten denk ik. Een (vast) contract ligt voorlopig nog niet in de lijn der verwachtingen, en ik heb 10.000 euro spaargeld, en dan heb ik nog niet eens een auto of een fatsoenlijke inboedel.
Maar ik lees dat je schrijft over een sociale fobie, en dat heb ik dus ook. Ik ben in behandeling geweest bij een psycholoog, maar het verdwijnt niet helemaal. Vooral niet zolang ik -voor mijn gevoel- niets presteer, althans minder presteer dan de mensen om mij heen waar ik mij mee vergelijk.
Het klopt dat ook ik nu aanvoel dat ik door die sociale fobie langzaam maar zeker aan het vereenzamen ben. Ook op relatie gebied sta ik daardoor al jaren stil.
Het is absoluut niet dat je over komt als een loser, maar ik besef dat ik echt meer zelfvertrouwen, vooral op sociaal gebied, moet krijgen, wil ik verder komen in het leven. Op dit moment ben ik extreem gesloten en passief op sociaal gebied. Als ik verwacht dat ik op de werkvloer het woord moet gaan nemen voor een groep (je) mensen, neem ik standaard een bètablokker omdat ik anders ga trillen als een gek.
Ik voel me op mijn werk niet echt gewaardeerd, ook bij mijn sociale contacten niet echt. Mijn collega's zijn aardig, maar ik ben de 'nieuwste' op de afdeling, en hoewel ik hier nu al een paar maanden werk, gaan de interessante klusjes altijd naar meer ervaren collega's. Voelt voor mij erg ongemakkelijk, ik ben gewend om er echt bij te horen, en dat gevoel heb ik hier niet echt.
Ook binnen mijn vriendengroep is mijn rol voor mijn gevoel veranderd. Of dit nu tussen mijn oren zit i.v.m. mijn sociale fobie of dat het echt waar is weet ik niet, maar ik heb de laatste tijd het idee dat sommige vrienden zichzelf beter / interessanter vinden dan mij, en vinden dat ik blijf hangen.... Al met al heb ik heel weinig zelfvertrouwen, waardoor ik ook moeilijk verder kom in het leven, waardoor mijn zelfvertrouwen weer daalt. Niet echt een positieve spiraal dus, die ik echt zo snel mogelijk moet zien te doorbreken.
"Je moet zo veel, er lukt zo weinig"
Van wie moet je dat dan? Wat zou je willen?
Ik ben zo'n loser die jij niet wil zijn. Ik wilde dat ook niet toen ik 27 was, en nu ik 35 ben ook niet eigenlijk (al heb ik me erbij neergelegd).
Oplossingen die in het topic aangedragen worden hoeven helemaal geen oplossing te zijn. Ik heb op mijn 28e een huis gekocht en ging op mezelf wonen. Dichtbij het centrum van een grote stad. Maar die stap alleen lost niks op. Dat werkt alleen als je een bepaald type persoon bent, en dat ben jij vast niet, anders zou je dit topic niet openen denk ik.
De hoofdpijn, hoge bloeddruk, hartkloppingen en negativiteit daar moet je iets mee doen. Ik zou daarmee naar de huisarts gaan (uhm, dat heb ik gedaan).
Je draagt nu een paar redenen aan waarom je je leven niet rooskleurig vindt. Thuis wonen, werken onder je niveau, single. Wat heb je wel? Werk, vrijheid, vrienden.
Na mijn 30e ben ik het geloof en vertrouwen verloren. Had toen nog wel hulpverlening maar dat heeft me niet verder geholpen. Ik moet hierbij wel vertellen dat ik in het verleden een angststoornis heb gehad waardoor ik nogal op mezelf geraakt ben. Mijn wereldje is nog steeds vrij klein. Ik heb inmiddels een eigen bedrijf, geld, kan doen wat ik wil. Maar ook dat lost niks op.
Zelfvertrouwen daar heb ik geen gebrek aan. Tenminste, als het om werk gaat.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je jezelf bekijkt. Als je dat zelf niet kan veranderen dan moet je daar hulp bij zoeken. Voordat je ook 35 bent en af en toe op het viva forum post om jongeren te bewegen actie te ondernemen.
[...]
Eenzaamheid is killing. Ik ben veel met werk bezig waar ik gelukkig wel met mensen werk waar ik het goed mee kan vinden. Maar op emotioneel vlak is het soms lastig als je overal alleen voor staat.
Sport je? Onderneem je weleens dingen buiten werk?
Wat zijn die bepaalde dromen?
Sterke post vind ik dit.... Ik snap allereerst niet waarom je jezelf een loser vindt, je hebt nota bene je eigen bedrijf en op je 28e een eigen huis gekocht. Voordat ik zo ver ben dat ik een huis kan kopen, dat wil ik niet eens weten denk ik. Een (vast) contract ligt voorlopig nog niet in de lijn der verwachtingen, en ik heb 10.000 euro spaargeld, en dan heb ik nog niet eens een auto of een fatsoenlijke inboedel.
Maar ik lees dat je schrijft over een sociale fobie, en dat heb ik dus ook. Ik ben in behandeling geweest bij een psycholoog, maar het verdwijnt niet helemaal. Vooral niet zolang ik -voor mijn gevoel- niets presteer, althans minder presteer dan de mensen om mij heen waar ik mij mee vergelijk.
Het klopt dat ook ik nu aanvoel dat ik door die sociale fobie langzaam maar zeker aan het vereenzamen ben. Ook op relatie gebied sta ik daardoor al jaren stil.
Het is absoluut niet dat je over komt als een loser, maar ik besef dat ik echt meer zelfvertrouwen, vooral op sociaal gebied, moet krijgen, wil ik verder komen in het leven. Op dit moment ben ik extreem gesloten en passief op sociaal gebied. Als ik verwacht dat ik op de werkvloer het woord moet gaan nemen voor een groep (je) mensen, neem ik standaard een bètablokker omdat ik anders ga trillen als een gek.
Ik voel me op mijn werk niet echt gewaardeerd, ook bij mijn sociale contacten niet echt. Mijn collega's zijn aardig, maar ik ben de 'nieuwste' op de afdeling, en hoewel ik hier nu al een paar maanden werk, gaan de interessante klusjes altijd naar meer ervaren collega's. Voelt voor mij erg ongemakkelijk, ik ben gewend om er echt bij te horen, en dat gevoel heb ik hier niet echt.
Ook binnen mijn vriendengroep is mijn rol voor mijn gevoel veranderd. Of dit nu tussen mijn oren zit i.v.m. mijn sociale fobie of dat het echt waar is weet ik niet, maar ik heb de laatste tijd het idee dat sommige vrienden zichzelf beter / interessanter vinden dan mij, en vinden dat ik blijf hangen.... Al met al heb ik heel weinig zelfvertrouwen, waardoor ik ook moeilijk verder kom in het leven, waardoor mijn zelfvertrouwen weer daalt. Niet echt een positieve spiraal dus, die ik echt zo snel mogelijk moet zien te doorbreken.
zondag 11 december 2016 om 20:09
Ik verbaas me echt over alle botte reacties. Ik ben zelf bijna 26 en ik zit ongeveer in dezelfde situatie. Het lukt me niet om vast werk te vinden (laat staan werk waarvoor ik ben opgeleid) en ik woon nu nog op mezelf in een grote stad, maar binnenkort raak ik mijn huis kwijt (tijdelijk contract) en het lukt me maar niet om iets nieuws te vinden. Misschien kan ik wel niet in de stad blijven. Ik weet eigenlijk ook niet waar ik anders heen moet. Ik heb geen relatie, mijn inkomen is net iets te laag en de vaste lasten eten langzaam mijn laatste spaargeld op. Ik voel me steeds vaker mislukt en maak me zorgen.
Mijn leven is niet zo makkelijk geweest trouwens. Ik heb een traumatische jeugd gehad en ook in de afgelopen jaren heb ik veel meegemaakt. Ik heb verschillende psychische stoornissen (ptss, angst, depressie) overwonnen. Ik heb dus wel een referentiekader, en moet toch zeggen dat de gevoelens die ik nu heb en die Daan hier beschrijft helemaal niet zoveel makkelijker zijn dan sommige van die andere dingen. Het gevoel dat er in de maatschappij voor jou geen plek is, de vrees dat je geen nut hebt, dat niemand op jou zit te wachten en dat je alleen zal eindigen, dat zijn toch fundamentele angsten. Hopelijk komen ze niet uit en zijn ze niet realistisch, maar dat gaat op voor de meeste angsten en maakt ze niet minder echt.
Het volwassen zijn drukt op mij. Ik heb het gevoel dat ik het alleen moet doen, dat er niets meer is om op terug te vallen, en dat ik er niet in slaag. Jullie schrijven allemaal 'doe dan iets' en natuurlijk werkt dat beter dan niets doen maar het is ook niet zo simpel als handeling > beloning. Het voelt vaak alsof mijn invloed op de dingen maar beperkt is en juist dat jaagt me angst aan en zorgt er soms voor dat ik dichtsla en te passief word. En dat neem ik mezelf dan weer kwalijk.
Dus je bent in ieder geval niet alleen TO. Ik hoop dat het een fase voor ons is, zoals voor de meeste mensen, en dat wij onze plek nog wel vinden.
Mijn leven is niet zo makkelijk geweest trouwens. Ik heb een traumatische jeugd gehad en ook in de afgelopen jaren heb ik veel meegemaakt. Ik heb verschillende psychische stoornissen (ptss, angst, depressie) overwonnen. Ik heb dus wel een referentiekader, en moet toch zeggen dat de gevoelens die ik nu heb en die Daan hier beschrijft helemaal niet zoveel makkelijker zijn dan sommige van die andere dingen. Het gevoel dat er in de maatschappij voor jou geen plek is, de vrees dat je geen nut hebt, dat niemand op jou zit te wachten en dat je alleen zal eindigen, dat zijn toch fundamentele angsten. Hopelijk komen ze niet uit en zijn ze niet realistisch, maar dat gaat op voor de meeste angsten en maakt ze niet minder echt.
Het volwassen zijn drukt op mij. Ik heb het gevoel dat ik het alleen moet doen, dat er niets meer is om op terug te vallen, en dat ik er niet in slaag. Jullie schrijven allemaal 'doe dan iets' en natuurlijk werkt dat beter dan niets doen maar het is ook niet zo simpel als handeling > beloning. Het voelt vaak alsof mijn invloed op de dingen maar beperkt is en juist dat jaagt me angst aan en zorgt er soms voor dat ik dichtsla en te passief word. En dat neem ik mezelf dan weer kwalijk.
Dus je bent in ieder geval niet alleen TO. Ik hoop dat het een fase voor ons is, zoals voor de meeste mensen, en dat wij onze plek nog wel vinden.
zondag 11 december 2016 om 20:21
quote:jasse schreef op 11 december 2016 @ 20:09:
Ik verbaas me echt over alle botte reacties. Ik ben zelf bijna 26 en ik zit ongeveer in dezelfde situatie. Het lukt me niet om vast werk te vinden (laat staan werk waarvoor ik ben opgeleid) en ik woon nu nog op mezelf in een grote stad, maar binnenkort raak ik mijn huis kwijt (tijdelijk contract) en het lukt me maar niet om iets nieuws te vinden. Misschien kan ik wel niet in de stad blijven. Ik weet eigenlijk ook niet waar ik anders heen moet. Ik heb geen relatie, mijn inkomen is net iets te laag en de vaste lasten eten langzaam mijn laatste spaargeld op. Ik voel me steeds vaker mislukt en maak me zorgen.
Mijn leven is niet zo makkelijk geweest trouwens. Ik heb een traumatische jeugd gehad en ook in de afgelopen jaren heb ik veel meegemaakt. Ik heb verschillende psychische stoornissen (ptss, angst, depressie) overwonnen. Ik heb dus wel een referentiekader, en moet toch zeggen dat de gevoelens die ik nu heb en die Daan hier beschrijft helemaal niet zoveel makkelijker zijn dan sommige van die andere dingen. Het gevoel dat er in de maatschappij voor jou geen plek is, de vrees dat je geen nut hebt, dat niemand op jou zit te wachten en dat je alleen zal eindigen, dat zijn toch fundamentele angsten. Hopelijk komen ze niet uit en zijn ze niet realistisch, maar dat gaat op voor de meeste angsten en maakt ze niet minder echt.
Het volwassen zijn drukt op mij. Ik heb het gevoel dat ik het alleen moet doen, dat er niets meer is om op terug te vallen, en dat ik er niet in slaag. Jullie schrijven allemaal 'doe dan iets' en natuurlijk werkt dat beter dan niets doen maar het is ook niet zo simpel als handeling > beloning. Het voelt vaak alsof mijn invloed op de dingen maar beperkt is en juist dat jaagt me angst aan en zorgt er soms voor dat ik dichtsla en te passief word. En dat neem ik mezelf dan weer kwalijk.
Dus je bent in ieder geval niet alleen TO. Ik hoop dat het een fase voor ons is, zoals voor de meeste mensen, en dat wij onze plek nog wel vinden.
Herkenbare post..
Maar het is inderdaad zeker zo dat de angst om straks buiten de boot te vallen, een angst is die niet onderschat moet worden. Het is makkelijk om te zeggen dat het erger is om een ernstige ziekte te hebben, maar het vooruitzicht van een eenzame toekomst zonder vast werk, de mogelijkheid om (ooit) een hypotheek te krijgen, best wel behoorlijk een knoop in de maag kan verzorgen.
Mijn oom is hierin altijd mijn referentiekader geweest. Hij was de jongere broer van mijn zus, en heeft op de een of andere manier ook nooit ''de stap'' kunnen maken. Hij was een begenadigd tekenaar, maar heeft nooit het ouderlijk huis verlaten, en is uiteindelijk geëindigd als een treurige, eenzame alcoholist die is gestorven aan een leveraandoening en in de laatste jaren van zijn leven omging met hoeren, profiteurs en ander schimmig volk. Liep hij op zondagavond dronken schreeuwend door de buurt.
Ook voor die man zal dit leven nooit het leven zijn wat hij voor zich had gewenst, en is het geleidelijk uitgegroeid tot wat het uiteindelijk is geworden. Natuurlijk ga ik er niet van uit dat ik ook zo zal worden, maar ik denk wel dat eenzaamheid rare dingen met je kan doen.
Vooral als je op een gegeven moment mensen om je heen wel bepaalde stappen ziet maken, zorgt dit (bij mij) voor veel onzekerheid. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen : vergelijk je niet met anderen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Mijn zorgen gaan eigenlijk nog niet eens zo zeer om het heden, maar meer over de (nabije) toekomst. Nu ben ik nog 27, en het is misschien niet ideaal, maar ook niet heel raar. Maar hoe sta ik er over een jaar of 4 voor? Heb ik dan nog steeds geen stabiele baan? Kan ik dan nog steeds geen hypotheek krijgen? Hebben mijn vrienden dan allemaal kinderen en een vaste baan en een relatie en zit ik dan in mijn eentje in mijn flatje te zoeken naar vacatures? Dat vin ik echt een naar idee als ik eerlijk ben.
Ik verbaas me echt over alle botte reacties. Ik ben zelf bijna 26 en ik zit ongeveer in dezelfde situatie. Het lukt me niet om vast werk te vinden (laat staan werk waarvoor ik ben opgeleid) en ik woon nu nog op mezelf in een grote stad, maar binnenkort raak ik mijn huis kwijt (tijdelijk contract) en het lukt me maar niet om iets nieuws te vinden. Misschien kan ik wel niet in de stad blijven. Ik weet eigenlijk ook niet waar ik anders heen moet. Ik heb geen relatie, mijn inkomen is net iets te laag en de vaste lasten eten langzaam mijn laatste spaargeld op. Ik voel me steeds vaker mislukt en maak me zorgen.
Mijn leven is niet zo makkelijk geweest trouwens. Ik heb een traumatische jeugd gehad en ook in de afgelopen jaren heb ik veel meegemaakt. Ik heb verschillende psychische stoornissen (ptss, angst, depressie) overwonnen. Ik heb dus wel een referentiekader, en moet toch zeggen dat de gevoelens die ik nu heb en die Daan hier beschrijft helemaal niet zoveel makkelijker zijn dan sommige van die andere dingen. Het gevoel dat er in de maatschappij voor jou geen plek is, de vrees dat je geen nut hebt, dat niemand op jou zit te wachten en dat je alleen zal eindigen, dat zijn toch fundamentele angsten. Hopelijk komen ze niet uit en zijn ze niet realistisch, maar dat gaat op voor de meeste angsten en maakt ze niet minder echt.
Het volwassen zijn drukt op mij. Ik heb het gevoel dat ik het alleen moet doen, dat er niets meer is om op terug te vallen, en dat ik er niet in slaag. Jullie schrijven allemaal 'doe dan iets' en natuurlijk werkt dat beter dan niets doen maar het is ook niet zo simpel als handeling > beloning. Het voelt vaak alsof mijn invloed op de dingen maar beperkt is en juist dat jaagt me angst aan en zorgt er soms voor dat ik dichtsla en te passief word. En dat neem ik mezelf dan weer kwalijk.
Dus je bent in ieder geval niet alleen TO. Ik hoop dat het een fase voor ons is, zoals voor de meeste mensen, en dat wij onze plek nog wel vinden.
Herkenbare post..
Maar het is inderdaad zeker zo dat de angst om straks buiten de boot te vallen, een angst is die niet onderschat moet worden. Het is makkelijk om te zeggen dat het erger is om een ernstige ziekte te hebben, maar het vooruitzicht van een eenzame toekomst zonder vast werk, de mogelijkheid om (ooit) een hypotheek te krijgen, best wel behoorlijk een knoop in de maag kan verzorgen.
Mijn oom is hierin altijd mijn referentiekader geweest. Hij was de jongere broer van mijn zus, en heeft op de een of andere manier ook nooit ''de stap'' kunnen maken. Hij was een begenadigd tekenaar, maar heeft nooit het ouderlijk huis verlaten, en is uiteindelijk geëindigd als een treurige, eenzame alcoholist die is gestorven aan een leveraandoening en in de laatste jaren van zijn leven omging met hoeren, profiteurs en ander schimmig volk. Liep hij op zondagavond dronken schreeuwend door de buurt.
Ook voor die man zal dit leven nooit het leven zijn wat hij voor zich had gewenst, en is het geleidelijk uitgegroeid tot wat het uiteindelijk is geworden. Natuurlijk ga ik er niet van uit dat ik ook zo zal worden, maar ik denk wel dat eenzaamheid rare dingen met je kan doen.
Vooral als je op een gegeven moment mensen om je heen wel bepaalde stappen ziet maken, zorgt dit (bij mij) voor veel onzekerheid. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen : vergelijk je niet met anderen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Mijn zorgen gaan eigenlijk nog niet eens zo zeer om het heden, maar meer over de (nabije) toekomst. Nu ben ik nog 27, en het is misschien niet ideaal, maar ook niet heel raar. Maar hoe sta ik er over een jaar of 4 voor? Heb ik dan nog steeds geen stabiele baan? Kan ik dan nog steeds geen hypotheek krijgen? Hebben mijn vrienden dan allemaal kinderen en een vaste baan en een relatie en zit ik dan in mijn eentje in mijn flatje te zoeken naar vacatures? Dat vin ik echt een naar idee als ik eerlijk ben.
zondag 11 december 2016 om 20:41
quote:blueeyes*3 schreef op 11 december 2016 @ 19:14:
Is dit de eerste tegenslag in je leven? Man, wat ben ik dan jaloers!
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...Volgens mij kan jij je beter schamen voor je complete gebrek aan empathie. Jezus wat klinkt je verongelijkt en naar. Kindjes in Afrika hebben het zwaarder dan jij, dus volgens je eigen logica moet je niet zeiken.
Is dit de eerste tegenslag in je leven? Man, wat ben ik dan jaloers!
Serieus.
Waarom: omdat ik, na 3 basisscholen en twee middelbare scholen (inclusief doubleren en een niveau lager), enkel een middelbareschooldiploma heb. Hoezo dat? Nou, omdat de universiteit even was vergeten om in de tijd dat ik vertraging opliep bij m'n scriptie (heel gekke reden: mijn vader bleek ongeneeslijk ziek) de regels waren veranderd. Daarvoor overigens ook al studievertraging opgelopen door m'n jarenlange depressie.
En jij mekkert over het feit dat je een baan en een huis hebt? Man, ga je schamen...Volgens mij kan jij je beter schamen voor je complete gebrek aan empathie. Jezus wat klinkt je verongelijkt en naar. Kindjes in Afrika hebben het zwaarder dan jij, dus volgens je eigen logica moet je niet zeiken.
"People, what a bunch of bastards"
zondag 11 december 2016 om 20:48
quote:Diddie_Boho schreef op 11 december 2016 @ 20:41:
[...]
Volgens mij kan jij je beter schamen voor je complete gebrek aan empathie. Jezus wat klinkt je verongelijkt en naar. Kindjes in Afrika hebben het zwaarder dan jij, dus volgens je eigen logica moet je niet zeiken.Toch heeft Bleueyes natuurlijk wel een punt. Je hebt en leuke baan, een leuk huis, je hebt op zich een goed leven, waarover moet je dan zeuren?
[...]
Volgens mij kan jij je beter schamen voor je complete gebrek aan empathie. Jezus wat klinkt je verongelijkt en naar. Kindjes in Afrika hebben het zwaarder dan jij, dus volgens je eigen logica moet je niet zeiken.Toch heeft Bleueyes natuurlijk wel een punt. Je hebt en leuke baan, een leuk huis, je hebt op zich een goed leven, waarover moet je dan zeuren?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 11 december 2016 om 20:53
Ik heb een huis, een baan en een goede sociale kring. Toch voel ik me af en toe rot en ongeliefd en afgewezen. Dan mag ik daar toch best een topic over openen? We kunnen niet alles op een weegschaal leggen wie het zwaarder heeft en de botte hork uithangen want tja ik heb het zoveel zwaarder dan jij. Zo werkt het niet.
Daan klinkt niet alsof het hem compleet aan relativeringsvermogen ontbreekt. Hij heeft verwachtingen gehad, leven liep ff anders dan gehoopt en nu baalt hij. Dat vind ik niet gek.
Daan klinkt niet alsof het hem compleet aan relativeringsvermogen ontbreekt. Hij heeft verwachtingen gehad, leven liep ff anders dan gehoopt en nu baalt hij. Dat vind ik niet gek.
"People, what a bunch of bastards"
zondag 11 december 2016 om 20:58
quote:Diddie_Boho schreef op 11 december 2016 @ 20:53:
Ik heb een huis, een baan en een goede sociale kring. Toch voel ik me af en toe rot en ongeliefd en afgewezen. Dan mag ik daar toch best een topic over openen? We kunnen niet alles op een weegschaal leggen wie het zwaarder heeft en de botte hork uithangen want tja ik heb het zoveel zwaarder dan jij. Zo werkt het niet.
Daan klinkt niet alsof het hem compleet aan relativeringsvermogen ontbreekt. Hij heeft verwachtingen gehad, leven liep ff anders dan gehoopt en nu baalt hij. Dat vind ik niet gek.Iedereen, met of zonder relatie, voelt zich wel eens rot, of afgewezen, of shit. Dat hoort nou eenmaal bij het leven. Niet leuk misschien, maar het is gewoon niet elke dag een feestje. En als je op zich alles mee hebt, een baan, een leuk inkomen, een aardige vriendenkring, enz. waarom dan zeuren? Of een topic openen over iets wat gewoon bij het leven hoort? Of zijn we tegenwoordig al zó van het padje dat we geen enkele wat mindere bui ofzo kunnen verwerken zonder er een topic over te openen?
Ik heb een huis, een baan en een goede sociale kring. Toch voel ik me af en toe rot en ongeliefd en afgewezen. Dan mag ik daar toch best een topic over openen? We kunnen niet alles op een weegschaal leggen wie het zwaarder heeft en de botte hork uithangen want tja ik heb het zoveel zwaarder dan jij. Zo werkt het niet.
Daan klinkt niet alsof het hem compleet aan relativeringsvermogen ontbreekt. Hij heeft verwachtingen gehad, leven liep ff anders dan gehoopt en nu baalt hij. Dat vind ik niet gek.Iedereen, met of zonder relatie, voelt zich wel eens rot, of afgewezen, of shit. Dat hoort nou eenmaal bij het leven. Niet leuk misschien, maar het is gewoon niet elke dag een feestje. En als je op zich alles mee hebt, een baan, een leuk inkomen, een aardige vriendenkring, enz. waarom dan zeuren? Of een topic openen over iets wat gewoon bij het leven hoort? Of zijn we tegenwoordig al zó van het padje dat we geen enkele wat mindere bui ofzo kunnen verwerken zonder er een topic over te openen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 11 december 2016 om 21:02
Nouja ik ben iets jonger dan mij en niet om er een open sollicitatie van te maken, maar ik haal dit stukje er even uit:
Welke vrouw zit immers te wachten op een vent van 27 die nog half bij zijn ouders woont en elke dag zijn baan kan kwijtraken omdat hij via een uitzendbureau werkt?
Het zou mij echt een worst wezen of een man thuis woont, een koophuis heeft, een goede baan heeft of juist niet... dat doet er voor mij allemaal niet zoveel toe. Als je 27 bent kan je leven namelijk alle kanten nog opgaan. Ik vind het zelfs wel verstandig van je en je hoeft waarschijnlijk weinig/geen huur te betalen waardoor je iets kan sparen? Ik zie veel voordelen hoor.
Als ik kijk naar mijn vriendinnen die een relatie hebben met mannen van jouw leeftijd, dan zitten daar mannen tussen die een koophuis hebben en een vaste baan maar ook mannen die nog studeren en bij hun ouders wonen. De ene relatie is echt niet beter dan de andere.
Welke vrouw zit immers te wachten op een vent van 27 die nog half bij zijn ouders woont en elke dag zijn baan kan kwijtraken omdat hij via een uitzendbureau werkt?
Het zou mij echt een worst wezen of een man thuis woont, een koophuis heeft, een goede baan heeft of juist niet... dat doet er voor mij allemaal niet zoveel toe. Als je 27 bent kan je leven namelijk alle kanten nog opgaan. Ik vind het zelfs wel verstandig van je en je hoeft waarschijnlijk weinig/geen huur te betalen waardoor je iets kan sparen? Ik zie veel voordelen hoor.
Als ik kijk naar mijn vriendinnen die een relatie hebben met mannen van jouw leeftijd, dan zitten daar mannen tussen die een koophuis hebben en een vaste baan maar ook mannen die nog studeren en bij hun ouders wonen. De ene relatie is echt niet beter dan de andere.
zondag 11 december 2016 om 21:13
Wat voor behandeling heb je gehad? Individueel, in een groep, met medicatie?
Ik heb geen sociale angststoornis meer. Vind ik zelf tenminste. Door een samenloop van omstandigheden in werk, groepstherapie en de werking van anti depressivum (sertraline) heb ik in een relatief korte tijd de sociale angst overboord gezet. Ik heb daar zelf veel voor ondernomen. Veel uitgeprobeerd in sociale situaties. Heb ook gedate en gespeeddate e.d. Voor mij waren dat wel bewijzen dat de sociale angsstoornis over was. Dat was een hele positieve periode. Ik deed dingen waarvan ik nooit had gedacht ze te durven. Dat zorgde weer voor meer positiviteit.
Belangrijk is de juiste hulp. Ik heb eerst een jaar individueel therapie gehad (CGT) en dat hielp me niet. Groepstherapie heeft me het meeste gebracht, ook al was dat lastig met sociale angst.
Mijn verhaal eindigt hier verder niet mee helaas, maar dat maakt niet uit voor de boodschap. Ik denk dat als je nog steeds last hebt van een sociale fobie je weer hulp moet zoeken. Zoek een instelling die gespecialiseerd is in angststoornissen en vraag dan bij je huisarts om een doorverwijzing. Ik weet niet of je makkelijk naar je huisarts gaat? Voor mij was dat moeilijk, angst, afwijzing, etc. Maar het is tegelijk ook belangrijk voor me geweest dat ik dat gedaan heb.
Heb je altijd al sociale angst gehad? Heb je een idee of daar een aanleiding voor was?
Het feit dat je onder je niveau werkt, heeft dat met sociale angst te maken of gewoon met de arbeidsmarkt?
edit: misschien moet ik zelf toch ook nog eens hulp zoeken. Een of andere coach die me helpt weer sociale zaken te ondernemen.
Ik heb geen sociale angststoornis meer. Vind ik zelf tenminste. Door een samenloop van omstandigheden in werk, groepstherapie en de werking van anti depressivum (sertraline) heb ik in een relatief korte tijd de sociale angst overboord gezet. Ik heb daar zelf veel voor ondernomen. Veel uitgeprobeerd in sociale situaties. Heb ook gedate en gespeeddate e.d. Voor mij waren dat wel bewijzen dat de sociale angsstoornis over was. Dat was een hele positieve periode. Ik deed dingen waarvan ik nooit had gedacht ze te durven. Dat zorgde weer voor meer positiviteit.
Belangrijk is de juiste hulp. Ik heb eerst een jaar individueel therapie gehad (CGT) en dat hielp me niet. Groepstherapie heeft me het meeste gebracht, ook al was dat lastig met sociale angst.
Mijn verhaal eindigt hier verder niet mee helaas, maar dat maakt niet uit voor de boodschap. Ik denk dat als je nog steeds last hebt van een sociale fobie je weer hulp moet zoeken. Zoek een instelling die gespecialiseerd is in angststoornissen en vraag dan bij je huisarts om een doorverwijzing. Ik weet niet of je makkelijk naar je huisarts gaat? Voor mij was dat moeilijk, angst, afwijzing, etc. Maar het is tegelijk ook belangrijk voor me geweest dat ik dat gedaan heb.
Heb je altijd al sociale angst gehad? Heb je een idee of daar een aanleiding voor was?
Het feit dat je onder je niveau werkt, heeft dat met sociale angst te maken of gewoon met de arbeidsmarkt?
edit: misschien moet ik zelf toch ook nog eens hulp zoeken. Een of andere coach die me helpt weer sociale zaken te ondernemen.
zondag 11 december 2016 om 21:16
quote:pejeka schreef op 11 december 2016 @ 20:48:
[...]
Toch heeft Bleueyes natuurlijk wel een punt. Je hebt en leuke baan, een leuk huis, je hebt op zich een goed leven, waarover moet je dan zeuren?Een goed leven met een sociale fobie? Je weet niet waar je over praat. De woorden eenzaamheid e.d. heb je zeker ook gemist in het topic?
[...]
Toch heeft Bleueyes natuurlijk wel een punt. Je hebt en leuke baan, een leuk huis, je hebt op zich een goed leven, waarover moet je dan zeuren?Een goed leven met een sociale fobie? Je weet niet waar je over praat. De woorden eenzaamheid e.d. heb je zeker ook gemist in het topic?
zondag 11 december 2016 om 21:23
quote:blueeyes*3 schreef op 11 december 2016 @ 21:08:
Sorry voor mijn reactie. Het 'o wat naar dit is mijn eerste tegenslag en kijk hoe erg' schoot me even in het verkeerde keelgat.
Hoe dat komt is een lang verhaal, en ik ga me er niet achter verschuilen. Ik had niet zo uit m'n slof moeten schieten.
Excuses
Ook dat is menselijk, zoals mijn reactie met harde toon
@pekeja: ja daar is dit forum voor. Ook voor jou mundane zaken kunnen impact hebben. Of moeten we een graadmeter implementeren en het 'zeurrecht' in het leven roepen? Even kijken of ik voldoende scoor op de sneuheidsschaal en dan mag ik verdrietig een post schrijven.
Sorry voor mijn reactie. Het 'o wat naar dit is mijn eerste tegenslag en kijk hoe erg' schoot me even in het verkeerde keelgat.
Hoe dat komt is een lang verhaal, en ik ga me er niet achter verschuilen. Ik had niet zo uit m'n slof moeten schieten.
Excuses
Ook dat is menselijk, zoals mijn reactie met harde toon
@pekeja: ja daar is dit forum voor. Ook voor jou mundane zaken kunnen impact hebben. Of moeten we een graadmeter implementeren en het 'zeurrecht' in het leven roepen? Even kijken of ik voldoende scoor op de sneuheidsschaal en dan mag ik verdrietig een post schrijven.
"People, what a bunch of bastards"
zondag 11 december 2016 om 21:24
quote:stekelbaars schreef op 11 december 2016 @ 21:16:
[...]
Een goed leven met een sociale fobie? Je weet niet waar je over praat. De woorden eenzaamheid e.d. heb je zeker ook gemist in het topic?Ik vraag me dan in alle eerlijkheid wel eens af of er tegenwoordig nog jonge mensen zijn zónder een sociale of andere fobie, of dyslexie, of autisme, of weet ik veel welke sociale stoornis nog meer. Je hoort niet anders. Zijn we dan als samenleving inmiddels dusdanig verworden dat er alleen nog maar kinderen met allerlei sociale of geestelijke aandoeningen op de wereld komen, of hoe komt dit?
[...]
Een goed leven met een sociale fobie? Je weet niet waar je over praat. De woorden eenzaamheid e.d. heb je zeker ook gemist in het topic?Ik vraag me dan in alle eerlijkheid wel eens af of er tegenwoordig nog jonge mensen zijn zónder een sociale of andere fobie, of dyslexie, of autisme, of weet ik veel welke sociale stoornis nog meer. Je hoort niet anders. Zijn we dan als samenleving inmiddels dusdanig verworden dat er alleen nog maar kinderen met allerlei sociale of geestelijke aandoeningen op de wereld komen, of hoe komt dit?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 11 december 2016 om 21:28
quote:pejeka schreef op 11 december 2016 @ 21:24:
[...]
Ik vraag me dan in alle eerlijkheid wel eens af of er tegenwoordig nog jonge mensen zijn zónder een sociale of andere fobie, of dyslexie, of autisme, of weet ik veel welke sociale stoornis nog meer. Je hoort niet anders. Zijn we dan als samenleving inmiddels dusdanig verworden dat er alleen nog maar kinderen met allerlei sociale of geestelijke aandoeningen op de wereld komen, of hoe komt dit?Een sociale fobie of persoonlijkheidsstoornis is geen "mode" verschijnsel. Ik ben niet zo ter wereld gekomen. Wel zo geworden door o.a. seksueel misbruik.
[...]
Ik vraag me dan in alle eerlijkheid wel eens af of er tegenwoordig nog jonge mensen zijn zónder een sociale of andere fobie, of dyslexie, of autisme, of weet ik veel welke sociale stoornis nog meer. Je hoort niet anders. Zijn we dan als samenleving inmiddels dusdanig verworden dat er alleen nog maar kinderen met allerlei sociale of geestelijke aandoeningen op de wereld komen, of hoe komt dit?Een sociale fobie of persoonlijkheidsstoornis is geen "mode" verschijnsel. Ik ben niet zo ter wereld gekomen. Wel zo geworden door o.a. seksueel misbruik.
